Χαιρετισμούς από Αστυπάλαια!

Το μεγάλο πάντως ατού στο Λιβάδι παραμένει το κάστρο.

Το Λιβάδι, να το πούμε κι αυτό, δεν είναι ένα ξεχωριστό χωριό, αλλά ο τόπος παραθερισμού εκείνων που ζουν στη Χώρα. Το χειμώνα ερημώνει και ζήτημα είναι αν βρεις κάποιον άνθρωπο εκεί. Αλλά και το καλοκαίρι είναι πολλοί εκείνοι που πηγαινοέρχονται από τη Χώρα στο Λιβάδι με τα πόδια. Τόσο κοντά είναι. Μόνο η ανηφόρα λίγο τα χαλάει στην αντίθετη διαδρομή (από Λιβάδι για Χώρα) αλλά στο κατέβασμα είναι παιχνιδάκι. Συν την ωραιότατη θέα που προσφέρει η διαδρομή.

Στο βάθος του χωριού είναι το φράγμα που τροφοδοτεί την Αστυπάλαια με νερό και στην κορυφογραμμή διακρίνεται ο δρόμος που οδηγεί στον Άγιο Ιωάννη. Προσέξτε και τις πλαγιές των βουνών. Εμφανή τα σημάδια των χειμάρρων του χειμώνα. Είναι τόσο το νερό μερικές φορές που το Λιβάδι μετατρέπεται σε λίμνη. Όπως το προπερασμένο φθινόπωρο που το νερό κατέστρεψε τα πάντα. Και στη Χώρα ήταν μεγάλες οι καταστροφές. Και όταν πια υποχώρησαν τα νερά, άρχισε η μάχη με τη λάσπη. Να μη διαμαρτύρονται οι καημένοι οι ντόπιοι η βροχή μιας μέρας κατάφερε να πνίξει το κέρδος ενός ολόκληρου καλοκαιριού;

Την είδα, την ξαναείδα και πάλι κάτι λείπει. Εκείνο το μοναδικό βουητό του ανέμου είναι τόσο αναπόσπαστο στοιχείο του τοπίου που οι φωτογραφίες να μην μπορούν ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση να δώσουν το πραγματικό χρώμα της Αστυπάλαιας. Ή μπορεί να είναι και το φως που η μηχανή είναι αδύνατον να αποτυπώσει στους χιλιάδες σκεδασμούς και ιριδισμούς του, πότε στο απέραντο γαλάζιο, πότε στην πέτρα τη χιλιόχρονη του κάστρου, πότε στα παράξενα καφετιά βουνά και πότε στο λευκό των κτισμάτων. Όλα θυμίζουν την Αστυπάλαια που είδα και η Αστυπάλαια μου λείπει απελπιστικά. Μπορεί και το άλλο, να βγαίνει η λαχτάρα του δεν πήγα και δεν είδα κάτι που οι φωτογραφίες δε σβήνουν αλλά δυναμώνουν και το φτάνουν στον πόνο. Ό,τι κι αν είναι κατά βάθος η αιτία, οι φωτογραφίες μου ξύνουν πληγές. Τουλάχιστον βάλε όσες μπορείς περισσότερες. Να φτάσει το τραύμα της ψυχής ως εκεί που παρακάτω δεν έχει. Μήπως και καθαρίσει κι αρχίσει να γειάνει. Του χρόνου πάντως οριστικά και αμετάκλητα ακόμη και κολυμπώντας: Αστυπάλαια!

Ηρακλή μου, έτσι είναι ακριβώς. Ο φακός αδυνατεί να κρατήσει όσα η ύπαρξη βιώνει. Ούτε καν όσα το μάτι βλέπει. Και δεν μπορώ κάθε φορά που βγάζω φωτογραφία να μη θυμάμαι τον αυτοκράτορα, τον Γιάννη τον Τσιμπρέ, το Σαλονικιό φωτογράφο που έλεγε ότι δε βγάζει ποτέ φωτογραφία τον εαυτό του. Γιατί βρε Γιάννη, τον ρώταγα; Φωτογράφος και αποφεύγεις τις φωτογραφίες; Και εξηγούσε με τη σαλονικιώτικη προφορά, αυτή που θυμίζει τον άλλο άνεμο, το Βαρδάρη, πως κάθε φωτογραφία είναι και ένας θάνατος. Ό,τι κρατάει είναι κιόλας νεκρό και παρελθόν.

Όσο για την Αστυπάλαια δε χρειάζεται καν φωτογραφίες για να σου γεννά τέτοιο συναίσθημα. Θυμάσαι θες δε θες όσα έζησαν εκεί και πέρασαν και δε θα ξαναρθούν. Και κυρίως εκείνους που έφυγαν οριστικά. Κάπου παραπάνω έγραψα για το Άρτεμις του Νικήτα. Και σαν την Άρτεμι έχει χίλια σημεία να θυμίζουν καλοκαίρια περασμένα και στιγμές που δε θα ξαναζήσουμε. Πχ. Δεν υπάρχει περίπτωση να οδηγήσω το δρόμο της Μαρτιζάνας και να μη θυμηθώ την τούμπα με τη μηχανή του Νάσου. Πώς γλιτώσαμε; Ακόμη απορώ. Κι απορώ πού να βρίσκεται ο Νάσος... Και η Κατερίνα.. Και ο Μανόλης. Και ο Σπύρος. Και η Κούλα. Και η Μαρίνα. Φφφφφφφφφ.... Ατέλειωτος ο κατάλογος των φίλων που ζήσαμε υπέροχες στιγμές και πάνε πια, ούτε τηλέφωνα δεν κρατήσαμε. Γιατί και τα τηλέφωνα, ακόμη και οι συναντήσεις, έχουν το ίδιο κακό με τις φωτογραφίες. Θα θυμίζουν το τότε αλλά δε θα μπορούν να το ξαναφέρουν. Θυμάμαι ειδικά το καλοκαίρι του 87. Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε τη μαγεία της Αστυπάλαιας και στην Αθήνα. Μια δίναμε ραντεβού Εξάρχεια, μια Πλάκα, μια για παγωτό στη Χαρά στα Πατήσια. Άδικος κόπος. Κάποια πράγματα είναι να τα ζεις άπαξ και τελείωσε.

Ή να το πω και αλλιώς, να τα τελειώνεις μία κι όξω. Ισχύει κι αυτό. Μια αγάπη για το καλοκαίρι και μια φιλία για το καλοκαίρι εκείνο... Όσο και να θες να κρατήσει το όνειρο της θερινής νυκτός, βρυκολακιάζει και σε πνίγει. Για μια ακόμη φορά το διαπίστωσα αυτό και φέτος στην Αστυπάλαια. Χίλιες φορές καινούριοι φίλοι παρά ξαναζεσταμένες φιλίες.

Μόνο έτσι μπορείς να κρατάς ζωντανή την Αστυπάλαια. Να την ξαναζείς καινούρια κάθε φορά. Αν πηγαίνεις με οδηγό τη νοσταλγία, την πάτησες. Όχι πως δεν υπάρχουν και πράγματα που παραμένουν και αξίζουν να τα θυμάσαι. Κι ένα από αυτά το συνάντησα την ώρα ακριβώς που έφευγα. Στο καφενείο του νέου λιμανιού.



Η Πόπη, η παλιά μου σπιτονοικοκυρά. Πριν μετακομίσω στο κάμπινγκ το 92 και πολύ πριν καταλήξω στο Λιβάδι. Πέρασα πολλά καλοκαίρια στο σπίτι της Πόπης. Άλλοτε μόνη μου, άλλοτε με παρέα, άλλοτε με καλή παρέα και άλλοτε με τελείως λάθος και σπαστική. Η Πόπη όμως ήταν σταθερή αξία.

Κάθε φορά που κατεβαίνω στο νησί έχω τύψεις που δεν προλαβαίνω να περάσω από την Πόπη. Τρέχω τρέχω να δω ετούτο και το άλλο και τάχα δεν προλαβαίνω να περάσω από την Πόπη. Κι άλλη δικαιολογία είναι πως δε βρίσκω να παρκάρω εκεί κοντά και πως μεγάλωσα και δεν αντέχω τα σκαλάκια. Δικαιολογίες... Νομίζω είναι άλλα στο βάθος. Ο πόνος που λες κι εσύ. Βλέπω το σπίτι και ζωντανεύουν πράγματα που θέλω να ξεχνώ. Όμως όχι την Πόπη... Εκείνη τη θυμάμαι πάντα με ιδιαίτερη αγάπη για όλη τη ζεστή φιλοξενία που μου πρόσφερε.

Κι αυτή τη φορά που την ξαναβρήκα στο λιμάνι κατάλαβα πως δεν ήταν μόνο η φιλοξενία. Ήταν και η ποιότητα του ανθρώπου. Λίγο προλάβαμε να τα πούμε και μετά κατέφτασε το καράβι και χωρίσαμε. Μα στα λίγα λεπτά η Πόπη κατάφερε να με αφήσει πολλές φορές με το στόμα ανοιχτό.

Πρώτον που βρέθηκε τέτοια ώρα - ξημερώματα - στην άλλη άκρη του νησιού. Για να βρει πελάτες!!!

- Πώς αλλιώς να γίνει, μου είπε... έρχεται ο άλλος άγρια νύχτα στο νησί. Πώς θα βρει τα δικά μου δωμάτια; Εγώ πρέπει να έρθω να τον περιμένω και εγώ να τον μεταφέρω.

Και για να τον μεταφέρει τον πελάτη της η Πόπη έκατσε σ' αυτή την ηλικία και έμαθε τιμόνι!!! Τόσα χρόνια ο Πανορμίτης της οδηγούσε το κόκκινο φορτηγάκι κι εκείνη δεν είχε ενδιαφερθεί να γίνει σωφερίνα. Βλέπετε τότε το λιμάνι ήταν στη Χώρα και η Πόπη το έφτανε με τα ποδαράκια της.

Αλλά και πού να προλάβει κιόλας; Από τη μια τα δωμάτια και από την άλλη η μόνιμη δουλειά της ράφτρας. Της καλύτερης ράφτρας του νησιού. Όχι μοδίστρα, ράφτρα. Γιατί δε ράβει μόνο γυναικεία αλλά και αντρικά.

Μια ζωή με τη βελόνα στο χέρι μα ακούραστη. Και στο τέλος της μπήκε η μεγάλη ιδέα. Να ράψει μια παλιά αστυπαλίτικη φορεσιά και να τη στολίσει με όλα τα μπιχλιμπίδια. Τέσσερα χρόνια τώρα την προσπαθεί κι αφήνει άφωνους τους συμπατριώτες της με την τεράστια θέληση να κάνει τη φορεσιά ολόιδια με εκείνες τις παλιές. Αρκεί να πω ότι παράγγειλε το ύφασμα από την Αμερική και ανέβηκε στο Μοναστηράκι στην Αθήνα για να βρει τις "πέτρες" για το στόλισμα.

Εκεί όμως που με κούφανε ήταν όταν μου είπε ότι έμαθε και κομπιούτερ!!! Δεν παίζεται σας λέω η Πόπη. Κι αυτό για τα δωμάτια, για να μπορεί να τα κλείνει μέσα από το ίντερνετ. Μόνο που δε τη βοηθάνε τα Αγγλικά της και φέτος έχει σκοπό να πάει φροντιστήριο για να τα τελειοποιήσει!!!

Και μπορεί εγώ να μην πηγαίνω πια στης Πόπης τα δωμάτια, αλλά μέσα από την καρδιά μου τα συστήνω και ειδικά στα νέα παιδιά. Κάντε ένα κλικ εδώ για να δείτε περισσότερες λεπτομέρειες.

Αυτό πάντως που θα τονίσω εγώ πέρα από όσα θα διαβάσετε στο astypalaia.com, είναι ότι τα δωμάτια της Πόπης βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής από τους Μύλους και το κέντρο της νυχτερινής ζωής της Αστυπαλιάς. Και το μεγάλο τους ατού είναι η υπέροχη θέα στο πέλαγος και στην ανατολή. Όσο για τη σπιτονοικοκυρά; Ήδη θα καταλάβατε για τι άνθρωπο σας μιλάω. Και ευχαριστημένοι από την περιποίηση θα μείνετε και όρεξη να έχετε να ρωτάτε για να μαθαίνετε την αληθινή Αστυπαλιά, τη χαμένη πίσω από τη βιτρίνα του σημερινού τουρισμού.

Κοίτα να δεις τι μου έτυχε σήμερα... Παίρνω ένα τηλέφωνο που από δεκαπενταύγουστο μου άφησε κάτι χρόνια πολλά στον τηλεφωνητή και άκρη δεν έβγαζα σε ποιον ανήκει και πού έπεσα;;; Φφφφφφφφφ Μόνιμο θα μου γίνει αυτό το ξεφύσημα. Στα δεκατέσσερα χρόνια πριν Αστυπάλαια!!! Μια καλοκαιρινή φιλία που ξαφνικά βρήκε τηλέφωνα στις παλιές ατζέντες. Πώς περνούν έτσι σαν νερό τα χρόνια; Πώς;


Τώρα την άκουσα να μου λέει πως σε πέντε χρόνια θα πάρει σύνταξη!!! Ααααααα. Είπαμε για ατυχήματα και κηδείες. Αλλά μην ακούω για σύνταξη. Ουφ πια.

Και μετά έπιασε και με ρώταγε για την Αστυπάλαια. Τι να πω; Λέγονται έτσι απλά δεκατέσσερα χρόνια; Και για το κάμπινγκ. Ποιο κάμπινγκ; Μήπως ξέρω κι εγώ τι κάνει το κάμπινγκ; Φέτος δεν πέρασα ούτε μία φορά. Περίσσεψε η απογοήτευση από την περσινή επίσκεψη. Άσε που είναι κι αυτό σαν τα δωμάτια της Πόπης. Βλέπω και θυμάμαι πρόσωπα και καταστάσεις και μου χαλάνε τη διάθεση. Φφφφφφφ λέω... Ίσως και να φταίει που σήμερα η μεσημεριανή σιέστα παρατράβηξε και έχασα τους ρυθμούς μου.

Αυτή τουλάχιστον κανένα κέφι δε μου χαλάει. Μόνο το φτιάχνει. Μακάρι το κάμπινγκ Αστυπάλαιας να είχε κρατήσει τον παλιό του χαρακτήρα, τότε που αφεντικό ήταν ο Γιώργος από την Αλεξανδρούπολη, κι ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα. Όσοι τότε πέρασαν από το κάμπινγκ Αστυπάλαιας, έχουν να θυμούνται τα καλύτερα. Ένα όμορφο χωριό διακοπών όπου σχεδόν όλοι ήμασταν γνωστοί και κάθε χρόνο πιστοί θαμώνες. Γλέντια και μουσικές και πάρτι...

Όπως ήταν κάποτε. Πήγα πέρυσι και όλα είχαν αλλάξει. Καμία σχέση. Θα μου πεις όλα αλλάζουν, γιατί όχι και το κάμπινγκ Αστυπάλαιας; Απλή είναι η απάντηση, γιατί το κάμπινγκ αυτό ήταν ένας θεϊκός τόπος. Πιο ευτυχισμένες διακοπές δεν έχω κάνει πουθενά αλλού.

Κι άλλη άποψη του μπαρ. Αλλά όπως γράφτηκε και παραπάνω, καμία φωτογραφία δεν μπορεί να δώσει την ουσία και την αλήθεια του χώρου όπως κάποτε τον ζήσαμε. Από τις ωραιότερες στιγμές, νωρίς το πρωί που ακόμη όλες οι σκηνές ροχάλιζαν... Λίγοι εργαζόμενοι μόνο και εκείνα τα υπέροχα μουσικά σωληνάκια να συνθέτουν μια εξωπραγματική μουσική με τις πνοές του ανέμου. Όσα χρόνια και να περάσουν εκείνη η μουσική θα χαϊδεύει πάντα τα αυτιά μου. Ώρες απόλυτης περισυλλογής και βαθιάς γαλήνης.

Εδώ όμως, στη συγκεκριμένη φάση που αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός, μόνο γαλήνη δεν υπήρχε. Ο Χρηστάκης και άλλα παιδιά που δούλευαν τότε στο κάμπινγκ, κατέβασαν τη φαεινή ιδέα να κάνουν υποτίθεται απεργία και φυσικά και διαδήλωση με σχετικά πανώ και πικέτες. Ο χαμός μιλάμε. Στη φωτογραφία διακρίνονται και οι "επαναστατικές" αφίσες που είχαν κρεμάσει και όπου έγραφαν σημεία και τέρατα. Τι γέλιο! Έως δακρύων... Ακόμη και ψήφισμα συμπαράστασης τους είχαμε αποστείλει. Αχ, βρε Χρήστο. Πάνε τόσα χρόνια που χάθηκες από το νησί. Είσαι άραγε ακόμη σε εκείνο το μπαράκι στην Αιγιάλη;

Κι ο Γιώργος; Η Μαρία; Ο Αντώνης και η Ειρήνη; Χαθήκαμε και σκορπίσαμε...

Ο θείος και η μετέπειτα θεία μου... Κι ένα ζευγάρι που έχω πια ξεχάσει ακόμη και τα ονόματα. Κι ένα σωρό συμπράγκαλα. Τι κουβαλάγαμε πια; Ακόμη και τα σκαμνάκια από το Μέτσοβο. Και το τραπεζάκι... για δες. Το ίδιο που έχω κρατήσει στη βεράντα και γράφω τούτη την ώρα. Κανονικά αν σκύψω στα ποδαράκια του θα πρέπει κάτι να ακούγεται από τη μουσική εκείνου του απογεύματος. Κάτι από τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε. Δεν μπορεί όλα σύννεφο περαστικό να ήταν...

Κι άλλη παρέα του κάμπινγκ. Οι τρεις Μαρίες...

Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι την απίθανη ψαροφαγία στον Οβελίξ στη Μαρτιζάνα. Με συναγρίδες και αστακομακαρονάδες και άλλα θεσπέσια. Φέτος έμαθα και πικράθηκα πως πάει πια ο Παναής, ο άνθρωπος που μας τα ετοίμαζε όλα αυτά. Χάθηκε στη θάλασσα εδώ και τρία χρόνια.

Ακόμη κι αυτό έγινε. Την είχα ξαναπάρει παλιότερα στην Αστυπάλαια, τότε που έμενα στης Πόπης. Της άρεσε η Αστυπάλαια και επέμενε να έρθει πάλι. Λέει πως πέρασε απίθανα. Το σίγουρο είναι πως η ιδέα άρεσε και σε όλους τους άλλους. Σε λίγες μέρες είχε γίνει η μάνα όλου του κάμπινγκ. Έτσι τη φώναζαν όλα τα παιδιά: Μάνα.

Όσο για την ίδια αναβίωνε στιγμές από την κατασκήνωση της Πεντέλης των παιδικών της χρόνων. Γιατί αυτό ακριβώς ήταν εκείνα τα χρόνια το κάμπινγκ, μια κατασκήνωση σαν αυτές που πηγαίναμε παιδιά. Ένα ζωντανό όνειρο.

Φέτος πέρασα και ξαναπέρασα μπροστά από το κάμπινγκ αλλά ούτε μία φορά δεν έστριψα το τιμόνι να μπω και μέσα...

Έριχνα μόνο κλεφτές ματιές στην παραλία του κάμπινγκ και έψαχνα άδικα τρόπο να παρκάρω. Τι κρίμα. Μια τόσο ωραία παραλία και να μην υπάρχει τρόπος να παρκάρεις εκεί...

Για τα άλλα, τα βράδια που ξενυχτάγαμε εκεί και μετράγαμε ώρες ατέλειωτες τα χιλιάδες αστέρια και μαζί και τα πεφταστέρια, τι να πω; Και να πω, θα καταλάβετε;

Η είσοδος του κάμπινγκ. Φωτογραφία εντελώς κακοτραβηγμένη, πρόχειρα και από το αυτοκίνητο. Τώρα έχει και λουλουδάκια. Και γιούκα. Παλιά όχι, δεν είχε τίποτε. Αλλά ήταν πιο όμορφη. Γίνεται; Ε, ναι. Γίνεται. Ήταν ένας αέρας ελευθερίας και πρωτογονισμού και ανεξαρτησίας και δεν ξέρω τι άλλο. Κυρίως ήταν οι άνθρωποι και το πνεύμα που επικρατούσε. Ακόμη και τα αφεντικά τότε και οι εργαζόμενοι έκαναν διακοπές... Χωρίς αυτό καθόλου να σημαίνει πως δεν πρόσφεραν άψογες υπηρεσίες. Αισθανόσουν όμως όχι επισκέπτης εκεί και πελάτης αλλά μέλος ομάδας ή ακόμη και μιας μεγάλης και παράξενης οικογένειας.

Αργότερα το πράγμα άρχισε να χαλάει όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες κανονικές οικογένειες. Κι άρχισαν τα "Κωστάκη, βάλε τα παπούτσια σου", "φάε το αυγό σου" ή και χειρότερα: "Έλα να σε βάλω να κάνεις πιπί" και άλλα συναφή.

Ναι, δε μας πείραζε καθόλου που η σκιά ήταν είδος σπάνιο για το κάμπινγκ της Αστυπάλαιας, αλλά μας πείραξε πολύ που από κλίμα απόλυτης ελευθερίας και χαλάρωσης και από ξενύχτι άγριο στο μπαρ του κάμπινγκ μέχρι πρωίας και μετά μουσικής επίσης άγρια (εννοώ στη διαπασών... ) περάσαμε στο ώρα κοινής ησυχίας γιατί υπάρχουν και οικογενειάρχες που όμως καθόλου δε σκέφτονταν τους υπόλοιπους και άρχιζαν αξημέρωτα να κυνηγάνε τα βλαστάρια τους για τις φυσιολογικές τους ανάγκες.

Κάπως έτσι άρχισε να ψήνεται η ιδέα για δωμάτιο και ήρθε η ώρα να τα μαζεύουμε πια από δω. Και όμως η γλυκιά ανάμνηση εκείνων των χρόνων έχω την εντύπωση πως θα με καταδιώκει για πάντα. Ούτε πρόκειται να εγκαταλείψω την ιδέα πως κάποτε θα ξεθάψω από την αποθήκη τη σκηνή και θα ξαναζήσω παρέα με τα μυρμηγκάκια και τις αράχνες. Και το διάβασμα με το φακό... Και το μαγείρεμα στο γκαζάκι.

Όταν ήμουν πολύ μικρή, κάπου στα τρία, η μάνα μου συνήθιζε να με πειράζει πως τάχα και καλά με πήραν από τους τσιγγάνους. Ήταν λέει κάποτε μια περαστική ομάδα τσιγγάνων εκεί στο Περιστέρι που ήταν το πατρικό της μαμάς, αρχές δεκαετίας του 60. Κι εγώ ένα μαυροτσούκαλο, σαν τσιγγανάκι.

Κι όπως ήμουν μια μέρα μόνο μου στο δρόμο, χωματόδρομος εκείνα τα χρόνια που έπρεπε τα καλοκαίρια να τον καταβρέχουμε για να μη μας πνίγει η σκόνη, ακολούθησα κάτι περαστικούς τσιγγάνους και τα τσιγγανάκια τους. Κάποια στιγμή βγήκε λέει η μάνα μου να με ψάξει. Σπουδάστρια εκείνο τον καιρό στη σχολή νηπιαγωγών και είχε πολλά διαβάσματα. Πουθενά εγώ... Φώναξε και ξαναφώναξε, τίποτε. Ώσπου μια γειτόνισσα την ενημέρωσε πως πριν λίγη ώρα είχαν περάσει κάτι τσιγγάνοι. Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει, κάποια στιγμή τους πρόλαβε. Για σταθείτε, τους φωνάζει. Έχετε πάρει το παιδάκι μου. Και ποιο είναι το παιδάκι σου; τη ρώτησε μια τσιγγάνα... Κάνει έτσι η μάνα μου και τι να δει; Ένα τσούρμο παιδάκια όλα μαύρα... Δεν ήξερε να πει ποιο είναι το δικό της.
- Και μετά; Τι έγινε μετά; ρώταγα εγώ με αγωνία...

-Ε, τι θες να γίνει, μου έλεγε εκείνη με προσποιητή αδιαφορία... Αφού δεν μπορούσα να βρω ποιο είναι το δικό μου παιδάκι, μου είπαν οι τσιγγάνοι να πάρω όποιο ήθελα.

Κλάμα εγώ... Κι έμπαινε μετά η γιαγιά στη μέση και μάλωνε τη μάνα μου: "Μην το πειράζεις το παιδί, τι είναι αυτά που κάθεσαι και του λες;" Και σε μένα: "Γίνεται, καλό μου, να μπερδέψει η μάνα το παιδί της;" Αλλά πού εγώ... Το δάκρυ κορόμηλο.

Μετά μεγάλωσα και σταμάτησα τις αγωνίες και τα κλάματα. Αλλά με τέτοια τρελή χαρά που ένιωθα σε εκείνο το κάμπινγκ και με τον τσιγγάνικο τρόπο ζωής, να πω την αλήθεια μια αμφιβολία πάλι άρχισε να γεννιέται. Βρε λες να είχε δίκιο η μάνα; Να έχω τσιγγάνικο αίμα μέσα μου;

Κρεβατάκι με σεντονάκι ραμμένο από τα χέρια της γιαγιάς και στολισμένο με δαντέλα παρακαλώ και στο πάτωμα της σκηνής κουρελού πάλι από τη γιαγιάκα μου. Για κομοδίνο τα βιβλία... Κι απαραιτήτως μαζί το ραδιάκι που έσερνα μαζί μου στα καράβια. Τότε ακόμη έπαιζε και κασέτες...

Όχι, πέστε μου... Τι περισσότερο βρίσκεις σε ένα δωμάτιο; Μάλλον λιγότερα. Γιατί σε κανένα δωμάτιο δεν μπορείς έτσι να σηκώσεις λίγο την πορτούλα της σκηνής και να μετράς αστεράκια από το κρεβάτι σου. Και σε κανένα δωμάτιο δε θα νιώσεις τον άνεμο να σε νανουρίζει. Ούτε ποτέ θα ξυπνήσεις στις δύο το πρωί γιατί στο μπαρ έβαλαν το αγαπημένο σου τραγούδι και θα πεταχτείς πάνω και θα βρεθείς ξαφνικά να χορεύεις και να πίνεις και να γλεντάς...

Κι αφού είπα και είπα για το κάμπινγκ της Αστυπάλαιας, και ίσως κάποιοι να αναρωτιούνται γιατί τέτοια εμμονή στο κάμπινγκ σε ένα άρθρο που αφορά την Αστυπάλαια... αφού θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ίδια πάνω κάτω είναι τα κάμπινγκ όπου γης... ήρθε η ώρα να τονίσω κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό. Το κάμπινγκ της Αστυπάλαιας είτε με τα παλιά είτε με τα νέα αφεντικά, είτε με μοναχικούς λύκους και ζευγαράκια είτε με οικογένειες και με παιδάκια, έχει ένα τεράστιο προσόν και μια μεγάλη διαφορά από όλα τα άλλα του ελλαδικού χώρου. Δεν κυκλοφορεί σκορπιός και φίδι ούτε για δείγμα. Όπως δεν κυκλοφορεί και σε ολόκληρη την Αστυπαλιά. Μυρμήγκια ναι. Αράχνες ναι. Μύγες, σαύρες, γατιά... ποντίκια!!!! σκυλιά βεβαίως βεβαίως... κουνούπια σύννεφο μερικές φορές αλλά σκορπιοί και φίδια ούτε για δείγμα.

Σε μερικούς ίσως να φαίνεται μικρής αξίας το γεγονός. Σε άλλους πάλι είμαι σίγουρη πως αποτελεί ισχυρό λόγο για να το προτιμήσουν. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να εγγυηθώ για τίποτε άλλο. Σας τόνισα ότι με τη νέα διεύθυνση δεν έχω κατασκηνώσει στο κάμπινγκ. Αλλά το βέβαιο είναι πως μπορείτε άφοβα να περπατάτε ξυπόλητοι και να μη σας νοιάζει πάρεξ το ζήτημα της καθαριότητας.

Ας πούμε όμως και τα μείον του κάμπινγκ...

Η έλλειψη καλής σκιάς αν και φροντίζουν οι άνθρωποι που το έχουν να φτιάχνουν στέγαστρα με καλάμια.

Αρκετή απόσταση από τη Χώρα που καθιστά αναγκαίο το μεταφορικό μέσο. Αυτό παλεύεται εν μέρει με το λεωφορείο ή για τους έχοντες καλά ποδαράκια με πεζοπορία λογική... Αρκετοί γυρνάνε ποδαράτοι τα ξημερώματα. Με φακό και παρέα. Αλλιώς καθίστε καλύτερα στο κάμπινγκ ή περιμένετε να ξημερώσει και να πάρετε το λεωφορείο.

Το τρίτο και χειρότερο. Η γειτνίαση με τη ΔΕΗ και το διαρκές βουυυυυυυυυυυυ του εργοστασίου.

Και ένα ακόμη. Καμία οπτική επαφή με το κάστρο. Όμως η ανατολή από την παραλία του κάμπινγκ είναι το κάτι άλλο. Και όχι μόνο του ήλιου. Θέαμα μοναδικής ομορφιάς είναι και το φεγγάρι όταν έχει πανσέληνο. Αν και η πανσέληνος χαλάει ένα ακόμη προσόν του κάμπινγκ, τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό αστεριών που μπορεί κανείς να παρατηρήσει στον ουρανό καθώς δεν υπάρχουν έντονα φώτα στην περιοχή.

Το κάστρο και στις ρίζες του λόφου το παλιό λιμάνι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα. Η κάποτε θεόστενη προβλήτα έγινε ολόκληρο πάρκινγκ. Ήταν από τις ευχάριστες εκπλήξεις αυτού του καλοκαιριού.