Χαιρετισμούς από Αστυπάλαια!

Τα καφενεδάκια στον ΠΕΡΑ ΓΙΑΛΟ όπως ήταν κάποτε. Τώρα τον έκλεισαν και τον έκαναν πεζόδρομο. Δεν περνάν πια από κει αυτοκίνητα. Αλλά δεν περνάμε κι εμείς. Δε μας λέει τίποτα πλέον ο χώρος.

Και τα ψαροκάικα στο παλιό λιμάνι. Προ αμνημονεύτων ετών. Τώρα το στενό δρομάκι που οδηγούσε στο λιμάνι και στιμοχνώμασταν αγρίως όταν φτάναμε ή φεύγαμε από το νησί, έχει γίνει λεωφόρος θεόρατη σε πλάτος. Πλην όμως το λιμάνι δεν είναι πια εκεί. Οπότε και δεν καταλαβαίνουμε το γιατί... Για πάρκινγκ; Χμ... Εντάξει, χρειαζούμενο ήταν κι αυτό... Αλλά το λιμάνι με όλα αυτά χάλασε. Πάει εκείνο το γραφικό στοιχείο που είχε κάποτε.

Το ίδιο σημείο του Πέρα Γιαλού το φετινό καλοκαίρι. Τώρα οι ψαράδες λιγόστεψαν και ο τουρισμός βγήκε νικητής. Περισσεύουν τα σκάφη αναψυχής και λείπουν τα ψαροκάικα και τα δίχτυα...

Στο βάθος η ταβέρνα του Βαγγέλη, η ΑΚΤΗ. Με σμιλεμένες θέσεις στο βράχο για τα τραπεζάκια των ρομαντικών. Μόνο να φροντίσετετε να τα κλείσετε από πριν... Αλλιώς θα βρεθείτε μπρος στο ταμπελάκι ρεζερβέ και θα περιοριστείτε στο πάνω διάζωμα του μαγαζιού. Πάντως και για το φαγητό και μόνο αξίζει να περάσετε από κει. Μα αν καταφέρετε να κλείσετε και τραπεζάκι στα βράχια, θα σας μείνει αξέχαστη η βραδιά.

Στα αριστερά η ΑΚΤΗ του Βαγγέλη. Ευδιάκριτα και τα τραπεζάκια κάτω στα βράχια. Ιδέα της Βιργινίας, της κόρης του.

Εκτός από ταβέρνες ο Πέρα Γιαλός έχει και άπειρα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Και συνέχεια χτίζονται και άλλα. Κάποτε είχαν το ατού πως ήταν δίπλα στο λιμάνι. Τώρα τουλάχιστον διατηρούν τη θέα στο Κάστρο και την παρέα της θάλασσας. Αλλά αν έχετε αυτοκίνητο μάλλον θα υποφέρετε εδώ για πάρκινγκ. Κι αν πάλι δεν έχετε αυτοκίνητο, θα βρεθείτε μακριά από όλα τα ενδιαφέροντα σημεία. Φυσικά αν σας αρέσει ο ποδαρόδρομος ή έχετε μηχανή, κανένα πρόβλημα. Εκτός βέβαια από το θόρυβο του δρόμου που περνά δίπλα. Και σημειωτέον ότι είναι ο κεντρικός δρόμος του νησιού.

Στα ατού του Πέρα Γιαλού η ανατολή. Και τι ατού!!!

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία στο παλιό λιμάνι το Παλιατζίδικο. Θα βρείτε πολύ εκλεκτά κομμάτια. Ακόμη και αν είστε μανιώδης συλλέκτης παλαιών αντικειμένων...

Η θέα του παλιού λιμανιού και του κάστρου από τον Πέρα Γιαλό. Ευδιάκριτη και η θεόφαρδη παραλιακή λεωφόρος που έλυσε οριστικά το πρόβλημα της στάθμευσης των αυτοκινήτων στην περιοχή αυτή. Παράλληλα τα έργα στο λιμάνι έλυσαν και το θέμα της πρόσδεσης των μικρών σκαφών αναψυχής. Εκείνο που χάλασαν ήταν το θέμα το μεγάλου καραβιού που τώρα πια δένει στα βόρεια και ακατοίκητα μέρη της Αστυπάλαιας, κοντά στο Στενό...

Χίλια πράγματα έχεις να κάνεις στην Αστυπάλαια. Αλλά και οι μέρες του δε βαριέσαι και σήμερα την αράζουμε Λιβάδι έχουν μια γλύκα απερίγραπτη. Στο κάτω κάτω τρέχουμε όλο το χρόνο. Στις διακοπές και ειδικά σε ένα νησί που το ξέρεις σαν την τσέπη σου, δε δικαιούσαι να μην κάνεις τίποτε; Ξάπλα κάτω από την ομπρέλα σε απόλυτη νιρβάνα.

Κι άλλοτε πάλι την κάνεις για Στενό. Η ερημική κοσμική παραλία της Αστυπάλαιας. Δίπλα στο δρόμο που ενώνει Χώρα με Μαρτιζάνα αλλά μακριά από οικισμούς. Μόνο μια βίλα έχει ξεφυτρώσει τα τελευταία χρόνια στην άκρη του κάβου. Πολύ "άτυχος" αυτός που την έχει... Και πού να την δεις και από κοντά. Στην άκρη του πουθενά η τελευταία λέξη της αρχιτεκτονικής και της τεχνολογίας.

Κάποτε εδώ το μόνο που υπήρχε ήταν μια καντίνα... Χωρίς ρεύμα. Όλο κι όλο μια γεννήτρια της συμφοράς. Και στην άκρη της παραλίας ξεπάγωνε το καταψυγμένο κοτόπουλο και το καταψυγμένο χταπόδι για να σου τα προσφέρουν αργότερα ως της ώρας. Κι εσύ χάχα Αθηναίε καμάρωνες που έφαγες ολόφρεσκα και παραδοσιακά εδέσματα στο γραφικό υπαίθριο ταβερνάκι. Αρεεεεεεεεεε ψώνια και κορόιδα που είμαστε. Βρε πάρε σου λέω ένα ψυγειάκι με παγοκύστες και πέτα μέσα δυο σάντουιτς και μερικές μπίρες. Και άσε τις ψευδαισθήσεις για την αγνή ελληνική επαρχία. Αθηναίοι άνεργοι είναι και οι μαγαζάτορες του καλοκαιριού. Τι θαρρείς; Ό,τι θα φας και στη σουβλακερί της γειτονιάς σου θα φας κι εκεί...

Αν θέλεις ντε και καλά παραδοσιακό φαγητό και καλομαγειρεμένο, ρώτα κανέναν από τους παλιούς. Και τράβα μετά στο παλιό λιμάνι, χώσου στα στενά και ρώτα που είναι το εστιατόριο της Βίκης. Ούτε θέα ούτε γραφικότητα. Μόνο καλό φαγητό.

Η βίλα του ... "άτυχου" και πάλι. Μου είπαν πως δεν είναι Αστυπαλίτης. Όμως ο άνθρωπος ερωτεύτηκε τον τόπο. Και έψαξε και ρώτησε και προσπάθησε και ιδού το αποτέλεσμα. Ποιος δεν τον ζηλεύει;

Πειράζει όμως που προσωπικά ζηλεύω πολύ περισσότερο ετούτο το παλιό σπιτάκι; Δίπλα στους Μύλους και στο δρόμο για το Αρχιπέλαγος. Θέα στο Κάστρο.

Ναι, φτάνουν αυτά. Δε χρειάζεται πισίνα ούτε τζακούζι. Αρκεί να ανοίγεις το παράθυρο το πρωί και να βλέπεις το Κάστρο σε απόσταση αναπνοής...

Η θέα... Νυχτερινή. Σαν και τις ώρες που περνάμε από το σπιτάκι.

Λίγο πιο πάνω μια αγκαλιά νυχτολούλουδα. Σαν κι εμάς, προτιμούν να ζούνε τις νύχτες...

Στο βάθος του δρόμου το σαντουϊτσάδικο - η λύση για όλους τους πεινασμένους της νύχτας...

Στην ακριβώς αντίθετη άκρη του δρόμου είναι το Αρχιπέλαγος. Με τα γλυκά. Τα θεϊκά γλυκά... Μάχη γίνεται κάθε βράδυ για τραπέζι. Εκμέκ καταΐφι, σοκαλατίνα με ρούμι, μπλακ φόρεστ, τσιζ κέικ και άλλα παραδοσιακά γλυκίσματα της Αστυπαλιάς!!! Ε, τόσα χρόνια που τα απολαμβάνουμε εκεί, δεν έχουν γίνει πλέον και παραδοσιακά;;;

Και μη βλέπετε εδώ άδεια τραπέζια... Είναι τρεις το πρωί. Ώρα που οι οικογενειάρχες κάνουν νάνι και οι άλλοι κλάμπινγκ...

Και το πλέον παραδοσιακό κλαμπάκι είναι φυσικά το Πανόραμα. Που είναι πολύ άφτερ, όπως έχουμε ξαναγράψει. Από τις 2 το νωρίτερο και κυρίως κατά τις 3 με 4 το πρωί δέχεται τους θαμώνες του. Εδώ όμως δεν είναι θαμώνες αλλά οι εργαζόμενοι του φετινού καλοκαιριού. Ανάμεσά τους και ο φίλος μας ο Αντώνης με τις καταπληκτικές φωτογραφίες. Δική του και η φωτογραφία που έχουμε διαλέξει για το πόρταλ του Εντουκάντους. Δική του όμως και μία υπέροχη νυχτερινή λήψη του κάστρου:

Του Αντώνη όπως είπαμε. Για να δείτε επιτέλους και μια νυχτερινή φωτογραφία της προκοπής. Γιατί η δική μας μηχανούλα αποδείχτηκε πολύ ανεπαρκής για τέτοιες συνθήκες φωτισμού.

Υπόψη ότι η θέα αυτή είναι ό,τι ακριβώς βλέπει κανείς από το μπαλκονάκι του ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ. Είναι και αυτός σημαντικός λόγος για να περνάμε εκεί τις νύχτες μας και όχι στις αγκάλες του Μορφέως.

Άλλη μία νυχτερινή του Αντώνη. Από τους Μύλους. Το άλλο καλό σημείο για ξενύχτι στην Αστυπάλαια. Εδώ και τέτοιες ώρες, μικρές, νιώθεις να χτυπά η καρδιά του νησιού...

Αυτή δεν ξέρω ποιανού είναι... Σίγουρα όχι δική μας. Κάπου στο διαδίκτυο τη συναντήσαμε και είπαμε να σας την παρουσιάσουμε για να μορφώσετε καλύτερη ιδέα για την Αστυπάλαια μπάι νάιτ...

Αγνώστου πατρός επίσης. Μπορεί και από κάρτα... Παραείναι καλή για να είναι ερασιτεχνική.

Αυτή τουλάχιστον θυμόμαστε ότι τη βρήκαμε στο σάιτ του Δήμου Αστυπάλαιας. Τα μεζεδοπωλεία στους Μύλους.