Η πρώτη φωτογραφία της Φαίδρας. Όταν πριν από 18 χρόνια η Σοφία τη συμμάζεψε αδέσποτη από το δρόμο. Η φωτογραφία που της έβγαλε για να τη στείλει σε εφημερίδες και περιοδικά για να βρεθεί το αφεντικό της. Δε βρέθηκε... Και από τότε Σοφία και Φαίδρα έγιναν αυτοκόλλητες.
Μέχρι προχτές. Που περίμενε ήσυχα πίσω από την πόρτα τη Σοφία να γυρίσει. Κούνησε για τελευταία φορά την ουρά της και τέλος.
Τώρα πια η Φαίδρα κοιμάται επάνω στον Υμηττό.
Εμείς όμως δε θα την ξεχάσουμε ποτέ! Γιατί η Φαίδρα ήταν μέλος του Εντουκάντους από τις πρώτες κιόλας μέρες της λειτουργίας του. Και από τις παλιές καλές στιγμές διάλεξα φωτογραφίες της και ανεβάζω:
Είχα πολλούς λόγους να αγαπώ τη Φαίδρα και ας είμαι εξ απαλών ονύχων γατόφιλη. Από τους πιο σημαντικούς κι αυτός της φωτογραφίας. Με το κασκόλ του Πανάθα να δηλώνει τις προτιμήσεις της!!!
Στη σκηνή, επάνω στα βουνά και στα χιόνια. Ακολουθώντας κατά πόδι τη Σοφία και το Σωτήρη...
Δεν ήταν όμως μόνο των γηπέδων και των βουνών. Ήταν και των σαλονιών, μια κυρία με τα όλα της! Ή, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια της αφεντικίνας της, μια μεγαλοπέλα με τα όλα της. Τις ματάρες της και την απίθανη μουσουδίτσα της!
Ναι, η Φαίδρα είναι και εδώ! Δια χειρός Σωτήρη! Σε έκδοση ροκ!
Φαιδρουλίνι μου, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δε θα σε ξαναδώ. Για τη Σοφία και το Σωτήρη, λόγια δεν υπάρχουν να τους παρηγορήσουν. Και μένει μόνο να τους στείλω την αγάπη μου. Και στη Φαίδρα το ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ!
Να μου φιλήσεις, Φαιδρουλίνι, την Τζίνα μου και το Γιο του Κεν. Και να τους πεις ότι δεν τους ξεχνώ. Γιατί καμιά φορά τα ζώα είναι πιο άνθρωποι από τους ανθρώπους... Και όσα χρόνια και να περάσουν που τα χάσαμε, τα θυμόμαστε πάντα... και μας λείπουν. Όπως καταφέρνουν ενίοτε οι άνθρωποι να μη μας λείπουν. Το γνωστό δηλαδή λεχθέν: Από τότε που γνώρισα τους ανθρώπους, αγάπησα τα ζώα!