KAKOΠΟΙΗΣΗ ΖΩΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το χειρότερο αμάρτημα απέναντι στα άλλα πλάσματα γύρω μας δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία προς αυτά.
Αυτή είναι η ουσία της απανθρωπιάς...

Ο Jeremy Bentham (1748-1832)είπε: "το ερώτημα δεν είναι εάν τα ζώα έχουν λογική, ή μπορούν να μιλήσουν, αλλά εάν υποφέρουν"

Ο Νόμος 2017 (1992) αναφέρει: "Κανείς δεν πρέπει να κάνει άσκοπα ένα ζώο να πονά, να υποφέρει ή να αγωνιά. Κανείς δεν πρέπει να εγκαταλείπει ένα κατοικίδιο ζώο. "

Με αφορμή το πρόσφατο, αλλά πιθανότατα όχι και τελευταίο περιστατικό κακοποίησης ζώου, την Βάλια..

Της άρεσε να τρέχει και να υποδέχεται τον κόσμο, να δίνει το χέρι της σε όποιον της έδειχνε αγάπη και στοργή.
Την Κυριακή 26 Οκτωβρίου το απόγευμα, κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα στο τοπικό γήπεδο, ένθερμοι, απολίτιστοι, φίλαθλοι, πέταξαν κροτίδα πάνω στο άτυχο ζώο, που ανυποψίαστο, ακολούθησε το φασαριόζικο πλήθος, χαρούμενο και κοινωνικό, όπως πάντα.




Η τρυφερή και χαδιάρα Βάλια, δε θα μπορέσει ποτέ πιά να τρέξει και να δώσει το χέρι της.
Δε θα μπορέσει ποτέ πιά να ξαναδεί το φως του ήλιου.
Η κροτίδα διαμέλισε τα μπροστινά της πόδια, και τύφλωσε το άμοιρο ζώο, καθώς έσκασε ακριβώς μπροστά του.
Το κτήνος, που κατέστρεψε τη γλυκειά Βάλια, θα κοιμήθηκε ήσυχος, περήφανος γιά τη μαγκιά του, ενώ η Βάλια αφού έφυγε πανικόβλητη και ουρλιάζοντας από τους φρικτούς πόνους, σύρθηκε μέχρι τη φωλιά της, όπου βρέθηκε την επόμενη μέρα.




Η Βάλια έφυγε την Παρασκευή 31 Οκτώβρη για ένα καλύτερο μέρος, εκεί όπου δεν υπάρχουν ούτε κροτίδες, ούτε "φίλαθλοι", ούτε κτήνη. Ίσως ούτε καν κάποιοι Έλληνες...
Συμβούλιο κτηνιάτρων του Σωματείου και της Νομαρχίας αποφάσισαν να γίνει ευθανασία, μια και η πορεία του ζώου, παρά την όποια προσπάθεια, θα ήταν καταληκτική από τη σηψαιμία των 2 νεκρωμένων άκρων και το όποιο προσδόκιμο επιβίωσης θα ήταν βασανιστικό, ενάντια σε κάθε έννοια ευζωίας.

Η γλυκιά Βάλια περίμενε μήνες με καρτερικότητα την οικογένεια που θα την υιοθετούσε.
Δεν ήταν όμως εύκολο, καθώς δεν ήταν καθαρόαιμη και έτσι δεν πληρούσε τις προδιαγραφές που οι...φιλόζωοι... Έλληνες θέτουν ως κριτήριο, για το σκύλο που θα πάρουν.

ο Σύλλογος Himaira, προωθεί στο Υπ. Δικαιοσύνης, στους Δήμους και στα αρμόδια όργανα, αίτηση για την δημιουργία τμημάτων στην αστυνομία και στην δημοτική αστυνομία, με μοναδικό σκοπό την δίωξη και την πάταξη της βίας ενάντια στα ζώα.
Αιτούμαστε για αρχή να δημιουργηθούν τμήματα στις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, που θα έχουν σαν σκοπό την πρόληψη και την αντιμετώπιση των εγκλημάτων κατά των ζώων.
Έφτασε η ώρα, η χώρα μας επιτέλους να μιμηθεί παραδείγματα από άλλες πιο ανεπτυγμένες χώρες στο θέμα της αντιμετώπισης του κράτους προς τα ζώα.
Αυτό που ζητάμε είναι τα τμήματα αυτά της αστυνομίας, να αντιμετωπίζουν άμεσα τις καταγγελίες για κακοποίηση ζώων, τις αναφορές από πολίτες για περιστατικά βίας προς τα ζώα, με σκοπό την περαιτέρω έρευνα για να βρεθεί ο ένοχος και ότι άλλο αφορά βία ενάντια στα ζώα.
Πρέπει επιτέλους να κινητοποιηθούμε όλοι μαζί ενωμένοι, για να αλλάξουμε τον τρόπο αντιμετώπισης προς τους ανεγκέφαλους που βρίσκουν ικανοποίηση στο να κακοποιούνε ανυπεράσπιστα ζώα.
Ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε το κακό που κάνουμε στα ζώα, με την απαθή στάση που κρατάμε, βλέποντας ή ακούγοντας αυτά τα περιστατικά βίας.
Ακόμα και μια υπογραφή παραπάνω μπορεί να κάνει την διαφορά.
Ελάτε μαζί μας και ενώστε την φωνή σας με την δική μας, για να μπορέσουμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο τις συνθήκες διαβίωσης των ζώων στην χώρα μας.

Φιλοζωικός Ζωοφιλικός Σύλλογος Himaira
Sign the petition
http://www.thepetitionsite.com/1/animal-cops-in-greece-help-us-to-press-the-government-to-create-in-greece-police-for-abuse-of






Το χειρότερο αμάρτημα απέναντι στα άλλα πλάσματα γύρο μας δεν είναι το μίσος, αλλά η αδιαφορία προς αυτά. Αυτή είναι η ουσία της απανθρωπιάς...

http://www.himaira.gr

Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι για τη Μπουμπού. Έχω όμως δύο ζωάκια
στο σπίτι μου, τη Φαίδρα και τη Μπέμπα. Tα βρήκα στο δρόμο μου και επέλεξα να τα κρατήσω εφ'όρου ζωής. Η Φαίδρα είναι μιά τροφαντή μεγαλοκοπέλα κατά τον κτηνίατρο 14 ετών περίπου, πολύ χαριτωμένη, μικροδείχνει με όλα τα παραπάνω κιλά της. Η Μπέμπα είναι μικρότερη, γύρω στα 10. Το κανονικό όνομα της Μπέμπας είναι Υπατία γιατί την είχα βρει σε ένα μικρό δρόμο πίσω από την Μητρόπολη, την οδό Υπατίας. Δεν έχει το χαρακτήρα της Φαίδρας είναι απαιτητική, τσαούσα, δύστροπη, απρόσιτη, ζηλότυπη, είναι γάτα δηλαδή και με όλα τα χαρακτηριστικά της καταγωγής της. Αναμορφωτηρίου ... με δίπλωμα.








Όμως και τα δύο κορίτσια μου έχουνε ίση μεταχείριση και τη φροντίδα των παιδιών που δεν μεγαλώνουν ποτέ. Και δε με ανησυχεί μη πάθουν κάτι αυτά, με ανησυχεί μήπως εγώ πάθω κάτι και τι θα απογίνουν... Έτσι ούτε λόγος για τρίτη υιοθεσία... Εγώ πάντως δεν πιστεύω ότι είναι θέμα χώρου. Χώρος υπάρχει παντού όπου περισσεύει αγάπη να προσφέρεις, είτε συνάνθρωπος είναι αυτός είτε ζώο, δεν έχει διαφορά. Είναι θέμα ευθύνης. Όπως και το παιδί θέλει το φαγητό του, τα εμβόλια, την καθαριότητα, τις βόλτες που πρέπει να τις κάνεις ακόμα κι αν δεν έχεις την παραμικρή διάθεση να βγεις από το σπίτι.
Δεν ξέρω στις άλλες χώρες όμως στην Ελλάδα η έννοια φιλόζωος είναι πολύ παρεξηγημένη γι'αυτό και αποφεύγω να τη χρησιμοποιώ. Γιά μένα φιλόζωος είναι αυτός που ενδιαφέρεται για τα αδέσποτα ή γιά όσα έχουν τη μοίρα ενός αδέσποτου. Και συχνά τα δεσποζόμενα είναι σε χειρότερη μοίρα όπως αυτή της Μπουμπούς...
Όλοι οι υπόλοιποι φιλόζωοι είναι αυτοί που εξ' αιτίας τους υπάρχουν τα αδέσποτα. Αυτοί που συνήθως αγοράζουν κάποιο ζώο ευγενούς καταγωγής για να εξευγενίσουν την ψυχή τους. Είναι αυτοί που εγκαταλείπουν τα ζώα στους δρόμους, τα πάρκα και τα βουνά όταν πλέον το "δώρο" για τα παιδιά τους έχει παλιώσει. Και καταλήγουν να έχουν το τέλος της Βάλιας ...Και είναι άλλοι που κρατούν ζώα φυλακισμένα για να ικανοποιούν τις δικές τους σαδιστικές ορέξεις. Τα κρατούν φυλακισμένα σε ένα μπαλκονάκι με άθλιες συνθήκες διαβίωσης έτσι που βλέποντάς τα να μακαρίζεις την τύχη των αδέσποτων που είναι τουλάχιστο ελεύθερα να επιβιώσουν. Και δεν καταλαβαίνουν ότι το ζώο έχει τις ίδιες ανάγκες με τον άνθρωπο για καθημερινή βόλτα και άσκηση. Πέρα από το ότι είναι άδικο να ουρλιάζουν εκεί ξεχασμένα και να ενοχλούν τους γείτονες. Που υποχρεώνονται να ακούνε το κλάμα τους με αποτέλεσμα να εκνευρίζονται. Το παράλογο είναι βέβαια ότι ακόμα και σε αυτή την περίπτωση εκνευρίζονται με το θύμα κι όχι με τον θύτη. Η φόλα που μπορεί να ρίξουν για να απαλλαγούν από το κλάμα έχει ως στόχο ένα πλάσμα που δεν έχει λόγο και δεν επέλεξε να τους ενοχλεί με κανένα τρόπο. Δεν καταλαβαίνουν ότι το ζώο δεν είναι ρούχο που πάλιωσε και το πετάμε ή έπιπλο που το αλλάζουμε. Δεν καταλαβαίνουν ότι αφήνοντάς το στο δρόμο όχι μόνο προδίδουν την τυφλή εμπιστοσύνη του αλλά το οδηγούνε συνήθως στο θάνατο. Γι' αυτό βασικό κριτήριο για την υιοθεσία ενός ζώου είναι πέρα από το χώρο, ο χρόνος και ο τρόπος ζωής γιατί όσο και να θέλουμε δεν αρκεί, πρέπει και να μπορούμε.
Αφήνω την επαρχία και τα χωριά έξω από την Αθήνα... Εκεί η εκμετάλλευση και ο βασανισμός φτάνει στο έπακρο της απανθρωπιάς...
Εγώ πάντως δεν κάνω διάκριση ανάμεσα σε φιλόζωους και μη, κάνω διάκριση ανάμεσα σε άνθρωπο και κτηνάνθρωπο ή καλύτερα να το πω ανθρωποειδές. Γιατί ο φιλόζωος αγαπάει και σέβεται όλα τα ζώα και τον άνθρωπο. Γι' αυτό προσέχει και τη συμπεριφορά απέναντι στο συνάνθρωπό του. Γιά μένα που έχω σκυλί το θέμα της καθαριότητας είναι σημαντικό όχι μόνο μέσα στο ίδιο μου το σπίτι αλλά και έξω από αυτό. Και γνωρίζουμε τί γίνεται συνήθως με τα περιττώματα των σκύλων αφού οι γάτες έχουν από τη φύση τους αναλάβει να τα εξαφανίζουν δίχως ίχνη. Ασυνείδητα ή εσκεμμένα αφήνουν οι περισσότεροι τα σκυλιά να λερώνουν και δε μαζεύουν τις ακαθαρσίες με αποτέλεσμα να τα πατούν τα παιδιά που παίζουν ανύποπτα στο χορτάρι αλλά και όσοι δεν έχουν την τύχη να τα προσέξουν. Και δεν καταλαβαίνουν ότι με το να αφήνουν το σκυλί τους να λερώσει το πεζοδρόμιο, την είσοδο του ξένου σπιτιού ή το πάρκο, αυτό όχι μόνο προσβάλλει τους ίδιους αλλά και πυροκροτεί το μίσος αυτών που έχουν πρόβλημα με τα ζώα. Άλλοι πάλι έχουν προτίμηση σε ένα είδος ζώου και μισούν όλα τα υπόλοιπα. Όπως κάποιος οδηγός λεωφορείου που μού' λεγε ότι αγαπάει πολύ τα σκυλιά έχει μάλιστα και αυτός ένα ροντβάϊλερ αλλά "όταν δει γάτα στο δρόμο την πατάει επίτηδες γιατί σιχαίνεται, λέει, τις γάτες". Εγώ βέβαια μετά από αυτό του έκοψα και την καλημέρα και σιχαίνομαι που τον βλέπω μπροστά μου όσο αυτός τις γάτες.
Τα ζώα είναι η αχίλλειος πτέρνα μου και αποφεύγω να μιλώ γι'αυτά. Όμως αφορμή μου έδωσαν τα θλιμμένα μάτια της Μπουμπούς. Και σκέφτομαι μήπως κάποιος από εσάς που θα τύχει να διαβάσετε αυτές τις γραμμές βρει τη λύση ώστε τα μάτια του άτυχου αυτού ζώου να γίνουν λαμπερά σαν της Φαίδρας, παρά τον καταρράκτη της ηλικίας της.
Γιατί μπορεί ο "φιλόζωος" που την "προστατεύει" να θέλει να την ξεφορτωθεί ακόμη και έναντι μικράς αμοιβής. Αξίζει να ρωτήσει κανείς, να ενδιαφερθεί εφόσον έχει τη δυνατότητα βέβαια να αναλάβει μιά τέτοια υποχρέωση. Και όχι μόνο για την Μπουμπού. Για όλες τις Μπουμπούδες που είναι στο έλεος τέτοιων "φιλόζωων".

Πολλές φορές η παρουσία ενός ζώου, το βλέμμα του σε ώρες που η απογοήτευση για τους ανθρώπους "ξεπερνάει το overflow" που λέει και η Διώνη, είναι η καλύτερη επιβεβαίωση της φράσης "γνώρισα τον άνθρωπο κι αγάπησα τα ζώα"...

Τότε η Φαίδρα ήταν ακόμη μια μεγαλοκοπέλα στα 14. Τώρα, στα 18 της, δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. Κοιμάται πλέον επάνω στον Υμηττό...