Τρία χρόνια στη λίστα αναμονής τα παιδιά με προβλήματα λόγου

Εως και τρία χρόνια παραμένουν στις λίστες αναμονής ανήλικα παιδιά που αντιμετωπίζουν διαταραχές λόγου και επικοινωνίας και οι οικογένειές τους προκειμένου να μπορέσουν να έχουν τη στήριξη και φροντίδα που χρειάζονται από ειδικούς στα Κέντρα Ψυχικής Υγείας (ΚΨΥ) της χώρας.

Παιδιά που οι οικογένειές τους απευθύνονται στους ειδικούς στα 2,5 ή 3 τους χρόνια, μπορεί να παραμείνουν χωρίς βοήθεια έως τα 6 και 7 χρόνια τους, με αποτέλεσμα τα προβλήματά τους να γίνονται χρόνια και να αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες στο σχολείο.

Ακόμα υπάρχουν πολλές περιοχές στην Ελλάδα που δεν υπάρχει καμία υπηρεσία υποστήριξης.


Σύμφωνα με χτεσινή συνέντευξη Τύπου του Πανελλήνιου Συλλόγου Λογοπεδικών, διαταραχές λόγου και επικοινωνίας συναντώνται περίπου στο 10% του παιδικού πληθυσμού ως αναπτυξιακές διαταραχές, ενώ το 60% των παιδιών εμφανίζει και προβλήματα σε ανάγνωση, γραφή, ορθογραφία και μαθηματικά.

Οι ειδικοί υπογράμμισαν ότι η πιο ουσιαστική παρέμβαση είναι η πρόληψη και ο έγκαιρος εντοπισμός για την πρώιμη αντιμετώπισή τους. Κάτι για το οποίο απαιτούνται επαρκείς δημόσιες και δωρεάν υποδομές, υπηρεσίες και ειδικοί, που θα παρεμβαίνουν προληπτικά και έγκαιρα στο πρόβλημα. Η πολιτική εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Πρόνοιας όμως δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες, με τα τραγικά αποτελέσματα που περιγράφουν και οι λογοπεδικοί.

_________________

Την είδηση την "έκλεψα" από το Ριζοσπάστη που καλά κάνει και φέρνει στο φως το ζήτημα, στην πράξη όμως η κατάσταση είναι ακόμη πιο τραγική. Διότι πολύ απλά ακόμη και όταν η λίστα αναμονής τελειώσει, τα παιδιά αυτά και οι οικογένειές τους δεν έχουν να περιμένουν καμία βοήθεια. Γίνεται η διάγνωση και μετά τι; Το απόλυτο ΤΙΠΟΤΕ! Εκτός αν έχετε συναντήσει ποτέ λογοθεραπευτή σε σχολείο. Μόνο τμήματα ένταξης υπάρχουν και αυτά στελεχώνονται με μετεκπαιδευμένους δασκάλους στο τμήμα ειδικής αγωγής. Όχι με λογοθεραπευτές.

Έτσι η λύση είναι το ιδιωτικό κέντρο που δε διστάζει να ζητά τρελά ποσά από τους γονείς. Τουλάχιστον 500 το μήνα... Ή ατομικές ώρες διδασκαλίας στο σπίτι με 25 ευρώ η ώρα φιλική τιμή.

Οι οικογένειες που τους τυχαίνει το λαχείο ξέρουν μόνο το Γολγοθά που ζουν. Και δευτερευόντως οι δάσκαλοι που αναγκάζονται χωρίς καμία ουσιαστική υποστήριξη να εργάζονται με τα παιδιά αυτά. Αρκεί εδώ να πω ότι τόσο σε επίπεδο οικογένειας όσο και στους δασκάλους δε λείπουν τα περιστατικά των δευτερογενών συμπτωμάτων με ενήλικες που καταλήγουν στον ψυχίατρο διαλυμένοι από την κατάσταση που τους υπερβαίνει. Είναι κοινό μυστικό αυτό αλλά κανείς δεν κάνει κάτι ουσιαστικό. Κατά τα άλλα ο νέος λογότυπος μας μάρανε... Πως όλα είναι θέμα παιδείας. Είναι! Αλλά πότε θα γίνει και πράξη;;;;