Η άνοιξη προ των θυρών

Και μαζί με τις μυγδαλίτσες φέραμε και παπαρούνες και σχίνα και αγριολούλουδα... από τη βόλτα στην παραλιακή Αθηνών - Σουνίου. Να πάτε. Η βλάστηση είναι κιόλας ανοιξιάτικη. Ας ελπίσουμε πως δε θα ενσκήψει κανένας αιφνίδιος χιονιάς γιατί θα είναι πραγματική καταστροφή...

Με αφορμή το στίχο του Καζαντζάκη για τη μυγδαλιά:

"Ρώτησαν την αμυγδαλιά αν υπάρχει θεός και άνθισε"...

Της το διαβάσαμε και θυμήθηκε της νιότης της τα ποιήματα:

Αν είχα μια μυγδαλιά στο παραθύρι μου, δε θα το έκλεινα ούτε λεπτό όσον καιρό θα ήταν νυφούλα στολισμένη... Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω αυτό το κλειστό παράθυρο. Μπορείς να κλείνεις το παράθυρο στην άφατη εμορφιά;

Κι όταν μάλιστα είσαι κλεισμένος σε μια πολυκατοικία, χτισμένη ανάμεσα σε άλλες πολυκατοικίες... χωρίς θέα, χωρίς ορίζοντα... Μόνο τσιμέντο και τσιμέντο...

Μπορείς τότε να περιφρονείς τη μυγδαλίτσα στο παραθύρι σου;;;

Να και ένα παραθύρι που σέβεται την άνοιξη που κουρταλεί τα τζαμιλίκια του... Πάλι καλά! Κάπου να τρυπώσει το μήνυμα της άνοιξης. Μη μείνει γράμμα κενό και μήνυμα ανεπίδοτο.

Η ίδια μυγδαλιά σε άλλο φόντο. Το σχολειό μας... Και η μυγδαλίτσα που κάθε χρόνο ξεφορτώνει μνήμες και άνοιξη προ των θυρών μας...

Είναι μια οργισμένη αμυγδαλιά... Όσο οργιαστική είναι και η ανθοφορία της. Γιατί κανείς δεν την προσέχει. Κανείς δε στέκεται να προσκυνήσει το μεγαλείο της. Ούτε καν να την τινάξει... Άδικα και τα λουλούδια άδικα και τα πέταλα που ραίνει τον πεζόδρομο. Τα πατάνε οι περαστικοί κι αμφιβάλλω αν καταλαβαίνουν καν τι πατάνε... όμοια που σε λίγες μέρες θα πατάνε το κομφετί...

Κι όμως, δες... Δεν είναι αριστούργημα και καλλιτέχνημα άφθαστο κάθε ανθί της; Ακόμα και όταν (φυλλο)ρροεί... Ή και περισσότερο τότε, για όσα αναγκάζει να θυμηθείς.

Δε φτάνει λοιπόν η εμορφιά...

Είναι και το μάτι που τη θωρεί - ο παρατηρητής - αναντικατάστατη βούλα και υπογραφή και επικύρωση. Σαν το μάτι του Νίκου Καζαντζάκη που μας άφησε ό,το το καλύτερο γράφτηκε ποτέ για μυγδαλιά:

"Σαράντα μέρες περιδιαβάζαμε το Άγιον Όρος κι όταν τελεύοντας πια τον κύκλο ξαναγυρίζαμε,παραμονή Χριστούγεννα,στη Δάφνη να φύγουμε,το πιο απροσδόκητο,το πιο αποφασιστικό θάμα μας περίμενε:μέσα στην καρδιά του χειμώνα σ' ένα φτωχό περιβολάκι,μια μυγδαλιά ανθισμένη!

Άρπαξα το φίλο μου από το μπράτσο,του 'δειξα το ανθισμένο δέντρο.

-Τυραννούσαν την καρδιά μας Άγγλε,είπα,σε όλο μας ετούτο το προσκύνημα,πολλά και πολύπλοκα ρωτήματα και τώρα να η απάντηση!

Ο φίλος μου κάρφωσε το γαλάζιο μάτι του απάνω στην ανθισμένη μυγδαλιά-έκαμε το σταυρό του, σα να προσκυνούσε άγιο θαυματουργό κόνισμα,και κάμποση ώρα έμεινε άλαλος.

Κι ύστερα,αργά:

-Ένα τραγούδι,είπε,ανεβαίνει στα χείλια μου-ένα πολύ μικρό τραγούδι,ένα χαϊκάι.

Κοίταξε πάλι τη μυγδαλιά:

_Είπα στη μυγδαλιά:"Αδερφή,μίλησέ μου για το Θεό".Κι η μυγδαλιά άνθισε."

(Καζαντζάκης, Αναφορά στο Γκρέκο)

Oι φωτογραφίες σου μυρίζουν άνοιξη αγαπημένη μου Δανάη. Μία από αυτές πήρα να στολίσω την οθόνη του υπολογιστή για να ξορκίζω τις παγωνιές του χειμώνα που ακόμα στην Αθήνα δεν έχει τρίξει τα δόντια του. Και να παρηγοριέμαι πως η φετεινή άνοιξη θα γεννήσει ελπίδες για καλύτερες μέρες.

Να μου επιτρέψεις να προσθέσω κι εγώ μιά "ποιιητική" πινελιά στον θαυμάσιο πίνακα που μας χάρισες με τη Μυγδαλιά από τον "Πόνο του ανθρώπου και των πραμάτων", του Κώστα Καρυωτάκη

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...