ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ

Έρωτος Άκουσμα

Στου δυνατού έρωτος το άκουσμα τρέμε και συγκινήσου
σαν αισθητής. Όμως, ευτυχισμένος,
θυμήσου πόσα η φαντασία σου σ’ έπλασεν· αυτά
πρώτα· κι έπειτα τ’ άλλα —πιο μικρά— που στην ζωή σου
επέρασες κι απόλαυσες, τ’ αληθινότερα κι απτά.—
Aπό τους τέτοιους έρωτας δεν ήσουν στερημένος.

Κ.Π. Καβάφης

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Και παίρνοντας τη σκυτάλη από το φίλο Ζορμπά, σας προσφέρω ένα υπέροχο ποίημα που ξέκλεψα από το καταπληκτικό μπλογκ της Γητεύτριας:

Το τραγούδι του Μακρινού Έρωτα

Αυτή δεν ήταν, ανάμεσα σ' όλες, η πιο όμορφη
αλλά μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο· και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως αυτήν.

Ίσως ήταν επειδή την αγάπησα από μακριά,
σαν ένα αστέρι απ' το παράθυρό μου...
Και το αστέρι που λάμπει πιο μακριά
μας φαίνεται πως έχει περισσότερες λάμψεις.

Είχα τον έρωτα της σαν ένα πράγμα αλλουνού
σαν μια παραλία κάθε φορά πιο μόνη,
που κρατούσε απ' το κύμα αποκλειστικά
ένα νότισμα του αλατιού πάνω στην άμμο.

Βρισκόταν στην αγκαλιά μου χωρίς να είναι δική μου,
σαν το νερό σε μια διψασμένη κανάτα,
σαν ένα άρωμα που 'φευγε με τον άνεμο
και που επέστρεφε με τον άνεμο πάλι.

Με διατρυπούσε η ανικανοποίητη δίψα της
σαν ένα αλέτρι στο λιβάδι,
ανοίγοντας στη φευγαλέα σχισμή της
την ευτυχισμένη ελπίδα της συγκομιδής.

Αυτή ήταν το προσιτό στο απρόσιτο,
αλλά γέμιζε όλο το κενό,
όπως ο άνεμος στα πανιά του καραβιού,
όπως το φως στο σπασμένο καθρέφτη.

Γι αυτό σκέφτομαι ακόμη εκείνη τη γυναίκα,
αυτή που μου έδωσε τον πιο βαθύ και παράφορο έρωτα...
Ποτέ δεν ήταν δική μου. Δεν ήταν η πιο όμορφη.
Άλλες με αγάπησαν περισσότερο... Και, χωρίς αμφιβολία,
καμιά δεν αγάπησα όπως εκείνη.

José Angel Buesa
Μετ Γητ

Canciσn del amor lejano

Escuchar la cancion del amor lejano con la voz de Victor Manuel Luján

Canción del Amor Lejano

Ella no fue, entre todas, la más bella,
pero me dio el amor más hondo y largo.
Otras me amaron más; y, sin embargo,
a ninguna la quise como a ella.

Acaso fue porque la amé de lejos,
como una estrella desde mi ventana...
Y la estrella que brilla más lejana
nos parece que tiene mαs reflejos.

Tuve su amor como una cosa ajena
como una playa cada vez más sola,
que únicamente guarda de la ola
una humedad de sal sobre la arena.

Ella estuvo en mis brazos sin ser mía,
como el agua en cántaro sediento,
como un perfume que se fue en el viento
y que vuelve en el viento todavía.

Me penetró su sed insatisfecha
como un arado sobre llanura,
abriendo en su fugaz desgarradura
la esperanza feliz de la cosecha.

Ella fue lo cercano en lo remoto,
pero llenaba todo lo vacío,
como el viento en las velas del navío,
como la luz en el espejo roto.

Por eso aún pienso en la mujer aquella,
la que me dio el amor más hondo y largo...
Nunca fue mía. No era la más bella.
Otras me amaron más ... Y, sin embargo,
a ninguna la quise como a ella.

José Angel Buesa

Στο υπέροχο αυτό ποίημα, Δανάη, σου απαντώ με τον πολυαγαπημένο στίχο του Λιαντίνη:

Και ουδέν ό,τι ουκ απώλετο
(Γκέμμα, σελ. 8 ).

Κατέχουμε μόνο ό,τι χάνουμε.

ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

ΥΓ Αφιερωμένο εξαιρετικά στο HOMA EDUCANDUS

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Στον Α.Ν.

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 Gialou10

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙ (ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ)

Νικηφόρος Βρεττάκος

Τ' όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι
Τ' όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ' όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.
Τ' όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.

Τ' όνομά σου : ρινίσματα ήλιου
Τ' όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ' όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ' όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την 'άνοιξη πίσω τους

Τ' όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο
Τ' όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα
Τ' όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα
Τ' όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.

Τ' όνομά σου : ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι
Τ' όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους
Τ' όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο
Τ' όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.

Τ' όνομά σου : ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το το μάγουλο
Τ' όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλων
Τ' όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ' όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα

Τ' όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων
Τ' όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε

Τ' όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ' όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 Flower11

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 Flower11

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ

Ένα λιμάνι είναι ένας τόπος όλος χάρες, για μια ψυχή που απόκαμε από τη
Σκληρή την πάλη της ζωής. Η άπλα τ’ ουρανού, η διαβατάρικια των σύννεφων
αρχιτεκτονική, της θάλασσας η ατέλειωτη εναλλαγή των αποχρώσεων, των
φάρων τα λαμπρά φωτοβολήματα, είναι ένα πρίσμα θαυματουργό όπου δίνει
πάντα χαρά στα μάτια δίχως ναν τα κουράσει ποτέ. Τα σχήματα τα ευγενικά
των καραβιών, με τις περίπλοκες αρματωσιές, καθώς σαλεύουνε στο κύμα αρμονικά,
διατηρούνε συνεχώς, μες στην ψυχή, το αίσθημα της ευμορφιάς και του ρυθμού. Κι είναι, πρίν απ’ όλα, μιάν ηδονή μυστηριώδης κι υψηλή, για κείνον που δεν του μείναν πιά ούτε φιλοδιξίες ούτε περιέργειες, να κοιτάζει, ξαπλωμένος πάνω στη βίγλα ή ακουμπισμένος ήρεμα στο παραπέτασμα της προκυμαίας, όλη τούτη την κίνηση
αυτών που επιστρέφουν κι αυτών που φεύγουν, αυτών που έχουν ακόμη τη δύναμη να θέλουν κάτι, το πόθο να ταξιδέψουν και να πλουτίσουν.

ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
ΜΤΦΡ.ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

(Από το λιμάνι του εκλεκτού φίλου Homo Navigatus, και του ευχόμαστε καλά να περνάει

όπου και αν θα αρμενίσει έως Σεπτέμβριο... )

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Αφιερωμένο στη Χαλ...

που ετοιμάζει ταξίδι αταξίδευτο από Αίγυπτο για Γαλλία:

ΜΑΡΑΜΠΟΥ

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 92291310

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγμαατισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της 'Αλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της 'Aμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοττόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

Νίκος Καββαδίας

_____________

ΣΧΟΛΙΑ:

Υποθέτω ότι ο κάπταιν σου διαβάζει Καββαδία...

Κι ακόμη υποθέτω πως μια μέρα θα γραφτεί και η συνέχεια του ποιήματος, η άλλη όψη του νομίσματος μάλλον... η γυναικεία ματιά, η γυναικεία ναυτική ματιά. Λέμε αγαπάμε το καράβια. Μα τα λιμάνια είναι εκείνα που μας σημαδεύουν. Μολφέτα, Εδιμβούργο, Κέιπ Τάουν, Μπόστον, Πορτ Σάιντ, Μασσαλία, Γένοβα, Μπαρτσελόνα... Λίγα τα δικά μου λιμάνια, πολλές οι ιστορίες που θυμάμαι... Εσείς που τώρα ταξιδεύετε να κρατάτε ημερολόγιο. Μην το ξεχνάτε. Να γράφετε ακόμη και δυο λέξεις κάθε μέρα.

Η ΣΚΟΝΗ

της Κικής Δημουλά

Λυπάμαι τις νοικοκυρές
έτσι που αγωνίζονται
κάθε πρωί να διώχνουν απ'το σπίτι τους τη σκόνη,
σκόνη, ύστατη σάρκα του άσαρκου.
σκούπες σκουπάκια
ρουφήχτρα φτερά τιναχτήρια
ξεσκονόπανα κουρελόπανα κλόουν
θόρυβοι και τρόποι ακροβάτες,
μαστίγιο πέφτουν οι κινήσεις
πάνω στην κατοικίδια σκόνη.
Κάθε πρωί μπαλκόνια και παράθυρα
ακρωτηριάζουν μια δράση και μιαν έξαψη:
ασώματα κεφάλια χοροπηδάνε σαν γιογιό,
χέρια εξέχουν και σφαδάζουν
σαν κάτι να τα σφάζει από μέσα,
σπασμένα σώματα μισά
που τα πριόνισε το σκύψιμο.
Άλλο ένα σπάσιμο του Ολόκληρου.
Όλο σπάζει αυτό,
πριν καν υπάρξει σπάζει
και σαν να είναι γι 'αυτόν ακριβώς το σκοπό,
για να μην είναι.
Ολόκληρη ζωή σου λέει ο άλλος.

Από πού ως πού ολόκληρη
μ'ένα σπασμένο μέτρο πάντα που κρατάτε
και μετράμε?
Αξιολύπητη λέξη το ολόκληρο.
Σωματώδης αλλοπαρμένη περιφέρεται.
Γι'αυτ'ο τη φωνάζουν τρελή τα μπατίρια μεγέθη.

Τινάγματα τινάγματα
να φύγει η σκόνη απ'τις ρηχές
να φύγει κι από τις βαθιές φωλιές του ύπνου,
σεντόνια και σκεπάσματα.
Κι εκείνες οι φορές
'οπου πετάγεται το σώμα τρομαγμένο
νύχτα και ουρλιάζει Θε μου μικραίνω
θα τιναχτούν κι αυτές σαν σκόνη,
σκόνη η ελάττωση κι ο τρόμος
και πώς δεν τα αντέχω τα τινάγματα
του μέσα βίου έξω.
Πρησμένα μαξιλάρια του ύπνου
φριχτά γρονθοκοπιούνται και φοβάμαι
τρέμω μη γίνουνε ζημιές:
ειν' οι κρυστάλλινες διαθήκες των ονείρων εκεί μέσα.
Όλα τα όνειρα όνειρο τα κληρονομεί
και άνθρωπος κανένα.
Τρέμω τέτοια παγκόσμια αποκλήρωση
δεν το αντέχω να τινάζεται σαν σκόνη.
Χτυπήματα χαλιών
να βγει η σκόνη απ' των σχεδίων τις φωλιές,
να γκρεμιστεί απ'τα γεφύρια των χρωμάτων.
Κι ο γρήγορος βηματισμός
ο τρελαμένος πέρα δώθε μες στο σπίτι
μες στη ρηχή εμπιστοσύνη των χαλιών
να μην ακούν οι αποκάτω τι βαδίζει
να μην ακούν τι δεν συμβαδίζει,
θα τιναχτεί κι αυτός σαν σκόνη
και πώς δεν τα αντέχω τα τινάγματα
του μέσα βίου έξω.

Λυπάμαι τις νοικοκυρές
τον άγονό τους κόπο.
Δεν φεύγει η σκόνη, δεν στερεύει.
Κάθε που πάει ο καιρός καιρό να συναντήσει
καινούρια συμφωνία σκόνης κλείνεται.
Οι προφυλάξεις απ'αυτήν-το Καθαρό
και η Σταθερότης-μέσα επιστροφής της.
Τη φέρνουν πρώτες και καλύτερες.
Δεν έχω δει πιο σκονισμένες επιφάνειες από δαύτες.
Ως και το Φως το πεντακάθαρο
χαρούμενη μεταφορά της σκόνης:
ειν' ένα θαύμα να τη βλέπεις
πώς προχωρεί ακίνητη πάνω σε ακτίνα ήλιου,
σαν να πατάει σε σκάλα κυλιόμενη
απ'αυτές τις μοντέρνες, τις υπνωτισμένες,
με τα ευνουχισμένα σκαλοπάτια.
Μεταφέρεται
ορατή σαν αέρας χοντρά αλεσμένος
να ξαναμπεί απ'τ'ανοιχτά παράθυρα
τους ανοιχτούς της νόμους.
Η ύπαρξή μας σπίτι της και μέλλον της.

Ανοικοκύρευτη εγώ, την αφήνω να κάθεται.
Μελετηρή στη ράχη ενός βιβλίου
που μιλάει για το Γήρας.
στη φρόνιμη φωτογραφία των παιδιών μου
όταν αυτά με φόραγαν
λευκή κολλαριστή ολοστρόγγυλη Μητέρα
χαλαρά από μέσα ραμμένη
με κρυφές αραιές βελονιές
στη σχολική ποδιά τους.
Τώρα ντυθήκανε Μεγάλα τα παιδιά μου,
φοράει η σκόνη την ποδιά τους
τον στρογγυλό γιακά,
με φοράει Μητέρα η σκόνη
-έτσι πρέπει να ράβονται
οι σχέσεις και οι εξαρτήσεις,
με αραιές χαλαρές βελονιές,
για να μπορούν να ξηλώνονται εύκολα.
Ποτέ δεν σκονίζω
τον ορειχάλκινο αθλητή
που διακοσμεί μεγάλο ορειχάλκινο ρολόι.
Τόσο μυώδη τα μέλη του
που μοιάζουν θυμωμένα.
Ίσως γιατί τον αναγκάζουν να γυμνάζει
κάτι πολύ αόρατο,
μπορεί το χρόνο να γυμνάζει,
μπορεί να θέλει ο χρόνος να μπορεί
πιο γρήγορα να τρέχει απ'όσο τρέχει.
Επίδοση που χαροποιεί τη σκόνη.

Κάθεται στον καθρέφτη μου,
δικός της, της τον χάρισα.
χέρσο πράμα, τι να το ΄κανα?
Έπαψα να καλλιεργώ τα πρόσωπά μου εκεί μέσα,
δεν έχω όρεξη να οργώνω αλλαγές
και να διπλασιάζομαι αλλιώτικη.
Την αφήνω να κάθεται
την αφήνω να έρχεται
με το τσουβάλι να έρχεται
την αφήνω να χύνεται απάνω μου
σαν αλεσμένη διήγηση μεγάλης ιστορίας,
την αφήνω να έρχεται γρήγορη γρήγορη
σαν χρόνος που γυμνάστηκε
πιο γρήγορα να τρέχει απ'όσο τρέχει
και κάθεται βαριά μπατάλα σκόνη,
την αφήνω να κάθεται, χρονίζει,
μπατάλα με σκεπάζει, την αφήνω
να με σκεπάζει την αφήνω
με σκεπάζει
να με ξεχνάς την αφήνω
να με ξεχνάς αφήνω
με ξεχνάς
να με ξεχνάς
σε αφήνω
γιατι δεν τα αντέχω τα τινάγματα
του μέσα βίου έξω.
_______

Έξτρα αφιερωμένο στην κυριούλα που αγωνιζόταν να διώξει τη σκόνη με το λάστιχο. Ίσως αν τη γνώριζε η Δημουλά, να πρόσθετε και άλλες χαριτωμένες λεπτομέρειες στο ποίημά της.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
ΙΔΙΩΝΥΜΟ

Θαρθει καιρος που θ' αλλαξουν τα πραματα.
Να το θυμασαι Μαρια.
Θυμασαι Μαρια στα διαλειμματα εκεινο το παιχνιδι
που τρεχαμε κρατωντας τη σκυταλη
- μη βλεπεις εμενα - μην κλαις. Εσυ εισ' η ελπιδα
ακου θαρθει καιρος
που τα παιδια θα διαλεγουνε γονιους
δε θα βγαινουν στην τυχη
Δε θα υπαρχουνε πορτες κλειστες
με γυρμενους απεξω
Και τη δουλια
θα τη διαλεγουμε
δε θαμαστε αλογα να μας κοιτανε στα δοντια.
Οι ανθρωποι - σκεψου! - θα μιλανε με χρωματα
κι αλλοι με νοτες
Να φυλαξεις μοναχα
σε μια μεγαλη φιαλη με νερο
λεξεις κι εννοιες σαν κι αυτες
απροσαρμοστοι-καταπιεση-μοναξια-τιμη-κερδος-εξευτελισμος
για το μαθημα της ιστοριας.
Ειναι Μαρια - δε θελω να λεω ψεμματα -
δυσκολοι καιροι.
Και θαρθουνε κι αλλοι.
Δεν ξερω - μην περιμενεις κι απο μενα πολλα-
τοσα εζησα τοσα εμαθα τοσα λεω
κι απ' οσα διαβασα ενα κραταω καλα,
<<Σημασια εχει να παραμενεις ανθρωπος>>.
Θα την αλλαξουμε τη ζωη!
Παρ' ολα αυτα Μαρια.

Σας το αφιερωνω με πολλη αγαπη και την ελπιδα πως θα σας αγγιξει οπως αγγιξε κι εμενα.Να ειστε παντα καλα.

Με εκτιμηση
Μανολια

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι:

ΞΕΛΑΣΠΩΣΤΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το μέλλον δε θα'ρθει
από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα
κι εμείς.

Από τα βράγχια, κομσομόλε, άρπαξέ το!
Απ' την ουρά του, πιονιέροι, εσείς.

Η κομμούνα
δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λες,
για να την ονειρεύεσαι
τις νυχτιές.
Μέτρησε,
καλοσκέψου,
σημάδεψε -
και τράβα, βήματα τα βήματα,
έστω και πάνω σε μικροζητήματα.

Δεν είναι μόνον
ο κομμουνισμός
στη γη,
στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.
Είναι και μέσ' στο σπίτι,
στο τραπεζάκι μπρος,
στις σχέσεις,
στη φαμίλια,
στην καθημερινή ρουτίνα.

Εκείνος κει,
που ολημερίς
τριζοβολάει βλαστήμιες
σαν κάρο κακογρασωμένο
εκείνος που,
σαν ολολύζει η μπαλαλάικα,
χλωμιάζει ευθύς,
αυτός
το μπόι του μέλλοντος
δεν το 'χει φτασμένο.

Πόλεμος
δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ,
να λες ναι, ναι,
στα μέτωπα
με βαλές πολυβόλου.
Της φαμίλιας,
του σπιτικού,
η επίθεση,
για μας μικρότερη απειλή
δεν είναι διόλου.

Εκείνος που υποτάχτηκε
στην πίεση της φαμίλιας,
κοιμάται
μέσ' στη μακαριότητα
ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, -
αυτός δεν έφτασε το μπόι
της προσήλιας,
της δυνατής ζωής εκείνης
που θα 'ρτει.

Σαν τη φλοκάτα
και το χρόνο επίσης,
ο σκόρος της καθημερινότητας
τον κατατρώει στιγμή στιγμή.
Το μεινεσμένο ρούχο
των ημερών μας για ν' αερίσεις,
ε, κομσομόλε, τίναξέ το εσύ.

μτφρ. Γιάννης Ρίτσος
(1909-1990)

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΩ

1940. Σε λιγο
θα γεννηθω
και 25 ημερων πισω
απ' τις παλιες
σιδερογραμμες στο
σινεμα ''Λαου''
Βοτανικος εκει
Μεταξουργειο
Κολωνος
Παλι πατερας,με
φροντιδα περισση
στην αυλη,με
πιεση στη μανικα
θα φροντισει να
παω απο πνιγμο
γιατι ως γνωστον
ημουνα κοριτσι
Απεναντι απ' το σπιτι
μας,γκαραζ
που το χαν Γερμανοι
κι η μανα μου μου εβαζε
κικινο στις ρωγες
να μη θηλαζω αλλο
μου ειπε περηφανη
πως το καταλαβα και
το πρωτο το εφτυνα
ομως δεν
ετρωγε
δεν ειχε γαλα αλλο
ομωςημουναπο
παντα μου,μονη
μου
ηθελα εκει να κοιμομουν!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Τι θα γινομουν
αραγε θεε μου

Τι θα γινομουν
αραγε θεε μου
αν δε μου χες
δωσει δωρο
θυσιας...
την ποιηση?
την ποιηση?
απο που,πως...
νεκρη,ζωντανη
εδω
θα κρατιομουν?

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 Faethon

"Το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι"

Θεά...

Εσύ που έζεψες με μια ματιά το άρμα του ήλιου
και το 'στειλες στην ανθρωπότητα να φέρει την αλήθεια,
ανέστρεψες μες το μυαλό τη μέρα με τη νύχτα...

Δυο κόσμοι είναι, μακρινοί...ενωμένοι,
σαν μοιάζουν σιωπηλοί,
δεν παύουν όμως οι εχθροί οι σκοτεινοί,
οι φύλακες του κάτω κόσμου,
κι οι δυνατοί, του άσβεστου φωτός οι ζηλευτοί,
να μάχονται εδώ, στου Εγκέλαδου τη γη...

Μα σε προκαλώ...
σύννεφα άρνησης να προβούν στο μυστικό κενό
κι η Δίκη με την ορμή της σύνεσης να υποτάξουν το ρυθμό,
για να συνθλίψει ο νέος άνθρωπος την πλάνη
που τον όρισε έκπτωτο και αιώνια φθαρτό...

_________________

"Κλεμμένα" όλα τα ανωτέρω από το blog του Ζορμπά. Κάποτε λέμε να χαρούμε κι εδώ τέτοιες φωτισμένες γραφές του.

Και θυμίζουμε το χώρο του: ΩΚΕΑΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ (γεν.1919).
Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ

Ενας μπαξες γεματος αιμαειν' ο ουρανος
και λιγο χιονι
εσφιξα τα σκοινια μου
πρεπει και παλι να ελεγξω
τ' αστερια
εγω
κληρονομος πουλιων
πρεπει
εστω και με σπασμενα φτερα
να πεταω.

(Τα φασματα η η χαρα στον αλλο δρομο, 1958).

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Εν μεσω λογισμων και παραλογισμων,
αρχισε κι η βροχη να λιωνει τα μεσανυχτα
μ 'αυτον τον νικημενο παντα ηχο
σι,σι,σι
Ηχος συρτος,συλλογιστος,συνερημος
ηχος κανονικος κανονικης βροχης

Ομως ο παραλογισμος
αλλη γραφη κι αλλην αναγνωση
μου 'μαθε για τους ηχους.
Κι ολη τη νυχτα ακουω και διαβαζω τη βροχη,
σιγμα πλαι σε γιωτα,γιωτα κοντα στο σιγμα,
κρυσταλλινα ψηφια που τσουγκριζουν
και μουρμουριζουν ενα εσυ,εσυ,εσυ

Καθε σταγονα κι ενα εσυ,
ολη τη νυχτα
ο ιδιος παρεξηγημενος ηχος,
αξημερωτος ηχος
αξημερωτη αναγκη εσυ,
βραδυγλωσση βροχη,
σαν προθεση ναυαγισμενη
κατι μακρυ να διηγηθει
και λεει μονο εσυ,εσυ
νοσταλγια δισυλλαβη
ενταση μονολεκτικη,
το ενα εσυ σα μνημη,
το αλλο σαν μομφη
και σαν μοιρολατρια,
τοση βροχη για μια απουσια,
τοση αγρυπνια για μια λεξη,
πολυ με ζαλισε αποψε η βροχη
μ 'αυτη της τη μεροληψια
ολο εσυ,εσυ,εσυ
σαν ολα τ' αλλα να 'ναι αμελητεα
και μονο εσυ,εσυ,εσυ.

(Το λιγο του κοσμου,1971)

Kάθε λέξη ειναι μια αχτίδα..Κάθε ποίημα μια Απόπειρα φωτός..Κι εγω δεν είμαι τίποτα. Είμαι Αέρας στο στόμα σου..Είμαι μόνο η πιθανότητα μιας λέξης...Με προφέρεις και Υπάρχω.Παράθυρο κλειστό το πρόσωπό σου.. κι οι ρυτίδες που το μέτωπό σου χάραζαν, γρίλλιες μισανοιγμένες.Έσκυψα τάχα για να πάρω ένα φιλί,κι είδα το λογισμό σου Έναστρο Ουρανό... Α.Δ.

Zorbas έγραψε:: Kάθε λέξη ειναι μια αχτίδα..

Κάθε ποίημα μια Απόπειρα φωτός..

Κι εγω δεν είμαι τίποτα. Είμαι Αέρας στο στόμα σου..

Είμαι μόνο η πιθανότητα μιας λέξης...

Με προφέρεις και Υπάρχω.

Παράθυρο κλειστό το πρόσωπό σου..
κι οι ρυτίδες που το μέτωπό σου χάραζαν, γρίλλιες μισανοιγμένες.

Έσκυψα τάχα για να πάρω ένα φιλί,
κι είδα το λογισμό σου Έναστρο Ουρανό...

Α.Δ.

Ζορμπά, "έγραψες" πάλι.

Ελπίζω και να ξαναγράψεις!

Ξεχάσαμε την Κατερίνα... Σαν χτες έφυγε για πάντα από κοντά μας. Η Κατερίνα Γώγου. Η αγαπημένη όλων των απόκληρων που έχουν φίλους μαύρα πουλιά.

Η Κατερίνα που μια μέρα άνοιξε την πόρτα και χάθηκε για πάντα:

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.

Η Στέρνα

Στον Γιώργο Αποστολίδη

Εδώ, στο χώμα ρίζωσε μια στέρνα
μονιά κρυφού νερού που θησαυρίζει.
Σκεπή της βήματα ηχερά. Τ' αστέρια
δε σμίγουν την καρδιά της. Κάθε μέρα
πληθαίνει, ανοιγοκλεί, δεν την αγγίζει.

Ανοίγει ο πάνω κόσμος σα ριπίδι
και παίζει με το φύσημα του ανέμου,
μ' ένα ρυθμό που ξεψυχάει στο δείλι
φτεροκοπάει ανέλπιδα και σφύζει
στο σφύριγμα του πόνου του γραμμένου.

Στο πύργωμα του θόλου ανέλεης νύχτας
πατούνε οι έννοιες κι οι χαρές διαβαίνουν,
με το γοργό κροτάλισμα της μοίρας
πρόσωπα ανάβουν λάμπουν μια στιγμή
και σβήνουνται σ' ένα σκοτάδι εβένου.

Μορφές που φεύγουν! Ορμαθοί τα μάτια
κυλούν βαλμένα σ' ένα αυλάκι πίκρα
και της μεγάλης μέρας τα σημάδια
τις παίρνουν και τις φέρνουν πιο σιμά
στη μαύρη γης που δε γυρεύει λύτρα.
Στο χώμα γέρνει το κορμί του ανθρώπου

για ν' απομείνει η διψασμένη αγάπη·
μαρμαρωμένο στ' άγγιγμα του χρόνου
το άγαλμα πέφτει γυμνό στον αδρό
κόρφο που το γλυκαίνει αγάλι-αγάλι.

Δάκρυα γυρεύει η δίψα της αγάπης
τα τριαντάφυλλα σκύβουν - η ψυχή μας -
στα φύλλα ακούγεται ο παλμός της πλάσης
το απόβραδο σιμώνει σα διαβάτης
ύστερα η νύχτα κι ύστερα το μνήμα ...

Μα εδώ στο χώμα ρίζωσε μια στέρνα
κρυφή μονιά, ζεστή, που θησαυρίζει
κάθε κορμιού το βόγκο στον αγέρα
τη μάχη με τη νύχτα με τη μέρα,
πληθαίνει ο κόσμος, πάει, δεν την αγγίζει.

Περνούνε οι ώρες, ήλιοι και φεγγάρια,
μα το νερό έχει δέσει σαν καθρέφτης·
η απαντοχή με τα ορθάνοιχτα μάτια
όταν βυθίσουν όλα τα πανιά
στην άκρη του πελάγου που τη θρέφει.

Μόνη, και στην καρδιά της τόσο πλήθος
μόνη, και στην καρδιά της τόσος μόχθος
και τόσος πόνος, στάλα-στάλα μόνος
τα δίχτυα ρίχνοντας μακριά στον κόσμο
που ζει μ' ένα κυμάτισμα πικρό.
Σαν άνοιξε το κύμα απ' την αγκάλη

να 'τανε στην αγκάλη να τελειώσει
να 'τανε την αγάπη στ' ακρογιάλι
πριν σπάσει τη γραμμή του να μας δώσει
το κύμα ως έμεινε στην άμμο αφρός.

Μια ζεστασιά απλωμένη σαν προβιά,
ήμερη σαν το κοιμισμένο αγρίμι
που ξέφυγε ήσυχο το καρδιοχτύπι
και χτύπησε στον ύπνο να ζητήσει
το περιβόλι όπου σταλάζει ασήμι.

Κι ένα κορμί κρυφό, βαθιά κραυγή
βγαλμένη από το σπήλαιο του θανάτου,
σαν το νερό ζωηρό μέσα στ' αυλάκι
σαν το νερό που λάμπει στο χορτάρι
μονάχο και μιλεί στις μαύρες ρίζες ...

Ω! πιο κοντά στη ρίζα της ζωής μας
από τη σκέψη μας κι από την έννοια!
Ω πιο κοντά από το σκληρό αδερφό μας
που μας κοιτάει με βλέφαρα κλεισμένα
κι από τη λόγχη ακόμα στο πλευρό μας!

Ω! ν' απαλύνει ξάφνω στην αφή μας
το δέρμα της σιωπής που μας στενεύει,
να λησμονήσουμε, θεοί, το κρίμα
που όλο πληθαίνει κι όλο μας βαραίνει,
να βγούμε από τη γνώση κι απ' την πείνα!
Μαζεύοντας τον πόνο της πληγής μας

να βγούμε από τον πόνο της πληγής μας,
μαζεύοντας την πίκρα του κορμιού μας
να βγούμε από την πίκρα του κορμιού μας,
ρόδα ν' ανθίσουν στο αίμα της πληγής μας.

Όλα να γίνουνε ξανά σαν πρώτα
στα δάχτυλα στα μάτια και στα χείλια,
ν' αφήσουμε τη γερασμένη αρρώστια
πουκάμισο που αφήσανε τα φίδια
κίτρινο μες στα πράσινα τριφύλλια.

Μεγάλη αγάπη κι άχραντη, γαλήνη!
Μέσα στη ζωντανή θέρμη ένα βράδυ
λύγισες ταπεινά, γυμνή καμπύλη,
λευκή φτερούγα πάνω απ' το κοπάδι
σαν απαλή στον κρόταφο παλάμη.

Το πέλαγο που σ' έφερε σε πήρε
πέρα στις λεμονιές τις ανθισμένες
τώρα που γλυκοξύπνησαν οι μοίρες
χίλιες μορφές με τρεις απλές ρυτίδες
στον επιτάφιο συνοδεία βαλμένες.

Σέρνουνε μοιρολόγια οι μυροφόρες
ν' ακολουθήσει η ελπίδα των ανθρώπων
στα μάτια σφηνωμένη με τις φλόγες
φωτίζοντας το χώμα το τυφλό
που ιδρώνει από της άνοιξης τον κόπο.
Φλόγες του πέρα κόσμου, πυροφάνια

πάνω στην άνοιξη που σήμερα αναβλύζει,
ίσκιοι θλιμμένοι στα νεκρά στεφάνια
βήματα ... βήματα ... η αργή καμπάνα
μια σκοτεινή αλυσίδα ξετυλίγει -

"Πεθαίνουμε! Πεθαίνουν οι θεοί μας!.."
Τα μάρμαρα το ξέρουν που κοιτάζουν
σαν άσπρη χαραυγή πάνω στο θύμα
ξένα, γεμάτα βλέφαρα, συντρίμμια,
καθώς περνούν τα πλήθη του θανάτου.

{...}

Περάσανε μακριά, με τον καημό τους
ζεστό κοντά στα χαμηλά αγιοκέρια
που γράφανε στο σκυφτό μέτωπό τους
τη ζωή πασίχαρη στα μεσημέρια
όταν σβηστούν τα μάγια και τ' αστέρια.

Μα η νύχτα δεν πιστεύει στην αυγή
κι η αγάπη ζει το θάνατο να υφαίνει
έτσι, σαν την ελεύθερη ψυχή,
μια στέρνα που διδάσκει τη σιγή
μέσα στην πολιτεία τη φλογισμένη.

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

Το πέλαγος που πήρε κοντά του σκέψεις και αναζητήσεις, αυτό το πέλαγος μας έδειξε το δρόμο...

Το Γλωσσάριο των ανθέων

την ποίησιν ή την δόξα;
την ποίηση
το βαλάντιο ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαραββάν;
Χριστόν
την Γαλάτεια ή μιαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνη ή τον θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
τη γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος ή την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο

νυν ή αεί;
αεί
αυτόν ή άλλον
αυτόν
εσένα ή άλλον;
εσένα
το άλφα ή το ωμέγα;
το άλφα
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την χαράν ή την λύπην
την χαρά
την λύπην ή την ανίαν;
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

ν’ αγαπιέσαι ή ν’ αγαπάς;
ν’ αγαπώ

Νίκος Εγγονόπουλος

Αυτό κρατάει ανάλαφρο μεσ’ την ανεμοζάλη
το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,
αυτό το λόγο θα σας πω
δεν έχω άλλο κανένα
Μεθύστε με τ’ αθάνατο
κρασί του Εικοσιένα!

Σπονδή στη μέρα σπονδή στους έλληνες με τον αθάνατο λόγο του Κωστή Παλαμά.
Μεθύστε! Ναι Έλληνες, ας μεθύσουμε τις ψυχές μας όπως τότε 28η Οκτωβρίου 1940 ένας λαός με την ιερή μέθη του Διονύσου έγραφε σελίδες ιστορίας στο βιβλίο της Ευρώπης. Ένα βιβλίο που χωράει πολλά ακόμα να γραφτούν απ' το λαό μας. Και το χρωστάμε.

ΚΥΡΙΑΚΗ

Κυριακή μές στο χειμώνα,
Κυριακή χωρίς φωτιά
και τα κρύα χέρια μόνα
πάνω στ’ άγραφα χαρτιά.

Με τα χέρια στα μαλλιά μου
άσκοπα κοιτάζω μπρός μου:
είναι, τάχα, τα χαρτιά μου
η κατάκτηση του κόσμου;

Κυριακή μές στο χειμώνα
με τις νοσταλγίες του θέρου·
κρύα χέρια, χέρια μόνα
στ’ ωχρό μέτωπο ενός γέρου.

Άχ, οι δρόμοι είν’ όλοι άδειοι
μα τα μάτια μου είν’ εκεί
και τους βλέπουν ένα βράδυ
καλοκαίρι, Κυριακή ...

Νοσταλγίες που ζούν μάταια
στ’ αυγουστιάτικο όνειρό των,
τότε που ήτανε τα μάτια
ταχυδρόμοι των ερώτων.

Κυριακή μές στο χειμώνα:
το βιβλίο και το γραφείο
κι η καρδιά μέσα στο σώμα
τάφος σε νεκροταφείο.

Μήτσος Παπανικολάου

Μικρή αναφορά στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη

Δε μέτρησε τα χρόνια του, μονάχα την ψυχή του και το χρέος στην Ελευθερία. Δεν ήξερε πολλά πράγματα, ήξερε όμως πώς να ανέβει τα σκαλοπάτια και να την αναζητήσει.

ΓΙΑΤΙ ΦΕΥΓΩ

Της φυλακής δεν τα σηκώνω γώ τα βάρη
γι' αυτό θα φύγω για βουνά και ρεματιές
νάχω τη νύχτα συντροφιά μου, το φεγγάρι
και την ημέρα να μιλώ με τις ιτιές

Νάχω παρέα τα ποτάμια που φλοισβίζουν
και ν' αναπνέω τον αέρα του βουνού,
Να δω πουλάκι που χαρούμενα να σχίζουν
τα ολογάλανα τα πλάτη τ' ουρανού.

Κι' έφυγε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Δεν δίστασε διόλου να δει κατάματα το θάνατο. Γιατί δε νοείται θάνατος γι' αυτόν που ελεύθερα φεύγει.

Admin Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007

ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ - Σελίδα 3 Evagor10

Αχ, ο Βαγόρας! Πάντα πρώτος! Κάντε κλικ στο προηγούμενο λινκ για να διαβάσετε περισσότερα για τον ποιητή και το παλικάρι...

Σωτήρη, θερμά ευχαριστώ που μας τον θύμισες. Ετούτον τον ποιητή που χάθηκε τόσο νέος μα πρόλαβε να κάνει τη ζωή του το αληθινότερο ποίημα που μας άφησε. Και να το υπογράψει με το αίμα του. Πόσοι άλλοι τόλμησαν το ίδιο;

Νίκος Καββαδίας, Παραλληλισμοί

ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΙ Νίκου Καββαδία

Τρία πράγματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.

Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
παρ' όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.

Από τη συλλογή Μαραμπού (1933)

Ποιητή, είναι μόνο τρία πράγματα αλήθεια;
Σίγουρα όχι. 5 Νοέμβρη και σου λέω εκεί που βρίσκεσαι
Ίδιοι είναι και όλοι οι Πρόεδροι της Αμερικής και να το θυμάσαι
Σκοτεινοί, απάνθρωποι, Καίσαρες μιάς νέας τάξης που τους λείπει σίγουρα η κίνηση, η άνεση και η χαρά γιατί στο μυαλό τους και στην ψυχή τους κυβερνά το σκοτάδι