ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ

* * *
Δυο μήνες πάνε πια στης πλούσιας Πύλος

τ’ αμμουδερά ακρογιάλια που περνούσα.

Νοτιάς φυσούσε, ξέσπασεν η μπόρα,

κι από τα μαύρα νέφαλα χυνόταν

βαριά νεροποντή κι ολούθε ο μέγας

μας τυραγνούσε κεραυνός του Δία.

Στο φως μιας αστραπής, βιγλίζω απάντεχα

τον Οδυσσέα στη μέση του πελάγου,

γαλήνιο να κρατά το δοιάκι,

κατάματα στηλώνοντας τη μπόρα!

«Δυσσέα του κράζω, πας για την πατρίδα;

Πια μες στης θεάς την κλίνη δε χωρούσες;»

Μ΄ αυτός, με το τιμόνι στην παλάμη

και τ’ αρμυρά δαγκώνοντας μουστάκια,

τήραε μακριά σκυφτός και δεν έστράφη!

* * *
(Απόσπασμα της «Οδύσσειας» - του Ν. Κ,)

ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑ

Ένα μεστωμένο πόθον είδε
στα φτερά ν' αρμοδένει του χελιδονιού.
Ύστερα ένα δράγμα από ακτίνες
διαλύθηκε στην παρυφή του ασφοδελώνα.
Απίθωσε την κεφαλή στα χέρια του
ο πρώτος άνθρωπος και ρώτησε
γιατί.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

Γυναίκα, αν θες αντρίκεια να δουλέψεις
για τον ξεσκλαβωμό σου, δε σε φτάνει
να κάψεις, να σκορπίσεις, να ξοδέψεις
Το χρυσάφι, τη σμύρνα, το λιβάνι
στο νέο βωμό. Μέσα σου πρώτα κάψε
το τριπλό ξόανο που τους δούλους κάνει,
Συνήθεια, κέρδος, πρόληψη. Και σκάψε,
και του παλιού καιρού τα παραμύθια,
κι ας είν' όμορφα, μια για πάντα θάψε...



Kωστής Παλαμάς (από το Δωδεκάλογο του Γύφτου)

Μ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα
Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο
Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.

…
Κι εγώ π΄ αγάπησα τόσο τη θάλασσα
Κι εγώ π΄ αγάπησα τα πλοία που σφυρίζουνε στη βραδινήν ομίχλη

Σε Παλιό Συμφοιτητή



Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να γέρασε
Τελειώσε η ζωή μου της Αθήνας,
Που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε,
Και με την πίκρα κάποτε της πείνας.

Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που πατρίδα μου
Τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης
Παρά περαστικός με την ελπίδα μου,
Με τ' όνειρο που εσβήστει, ταξιδιώτης.

Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
Και θα μου πουν δεν ξέρουνε τι εγίνεις.
Μ' άλλον μαζί θα ειδώ την Αφροδίτη σου
Κι άλλοι το σπίτι θα 'χουν της Ειρήνης.

Θα πάω προς στην ταβέρνα, του Σαμιώτικου,
Που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα ΄ναι αλλιώτικο,
Όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.

Θ΄ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
Στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα,
Τριγύρω θα ΄ναι ωραία, πλατύς ορίζοντας
Και θα ΄ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.

Βάρναλης. Γεννήθηκε σαν σήμερα... το 1884 στον Πύργο της Βουλγαρίας...


Η Μπαλάντα Του Κυρ-Μέντιου

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα γι' όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαΐ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι ο παπάς με τη κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πως και τί,
να ζητάς την αρετή!"

-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τους προγόνους ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Kι όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι αμολήσω τη πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμει
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι ως δε φελούσα
κι αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσ' το γέρο τον κυρ-Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κυρ-λύκο να γενεί!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνά με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι όξαποδώ
κει δεν είναι παρά 'δω.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρεις. Όπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον Αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".

ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ



Να σ' αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω
απ' το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ' ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι' ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι' αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό
τα ερημικά χιονόσπιτα-κι' αυτά μες στ' όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακρυά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακρυά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους ....

Κώστας Βάρναλης

________

* Φωτογραφία: Ο Βάρναλης στην Κερατέα, στην αυλή σχολείου, 1917. Θυμίζουμε ότι ο Κώστας Βάρναλης υπήρξε εκπαιδευτικός και δημοσιογράφος. Κι έτσι πέρα από την αγάπη στα ποιήματά του, τον νιώθουμε και δικό μας... και διπλά τον καμαρώνουμε.

"13.000 μέρες"

Άλλοι λεν πως ξοφλήσαμε και τα ιερά γκρεμίσανε
κι άλλοι λατρεύουν το καιρό σαν εραστή και σαν θεό.

Άλλοι πως είμαστε ευτυχείς και ζούμε μεγαλεία
γι' άλλους το τέλος ορατό, τέρατα και σημεία.

Να βάλουμε το κόσμο αυτό σε τούτο το πανέρι
πού 'χει τον πάτο του λειψό τη λογική καρτέρι
μοιάζει με ειρωνία
είναι μια κωμωδία
ψυχή μου διψασμένη
καρδιά παράφορη.

Ο ήλιος σε φωτίζει σε φυσάει ένας αέρας
σα νά 'σαι εσύ στη μέση και μόνο για σένα.

Τι σημασία έχει αν είναι έτσι ή αλλιώς;
Τι σημασία έχει...

Κατά τον ήλιο σε τυφλώνει κι άλλη μεριά σου
είναι μια φλόγα που ξαναφτιάχνει τον κόσμο.

Τι σημασία έχει αν είναι έτσι ή αλλιώς;
Τι σημασία έχει...

Τι σημασία έχει........


στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

ΗΜΕΡΟΣ ΥΠΝΟΣ

Μέσα στου νεκρού το μάτι
δέντρα βλέπω και πουλιά.


Χιόνι, σεντόνι τρυφερό
για του φιδιού τον ύπνο.
Χιόνι και πένθιμο σκυλί,
βραχνός προφήτης.


Κι όμως το πιο γλυκό βιολί
το παίζει ο θάνατος.


Κοιτάς απ' το παράθυρο,
καπνίζουν τα πηγάδια.
Χιόνι κι ανάψαν τις φωτιές
στον κάτω κόσμο.


Κι όμως το πιο γλυκό βιολί
το παίζει ο θάνατος.


Ο κυνηγός στο πέρασμα
το σπίρτο πίνει.
Το λύκο που εχίμηξε
πίσω του δεν τον βλέπει.

Χρήστος Μπράβος

Το λιμάνι


Δε γνωρίζω νησιά
ούτε λύνω πανιά
για ταξίδια δε βγάζω μιλιά.

Ένα σπίτι ο κόσμος
δύο δωμάτια παλιά
λογική μου που μπάζεις νερά.

Το λιμάνι είναι ξένο και το σπίτι που μένω
νοικιασμένο για χρόνια κι εγώ νόμιζα αιώνια.
Σαν καράβι θα αφήσω λίγα απόνερα πίσω
για την άβυσσο βόλτα απ' την πίσω την πόρτα.

Ταξιδιώτες ωραίοι
όλοι εσείς οι μοιραίοι
με κορδέλες και στρας
στα μαλλιά.

Δουλευτάδες και αλήτες
βασιλιάδες και αγύρτες
το ταξίδι δεν πάει πουθενά.

Σ' ένα γλέντι ξεχνιέμαι
κι όλα τούτα που λένε
σαν αστεία και σαν σοβαρά.

Είναι σκόνη και στάχτη
σαν κηλίδα στο χάρτη
σαν παιδί που δε βγάζει μιλιά.


Σωκράτης Μάλαμας

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
Το πώς περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει.

Φίλε μου όταν ανάβ’ η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη
Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται
Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιάν Ιδέα ολόλευκη
Που όλο παρακαλείς
Κι όλο δεν κατεβαίνει
Χρόνια και χρόνια
Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.

Κι όμως του πόθου τ’ όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα
Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά
Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες
Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει
Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή
Την περιλούσει με Ιαχές θριάμβου.

Δώσε το χέρι σου –πριν συναχτούν πουλιά
Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε
Πως επιτέλους φάνηκε να ‘ρχεται από μακριά
Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!

Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα και τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδάμε!

OΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ - ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ XVI

Αγαπημένοι στίχοι αφιερωμένοι στη Λουκία Σοφού


Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού

Σοφέ μου, το τετράσοφο
που σε φωτάει λυχνάρι,
νάτανε,λέει, φεγγάρι,
και συ είκοσι χρονώ!

Νάτανε, τάχα, η γνώση σου
με τον αγέρα αμάχη,
για δασωμένη ράχη
ξεκίνημα πρωινό!

Νάτανε, τάχα, η σκέψη σου
συρτού χορού τραγούδια,
μιαν αγκαλιά λουλούδια, μιαν ιστορία τρελλή!...

Τα μύρια που δε γνώρισες
νερό θαν τα είχες μάθει,
με δάσκαλο τα πάθη,
μ’ ένα κλεφτό φιλί!...

Πολύ την καταφρόνεσες
τη ζωή, π’ ανάθεμά τη –
και τώρα είναι φευγάτη
σαν όνειρο πρωινό.

Χειλάκια ανθούν στη γειτονιά,
γαρούφαλα στη γλάστρα,
και συ διαβάζεις τ’ άστρα
και το βαθύ ουρανό!...


(Ζαχαρίας Παπαντωνίου)

ΣΑΣ EΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ

Μπαλάντα του νερού της θάλασσας

Η θάλασσα
χαμογελάει στα μάκρη.
Δόντι από αφρό
χείλη από ουράνια.

-Α, τι πουλάς, θολή κοπέλα,
μ'υψωμένα τα στήθια στον αέρα;

-Πουλάω, αφέντη, το νερό
της θάλασσας-.

-Α, τι έχεις, μαύρο παλικάρι,
μες στο αίμα σου ανακατωμένο;

-Έχω, αφέντη, το νερό
της θάλασσας-.

-Αυτά τα δάκρυα τ'αρμυρά
πούθε αναβράνε, ω μάνα;

-Δακρύζω, αφέντη, το νερό
της θάλασσας-.

-Καρδιά μου΄ ετούτη η πίκρα,
τρανή, πούθε γεννιέται;

-Πικρό πολύ είναι το νερό
της θάλασσας-.

Η θάλασσα
χαμογελάει στα μάκρη.
Δόντια από αφρό
χείλη από ουράνια.


Federico García Lorca

απο Federico García Lorca μου αρέσει και αυτο:

Πήγε στη θάλασσα η μικρή μου

Πήγε στη θάλασσα η μικρή μου
κύματα να μετρήσει και κοχύλια
μα συναντήθηκε στο δρόμο ξαφνικά
με το ποτάμι τη Σεβίλια

Ανάμεσα σε δάφνες και καμπάνες
λικνίζονταν πέντε καράβια μαύρα
βύθιζαν τα κουπιά τους στα νερά
και τα πανιά τους φούσκωνε η αύρα

Ποιόν βλέπει τάχα μες του πύργου
τις φωτισμένες τις στοές;
Πέντε φωνές τις απαντάνε
σαν δαχτυλίδια στρογγυλές

Καβάλα παέι στο ποτάμι
ο ουρανός όλο στολίδια
ενώ στον άνεμο τρέμουν ακόμα
πέντε φωνές σαν δαχτυλίδια

και το ερμηνευει καταπληκτικά ο Φραγκούλης!

[b]ΣΤΗ Μ.Λ.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ - ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑΣ (από τη συλλογή Τα μάτια της ψυχής μου).

Βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνά γυμνά, βουνά πρασινισμένα,
μικρός αν είμαι, αισθήματα τρανά γεννάτε μέσα μου και ταιριασμένα!

Μιάς εποχής πανάρχαιης, μιάς χρυσής, σβυστής, με τρώγ'η ενθύμηση κ'η ελπίδα
μου φαίνεται, βουνά, πως είστε εσείς η πρώτη και η μεγάλη μου πατρίδα.

Θαρρώ, σε τέτοια σκοτεινή εποχή, κρυμμένη σε καιρών αγνώστων βάθη,
κατέβ'η ονειρεμένη μου ψυχή και φώλιασε στα ύψη σας κ'εστάθη.

Κ'εστάθη κ'έζησε με τους αϊτούς,με της γης τους πρωτόλουβους ανθρώπους,
με τους αγρίους και με τους δυνατούς, σ'απάτητα λαγκάδια, σ'άλλους τόπους.

Γι'αυτό καημοί δέρνουν εμέ κρυφοί, και στα πλευρά σας και στα μονοπάτια,
σε καθεμιά σας ρίζα και κορφή καθώς υψώνω προς εσάς τα μάτια.

Κι αν είναι αλήθεια αυτό,και δεν πλανά κανένα μάγον όνειρον εμένα,-
βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνά πρασινωπά, γαλάζια, μαυρισμένα,

Βουνά,παιδιά γιγάντικα της Γης, βουνά ανυπόταχτα, βουνά αιώνια,
που έχετε τη λαμπράδα της αυγής για χαμογέλιο, για στολή τα χιόνια,

που χύνετε θυμό σας φλογερό την αστραπή, το μαύρο νέφος θλίψη,
και μίλημά σας το γοργό νερό που με βοή κατρακυλά απ'τα ύψη,

που έχετε χίλιες γνώμες και καρδιές κι αγάπη και χαρά και περηφάνια,
σαν τους ίσκιους σας και τις ευωδιές, σαν τα πουλιά, ταγρίμια, τα βοτάνια,

που έχετε τη δική μας τη ζωή και τα δικά μας έχετε πρωτάτα,
και μοναχά σας λείπουν, κ'είστε θεοί, τα γεράματα
πάντα είστε με νιάτα!

Βουνά των ξένων τόπων σκοτεινά που γλυκοχαιρετίζεστε με τάστρα,
κρυφτά στην καταχνιά παντοτεινά, άσωστα, απάτητα, άπαρτα σαν κάστρα,

Βουνά της γης αυτής ελληνικά, διάφανα, καθαρά, πελεκημένα
από τεχνίτη χέρια γνωστικά σα μετρημένα αγάλματα ένα ένα,

που κρύβετε τα μάρμαρα λευκά και μοσχομυρισμένα τα λουλούδια,
και πιό γερά απ'τις πέτρες, πιό γλυκά κι απ'τους ανθούς τα κλέφτικα τραγούδια,

κι από τα χαύνα πλήθη εσείς μακριά,σε χρόνια σκλαβωμένα, θαμπά, κρύα,
θρέψατε εσείς του Γένους τη Θεά, την αιθεροπλασμένη Ελευθερία!

Βουνά ψηλά, βουνά ισκιερά, βουνά με δύναμες γιομάτα και με κάλλη
ώ! δώστε μου απ'τη χάρη σας ξανά, και κάμετέ με όμοιον μ'εσάς και πάλι!

Καθώς η πρώτη ακτίνα του ουρανού φωτίζει εσάς πριν φωτιστούν οι κάμποι,
θέλω κ'εγώ μεσ'στο δικό μου νου το φως το αληθινό να πρωτολάμπη.

Από τα ύψη θέλω μαγικό τον κόσμο και οι ματιές μου ν'αντικρύζουν,
του κόσμου τη βοή να μη γροικώ, και τανάξια πάθη να μη μ'εγγίζουν.

Και θέλω οι στοχασμοί μου καθαροί να μένουν, σαν τα χιόνια στην κορφή σας,
και να θυμάται πάντα η θλιβερή ψυχή μου πως επλάστηκε αδερφή σας.

Γιατί κλειστή η ψυχή μου σε κορμί μισό, σκυφτό, σ'έν'άρρωστο κουφάρι,
κ'έχασε την ακράτητην ορμή, την ορμή που είχε απ'το βοριά σας πάρει.

Και σαν αϊτός που του έκοψαν κακοί και οι άνθρωποι τα δυό πλατιά φτερά του
και σέρνεται και πέφτει εδώ κ'εκεί και δείχνεται περίγελο άνω κάτου,

έτσι πολλές φορές κ'η ανθρωπινή ψυχή, κι αν ζη κι αν χάνεται εδώ πέρα
και άπραγη και δειλή και ταπεινή, είναι γιατί τον έχασε τον αέρα

τον πρώτο, γιατί ξέχασε κι αυτή από ποιό μέρος έφτασε, ποιό χέρι
την ωδήγησε πρώτο, είναι γιατί πού θα ξαναγυρίσει δεν το ξέρει.

Ώ! καν εσείς, βουνά ψηλά, βουνά που μιά φορά τον ήλιο επρωτοείδα
κάμετ'εσείς, να μη σας λησμονά ποτέ η ψυχή μου, ω πρώτη μου πατρίδα!

Και κάμετε η θωριά σας να γεννά αισθήματα μεγάλα, ταιριασμένα,
σ'εμένα το μικρό, ψηλά βουνά, με γιούλια και με ρόδα πλουμισμένα.

Και κάμετε να ελπίζω πως θα ρθω, μόλις ξεφύγω από τη φυλακή μου
στα ύψη σας, να ξανανταμωθώ μ'εσάς, πατρίδα αληθινή δική μου!

Αν

Αν να κρατάς καλά μπορείς
το λογικό σου, όταν τριγύρω όλοι
τα'χουν χαμένα, και σ'εσέ
της ταραχής των ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς
τον ίδιο τον εαυτό σου, όταν ο κόσμος
δεν σε πιστεύει, κι αν μπορείς
να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς
δίχως να χάνεις την υπομονή σου.
Κι αν άλλοι σε συκοφαντούν,
να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα,
κι αν σε μισούν, εσύ ποτέ
σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό
ή τον πολύ σοφό στα λόγια.
Αν να ονειρεύεσαι μπορείς,
και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
αν να στοχάζεσαι μπορείς,
δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν ν'αντικρίζεις σου βαστά
το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια
κι όμοια να φέρνεσαι σ'αυτούς
τους δυο τυραννικούς απατεώνες,
αν σου βαστά η ψυχή ν'ακούς
όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απ'τους κακούς,
για να'ναι για τους άμυαλους παγίδα,
ή συντριμμένα να θωρείς
όσα σου έχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς
να χτίζεις μ'εργαλεία που'ναι φθαρμένα.
Αν όσα απόχτησες μπορείς
σ'ένα σωρό μαζί να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς
κορώνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις
και να τα χάσεις και απ'αρχής,
ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά
ποτέ γι'αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς
και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής,
κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός,
όταν δε σου'χει τίποτα απομείνει
παρά μονάχα η θέληση,
κράζοντας σ'όλα αυτά: <<ΒΑΣΤΑΤΕ>>.
Αν με τα πλήθη να μιλάς
μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς
δίχως απ'τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ'εχθροί
μπορούνε πια ποτέ να σε πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς,
μα ποτέ πάρα πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές
που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς ν'αφήσεις να διαβούν
την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θα'ταν τότε η Γη,
μ'όσα και μ'ό,τι απάνω της κι αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ:
Άντρας αληθινός θα'σουν παιδί μου.


Rudyard Kipling

ΣΩΠΑΙΝΩ

Σωπαίνω,
χθες με έβρισαν
με έσπρωξαν
με κορόϊδεψαν
με περιφρόνησαν
άδικα,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
τηλαφωνώ στη Χ.
να της <<μιλήσω>>
δεν έχει καιρό
θα τα πούμε μεθαύριο
ήρθε, δεν είπαμε τίποτα
γελάσαμε, αστειευτήκαμε,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
τα παιδιά μου ξεμακραίνουν
τ'αδέρφια μου μακριά,
σαν να μην υπάρχουν,
η πατρίδα, ένα όνειρο μακρινό,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
μια πληγή μέσα μου στάζει αίμα
γελάω, πειράζω,
φτιάχνω το σπίτι μου,
κάνω όνειρα,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
η καρδιά μου χτυπάει
δεν μπορώ ν'αναπνεύσω,
βλέπουμε φωτογραφίες
γελάμε, συζητάμε
ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι
ζαλίζομαι,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
απόψε δεν έκλεισα μάτι
σκεφτόμουν το θάνατο
κάθε μέρα τον σκέφτομαι
το άγνωστο, το τέλος
προσπαθώ να σκεφτω κάτι άλλο,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
εγώ μόνο ξέρω
ο Π.Ρ. είναι παλιάνθρωπος
και σωματέμπορας
είναι όμως κομουνιστής
πρέπει να συνεργάζομαι μαζί του,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
ο Πρόεδρος είναι ψεύτης
και κλέφτης
το ξέρω,
σωπαίνω.

Σωπαίνω,
σκοτεινό το μέλλον
φοβάμαι, τρομάζω
οι άνθρωποι λύκοι
σωπαίνω.
Είμαι μια βόμβα
έτοιμη
να εκκραγώ
σε χίλια κομμάτια.





Υ.Γ.: Το ποιήμα είναι άτιτλο, δική μου προτοβουλία είναι ο τίτλος αυτός.
Y.Γ.2: Διώνη στο χρωστάω. Το διάβασα σήμερα το μεσημέρι. Κάτι μου θύμισε...

Τώρα που όλοι σου στέλνουν ολόθερμες ευχές
ο δρόμος μπρός σου σ'ανοίγεται με άνθη στολισμένος
σε συνοδεύουν τ'άσματα τα γελια κι οι χαρές
κι ο δρόμος σου μοσχοβολά με ρόδα πουν σπαρμένος

Τώρα που τα πουλάκια ακόμα με λαχτάρα
χίλιες ευχές σου στέλνουν μ'ολόγλυκια φωνή
πρόσεξε και στ'αγέρι να δεις με τι γλυκάδα
σου ψιθυρίζει πάντα την ιδηκή μου ευχή

Το ξέρω πως για σένα
είναι μικρή πλασμένη
εν τούτοις πίστευσέ με
απο καρδιάς βγαλμένη
Με χίλια ροδοπέταλα
σε ραίνω λατρευτή μου
σου εύχομαι χρυσή ζωή
αυτή είναι η ευχή μου.


Τα υπέροχα αυτά λόγια είναι της αγαπημένης μου Μαρίας Πολυδούρη και τα στέλνω με τις θερμότερες ευχές μου στη Μ ελίνα για καλές θάλασσες.[/url][/u][/i]

Kαινούργια Αθήνα και πλούτος και πείνα
του Γεωργίου Σουρή

Απ'την παληά σου εποχή τίποτε δεν σου μένει
και κάθε μέρα κι'από μια ανάμνησί σου σβύνει,
οι πιό αρχαίοι κάτοικοι περνούνε πιά για ξένοι
κι ένα σπιτάκι σου μικρό, ολόρθο δεν θα μείνει.
....Και θαύμα πως εσώθηκαν μέσα στα τόσα νέα
οι Άγιοι Θεόδωροι και η Καπνικαρέα!...

Φαντάζομαι τον πληθυσμό δεκαπλασιασμένο
τον Πειραιά να ενωθεί με την κλεινήν Παλλάδα,
τον σύμπαντα Ελληνισμόν εδώ συγκεντρωμένον,
και ούτε ένα κάτοικον εις την λοιπήν Ελλάδα
Να μην υπάρχουν Θεσσαλοί,Κρήτες, Μυτιληναίοι,
και να γεννούμε όλοι μας... πολίται Αθηναίοι"


...1884, Σεπτεμβρίου 8, ο ποιητής Σουρής προφητικός στο Ρωμηό του...
Πάσα ομοιότης με τα γραφόμενα, είναι... τυχαία σύμπτωσις...

Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα

Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα, βασανισμένε με την πληγή
στο λαρύγγι, που φλέγεσαι και στριφογυρνάς. Οληνυχτίς πλέοντας
στη σιωπηλή θάλασσα ακούσαμε τον ήχο
της πληγής τυλιγμένο στην άλμη.

Κάτω απ' την αλαργινή σελήνη τρέμαμε ακούοντας
τη θάλασσα ν' αναβλύζει όπως το αίμα απ' την εκκωφαντική πληγή
κι όταν η άλμη ξέσπασε σε θύελλα τραγουδιών
οι φωνές των πνιγμένων πλημμύρισαν τον άνεμο.

Άνοιξε δρόμο με την αργή θλιμμένη πλεύση,
ρίξε ορθάνοιχτες στον άνεμο τις πύλες της περιπλανώμενης λέμβου
το ταξίδι μου ν' αρχίσει για το τέλος της πληγής μου,
ακούσαμε τη θάλασσα να τραγουδά, είδαμε την άλμη να λέει.
Ξάπλωσε ήσυχα, κοιμήσου ήρεμα, κρύψε το στόμα στο λαρύγγι
αλλιώς υπάκουοι μες στους πνιγμένους θα καλπάσουμε μαζί.

-Ντύλαν Τόμας-
(μτφρ. Ανδρονίκη Μαστοράκη)