Τα παράθυρα της Πρώτης, παράθυρα στην ελπίδα

φ, όπως λέμε φάρμακα... Και Φ, όπως λέμε:


Και φ, όπως λέμε:


Μ' αυτά τα συνθήματα γέμισαν προχτές τα παράθυρα της Πρώτης. Προχτές που μαθαίναμε στην αλφαβήτα το Φ κεφαλαίο και το φ μικρό.

Και μαζί μάθαμε τι συμβαίνει εκεί κάτω στην Παλαιστίνη, στη μαρτυρική πόλη της Γάζας. Που Γάζα τη λένε μα δεν έχει ούτε γάζες για να φροντίσει τους χιλιάδες τραυματίες. Και που οι περισσότεροι είναι παιδιά.

Κι επειδή μάθηση δε σημαίνει παπαγαλία αλλά αλλαγή συμπεριφοράς, τα Πρωτάκια πήραν με μια φωνή την απόφαση να βοηθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις τα παιδάκια που υποφέρουν.

Έτσι στο κάλεσμα του σχολείου για συγκέντρωση φαρμάκων θέλησαν να δώσουν τη δική τους ξεχωριστή πινελιά. Πιάσαν χρώματα και αγάπη και φαντασία και στόλισαν το καθένα τη δική του κραυγή για βοήθεια:


Με τις ζωγραφιές στο χέρι έκαναν μια μικρή ειρηνική διαδήλωση στις τάξεις του σχολείου κι έπειτα τις βάλαμε στα παράθυρα της τάξης για να γίνουν παράθυρα ελπίδας και της πιο αγνής διαμαρτυρίας, των παιδιών που ζητάνε σεβασμό στο δικαίωμα της ζωής...

Τις επόμενες μέρες, χτες και σήμερα, κάναμε το σύνθημα πράξη. Άλλος κουβάλησε βαμπάκι, άλλος γάζες, άλλος σύριγγες, οξυζενέ, παυσίπονα, αντιπυρετικά, ακόμη και γάλα σκόνη:


Ξέρουμε όμως πως δε φτάνουν όσα μαζέψαμε, εμείς αλλά και το σχολείο μας ολόκληρο. Γι' αυτό σας παρακαλούμε να βοηθήσετε όλοι. Οι ανάγκες για υγειονομικό υλικό και φάρμακα είναι τεράστιες εκεί κάτω. Ας κάνουμε όλοι το καθήκον μας απέναντι στα άδικα θύματα αυτού του βάρβαρου πολέμου. Ενός πολέμου που άφησε πίσω του εκατοντάδες παιδιά και αμάχους νεκρούς αλλά και χιλιάδες ακόμη που χαροπαλεύουν. Τουλάχιστον ας κάνουμε κάτι για τους τραυματίες. Όπως θα θέλαμε να κάνουν και για μας οι συνάνθρωποί μας σε μια δύσκολη ώρα.

http://gazatoday.blogspot.com/2009/01/child-full-of-light-will-never-see.html

Παράθεση :

These and so many other crimes have already been documented by Amnesty International and other human rights institutions. Many more are still untold stories.

I can tell one story with my own words and my own camera -- that of eight-year-old Louay Sobeh. Little Louay could not know what this war had in store for him or his family.

About a week ago Louay and his family fled their house in Beit Lahiya town in northern Gaza. They were under heavy Israeli artillery fire as the Israeli army invaded the area at the outset of Israeli ground military operation. Sorrowfully, Louay started to narrate what he witnessed:

"Israeli shells started to rain down beside my house in northern Gaza. Rockets started to get closer to my house and many people were killed. My house got some shrapnel and part of rockets. Then, my grandmother and my family fled to Jabaliya where we sheltered in one of the [Untied Nations] schools. We stayed for three days where it was very very cold. When we fled our house in the night we didn't bring any luggage or clothes or food. My father, brother and other family members decided to go back to our house in the north to bring some clothes and food. We went early in the morning by car then all of a sudden people beside our car started to run left and right. I heard explosions and I felt as if I were flying in the sky. And I found myself in the hospital."

The Israeli bombing of Louay's father's car killed one of his brothers and injured others. The shocking fact is that Louay still doesn't know is that he lost his eyesight completely. He will never be able to see the light again! His grandmother was beside him trying to make him feel better. He still doesn't know that his brother was killed.

Before I left his room Louay told me, "I hope you visit me again and you will go with me to take footage and photos of the place where the car was hit. I will also make a scene for you about how I flew. But I need you to help me recover quickly so I can go to school again and play with some of my friends. I don't know if they are alive or not."

I was shocked by his talent and affected by his words. It's very brutal when a child like Louay becomes a victim for no reason. There must be a way for Louay and all the children of Palestine to have peace and rest, instead of the fire and hell they have witnessed.

Louay is one of the lucky ones: he is expected to be taken to Saudi Arabia to receive medical treatment sponsored by the Saudi king. For too many children such aid is too late and it still won't bring the light back to Louay's eyes.

Sameh A. Habeeb is a photojournalist, humanitarian and peace
activist based in Gaza, Palestine. He writes for several news websites on a freelance basis.


Posted by Sameh A. Palestine

Ο Louay... ένα ακόμη παιδί της Παλαιστίνης που πλήρωσε τη θηριωδία του Ισραήλ. Θεωρείται όμως τυχερός. Πρώτον γιατί επέζησε του βομβαρδισμού. Δεύτερον γιατί ένας πρίγκιπας λέει της Σαουδικής Αραβίας λέει ανέλαβε να τον φροντίσει. Γιατί ο Louay δεν τραυματίστηκε απλά... Έχασε για πάντα το φως του. Ο ίδιος ακόμη δεν το γνωρίζει. Κι ονειρεύεται τη μέρα που θα γυρίσει στο σχολείο και στους φίλους του.

Πώς να μη γίνεται κομμάτια η ψυχή μας μπροστά στη φωτογραφία του; Και πώς να μη σκοτεινιάζει και το δικό μας μάτι για το έγκλημα σε βάρος αυτού του παιδιού αλλά και τόσων άλλων παιδιών της Παλαιστίνης;

Θα πληρώσει επιτέλους κανείς για το έγκλημα αυτό;

Τουλάχιστον βοηθήστε με την υπογραφή σας να δικαστούν ως εγκληματίες πολέμου οι ένοχοι της τραγωδίας που έπληξε τον Louay και την πατρίδα του:

http://www.petitiononline.com/EAFORD09/

Είναι μια διαμαρτυρία που απευθύνεται προς τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και ζητά την τιμωρία εκείνων που σκότωσαν και τραυμάτισαν τόσους αθώους ανθρώπους.