Ποιοι;
Πάνω από 500 οικονομικοί μετανάστες.
Πού;
Μα το είπαμε. Στη Λαμπεντούζα. Αν δεν την ξέρετε, άλλο ζήτημα. Κι εμείς θα την αγνοούσαμε, να είστε βέβαιοι. Γιατί όλο και όλο είναι ένα τόσο δα νησάκι χαμένο στη Μεσόγειο.
Ιταλικό νησάκι σύμφωνα με τους νόμους των ανθρώπων. Και ιταλικό και το ονοματάκι του στην είδηση που διαβάσαμε σήμερα στο in.gr
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=974173&lngDtrID=245Όμως το καμπανάκι χτύπησε. Και θύμισε για μια ακόμη φορά το Δάσκαλο. Έστω και ώρες που μόνο τα φαντάσματα κυκλοφορούν. Ή και ακριβώς γι' αυτό.
Λαμπεντούζα... Και ελληνιστί
Λαμπιδούσα. Σας θύμισε τώρα τίποτε από Λιαντίνη; Εμένα πολλά. Πάρα πολλά. Τόσα και τέτοια που θα γέμιζαν βιβλίο. Όχι, δεν προκάνω να το γράψω ώρα τέσσερις το πρωί. Μα και δεν ξέρω αν ποτέ θα το γράψω. Κάποτε, θα ήμουν γύρω στα 18, πήρα πίκρα αβάσταχτη σαν ένιωσα πόσα βιβλία δε θα προλάβω ποτέ να διαβάσω. Έκλαιγα θυμάμαι για μέρες. Τώρα, ακόμη δεν έχω χωνέψει, μόνο το υποψιάζομαι, πως πολλά που θέλω να γράψω, δεν πρόκειται ποτέ να γραφτούν. Και το κακό είναι που ούτε καν κλαίω. Να τα γράψεις... Από οργή για τους αιώνες που δε θα υπάρχεις; Χμ...
Άντε σου λέω εγώ και τα έγραψες. Ε, και; Ποιος θα τα διαβάσει; Και ποιος αν τα διαβάσει θα τα καταλάβει; Και ποιος... χειρότερα ακόμη... θα πει πως τα διάβασε και θα αρχίσει να γεμίζει τον κόσμο παραμύθια;
Λέω πως αν ένας συγγραφέας γνώριζε την τύχη του έργου του, όχι στα αποκηρυγμένα του, μα στη φωτιά θα τα ανέβαζε όλα τα γραπτά του. Στο πυρ το εξαγνιστήριο και στη φάουσα της φωτιάς. Πιο πολύ θα "φώτιζε" τους ανθρώπους έτσι παρά με τις σελίδες του. Λέμε τώρα. Και λέμε από πίκρα... Με τη Λαμπιδούσα στο νου.
Εκείνη που συναντά κανείς στο Νηφομανή
και την άλλη που ανέτειλε στις Ώρες των Άστρων, αυτήν που παραλίγο να μπει και στη Γκέμμα. Δεν πρόκαμε όμως. Κι ας μην ανέβασε ο συγγραφέας το έργο του στην πυρά. Πλην πρόλαβε να την εξοβελίσει από τα χειρόγραφα. Να την παραλείψει και να την προσπεράσει.
Για τη Λαμπιδούσα πάντα μιλάμε. Να μην ξεχνιόμαστε.
Και δεν ήταν νησί. Για το Λιαντίνη δεν ήταν νησί η Λαμπιδούσα.
Τι ήταν; Σας είπα, θα γέμιζαν βιβλίο. Μην περιμένετε πως εδώ και τώρα θα μάθετε. Το μόνο που θα πρέπει να πω, αλλιώς ας μην άρχιζα καν να μιλάω για τη χάρη της, είναι πως και όσα μέχρι σήμερα διαβάσαμε σχετικά δε μας έκαναν σοφότερους. Τελεία και παύλα όμως. Γιατί αλλιώς αν ποτέ τα καταφέρω και γράψω το βιβλίο, δε θα έχω τίποτε καινούριο να σας πω.
Να ξέρετε όμως και το άλλο. Πως η Λαμπιδούσα δεν είναι μόνο νησί και δεν είναι μόνο ένα όνομα στο έργο του Λιαντίνη. Είναι και δεμένη με έναν άλλο συγγραφέα, το συγγραφέα του Γατόπαρδου. Αυτόν τουλάχιστον τον έχετε ακούσει; Αν όχι, κρίμα. Γιατί συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα. Και παραθέτω διαφωτιστικά:
- Παράθεση :
Ο «Γατόπαρδος» του Γκιουζέπε Τομάσι ντι Λαμπεδούσα ανήκει στα αριστουργήματα της ιταλικής λογοτεχνίας. Για πολλούς θεωρείται και το λογοτεχνικό ευαγγέλιο της συντηρητικής σκέψης, περιέχει άλλωστε το πιο συμπυκνωμένο απόφθεγμά της:
«Για να παραμείνουν όλα όπως ήταν πριν, θα πρέπει να αλλάξουν όλα».
ΠΗΓΗ
e-tiposΕίδατε; Να γιατί ώρα τέσσερις και το πρωί κάθομαι κι εγώ και ασχολούμαι με τη Λαμπιδούσα. Γιατί θα πρέπει αν μη τι άλλο να τα αλλάξω όλα. Αυτό τουλάχιστον το οφείλω. Όπως ακριβώς όταν σπάσεις το κινέζικο βάζο. Και σκορπίσουν πορσελάνες χίλιες μύριες στο σαλόνι. Δε θα σκύψεις υπομονετικά να τις μαζέψεις;
Γι' αυτό, αν έχετε μικρά παιδιά, μην τις αφήνετε κι εσείς μες στη μέση. Τις πορσελάνες, ντε. Όχι τις Λαμπιδούσες.
Λες αυτό να σκέφτηκε και ο Δάσκαλος; Και μάζεψε στην άκρη τη Λαμπιδούσα; Ψάχνετε κι εσείς να καταλάβετε τι λέω; Χα. Αν ήθελα να καταλάβετε, αυτά θα έγραφα; Τα σιβυλλικά και τα μυστηριώδη; Και εν τω μέσω της νυκτός; Μπα... Καλύτερο θα το είχα να πάω στην κρεβατάρα μου και να δω καμιά βλακεία στο τελεβίζιο - ίσα για να παραδοθώ στις αγκάλες του Μορφέα. Αλήθεια, εσείς, το παθαίνετε αυτό; Να κοιμάστε μόλις δείτε δέκα λεπτά τηλεόραση;
Ο Δάσκαλος πάλι όχι. Άντε να σας πω και κάτι καινούριο. Να δίνουμε και τροφή ντε στους
"αποκατινοποιητές" του διαδικτύου. Πώς λέμε μωρέ αποκωδικοποιητές; Ε, το ίδιο ακριβώς. Οι μεν σπάνε τους κώδικες οι δε κάνουν νυχτέρια σκαλίζοντας λέει "κατίνες". Καλά δεν τους λέω κι εγώ; Αποκατινοποιητές με δίπλωμα. Μη σας πω και με μάστερ.
Τώρα βέβαια, ας μην το προσπεράσουμε, το όνομα Κατίνα είναι πολλά αδικημένο. Πολλά... Ναι, μια χαρά είναι εδώ αυτή η λέξη. Και μια χαρά δεν είναι εδώ εκείνος που τη συνήθιζε. Ο και "ακριβή μου Δανάη" επιλεγόμενος. Α, ναι... από τέτοια; Έχουμε χορτάσει. Από γαλιφιές και άλλα μελιστάλαχτα. Αλλά ξέρεις τι λέει η παροιμία...
"Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι".
Άντε να τα μαζεύω... σαν πολλά κομμάτια το έκανα απόψε το κινέζικο. Λοιπόν, για την Κατίνα. Μ' αρέσει πάντα να παίζω με τα γράμματα. Ίσως επειδή πέρασα πολύ καιρό παίζοντας μετά μανίας σκραμπλ. Κατίνα είναι ίσον ακτίνα. Και φως. Παίζοντας πάντα και αναγραμματίζοντας. Ως αιώνιοι έλληνες. Μεγάλα παιδιά κι εμείς. Ας παίξουμε κι ας γελάσουμε. Μπορεί έτσι να καταλάβετε και καλύτερα τι θέλαμε να πούμε. Γιατί όταν μιλούσαμε σοβαρά, τα παίρνατε για αστεία. Ε, ας το πάμε ανάποδα μπας και γίνει τίποτα καλύτερο.
Κι ο Λιαντίνης. Το άφησα κι αυτό στη μέση. Ναι... Ο Λιαντίνης λοιπόν και καθίστε τώρα να αποκατινοποιήσετε έως δευτέρας παρουσίας, έβλεπε τηλεόραση μετά μανίας. Και έβλεπε και γέλαγε και γλεντούσε και το διασκέδαζε. Γίναμε σοφότεροι που το μάθαμε; Φυσικά και όχι. Αλλά μήπως και με όλα τα άλλα που μας είπαν για τη ζωή του, γεμίσαμε σοφία;
Και για τη Λαμπιδούσα... Αυτή δεν ήταν το θέμα μας; Ας την αναφέρουμε και πάλι. Τη Λαμπιδούσα του Λιαντίνη. Τη στολισμένη με τροπαίολα και νεκράνθεμα ή και τούμπαλιν. Αλλά και την άλλη. Που πήγε να τρυπώσει στη Γκέμμα. Μα δεν τα κατάφερε. Ο συγγραφέας θέλησε τελικά να υπογράψει με το:
Εγώ όμως, που μοιάζει με τα ψέματα, έζησα την αλήθεια. Πού να χωρέσει εδώ η Λαμπιδούσα;
Άστηνε λοιπόν να αρμενίζει ανάμεσα Ευρώπη και Αφρική. Και να αφήνει ανοικτή την πόρτα για το ευρωπαϊκό όνειρο στους φουκαράδες τους οικονομικούς μετανάστες. Με όλη την ουτοπία. Γιατί εκτός από τις λέξεις, ας κάνουμε "αναγραμματισμούς" και στις φράσεις:
Αυτό που μοιάζει με αλήθεια, είναι πολλές φορές ένα μεγάλο ψέμα. Κι έπειτα, όταν τέλος πάντων συνέρθεις από το λήθαργο, τρέχεις και δε φτάνεις. Να μαζώξεις πορσελάνες. Μαζεύονται όμως;
Κι άμα έχεις και μικρά παιδιά; Με τα ποδαράκια τους θα τις μαζέψουν. Γι' αυτό σου λέω. Μακριά οι πορσελάνες από τα παιδιά. Ή άφετε τα παιδία να παίζουν. Να χορεύουν και να γλεντούν.
Κι ελάτε να γίνουμε κι εμείς παιδιά...
Όσο για το βάζο; Το κινέζικο; Αυτό ξέχνα το. Ήταν να μη σπάσει. Κολλάει βρε το γυαλί που ράγισε; Τι έγραφε κι εκείνος ο ... Λαμπιδούσιος; Ναι, άμα αλλάξουν όλα. Γι' αυτό ξαναλέω:
Τσσσςςςςςς! Κακόοοοοοο! Μακριά απ' τις πορσελάνες. Εκτός αν το ζητάει ο οργανισμός σας να μαζεύετε κομμάτια. Οπότε βουρ...
Άλλος για Λαμπιδουσα;