STOP ISRAELI... Πόλεμος και στο Διαδίκτυο

Πέρα από τις αληθινές μάχες στην ταλαίπωρη γη της Παλαιστίνης και στη Λωρίδα της Γάζας εν προκειμένω, ένας άλλος πόλεμος μαίνεται στο διαδίκτυο με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο. Ένας πόλεμος που όλοι μπορούμε να γίνουμε μαχητές του. Να υπερασπίσουμε το δίκιο και να εκφράσουμε την αγανάκτησή μας για το έγκλημα σε βάρος αθώων και αμάχων αλλά και την απαίτηση να πάψει αμέσως ο άλλος πόλεμος, ο αληθινός.

Η πρώτη φορά που άκουσα για τον πόλεμο αυτό ήταν σε κάποιο δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση. Μετά το διάβασα και στις εφημερίδες. Και στη συνέχεια αποφάσισα να λάβω μέρος ενεργά. Τουλάχιστον αυτό. Το ελάχιστο. Μπορούμε όλοι να το κάνουμε.

Άλλος στο you tube, άλλος στο face book, και άλλος όπου θεωρεί ότι μπορεί να βοηθήσει. Και να είστε σίγουροι πως μπορείτε να προσφέρετε πολλά ακόμη και πληκτρολογώντας δυο γραμμές...

Το κατάλαβα σήμερα που έλαβα ως απάντηση σχολίου μου στην παρακάτω φωτογραφία:

Το εξής μήνυμα από έναν ισραηλινό:

Παράθεση:

dear maria. let me ask u this, if italy would start shooting rockets on greece , and the rockets would come from schools and kindergardens in italy. would greece be the 1 to blame if the schools and kindergarden would got attack? if Hammas will keep on attacking israel from civilian places israel will keep on bombing them. but dont worry. in about 20 years all of europ will be Mosslim anyway... then we'll see how u guys handel them. good luck. Yishay, Haifa, Israel.

Για να καταλαβαίνουν όλοι - και οι μη γνωρίζοντες αγγλικά - θα εξηγήσω πως η αφίσα άλλο δεν κάνει παρά να προβάλλει την κυρίαρχη θέση του Ισραήλ πως τάχα και καλά για τις δολοφονίες παιδιών φταίει η Χαμάς που τα χρησιμοποιεί ως ανθρώπινες ασπίδες...

Λες και υπάρχει δικαιολογία για το Ισραήλ να βομβαρδίζει ανθρώπινες ασπίδες!!! Αυτό πάνω κάτω άφησα σαν σχόλιο στη φωτογραφία και ο "ευαίσθητος" ισραηλινός βιάστηκε να μου στείλει μήνυμα με το οποίο με καλούσε να σκεφτώ τι θα κάναμε εμείς οι έλληνες αν οι ιταλοί άρχιζαν να ρίχνουν ρουκέτες στην πατρίδα μας χρησιμοποιώντας ως βάσεις σχολεία και παιδικούς σταθμούς.

Αλήθεια, τι θα κάναμε;

Ιδού το ερώτημα και ιδού να επανέρχεται στο νου ο Λιαντίνης και όσα έχει γράψει για τον πολιτισμό των εβραίων και τον πολιτισμό των ελλήνων. Άλλο όμως να τα διαβάζεις στις σελίδες της Γκέμμας και άλλο να ζεις στην πράξη τη διαφορά των αντιλήψεων.

Βέβαια κανείς μας που ξέρει πέντε γράμματα από ιστορία δε θα υποστηρίξει πως εμείς οι έλληνες είμαστε "αγγελούδια". Και κανείς δεν πρέπει να πιστεύει σε αυταπάτες πως σε έναν πόλεμο οι βαρβαρότητες γίνονται μόνο από τον ένα αντιμαχόμενο. Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει και η ουσία. Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων; Και στην περίπτωση Ισραήλ - Παλαιστινίων, η παρακάτω φωτογραφία είναι ιδιαίτερα εύγλωττη:


Ποια Χαμάς και ποια δεν ξέρω άλλη ανόητη δικαιολογία του Ισραήλ... Οι Παλαιστίνιοι όπως και κάθε άλλος λαός στη γη έχουν δικαίωμα να έχουν δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Και για τον ίδιο ακριβώς λόγο οι δικοί μας παππούδες ξεσηκώθηκαν ενάντια στον τούρκο και σκότωσαν και έπνιξαν στο αίμα και τούρκους και τουρκάλες και τουρκόπουλα (δυστυχώς) ακόμη. Το γνωρίζουμε αυτό, ε; Λέω πως έχετε αν μη τι άλλο διαβάσει ολόκληρο τον ύμνο στην ελευθερία και όχι μόνο τις δύο πρώτες στροφές.

Μπορεί λοιπόν οι ισραηλινοί να λένε τα δικά τους ... τραγούδια, αλλά η ουσία είναι πως δεν αφήνουν τόσα χρόνια τους παλαιστινίους να αποκτήσουν δικό τους ανεξάρτητο κράτος.

Αξίζει πραγματικά να διαβάσετε ένα σχετικό άρθρο εδώ:

http://www.independent.co.uk/opinion/commentators/fisk/robert-fisk-why-do-they-hate-the-west-so-much-we-will-ask-1230046.html

Το έλαβα κι αυτό από έναν συνομιλητή των ημερών, παλαιστίνιο αυτή τη φορά. Του απάντησα με μία φωτογραφία, ως ένδειξη των αισθημάτων ημών των ελλήνων για το Ισραήλ:


ΠΗΓΗ της φωτογραφίας:

http://www.flickr.com/photos/kne/3169677279/in/set-72157611962434310/

Και είναι από την προχτεσινή πορεία διαμαρτυρίας του ΚΚΕ για τη σφαγή στη Γάζα.

Όχι, δεν είναι ωραίο θέαμα να βλέπεις να καίνε τη σημαία ενός λαού. Αλλά δεν είναι - χιλιάδες φορές περισσότερο - να βλέπεις να καίνε τον ίδιο το λαό:


Ποια παιδιά βάζουν ασπίδα οι φουκαράδες οι παλαιστίνιοι; Μαζί με τα παιδιά τους δεν είναι εδώ και οι γονείς; Και πίσω η φωτιά και η καταστροφή από τις βόμβες του Ισραήλ. Βόμβες μέσα σε κατοικημένες περιοχές. Βόμβες που σκοτώνουν αμάχους.

Τι περιμένουν να συμβεί με τον όλεθρο που σπέρνουν; Τι άλλο θα καρπίσει παρά βία και πάλι;

Ο ισραηλίτης παραπάνω εμμέσως πλην σαφώς με απειλούσε ότι οι μουσουλμάνοι θα εξαπλωθούν και στην Ευρώπη... Σε είκοσι χρόνια. Ήξερε ακόμη και το πότε... Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάνε να τους πούμε και ευχαριστώ γιατί δήθεν και καλά προστατεύουν την Ευρώπη από τους μουσουλμάνους; Ε, όχι δα. Στοιχειώδεις αρχές κοινωνιολογίας γνωρίζουμε. Η βία και το αίμα:



από τις επιθέσεις του Ισραήλ απειλούν και την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο. Και όχι ο αγώνας των παλαιστινίων να αποκτήσουν πατρίδα. Αν μη τι άλλο ας μην τους αφήνουμε να νομίζουν πως οι επιθέσεις τους βρίσκουν υποστηρικτές στον υπόλοιπο κόσμο. Ας μην τους επιτρέπουμε να μας περνούν για ηλίθιους. Ας δώσουμε ο καθένας μας αυτή τη μάχη στο διαδίκτυο με όποιον τρόπο θεωρεί ο καθένας καλύτερο. Είναι, το είπα, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Γι' αυτό και επιβεβλημένο.

Και αν και είναι το αυτονόητο χρέος μας, δεν μπορώ να μη δημοσιεύσω την απάντηση που έλαβα από τον Παλαιστίνιο συνομιλητή μου:



Είναι το λιγότερο ο πόλεμος στο διαδίκτυο μα είναι τεράστια η χαρά να διαβάζεις το ευχαριστώ από τους ανθρώπους αυτούς που έχεις χρέος να υπερασπιστείς το δίκιο τους. Έχουν ανάγκη και αυτή τη μορφή υποστήριξης. Ο καθένας ας βρει τον τρόπο να τους την προσφέρει... Το ίδιο όπως κι εμείς περιμέναμε σε ανάλογες στιγμές να εξεγερθούν όπου γης οι άνθρωποι για τα δεινά του δικού μας λαού.

Μάτι με Μάτι

Κοίταξε με στα μάτια,
και πες μου τι βλέπεις.
Δεν μπορείς να δεις ούτε ένα πράγμα,
γιατί δεν είναι δυνατόν να ταυτιστείς με εμένα.

Είσαι τυφλωμένος από τις διαφορές μας.
Η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα για σένα.
Εγώ είμαι Παλαιστίνιος που διώκεται.
Εσύ είσαι Αμερικάνος του κόκκινου, του λευκού και του μπλε.

Κάθε μέρα ξυπνάς μέσα στην ηρεμία,
δεν υπάρχουν φόβοι για να περάσουν τα μάτια σου.
Κάθε μέρα ξυπνώ με ευγνωμοσύνη,
ευχαριστώντας τον Θεό που μου επίτρεψε να ξυπνήσω.

Εσύ ανησυχείς για την μόρφωση σου,
και τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσεις.
Εγώ ανησυχώ για τη ευάλωτη ζωή μου,
κι αν θα επιβιώσω ακόμη μια άλλη μέρα.

Ο μεγαλύτερος σου φόβος είναι αν πάρεις πρόστιμο,
καθώς κάνεις τις κούρσες σου με την Κάντιλακ.
Ο δικός μου φόβος είναι ότι το τανκς που μόλις έφυγε,
θα κάνει στροφή και θα ξαναγυρίσει.

Αμερικάνε, μήπως καταλαβαίνεις,
ότι οι φόροι που πληρώνεις
ταΐζουν τις δυνάμεις που τραυματίζουν
τη κάθε ημέρα της ζωής μου;

Οι μπουλντόζες και τα τανκς,
τα αέρια και τα όπλα,
οι βόμβες που πέφτουν έξω από την πόρτα μου,
όλα οφείλονται σε αμερικάνικα κεφάλαια.

Ωστόσο, μήπως ξέρεις την αλήθεια
για το πού πηγαίνουν τα χρήματά σου;
Αφήνεις τα μέσα ενημέρωσης να παραπλανήσουν το μυαλό σου;
Μήπως αυτή είναι μια αλήθεια που κανείς σας δεν ξέρει;

Με κατηγορείς εμένα γιατί προασπίζω το εαυτό μου
ενάντια στις πράξεις των σιωνιστών.
Τρομοκρατούμαι στην ίδια μου την πατρίδα,
και είμαι εγώ ο τρομοκράτης;

Νομίζεις ότι ξέρεις τα πάντα για την τρομοκρατία,
αλλά εσύ δεν την γνωρίζεις με τον τρόπο που την ξέρω εγώ.
Επίτρεψε μου λοιπόν να καθορίσω την έννοια της,
και να σου μάθω αυτό που νόμιζες ότι ήξερες.

Εγώ γνωρίζω την τρομοκρατία για αρκετό καιρό,
για πενήντα πέντε χρόνια και περισσότερο.
Είναι ο άκαρπος κήπος που βρίσκεται ξεριζωμένος στην αυλή μου,
οι μπουλντόζες μπροστά από την πόρτα μου.

Η τρομοκρατία αναπνέει τον αέρα που αναπνέω.
Είναι τα σημεία ελέγχου καθώς πηγαίνω στο σχολείο,
η απαγόρευση κυκλοφορίας που με φυλακίζει στο δικό μου σπίτι,
και οι ποινές για την παραβίαση αυτής της απαγόρευσης.

Η τρομοκρατία είναι η ληστεία της γης μου,
και τα βασανιστήρια της μητέρας μου,
η φυλάκιση του αθώου πατέρα μου,
η σφαίρα στον μικρό μου αδερφό.

Έτσι Αμερικάνε, μην μου πεις ότι ξέρεις
για πράγματα που εγώ νιώθω και βλέπω.
Τρομοκρατούμαι στη δική μου πατρίδα,
και η ευθύνη ρίχνεται σε μένα.

Αλλά εγώ δεν θα ησυχάσω, δεν πρόκειται ποτέ να ανεχθώ,
την αδικία που ο λαός μου ζει.
Η Παλαιστίνη είναι η δική μας γη και έτσι θα παραμείνει,
μέχρι την ημέρα που η πατρίδα μας είναι ξανά ασφαλής.

Και αν αυτή η ώρα δεν πρόκειται ποτέ να έλθει,
τότε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε την ημέρα της ειρήνης.
Δεν θα τους αφήσω να με πετάξουν από το δικό μου σπίτι,
και ούτε ο αγώνας μου για δικαιοσύνη θα σταματήσει ποτέ.

Και αν με σκοτώσουν, θα είναι στην Παλαιστίνη.
Αυτή είναι γραμμένη σε κάθε μου ανάσα.
Έτσι, για να σου πω με τα δικά σου πατριωτικά λόγια,
δώσε μου την ελευθερία ή δώσε μου τον θάνατο.

Του Γκιχάντ Αλί