Να τα πούμε; Γιατί να μην τα πούμε;
Αύριο τα Φώτα και οι φωτισμοί
και χαρές μεγάλες και ....
Σιγά μη σας πούμε για αγιασμούς. Ε, όχι! Αλλάζουμε τώρα το ρυθμό και συνεχίζουμε:
Τι χαράΤι χαρά, τι χαρά
σκίζει η βάρκα τα νερά
κι απαλή κι απαλή
τρέχει σαν πουλί.
Το τραγούδι μας παιδιά
π' αντηχεί στη σιγαλιά
χαρωπό - χαρωπό
ζωηρό, τρελλό.
Στα κουπιά, στα κουπιά
λάμνετε άκοπα παιδιά
να εκεί, να εκεί
τ' όμορφο νησί
Στ' ακρογιάλι καρτερούν
οι δικοί μας να μας δουν
στα κουπιά, στα κουπιά
λάμνετε γερά.
Πόσες φορές αντέχετε να το πείτε το τραγουδάκι αυτό;
Λέω πως εξαρτάται από το πόσο χαρούμενοι είστε. Κι εγώ που είμαι πολύ πολύ χαρούμενη λέω πως θα το τραγουδάω απόψε και στον ύπνο μου.
Άντε και να διανθίζω τη "νυχτωδία" με μερικές παραλλαγές:
Η Φρεγάτα
Ήτανε μια φρεγάτα παιδιά,
ήτανε μια φρεγάτα
γλάρο τη λέγανε,
φτιάξε μια καντηλίτσα
γλάρο τη λέγανε,
κάνε μια ψαλλιδιά.
Στο πρώτο της ταξίδι παιδιά
στο πρώτο της ταξίδι
όλα πάνε καλά,
κάνε μια καντηλίτσα
όλα πάνε καλά,
κάνε μια ψαλλιδιά.
Στο δεύτερο ταξίδι παιδιά
στο δεύτερο ταξίδι
κοπήκαν τα σχοινιά,
κάνε μια καντηλίτσα
κοπήκαν τα σχοινιά,
κάνε μια ψαλλιδιά.
Στο τρίτο της ταξίδι παιδιά
στο τρίτο της ταξίδι
σχιστήκαν τα πανιά,
κάνε μια καντηλίτσα
σχιστήκαν τα πανιά,
κάνε μια ψαλλιδιά.
Στο τέταρτο ταξίδι παιδιά
στο τέταρτο ταξίδι
εμπήκανε νερά,
κάνε μια καντηλίτσα
εμπήκανε νερά,
κάνε μια ψαλλιδιά.
Το πλήρωμά της όλο παιδιά
το πλήρωμά της όλο
πνίγηκε στα ρηχά,
κάνε μια καντηλίτσα
πνίγηκε στα ρηχά,
κάνε μια ψαλλιδιά.
Εσώθηκε ένας μόνο παιδιά
εσώθηκε ένας μόνο
χωρίς να κολυμπά,
κάνε μια καντηλίτσα
χωρίς να κολυμπά,
κάνε μια ψαλλιδιά.
Πηδώντας βράχο - βράχο παιδιά
πηδώντας βράχο - βράχο
έφθασε στη στεριά,
κάνε μια καντηλίτσα
έφθασε στη στεριά,
κάνε μια ψαλλιδιά.
Άντε και σου λένε μετά πως είναι παιδικό το τραγουδάκι... Που βλέπεις μπρος σου όλο το ναυάγιο και τη θάλασσα γεμάτη πτώματα. Και τι ρηχά και τι βαθιά; Ακόμη και σε μια κουταλιά νερό μπορεί κάποιος να πνιγεί!!!
Ή όποιος του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει!!!
Τι χαρά, τι χαρά...
Εκεί εγώ. Δεν είπα ότι θα το τραγουδώ όλη νύχτα και μη σας πω και αύριο και μεθαύριο... Και για πολλές μέρες ακόμη; Άντε λοιπόν, πάμε και για τη συνέχεια:
Εμπρός ας αρχίσουμε όλοι δουλειά
μ' ανάλαφρη καρδιά.
Αυτή θα μας δώσει υγεία, χαρά
εμπρός για τη δουλειά.
Δούλευε, δούλευε, γέλα πολύ
δίχως δουλειά είν' η ζήση πεζή
δουλειά - χαρά, δουλειά - χαρά
όλοι μαζί στη δουλειά.
Η δούλεψη κάνει γερά τα κορμιά
δίνει υγεία, χαρά.
Οι φίλοι γνωρίζονται μέσ' τη δουλειά
είν' η φιλία ιερά.
Δούλευε, δούλευε, γέλα πολύ
δίχως δουλειά είν' η ζήση πεζή
δουλειά - χαρά, δουλειά - χαρά
όλοι μαζί στη δουλειά
Αααααα... τι καλά. Χρόνια είχα να τα τραγουδήσω ετούτα τα τραγουδάκια. Εκείνα τα πρώτα. Δε σας έχω πει νομίζω πως στα πρώτα μου νιάτα ήμουν ένα φεγγάρι και προσκοπίνα; Γιατί αν δεν τα αναγνωρίσατε, πρέπει να σας πω ότι ετούτα τα τραγούδια είναι προσκοπικά. Τραγούδια από την εποχή της αθωότητας. Έφυγε η αθωότητα έμειναν τα τραγούδια και το
ΕΣΟ ΕΤΟΙΜΟΣ
Ή και σαν έτοιμος από καιρό! Σα θαρραλέος! Σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι!
Άι άιιιιιιιι.... εμείς για προσκοπικά τραγουδάκια ξεκινήσαμε και αλλού η ζωή μας πάει. Πλησίστιοι και πλησιφαείς κατά Αλεξάνδρεια ή μάλλον άλλος για Αλεξάνδρεια και άλλος "αποχαιρέτα την"...
Τι λέω; Είδες τι λέει ένας χαρούμενος άνθρωπος;
Ο συγκεκριμένος και υποφαινόμενος λέγει πάντως μόνο όσα θέλει να πει. Λεξούλα παραπάνω. Μόνο θα επαναλάβει:
Τι χαρά, τι χαρά
σκίζει η βάρκα τα νερά
κι απαλή κι απαλή
τρέχει σαν πουλί.
Το τραγούδι μας παιδιά
π' αντηχεί στη σιγαλιά
χαρωπό - χαρωπό
ζωηρό, τρελλό.
Στα κουπιά, στα κουπιά
λάμνετε άκοπα παιδιά
να εκεί, να εκεί
τ' όμορφο νησί
Στ' ακρογιάλι καρτερούν
οι δικοί μας να μας δουν
στα κουπιά, στα κουπιά
λάμνετε γερά.