Με μια εντυπωσιακή σε όγκο και ικανοποιητικό παλμό αντέδρασε το ΚΚΕ στην απόφαση του Ισραήλ να εισβάλει και με χερσαίες δυνάμεις στη λωρίδα της Γάζας.
Το αγωνιστικό ραντεβού των κομμουνιστών ήταν στις 5 η ώρα, στο Πολεμικό Μουσείο. Να πω την αλήθεια, σήμερα είχα πάρει την απόφαση να ακολουθήσω την άλλη πορεία. Εκείνη που η Ιντιφάντα διοργάνωνε σε συνεργασία με άλλους αριστερούς χώρους πλην ΚΚΕ στις 6 η ώρα στο πάρκο Ελευθερίας - δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής. Εκεί λοιπόν και έφτασα στις 6 παρά δέκα... Κι αντίκρισα:
Μια τεράστια παλαιστινιακή σημαία και λιγότερους από πενήντα ανθρώπους... Δεν ξέρω. Ίσως αργότερα να μαζεύτηκαν (ελπίζω) περισσότεροι.
Την ίδια ώρα οι τελευταίοι διαδηλωτές του ΚΚΕ περνούσαν μπροστά μου και μπροστά από την Αμερικάνικη Πρεσβεία. Προτίμησα να τους ακολουθήσω. Σημασία δεν είχε με ποιους (για μένα τουλάχιστον) αλλά να εκφράσω τη διαμαρτυρία μου.
Κόσμος αρκετός και κάθε ηλικίας. Άφησαν την κυριακάτικη ραστώνη και βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν για το νέο έγκλημα στη Μέση Ανατολή:
Ή με τον Ομπάμα ή και με το Μπουςοι Αμερικάνοι σκοτώνουν τους λαούςΑμερικάνοι, Ευρωπαίοι και Ισραηλινοίσφαγιάζουν τους λαούς στη Μέση ΑνατολήΈνας είναι ο εχθρός ο ΙμπεριαλισμόςΈξω τώρα από την ΠαλαιστίνηΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατίαστηρίζουν τους πολέμους και την πλουτοκρατία Ώρα 18.30 φτάνει η κεφαλή της Πορείας μπροστά στην πρεσβεία του Ισραήλ. Οι κλούβες της αστυνομίας έχουν δημιουργήσει ασπίδα προστασίας... Όταν κανείς από τους δυνατούς της γης δεν κουνάει το δαχτυλάκι του για να προστατεύσει αν μη τι άλλο τα παιδάκια της Παλαιστίνης...
Κάποιοι κρατούν αναμμένες λαμπάδες και κάποιο μικρό δρώμενο γίνεται εκεί μπροστά. Ο κόσμος πολύς, δεν κατάφερα να το δω από κοντά... Μόνο να διακρίνω κάποιες γυναίκες με τη χαρακτηριστική φορεσιά των Παλαιστινίων.
Έπειτα αρχίζει η επιστροφή προς Πανόρμου. Στο απέναντι ρεύμα ανεβαίνουν χιλιάδες ακόμη διαδηλωτές:
Ώρα εφτά παρά είκοσι πλησιάζουμε πια στην Πανόρμου... Δίπλα δίπλα ο κύριος με το σακάκι και τα γκρίζα μαλλιά και οι νεαροί με τα μπουφανάκια. Η πόλη φωταγωγημένη για τα Χριστούγεννα. Και οι φωτεινές επιγραφές να δίνουν τη μάχη της τσέπης.
Ετούτοι όμως οι άνθρωποι, σαν εσένα και σαν εμένα, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, έδωσαν σήμερα την άλλη μάχη, αυτή που λέγεται αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους λαούς τους γης. Κι αυτή που λέγεται αντιπολεμική κραυγή διαμαρτυρίας. Και ξέρετε; Αν όλοι μα όλοι εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι αποφασίζαμε τέτοια μάχη να δώσουμε, κανένας πόλεμος δε θα φτούραγε πάνω στη γη.
Γιατί εμείς είμαστε οι πολλοί. Κι όταν κάποτε θα καταλάβουμε τη δύναμή μας, κανένας εχθρός δε θα μπορεί να τα βάλει μαζί μας. Ούτε και ο Ιμπεριαλισμός. Όχι... δεν είναι ένας μόνο ο εχθρός που φώναζαν οι διαδηλωτές.
Καλά κρυμμένος μέσα μας είναι και ο άλλος εχθρός, ο εαυτός μας. Αυτός που του αρέσει να βολεύεται στον καναπέ και να παίζει με το τηλεκοντρόλ. Που δε βρίσκει ούτε χρόνο ούτε νόημα να ενώσει τη φωνή του με τους άλλους και να σταματήσει το κακό. Αυτός που του αρέσει να γυρίζει την πλάτη σε κάθε τι δυσάρεστο για να μην του χαλά η διάθεση... Να μη βλέπει πιο πέρα από τη μύτη του. Να μην αφουγκράζεται μέσα στη χριστουγεννιάτικη ακόμη ατμόσφαιρα της δικής μας πόλης τη μακρινή ματωμένη κραυγή των παιδιών της Παλαιστίνης...