Πόσο βλάκας είσαι ή μια σκευωρία ασύλληπτη;

Από την αρχή θα ζητήσω συγνώμη που ακαταλαβίστικα θα γράψω. Και θα ξεκαθαρίσω πως δε γράφω για να καταλάβει κανείς άλλος παρά για μένα την ίδια που προσπαθώ να καταλάβω όσα τα ματάκια μου είδαν και δεν πίστευαν...

Πρώτα όμως θα ανεβάσω μια φωτογραφία των ημερών. Μια πρωτοχρονιάτικη του 2009:


Το αφιερώνω σε όλους. Εγώ δεν το χρειάζομαι πια...

Χρειάστηκε να φτάσει το 2009 για να μου γίνει ο απίθανος μπουναμάς δώρο. Το κλειδί που ξεκλείδωνε ανεξήγητα και περίεργα και διαισθήσεις και σκέψεις που ως τώρα θεωρούσα σχεδόν τρελές. Μα είναι δυνατόν, μονολογούσα μερικές φορές μόνη μου... Βρε λες να.....

Κι έπειτα τα έβαζα με τον εαυτό μου και τον κατηγορούσα για ευφάνταστο και πως βλέπει ανεμόμυλους εκεί που μόνο γαλήνια απλώνονται λιβάδια.

Τι τα θες τι τα γυρεύεις; Στα λιβάδια δε ξημεροβραδιάζονται και το βόδια; Αυτά με το μάτι το μεγάλο που σε κοιτούν βοϊδίσια αλλά τίποτε δε βλέπουν παρά τι θα φάνε και τι θα πιουν.

Η καλή μας αγελάδα
βόσκει κάτω στη λιακάδα
μικρά χόρτα και μεγάλα...

Α, ρε μάνα. Εσένα λέω ανυποψίαστη και τελικά εσύ είχες δίκιο εκατό το εκατό. Έστω και με το μητρικό φίλτρο λειτουργώντας.

Κι εγώ, η "πανέξυπνη" απλώς επιβεβαίωσα την παροιμία για τα έξυπνα πουλιά... Από τη μύτη! Μα εντελώς λέμε... Τέτοιος χάνος;

Θα ήταν ίσως παρηγόρια το "Κάλλιο αργά" μα δεν ξέρω πόσο χριστιανικά μπορώ να συγχωρέσω ένα τέτοιο δούλεμα περιωπής. Ή και μια σκευωρία ασύλληπτη.

Εσείς; Καταλάβατε για τι πράγμα μιλάω; Ελπίζω πως όχι, για το καλό όλων μας. Ας μην καταλάβετε και εγώ ας καταφέρω να κρατήσω μια σώφρονα σιωπή.

Μα κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Τι σου είναι αυτή η μοίρα... Έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις και βάζει το τελευταίο κομματάκι στο παζλ και αίφνης ανοίγεται η μεγάλη πόρτα. Το φως ανάβει. Και φωτίζεται όλη η μυστηριώδης σκηνή. Το μόνο που σκοτεινιάζει είναι η γνώμη σου για τους πρωταγωνιστές. Έλεος πια... Όχι και έτσι... Είπαμε, μια γερή δόση αφέλειας την πήρα κληρονομιά από τη μάνα μου και βλέπω όλους αθώους μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Αλλά μόνο μέχρι εκεί.

Τώρα λέω πως αυτό κι αν ήταν ένα κάλλιστο μάθημα ζωής. Και δώρο για να γυρίσω μια σελίδα στο βιβλίο της ζωής μου που χωρίς να ξέρω το ένιωθα καιρό τώρα να βαλτώνει. Μύριζα τα βαλτόνερα και το λάθος μου ήταν που πέταγα αρώματα για να ξορκίσω την ύποπτη μυρωδιά. Και με μάλωνα... Μην είσαι τόσο φιλύποπτη... Ναι, έτσι με κατσάδιαζα.

Έλειπε βλέπετε το τελευταίο κομματάκι του παζλ. Αυτό που ξεκλείδωνε τα καλά φυλαγμένα μυστικά. Κι ας υπήρξε ένας πιο ηλίθιος από μένα που ηλιθίως φερόμενος μου πέταξε σπόντα εδώ και μήνες. Τον άκουσα και γέλασα γιατί νόμιζα άλλα. Μα η κουβέντα του έμενε πεισμωμένη σε μια γωνιά και ξεφύτρωνε ώρες περίεργες κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι. Από μικρό και από χαζό μαθαίνεις την αλήθεια; Έτσι δε λέει η παροιμία; Επιμένω στο χαζό. Γιατί τρελός δεν ήταν. Από χαζαμάρα και μόνο του ξέφυγε. Και από την ίδια "ασθένεια" κι εγώ χρειάστηκα μήνες για να ξυπνήσω.

Μα έλεγα κι εγώ... Πώς γίνεται; Είναι δυνατόν; Τι στο καλό;

Σφαίρα είναι και γυρίζει και κλειδί και ξεκλειδώνει. Η ζωή μας θα συνεχιστεί κανονικά και επιφανειακά ίδια και απαράλλαχτη. Για το αύριο μη ρωτάτε. Με το ίδιο κλειδί θα κλειδώσω όσα η μοίρα μου αποκάλυψε. Δικαίωμα, ε; Το έχω κι εγώ το ίδιο ακριβώς δικαίωμα. Και να λέτε κι ευχαριστώ... Που τη σιωπή επιλέγω και αφήνω και τούτο καθόλου τυχαία να ... διαρρεύσει. Μόνο και μόνο για να ξέρετε πως δεν ήμουν και τόσο βλάκας. Μόνο αφελής μπρος στο μέγεθος της σκευωρίας.

ΥΓ. Μην μπείτε στον κόπο να το ψάξετε. Λέω τώρα... Μη σκεφθείτε ερωτήσεις και απορίες για να βεβαιωθείτε. Δεν ξέρω και δεν είδα. Και μια στο σφυρί και μια στο πέταλο.

Καλέ... θυμάστε κι εκείνο το βασιλιά; Που έβαλε λέει τον υπηρέτη του να του λέει τρις κάθε μέρα το "μέμνησο τους Αθηναίους";

Ε! υπάρχει ένα φοβερό μάθημα ζωής εδώ. Και υπηρέτη αν δεν έχετε βρείτε άλλον τρόπο να επαναλαμβάνετε καθημερνά τρεις φορές, πουρνό πουρνό, το γιόμα και αργά αργά σαν πέφτετε για ύπνο, όσα δεν πρέπει να ξεχνάτε. Όσα σας χτύπησαν καμπανάκι. Προς θεού. Μην τα ξεχνάτε και μην τα λησμονάτε.

Δεν μπορεί... με το πες πες κάπου θα ξεμυτίσει ο μίτος και θα δείτε το Μινώταυρο και το Λαβύρινθο ακτινογραφία μπροστά σας.

Εκεί και τότε όχι τους Δαναούς... τον εαυτό σας θα δείτε πως πρέπει να φοβάστε. Που μπροστά του ήταν η λύση του αινίγματος κι εκείνος την έψαχνε στα αστέρια.

Και ξανασκέφτομαι τον περίεργο κύκλο. Αυτόν που με έφερε στην αρχή και πάλι. Ναι, δεν μπορεί. Σκερτσάκια της μοίρας είναι αυτά. Με λυπήθηκε τόσα χρόνια να βασανίζομαι και είπε "Τέλος". Το 2009 διατάζω να απελευθερωθείς από το νέφος που σου θόλωνε τον ορίζοντα. Διατάζω να δεις. Γυμνή την αλήθεια και απογυμνωμένους τους βασιλιάδες.

Α... το βλέπω να γράφω παραμύθια (εν γνώσει μου αυτή τη φορά) για δράκους και βασιλοπούλες... Νηρέα, να ελπίζω πως κάποτε θα μου παραχωρήσεις τη σκηνή της Άλλης Όχθης για το τρελό αυτό παραμύθι; Μόνο να αλλάξεις καθίσματα, αδερφέ. Να βάλεις από εκείνα με τα μαξιλαράκια, τα σεζ λόγκια που λένε και οι εγγλέζοι, καλά καλά να ξαπλώσουν οι θαμώνες του μαγαζιού. Γιατί θα έχω να λέω παραμύθια μεγαλύτερα και από της Χαλιμάς...

Ένα έγκλημα στη Μύκονο... τι σχέση μπορεί να έχει ένα έγκλημα στη Μύκονο με όλα αυτά; Έλα μου ντε... Και όμως από ένα έγκλημα στη Μύκονο έγινε η αρχή.

Δανάη, μήπως πρέπει να αλλάξεις, παρακαλώ σε, το όνομά σου σε Σίβυλλα;

Μπορώ ίσως να διαβάσω πίσω από τις κρυμμένες σου λέξεις τη σκοτεινή σου αλήθεια;

Συνέχισε θερμοπαρακαλώ σε το παραμύθι!!!