Ω! των διακοπών οι ωραίες ώρες. Που δε σε νοιάζει τι ώρα θα ξυπνήσεις. Και που ακόμη περισσότερο δε σε νοιάζει τι ώρα θα κοιμηθείς. Που ανοίγεις χωρίς ξυπνητήρι τα ματάκια σου. Και όταν τα ανοίξεις δεν τρέχεις σαν το ... Βέγγο να προλάβεις: Δόντια, μαλλί, ντύσιμο, καφέ, και με το τσιγάρο στο χέρι για το δρόμο...
Διακοπές σημαίνει να σκας αργά αργά μύτη μέσα από τα παπλώματα και να μη σε νοιάζει τι ώρα είναι. Να γουργουρίζεις σαν γάτα Περσίας και να το σκέφτεσαι δέκα φορές πριν αποφασίσεις να σηκωθείς από την κρεβατάρα σου. Αυτά όμως για το πρωινό ξύπνημα. Γλυκιά εκδίκηση στους παράλογους ρυθμούς της ρουτίνας του υπόλοιπου χρόνου.
Για το βράδυ όμως; Τα όμορφα βράδια που δεν έχεις να αγχώνεσαι τι ώρα να μαζευτείς γιατί το πρωί ποιος ξυπνάει; Τα βράδια είναι μέγα άγχος. Πρέπει και το χρωστάς στον εαυτό σου να βρεις τρόπο να τα κάνεις εξαιρετικά. Και νομίζω ότι το θέατρο είναι ό,τι καλύτερο και ειδικά για Χριστούγεννα. Ένα γλυκό παραμύθι για μεγάλους. Αυτός και ο μόνος τρόπος (ο δικός μου, ε; ο καθένας ας μιλήσει και για τους δικούς του τρόπους και δρόμους ελεύθερα... ) να ξαναγίνω παιδί αυτές τις μέρες. Μέσα στη σκοτεινή αίθουσα που ξεχνάω ποια είμαι και γίνομαι ένα με τους ηθοποιούς. Αν βέβαια... Γιατί δεν είναι πάντα τόσο εύκολο.
Ναι, είναι αλήθεια πως η Αθήνα μας έχει πολλές σκηνές θεάτρου. Καλό ως προς τις επιλογές, τροχοπέδη για την ποιότητα. Διότι είναι σπάνιο να συντύχεις δυο ηθοποιούς καλούς μαζί στην ίδια σκηνή. Συνήθως πιάνει ο καθένας από ένα θέατρο και κολλάνε δίπλα του και μια μικρή ή μεγάλη ομάδα άγνωστων και ενίοτε και άσχετων ηθοποιών. Να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ε;
Αλλά και θίασο εξαιρετικό να πετύχεις, δε φτάνει... Το κείμενο; Θα λέει; Η σκηνοθεσία; Τα σκηνικά; Ακόμη και ο χώρος που πολλές φορές στα αθηναϊκά θέατρα είναι απαράδεκτος. Βρε την καλύτερη παράσταση να ανεβάσουν, πώς να τη δεις όταν τουρτουρίζεις ή δεν μπορείς να ανασάνεις ή κάποια κολόνα σου κόβει τη μισή σκηνή ή ουρλιάζει η μέση σου από το κάθισμα;
Έτσι παρά τη μαγεία που το θέατρο σαν θέατρο υπόσχεται, δεν είναι λίγες οι φορές που φεύγεις κατηφής ή και βρίζοντας ακόμη. Και πρώτο και καλύτερο τον εαυτό σου που θυσίασες χρόνο και χρήμα για μια βλακεία και μισή. Κορόνα γράμματα η σχέση με το θέατρο ημών των θεατών. Το αγαπάμε όμως και τι να κάνουμε; Συμμετέχουμε στο παιχνίδι και με την ίδια αγωνία πάντα. Θα ζήσω το παραμύθι ή;;;
Στο βασανιστικό ερώτημα άλλη απάντηση δεν έχω από τις γνώμες εκείνων που είδαν ήδη την παράσταση. Αλλά και πάλι, θα περιμένεις να δουν μία παράσταση οι κολλητοί σου για να πας μετά εσύ; Δε λέει... Κάπου θα πάρεις και το δικό σου ρίσκο. Το χρωστάς και στους άλλους, ε; Αλλιώς θα στην πούνε και θα έχουν και δίκιο.
Σήμερα λοιπόν θαρρώ πως είναι η σειρά μου να το παίξω πειραματόζωο. Εκτός αν ως το βράδυ με πιάσει η σπαρίλα του βρέχει έξω και τι καλά που είναι δίπλα στο δεντράκι και στη θαλπωρή του σπιτιού... Χωρίς να δεσμεύομαι, έτσι κι αλλιώς σε περίοδο διακοπών αρνούμαι να ακολουθώ προγράμματα, λέω πως αν όχι σήμερα ή αύριο, κάποια στιγμή αυτές τις μέρες θα πάω να δω ... αλήθεια τι; Χμ. Ορίστε που φτάσαμε στα δύσκολα!
Και από τη δύσκολη θέση ήρθε να με βγάλει το πρωινό ξύπνημα. Αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Το αργά αργά σκάω μύτη μέσα από τα παπλώματα... Και αργά αργά στοχεύω την τηλεόραση για να μάθω αν ο κόσμος εκεί έξω υπάρχει και τι κάνει... Σήμερα αυτός ο κόσμος, του γυαλιού, μου έφερε ένα αγαπημένο θεατρικό πρόσωπο. Πάνω ακριβώς που σκεφτόμουν ποιο έργο θα δω. Μοιραίο; Θα δείξει...
Ιωσήφ Μαρινάκης. Σας λέει τίποτε; Και δε λέω από το γυαλί και πάλι. Διότι άλλο τηλεόραση και άλλο θέατρο. Είναι και αν είναι αμέτρητες οι φορές που απογοητεύτηκα από τηλεοπτικούς αστέρες όταν τους είδα στο σανίδι. Με το Μαρινάκη όμως συνέβη το αντίθετο. Δεν μπορώ να πω ότι μου πολυάρεσε σε όσα σίριαλ έτυχε να τον δω. Στο θέατρο όμως ήταν αποκάλυψη. Εξαίρετος. Και σεμνός. Όχι κραυγαλέος, κι αυτό με ενδιαφέρει πολύ στον ηθοποιό.
Η εκπομπή ήταν στον Άλφα. Οικοδέσποινες η πολύ γνωστή (ίσως και περισσότερο από όσο πρέπει) Ναταλία Γερμανού και μια κάποια Σίσυ (αν θυμάμαι και καλά). Με το ένα μάτι έβλεπα τη σαρλότ που ετοίμαζαν στο στούντιο (και αγχωνόμουν που ακόμη δεν έφτιαξα τα μελομακάρονα - το βλέπω να μένει το σιμιγδάλι στο ντουλάπι...) ώσπου έσκασαν μύτη οι δύο προσκεκλημένοι. Ο Χατζηπαναγιώτης (αδιάφορος και γνωστός ως σήμερα μόνο ως μούρη) και ... ω! τι έκπληξη! Ο καλός μου και αγαπημένος μου Ιωσήφ Μαρινάκης.
Φαίνεται πως οι άλλοι τους μετρούν με άλλα σταθμά αυτούς τους δύο, οπότε αναγκάστηκα πρώτα να μάθω όλη τη βιογραφία του Χατζηπαναγιώτη (μόνο ενδιαφέρον πως σύντροφός του είναι η επίσης αγαπημένη μου Βίκη Σταυροπούλου - η αφηγήτρια, ντε, στις Εφτά Θανάσιμες Πεθερές) μέχρι να ακούσω έστω και λίγο το Μαρινάκη. Δυστυχώς και πάλι πετιόταν στη μέση ο Χατζηπαναγιώτης και έλεγε διάφορα. Το χειρότερο που είπε είναι πως εκτός από ηθοποιός είναι και σκηνοθέτης. (Μακάρι να πέφτω έξω στην εκτίμηση και να είναι καλύτερος σκηνοθέτης από ηθοποιός. )
Τέλος πάντων να μην τα πολυλογώ. Αυτοί οι δύο φέτος παίζουν μαζί. Και μαζί τους παίζει και η Βίκη Σταυροπούλου. Δυο αγαπημένοι ηθοποιοί; Α, τι καλά... Το καμπανάκι της επιλογής παράστασης έδωσε σήμα. Εδώ είμαστε.
Θέατρο Εμπορικόν.
Και μετά βουρ για το Αθηνόραμα. Να δούμε τι λένε και οι άλλοι που είδαν την παράσταση. Να δούμε και ποια είναι η παράσταση διότι αυτό στην τηλεόραση το πέρασαν στα ψιλά. Ενδιέφερε πολύ περισσότερο να μάθουμε ποιος μαγειρεύει στο σπίτι, ο Χατζηπαναγιώτης ή η Σταυροπούλου. Και για να μη μένουν απορίες, σας λέω ότι η μικρή Δανάη (μάλλον κορούλα τους θα είναι... ) προτιμά τη μαγειρική του Χατζηπαναγιώτη γιατί δε θέλει λέει να μείνει πάλι νηστική! Και σου λένε μετά ότι ο τηλεοπτικός χρόνος είναι πολύτιμος και πανάκριβος.
Δε θα σας κουράσω με το τι διάβασα στο Αθηνόραμα. Δίνω το λινκ και όποιος ενδιαφέρεται ας ενημερωθεί άμεσα:
http://www.athinorama.gr/theatre/votes/default.aspx?ap=1&id=6680Εδώ θα σημειώσω μόνο τις γενικές πληροφορίες όπως τις δημοσιεύει στις ιστοσελίδες του το Αθηνόραμα:
- Παράθεση :
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
Κωμωδία του Ντέιβιντ Μάμετ
Σκηνοθ.: Χρ. Χατζηπαναγιώτης.
Ερμηνεύουν: Χρ. Χατζηπαναγιώτης, Β. Σταυροπούλου, Ιωσ. Μαρινάκης, Χρ. Βασιλόπουλος, Μ. Πίντζης.
Μετάφρ.: Θ. Πετρόπουλος. Σκην.: Ντ. Πετράτος. Κοστ.: Κ. Παπανικολάου. Φωτ.: Κ. Μαραγκουδάκη.
Διάρκεια 105'
Μια τραγελαφική πολιτική κωμωδία του δεξιοτέχνη συγγραφέα, που μοιάζει να σκιαγραφεί τον πρόεδρο Μπους και το επιτελείο του. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης κρατά το ρόλο του πλανητάρχη και η Βίκυ Σταυροπούλου της λεσβίας συγγραφέως των λόγων του
ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ
Σαρρή 11, Ψυρρή, 2103211750
Απόγ: Σάβ. 6.15 μ.μ. Βραδ: Τετ. 8 μ.μ., Πέμ., Παρ., Σάβ. 9.15 μ.μ., Κυρ. 8 μ.μ. € 25, 22, φοιτ.-ομαδ.: € 18, κάθε Πέμ. για θεατές κάτω των 25 και άνω των 60 ετών € 18. Διάρκεια: 105'.
Να σημειώσω ότι το έργο ανέβηκε μόλις το 2007 για πρώτη φορά στην Αμερική και η Αθήνα είναι η δεύτερη που παίρνει το ρίσκο. Και λέω ρίσκο γιατί δε διάβασα και τα καλύτερα για το κείμενο. Όπως αρκετή γκρίνια είδα και για τη σκηνοθεσία.
Εκεί που οι κριτικές πλέκουν εγκώμια είναι στις ερμηνείες των ηθοποιών. Περισσότερο για τον πρωταγωνιστή (τον Χατζηπαναγιώτη - για τον οποίο προσωπικά κρατώ επιφυλάξεις) και κατά δεύτερο για τη Σταυροπούλου που λένε ότι παίζει ένα τελείως διαφορετικό ρόλο από εκείνους που την έχουμε συνηθίσει.
Η άλλη μεγάλη γκρίνια των θεατών είναι για τις
υπερβολικές βωμολοχίες... Κάποιοι, λέει, που πήγαν με παιδιά, αναγκάστηκαν να φύγουν στα μισά της παράστασης. Το λέω για τους σεμνότυφους... Να το λάβουν υπόψη. Εμένα πάλι αυτό δε με ενοχλεί εκτός αν ουδεμία σχέση έχει με το υπόλοιπο έργο. Αν γίνεται δηλαδή ως πρόκληση και μόνο. Αυτό όμως θα το διαπιστώσω όταν και αν δω η ίδια την παράσταση.
Η δική μου επιφύλαξη είναι και στο θέμα... τα έχω βαρεθεί αυτά τα έργα που μας μιλάνε για την Αμερική. Λες και δεν έχουμε τα δικά μας να ασχοληθούμε. Αλλά και πάλι εξαρτάται πώς δίνεται από το σκηνοθέτη. Διάβασα (και ίσως να ισχύει) πως στο θεατή μένει η εντύπωση ότι το έργο αφορά τη δική μας πολιτική κατάσταση. Θα δούμε και θα σας πούμε. Ή αν πάει κάποιος άλλος νωρίτερα, ας μας το πει εκείνος...
Και μια φωτογραφία του θιάσου με το κατάλληλο φόντο:
Θέμα: ΘΕΑΤΡΟ .... Να το δω; Να μην το δω; 
Σαβ Δεκ 27, 2008 2:09 pm
