Παιδιά που αντί για άστρα μετράνε πληγές... Παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ γιατί έχουν ήδη γεράσει. Παιδιά που φορτώνονται όλα τα λάθη, τα πάθη, τα μίση, τον παραλογισμό αυτού του κόσμου. Παιδιά που σε τόσο μικρή ηλικία, έχουν ανέβει ένα Γολγοθά που ούτε εμείς οι μεγάλοι δεν θα αντέχαμε και ίσως δεν μπορούμε ούτε καν να σκεφτούμε. Παιδιά που δεν θα χαμογελάσουν ποτέ. Γιατί άλλωστε; Και πως να ξεκινήσεις τη μέρα σου με ένα τέτοιο βλέμμα να σου ματώνει την ψυχή; Με τόση θλίψη...
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΘΛΙΨΗ (Οδυσσέας Ελύτης)
Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έντομο που φωλιάζεις μέσα μου
κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ' ανοίξω μάτι...
Στην αρχή σ' έχω λησμονήσει·
κοιτάζω τις γραμμές του ταβανιού -
άξαφνα πατείς και μπαίνεις
στη συνείδηση.
Έρχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ
ν' αποσπάσεις κάτι απ' την ελάχιστη χαρά
του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου
φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου
προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα
είσαι τέρας
μικροσκοπικός Μινώταυρος που ζητάει τροφή
και συντηρείται με το ελάχιστο...
Τρως τρως Μινώταυρε·
είναι σάρκες αυτές δεν είναι αέρας
έτσι που πας δε θ' απομείνει τίποτε.
Γεια σου θλίψη
Καλημέρα θλίψη
έχεις εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας
είσαι χειρότερη από τους ιούς και τους βακίλους
οι φιλόσοφοι σ' εξετάζουν στο φασματοσκόπιο
έχεις δώσει λαβή σε μιαν εξαίρετη λογοτεχνία
τη διαβάζουμε και «βρίσκουμε τον εαυτό μας»
πιπιλάμε τη μαύρη καραμέλα μας
Άτε να χαθούμε
παλιοτόμαρα μιας ευτυχίας πέμπτου ή έκτου ορόφου.