Κυβευτής ονείρων

Δεν είναι μακριά αυτός ο χειμώνας. Δουλειά της ιστορίας να απαριθμήσει τα χιλιόμετρα της πορείας. Άλλωστε το άστρο είχε όνομα από τους προφήτες. Και η σπηλιά της δοξασίας είχε οριστεί να γίνει πραγματικότητα.

« Ξέρω τι μου επιφυλάσσει το πεπρωμένο μου. Κάποια μέρα το όνομά μου θα συνδεθεί με την ανάμνηση ενός καταπληκτικού γεγονότος – με μια κρίση που όμοιά της δεν έχει ξανασυμβεί πάνω στη γη , με την πιο βαθειά σύγκρουση συνειδήσεων , με μια ετυμηγορία αμείλικτα αποδοσμένη , ενάντια σε όλα εκείνα που μέχρι τότε είχαν γίνει πιστευτά , απαιτητά , καθαγιασμένα.»

Μα οι θρησκείες με τρομάζουν. Μου αφαιρούν την ταυτότητα που μου χάρισε η ευλογημένη εντροπία. Γιατί να κουβαλήσω στους ώμους μου το πεπρωμένο της ανθρωπότητας. Εμένα μου φτάνουν τα πέτρινα γιοφύρια του χωριού μου για ν’ ακουμπάω τον ίσκιο μου κάτω από τις καμάρες. Εκεί που βαφτίζω τα όνειρά μου στο κελάρισμα του νερού και στο πέταγμα της γερακίνας. Μάνα…. μίλησέ μου για τον κατάλογο των γυναικών και τις αμαρτίες των αθανάτων. Αλήθεια , η Αρσινόη με ποιον κοιμήθηκε πάλι και γιατί ; Η πέρδικα έκλεψε την τέχνη της ευμορφίας. Και ο αετός την ευχή του Ασκληπιού όταν δεν προφταίνει τι λάβωμα. Γεννήθηκα με χρόνο μηδέν στις πλάτες μου. Κι ας μου ‘ταζες φτερά. Ούτε την προσπάθεια δεν μου χάρισες του Ίκαρου. Κι όμως μου χάρισες κάτι σκληρό για τα δυο μου πόδια. Τη φωλιά του Ήλιου. Όχι δεν θα γονατίσω. Οι μοίρες πρότειναν το μαστό της σιωπής. Μα είμαι μεγάλος για να θηλάσω. Κι ας το ξέρω πως ο θόρυβος σκοτώνει τις σκέψεις.

Σσσς…. ΑΕΙ ΓΕΩΜΕΤΡΕΙΝ.

Το όνομά μου;… Ο αγέννητος με το πεπρωμένο.

«Έτσι κι αυτός απόμεινε στη μάχη
Ένας γενναίος ,
γι’ αυτό που δεν ορίζεται
και δεν μετριέται χρέος.»

Μα για ποια μάχη ; Αφού πατήρ πάντων πόλεμος. Γύρω μου, μέσα μου , και εκεί ακόμη που δεν είμαι εγώ , ΠΟΛΕΜΟΣ .

Θεσσαλονίκη , καλοκαίρι προετοιμάζω στο Επταπύργιο την άμυνα της ψυχής μου. Κανένα ταξίδι , κανένα όνειρο , είμαι εδώ. Όχι δεν θα γονατίσω. Ξέρω να φεύγω. Και η φυγή ένα ταξίδι είναι. Προς τα πού; Δύναμη και αδυναμία κινούνται σε ίδια μονοπάτια αγκαλιασμένες. Θέλω να επιταχύνω τους ρυθμούς μου. Όλα ένα ταξίδι είναι , συν χώρος , συν χρόνος , συν…. τον αθέατο συνοδό του Κύκνου. Μην πεις τίποτα. Πρέπει να φύγω. Όλα ανατρέπονται στο χαιρετισμό του Γαλιλαίου με τον Αριστοτέλη. Χαμογελούν στη σύγκρουση που δεν τους ανήκει. Βέβηλοι παρατηρητές της απορίας. Εγώ ανάμεσά τους. Κίνηση , ακινησία , βαρύτητα… Ποια βαρύτητα και γιατί; Στη σπηλιά της Αφροδίτης θα χαιρετίσω τον χειμώνα. Έρχομαι…έρχομαι. Το πιστεύεις; Χα. Η θεωρία της σχετικότητας απεικονίζει την ψυχή μου. Αύριο θα είμαι βράχος , νερό θαλασσινό ή μια ανάμνηση που δεν ανήκει σε κανέναν. Τίποτα!!!

«Άσε τον κόσμο στη χαρά του
κι έλα ψυχή μου , να σου πω
σαν τραγουδάκι χαρωπό
ένα τραγούδι του θανάτου.»

Ερά μέν ούν… Τι αγαπάει; ποιος αγαπάει;

δε απορεί…Κανείς δεν ξέρει. Κουβαλάω το πεπρωμένο μου;

Φεύγω. Πού; γιατί; πώς; Κανείς δεν ξέρει ούτε κι εγώ.

Ίσως να κουβαλάω τελικά το πεπρωμένο μου. Αλλά μόνο το δικό μου…(1 , 2 , 3 , 4) τους ανακάλυψα ή τους γέννησα τους αριθμούς (1+2+3+4=10). Εμένα μου φτάνουν τα γιοφύρια του χωριού μου. Το τετράεδρο και το οκτάεδρο γεννούν τη γη. Πόσες φορές σου είπα σ’ αγαπάω πάνω στον Παρθενώνα. Πόσες φορές ζήτησα να σου δείξω τη Σελήνη , τη Θάλασσα , το Τίποτα. Αύγουστο κλειδώσαν οι πόρτες της Αλιστράτης , μόνο η μουσική ακουγόταν σαν ανάμνηση σαν…. ΤΙΠΟΤΑ.

«Οίδαμεν γάρ ότι ο νόμος πνευματικός εστίν , εγώ δε σαρκικός είμι , πεπραγμένος υπό την αμαρτίαν.»

Θα χιονίσει στον Παρθενώνα και η πληγή της αμαρτίας δεν θα τρέχει πια αίμα. Το άλλο καλοκαίρι;

Εμένα μου φτάνουν τα γιοφύρια του χωριού μου. Και ο Ήλιος που διασπάται μέσα από πρίσμα σε επτά χρώματα. Άσε τους γλάρους να κλέβουν ο,τι θέλουν. Εγώ κρατάω μιαν οκτάβα…εγώ κρατάω επτά διαφορετικούς ήχους.

Ε – ΓΩ – Σ – Α – ΓΑ – ΠΑ – Ω… Τίποτα απολύτως τίποτα δηλαδή. Γιατί προς χάρη της συνειδητοποιήσεως διαλύεται η μονάδα. Φεύγω γιατί… ούτε τα γιοφύρια του χωριού μου δε φτάνουν για να σκιάσουν το Πεπρωμένο μου.