HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ   ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ Icon_minitimeΚυρ Δεκ 06, 2009 6:44 pm

Θα σας εξομολογηθώ σήμερα ένα μέγιστο πρόβλημα. Δεν μπορώ να κλάψω στις κηδείες. Ακόμη και πολύ αγαπημένων.

Ντρέπομαι που μου συμβαίνει αυτό και νιώθω ένοχη στα βλέμματα των άλλων.

Κι όμως, εγώ η αδάκρυτη, είμαι σε θέση να μουσκέψω πακέτα χαρτομάντιλα βλέποντας ταινίες... Σε κηδείες όμως τα μάτια μου είναι πιο στεγνά και από τη Σαχάρα.

Μην πάει ο νους σας σε τάχα μου γενναία αντιμετώπιση του θανάτου και άλλα κουραφέξαλα. Αλλού είναι το δικό μου πρόβλημα. Σε μια περίεργη συνδεσμολογία των δακρυϊκών μου αδένων με το συναισθηματικό μου κόσμο. Ξεχάστηκε το καλωδιάκι της λύπης δίχως σύνδεσμο κι αντίθετα βυσματώθηκε επικίνδυνα η οργή. Ειδικά για το άδικο.

Θα μου πεις, δεν είναι άδικος και ο θάνατος; Όχι πάντα. Ή, για να θυμηθούμε το Λουντέμη, άδικη είναι μόνο η ζωή. Εξάλλου το έχω χωνέψει πως γεννηθήκαμε; θα πεθάνουμε. Κι εσύ που με διαβάζεις κι εγώ που γράφω. Όλοι θα πεθάνουμε.

Μη σου πω ότι θεωρώ και υποκρισία τα δάκρυα στις κηδείες. Γιατί πως μπορείς να κλαις που πέθανε ο άλλος αφού καλά το ξέρεις ότι κι εσύ θα το πάθεις...

Και γενικά υποκρισία θεωρώ να στενοχωριέσαι για ξένα βάσανα, ειδικά αν πάσχεις από τα ίδια ή και μεγαλύτερα. Για να το καταλάβεις τι εννοώ, θα πω μια παροιμία έστω και αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται άσχετη:

"Ανύπαντρος προξενητής για λόγου του γυρεύει."

Ε, το ίδιο συμβαίνει και με τις μοιρολογίστρες για ξένο πόνο. Και μην κοιτάς που σου πουλάω θεωρίες, προχτές την πάτησα κι εγώ πανηγυρικά. Είπα να σκαρώσω βιαστικά ένα διήγημα. Βρήκα ένα "πιασάρικο" θέμα και τακ τουκ το δακτυλογράφησα. Αμ, δε... Άκουσα τα σκολιανά μου από το δάσκαλο. "Πού είσαι εσύ μέσα σ' αυτό που έγραψες;" με ρώτησε.

Να πω την αλήθεια, κακοκάρδισα. Είχε όμως δίκιο. Δε γράφονται έτσι τα διηγήματα, μόνο τα αστυνομικά δελτία. Ή και τα ρεπορτάζ στις εφημερίδες.

Και όμοια δε γράφονται της ψυχής μας τα "στόρι". Μα τι νομίζετε πως είναι τα δάκρυα; Μελάνι δεν είναι; Αλλιώς τι να δηλώσει η φράση "έκλαψα με μαύρο δάκρυ"; Πως ξέβαψε το ρίμελ;

Έτσι σκέφτηκα όταν σήμερα το πρωί διάβασα ένα μήνυμα. Πως πιάσαν λέει τα ζουμιά άλλον για δική μου ιστορία. Κι ευτυχώς που αργότερα το διόρθωσε και παραδέχτηκε τη μόνη αλήθεια. Πως έκλαψε για τα δικά του. Πως δική του φλέβα χτύπησε διαβάζοντας το δικό μου άρθρο. Έτσι μάλιστα. Πάω πάσο.

Το ίδιο παθαίνω κι εγώ με τις ταινίες. Ταύτιση. Αλλιώς τι να κλάψω; Για ψεύτικα δράματα;

Αλλά και πάλι, πειράχτηκα. Ναι, το λέω, πειράχτηκα. Που βγήκε έτσι δακρύβρεκτο το κείμενο. Και είναι τελείως δικό μου το λάθος. Θέλω να πω ότι δεν κατάφερα να αποτυπώσω την αλήθεια. Και υπέπεσα σε μελό περιγραφές που ουδεμία σχέση είχαν με τα αληθινά γεγονότα.

Επανορθώνω λοιπόν. Πρέπει να επανορθώσω. Για να μη μένουν λανθασμένες εντυπώσεις.

Κάποτε έζησα ένα μεγάλο έρωτα. Αυτό αφορούσε το άρθρο μου. Έρωτα με την κλασική και καθημερινή έννοια. Την ίδια όμως ώρα την καρδιά μου τη φλόγιζαν κι άλλες αγάπες. Απ' αυτές που τις λέμε όνειρα ζωής και αξίες και πιστεύω και στάση.

Τα έβαλα στη ζυγαριά, τελείως ψυχρά, και πήρα την απόφαση να θυσιάσω τον έρωτα. Χίλιους λόγους μπορώ να βρω για δικαιολογία. Πως ο έρωτας δεν είναι προσφάι για καθημερινή κατανάλωση. Πως αν τον συνεχίσεις ξεφτίζει και γίνεται μια νερόβραση σχέση σαν αυτές που βλέπουμε αμέτρητες τριγύρω μας. Και άλλα παρόμοια...

Η ουσία όμως και χρωστώ να τη δω κατάματα είναι πως εκείνος ο έρωτας, όσο μεγάλος κι αν ήταν ή και ακριβώς γι' αυτό, θα με καθήλωνε σε μια ζωή που καθόλου δε θα μου άρεσε. Θα στραγγάλιζε τα όνειρά μου και θα με μετέτρεπε σε ό,τι περισσότερο σιχαίνομαι: Μια παντρεμένη γυναικούλα να πλένει σώβρακα και να καθαρίζει κρεμμύδια.

Δεν ήμουν εγώ για τέτοια. Κι ας ήμουν ακόμη πιτσιρίκα, το ένιωθα πως δεν ήμουν. Θα έβαζα τα χεράκια μου και θα έβγαζα μόνη τα ματάκια μου.

Σαφώς και δεν ήταν εύκολη η απόφαση. Γιατί και ο δικός του έρωτας βάραινε με βάρος ασήκωτο. Ένας θεός ήταν. Ξανθός και γαλανομάτης. Και με λάτρευε, όπως λίγοι άντρες έχουν λατρέψει γυναίκα.

Πες με τρελή, εγώ δε με λέω, που του ζήτησα να χωρίσουμε. Και δεν το μετανιώνω μετά από τόσες δεκαετίες. Έχω βέβαια κάποιες ενοχές, πολύ απότομα και άγαρμπα διέκοψα τη σχέση μας, αλλά για πες μου... αν είχα συνεχίσει μαζί του τι θα γινόταν παρακάτω;

Τότε, στα 19 μας, κράταγε κι εκείνος ένα πλάσμα ολόφρεσκο. Αργότερα; Τι θα γινόταν αργότερα;

Και ξέρω πια την απάντηση. Το είδα να συμβαίνει στους φίλους μας. Που την προχώρησαν την αγάπη τους σε γάμο. Κι έπειτα, με το πλήρωμα του χρόνου, σε διαζύγιο. Ή σε ακόμη χειρότερα, σε ρουτίνα. Τι δηλαδή, καλύτεροι θα ήμασταν εμείς;

Βεβαίως, αν θέλουμε να μιλάμε ειλικρινά, ούτε σε εκείνον είπα αυτά που λέω τώρα αλλά ούτε και σε μένα. Κρύφτηκα και εγώ πίσω από δικαιολογίες. Τάχα μου με έφταιγε που ήμουν στο ΚΚΕ και εκείνος από δεξιά οικογένεια. Ή πως εκείνος λάτρευε τα παιδιά κι εγώ είχα δυσκολίες στο θέμα αυτό. Όμως ούτε στο ΚΚΕ παρέμεινα και ούτε ποτέ μου νοιάστηκα να κάνω παιδιά. Δε ζούμε και στο 1800. Όποια θέλει σήμερα να κάνει παιδί, χίλιους τρόπους βρίσκει. Εγώ δεν αξιοποίησα ποτέ κανέναν.

Πειράχτηκα λοιπόν που αλλιώς βγήκε το ζουμί του άρθρου και έγινε αφορμή να πιάσουν άλλους τα ζουμιά... Ένιωσα πως τους κορόιδεψα, έστω και χωρίς πρόθεση. Το αποτέλεσμα όμως μετράει και γι' αυτό η επανόρθωση. Να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους.

Έστω κι αν ξέρω όσα είπα στην αρχή. Μα και για τούτο ακριβώς.

Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω στους άλλους, ειδικά σε όσους έχουν τα μισά μου χρόνια, πώς θα πορευτούν στη ζωή τους. Δική τους είναι και θα την κάμουν ό,τι θέλουν και όπως θέλουν.

Αν ήθελα να το παίζω συμβουλάτορας, θα είχα κάνει δικά μου παιδιά και θα τους έψηνα το ψάρι στα χείλη να ακολουθήσουν τις συμβουλές μου. Όπως όλες οι μανάδες. Αλλιώς μανάδες δεν είναι...

Να συμβουλέψω λοιπόν τα παιδιά των άλλων; Με ποιο δικαίωμα; Με το πρόσχημα της πείρας; Χα...

Κοίτα, η όποια πείρα του ανθρώπου γεννιέται στην κόψη της ζωής μα και των επιθυμιών του καθένα. Άρα; Άρα αδύνατον να μεταβιβαστεί η όποια πείρα. Μόνο η αλήθεια που κουβαλάμε στην ψυχούλα μας.

Και η αλήθεια είναι αυτή που είπα. Πως είχα την τρέλα, την τόλμη λέω εγώ, να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Και να αρνηθώ το δόλωμα για μια ήσυχη και τακτοποιημένη ζωούλα.

Ρωτάς αν μετανιώνω; ΑΑΑΑΑΑ! Να σοβαρευτούμε. Να αρνηθείς τη ζωή σου σημαίνει να αρνηθείς εσένα τον ίδιο. Αυτή είναι η ζωή μου, αυτή είμαι κι εγώ. Έστω και αν λίγο με ξέρεις, θα έπρεπε να το γνωρίζεις. Πως δε στεριώνω εύκολα. Εκεί που με θεωρείς πρυματσωμένη σε βέβαιο λιμάνι, χραπ κόβω τις πρυμάτσες μου και ανοίγομαι πάλι στο πέλαγο.

Ο καινούριος μου δάσκαλος, αλλά και ο παλιός, άντρες βλέπεις και οι δυο, δε θα δίσταζαν να πετάξουν εδώ και καμιά λεξούλα σεξουαλικού περιεχομένου. Ο παλιός θα μιλούσε ίσως για οργασμό, ο καινούριος τα λέει πιο χύμα. Μπορεί να είμαι κουμπωμένη σε τέτοιες εκφράσεις, μα είναι αυτό ακριβώς. Να το πω πιο σεμνά; Ηδονή! Που καμία σαρκική σχέση ούτε και αν κοκορεύεται πως είναι και ψυχής, δεν μπορεί να σου προσφέρει.

Να μου προσφέρει, διορθώνω. Αλλιώς θα δασκαλίζω και δε θέλω.

Εσύ τώρα πες το όπως θες. Δε θα κολλήσουμε σε λέξεις. Μόνο στην ουσία. Και στην ουσία μην ξεχνάς ότι μιλάμε για μένα. Όχι για σένα.

Όπως και τα δάκρυα ήταν τελείως δικά σου. Καθόλου για μένα.

Αυτό αν θες ψάξτο. Προς τι τα δάκρυα...

Τα δικά μου δηλώνουν πάντα οργή. Όταν δεν καταφέρνω το δικό μου. Έστω και αν το βαφτίζω "δίκαιο". Στην πραγματικότητα κλαίω μόνο όταν νιώθω ανίσχυρη να υλοποιήσω τα όνειρά μου. Προσωπικά ή και ευρύτερου περιεχομένου. Πχ έκλαψα ασταμάτητα με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Γιατί κατάφεραν να με κάνουν να νιώσω ένα μηδενικό.

Και δεν έκλαψα για να κλάψω... μα για να καθαρίσω τα μάτια μου και να δω καλύτερα. Ποια είμαι, τι θέλω, πώς μπορώ να το αποκτήσω. Ίσως οι ψυχίατροι να μίλαγαν και για δάκρυα πληγωμένου εγωισμού...

Εδώ που τα λέμε, και τα δικά του δάκρυα όταν χωρίσαμε, τέτοια δάκρυα πρέπει να ήταν. Έστω και αν δεν ήταν σε θέση να το καταλάβει. Γι' αυτό και δεν κατάφερε ούτε με τα δάκρυά του να μου αλλάξει γνώμη. Κι έχω την εντύπωση πως ποτέ δεν πρέπει να αλλάζουμε γνώμη για να μην κλαίει ο άλλος. Δεν είναι σχέση αγάπης αυτό, οίκτος είναι. Και ο οίκτος ανήκει στα πλέον αρνητικά συναισθήματα.

Γι' αυτό και τα δικά σου δάκρυα δε με συγκίνησαν. Λίγο μόνο προίκισαν τον εγωισμό μου. Το κατάλαβα μετά και σου είπα, πειράχτηκα. Διότι στο κάτω κάτω δεν είμαστε το μόνο ζευγάρι στον κόσμο που χώρισε. Εδώ άλλους τους χωρίζει ο θάνατος... Σιγά τώρα μη γίνει μελό ιστορία ο δικός μας χωρισμός που στο κάτω κάτω κανείς δεν μας τον επέβαλε.

Ιδία βουλήσει. Αυτοθέλητα, παιδί μου. Ποτέ μη λυπάσαι για όσα οι άλλοι κάνουν αυτοθέλητα. Ίσα ίσα να χαίρεσαι γι' αυτούς. Ακόμη και όταν δεν το παραδέχονται, πλημμυρίζουν κατάφαση και ευδαιμονία που πέτυχαν το δικό τους. Για λύπηση είναι αυτό;

Εκτός βέβαια αν ένιωσες θλίψη για εκείνον. Που υποτίθεται πληγώθηκε και μπλα μπλα μπλα. Έλα τώρα. Για άντρα μιλάμε. Και έλληνα, νεοέλληνα. Το δόγμα τους ξέρεις ποιο είναι; Που το βυζαίνουν όλοι ανεξαιρέτως με το γάλα της μάνας τους; Ίσως και γιατί οι περισσότερες γυναίκες της εποχής και του τόπου μας κάνουν το μοιραίο λάθος να απαρνούνται τα όνειρά τους μπρος στο στερεότυπο της καλής συζύγου και μητέρας και μετά στάζουν το φαρμάκι στα στόματα των γιων τους.

Έτσι λοιπόν κι εκείνο το παλικάρι. Τον πιστεύω ότι με αγάπαγε. Και πιστεύω ότι πόνεσε πολύ. Μα τι νομίζεις ότι έγινε παρακάτω; Πως αυτοκτόνησε ή τον κλείσαν σε τρελάδικο; Επαγγελματικά τουλάχιστον έφτασε στο δικό του Έβερεστ. Για τα άλλα; Ας πρόσεχε... Δε θα φορτωθώ ενοχές και γι' αυτά.

Κοίτα, εγώ νομίζω πως ευγνωμοσύνη πρέπει να μου χρωστάει. Αντί να κάνω τα γνωστά γυναικουλίστικα, να προσποιηθώ μια άλλη και στη συνέχεια να προσπαθώ μια ζωή να τον βάλω στο βρακί μου, τον άφησα ελεύθερο. Λίγο είναι αυτό; Ούτε και αθέτησα καμία υπόσχεση. Ποτέ δεν του έταξα κάτι περισσότερο από αυτό που ζήσαμε.

Αυτά να τα προσέξεις. Για να τα έχεις αύριο καλά με τον εαυτό σου. Το σπορ ονομάζεται αυτογνωσία. Να ξέρεις ποιος είσαι και τι θέλεις. Και ίδια να σέβεσαι το δικαίωμα του άλλου. Ούτε τον εαυτό σου να βλάψεις, ούτε άλλον.

Τώρα αν πολύ ρομαντικά φαντάζουν όλα αυτά και απραγματοποίητα, σου ξαναλέω πως ο καθένας αποφασίζει και πρέπει να αποφασίζει μόνος του για τη δική του ζωή. Κι αν εγώ μιλάω με περισσή βεβαιότητα είναι που σκαπέτησα (στα ηπειρώτικα σημαίνει έφυγα, απομακρύνθηκα) από το κρίσιμο όριο των πενήντα. Κι όπως ο Σεφέρης, ξέρω πλέον ποια είμαι.

Για σένα χρωστάς να δώσεις μόνη σου την απάντηση. Και για τα δάκρυά σου επίσης.

φιλίααααααα
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: HOMA EDUCANDUS :: ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΥΜΗΣ-
Μετάβαση σε: