Είναι κάτι μέρες και όλο γίνονται περισσότερες που τα νεύρα μου ξεπερνάνε το overflow.
Έχεις ωράριο 8-2 και σε κρατάνε μέχρι τις τρεις και κάτι.
Αρρωστάς και δεν τολμάς να ζητήσεις άδεια γιατί ήδη λείπει και άλλος και αναπληρωτής δεν προβλέπεται. Σέρνεσαι λοιπόν και πας. Και δουλεύεις και όχι μόνο το νόμιμο.
Γυρνάς ράκος και ο απέναντι γράφει στα παλιά του παπούτσια το "ώρα κοινής ησυχίας". Ώρα 3.30 και το Εξαρτάται μου λες εξαρτάται στη διαπασών.
Θες φάρμακα και δεν τολμάς να πας... Οι φαρμακοποιοί παραμένουν λέει απλήρωτοι μήνες και τέρμα το βιβλιάριο.
Και μέσα σε όλα σκέφτεσαι την ερχόμενη βδομάδα. Να λείπουν σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα ολόκληρη ομάδα συναδέλφων και πάλι αναπληρωτής πουθενά. Και να ζητάνε από σένα να βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά. Να δουλέψεις απλήρωτος στα κενά σου, να δουλέψεις με παραπάνω παιδιά. Μέσα σε όλα βάλε και τα παιδιά ειδικών αναγκών. Που έτσι κι αλλιώς έχουν μετατρέψει σε Γολγοθά το έργο σου. Δε φταίνε αυτά. Όχι. Η ολιγωρία όμως όλων των υπολοίπων που σε αφήνουν αβοήθητο.
Κι απέναντι οι αγανακτισμένοι γονείς. Που ζητάνε και καλά κάνουν να δουλεύει το σχολείο ρολόι. Τι τους νοιάζει αυτούς το τι τραβάς εσύ για να προσφέρεις ακόμη και αυτό το ελάχιστο που καταφέρνεις;
Εδώ είναι ποιος θα αντέξει. Αν δεν αντέξει, θα πάει στο νοσοκομείο με καρδιές και άλλα συναφή σαν τον συνάδελφο που λείπει.
Μέχρι πότε ρε παιδιά; Μέχρι πότε; Σας λέω, ο δείκτης είναι πάνω από το κόκκινο.