Καινούριο βιβλίο έβγαλε ο πάλαι ποτέ πρωθυπουργός της χώρας. Η είδηση από την
Καθημερινή:
"Η κρίση" από τις εκδόσεις Πόλις
Δε θα σπεύσω να το αγοράσω. Το έχω ήδη ζήσει στην πράξη. Και απόδειξη
εδώ, σε ένα άρθρο εφημερίδας και πάλι. Βήμα και απεργία εκπαιδευτικών και σπασμένοι καναπέδες και κομπιούτερ. 1997. Ε, όχι και τόσα χρόνια μετά ο ίδιος κύριος να επανέρχεται και να μας απειλεί με την κρίση. Γιατί τη δική μας κρίση του τότε του επιστρέφουμε. Κι ακόμη χειρότερη για τον τρόπο που κυβέρνησε τη χώρα και τις ζωές μας.
Το Αιδώς Αργείοι, δεν το έχει ακούσει ποτέ αυτός ο άνθρωπος;
Δεν έχει συνείδηση ότι η κρίση αυτή που μαστίζει τη χώρα εδώ και δεκαετίες είναι και δικό του έργο; Ούτε πως μόνο τυχαία δεν προέκυψε; Ούτε το ρόλο του Μάαστριχτ και της Ευρώπης; Μα για τόσο ηλίθιους μας περνάνε πια;
Τουλάχιστον τώρα πια κατάφερα να αποκτήσω και υπολογιστή και πρόσβαση στο διαδίκτυο. Για τον καναπέ μη ρωτάτε... Ούτε τι άλλο πρέπει να στερείται ο εργαζόμενος για να έχει πρόσβαση σήμερα στον παγκόσμιο ιστό. Για να έχει φωνή και παρέμβαση σε όσα του σερβίρουν. Όσο τουλάχιστον μας το επιτρέπουν και αυτό, γιατί το βλέπω να έρχεται σιγά σιγά... Όχι πια με οικονομικούς αποκλεισμούς αλλά στα ίσα.
Ως τότε όμως ας εκμεταλλευόμαστε σωστά αυτή τη δύναμη. Αυτή τη φωνή που μπορούμε να έχουμε. Την επικοινωνία και την αλληλοενημέρωση.
Εγώ λοιπόν από το βιβλίο του Σημίτη προτιμώ να διαβάζω το Σωτήρη. Με το καθαρό βλέμμα και την ευαίσθητη ματιά.
Και θα χαρώ αφάνταστα όταν και άλλοι ακολουθήσουν το δικό του παράδειγμα. Να λένε και να μοιράζονται της κάθε μέρας τα στραβά, μικρά και μεγάλα. Δεν είμαστε εδώ για να χαζολογάμε. Ούτε για να σκοτώνουμε την ώρα μας. Αλλιώς θα μείνουν οι φωνές του Σημίτη και των ομοίων του να μας επιβάλλουν άποψη και να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου με τις δικές τους κρίσεις... Κυριολεκτικές και μεταφορικές...