Απόφαση βόμβα για τα 176 ευρώ; Ε, όχι δα!

Ως απόφαση βόμβα χαρακτήρισαν κάποια από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης την απόφαση του Αρείου Πάγου να καταβληθεί το επίδομα των 176 ευρώ σε δημόσιους υπαλλήλους που είχαν κάνει σχετική προσφυγή.

Βόμβα γιατί; Ο όρος είναι πέρα για πέρα ατυχής. Διότι υποδηλώνει πράξη βίας και τρομοκρατίας και όχι πράξη δικαιοσύνης και ηθικής.

Πάνε χρόνια τώρα που οι δημόσιοι υπάλληλοι διεκδικούν το δίκιο τους γύρω από το ζήτημα αυτό. Από τότε που το τιμόνι της εξουσίας το κρατούσε το ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτό που έδωσε το επίδομα των 176 ευρώ σε μερίδα δημοσίων υπαλλήλων και συγκεκριμένα:

Με το άρθρο 14 του ν.3016/2002 δόθηκε το επίδομα των 176 € «σε ορισμένες κατηγορίες υπαλλήλων που δεν ελάμβαναν άλλες πρόσθετες παροχές ή επιδόματα και αποζημιώσεις από οποιαδήποτε άλλη πηγή, εντός ή εκτός προϋπολογισμού».

Οι εκπαιδευτικοί (όπως και άλλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων) δεν έλαβαν το επίδομα αυτό με πρόσχημα το ακόλουθο επιχείρημα:

Θυμίζουμε ότι το 2002 στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη. Το ΠΑΣΟΚ από την εποχή ακόμη του Ανδρέα Παπανδρέου είχε μεγάλες δυνάμεις στο χώρο των εκπαιδευτικών και ειδικά στο χώρο της Πρωτοβάθμιας. Τόσο σε επίπεδο ΔΟΕ όσο και πολλούς πρωτοβάθμιους συλλόγους η ΠΑΣΚ ήταν η κυρίαρχη συνδικαλιστική παράταξη. Εξήγηση του φαινομένου πέρα από τις γενικότερες πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις μπορεί κανείς να βρει στις παροχές των πρώτων κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου προς τους εκπαιδευτικούς.

Ο Κώστας Σημίτης όμως κράτησε μια τελείως άλλη στάση προκαλώντας την πρώτη μεγάλη απεργιακή έκρηξη των εκπαιδευτικών, το χειμώνα του 1997, μετά από πολυετή αγωνιστική απραξία. Παρά τη μαζική συμμετοχή των εκπαιδευτικών τότε, ο Κ. Σημίτης δεν υποχώρησε στις οικονομικές διεκδικήσεις, κατηγόρησε μάλιστα τους εκπαιδευτικούς ως τζογαδόρους!

Την κατάσταση ανέλαβαν τότε να εξομαλύνουν οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ που χωρίς προσχήματα ανέστειλαν τις κινητοποιήσεις... Είχαν όπως είπα τόσο τη ΔΟΕ όσο και πολλούς συλλόγους κάτω από το δικό τους έλεγχο.

Την ίδια σφιχτή οικονομική πολιτική κράτησε ο Σημίτης και μετά το '97. Οι εκπαιδευτικοί χρόνο το χρόνο έβλεπαν τους μισθούς τους να μειώνονται σε αγοραστική αξία. Η εποχή με τις παχιές αγελάδες επί Ανδρέα Παπανδρέου και η εποχή του "Τσοβόλα δώστα όλα" είχε οριστικά παρέλθει.

Όμως η ΠΑΣΚ συνέχιζε να μοιράζει υποσχέσεις στους ψηφοφόρους της πως σύντομα θα έρθουν καλύτερες μέρες... Αλλά αντί για τις καλύτερες μέρες, ήρθαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας και το ευρώ. Και φυσικά καινούριες τρύπες στο ζωνάρι... Όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς μα για όλους τους εργαζόμενους.

Το ΠΑΣΟΚ βλέποντας τον κίνδυνο να χάσει την εξουσία άρχισε τα παιχνίδια με τα επιδόματα. Έτσι προέκυψε και το επίδομα των 176 ευρώ. Πλην όχι για όλους. Το ταμείο ήταν μείον. Και οι εκπαιδευτικοί πολλοί. Ελαφρά τη καρδία λοιπόν τους άφησαν απέξω.

Την ίδια ώρα παιζόταν και το παιχνίδι με τις αλλαγές στο ασφαλιστικό, την επιβολή της αξιολόγησης καθώς και με το οικογενειακό επίδομα που αυθαίρετα το είχαν περιορίσει μόνο στον ένα από τους δύο.

Η αγανάκτηση του κόσμου άρχισε να εκδηλώνεται και στις συνδικαλιστικές κάλπες. Έτσι κάτω από την πίεση και των πράσινων συνδικαλιστών ο Κώστας Σημίτης αναγκάστηκε να κάνει νέα κίνηση στη σκακιέρα της οικονομικής πολιτικής:

Με το άρθρο 28 του ν.3205/2003, καταργήθηκε το άρθρο 14 του ν.3016/2002 που αναφέραμε παραπάνω, καταργήθηκε δηλαδή το επίδομα των 176 € «και τα ποσά που καταβάλλονταν διατηρήθηκαν ως προσωπική διαφορά». Τα 176 € δηλαδή δίνονται ακόμη σε αυτούς τους κλάδους αλλά ως «προσωπική διαφορά» και όχι ως επίδομα !

Μ' αυτά και μ' αυτά (και με πολλά άλλα) φτάσαμε στις βουλευτικές εκλογές που κατέβασαν το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία και ανέβασαν τη Νέα Δημοκρατία. Η οποία μάλιστα στις προεκλογικές της δεσμεύσεις είχε υποσχεθεί και την άμεση καταβολή των 176 ευρώ στους εκπαιδευτικούς...

Ως είθισται όμως με τις προεκλογικές υποσχέσεις, έτσι και το επίδομα των 176 ευρώ έμεινε στο συρτάρι και πάλι ενώ παράλληλα η νέα κυβέρνηση ως είθισται και πάλι πέτυχε να της δοθεί ένα ικανό χρονικό περιθώριο ανοχής και υπομονής και αγωνιστικής ανυπαρξίας. Αυτά ως το φθινόπωρο του 2006. Τότε που η ΔΟΕ έκανε την έκπληξη (και κυρίως η βάση του κλάδου) απεργώντας για έξι εβδομάδες.

Τι πετύχαμε με εκείνη την απεργία; 17,5 ευρώ ακαθάριστα το μήνα. Το ένα δέκατο δηλαδή από τα 176 ευρώ... Και μια κλιμακωτή αύξηση για τα επόμενα χρόνια που δήθεν θα κάλυπταν επιτέλους την αδικία. Όπως όμως καταλαβαίνει ο καθένας αυτά δεν κάλυπταν ούτε καν τον πληθωρισμό... όπως δεν κάλυπταν και τα χρήματα των προηγουμένων ετών, τα αναδρομικά, που η άρνηση καταβολής των 176 ευρώ μας είχε στερήσει.

Παράλληλα ο κάθε απεργός "έχασε" γύρω στις 2.000 ευρώ λόγω της συμμετοχής του στην απεργία.

Έτσι το μόνο που μας έμενε πια ήταν να κάνουμε δικαστικές προσφυγές διεκδικώντας τα αναδρομικά μας και να ζητήσουμε από τη δικαιοσύνη της χώρας να αποφανθεί για το δίκαιο ή το άδικο του αιτήματός μας.

Το ποσό για τον καθένα μας με πρόχειρους υπολογισμούς έφτανε τα 9.000 ευρώ. Άξιζε λοιπόν τον κόπο να πάρουν το κατιτίς τους και οι δικηγόροι... Βέβαια αν προσθέσουμε όλα τα κατιτίς θα μας ανέβει η πίεση, αλλά μπρος στο τίποτα αναγκάζεσαι να το προσπερνάς. Το μη χείρον βέλτιστο, εκεί που καταντήσαμε.

Από τα τέλη του 2006 ξεκίνησαν βροχή οι ομαδικές προσφυγές διεκδίκησης (σε κάποιες περιπτώσεις είχαν γίνει και νωρίτερα) του επιδόματος των 176 ευρώ και όχι μόνο από τους εκπαιδευτικούς αλλά και από άλλους εργαζομένους στο δημόσιο που δεν το είχαν πάρει. (κυρίως νοσοκομειακοί και δημοτικοί υπάλληλοι)

Η ουρά βέβαια στα δικαστήρια είναι μεγάλη. Πέρασαν μήνες και μήνες μέχρι να αρχίσουν να εκδικάζονται οι πρώτες προσφυγές. Και όταν πια εκδικάστηκαν και η δικαιοσύνη δικαίωσε τους εργαζόμενους, (περισσότερα ΕΔΩ) η κυβέρνηση αντέδρασε καταθέτοντας αίτηση αναίρεσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Δείτε ΕΔΩ σχετικό έγγραφο της ΔΟΕ, με ημερομηνία 22/1/2009 που καλεί την κυβέρνηση να εφαρμόσει την απόφαση του Εφετείου και να μην προκαλέσει νέα καθυστέρηση πηγαίνοντας το θέμα και στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Φυσικά το αίτημα δεν εισακούστηκε. Διότι είναι ΠΟΛΛΑ τα λεφτά...

Έτσι φτάσαμε στην απόφαση που μερικοί την είπαν βόμβα από τον Άρειο Πάγο. Και με την οποία θέλουμε να πιστεύουμε πως επιτέλους θα πάρουμε τα λεφτά στα χέρια μας...

Σαφώς και δεν είναι το ίδιο με το αν τα είχαμε πάρει στην ώρα τους και όχι με τόσα χρόνια καθυστέρηση. Και αγοραστικά η αξία τους έπεσε και τόκο δεν πρόκειται να πάρουμε και ένα μέρος του ποσού θα πάει στο δικηγόρο...

Για ποια βόμβα λοιπόν λένε οι κύριοι δημοσιογράφοι;;; Και γιατί τους πιάνει γλωσσοδέτης πάντα όταν μιλάνε για το δίκιο του εργαζόμενου; Και ειδικά του εργαζόμενου στο δημόσιο;

Αν θέλουν ντε και καλά να μιλήσουν για βόμβα τότε να την αναζητήσουν στο πώς τινάχτηκαν στον αέρα τα οικονομικά τόσων χιλιάδων υπαλλήλων τα τελευταία χρόνια. Και όχι να ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για το αποτέλεσμα της απόφασης του Αρείου Πάγου.