Αναδημοσίευση από τα ΠΡΩΤΑΚΙΑ:
Στα πλαίσια του προγράμματος Κομένιους που πραγματοποιείται από την αρχή της σχολικής χρονιάς σε οκτώ ευρωπαϊκές χώρες με τίτλο: Υγιές σώμα, υγιής σκέψη, υγιής φιλία, και στο οποίο συμμετέχει και το δικό μας σχολείο εκπροσωπώντας τη χώρα μας, πραγματοποιούνται μια σειρά από δραστηριότητες και οι οποίες κοινοποιούνται σε όλα τα άλλα σχολεία - μέλη της ομάδας μέσω του διαδικτύου.
Καθώς ο κόμβος στον οποίο ανεβαίνουν οι σχετικές ανακοινώσεις των μελών είναι προσβάσιμος μόνο στους υπευθύνους των ομάδων και όχι στο ευρύ κοινό, δε δίνεται δυστυχώς η δυνατότητα ευρύτερης ενημέρωσης για τα ωραία έργα που πραγματοποιούνται αυτό το διάστημα από τους Ευρωπαίους φίλους μας. Σκεφτήκαμε να καλύψουμε αυτή την αδυναμία κάνοντας αναφορές στο θέμα από το blog της τάξης μας. Και ξεκινάμε με την παρουσίαση δραστηριοτήτων των άλλων σχολείων με αφορμή την ημέρα Ευρωπαϊκών Γλωσσών και μάλιστα τις δραστηριότητες που αναφέρονταν στη δική μας χώρα, την Ελλάδα:
Η εικόνα μιλάει από μόνη της και σίγουρα μας δημιουργεί συγκίνηση. Παιδιά από μια μακρινή χώρα, από το Ηνωμένο Βασίλειο (ή Αγγλία όπως συνήθως την αποκαλούμε) παρουσιάζουν στους συμμαθητές τους την Ελλάδα. Διακρίνουμε στο βάθος το εθνικό μας σύμβολο, την ελληνική σημαία, και στην κορυφή τον ολόλαμπρο ήλιο που χαρακτηρίζει την πατρίδα μας.
Τα παιδιά αναφέρθηκαν ιδιαίτερα στο θεσμό των Ολυμπιακών Αγώνων. Παραθέτω εδώ και τη λεζάντα της φωτογραφίας για καλύτερη ενημέρωση:
Ημερομηνία: 2008/10/15 22:33
Δημοσιεύθηκε από: Patricia kernevez
Περιγραφή: The Year 6 class taught the rest of the school how to greet people in Greek and made a PowerPoint presentation on the Greek Olympic Games.
Για δέστε... Τα παιδιά δίδαξαν λέει στους υπόλοιπους συμμαθητές τους πώς να χαιρετούν τους ανθρώπους στα ελληνικά! Εκεί λοιπόν, στο Πλύμουθ της νότιας Αγγλίας, ακούστηκε εκείνη την ημέρα η γλώσσα μας και οι άνθρωποι αφιέρωσαν χρόνο για να μάθουν να μας χαιρετούν ελληνικά! Δεν είναι υπέροχο;
Βέβαια είναι άλλο αυτό και άλλο εμείς οι ίδιοι μεταξύ μας να χρησιμοποιούμε την αγγλική γλώσσα παραπετώντας τη δική μας... Και άλλο επίσης να κυριαρχεί η αγγλική στην επικοινωνία όχι μόνο των Ευρωπαίων αλλά και όλων των κατοίκων του πλανήτη. Η γλώσσα κάθε λαού ανήκει στα έργα πολιτισμού του και αλίμονο αν θεωρήσουμε ότι μόνο ένας λαός παρήγαγε πολιτισμό... Όπως αλίμονο ξεχνάμε ακόμη και μεις οι ίδιοι ποιου πολιτισμού είναι δημιούργημα η ελληνική γλώσσα. Η ζημία δεν είναι μόνο σε εθνικό επίπεδο, αλλά σε παγκόσμιο. Κι αυτό δεν το λένε μόνο οι Έλληνες, δε θα είχε άλλωστε αξία αν το λέγανε μόνο Έλληνες, αλλά οι ειδικοί σε θέματα γλωσσών από όλες τις χώρες της γης.
Ξέρετε ότι η ελληνική γλώσσα, η αρχαία ελληνική συγκεκριμένα, θεωρείται από κάποιους ως η μόνη ανθρώπινη γλώσσα την οποία μπορούν να καταλάβουν οι υπολογιστές; Παραθέτω το παρακάτω διαφωτιστικό άρθρο από τον ημερήσιο τύπο:
Πρόγραμμα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας άρχισε να διανέμει παγκοσμίως το CNN, το οποίο, σε πρώτο στάδιο, απευθύνεται σε αγγλόφωνους και ισπανόφωνους. Tο πρόγραμμα ονομάζεται «Hellenic Quest». H μέθοδος διδασκαλίας του στηρίζεται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας.
Tο ενδιαφέρον για τη γλώσσα μας προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι H/Y προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως «νοηματική» γλώσσα μόνο την ελληνική. Oλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές. «Nοηματική» θεωρείται η γλώσσα στην οποία το «σημαίνον», δηλαδή αυτό που οι λέξεις εκφράζουν (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση.
Tην αποθησαύριση του πλούτου της ελληνικής γλώσσας ανέλαβε το Πανεπιστήμιο Iρβάιν της Kαλιφόρνια. Eπικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος - ελληνίστρια Mακ Nτόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Mπρούνερ και Πάκαρι. Tο πρόγραμμα παράγεται από την «Apple».
Στον Η/Υ «Iβυκο» αποθησαυρίστηκαν 6 εκατ. λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας, όταν η αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους, δηλαδή ως γλώσσα είναι μόλις το ένα εκατοστό της δικής μας. Στον «Iβυκο» ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα από 4.000 αρχαίους Eλληνες συγγραφείς και το έργο συνεχίζεται. Oι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φτάσουν στα 90 εκατ., έναντι 9 εκατ. της λατινικής. Tα πιο εξελιγμένα προγράμματα («Iβυκος», «Γνώσεις» και «Nεύτων») αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, κάτι που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες. Kι αυτό συμβαίνει διότι η ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση. Νέες επιστήμες όπως η Hλεκτρονική, η Kυβερνητική βρίσκουν μόνο στην ελληνική γλώσσα τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.
Αν και το κείμενο αυτό έχει δεχτεί έντονη κριτική για τις πληροφορίες που αναφέρει και έχει αμφισβητηθεί το κατά πόσο αυτές ανταποκρίνονται στην αλήθεια, κι άλλοι πάλι το καταδικάζουν ως εθνικιστικό παραλήρημα, γεγονός αναντίρρητο παραμένει η τεράστια αξία της ελληνικής γλώσσας. Όπως γεγονός είναι δυστυχώς πως σήμερα κάνουμε όλοι ότι μπορούμε για να καταστρέψουμε το θησαυρό που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας.
Οι αιτίες είναι πολλές και μία από τις μεγαλύτερες ανήκει και σε μας τους εκπαιδευτικούς. Όμως ακόμη και αν το σχολείο επιτελέσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το έργο του στον τομέα της γλωσσικής αγωγής των παιδιών, και πάλι η κατάσταση δε θα βελτιωθεί αισθητά, γιατί η γλώσσα δεν είναι ένα ξερό αντικείμενο μάθησης σχολικής αλλά ζωντανός οργανισμός που παρεμβάλλεται σε όλες τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Η εκμάθησή της είναι για το λόγο αυτό άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τρόπο που ζούμε. Και είναι ακριβώς ο τρόπος αυτός που καταδικάζει τα σημερινά παιδιά να μη μαθαίνουν τόσο καλά όσο θα έπρεπε τη μητρική τους γλώσσα.
Είναι αυτό το σημείο που θα πρέπει όλους μας να προβληματίσει και να εντοπίσουμε τι άλλαξε σήμερα σε σχέση με το παρελθόν στην ανατροφή των παιδιών και πόσο αυτές οι αλλαγές επηρέασαν τη γλωσσική αγωγή τους.
Ένας από τους μεγάλους ενόχους, όπως σίγουρα γνωρίζετε οι περισσότεροι, είναι η τηλεόραση. Όχι τόσο για τα κακά ελληνικά της όπως πιστεύουν αρκετοί αλλά για τον περιορισμό της επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας αφενός και στον εθισμό αφετέρου του ανθρώπου να συνδιαλέγεται με εικόνες και όχι με λόγο. Το τελευταίο μπορούμε καλύτερα να το καταλάβουμε αν σκεφτούμε πόσο χώρο πιάνει στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή μας μία εικόνα και πόσο μία λέξη. Μπορεί λοιπόν οι Κινέζοι να λένε ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις αλλά και καταλαμβάνει στον εγκέφαλο χώρο για χίλιες λέξεις. Όταν λοιπόν τον εγκέφαλο τον κατακλύζουν εικόνες και μάλιστα κινούμενες, ελάχιστο χώρο αφήνουν για να αναπτυχθεί η σκέψη με τα σύμβολα που χρησιμοποιεί η γλώσσα.
Το πρόβλημα συνδέεται και με την ταχύτητα επεξεργασίας μιας εικόνας σε σχέση με την επεξεργασία της λέξης. Σκεφθείτε για παράδειγμα πόσες εικόνες θα χρειαζόταν κάποιος που δεν μπορεί ή δε θέλει να μιλήσει για να μεταδώσει στους άλλους τη σκέψη του. Και δε μιλάω για απλοϊκές σκέψεις, όπως για παράδειγμα το επιτρέπεται να περάσω το δρόμο που μου λέει ο γνωστός Γρηγόρης...
Πέρα όμως από το κακό της τηλεόρασης μεγάλος είναι ο προβληματισμός των ειδικών και για τις ξένες γλώσσες που διδάσκονται τα παιδιά μας. Ιδιαίτερα σχετικά με την ηλικία στην οποία αρχίζει η διδασκαλία τους. Το κρίσιμο και σημαντικό στοιχείο εδώ είναι η απαίτηση να προηγηθεί η κατάκτηση της μητρικής γλώσσας σε ικανοποιητικό βαθμό. Το γιατί εξηγείται αν κανείς σκεφθεί ότι μια γλώσσα δεν είναι μόνο κώδικας επικοινωνίας αλλά και εργαλείο σκέψης. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο άνθρωπος άρχισε την ιστορία του από τη στιγμή που δημιούργησε γλώσσα. Όμως τη γλώσσα πώς τη δημιούργησε; Το έχουμε ποτέ σκεφτεί;
Οι ειδικοί παλαιοανθρωπολόγοι, γενετιστές και εξελικτικοί, διατείνονται πως η πορεία ξεκίνησε από το χέρι. Το χέρι, λένε, του ανθρώπου λειτούργησε όπως η μανιβέλα στα παλιά αυτοκίνητα και έθεσε σε λειτουργία τον εγκέφαλο. Η τελειοποίηση αυτού του οργάνου, του χεριού μας, σήμανε το πέρασμα του είδους από το homo habilis στο homo sapiens. Και κράτησε αυτή η τελειοποίηση σχεδόν τρία εκατομμύρια χρόνια! Και τυχαίο και πάλι δεν είναι που μέχρι σήμερα εκείνους που πλάθουν γλώσσα τους καλούμε ποιητές, από το ρήμα ποιώ που σημαίνει κάνω, δημιουργώ.
Είναι όμως άτυχα πολύ τα σημερινά παιδιά. Γιατί συχνά τα καταδικάζουμε στην απραξία και αγνοώντας πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του χεριού και της πράξης, τα αφήνουμε ακίνητα με τις ώρες μπρος στις οθόνες τηλεοράσεων και υπολογιστών. Ή τα βάζουμε ακίνητα στα σχολικά θρανία και περιμένουμε έτσι να μάθουν γράμματα! Αμ δε...
Και το ίδιο κάνουμε και με τις ξένες γλώσσες. Πριν καλά καλά πάνε σχολείο, τα ξεκινάμε φροντιστήρια ξένων γλωσσών, γιατί η εποχή σήμερα απαιτεί να ξέρουμε όσο περισσότερες γλώσσες γίνεται... Μόνο που κανείς δε μας μαρτύρησε ότι η γλώσσα δε μαθαίνεται αν δεν την ζεις στην πράξη. Και ειδικά για ένα παιδί. Η γλώσσα δεν είναι μόνο ένας ζωντανός οργανισμός όπως τονίζουν οι γλωσσολόγοι, είναι ζωή! Είναι πράξη και δράση. Δεν είναι ακινησία και θεωρία και λόγια.
Το σχολείο και οι παιδαγωγοί γνωρίζουν (ή οφείλουν να γνωρίζουν) αυτές τις επιστημονικές αλήθειες. Αλλά το σχολείο κρατά λίγες μόλις ώρες στη ζωή ενός παιδιού. Οι υπόλοιπες πώς ξοδεύονται; Ή πιο σωστά, πώς αξιοποιούνται;
Η σύγκριση και πάλι με το παρελθόν βοηθά εδώ να εντοπίσουμε όλες τις δραματικές αλλαγές στον τρόπο ανατροφής των σημερινών παιδιών. Τα κλείσαμε σε τσιμεντένια κλουβιά που τα λέμε διαμερίσματα. Κλουβιά στενά που δε χωράνε πια ούτε καν τα πρόσωπα ολόκληρης της οικογένειας. Κάποτε ζούσαμε στα χωριά μας με όλη την κοινότητα τριγύρω σε καθημερινή επικοινωνία, κι αργότερα ήρθαμε στις γειτονιές της Αθήνας όπου και πάλι υπήρχε ο γείτονας και η αλάνα για τα παιχνίδια. Τώρα δεν ξέρουμε πια πώς λέγεται ο συγκάτοικος του διπλανού διαμερίσματος... Και δεν τολμάμε να αφήσουμε το παιδί να κατέβει ούτε καν στην πυλωτή.
Παράλληλα ο χρόνος μας λιγόστεψε επικίνδυνα. Φεύγουμε χαράματα από το σπίτι και γυρνάμε σχεδόν νύχτα... Πότε να προλάβουμε ακόμη κι εμείς να μιλήσουμε με το παιδί μας; Δε λέμε για τους άλλους συγγενείς που τους βλέπουμε αραιά και πού... Και όμως ξέρετε ποιο ρόλο τεράστιο είχαν κάποτε τα παραμυθάκια της γιαγιάς στη μετάδοση του γλωσσικού πλούτου στη νέα γενιά; Δεν το ξέρουμε... Και νομίζουμε πως με μερικές βιντεοταινίες ή σιντι-ρομ καλύπτουμε και αυτό το κενό.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ