ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΡΦΗ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ

Μετά από καιρό ανέβηκα και πάλι με τη Δασκάλα μου (φιλόλογο-αρχαιολόγο) Λιλύ Παπαδοπούλου, στις παρυφές του Υμηττού. Σε χώρους που η Ιστορία άφησε τα φωτεινά της σημάδια στα έργα των ανθρώπων. Μονή Καισαριανής, χώρος τέλεσης Μικρών Ελευσινίων, αρχαίος ελαιώνας Υμηττού, βραχοεκκλησία, κρύπτες και πηγή Ανάληψης, ναός Ταξιαρχών, ναός Αγίου Μάρκου, βοτανολογικό μονοπάτι. Λόγια ύμνοι για τη φύση και την ιστορία. Και όλοι που είμασταν εκεί βλέπαμε την κυρία Λιλύ να διδάσκει ως περιπατήτρια φιλόσοφος μέσα από συνειρμούς και σύμβολα την ιστορία του τόπου. Τόσο απλά, τόσο κατανοητά που ένοιωθες την ιστορία να σου σφίγγει το χέρι και να σε κάνει ένα μαζί της. Χαιρόσουν να βλέπεις, να ακούς, να αισθάνεσαι τον τρισδιάστατο λόγο αυτής της Δασκάλας. Βρίσκομαι δίπλα της από τα πρώτα χρόνια του Γυμνασίου. Μαθητής αδαής, κοίταζα τα μάτια της κι άκουγα το λόγο της να μου γεμίζει τη ζωή με γνώση και ενδιαφέροντα. Κι ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, μαθητής αισθάνομαι μπροστά της γιατί απλά οι δάσκαλοι γεννιούνται μ' ένα χρέος. Να ανοίγουν νέους δρόμους, νέους ορίζοντες. Ποιητές χαρακτήρων και εργάτες κομιστές της Γνώσης που αγόγγυστα συνεχίζουν το έργο τους χωρίς να σκέφτονται ποτέ το τέλος και τη σύνταξη. Σήμερα, ιδιαίτερη μέρα για μένα, ανεβαίνοντας στον Υμηττό μ' ένα τσούρμο μαθητές και τη Δασκάλα, κατορθώσαμε να πετάξουμε λίγο πιό ψηλά απ' την κορφή του Υμηττού γιατί ... τέτοιου είδους εκπαίδευση γεννάει αετούς.
Εγώ, ως παλιός μαθητής μα και οι νέοι σε Ευχαριστούμε πολύ και περιμένουμε νέες εναέριες περιηγήσεις με τα λόγια σου και με το φως των ματιών σου.