HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Και θύμωσα δε σου κρύβω...

Πήγαινε κάτω 
2 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Και θύμωσα δε σου κρύβω...   Και θύμωσα δε σου κρύβω... Icon_minitimeΣαβ Σεπ 06, 2008 6:17 pm

Πάει μια βδομάδα πια που γύρισα από τις διακοπές μου. Εβδομάδα εργασίας και εβδομάδα με αρκετούς θανάτους και ατυχήματα στο φιλικό και επαγγελματικό περιβάλλον. Και βδομάδα με αρκετό άγχος για την καινούρια τάξη που σε λίγες μέρες θα αναλάβω. Όμως με όλα αυτά δεν κατάφερα να ξεχάσω και να σβήσω μια φράση που έλαβα την πρώτη νύχτα της επιστροφής μου στο σπίτι. Ηλεκτρονικά, με e-mail:

"Και θύμωσα δε σου κρύβω..."

Αυτή ήταν η φράση και μόνο σ' αυτή θα εστιάσω. Ούτε στο πρόσωπο που την έγραψε ούτε σε όσα άλλα έγραφε στο μέιλ. Είναι αδιάφορα τόσο για σας όσο και για μένα πια. Όμως σ' αυτό το θυμό που μου εκτόξευσαν δεν μπορώ να μην απαντήσω. Να μην επιστρέψω το ίδιο συναίσθημα και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από εκείνον που τον προκάλεσε. Και τα γράφω εδώ όχι τόσο για τον ίδιο που προκάλεσε το επεισόδιο των διαδοχικών θυμών - ναι, μπαίνει και θα τα διαβάσει και ο ίδιος αλλά αυτό με αφήνει παγερά αδιάφορη - αλλά για τους άλλους, για ένα γενικότερο προβληματισμό του πώς έχουν γίνει σήμερα οι κοινωνικές μας σχέσεις.

Από τη μια είναι σίγουρα η καταδικαστέα αποξένωση της ζωής της πόλης και δη της μεγαλούπολης. Η κατάσταση εκείνη που δεν ξέρεις ποιος μένει δίπλα σου και δε λες καλημέρα με κανέναν. Από την άλλη όμως υπάρχει και ο αντίποδας. Η έλλειψη τακτ που οδηγεί σε ενοχλητική παρέμβαση στη ζωή του άλλου. Όπως σε χίλια άλλα πράγματα έτσι και σ' αυτόν τον τομέα χρειάζεται θαρρώ μέτρο. Χρειάζεται να ξέρουμε πότε και πώς θα επιδιώξουμε στενότερες κοινωνικές σχέσεις με κάποιον χωρίς να φτάνουμε και να ξεπερνάμε ενίοτε το όριο της ενόχλησης.

Η δική μου γειτονιά δεν είναι μια τυπική γειτονιά της Αθήνας. Όντας στις παρυφές μιας άλλοτε προσφυγούπολης έχει κρατήσει το παλιό στιλάκι με καλημέρα καλησπέρα και τι κάνετε και πώς τα περάσατε στις διακοπές... Και ειδικά για ανθρώπους που εργάζονται στη γειτονιά, η κατάσταση θυμίζει επαρχία. Κατεβάζεις σκουπίδια; Θα πεις δέκα καλημέρες. Πας στο περίπτερο και στο σούπερ μάρκετ; Θα βρεις ένα σωρό γνωστούς στο δρόμο και θα ανταλλάξεις νέα και χαιρετούρες. Μαθητές τωρινούς και παλιούς, γονείς μαθητών, συναδέλφους, γείτονες... Σχεδόν όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.

Από κει και πέρα όμως είναι τελείως διαφορετικό με ποιους θα επιλέξεις να δημιουργήσεις στενότερες σχέσεις και φιλίες. Άλλο γνωστός και άλλο φίλος. Και δεν μπορεί ο καθένας με το έτσι θέλω να σου επιβάλλεται στη ζωή σου και να διεκδικεί την αποκλειστική σου παρέα ούτε και να απαιτεί σούρτα φέρτα στο σπίτι σου. Όπως άλλο είναι να σου πω μια καλησπέρα και άλλο να περιμένεις κάθε που σε βρίσκω στο δρόμο να πιάνω κουβεντολόι μαζί σου. Εξάλλου τα κουβεντολόγια στο δρόμο είναι για τους αργόσχολους. Και είναι δικαίωμα του καθενός να ανήκει στο "ευγενές" αυτό είδος ή όχι.

Και πάμε στο θυμό που κατάφερα το περασμένο Σάββατο να προκαλέσω. Ένα θυμό που δεν κατάφερε ούτε για λόγους κοινωνικής ευπρέπειας να κρυφτεί παρά στάλθηκε αγενέστατα με μέιλ ζητώντας και τα ρέστα...

Το περασμένο λοιπόν Σάββατο ήταν η μέρα που γύρισα από τις διακοπές μου. Και μόνο αυτό φτάνει για να είναι χαλασμένη η διάθεση. Τέρμα το κάααααθομαι και το χαλαρώνω σε χρυσαφένιες ακρογιαλιές και το διασκεδάζω σε νησιώτικα μπαράκια με μουσικές εξαίσιες.

Πέρα όμως από την ψυχολογία της επιστροφής στην πόλη και στη δουλειά, έχεις και όλη την ταλαιπωρία του ταξιδιού. Και η δική μου ήταν τεράστια και απίθανη. Δώδεκα το μεσημέρι έγραφε το εισιτήριο πως θα σαλπάρει το Ροδάνθη από το λιμάνι της Νάξου για τον Πειραιά. Άσχετα όμως από το τι έγραφε το εισιτήριο, το καράβι εμφανίστηκε στο λιμάνι την ώρα που υποτίθεται θα απέπλεε. Εμείς εκεί.

Και θύμωσα δε σου κρύβω... HPIM3972

Μέσα στον ήλιο και στις καυτές λαμαρίνες των αυτοκινήτων

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Hpim3918

και το στριμωξίδι και τις φωνές να περιμένουμε το παπόρο και τον λιμενικό να κάνει το πολυπόθητο σινιάλο.

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Hpim3914

Το σήμα να πλησιάσεις επιτέλους την καγκελόπορτα. Και νέα αναμονή εκεί.

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Hpim3916

Με τα μηχανάκια στριμωγμένα και παραφορτωμένα μπροστά σου:

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Hpim3915
Επιβάτες να σπρώχνονται και λιμενικοί να φωνάζουν.

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Hpim3917

Κι έπειτα η μεγάλη πόρτα ανοίγει. Περάστε επιτέλους. Να αρχίσει ο γολγοθάς παρκάρισμα στα έγκατα του καραβιού. Όχι στρίψε από δω, όχι από κει, μην κοιτάς!! κάνε μόνο ό,τι σου λέω!!! (Κι άμα χτυπήσεις το αμάξι ποιος θα το πληρώσει; Ο ναύτης που σε διατάζει ή η τσέπη σου; ) Όσο για το στριμωχτό του πράγματος, όλοι φαντάζομαι έχετε την εμπειρία. Τόσο στενά που να μην μπορείς να περάσεις και να ανεβείς στο σαλόνι:

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Hpim4010

Πας από δω, κλειστόν... Πας από κει τα ίδια. Στο τέλος καταφέρνεις αφού σκαρφαλώσεις σε μερικά καπώ και σκουπίσεις μπόλικα σκονισμένα αυτοκίνητα συνταξιδιωτών να φτάσεις στην πόρτα εξόδου. Αααααα, επιτέλους θα πιούμε καφέ παγωμένο!!!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Και θύμωσα δε σου κρύβω...   Και θύμωσα δε σου κρύβω... Icon_minitimeΣαβ Σεπ 06, 2008 6:33 pm

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Hpim3919

Το παπόρο εμφανίζεται... 11.58 ακριβώς.

Φυσικά και δεν έφυγε στις 12 που έγραφε το εισιτήριο αλλά με μία ώρα καθυστέρηση...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Και θύμωσα δε σου κρύβω...   Και θύμωσα δε σου κρύβω... Icon_minitimeΣαβ Σεπ 06, 2008 6:39 pm

Με άφησα να ψάχνω τη θέση μου και τον παγωμένο καφέ... Αμ, δε. Μόλις έφτασα στην πόρτα του σαλονιού νόμισα πως έκανα λάθος. Α, μπα, μου είπε ο υπεύθυνος του καραβιού. Εδώ είστε. Μα εδώ είναι το σαλόνι της πρώτης θέσης ξαναρωτάω; Γιατί όπως και να το κοιτάξω, αυτό μου θυμίζει σαλόνι τρίτης θέσης στην καλύτερη περίπτωση...

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Hpim3920

Τουλάχιστον υπάρχουν άδειες θέσεις. Και ακόμη καλύτερα υπάρχουν και μπρίζες για το λαπ τοπ. Βολεύομαι λοιπόν στον καναπέ της γωνίας και προσπαθώ να ανασυντάξω δυνάμεις. Ώρα 12.27... Φυσικά το καράβι ακόμη φορτώνει.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Και θύμωσα δε σου κρύβω...   Και θύμωσα δε σου κρύβω... Icon_minitimeΣαβ Σεπ 06, 2008 6:47 pm

Άδικα περίμενα το γκαρσόν να πλησιάσει για παραγγελία. Νόμιζα κι εγώ πως το ίδιο καθεστώς επικρατεί παντού όπως έχω χρόνια συνηθίσει στα Μπλου Σταρ. Εδώ όμως το κατάστημα είναι σελφ σέρβις. Θα σηκωθείς, θα πας στο μπαρ και θα στηθείς στην ουρά. Αν και τρίτη μόλις, χρειάστηκε να περιμένω γύρω στα είκοσι λεπτά μέχρι να εξυπηρετηθώ. Καφέδες, κόκα κόλες, πατατάκια και ό,τι άλλο επιθυμούσε η παρέα. Όλα μαζί γιατί δε μας παίρνει να ξαναστηθούμε στο περίμενε...

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Hpim3921

Σοφή απόφαση γιατί μετά την Πάρο έγινε ο χαμός. Μια ατέλειωτη ουρά της υπομονής μπροστά στο μπαρ και μόνο ένας άνθρωπος να εξυπηρετεί.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Και θύμωσα δε σου κρύβω...   Και θύμωσα δε σου κρύβω... Icon_minitimeΣαβ Σεπ 06, 2008 6:53 pm

Και θύμωσα δε σου κρύβω... 91395712


Όταν λέμε χαμός, το εννοούμε. Βαλίτσες παντού. Άνθρωποι ξαπλωμένοι σε καναπέδες και παπούτσια βγαλμένα, κι άλλοι άνθρωποι καθισμένοι κάτω... Τόσο βολικά ήταν τα καθίσματα που προτιμούσαν τη μοκέτα... Ακόμη και ένα σκυλί απλωμένο κι αυτό στη μοκέτα. Και το τραπεζάκι; Μοιρασμένο με άλλες δυο παρέες που έπαιζαν πότε στο λαπ τοπ και πότε χαρτιά...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Και θύμωσα δε σου κρύβω...   Και θύμωσα δε σου κρύβω... Icon_minitimeΣαβ Σεπ 06, 2008 7:01 pm

Και θύμωσα δε σου κρύβω... 91395714

Τραπεζάκια γεμάτα άδειες συσκευασίες και σκουπίδια. Μόνο μια φορά σε όλο το ταξίδι πέρασε κάποιος με μια μαύρη σακούλα και περίμενε να ρίξουμε μόνοι μας εκεί ό,τι σκουπίδια είχαμε. Φυσικά καθαριότητα με κάποιο βρεγμένο πανάκι στα καταλερωμένα τραπέζια δεν έγινε...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Και θύμωσα δε σου κρύβω...   Και θύμωσα δε σου κρύβω... Icon_minitimeΣαβ Σεπ 06, 2008 7:10 pm

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Hpim4011

Τα τασάκια; Τίγκα κι αυτά.

Μόνοι μας ψάχναμε κάδους να τα αδειάσουμε. Δυσέρευτοι και επίσης τίγκα στο σκουπίδι. Επί εννιά ώρες να ανέχεσαι μια κατάσταση που όχι για πρώτη θέση δεν αρμόζει αλλά για καμία θέση ταξιδιού.

Οι τηλεοράσεις να παίζουν ποδόσφαιρο και όλοι οι καναποθρεμμένοι νεοέλληνες να βγάζουν τα ανάλογα ουρλιαχτά:

Μπράβο αγόρι μου! Ξέσκισε τους!!!

Όχι ρε πούστη! Μας γ..... τώρα!

Κι άλλοι επιβάτες δίπλα (τι δίπλα, πάνω σου) να τσιρίζουν στα κινητά. Κι άλλοι να ροχαλίζουν. Και η μπόχα από τα βγαλμένα παπούτσια να απλώνεται παντού.

Α, όχι. Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να πάρουμε το συγκεκριμένο καράβι, θα ακολουθήσουμε τα συνήθεια των νιάτων μας. Σλίπινγκ μπανκ και κατάστρωμα. Χίλιες φορές καλύτερα...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Και θύμωσα δε σου κρύβω...   Και θύμωσα δε σου κρύβω... Icon_minitimeΣαβ Σεπ 06, 2008 8:01 pm

Φυσικά σε τόσες ώρες ταξίδι μαθαίνεις τα πάντα για όσους ταξιδεύουν μαζί σου. Την οικογένεια με τα δίδυμα που θα μετακομίσει στο Μαρκόπουλο... Τις κοπελιές από δίπλα που η μία σκέφτεται να φύγει για σπουδές στην Ισπανία και η άλλη ήταν φανατική Ολυμπιακός... Και τι καιρό έκανε στην Αθήνα. Και πότε θα φέρει η γιαγιά το γατάκι, το Μήτσο, που τον κράτησε για να πάνε διακοπές οι άλλοι. Και πώς ήταν η Πάρος. Πού κολύμπησαν και πού έφαγαν. Κι αφού τα μάθεις και τα δεις όλα, φτάνεις επιτέλους στον Πειραιά...

Εννιά παρά. Και ήσουν από τις 11 στο δρόμο. Και φυσικά όλο το πρωί να τρέχεις σαν το Βέγγο να προλάβεις ένα τελευταίο μπάνιο και να μαζέψεις βαλίτσες, να φορτώσεις αμάξι...

Φτάνεις στον Πειραιά και αρχίζει η περιπέτεια να ξεπαρκάρεις. Την ατυχία μου... Προτελευταίο αυτοκίνητο σε ένα γκαράζ που δεν έπεφτε καρφίτσα. Φωνές απελπισίας από τους άπειρους οδηγούς. Βλέπαν το στρίμωγμα και σήκωναν τα χέρια ψηλά. Εγώ δεν είχα κουράγιο ούτε καν γι' αυτό. Μόνο πρόσεχα μη φάω καμιά ξώφαλτση από καμία αδέξια όπισθεν... Να μπω στο αμάξι αδύνατον. Σας είπα, ούτε καρφίτσα δεν έπεφτε εκεί μέσα.

Α, τι χαρά μεγάλη όταν βρέθηκα περασμένες εννιά πια στον καταπέλτη. Κουράγιο τώρα, βάλε τα δυνατά σου να φτάσεις Νέα Σμύρνη. Τα φώτα χοροπηδούν μπροστά μου και το κεφάλι μου σφυρίζει σε παράξενους ρυθμούς. Και ποιος ξεφορτώνει αμάξι με τέτοια κούραση...

Δέκα σχεδόν φτάνω στην πυλωτή. Τι ευτυχία ανείπωτη. Έχει θέση... Δηλαδή παραέχει... Αλλά έχει και λαμαρίνες. Τι είναι πάλι τούτο; Χαντάκι φυσικού αερίου. Και πέρα πέρα λαμαρίνες. Η πυλωτή σχεδόν άδεια. Κατάσταση πρωτοφανής. Δεν αντέχω ούτε να το φιλοσοφήσω. Πώς και γιατί η πυλωτή είναι άδεια. Και αν αντέχουν οι λαμαρίνες το βάρος του αυτοκινήτου. Είναι έτοιμη να καταρρεύσω από κούραση και το μόνο που θέλω είναι να κάνω ένα μπάνιο ζεστό και να απλωθώ στην κρεβατάρα μου για ατελείωτες ώρες.

Δεν προλαβαίνω να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου...

"Καλωσόρισες",

ακούω μια φωνή από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Συμμαζεύω κουράγια και ευγένειες και απαντώ ένα ξέψυχο ευχαριστώ.

Φαίνεται πως δεν τα κατάφερε ο ήχος της φωνής να δώσει το μήνυμα που η και η κοινή λογική επιβάλλει... και έρχεται καπάκι η ατάκα:

"Πώς τα πέρασες;"

Ααααααα, τι απαντούν τώρα; Αν πέταγα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε, τότε ναι... Ίσως και να έλεγα πως δίκαια θύμωσε. Μα δεν το είπα. Συγκρατήθηκα και έσφιξα τα δόντια και είπα μόνο που είμαι πολύ κουρασμένη και δεν έχω διάθεση για κουβέντα... Μα είναι δυνατόν; Βλέπεις έναν άνθρωπο που μόλις φτάνει από ταξίδι και τρέχεις στο πεζοδρόμιο να τον ανακρίνεις πώς πέρασε; Τουλάχιστον να ήσουνα και κολλητός... Να πω... Είναι όμως αυτό που έγραψα και στην αρχή, πως μερικοί δεν καταλαβαίνουν ότι άλλο γνωστός και άλλο φίλος και άλλο κολλητός συμπληρώνω. Κι ακόμη πως δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες. Υπάρχουν και στιγμές που οι άνθρωποι δεν έχουν ούτε κουράγια ούτε όρεξη για κουβέντες. Ούτε καν για καλησπέρες.

Πολύ περισσότερο για εκτενείς αναφορές πώς πέρασαν και πώς δεν πέρασαν και κύριος είδε τι άλλο... Από το οργισμένο μέιλ που ακολούθησε έμαθα πως μέχρι γλυκό υποδοχής είχε κατασκευαστεί και με περίμενε!!! Και πως υπήρχαν και άλλα σχέδια. Θα σας γελάσω τι...

Και μην τολμήσει κανείς να μου πει πως προσπέρασα την περισσή ευγένεια για τόσες ετοιμασίες. Γιατί το έγραψα και παραπάνω πως όταν ξεπερνάω τα όρια της σωματικής και ψυχικής μου αντοχής μου τελειώνει και η ευγένεια και όλα τα άλλα κολωνακιώτικα και φραγκολεβαντίνικα. Και λέω χύμα τι αισθάνομαι: "Δεν έχω όρεξη για κουβέντες... συγνώμη... " Συγνώμη γιατί είμαι άνθρωπος και κάποιας ηλικίας και κουρασμένος και ταξιδιώτης. Και το μόνο που θέλω είναι επιτέλους να οριζοντιώσω το ταλαίπωρο κορμάκι μου. Και όχι να δώσω ραπόρτο στον κάθε περίεργο...

Και λέω ακόμη πως αν το επεισόδιο είχε λήξει εδώ, πιθανότατα το επόμενο πρωί να ένιωθα και τύψεις. Έλα μου ντε που αντί να λήξει ακολούθησε εκείνο το μέιλ που με κατηγορούσε για χίλια δώδεκα, σαν τα σκουπίδια που κατέβασα με πέταξες και θύμωσα δε σου κρύβω!!!

Και καπάκι η προσταγή:

"Μη μου το ξανακάνεις αυτό!!!"

Ποιο μωρέ να μη σου κάνω; Εγώ να μην κάνω ή εσύ; Κι άσε τα άλλα που έχω μαζεμένα. Κι έστειλα μεν μια απάντηση στο μέιλ και είπα κάποια πράγματα για έλλειψη σεβασμού και άλλα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα... αλλά εκείνο για το θυμό το κράτησα. Με θύμωσε τόσο όταν το διάβασα που προτίμησα να αφήσω μέρες να περάσουν και ήρεμα (όσο γίνεται) να απαντήσω στο θυμό. Στον άτοπο και ανάγωγο.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΗΡΑΚΛΗΣ
Admin
ΗΡΑΚΛΗΣ


Αριθμός μηνυμάτων : 421
Registration date : 01/11/2007

Και θύμωσα δε σου κρύβω... Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Και θύμωσα δε σου κρύβω...   Και θύμωσα δε σου κρύβω... Icon_minitimeΚυρ Σεπ 07, 2008 6:50 pm

Ρε συ Δανάη, το ξιδάκι σου τέλειωσε; Θύμωσε; Ας πιει ξίδι να περάσει ο θυμός και να συνέρθει.

Όσο για το Ροδάνθη, ας πρόσεχες. Υποτίθεται πως ξέρεις από καράβια και εταιρείες. Δεν το περίμενες αυτό που συνάντησες;
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 
Και θύμωσα δε σου κρύβω...
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: HOMA EDUCANDUS :: ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΥΜΗΣ-
Μετάβαση σε: