Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007
Θέμα: Ελαφονήσι και γλυκιά μου Αστροπαλιά Κυρ Ιουλ 12, 2009 11:34 am
Με γαρίφαλο στο πέτο σ' ονειρεύτηκα και φέτο σα να φόραγες μου εφάνη κιτρολεμονιάς στεφάνι
Καπετάνιε μου μεγάλε τα θαλασσινά σου βάλε και την Κυριακή 'τοιμάσου να μου δώσεις τ' όνομά σου.
Νιμπορειό κι Ελαφονήσι και γλυκειά μου Αστροπαλιά
κάποια μέρα θα γυρίσει στη δικιά μου αγκαλιά
Θα 'ν' εκείνος κυπαρίσσι θα ΄μ' εγώ πορτοκαλιά Νιμπορειό κι Ελαφονήσι και γλυκιά μου Αστροπαλιά
Γκάτσος φυσικά... Κι ένα τραγούδι μαγικό που ενώνει δυο τόπους που ξεχωριστά αγαπώ. Την Ελαφόνησο και την Αστυπάλαια.
Με την υπέροχη φωνή της Δήμητρας Γαλάνη και με μουσική Λουκιανού Κηλαηδόνη.
Κάποτε βέβαια το άσμα είχε ξεχωριστή σημασία και για τους άλλους του στίχους, αλλά και τώρα - που μας τελείωσε η άλλη σημασία - μένει η αγάπη στους δυο τόπους για να φορτώνει με ιδιαίτερο νόημα το τραγούδι.
Ειλικρινά δεν ξέρω όμως και απορώ πώς και γιατί ο Γκάτσος συντρόφεψε στους στίχους του το Ελαφονήσι και την Αστροπαλιά. (Και το Νιμπορειό βεβαίως, αλλά αυτό δε με ενδιαφέρει καθώς δεν είμαι και σίγουρη πού πέφτει... ) Γνωρίζει κάποιος κάτι περισσότερο για την επιλογή του ποιητή;
Οι δύο τόποι ούτε κοντά βρίσκονται ούτε και άλλες ομοιότητες έχω παρατηρήσει... Ναι, είναι όμορφοι και οι δύο αλλά με το δικό τους τρόπο ο καθένας. Μικρά νησιά και τα δύο, η Ελαφόνησος πολύ μικρότερη - τη γυρνάς άνετα ολόκληρη με τα πόδια - το ένα όμως σε απόσταση αναπνοής από την απέναντι ακτή της Πελοποννήσου ενώ το άλλο κολυμπά στην καρδιά του Αιγαίου.
Μήπως υπάρχει κάποιος ιστορικός λόγος; Ή κάτι άλλο σημαντικό στις εμπειρίες του Γκάτσου;
Όπως και να έχει το ζήτημα, όταν στη δική μου ζωή προέκυψε λόγος σημαντικός που έδεσε Ελαφονήσι και Αστυπάλαια, λάτρεψα το τραγούδι του Γκάτσου και του απέδωσα μαγικές ικανότητες... Κι ας μην ήταν και καπετάνιος εκείνος. Ήταν έτσι κι αλλιώς καπετάνιος στη ζωή μου. Τότε.
Μετά επαρήλθαν οι χρόνοι και οι αγάπες ξεθώριασαν. Άλλη απορία κι αυτή. Πώς γίνεται έναν άνθρωπο που λάτρεψες να μην μπορείς πια να τον δεις ερωτικά; Έμεινε η φιλία, δε λέω, ο έρωτας όμως φςςςςςςς πέταξε μακριά. Όπως και είχε έρθει. Μα τι είναι επιτέλους αυτός ο έρωτας;
Ειδικά για τον συγκεκριμένο έχω και την υποψία πως τη ... ζημιά την έκανε η Ελαφόνησος. Ήταν τόση η μαγεία από τον τόπο που τη μετέφρασα σε μαγεία και του ανθρώπου που ήταν δίπλα μου. Ειδικά ο Σίμος... Τι θεϊκό συναίσθημα ήταν εκείνο όταν αντίκρισα για πρώτη φορά το Σίμο! Μου κόπηκε η ανάσα και για ώρα δεν μπορούσα να μιλήσω.
Αισθήματα που δε στάθηκαν αμοιβαία όταν τον πήγα κι εκείνον στο "δικό μου" νησί. Όλο κουσούρια έβρισκε στο νησάκι μου και όλα τον ενοχλούσαν. Α, πώς με είχε πειράξει η στάση του... Εκεί και τότε άρχισε και ξεφτίζει και ο έρωτας για το πρόσωπο. Πώς να αγαπάς κάποιον που δεν αγαπά ό,τι αγαπάς;
Και πώς να αγαπάς άνθρωπο που δε βλέπει τη γοητεία της Αστυπάλαιας;
Αργότερα βέβαια προέκυψαν και πολλά άλλα που λάτρευε ο ένας και δεν ανεχόταν ο άλλος. Κι όπως εγώ του κρατάω παράπονο για την Αστυπαλιά, εκείνος δε μου συγχωρεί τον απερίγραπτο εκνευρισμό μου στα Κύθηρα. Ε, τι να κάνω; Δεν μπόρεσα να τα συμπαθήσω παρά τις τεράστιες προσπάθειες που έκανε. Και ειδικά τον Αβλέμονα... Απαπαπα!
Για την Ελαφόνησο όμως τα αισθήματά μου δεν άλλαξαν. Περίεργο... Κι ας έχω αμέτρητα χρόνια να την επισκεφθώ. Τι με έφταιξε ο τόπος για να αλλάξω την αγάπη που του είχα;
Γι' αυτό και το τραγουδάκι του Γκάτσου εξακολουθεί να είναι αγαπημένο και να σημαίνει πολλά για μένα. Μάλιστα το παράξενο είναι που έχω συντύχει και άλλους ταξιδευτές που μοιράζονται την ίδια διπολική αγάπη, Ελαφονήσι - Αστροπαλιά. Γιατί; Τι τελικά ενώνει αυτούς τους τόσο διαφορετικούς τόπους;
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007
Ελαφόνησος, το λιμάνι. Απέναντι η Πελοπόννησος. Ένα τόσο δα κανάλι χωρίζει το νησί από τη στεριά. Και στενό και αβαθές. Κάτω η άμμος δίνει ένα ανεπανάληπτο χρώμα στα νερά, ένα ζαφειρί που σε άλλο τόπο δεν είδα...
Και πέρα από την ομορφιά είναι και κάτι άλλο που δίνει ξέχωρη αξία στην γωνίτσα αυτή του πλανήτη Γη. Η αρχαιότερη βυθισμένη πολιτεία του κόσμου, το Παυλοπέτρι.
Διαβάστε το παλιότερο αφιέρωμά μας στο Παυλοπέτρι:
Η ιστορία πάλι της Αστυπάλαιας ανασαίνει κυρίως στο κάστρο της. Εκεί και ειδικά την ώρα της ανατολής συλλαμβάνεις τα βαθύτερα νήματα που συνδέουν το παρόν με το παρελθόν του τόπου.
Συνήθως εκεί πάνω φυσάει. Δηλαδή σε ολόκληρο το νησί φυσάει συνήθως... Κι ακούς περίεργα πράγματα να αχούν ανάμεσα στις ριπές του ανέμου. Σαν να ξυπνούν οι πέτρες και διηγούνται στους έχοντες ευήκοα ώτα την ιστορία τους... Για ρωμιούς, για τούρκους, για βενετσιάνους, για πειρατές...
Όμως για όσους καλά γνωρίζουν την ιστορία του τόπου υπάρχει κάτι άλλο πιο σημαντικό... Έξω από το κάστρο. Στις ρίζες του...
Το αρχαιότερο βρεφικό νεκροταφείο στον κόσμο. Κάντε κλικ εδώ:
Ναι, η Αστυπαλιά έχει παμπάλαιη ιστορία, όχι μόνο μεσαιωνική. Ακόμη και το όνομά της είναι αρκετό για να την ξεχωρίσει. Η Αστυπάλαια ήταν σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία κόρη του Φοίνικα και αδερφή της Ευρώπης. Την αδερφή της όλοι ξέρουμε πως την άρπαξε ο Δίας, μεταμορφωμένος σε ταύρο... Την Αστυπάλαια, οι λίγοι γνωρίζουν πως την έκλεψε επίσης ένας θεός, ο Ποσειδώνας...
Μη τη βλέπεις λοιπόν μικρούλα στο χάρτη. Η ιστορία της είναι ασύγκριτα σπουδαιότερη.
Για καλύτερη πληροφόρηση επισκεφθείτε το αρχαιολογικό μουσείο Αστυπάλαιας: