Έχω ένα παράπονο μεγάλο,στα βάθη του μυαλού μου τίποτα άλλο.

Ο θυμός είναι το χειρότερο αίσθημα της ανθρώπινης φύσης...επειδή μας καθιστά ανώριμους...εδώ ολόκληρος αχιλλέας και ήταν ανένδοτος και καθυστέρησε τη νίκη...
όταν κάνουμε διάλογο δε χρειάζεται να αναψοκοκκινίζουμε και να αγχωνόμαστε για να περάσουμε το πιστεύω μας...Ούτε να διαφεύγουμε μακριά σκεφτόμενοι οτι 'κανείς δε με νιώθει, κανείς δε με καταλαβαίνει'...
άμα δεν συμφιλιωθούμε με τον Άνθρωπο μέσα μας τότε για πάντα θα χαράζουμε παράλληλους δρόμους...

Έμαθα να ακούω κάθε άνθρωπο και να είμαι φρόνιμος...Έμαθα να ενώνω τη φωνή μου με του διπλανού μου...έμαθα να εξερευνώ και να ασχολούμαι με το συνομιλητή μου και όχι μόνο να κοιτάζω να λύνω τα δικά μου θέματα...
να αποδέχομαι τη φύση μας...την ουσία της ανάγκης μου για μάθηση...
έμαθα να συντροφεύω εκεί που δεν υπάρχει ανάγκη για συντροφιά...έμαθα να στηρίζω όσους δε με έχουν ανάγκη και όσους με έχουν...
ίσος απέναντι σε ίσους...

ζητώ όμως κάτι...
μην αφήνετε το πλοίο να βουλιάξει...
κοιτάξτε που και που τη μηχανή του...
μη χάνεστε στο εύκολο σκοτάδι...
Αφήστε και ένα φάρο για τη συνέχεια...για τους επόμενους...
για τα παιδιά μας...΄

για τον Άνθρωπο...

Με όλο το σεβασμό στη νέα γενιά... το παράπονο του Ζορμπά θα ανέβει στο ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ. Να το δουν και να το διαβάσουν όλοι και να το λάβουν σοβαρά υπόψη.

Και φυσικά συνυπογράφουμε το αίτημά του. Αφήστε ένα φάρο αναμμένο για τους επόμενους. Για να γίνει πιο ζωντανό, ανεβάζουμε και την επόμενη εικόνα:


Μικρή αλλά συμβολική. Να μας θυμίζει τα λόγια του φίλου μας του Ζορμπά. Μόνο προσοχή. Μη μείνουμε μόνο στην εικονίτσα και στα λόγια... Πράξεις χρειάζονται. Αλλαγή νοοτροπίας. Λιγότερος θυμός, περισσότερος σεβασμός στο συνομιλητή μας.

"Πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής", που συμβούλεψε και ο ποιητής.

Να μη διαφεύγουμε, φίλτατε Ζορμπά.

Όμως έτσι δε συμβαίνει πλειστάκις; Μιλάς και οι άλλοι νομίζουν ότι κορακίζεις. Πόσο να αντέξεις αυτή την ασυνεννοησία; Ηθελημένη ή όχι... δεν έχει σημασία. Μόνο το πικρό συναίσθημα της μοναξιάς.

Κι έχω την εντύπωση πως σε εκείνη την ενότητα συνέχεια είναι και αυτή σου η τοποθέτηση. Στην απομόνωση του σήμερα που κάνει τον άνθρωπο να νιώθε εκτός και στο περιθώριο πεταμένος.

Μπορεί εσύ να έχεις μάθει όλα αυτά που περιγράφεις, σε ρωτώ όμως: Πόσοι άλλοι τα γνωρίζουν σήμερα; Σε μια εποχή που είναι του πάρτα όλα και του ωχαδερφισμού...

Για αλλού βροντούν τα τέλια, Ελίνα... Αν κρίνω και από το χρόνο που ο Ζορμπάς έκανε τη δημοσίευση, λίγο μετά τη συνομιλία που είχαμε εκείνος, η Μανόλια κι εγώ στο τσατ. Υπήρξε μια διαφωνία μεταξύ μας στην αντιμετώπιση κάποιων θεμάτων. Δεν ξέρω ποια από τα παραπάνω αφορούν εμένα, λέω μόνο και τη δική μου άποψη πως δεν είναι ανάγκη να συμβαίνουν έτσι όπως τα περιγράφει. Απλώς ο καθένας μας έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης και πράξης επομένως. Αν, λέω αν, ο θυμός απευθύνεται σε μένα, λέω πως κανένας θυμός δεν υπήρξε. Μπήκε ένα ζήτημα από τη Μανόλια και έδωσα τις δικές μου απαντήσεις όπως εγώ θεώρησα σωστότερα. Να βοηθήσω ήθελα κι εγώ, Ζορμπά. Ακριβώς επειδή άκουσα τι είπε και δεν κώφευσα. Και επειδή έτυχε να έχουμε και κάποιες κοινές εμπειρίες. Δεν μίλησα ως έξω από το χορό. Αυτό που περιέγραψε το έχω περάσει και καταλαβαίνω πόσο βαρύ και ασήκωτο είναι. Δεν τελειώνει όμως εκεί η ζωή. Χρειάζεται να αντιδράσει. Με θωπείες και μόνο και ελεητικά κουνήματα της κεφαλής δεν προσφέρεις ουσιαστική βοήθεια. Αυτή είναι η γνώμη μου και το λέω γιατί το έζησα. Αν εσύ τώρα νομίζεις πως θύμωσα ή αδιαφόρησα ή το έβαλα στα πόδια... κάνεις λάθος.

Διάβασα και ξαναδιάβασα τι γράψατε αλλά αν πω ότι κατάλαβα ποιο είναι το ζητούμενο θα είναι ψέμα. Ελπίζω όχι να κρίνουμε ποιος είχε δίκιο και άδικο σε μια συζήτηση που δεν ήμασταν παρόντες. Αυτό είναι ζήτημα που αφορά αποκλειστικά τους τρεις που πήρατε μέρος σ' αυτή τη συνομιλία.

Το τι ειπώθηκε από τον καθένα σίγουρα αποτελεί συνάρτηση ολόκληρης της συνομιλίας που εμείς καλώς ή κακώς αγνοούμε αφού έγινε στο τσατ.

Αν λοιπόν απομονώσουμε αυτή την παράμετρο, εκείνο που μένει είναι το βασικό ζήτημα που σας απασχόλησε. Ο θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου. Ζήτημα όχι απλώς σημαντικό αλλά το σημαντικότερο τολμώ να πω στη ζωή μας.

Κι επειδή γνωρίζω προσωπικά και τους τρεις σας, ξέρω ότι και οι τρεις έχετε βαθιά εμπειρία του τι σημαίνει θάνατος. Διαφορετική ίσως, εννοώ κάτω από διαφορετικές συνθήκες, αλλά ο θάνατος είναι ένας... Όπως και να τον συναντήσεις.

Τα δικά σας βιώματα δεν είναι σε καμία περίπτωση δική μου δουλειά να τα εκθέσω. Αυτά αν θέλετε και το κρίνετε αναγκαίο, μπορείτε να το κάνετε μόνοι σας. Θα περιοριστώ μόνο στα δικά μου.

Η πρώτη δική μου επαφή με το θάνατο είναι γραμμένη στην ανάρτηση ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΡΕΝΤΗΣ. Κι αυτός είναι ο φίλος μου ο Γιώργος:

Ο τρίτος από δεξιά, το παλικάρι με τα σκούρα ρούχα και τη λευκή ζώνη. Με το χέρι υψωμένο μπροστά από τη Βουλή σε μια γιγάντια πορεία άνεργων ναυτικών, το φθινόπωρο του 1982. Και στην επόμενη φωτογραφία είναι πάλι ο φίλος μου ο Γιώργης:


Δεν έχει το χεράκι του υψωμένο πια. Μόνο μια ανθοδέσμη στην αγκαλιά του... Είναι η μέρα που ο Γιώργης μάς άφησε για πάντα. 18 Μαρτίου 1983.

Δε θα μιλήσω εδώ για το φίλο μου. Αλλά για το πώς έζησα εγώ το θάνατό του. Εσείς τότε Ζορμπά και Μανόλια, ήσασταν αγέννητοι ακόμα. Ο θάνατος όμως ήταν ήδη εδώ. Και το εδώ θέλω να το προσέξεις περισσότερο εσύ αγαπητή Μανόλια. Δεν το λέω μόνο χρονικά αλλά και με την έννοια του τόπου. Ζούσα και τότε στο ίδιο σπίτι που ξέρεις ότι ζω και τώρα. Στο ίδιο μπαλκόνι που με βλέπεις τις νύχτες να σκαλίζω το λαπ τοπ...

Ζούσα... Μια κουβέντα είναι αυτό. Για έξι μήνες ζούσα και δε ζούσα. Ήμουν αλλού. Και κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει. Αισθανόμουν μια απέραντη μοναξιά και πως κανείς δε με καταλαβαίνει. Αλλά ούτε κι εγώ καταλάβαινα τίποτε άλλο εκτός από πόνο και θλίψη. Είχα βουλιάξει τόσο πολύ που γύρω μου υπήρχε μόνο σκοτάδι. Κι αν κάποιος μου άπλωνε το χέρι σε εκείνη την εποχή, δε θα το έβλεπα...

Έχουν περάσει από τότε είκοσι πέντε χρόνια. Και κάθε φορά που θα θυμηθώ τον τραγικό χαμό του φίλου μου, πονάω. Όσο ζω θα τον θυμάμαι και θα πονάω που χάθηκε έτσι άδικα και πάνω στον ανθό της ζωής του. Μόλις 31 ετών...

Μαζί του όμως κόντεψε να χαθεί και η δική μου ψυχή. Κατέβηκα στα Τάρταρα και βίωσα βήμα βήμα το δικό του θάνατο. Όσα για εκείνον κράτησαν λίγα δευτερόλεπτα, εγώ τα ζούσα ξανά και ξανά επί μήνες.

Φυσικά δεν είμαι η μόνη που πέρασε από αυτά τα σκοτεινά μονοπάτια. Ο καθένας τα περνάει όταν χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Η ψυχή του κατεβαίνει Λαβύρινθο και κονταροχτυπιέται με το Μινώταυρο. Και το ερώτημα είναι: Θέλει να μείνει εκεί για πάντα; Θέλει ντε και καλά να προσφερθεί βορά στο Μινώταυρο; Ή θέλει να ξαναγυρίσει στη ζωή και στο φως;



________________________

• Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του Κώστα Γιαμπάνη, «Μετά από 30 χρόνια. Αιτίες της διαγραφής μου από το ΚΚΕ», Αθήνα 1985
  
  

Αγαπητή Μανόλια,

με ξέρεις και σε ξέρω όσο συνήθως γνωρίζονται οι άνθρωποι σε ένα φόρουμ. Ως ένα ψευδώνυμο που συνοδεύεται από πέντε δέκα γραπτά ή και λίγα περισσότερα. Η επικοινωνία στο διαδίκτυο καλώς η κακώς έχει αυτό το στοιχείο. Επομένως και η κριτική γίνεται σε όσα λες και όχι στο πρόσωπο που κάθεται μπροστά στο πληκτρολόγιο.

Διαμαρτύρεσαι για τη δική μου κριτική προφανώς και σε ρωτώ κι εγώ με τη σειρά μου. Προτιμούσες να σου πω ψέματα για τη γνώμη που σχημάτισα με όσα έλεγες; Να σηκωθώ και να φύγω από το τσατ ίσως; Ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι στον τύπο μου. Μήπως να το σεβαστείς κι εσύ αυτό; Δε λέω να το κάνεις δεκτό. Μόνο σεβαστό ως ιδιαιτερότητα που τόσο εξυμνείς.

Από κει και πέρα. Λες δε ζήτησες βοήθεια από κανένα. Μάλιστα... Εγώ έχω την αντίθετη άποψη. Τη βοήθεια δεν τη ζητάμε πάντα φωνάζοντας τη λέξη βοήθεια. Έχω διαβάσει όλα τα κείμενα που έχεις γράψει ως τώρα στο φόρουμ. Μπορεί να μην είναι πολλά, αλλά δε μου είσαι και τελείως άγνωστη όπως εσύ νομίζεις. Στο βαθμό βέβαια που τα κείμενά σου είναι γραμμένα με ειλικρίνεια (έτσι θέλω να πιστεύω) έχω μια εικόνα σχηματίσει για σένα. Δε θα αναπαράγω και όσα στο τσατ είπες, δεν είναι σωστό. Όμως το βασικό πρόβλημα που τέθηκε σε εκείνη τη συζήτηση, ο θάνατος αγαπημένου προσώπου, σου τόνισα ότι μου είναι περισσότερο από όσο πρέπει γνωστό σαν θέμα. Δε σου μίλησα ως απέξω, δε σου πούλησα λόγια και θεωρίες. Εμπειρία ζωής προσπάθησα να σου μεταδώσω. Για το πώς μπορεί κανείς να συνεχίσει παρακάτω τη ζωή του μετά από ένα τόσο τραγικό γεγονός.

Το έχω περάσει, το έχω αρκετά δουλέψει με το μυαλό και την καρδιά μου το πρόβλημα του οριστικού αποχωρισμού από κάποιον που αγαπάμε. Είναι λογικό και αναμενόμενο για ένα διάστημα να μας πάρει αποκάτω. Να βυθιστούμε στη λύπη και να εγκαταλειφθούμε στον πόνο. Δεν μπορεί όμως όλη η ζωή μας έτσι να περάσει. Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους λένε και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς. Δε σημαίνει αυτό πως προδίδουμε εκείνον που πέθανε, το αντίθετο είναι προδοσία, προδοσία στον ίδιο μας τον εαυτό.

Κι ακόμη, όσο και να πονάμε που χάσαμε ένα δικό μας άνθρωπο, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι είμαστε που παθαίνουμε κάτι τέτοιο. Ο θάνατος θερίζει συνέχεια. Κάθε λεπτό που περνάει, εκατοντάδες άνθρωποι στον πλανήτη πεθαίνουν. Οι περισσότεροι αφήνουν πίσω ανθρώπους αγαπημένους, που όπως εσύ τώρα, όπως εγώ παλιότερα, βρίσκονται αντιμέτωποι με το πένθος. Δε λέει κανείς πως είναι εύκολη κατάσταση. Είναι δύσκολη. Ειδικά όταν το περνάς πρώτη φορά. Όμως δεν είναι το τέλος του κόσμου.

Να με συμπαθάς που σου απέδωσα εγωισμό αλλά όσα εκείνο το βράδυ έλεγες μου έδωσαν την εντύπωση ενός ανθρώπου που θεωρεί ότι μόνο αυτός αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση. Ακόμη και όταν σου είπα ότι το έχω περάσει κι εγώ και μάλιστα με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες καθώς δεν είχα μόνο τον εαυτό μου να νοιαστώ αλλά και δυο παιδιά που έχασαν τον πατέρα τους. Προφανώς αγνοείς τελείως τι σημαίνει αυτό. Δικαιολογημένα κατά κάποιον τρόπο συνέχισες να προβάλεις την αδυναμία σου και αυθαίρετα να θεωρείς πως οι άλλοι είναι δυνατοί και μπορούν να αντέξουν τα πάντα. Σαφώς και δεν είναι έτσι. Η ζωή η ίδια σε αναγκάζει να φανείς δυνατός. Αλλά για να βγει αυτή η δύναμη από μέσα σου χρειάζεται και ο ίδιος να το θελήσεις. Να το προσπαθήσεις. Το να γράφεις στα τσατ του διαδικτύου πως είσαι μόνη σου και ξανά είσαι μόνη σου... πόσες φορές το έχω διαβάσει αυτό; δε λύνεις κανένα πρόβλημα. Κι αυτό το στοιχείο με έκανε να μιλήσω για αποζήτηση του οίκτου των άλλων.

Ειλικρινά, τι περιμένεις γράφοντας κάτι τέτοιο; Πως θα προβάλει ο ιδανικός αντικαταστάτης εκείνου που έχασες μέσα από το διαδίκτυο; Μόνη σου οφείλεις να δώσεις τον αγώνα. Κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει για σένα. Το πολύ απλό που θέλησα να σου μεταδώσω ήταν να δεχτείς το γεγονός του θανάτου και να συνεχίσεις παρακάτω τη ζωή σου. Με "πωπω τι κρίμα, έχασες κάποιον που αγαπούσες; τι λες βρε παιδί μου! φοβερό!" πιστεύω ότι δε θα σε βοηθούσα καθόλου. Μόνο προκαλώντας την αντίδρασή σου. Και χαίρομαι που τα κατάφερα. Εύχομαι να μην πάει άχρηστη η αντίδραση και να μπορέσεις να την αξιοποιήσεις κατάλληλα. Και σε κάθε περίπτωση να θυμάσαι πως δεν είσαι μόνη... εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι κλαίνε δικούς τους που έχασαν. Εσένα σε θύμωσε που μίλησα για εγωισμό, εμένα που μίλησες για μοναξιά. Αυτό ακριβώς εννοούσα. Πως βλέπεις μόνο το δικό σου πρόβλημα και καθόλου ότι το πρόβλημα είναι κοινό για όλους τους άλλους ανθρώπους.

Απαντώ στο θέμα και μόνο.

Εγώ δεν έχω κανένα παράπονο, ούτε μικρό ούτε και μεγάλο. Αλλά και ο Ζορμπάς που έχει, μόνο στα βάθη του μυαλού του δεν το κράτησε. Έστω και αν υπήρξε τόσο ποιητικός που πράγματι δεν καταλαβαίνουμε ποιο ακριβώς είναι το παράπονό του.

Αντιθέτως τα άλλα παράπονα υπήρξαν σαφή. Μανόλια, τόσον καιρό μπαίνεις στο φόρουμ. Δεν έχεις καθόλου καταλάβει το φαινόμενο Διώνη; Κι εσύ Διώνη, με το κορίτσι βρήκες να βγάλεις τα απωθημένα της δασκάλας; Μια χαρά ξεσπάθωσε κι εκείνη στους δασκαλισμούς σου. Μπορεί να έχετε κάποια κοινά σημεία στην εμπειρία αλλά η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και εσύ ειδικά θα έπρεπε να το ξέρεις καλά. Κι ακόμη, η εμπειρία δεν είναι εμπόρευμα να το κάνεις εξαγωγή.

ΔΙΩΝΗ ΜΟΥ,

Για να ξεκαθαρισω τη θεση μου,να ξερεις οτι δεν εχω κατι μαζι σου,ανεξαρτητα που με εκανες να νιωσω ασχημα και να στεναχωρηθω με οσα μου ειπες.. Δε σε ξερω.. Αρχικα νευριασα,αλλα μετεπειτα επεξεργαζοντας στο μυαλο μου τα λεγομενα σου και τα λεγομενα αλλων.. βλεπω ''διαφορετικα'' τα πραγματα και ειμαι πιο ηρεμη..

Δε λεω οτι εχεις αδικο σε οτι μου ειπες,γιατι εχεις περασει κι εσυ παρομοιες καταστασεις.. Και ουτε ειναι το θεμα μας να δουμε ποιος εχει δικιο και ποιος αδικο σε ολο αυτο!Η γνωμη σου για μενα και για οτι εγραψα ειναι σαφως σεβαστη οχι ομως απολυτα ''δεκτη''.Τουλαχιστον οχι σε ολα σε οσα εγραψες..

Εσυ θεωρησες οτι εκεινη τη μερα ζητουσα απεγνωσμενα τη βοηθεια καποιου,γιατι ημουν μονη μου απο πολλες αποψεις..
Ναι ημουν μονη,αλλα οχι μονη εννοωντας η μονη στον κοσμο που περναει δυσκολα.. απλα οτι ημουν μονη στο τσατ και αυτο το εγραψα μεταξυ σοβαρου και αστειου!Καταλαβες λαθος και δε σε κατηγορω.Ισως αυτο ηταν δικο μου λαθος!
Αλλα πραγματι δε ζητουσα καποια βοηθεια..

Και ουτε ζω στον κοσμο μου για να μην ξερω τι γινεται στον κοσμο!Ολοι εχουν περασει δυσκολες καταστασεις στη ζωη τους και ακομα ταλαιπωρουνται απο διαφορα...

Ουτε σου ειπα να σηκωθεις και να φυγεις εγκαταλειποντας τη συζητηση.Ουτε εγω εφυγα αν και το ηθελα.. Εκατσα να υποστηριξω αυτα που ενιωθα και τις αποψεις μου.Ουτε εμενα ειναι στον τυπο μου να σηκωνομαι και να φευγω.Οτι εχω να πω το λεω.

Ας ερθουμε λοιπον και στο κεντρικο θεμα της συζητησης,το θανατο!Το εχουμε περασει και οι δυο και ξερουμε ποσο δυσκολο ειναι απο πολλες πλευρες.. Για να ειμαι ειλικρινης δεν ηξερα οτι εχεις περασει κατι παρομοιο.Προφανως ουτε εσυ θα γνωριζες για εμενα..
Σεβομαι αυτα που μου εγραψες εχοντας περασει ενα τετοιο βιωμα και Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μεσα απο την καρδια μου για ολα αυτα που προσπαθησες να μου μεταδωσεις προκαλωντας εστω.. και την αντιδραση μου!
Η αληθεια ειναι οτι επιασε.. Και δεν ειμαι εγωιστρια για να μην το παραδεχτω!Ξερω οτι πρεπει να συνεχισω τη ζωη μου με τον ενα η με τον αλλο τροπο.. Δεν αρνουμαι κατι τετοιο!Το ξερω!
Αναγκαστικα η ροη των πραγματων και της ιδιας της ζωης σε αναγκαζει να συνεχισεις θες δε θες..
Και δεν σου κρυβω οτι καποια στιγμη παραιτηθηκα.. Ομως ηταν κατι τοσο εντονο που θα ελεγα οτι με ξυπνησε και με εκανε να δω διαφορετικα τη ζωη,τους ανθρωπους.. και μαλιστα να την εκτιμησω.. Εφτασα στον πατο για να το καταλαβω αυτο!
Ομως ειναι ακομα δυσκολο για εμενα και προσπαθω σιγα σιγα με οση δυναμη εχω να βγω απο το Λαβυρινθο στον οποιο εχω χαθει.. Και δεν μπορω μονη μου.. Οχι ακομα.. Ειναι κατι που ειναι πολυ νωπο και δεν μπορω απο τη μια μερα στην αλλη να το ξεπερασω,ουτε να το σβησω απο το μυαλο μου.

ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ!
Ειναι κατι που οσο και να θες να το ξεχασεις και ισως μερικες φορες προποιησαι οτι δεν εχει συμβει σε εσενα και οτι ειναι απλα ενας εφιαλτης απο τον οποιο θα ξυπνησεις αργα η γρηγορα,ειναι κατι που μενει παντα μεσα σου!
Ειναι πληγη και ειναι παντα ανοιχτη!Το εχω ξαναπει αυτο για την πληγη.. Μπορει να μην σε ποναει παντα το ιδιο αλλα μενει παντα ανοιχτη.. Και ειναι φορες που οι σκεψεις και οι αναμνησεις... η νοσταλγια ακομα και η συνηθεια τη σκαλιζουν..

Και καταλαβε οτι μπορει ο θανατος να ειναι θανατος,ομως σε καθε ανθρωπο ειναι διαφορετικος ο τροπος που τον βιωνει.. Ο πονος ειναι πονος αλλα και παλι διαφερει.. Εμεις οι δυο ας πουμε εχουμε περασει το ιδιο βιωμα.. ειμαστε ομως διαφορετικοι ανθρωποι,εχουμε αλλα βιωματα η καθε μια,αλλη ηλικια.. Ειναι λογικο εγω να το βιωνω αλλιως.. Αυτο θελω να σεβαστεις!

Και κατι αλλο!Δεν ειμαι παιδι αλλα καλως η κακως η ηλικια μου δεν ''μου επιτρεπει'' να αντιμετωπιζω καποια πραγματα οπως ενας αλλος μεγαλυτερος ανθρωπος,που εχει ζησει τοσα και τοσα... Εχει αλλη ιδιοσυγκρασια και αντιληψη για τη ζωη!Αλλες εμπειριες.. Μακαρι να μπορουσα να βλεπω καποια πραγματα διαφορετικα αλλα το νεαρο της ηλικιας μου,θελω δε θελω δε με αφηνει!

Αυτο που με ενοχλησε σε εσενα και με νευριασε,ηταν το οτι ειπες πραγματα για εμενα χωρις να με γνωριζεις,γιατι οτι και να εχω γραψει στο Φορουμ και αυτα με απολυτη ειλικρινεια ακομα και στο τσατ.. δεν εισαι σε θεση να με ξερεις.Ισως με ενοχλησε και ο τροπος που προσπαθησες να μου τα περασεις ολα αυτα!Δεν μου αρεσε ο τροπος που το εκανες.. Χωρις αυτο να σημαινει οτι σου λεω να τον αλλαξεις,αλλα για πρωτη επαφη ε δεν ηταν και οτι καλυτερο!

Απλα θελω να καταλαβεις οτι λογω του νεαρου της ηλικιας μου καποια πραγματα δεν εχουν ωριμασει μεσα μου και ουτε εχω την πειρα και την ανεση να αφηνω πραγματα να περνανε απο μεσα μου ετσι.. Δεν ξερω αν καταλαβαινεις τι εννοω?Απλα σου ζητω λιγη κατανοηση περισσοτερο και λιγη επιεικια.. Τωρα μαθαινω απο τη ζωη..

Και μην ξεχνας.. Εκει που ειμαι ησουνα κι εκει που εισαι θα 'ρθω..


Με εκτιμηση,
Μανολια

I don't believe my eyes! Τι βλέπουν τα μεγάλα ωραία μου μάτια; Μικρή έδωσες ρέστα!!!

Και κοίτα, εγώ το είχα πάρει ότι λίγο δε με αφορά το ζήτημα, αλλά έτσι όπως το έθεσες θα σου πω κι εγώ μια γνώμη και αν δε σου αρέσει, πέτα την στον πρώτο κάδο που θα βρεις μπροστά σου.

Ο θάνατος είναι θάνατος. Δεν τον προσπερνάς ούτε τον ξεχνάς τόσο εύκολα. Μια χαρά βρίσκω τις δικές σου αντιδράσεις και κοίτα να μη βιαστείς να βγεις από το λαβύρινθο. Δώσε στον εαυτό σου χρόνο. Μη θάβεις σε καμία περίπτωση τη συναισθήματα. Κλάψε όταν το νιώθεις, ούρλιαξε, φώναξε... Πρέπει να βγει από μέσα σου. Έτσι να το βλέπεις.

Αλλά κάπου βαθιά μέσα στο είναι σου, να έχεις πατημένο το κουμπάκι που λέει ΕΓΩ ΘΑ ΒΓΩ ΚΑΙ ΘΑ ΔΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΗ ΖΩΗ ΟΜΟΡΦΗ ΣΑΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑ. Αυτό το στόχο να μην τον αφήσεις και να μην τον ξεχνάς. Η ζωή είναι μία και μοναδική για τον καθένα μας. Πέτα τη γνώμη μου στα σκουπίδια, όχι τη ζωή σου. Για κανενός το χατίρι.

Ξέρεις, είναι πολλοί άνθρωποι που χωρίς να το καταλάβουν κάτω από παρόμοιες συνθήκες καταδίκασαν σε ένα μακρόσυρτο θάνατο και το δικό τους εαυτό. Αυτό είναι λάθος. Τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου άποψη.

Και θα σου πω και κάτι άλλο. Ένας νεκρός είναι ιδανικός για φαντασιώσεις κάθε είδους. Τι θέλω να πω; Συνήθως κάνουμε το λάθος να θεωρούμε πως αν ζούσε θα περνάγαμε μαζί του μέλι και ζάχαρη. Έτσι σε κάθε τι στραβό που θα μας τύχει, γυρνάμε το νου μας σε εκείνον που έφυγε και βυθιζόμαστε στην κατάθλιψη γιατί νομίζουμε πως αν ζούσε όλα θα ήταν καλύτερα. Δυστυχώς η ίδια η ζωή διδάσκει πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το πιθανότερο είναι πως αν ο θάνατος δε χώριζε τους ανθρώπους, πως θα τους χώριζε παρακάτω η ίδια η ζωή.

Θα μου επιτρέψεις ακόμη σαν μεγαλύτερος (και λίγο ειδικός... ) να σου πω ότι και με βάση όσα έγραψες παραπάνω δεν είναι καθόλου κακό σε τέτοιες περιπτώσεις που νιώθουμε αδυναμία να ανταπεξέλθουμε από ένα ισχυρό πλήγμα να ζητάμε τη γνώμη και τη στήριξη ενός ειδικού.

Σου προτείνω μάλιστα να επισκεφτείς το σάιτ ενός τέτοιου ειδικού, του δόκτορα Γρηγόρη Βασιλειάδη, και να διαβάσεις το άρθρο του με τίτλο Τα στάδια του πένθους.

Εκεί θα διαβάσεις και το εξής:

Παράθεση :

Ο ψυχικός πόνος του πένθους είναι τόσο μεγάλος που μερικές φορές οι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να τον αποφύγουν παρά να περάσουν από τα στάδια του. Δυστυχώς ο τρόπος αυτός δεν επιτρέπει την ανάρρωση από την ψυχική και σωματική οδύνη του πένθους.

Οι άνθρωποι για να μπορέσουν να ξεπεράσουν την τραυματική αυτή εμπειρία, πρέπει να περάσουν από τα στάδια του πένθους.

Χρειάζονται τη βοήθεια της οικογένειας τους, των συγγενών και των φίλων τους. Ακόμη η βοήθεια εξειδικευμένων επαγγελματιών ψυχολόγων από τα πρώτα στάδια του πένθους, μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη.

Πιστεύω ότι αν διαβάσεις το άρθρο αυτό θα σε βοηθήσει τουλάχιστον να καταλάβεις καλύτερα αυτό που περνάς και να δεις πως τα ίδια συμπτώματα παρουσιάζουν και άλλοι άνθρωποι. Όπως τονίζει και ο κ. Βασιλειάδης, τα στάδια του πένθους διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά και σε σημαντικό βαθμό μοιάζουν. Θέλω δηλαδή να σου πω ότι αυτό που περνάς είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν είσαι εσύ αδύναμη να το αντιμετωπίσεις αλλά είναι πολύ μεγάλο εκείνο που πρέπει να ξεπεράσεις. Έχει διαφορά...

Και κοίτα... η ηλικία δεν είναι αναγκαστικά εναντίον σου. Είναι πολύ πιο δύσκολο να ξεπεράσει την απώλεια ένας μεγάλος άνθρωπος. Γιατί η ζωή του έχει περάσει και δεν έχει περιθώρια να δει τίποτε παρακάτω που θα τον κάνει ξανά χαρούμενο. Εσύ όμως έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.

Δεν ξέρω αν θα βοηθήσει, αλλά οφείλω να το πω... Η περίπτωση της Διώνης επειδή την ξέρω, ήταν πολύ πιο δύσκολη. Και όμως τα κατάφερε αρκετά καλά. Νομίζω αυτό θέλησε έστω και με άγαρμπο τρόπο να σου περάσει. Αν και βλέποντας τη δική σου αντίδραση σήμερα, ίσως και να μην ήταν και τόσο άγαρμπος ο τρόπος της...

Ξέρεις, πέρα από το ψυχικό κόστος που είναι σίγουρα μεγάλο και σεβαστό, είναι τελείως άλλο να πρέπει να βρεις λύσεις και για πρακτικά ζητήματα που ξαφνικά προκύπτουν όταν χάνεις τον επίσημο σύντροφό σου και πατέρα των παιδιών σου. Στην περίπτωση αυτή δε δικαιούσαι καμία άνεση χρόνου. Αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις αυτά τα ζητήματα και αφήνεις τα άλλα να σαπίζουν την ψυχή σου. Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να τα αντιμετωπίσεις αργότερα όταν τα πρακτικά ζητήματα θα έχουν βρει κάποια λύση...

Δες δηλαδή και τα θετικά της δικής σου περίπτωσης. Είσαι μικρή και έχεις όλο το δικαίωμα και τα περιθώρια να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. Μη βιαστείς να πεις όχι... Όποιος έτσι το είδε, παρακάτω βρέθηκε σε απόλυτο χάος... Σου είπα, θα βάλεις στο νου σου να δουλεύει η σκέψη ότι θα βγεις από το λαβύρινθο του σήμερα. Από μόνη της η σκέψη θα ριζώσει σιγά σιγά και θα σε οδηγήσει στην έξοδο από το τούνελ. Όχι αύριο, ούτε σε ένα μήνα. Πάρε όσο χρόνο σου χρειάζεται. Έχεις το πλεονέκτημα αυτό.

Magnolia έγραψε:

ΔΙΩΝΗ ΜΟΥ,

Για να ξεκαθαρισω τη θεση μου,να ξερεις οτι δεν εχω κατι μαζι σου,ανεξαρτητα που με εκανες να νιωσω ασχημα και να στεναχωρηθω με οσα μου ειπες.. Δε σε ξερω.. Αρχικα νευριασα,αλλα μετεπειτα επεξεργαζοντας στο μυαλο μου τα λεγομενα σου και τα λεγομενα αλλων.. βλεπω ''διαφορετικα'' τα πραγματα και ειμαι πιο ηρεμη..

Μανόλια μου,

μου φτάνει αυτό... Καταλαβαίνω και όλα τα υπόλοιπα που έγραψες και λέω πως έχεις και δίκιο. Ομολογώ πως μεταχειρίστηκα τέχνασμα. Χαίρομαι δε αφάνταστα που απέδωσε καρπούς.

Δες και αυτά που έγραψε ο Νέμος. Νομίζω πως μπορούν να σε βοηθήσουν σε σημαντικό βαθμό. Ιδιαίτερα θα υπογραμμίσω το θέμα του χρόνου και πως είναι τελείως φυσιολογικό αυτό που περνάς. Και να θυμάσαι πάντα πως κι άλλοι το πέρασαν... και τα κατάφεραν. Γιατί όχι κι εσύ;

Φιλικά

Διώνη

ΔΙΩΝΗ έγραψε:

Καταλαβαίνω και όλα τα υπόλοιπα που έγραψες και λέω πως έχεις και δίκιο.

........

Δες και αυτά που έγραψε ο Νέμος. Νομίζω πως μπορούν να σε βοηθήσουν σε σημαντικό βαθμό.

ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕ!!!!

Η ζέστη και το νέφος σήμερα πρέπει να ξεπέρασε κάθε όριο!

Είναι και μερικά πράγματα, Νέμο, που δεν προσφέρονται για χωρατά. Αν και πολλά προβλήματα θα βρίσκανε λύση με το χαμόγελο και όχι με τα δάκρυα, οπότε προσπερνώ τους αστεϊσμούς σου.

Στο θέμα που ανοίξαμε, στο μεγάλο παράπονο που κουβαλάει το μυαλό μας... δώσαμε ήδη το στίγμα θάνατος. Όμως ας είμαστε ανοικτοί και στα παράπονα, τα μεγάλα παράπονα, που κουβαλούν άλλοι συνάνθρωποι. Όσο και αν ο θάνατος φαντάζει ΤΟ τεράστιο πρόβλημα, υπάρχουν και πολλά άλλα να μαυρίζουν τα φυλλοκάρδια μας. Ένα τέτοιο συνάντησα σήμερα και με συγκίνησε βαθύτατα. Έστω και αν κατέληξε σε χάπι έντ... κι έστω και αν αυτό μου θύμισε για μια ακόμη φορά πως στην περίπτωση του θανάτου αποκλείεται ένα τέτοιο ευτυχισμένο τέλος.

Η είδηση μου προέκυψε από ένα σύνδεσμο που ακολούθησα... τελείως τυχαία. Ήταν ένας σύνδεσμος με μέσο ενημέρωσης της Κύπρου και προφανώς για το λόγο αυτό δε θα φτάσει ποτέ στις δικές μας τηλεοράσεις.

Με λίγα λόγια: Μια νεαρή κοπέλα από την Τσεχία επισκέφθηκε τις τελευταίες μέρες την Κύπρο αναζητώντας τον χαμένο πατέρα της. Τον Κύπριο πατέρα της που τρεις σχεδόν δεκαετίες πριν επισκέφθηκε την Τσεχία, ερωτεύτηκε μια κοπέλα εκεί... και ο έρωτας αυτός έδωσε καρπό: Ένα πανέμορφο κορίτσι.

Όμως ο Κύπριος εκείνος ήταν παντρεμένος και με παιδιά. Δεν μπορούσε να αναλάβει και το καινούριο παιδί που έφερε στον κόσμο. Κράτησε για λίγα χρόνια επαφή με την Τσέχα φίλη του και πρόλαβα να γνωρίσει και το μωράκι... Έπειτα όμως οι δεσμοί επικοινωνίας κόπηκαν.

Το μωράκι μεγάλωσε χωρίς το βιολογικό του πατέρα. Μέσα της σιγόκαιγε ο πόνος της στέρησης. Και τώρα, φτάνοντας πια στα 26 της, αποφάσισε να δράσει. Να πάει στην Κύπρο και να αναζητήσει τον άνθρωπο που την έφερε στη ζωή.

Η τύχη της χαμογέλασε και κατάφερε επιτέλους να αγκαλιάσει τον χαμένο πατέρα της. Κάνοντας κλικ εδώ μπορείτε να δείτε και σχετικό βίντεο.

Τα τόσα χρόνια πόνου και μοναξιάς όμως σβήνουν; Αλλάζει τίποτε για όσα συσσωρεύτηκαν στην ψυχή ενός παιδιού που μεγάλωσε χωρίς το χάδι του πατέρα;