HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Ένα σύννεφο με παντελόνια

Πήγαινε κάτω 
3 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ένα σύννεφο με παντελόνια Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Ένα σύννεφο με παντελόνια   Ένα σύννεφο με παντελόνια Icon_minitimeΣαβ Ιουλ 19, 2008 10:30 am

Στην εποχή μας τα σύννεφα έγιναν νέφος πάνω από τις πόλεις μας και νέφος στη σκέψη των ανθρώπων... κάποτε όμως φορούσαν παντελόνια:


Ένα σύννεφο με παντελόνια 92494511


Σύννεφο Με Παντελόνια

Τη σκέψη σας που 'νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ' ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα τη τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.

Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στη ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας το κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.

Εσείς οι αβροί!...
Επάνω στα βιολιά ξαπλώνετε τον έρωτα.
Επάνω στα ταμπούρλα ο άξεστος τον έρωτα ξαπλώνει.

Όμως εσείς,
θα το μπορούσατε ποτέ καθώς εγώ,
τον εαυτό σας να γυρίσετε τα μέσα του όξω,
έτσι που να γενείτε ολάκεροι ένα στόμα;
Ελάτε να σας δασκαλέψω,
εσάς τη μπατιστένια απ' το σαλόνι,
εσάς την άψογο υπάλληλο της κοινωνίας των αγγέλων
κι εσάς που ξεφυλλίζετε ήρεμα-ήρεμα τα χείλη σας
σα μια μαγείρισσα που ξεφυλλίζει τις σελίδες του οδηγού μαγειρικής.

Θέλετε
θα 'μαι ακέραιος, όλο κρέας λυσσασμένος
-κι αλλάζοντας απόχρωση σαν ουρανός-
θέλετε-
θα 'μαι η άχραντη ευγένεια
-όχι άντρας πια, μα σύννεφο με παντελόνια...


Βλαδίμηρος Μαγιακόβσκη, 1915... Αυτός που προτίμησε να γίνει ένα σύννεφο με παντελόνια για να ταράξει τα νέφη του μυαλού μας. Και τα νέφη της γραφειοκρατίας μιας επανάστασης που ξεστράτισε...

Φυλακίστηκε κατ' επανάληψη. Παρεξηγήθηκε. Συγκρούστηκε. Αυτοκτόνησε - απογοητευμένος λένε. Κι άλλοι πάλι ισχυρίστηκαν πως τον αυτοκτόνησαν. Ποιος μπορεί ποτέ να ξέρει όλη την αλήθεια μιας αυτοκτονίας; Κανείς και ποτέ... Ούτε καν ο ίδιος που αυτοκτονεί.

Σήμερα όμως θυμηθήκαμε τον ποιητή όχι για την αυτοκτονία του αλλά με αφορμή ένα ακόμη λάθος στα στοιχεία του ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. Αν και εκείνο επιμένει πως η 19η Ιουλίου είναι η μέρα που γεννήθηκε, όλες οι άλλες πηγές την τοποθετούν στις 7 του Ιούλη. Έτσι στο μυστήριο του θανάτου του έχουμε τώρα και το μυστήριο της γέννησης. Λέω πως ειδικά για τους ανθρώπους που αυτοκτονούν (ή και τους αυτοκτονούν... ) πρέπει να δείχνουμε λίγο περισσότερο σεβασμό και προσοχή όταν μιλάμε για τη ζωή τους. Γιατί είναι μια ζωή ακριβά πληρωμένη και εξαργυρωμένη. Ας μην τους αυτοκτονούμε ακόμη μία φορά...

Είναι κατά πως φαίνεται το ιδανικό θύμα ένας αυτόχειρας να λέμε σε βάρος του ότι μας κατέβει. Κι άλλο τόσο γοητευτικό να πλέκουμε παραμύθια για αυτόχειρες. Γιατί το ακροατήριο είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένο. Φλέγονται από περιέργεια οι άνθρωποι να μάθουν τα κίνητρα ενός αυτόχειρα. Βάζει μπουρλότο στους φόβους και στις φοβίες τους αυτός ο ξαφνικός και ηθελημένος χαμός. Και ειδικά σε όσους τρέμουν το θάνατο. Ναι, είναι χιλιοπαιγμένο το έργο με τις αυτοκτονίες και τους αυτόχειρες. Ίσως κάποτε όμως χρειαστεί τους ρόλους να αντιστρέψουμε και να βάλουμε στο μικροσκόπιο τους θεατές και τους ρήτορες. Τι και γιατί τους μαγνητίζει σε μια αυτοκτονία;

Άκουσα κάποτε και την άποψη πως η ίδια η αυτοκτονία ενίοτε έχει θεατρινίστικο χαρακτήρα και μόνο. Να ελκύσει θεατές όταν άλλο μέσο έχει αποτύχει. Μπορεί και έτσι να συμβαίνει; Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, βεβαίως και μπορεί. Και τότε ο μόνος αρμόδιος να εξετάσει το φαινόμενο είναι ο ψυχίατρος. Ούτε ο φιλόσοφος, ούτε ο ποιητής.

Για περιπτώσεις όμως σαν του Μαγιακόβσκη, ο ιστορικός και ο κοινωνιολόγος έχουν τον πρώτο ρόλο. Δε φεύγεις εύκολα στα 37 σου χρόνια. Δεν παρατάς στη μέση τη ζωή σου στα καλά καθούμενα. Μόνο αν συννεφιάσει τόσο ο νους που αδύνατον να δει και άλλη μέρα να ξημερώνει. Και μπορεί να ελέχθη ότι "η αυτοκτονία είναι πράξη παθολογική" μα παθολογία ποιου; Του αυτόχειρα ή ενός άρρωστου κοινωνικού συστήματος που καταπίνει τους ανθρώπους άγουρους; Μια κοινωνία που όλοι ξέρουμε ότι συναγωνίζεται με επιτυχία θαυμαστή τον μυθικό Μινώταυρο. Κι αρπάζει νιους και νιες και τις πετάει θυσία στα σκοτάδια του λαβύρινθου.

Έχω επίσης ακούσει να εξυμνούν αυτοκτονίες. Και να λένε για αυτόχειρες πως υπήρξαν μεγάλοι διότι ακριβώς αυτοκτόνησαν! Τι βλακεία! Γιατί εκείνος που το λέγει ή θα πρέπει και ο ίδιος να αυτοκτονήσει ή αλλιώς αυτόματα παραδέχεται τη δική του μικρότητα και άρα η άποψή του περιττεύει.. Κι επειδή κανένας αυτόχειρας δε γύρισε πίσω να μας πει την τελική του γνώμη έχουμε μόνο τους ασήμαντους συνήγορους να παινεύουν τέτοιες πράξεις. Είτε μας αρέσει είτε όχι το πρόβλημα της αυτοκτονίας είναι και θα παραμείνει άλυτο. Πίσω για πάντα από τον τοίχο που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο. Ιδιοκτησία στους αιώνες μόνο των ποιητών και της μυθοπλασίας. Η φιλοσοφία και η επιστήμη, και συγκεκριμένα η κριτική φιλοσοφία και η θετική επιστήμη - "οι μόνες μέθοδοι που προσφέρουν τον υψηλότερο βαθμό φερεγγυότητας σχετικά με το ακίβδηλο της αλήθειας" - μένουν αναγκαστικά στο εδώ και στις συνέπειες μιας αυτοκτονίας στον κόσμο των ζωντανών.

Και στο μικρό όφελος που προσμετρούν σε μια αυτοκτονία, την απόσειση του νέφους από τη σκέψη των ανθρώπων, το ταρακούνημα πες της ραστώνης και της ακηδίας, υπάρχει σοβαρός αντίλογος. Κύρια στο τι θα μπορούσε ακόμη να προσφέρει εκείνος που προτίμησε να φύγει νωρίς. Διότι, και πέστε μου αν κάνω λάθος, κανείς ποτέ δε νοιάστηκε για ένα άσημο άνθρωπο που σε μια ώρα σκοτεινή έβαλε τέλος στη ζωή του. Πάρτε για παράδειγμα τα ελληνικά δεδομένα. Για ποιους αυτόχειρες άφθονο έρρευσε το μελάνι; Για τον Καρυωτάκη, το Συκουτρή, τον Περικλή Γιαννόπουλο, την Κατερίνα Γώγου... και όποιον άλλο κατάφερε να ξεφύγει από το μέτριο. Για τη μάνα του μαθητή μου του Κ.... , ακούσατε ποτέ να γίνεται λόγος; Και όμως κι εκείνη αυτοκτόνησε...

Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη. Αυτή που θέλησε να προβάλει ο Δημήτρης Λιαντίνης. Πως ο ποιητής όσο ζει πεθαίνει θανάτους πολλούς και όταν έρθει η ώρα να πεθάνει ο θάνατος δε βρίσκει τίποτε να πάρει. Πάει άγουρος ο ποιητής γιατί τον συνθλίβει ο πόνος του κόσμου. Γιατί ο ποιητής είναι ο κοντινότερος ομότεχνος του θεού. Προσπάθεια εξωραϊσμού της αυτοκτονίας ή η πραγματικότητα; Αυτό μόνο ο ίδιος ο αυτόχειρας θα μπορούσε να μας το πει, ξεχωριστά ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά φευ... το μυστικό το πήρε για πάντα μαζί του. Ακόμη και αν άφησε πίσω του επιστολή... Ακόμα και επιστολή σαν του Μαγιακόβσκη:

Παράθεση :
Σε όλους

Για το θάνατό μου μην κατηγορήσετε κανένα
και παρακαλώ να λείψουν τα κουτσομπολιά
.
Το απεχθανόταν αυτό φοβερά ο μακαρίτης.
Μητέρα, αδελφές και σύντροφοι, συγχωρέστε με - αυτός δεν είναι τρόπος-
(δεν τον συμβουλεύω σε άλλους)
μα δεν έχω διέξοδο. Λίλια αγάπαμε.
Συντρόφισσα κυβέρνηση, η οικογένειά μου είναι
η Λίλια Μπρικ, η μητέρα, οι αδελφές και η Βερόνικα Βιτόλοτοβα Πολόνσκαγια.
Αν τους εξασφαλίσεις μια υποφερτή ζωή, ευχαριστώ.

Τ’ αρχινισμένα ποιήματα δώστε τα στους Μπρικ.
Αυτοί θα τα ξεδιαλύνουν.
“Το επεισόδιο θεωρείται λήξαν” καθώς λεν
και εμείς ας πούμε
τη βάρκα του έρωτα
τη συνέτριψε η ζωή.
Είμαστε πάτσι τώρα οι δυό μας
και δεν έχει νόημα να καταγραφούνε κάθε αμοιβαίος πόνος, συμφορά και προσβολή.
Να ‘στε καλά.
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Υστερόγραφο 12.IV.30
Σύντροφοι της ΡΑΠΠ. Μη με θεωρήσετε λιγόψυχο.
Σοβαρά, τίποτα δεν μπορεί να γίνει.
Γειά σας.
Πέστε του Γιερμίλοφ, λυπάμαι που έβγαλα το σύνθημα,
έπρεπε να συνεχίσω τον καυγά ως το τέλος.
Β.Μ.

Στο τραπέζι μου είναι 2.000 ρούβλια - δώστε τα στην Εφορία.
Τα υπόλοιπα πάρτε τα απ’ τις Κρατικές Εκδόσεις.


Β.Μ.

Λέω, ακόμα και σαν την επιστολή του Μαγιακόβσκη, ακριβώς για το σημείο που τόνισα. Γιατί οι πολλοί αφήνουν συνήθως πίσω τους κατηγόριες και καταγγελίες και γενικά μεθοδεύουν με κάθε τρόπο να γίνει πρώτη είδηση ο θάνατός τους. Ένας θάνατος βιολογικός που γίνεται ένα καλοστημένο θέαμα - θέατρο πες - με άλλες σκοπιμότητες. Και τότε μένει πίσω σε μας να σκεφτούμε και να πράξουμε αναλόγως. Θα παίξουμε σαν καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια το ρόλο που ο αυτόχειρας θέλησε να μας αναθέσει; Θα πάρουμε μέρος στο παιγνίδι του;

Ακόμη και αν αποφασίσουμε να παίξουμε σ' αυτό το παιγνίδι, ας μην ξεχνάμε ποτέ πως όση βούληση αυτοδιάθεσης έδειξε ο αυτόχειρας, άλλη τόση χρωστάμε κι εμείς στους εαυτούς μας. Και όχι να καταλήξουμε φτωχά αθύρματα σε ξένα σχέδια.

Είναι όμως τόσο γιγάντιοι οι φόβοι που ξυπνάνε από μια αυτοκτονία και τόσο τερατώδεις οι φοβίες, που αν έτσι άφοβα σταθείς μπροστά στο πρόβλημα, κινδυνεύεις αθέλητα να ακολουθήσεις το μακαρίτη... Από τη μια είναι το μέγα πλήθος των κωφών και των αδιάφορων: Ένας τρελός ήταν, μη μας τα ζαλίζεις μ' αυτόν. Και από την άλλη έχεις τον όχλο των φόβων και της φοβίας. Μη τους κύκλους τάραττε και αυτοί... Ε, ναι. Αξίζει πραγματικά σε μια αυτοκτονία να στρέψεις τα φώτα στους ίδιους τους θεατές. Γιατί οι μεν ηρωποιούν τον αυτόχειρα; Τι προκαλούν στους άλλους οι φοβίες; Και γιατί φοράνε οι πολλοί παρωπίδες μπροστά στο θάνατο ενός συνανθρώπου τους; Και μόνο αν αυτά απαντηθούν κάποτε και διευκρινιστούν, θα μπορέσουμε να αναζητήσουμε και τα αληθή αίτια που όπλισαν το χέρι του αυτόχειρα. Πάντα σε συνάρτηση με τους ιδιαίτερους όρους ζωής του. Καλώς ή κακώς, ακόμη και για το Μαγιακόβσκη, υπάρχει φανερή προσδοκία σε κάθε αυτόχειρα. Πεθαίνει για να ...

Η μόνη περίπτωση, έτσι γράφει ο Λιαντίνης, που ξέφυγε αυτόν τον κανόνα, ήταν ο Κυρίλωφ. Μα ο Κυρίλωφ, αγαπητοί μου, ήταν απλώς μία νοητική εποπτεία του Ντοστογιέβσκι και όχι άνθρωπος αληθινός. Φαντασία δηλαδή του ποιητή και υπόθεση. Σε όλες τις άλλες αυτοκτονίες, χωρίς καμιά εξαίρεση, υπήρχε σκοπιμότητα. Ξεκινώντας από τους απλούς ανθρώπους που συνήθως επιδιώκουν την εκδίκηση (τι ανόητο, να εκδικείσαι τους άλλους σκοτώνοντας τον εαυτό σου! ) και φτάνοντας στα μεγάλα ονόματα που παρά το μέγεθος της δόξας τους εν ζωή επιδιώκουν την ακόμη μεγαλύτερη μετά το θάνατο. Ίσως γιατί ποτέ δεν πίστεψαν στο μεγαλείο τους... Ανασφάλεια δηλαδή...

Αφήνω μόνο μία παράμετρο για άλλη εκδοχή, να μην υπάρχει δηλαδή σκοπιμότητα αλλά ανάγκη. Μα τότε δεν πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία αλλά για έγκλημα. Ακόμη και αν το φονικό χέρι είναι του αυτόχειρα, έχουμε στην περίπτωση αυτή τους ηθικούς αυτουργούς. Και είναι εδώ ενταγμένες οι αγνές αυτοκτονίες των ποιητών όπως τις περιέγραψε ο Λιαντίνης. Αυτούς τους ποτίζει το φαρμάκι στάλα στάλα ο πόνος του κόσμου, γιατί έτυχαν με μεγάλα αυτιά και ακόμη μεγαλύτερα μάτια. Και βλέπουν και ακούν όσα ποτέ δε θα δουν και δε θα ακούσουν οι πολλοί. Μα τότε... Τότε ένα είναι σίγουρο. Κανείς δε θα δει και δε θα ακούσει ούτε το γιατί προτίμησαν να περπατήσουν αυτοθέλητα για το θάνατο. Ίσως μόνο μετά από χρόνους πολλούς... Και μόνο οι όμοιοί τους.

Για τους άλλους, και δε μιλώ για τους πολλούς αλλά μόνο για όσους σέβονται τον εαυτό τους και σέβονται και κάθε άλλον, μένει μόνο η απορία. Το αίνιγμα αν θες... Αυτό χρωστάνε να κρατάνε ζωντανό με κάθε τρόπο. Και να σιωπούν αφού δεν έχουν κάτι για να πουν. Όχι μόνο ακούς μα και βλέπεις καλύτερα όταν σιωπάς. Παρατηρείς και σκέφτεσαι. Τι; Σας είπα ήδη. Τους θεατές... το φιλοθεάμον κοινό. Εκεί είναι η ουσία και το μόνο που μπορεί να παρατηρηθεί. Έτσι κι αλλιώς ο αυτόχειρας, όχι μόνο ο Μαγιακόβσκη, είναι πια ένα σύννεφο με παντελόνια... Κι όποιος τέτοια παντελόνια κυνήγησε ή βρέθηκε να τους κάνει παρέα ή κατέληξε σε νεφελοκοκκυγίες...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΗΡΑΚΛΗΣ
Admin
ΗΡΑΚΛΗΣ


Αριθμός μηνυμάτων : 421
Registration date : 01/11/2007

Ένα σύννεφο με παντελόνια Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ένα σύννεφο με παντελόνια   Ένα σύννεφο με παντελόνια Icon_minitimeΣαβ Ιουλ 19, 2008 10:52 pm

Αξίζει στο λάθος του ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ να αντιπαραθέσουμε μια από τις σωστές αναφορές του που έρχεται έμμεσα να απαντήσει σε ένα ερώτημα που τέθηκε παραπάνω:

Παράθεση :
τι θα μπορούσε ακόμη να προσφέρει εκείνος που προτίμησε να φύγει νωρίς.

Λέω έμμεσα γιατί μεταφυσικές δε χωράνε και άλλες φαντασιοπληξίες. Έχουμε λοιπόν και λέμε...

Ο Μαγιακόβσκη γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1893.

Ένα χρόνο νωρίτερα, στις 30 Ιουνίου 1892, στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Λέσβο, είχε γεννηθεί ένα αγοράκι που αργότερα έγινε γνωστό με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Στρατής Μυριβήλης.

Ένα σύννεφο με παντελόνια 92496510

Έζησε στο νησί του ως τα 1912. Πρόλαβε στο μεταξύ να έρθει σε επαφή με την πνευματική ζωή του τόπου του, που άνθιζε εκείνο τον καιρό, και να λάβει μέρος και ο ίδιος με σατιρικά ποιήματα στο περιοδικό Μυτιληνιός αλλά και με την έκδοση του δικού του περιοδικού, του Σκριπ. Στα 1912 μετακόμισε στην Αθήνα για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο. Τον πρόλαβε όμως ο πόλεμος και ο νεαρός Στρατής βρέθηκε εθελοντής στο μέτωπο και των Βαλκανικών πολέμων και αργότερα στο Μικρασιατικό.

Στα 1930... ο σχεδόν συνομήλικός του, Βλαδίμηρος Μαγιακόβσκη, στις 14 του Απρίλη συγκεκριμένα, έβαζε τέλος στη ζωή του...

Στο μεταξύ ο Μυριβήλης, έχοντας ολοκληρώσει το χρέος του στην πατρίδα, είχε γυρίσει στο νησί του και εργαζόταν ως δημοσιογράφος ενώ παράλληλα ασχολιόταν και με τη λογοτεχνία. Στα 1932, δύο χρόνια μετά το θάνατο του Μαγιακόβσκη, ο Μυριβήλης φεύγει και πάλι για την Αθήνα.

Είναι η εποχή που έχει ολοκληρωθεί και η πρώτη περίοδος του έργου του. Αποκορύφωση αυτής της περιόδου το καταπληκτικό Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ (1924) και τελευταίο το Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΑΤΙΑ (1932).

Στη δεύτερη περίοδο ο Μυριβήλης μας έδωσε τα εξής:

Τις νουβέλες Ο Βασίλης ο Αρβανίτης (1943), Τα παγανά (1945), Ο Παν (1946), το μυθιστόρημα Η Παναγιά η Γοργόνα (1949) και τις συλλογές διηγημάτων Το πράσινο βιβλίο (1935), Το γαλάζιο βιβλίο (1939), Το κόκκινο βιβλίο (1952) και το βυσσινί βιβλίο (1959).

Πολυγραφότατος... Αλλά όχι μόνο...

Ο Μυριβήλης στο διάστημα αυτό συνεχίζει τη δημοσιογραφία και από το 1938 αρχίζει και μια νέα εργασία στη βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων. Δυο χρόνια αργότερα, στα 1940, το Γαλάζιο του Βιβλίο τιμάται με το κρατικό βραβείο πεζογραφίας. Ο Μυριβήλης γεύεται πια την αναγνώριση. Στα 1946, με τη λήξη του πολέμου, ανέλαβε χρέη διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας. Τέλος, στα 1958 γίνεται και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών φτάνοντας στο ζενίθ της δόξας. Να σημειώσουμε ότι προτάθηκε και τρεις φορές για νόμπελ...

Στο μεταξύ η χώρα έχει περάσει μέσα από την κόλαση του εμφύλιου σπαραγμού και ο Μυριβήλης που κάποτε έγραψε έναν ύμνο ενάντια στον πόλεμο και στα δεινά που φέρνει στη ζωή των ανθρώπων, τώρα τάσσεται ανεπιφύλακτα κατά των κομμουνιστών. Και όχι μόνο... Με αποτροπιασμό διαβάζουμε στη Βικιπαίδεια (από κει και οι πληροφορίες για τη ζωή του) πως έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει ακόμη και τις εκτελέσεις και τους βασανισμούς των αριστερών!!!

Ένα σύννεφο με παντελόνια 92496511

Πέθανε μια μέρα του Ιούλη, ακριβώς σαν σήμερα, στα 1969, και στα 77 του - όχι 37 που πήγε και αυτοκτόνησε ο Ρώσος ομότεχνός του - από βρογχοπνευμονία...

Και πέστε μου, με τέτοια πορεία ζωής καλύτερο δε θα ήταν για την υστεροφημία του να είχε φύγει πριν τα γεράματα τον οδηγήσουν να τάσσεται υπέρ της εκτέλεσης και του βασανισμού συνανθρώπων του;

Τελικά κάτι τέτοιες περιπτώσεις επιβεβαιώνουν τον άλλο μεγάλο Ρώσο, τον Ντοστογιέβσκη, και όσα έλεγε για τα σαράντα χρόνια του ανθρώπου...

Λέω λοιπόν, χωρίς να επικροτώ σε καμία περίπτωση τις αυτοκτονίες, πως η αντιπαραβολή ζωής αυτών των δύο ανθρώπων που γεννήθηκαν την ίδια εποχή, έρχεται δυστυχώς να δικαιώσει εκείνον που επέλεξε να φύγει νωρίς και όχι εκείνον που επέζησε...

Και το αξιοσημείωτο είναι πως το μυθιστόρημά του ΒΑΣΙΛΗΣ Ο ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, γραμμένο αρκετά νωρίς, (1943) προφήτευε κατά κάποιον τρόπο τα κατάντια όποιου διαπράττει ύβρη... Δε στάθηκε όμως ικανό το έργο να συγκρατήσει το δημιουργό από το ολίσθημα.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
captain Nemos
Υποπλοίαρχος
Υποπλοίαρχος
captain Nemos


Αριθμός μηνυμάτων : 367
Location : Χαμένος στο πέλαγος
Registration date : 31/10/2007

Ένα σύννεφο με παντελόνια Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ένα σύννεφο με παντελόνια   Ένα σύννεφο με παντελόνια Icon_minitimeΚυρ Ιουλ 20, 2008 12:17 am

Διάλεξες όμως ΤΗΝ περίπτωση για να συγκρίνεις.

Ο Μυριβήλης είχε πράγματι μια γερή πένα αλλά ... υπάρχει το μέγα αλλά. Την ίδια περίοδο που γίνεται ο εμφύλιος εκείνος είναι διευθυντής του κρατικού ραδιοφώνου και παράλληλα γράφει... τι γράφει; Την Παναγιά τη Γοργόνα. Μόνο που ο ωκεανός που βρέχει αυτή την εποχή την Ελλάδα είναι κόκκινος σαν το αίμα των παιδιών της που σφάζονται. Μέσα σ' αυτό το αιματοκύλισμα ο καθένας επιλέγει στρατόπεδο. Και ο Μυριβήλης το δικό του. Σε θέση επίσημη και με τους δυνατούς.

Πάρε τώρα και το Βλαδίμηρο. Μια ζωή με τους απέξω. Κόντρα σε κάθε εξουσία.

Δεν είναι μόνο το σύγχρονο αλλά και τι αξίες και αρχές είχε ο καθένας τους.

Εντάξει ως νέος ο Μυριβήλης έγραψε ένα αντιπολεμικό έργο. Μικρό παιδί ήταν, έζησε τη φρίκη του πολέμου, αναμενόμενο. Εξάλλου σε μια Ελλάδα που ζούσε στη δίνη διαδοχικών πολέμων τι άλλο θα μπορούσε να γράψει;

Εγώ δεν πιστεύω πως μετά τα σαράντα μεταλλάχτηκε. Το αντίθετο θα έλεγα. Του βγήκε ο αληθινός εαυτός του, ο ώριμος. Αν είχε φύγει νέος, ποτέ δε θα μαθαίναμε ποιος αληθινά ήταν ο Μυριβήλης. Νομίζω πως σε πολλούς αυτόχειρες υπάρχει αυτός ο φόβος. Μη χαθεί η στίλβη της νεότητας και τότε τι θα φανεί από κάτω; Αν έχει χρυσό, ο χρυσός. Αν ντενεκέ... ο ντενεκές και μάλιστα ξεγάνωτος.

Θέλω να πω ότι είναι κατά του Μαγιακόβσκη που έφυγε νωρίς για δεν πέρασε τη βάσανο της τρίτης ηλικίας... Εκεί θα βλέπαμε τι άξιζε και τι όχι...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://arxipelagos.blogspot.com/
 
Ένα σύννεφο με παντελόνια
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ :: ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ-
Μετάβαση σε: