HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Μοναξιά

Πήγαινε κάτω 
2 απαντήσεις
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Μοναξιά Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Μοναξιά   Μοναξιά Icon_minitimeΤετ Ιουλ 16, 2008 2:01 pm

Είναι γεγονός ότι το φόρουμ HOMA EDUCANDUS είναι και λίγων μηνών και λίγων μελών. Κι εμείς... κόντρα στον καιρό! Καταφέρνουμε με τις επιλογές μας συνεχώς να αποβιβάζουμε ανθρώπους. Μπορεί η παροιμία να λέει όλοι οι καλοί χωράνε για να ευνοήσει την πολυκοσμία και το συνωστισμό, αλλά ποιος πρόσεξε ποτέ τον επιθετικό προσδιορισμό "καλοί"; Δε θα σταθώ στην ανάλυση του καλού και του κακού. Υποκειμενισμός άκρατος και άφθονη ηθικολογία υπάρχει σε τέτοιες αναλύσεις που τελικά καταλήγουν να θεωρούν καλούς όσους μας μοιάζουν και συμφωνούν μαζί μας και όλους τους άλλους κακούς. Θα σταθώ μόνο στη διαφορά του πόσοι και του ποιοι...

Το πρώτο το είπα ήδη. Λίγοι και κάθε μέρα προσπαθούμε για το λιγότεροι. Το βάρος όλο το δίνουμε στο ποιοι. Θέλουμε και προτιμούμε ανθρώπους που γνωρίζουμε ως συνομιλητές. Για να έχει ουσία ο λόγος. Να απευθύνεται σε ανθρώπους και όχι σε ιντερνετικά φαντάσματα. Και σε αυτούς τους ανθρώπους θα εστιάσω σήμερα. Τους λίγους και καλούς φίλους του Εντουκάντους. (εξήγησα ήδη το καλός... ) Άρα η παρούσα συζήτηση αφορά αυτά τα πρόσωπα, συγκεκριμένα και εντελώς προσδιορισμένα και ας εντάχθηκε στην ενότητα φιλοσοφία. Ή και ακριβώς γι' αυτό. Ομολογώ ότι συχνά όταν πιάνω φιλοσοφικά βιβλία στα χέρια μου, ξεχειλίζει η απέχθεια. Λόγος σκόπιμα στριφνός και νοήματα ηθελημένα ομιχλώδη. Όμως φιλοσοφία δεν είναι άλλο παρά να μάθω να ζω τη ζωή μου καλύτερα. Και να μάθουν όλοι... όχι μόνο οι δέκα και οι είκοσι μορφωμένοι και ενίοτε και παραμορφωμένοι της κοινωνίας μας.
Εξηγημένα και ντόμπρα. Η κουβέντα θα γίνει για τα συγκεκριμένα πρόσωπα και με λόγια όσο πιο απλά και καθημερινά... Όχι τσιτάτα και βαθυστόχαστες ελληνικούρες και άλλα διανοουμενίστικα. Το επιβάλλει και το ίδιο το θέμα, η μοναξιά...
Θυμάμαι που διάβασα κάποτε σε ένα περιοδικό, ένα από αυτά που κρέμονται στα περίπτερα και όχι κανένα επιστημονικό και σπουδαίο:
I am single και μ' αρέσει!
Κι αυτή θαρρώ πως είναι η πιο σπουδαία κουβέντα που άκουσα ποτέ για το θέμα της μοναξιάς. Γιατί δεν είναι πρόβλημα η μοναξιά από μόνη της αλλά η στάση που εμείς κρατάμε απέναντί της. Το πραγματικό δηλαδή πρόβλημα είναι αν μου αρέσει να είμαι μόνος μου ή όχι και ουσιαστικά αν μου αρέσει ο τρόπος που ζω. Και θα βοηθήσει νομίζω πολύ αν από την αρχή υπογραμμίσω πως υπάρχουν άνθρωποι που τους ενοχλεί η μοναξιά και άνθρωποι που τη θεωρούν δώρο και την επιζητούν... Θυμηθείτε πχ τον Καβάφη, και τον επιτιμητικό του λόγο για των σχέσεων και των συναναστροφών την ανοησία, αυτή που μπορεί να κάνει τη ζωή μας σαν μια ξένη φορτική.
Δίπλα στο λόγο του ποιητή θα παραθέσω τώρα λόγια τριών καλών φίλων, λόγια που γράφτηκαν μόλις τις τελευταίες μέρες. Δε θα πω σε ποιον ανήκει το καθένα, ούτε και πού γράφτηκε. Ο καθένας θα αναγνωρίσει πιστεύω αυτό που έγραψε και θα θελήσει να το αιτιολογήσει περισσότερο αλλά και να πάρει μέρος στο διάλογο.
ΑΠΟΨΗ ΠΡΩΤΗ
Παράθεση :
Απέραντη μοναξιά, ερημιά, κενό. Και εγώ εδώ, μέσα στα συντρίμμια της ζωής μου. Να ψάχνω να βρώ εσένα, εμένα, όλους τους άλλους... Το θλιβερό είναι ότι εμένα με έχασα για πάντα...

Ξημερώνει μια καινούργια μέρα σε λίγο... Αλλά μετά θα έρθει πάλι η νύχτα. Δεν μου αρέσουν αυτές οι νύχτες... Κάθε νύχτα ξεκινάει μια καινούργια μάχη. Μάχη με τις σκέψεις μου, που βασανίζουν το μυαλό και την ψυχή μου.

Κενό και απογοήτευση!!
ΑΠΟΨΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Παράθεση :
"... με βασανιζουν και πολλα αλλα τα οποια προσπαθω να τα πολεμησω, αυτη η μοναξια με εχει σβησει... "
ΑΠΟΨΗ ΤΡΙΤΗ
Παράθεση :
"... θα πρεπει να τα κραταω ολα μεσα μου και να ζω μεσα σε αυτον το μικρο κοσμο που μερα με τη μερα γινεται ολο και μικροτερος?

Τον δικο μου μικροκοσμο..

Γιατι οσο και να θες να κανεις κατι μερικες φορες και οσο και να θελεις να υποστηριξεις αυτο που εισαι, παντα θα βρεθει κατι πιο δυνατο, για να σε σταματησει και να σε αναγκασει να ζεις οπως θελουν οι αλλοι ή οπως εκεινοι θεωρουν πως ειναι σωστο..

Ποιος ειναι αυτος που καθοριζει τελικα ποιο ειναι το σωστο και ποιο το λαθος για τον καθενα μας ξεχωριστα? Τι πρεπει και τι οχι? Ποιος ξερει? Ποιος μπορει να καταλαβει? Ποιος ειναι αξιος να κρινει και να κατηγορει καποιον αλλο για τις επιλογες του?Τα πιστευω του και τα θελω του? Ειδικα οταν αυτα δεν προσβαλλουν και δεν θιγουν κανεναν? Οταν ειναι εξω απο τη ζωη καποιου αλλου?

Ο μονος ζημιωμενος τελικα ειναι αυτος ο ανθρωπος που ζει την ιδια την κατασταση.. Ειναι μεσα σε αυτη.Και ειναι μονος του αναμεσα σε χιλιαδες που θελουν να τον κατασπαραξουν,να τον αφανισουν! Ποιος τελικα και ΓΙΑΤΙ???
Τρία νέα παιδιά τα γράφουν αυτά. Μεγαλύτερα από 18, μικρότερα από 25... Και οι τρεις αισθάνονται τη μοναξιά να τους βαραίνει αφόρητα και μάλιστα μια μοναξιά υπαρκτική. Επειδή τους ξέρω και τους τρεις, ξέρω πως δεν είναι η ζωή τους χωρίς γνωστούς και παρέες. Βιώνουν μια ιδιότυπη μοναξιά της ύπαρξης ανάμεσα στους άλλους που δεν τους καταλαβαίνουν και δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί τους. Κι αυτό καταλήγει σε διχασμό με τον ίδιο τον εαυτό τους. Τους συντρίβει αυτή η κατάσταση... νιώθουν να χάνονται και να αφανίζονται και βλέπουν ορατό τον κίνδυνο της αλλοτρίωσης της προσωπικότητάς τους.
Και δεν είναι λόγια... Τα εννοούν αυτά που γράφουν. Είναι ολόγυμνη η αλήθεια τους μέσα στα λόγια αυτά. Χωρίς υπερβολές και μεγαλοστομίες. Και ακριβώς γι' αυτό θέλησα να ασχοληθώ με το ζήτημα. Να ασχοληθούμε... Να κάνουμε κοινό μας πρόβλημα αυτή τη μοναξιά που νιώθουν σήμερα οι άνθρωποι και ειδικά οι νέοι.
Ως εισαγωγή στο θέμα νομίζω είναι αρκετά όσα ανέφερα. Δε θέλω να προχωρήσω σε προσωπικές μου απόψεις. Περιμένω όμως να λάβετε το λόγο όλοι, για να το δούμε σφαιρικά το ζήτημα και σε όλες του τις διαστάσεις.
_______________________
ΥΓ. Στην πραγματικότητα το ίδιο θέμα το άνοιξε πριν από καιρό ο φίλος μας ο Στριφτερίξ αλλά με όρους ακαδημαϊκούς: Υπαρξιακός Λυτρωτισμός - Νιτσεϊκός Μηδενισμός - Σχολιάστε Ίσως και γι' αυτό οι σχολιασμοί υπήρξαν λίγοι και το θέμα έμεινε στην αφάνεια... Ας το ξαναπιάσουμε λοιπόν από την αρχή και αυτή τη φορά με λόγια απλά και καθημερινά. Ας αφήσουμε έξω τους μεγάλους της γης και της ιστορίας και ας μιλήσουμε για τη δική μας μοναξιά. Τη δική μας ύπαρξη... Πώς θα τη λυτρώσουμε;
Και λίγο αργότερα με διαφορετικούς όρους το έθεσε και η Χαλαρουίτα... Τι είναι ευτυχία... Μόνο που έφυγε και δεν πρόλαβε απάντηση να μας δώσει. Την έγραψε, το ξέρω αυτό, αλλά το γνωστό πρόβλημα του φόρουμ κατάπιε την απάντηση... Ίσως και γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Να μείνουμε με την απορία. Λέω μέχρι να γυρίσει να φροντίσουμε εμείς τουλάχιστον να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις. Αφού πρώτα σκύψουμε και μελετήσουμε το πρόβλημα... Και ακούσουμε και τους άλλους...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
Zorbas
Δόκιμος
Δόκιμος



Αριθμός μηνυμάτων : 54
Registration date : 06/01/2008

Μοναξιά Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Μοναξιά   Μοναξιά Icon_minitimeΤετ Ιουλ 16, 2008 5:48 pm

Μοναξιά...
η καρδιά δεν σταματά να κυβερνά και το μυαλό το απατηλό, άλλο δρόμο πιο στιλπνό θ' ακολουθήσει στο κενό, που θα φροντίσει να διχάσει το απέραντο ψυχρό...

θα επανέλθω με το θέμα σε μια πιο αναλυτική του μορφή...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 
Μοναξιά
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ :: ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ-
Μετάβαση σε: