HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Τα χριστιανόπουλα

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Τα χριστιανόπουλα Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Τα χριστιανόπουλα   Τα χριστιανόπουλα Icon_minitimeΚυρ Ιουν 29, 2008 7:26 pm

Το δικό μου "δράμα" με τα χριστιανόπουλα άρχισε από τη μέρα που με βάφτισαν. Και για να μη δραματοποιούμε άνευ λόγου τις καταστάσεις, εξηγώ πως αυτό το δράμα έχει μόνο την έννοια του μπερδέματος και ουδόλως του τραγικού.

Εκείνη λοιπόν τη μακρινή μέρα που με βάφτισαν (μακάρι και να ήξερα το πότε... σημειώνω να ρωτήσω τους γονείς μου σχετικά, φτάνει που δε σώθηκαν φωτογραφίες και φτάνει που μας έκλεψαν και το βαφτιστικό μου σταυρουδάκι... να μην ξέρω τουλάχιστον το πότε; Οποία παράλειψις!!!) και συνεχίζω για τη μέρα εκείνη που αποφάσισαν να με κάνουν άνθρωπο με όνομα... Ο νούνος όπως λέμε εμείς στην Ήπειρο, ο ανάδοχος για τα επίσημα κιτάπια, έτυχε άνθρωπος με γνώσεις περί τη θρησκεία και με συνείδηση του ρόλου που ανέλαβε. Το εκτιμώ αυτό έστω και αν κανείς δε ρώτησε κι εμένα αν ήθελα ή δεν ήθελα να βαφτιστώ... Με όλη λοιπόν την καθαρότητα και τιμιότητα των προθέσεών του ήρθε ο άνθρωπος να βαφτίσει ένα παιδί με όλα τα πρεπά και όλα τα έθιμα.

Έγινε όμως πυρ και μανία όταν κατάλαβε πως οι υπόλοιποι βιάζονταν να τελέψουν τη δουλειά και έλεγαν τα μισά και τα απόμισα από όσα το τελετουργικό προβλέπει για τις βαφτίσεις. Κι ας ήταν και ένας από τους μεγάλους ναούς της πρωτεύουσας... Μια και δυο την άλλη μέρα ο νονός μου, το επέτρεπε και η θέση του, απευθύνθηκε στην αρχιεπισκοπή για το σκάνδαλο. Ιδέα δεν έχω για τα περαιτέρω, το μόνο που ξέρω με βεβαιότητα είναι πως εμένα δε με ξαναπήγαν στην κολυμπήθρα και έτσι έμεινα μισοβαπτισμένη!!! Κάτι είναι κι αυτό, έστω και μικρό, να παρηγορεί τις αντιλήψεις μου του σήμερα. Ή και να τις ερμηνεύει... Μισό υπέρ και μισό κατά.

Ίσως και γιατί κανείς στα χρόνια που ακολούθησαν δε νοιάστηκε να με πιέσει για τις θρησκευτικές μου αντιλήψεις. Όχι τουλάχιστον περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο παιδί εκείνης της εποχής. Γιατί η καλλιέργεια των θρησκευτικών αντιλήψεων γίνεται μέσα από χίλιους δρόμους. Από την εικονίτσα που θα κρεμάσουν οι γονείς πάνω από το κρεβάτι σου, το σταυρό που θα κάνει η οικογένεια πριν από το φαγητό, την κυριακάτικη λειτουργία, την καμπάνα του εσπερινού, το στόλισμα του επιτάφιου, το ξωκλήσι το χαμένο σε ανθισμένα λιβάδια, το εικόνισμα της γιαγιάς που δε γνώρισες, τη λατρεμένη Ζωή του Παιδιού, το χρυσό δοντάκι της μετάληψης, το γάμο της ξαδέρφης, τις γιορτές τις μεγάλες και τη δική σου την ονομαστική και τόσα και τόσα άλλα.

Ερωτήματα σε κείνη την αταβιστική ηλικία δεν προλαβαίνεις να κάνεις. Δέχεσαι ως αλήθειες αυτονόητες όσα όλοι γύρω σου πιστεύουν και ακολουθούν... Έτσι κι εγώ. Μαζί με όλα τα "καλά" παιδάκια. Ένα χριστιανόπουλο κι εγώ. Με την προσευχούλα μου κάθε βράδυ στην Παναγίτσα και με τα καθαρά μου ρουχαλάκια κάθε Κυριακή στην εκκλησία να ακούω και να μην καταλαβαίνω παρά μόνο τα Σα εκ των Σων που έπρεπε να γονατίσουμε και να σκύψουμε το κεφάλι και να ευχαριστούμε το Θεό για όσα μας έδωσε και όσα δε μας έδωσε...

Στο μικρό χωριουδάκι που πέρασα τα περισσότερα παιδικά μου χρόνια υπήρχε μια ήρεμη θρησκευτικότητα. Κανένας φανατισμός αλλά και κανένας λόγος αντίθετος. Και σύμβολο αυτής της χαμηλών τόνων σχέσης με τα της θρησκείας, ο σεβάσμιος ιερέας μας. Μια μορφή που ακόμη τώρα φέρνει στην ψυχή μου γαλήνη και άρωμα ανθρώπου. Η αγάπη του για μας τα παιδιά δεν ήταν μόνο για τους τύπους και νομίζω πως ακριβώς αυτό το συναίσθημα που το διαβάζουν αλάνθαστα τα παιδικά μάτια, υπέβαλε με τον πιο αψεγάδιαστο τρόπο την αγάπη μας και για κάθε τι που εκπροσωπούσε. Ήρεμα πάντα και απλά και τελείως φυσικά. Σαν το νερό που πίνεις να ξεδιψάσεις.

Αυτό νομίζω πως έκανε και τη μεγαλύτερη "ζημιά" σε μένα. Ο καλοκάγαθος γέροντας, η ζωντανή σάρκωση του άφετε τα παιδία ελθείν προς με... Έμεινα κι εγώ με τη λαθεμένη εντύπωση πως ο κάθε άνθρωπος που σου παριστάνει το φίλο είναι ειλικρινής και ανεπιτήδευτος. Όμως δεν είναι αυτό το θέμα. Μα ακριβώς το ανάποδο: Η τεράστια χαρά όταν με αιφνιδιάζει εκείνη η παλιά αίσθηση, του αληθινού ανθρώπου και του πραγματικού φίλου.

Και να που αυτή τη φορά ο Άνθρωπος ήταν και πάλι ένας ιερέας. Τι σημασία έχει αν εγώ στο μεταξύ έχω άλλες αντιλήψεις δημιουργήσει για τα θρησκευτικά ζητήματα; Ο σεβασμός και θαυμασμός για τον κάθε ιερωμένο που τιμά τα ράσα του παραμένει αναλλοίωτος. Γιατί αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει είναι ο κάθε άνθρωπος να είναι αληθινός σε εκείνο που πρεσβεύει, αυθεντικός. Άνθρωπος εσθλός. Ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, φύλο, ηλικία... Κι αυτό θαρρώ είναι δώρο από τη δική μου μισή βάφτιση κι από το "λαδάκι" του νονού μου, το "όχι" στα δήθεν και στα επίπλαστα και στα ψευδεπίγραφα.

Και δίπλα στη διαισθητική προσέγγιση των βιωμάτων, ήρθε αργότερα ο Βίλχεμ Ράιχ με τη Δολοφονία του Χριστού, ήρθε ο Καζαντζάκης με το Χριστό του που ξανασταυρώθηκε και ο Λιαντίνης με τον καθαρό Χριστούλη του.

Αλλά κι εκείνος ο ιερομόναχος, ο πατερ - Κοσμάς, στον Αϊ - Γιάννη το Θεριστή στα μέρη της Γκρέτσια Σαλεντίνα... Να του τραγουδάμε τη Δεροπολίτισσα και να μας απαντά με ύμνους, σε μια παρέα που οι περισσότεροι δεν ήμασταν της εκκλησίας αλλά που κλαίγαμε όλοι μαζί από την άφατη συγκίνηση της συνάντησης των ψυχών.

Γιατί τέτοιες ώρες που ο λόγος στέκει αδύναμος να μας εκφράσει, έρχεται με τη χάρη και τη μαγεία της η τέχνη να αποφορτίσει το βαρύ και ασήκωτο φορτίο, για να μη μας συντρίψει η αλήθεια που έλεγε και ο Νίτσε...

Έτσι και χτες το βράδυ. Σαν χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα την άγνωστη φωνή από μακριά να δηλώνει τη γνήσια φιλία και το αληθινό ενδιαφέρον... Ένα τραγούδι ήρθε στο νου μου, ένα παιδικό χριστιανικό τραγουδάκι. Ας μην είμαι παιδί κι ας έχω από καιρό ακολουθήσει άλλους δρόμους στα περί της θρησκείας...

Τα Χριστιανόπουλα

Τα Χριστιανόπουλα θα πάμε με φτερά
να πούμε μήνυμα που φέρνει τη χαρά.
Μας περιμένει με λαχτάρα όλη η γη
κι εμείς κινήσαμε πρωί με την αυγή.

Τίποτε στο δρόμο δε μας σκιάζει
ούτε η μπόρα, ούτε το χαλάζι.
Έχουμε μαζί μας το Χριστό,
σύντροφο χαράς, πατέρα κι αδελφό.
Εμπρός με μία ψυχή,
μας περιμένει η γη.


Το κύμα θέριεψε και σπάσαν τα κουπιά
η γη γονάτισε και δεν αντέχει πια
Το ψέμα άπλωσε τα χέρια του παντού
γιατί ξεκίνησε απ' τη χώρα του κακού.

Όμως εμείς στο φως και στη γαλήνη
θα σκορπίσουμε μέσα στη δίνη
μέσα στο σκοτάδι όλης της γης
μήνυμα θα φέρουμε μιας θείας χαραυγής
Εμπρός με μία ψυχή,
μας περιμένει η γη.


Το αφιερώνω με όλη μου την ψυχή σε κείνο τον άγνωστο φίλο που με το τηλεφώνημά του μου θύμισε τις όμορφες μέρες της αθωότητας των παιδικών χρόνων. Ειδικά τώρα που υπογραφή μου έχει γίνει το "Φοβού τους Δαναούς..."

Ευχαριστώ, πατέρα Π. Κ. Μας έφερες το άρωμα του νησιού σου και του όμορφου κόσμου του ηθικού, του αγγελικά πλασμένου του μεγάλου συμπατριώτη σου.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
Τα χριστιανόπουλα
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: HOMA EDUCANDUS :: ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΥΜΗΣ-
Μετάβαση σε: