ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Φτάσαν οι γιορτές πια!!

Ήρθα σπίτι μου! Έχω χρόνο για να κάνω ότι θέλω πια, αλλά και να διαβάσω...

Μπαίνω μετά από πολύ καιρό στο φόρουμ... Λυπάμαι που το λέω χρονιάρες μέρες και ενώ οι τελευταίες εξελίξεις κάνουν τις μέρες κάθε άλλο παρά εορταστικές, ΒΑΡΕΘΗΚΑ.

ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΑΛΛΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΑΛΛΟ για στενάχωρα θέματα.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ.

Η ζωή συνεχίζει και όσο μένουμε στο παρελθόν χάνουμε το νόημα. Το παρελθόν ήταν για το χθές, το παρόν ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ και το μέλλον είναι ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ. Όσο μιλάμε για το παρελθόν δεν αλλάζουμε κάτι...

Για το μέλλον χρειαζόμαστε σχέδια! Οράματα και όνειρα!!!

Πως μπορεί να πάμε μπροστά με τα φαντάσματα να μας κυνηγάνε??

Σας παρακαλώ γίνεται να αφήσουμε το παρελθόν και να ζήσουμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για το αύριο? Δηλαδή το έχω ανάγκη...

Μια μάνα δεν μπορεί παρά να συμφωνεί με το παιδί της!!!

Άσε που την παροιμία αυτή την είχε σλόγκαν ο παππούλης μου.... Από εκείνον έμαθα από πρώτο χέρι να αντικρίζω το θάνατο στα σωστά του μέτρα. Και πού; Την ώρα που τον είχαμε με ένα μικροεγκεφαλικό και πίστευε πως φεύγει... Εκεί γύρισε και μου είπε πως δεν πρέπει να στενοχωριέμαι και πως έτσι είναι η ζωή... Κι ακριβώς γι' αυτό ξέρω πως το ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ που έλεγε σε παλιότερες εποχές, το εννοούσε απόλυτα.

Τον θυμάμαι λεβέντη να χορεύει στα ενενήντα του στο πανηγύρι του χωριού μας... κι ενώ λίγους μήνες πριν είχε χάσει τον αδερφό του. Και μάλιστα εκείνη τη χρονιά χόρεψε δυο χορούς. Ένα δικό του - και μάλιστα ως ο γηραιότερος του χωριού εκείνη την εποχή ήταν αυτός που ξεκίνησε και το χορό, έτσι έχουμε έθιμο... και έναν για τον αδερφό του.

Κι έλεγα πως η νύφη του, η χήρα του αδερφού του, θα παρεξηγηθεί. Αλλά έλα μου ντε που εκείνη πήγε και τον κράτησε και στο χορό! Και τον ευχαρίστησε και τον ξαναευχαρίστησε που τίμησε τον άντρα της!!!

Και να πω και το άλλο. Εμείς εκεί πάνω, στα βουνά της Ηπείρου, έχουμε το έθιμο να ξεκινάμε τα γλέντια μας πάντα με ... μοιρολόι. Ακριβώς γιατί με το θάνατο τα πάμε καλά.

Σε ένα μάλιστα χωριό της περιοχής, πάνε ανήμερα το Πάσχα νομίζω και χορεύουν στο νεκροταφείο. Δεν ξέρω αν ανάμεσα στα τραγούδια χορεύουν και το ΤΟΥΤΗ ΓΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕΣΑ ΘΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ... αλλά ως τότε, διασκεδάστεεεεεεεεε! Η ζωή είναι μία. Και δεύτερη δεν έχουμε. Δεν αξίζει λοιπόν να σπαταλάμε ούτε δευτερόλεπτο με μιζέριες και άλλα θλιβερά.

Χρόνια Πολλά λοιπόν. Και Καλά Χριστούγεννα!!!

Και ειδικά για σένα κορούλα μου, την κάρτα που σου χρωστάω:


Μη μου πεις ότι δεν είναι απίθανη;;;

Καλωσόρισες και σε περιμένουμε να δώσεις το δικό σου τόνο στο φόρουμ. Να ανοίξει η καρδούλα μας από τη μαυρίλα και την καταχνιά!

Αλήθεια... μας χρωστάς και κάτι από παλιά... Τι είναι η ευτυχία... Το θυμάσαι;;;;;;

Τα σπάει η κάρτα!!!

Όσο για τους νεκρούς πρέπει να τους θυμόμαστε στην σκέψη μας. Όταν γίνονται εμμονή μας δεν είναι καλό...

Όσο για την ευτυχία με τι κουράγιο να γράψω??

Αφού το έχουμε κάνει δυστυχία το θέμα??

Χμ....... γιατί δυστυχία;

Η μαγκιά είναι ναι μεν να μην ξεχνάς ότι υπάρχει θάνατος, αλλά να καταφέρνεις να τον κοιτάς ακόμη κι αυτόν γελώντας. Μπορείς;;;;;;;;;

H μαγκία είναι να ξέρεις ότι υπάρχει θάνατος και να ζείς την ζωή σου χωρίς να κάνεις την ανάσα σου να μυρίζει το αρωμά του.

αχούυυυυυυ.... τώρα δηλαδή νομίζει ότι διαφωνούμε;;;;;;;;

Άλλο να γελάς στον θάνατο και άλλο να έχεις γίνεις εραστής του... Άλλο ο απλός γνωστός και άλλο ο ίδιος σου ο εαυτός...

Θα συμφωνήσω και πάλι... άλλο θανατολάγνος και άλλο να μη σου καίγεται καρφάκι για την πάρτη του... Το πρώτο είναι σαν την καψούρα και τον άρρωστο έρωτα, το άλλο ακριβώς αυτό που δηλώνει, δεν τον ξέρω, δε με απασχολεί, κλείνα αυτιά και μάτια και τον αγνοώ.

Το ανάμεσα... εκεί σε θέλω... το τρομερό και φοβερό ανάμεσα... Να τον βλέπεις - με την έννοια πως δεν ξεχνάς ότι ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο τέλος - και όμως να ζεις τη ζωή σου, να μην αφήνεις ούτε στάλα να πάει χαμένη.

Κι αυτό δεν ξέρω αν είναι μαγκιά... αλλά σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο να το πετύχεις...

Ναι ρε Δανάη, αλλά για όνομα του Θεού... Αλίμονο κι αν στρώνω άλλο ένα σερβίτσιο κάθε φορά που τρώω για τον παππού μου... Αλίμονο.

Πάει, έφυγε. Τον αγαπούσα και τον αγαπάω. Πάντα θα τον θυμάμαι, αλλά μέχρι εκεί.

Δεν γίνεται να αγκιστρωθεί κανένας στον θάνατο. ΖΕΙ γαμώτο, δεν είναι και ο ίδιο νεκρός...

Αυτό ξαναπέστο... Γιατί ήδη το είπες:

ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ, ΟΙ ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ.

Και ξέρεις, εγώ τόση ώρα μιλάω για τον προσωπικό θάνατο. Όχι για το θάνατο των άλλων...

Ίσως εκεί είναι και η διαφορά που πρέπει να προσέξεις. Δηλαδή πως συμφωνούμε απόλυτα... Για το θάνατο των άλλων θα στεναχωρηθώ μια μέρα, δυο, δέκα, αν είναι ξένοι και μακρινοί, άντε σου λέω και μερικούς μήνες αν είναι κοντινός... Μετά η ζωή συνεχίζεται. Αλλιώς πολύ απλά δε ζω... Είμαι ζωντανός νεκρός. Έχω πεθάνει και δεν το ξέρω... Ενώ η φύση με κρατάει ακόμη στο φως, έχω κατέβει στο σκοτάδι και τριγυρίζω στα βασίλεια του Άδη.

Οι έλληνες - που λένε ότι τα έχουν πει όλα - τούτη την ιστορία την παραστήσανε με το μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Με ηθικό δίδαγμα πως ματαιοπονεί εκείνος που προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό κάποιον που πέθανε.

Ο θάνατος για μένα έχει νόημα να τον εξετάζω μόνο σε προσωπικό επίπεδο... Το δικό μου θάνατο. Να σκέφτομαι δηλαδή πως θέλω δε θέλω θα έρθει εκείνη η ώρα, οπότε τι μου μένει; Ποια είναι η μόνη μου δυνατότητα να τον αντιπαλέψω;

Στο είπα το απόγευμα στον καφέ... η ίδια συμβουλή που έδωσα στη μικρή μας δασκαλίτσα από την Κρήτη..... Μην τα γράψω κι εδώ και μας παρεξηγήσουν... Αλλά αυτό είναι μόνο το αντίδοτο. Έστω και αν αφορά όχι μόνο το άλλο φύλο αλλά και χίλια δυο άλλα πράγματα και ιδέες που μπορεί κανείς να ερωτευτεί. Άντε το είπα σεμνά... Έρωτας! Αυτή η μόνη λύση.

Γιατί σεμνά? Δεν το καταλαβαίνω...

Ο προσωπικός θάνατος είναι άλλο πραμύθι και σηκώνει μεγάλη ανάλυση.

Ο προσωπικός θάντος δεν μπαίνει σε καλούπια. Και δεν δέχεται παζάρια.

Το μόνο που δέχεται είναι η κατανόηση. Η κατανόηση και η συνύπαρξη χωρίς να σκεπάζει την παροδική μας ύπαρξη.

Να είναι εκεί σεμνά και ταπεινά στο πίσω σκοτεινό και γεμάτο αράχνες μέρος του μυαλού μας και να μην βγαίνει έξω παρά μόνο στο τέλος και αυτό όχι για άλλο σκοπό παρά για τους αγαπημένους μας σε αυτήτη ζωή.

Για τους αγαπημένους μας πρέπει να μάθουμε στην ανοχή του προσωπικού μας θανάτου.

Όσο για τον προσωπικό πνευματικό μας θάνατο... αυτά τα λέγαμε το καλοκαίρι με την Μέριμνα και τον Δία.

οχ........ μόλις κατάπιε μια απάντηση το σύστημα...

είδες που σου λέω ΣΕΜΝΑ;;;;

Λοιπόν το σεμνά δεν ανήκει στο θάνατο. Στον έρωτα ανήκει. Αυτός είναι που σκανδαλίζει τους ανθρώπους. Και περισσότερο εκείνους που έχουν πρόβλημα με το θάνατο.

Ουδόλως δε κάτι τύπους σαν τον καπετάνιο σου στο προηγούμενο καράβι.

Θυμάσαι παιδί μου τι σε ρώτησε σαν πάτησες το ποδαράκι σου στο πλοίο;

Αυτό λέω να θυμάσαι καλά!!!!!! Και να μην το ξεχνάς και να μην το παραμελείς ούτε στιγμή!!!!!!!

Σαφώς και το σεμνά δεν ανήκει στον θάνατο, αλλά ούτε και στον έρωτα ανήκει το σεμνά.

Μιλάς για κάτι μαγικό και στις 2 περιπτώσεις. Δεν χωράνε τέτοιού είδους προτροπές...

Στους ανθρώπους που σχετίζονται με τον έρωτα και με τον θάνατο χρειάζεται να είναι σεμνοί.

Και η ερώτησή του δεν ήταν τόσο κυριολεκτική... Κατανοητό πιστεύω. Άλλο εννοούσε. Στην ζωή μου αν.... Και η απάντηση ήταν "Ναι, όσο μπορώ, ναι!"

Κοίτα, εδώ που τα λέμε... αν θέλουμε δηλαδή να κυριολεκτήσουμε, το σεμνά ανήκει και στον έρωτα και στο θάνατο. Διότι σεμνά σημαίνει σοβαρά...

Κι άλλο είναι το σεμνά και άλλο το σεμνότυφα. Διότι μπορεί το σεμνότυφος να μην παράγεται από τον τύφο με τη σημερινή έννοια, αλλά σαν κι αυτόν είναι η σεμνοτυφία... αρρώστια που σκοτώνει τις ψυχές...

Σε κάθε περίπτωση δηλαδή, είτε για θάνατο είτε για έρωτα, η σεμνότητα συνεπάγεται και αντικειμενική εξέταση. Στις πραγματικές τους διαστάσεις και στο αληθινό τους νόημα. Ενώ η σεμνοτυφία κάνει τον άνθρωπο να προσποιείται για να γίνει αρεστός στους άλλους. Δηλαδή ψέμα.

Κι αν στον έρωτα η σεμνοτυφία μάς είναι οικεία ως έννοια, στο θάνατο το αντίστοιχο ποιο είναι; Χμ.... Εδώ θαρρώ πως εκδηλώνεται με το νοιάξιμο και καλά για το θάνατο του άλλου, με την υπερβολή και το γόο και σπαραξικάρδιο "γιατί μου το έκανες αυτό;;;;;;;;"....

Ενώ στην πραγματικότητα ελλοχεύει στην ψυχή ο φόβος για τον προσωπικό θάνατο του ιδίου που κλαίει και οδύρεται και ξεριζώνει τα μαλλιά του και τα ...... μυαλά του.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και όταν έχουμε το ακριβώς αντίθετο... όπως και στη σφαίρα... Το Ο μοίρες είναι το ίδιο σημείο με το 360 μοίρες... Βλέπεις που λες κάποιον που παριστάνει τον πολλά βαρύ στα περί θανάτου. Δε φοβάται και δε φοβάται και δε φοβάται. Ε, αυτός κι αν φοβάται. Φοβάται περισσότερο από κάθε άλλον. Γι' αυτό και κολλάει η βελόνα στο θάνατο και άλλη δουλειά δεν κάνει. (για να γίνει αυτό κατανοητό, σκέψου εκείνον που κάνει το ίδιο με τον έρωτα... πχ κάτι τύπους στα καράβια που παριστάνουν τους Δον Ζουάν και έχουν να .......... (σεμνάααααααααα) από τον καιρό του Νώε.

ΜΕΤΡΟΝ χρυσό μου. Και στον έρωτα και στο θάνατο... Κι ουχί μέτρια... Άλλο το μέτρο και άλλο το μέτριο.

χαλαρουιτα έγραψε:

Φτάσαν οι γιορτές πια!!

Ήρθα σπίτι μου! Έχω χρόνο για να κάνω ότι θέλω πια, αλλά και να διαβάσω...

Μπαίνω μετά από πολύ καιρό στο φόρουμ... Λυπάμαι που το λέω χρονιάρες μέρες και ενώ οι τελευταίες εξελίξεις κάνουν τις μέρες κάθε άλλο παρά εορταστικές, ΒΑΡΕΘΗΚΑ.

ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΩ ΑΛΛΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΑΛΛΟ για στενάχωρα θέματα.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ.

Η ζωή συνεχίζει και όσο μένουμε στο παρελθόν χάνουμε το νόημα. Το παρελθόν ήταν για το χθές, το παρόν ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ και το μέλλον είναι ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ. Όσο μιλάμε για το παρελθόν δεν αλλάζουμε κάτι...

Για το μέλλον χρειαζόμαστε σχέδια! Οράματα και όνειρα!!!

Πως μπορεί να πάμε μπροστά με τα φαντάσματα να μας κυνηγάνε??

Σας παρακαλώ γίνεται να αφήσουμε το παρελθόν και να ζήσουμε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για το αύριο? Δηλαδή το έχω ανάγκη...

Κάθε τι είναι αλήθεια πως πρέπει να σέβεται το μέτρο. Θα συμφωνήσω κι εγώ με το σκεπτικό της Χαλαρουίτας. Μου είναι και ιδιαίτερα συμπαθής με όσα κατά καιρούς δικά της έχω διαβάσει. Εδώ όμως δεν της κάνω χάρη λόγω συμπάθειας. Απλώς συμφωνώ μαζί της.

Η ζωή θα έχει πάντα και τα δυσάρεστα. Ίσως το τελευταίο διάστημα να ήταν αυτά τα περισσότερα. Οι άνθρωποι όμως πρέπει να κοιτάνε πάντα πιο μακριά και πιο αισιόδοξα. Οι γιορτές αυτή την ανάγκη των ανθρώπων υπογραμμίζουν. Μπορεί να μην πατάνε στην εκκλησία, όλοι όμως νιώθουν την ανάγκη να γιορτάσουν τις μέρες αυτές. Γιατί; Γιατί είναι βαθιά ανθρώπινη ανάγκη. Βεβαίως υπάρχουν και οι μαυρούληδες που έχουν κάνει σημαία τους τον πεσσιμισμό. Ας αντιδράσουμε. Ελληνικά. Με τον χαρούμενο πεσσιμισμό των ελλήνων. Με το δακρυσμένο μεν αλλά γελαστό μάτι του Ομήρου.

Ηρακλή μου σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Η αλήθεια είναι οτι πλέον αρρωσταίνω να βλέπω για θανάτους και για νεκρούς και ... και ... και δεν ξέρω τι άλλο.

Για το Θεό δηλαδή, ζωντανοί και κάνουμε τέχνη μας τον θάνατο? Έγω ζητώ πλέον ΕΛΕΟΣ λίγη χαρά να μπεί από το παράθυρο, σαν τον ήλιο το χειμωνιάτικο πρωί.

Να σκάσει το χειλάκι μας λιγάκι, αν θυμόμαστε ακόμα πως είναι να γελάμε....

Τις καλύτερες ευχές μου για ένα όμορφο βράδυ και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!