ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Τηλεόραση κατά κανόνα δε βλέπω. Ακούω τις ειδήσεις από το ραδιόφωνο. Κι αν ζούσα μόνη στο σπίτι, θα επέλεγα τη συντροφιά των βιβλίων. Και τη μουσική μου. Και τη ζωντανή, ανθρώπινη επαφή. Τίποτε άλλο. Μόνο που σήμερα, καθώς περίμενα στη στάση το λεωφορείο, το βλέμμα μου τράβηξε ο τίτλος στην πρώτη σελίδα της "Απογευματινής" : "17 χρονη έγκυος πέθανε στη χωματερή, έψαχνε για λίγο φαγητό στα σκουπίδια και τη σκότωσε το απορριματοφόρο". Το άρθρο ανώνυμο, υπογράφει δημοσιογράφος με τα αρχικά Μ.Δ. , παραθέτω αυτούσιο και ασχολίαστο. Εδώ οποιοδήποτε σχόλιο είναι ύβρις. Έτσι το βλέπω.
Μεγάλη εβδομάδα και στις εκκλησίες οι πιστοί ανάβουν χιλιάδες κεριά... Νοερά εγώ ανάβω το δικό μου κερί στη μνήμη της άτυχης ρουμάνας κι αναρωτιέμαι...όλοι αυτοί οι σταυροί και τα γονατίσματα, οι πολύωρες ακολουθίες και οι ολονυχτίες στους ναούς και τα μοναστήρια, σε ΠΟΙΟΝ απευθύνονται; Ο Χριστός περπάτησε στη γη ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους. Αυτούς που έχουν την ανάγκη όχι από των κεριών τη φλόγα αλλά από της καρδιάς μας την ανθρωπιά για να επιβιώσουν.
Πάντως εγώ "τον έχω καθαρό τον Χριστούλη μέσα μου", που λέει και ο Λιαντίνης...
*************************

Βρήκε το θάνατο αναζητώντας, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα της, λίγη τροφή στα σκουπίδια της χωματερής για να θρέψει τον εαυτό της και το μωρό που κρυβόταν στα σπλάχνα της και σε δύο μήνες θα έβλεπε το φως της ζωής, εκεί στην άκρη της πόλης, στο παλιό νταμάρι όπου οι σωροί των σκουπιδιών γίνονται "θησαυρός" για τους απόκληρους κάθε εθνικότητας, τα "παιδιά ενός κατώτερου θεού"...
Όλοι ξέρουν και όλοι σιωπούν. Κάθε φορά που φτάνει ένα σκουπιδιάρικο για να αδειάσει το δυσώδες και απόβλητο από τον πολιτισμό της πόλης σωρό με σκουπίδια, εκεί, λίγο πριν ο τεράστιος εκσκαφέας αναλάβει το έργο της προώθησης για την τελική εναπόθεση και επεξεργασία, οι "φυλές" των απελπισμένων εξορμούν ανάμεσα στις ρόδες για να εξασφαλίσουν από τα αλλοιωμένα τρόφιμα που εντοπίζουν οι υπηρεσίες ή απορρίπτουν τα καταστήματα αλλά και από τα οικογενειακά σκουπίδια όλων μας τα μέσα για να επιβιώσουν...
Ο κίνδυνος της μόλυνσης παίζει κρυφτό με το θάνατο από τους ελιγμούς των βαρέων οχημάτων και εκεί, την περασμένη Παρασκευή, μια δεκαεπτάχρονη Ρουμάνα υπήκοος, από αυτές που σχετίζονται φυλετικά με τους δικούς μας Τσιγγάνους, έγκυος στον έβδομο μήνα, συνεθλίβη από φορτηγό στο ΧΥΤΑ Άνω Λιοσίων, την ώρα που έψαχνε στα σκουπίδια...
Όπως είπε στο "Σκάι" ο πρόεδρος των εργαζομένων στη χωματερή Γιώργος Χάρδας, "πρέπει να επέμβει η πολιτεία ώστε να απομακρυνθούν οι τριακόσιοι και πλέον οικονομικοί μετανάστες και Αθίγγανοι που ζουν στη χωματερή, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά".
Ο πρόεδρος των εργαζομένων στη χωματερή τόνισε στο ραδιοφωνικό σταθμό ότι αυτό δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο δυστύχημα. "Η μεταναστευτική πολιτική δεν γίνεται στο ΧΥΤΑ των Άνω Λιοσίων", δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Χάρδας.
Γιά όσους δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στη χωματερή όλα αυτά φαίνονται ως μέρος από ένα απίστευτο, δυσάρεστο θρίλερ, που ξορκίζεται όταν έρχεται στο φως και προκαλεί με κάθε νέα επανάληψή του - όταν θα έχει χαθεί μία ακόμη ζωή...
Για τους μη πληροφορημένους η περιγραφή παραπέμπει σε μια κόλαση που κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει για δεκαετίες δίπλα μας. Ομάδες Ρομά από τον παρακείμενο καταυλισμό και κλοσάρ, άστεγοι και μετανάστες- κυρίως από τις πληθυσμιακές ομάδες των Τσιγγάνων των χωρών τους, συνηθέστερα από Ρουμανία και Αλβανία-ξεχύνονται πίσω από κάθε ένα φορτίο για να μην προλάβουν τα μηχανήματα να πολτοποιήσουν το άχρηστο και επικίνδυνο για εμάς, πολύτιμο για αυτούς, υλικό που κρύβεται στα σκουπίδια.
Ό,τι είναι κατ'αυτούς βρώσιμο μέσα σε αυτό το βρόμικο απομεινάρι των αποβλήτων καταναλώνεται από ενήλικες και παιδιά αμέσως. Μεγαλύτερες ποσότητες κατεστραμμένων τροφίμων επαναπροωθούνται προς τις οικογένειές τους που ζουν σε παραπήγματα ή παραμένουν άστεγες...
Η επιχείρηση "σκουπίδια" έχει εξελιχθεί τόσο, που υπάρχουν ακόμη και "προνομιούχοι" δίκην επιστατών που ελέγχουν τους απόκληρους στις προσπάθειές τους, κατακρατούν μέρος από τα πλέον αξιοποιήσιμα ευρήματα-κυρίως σκεύη και οικοσκευές - και εξασφαλίζουν πρόσβαση και προστασία στους απόκληρους που από την κορυφή λόφων από σκουπίδια ελέγχουν.
Όπως έχουν καταγγείλει οι αρμόδιοι, δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι αυτοί - αλλά και συχνά εργαζόμενοι- έρχονται σε επαφή με επικίνδυνο ιατρικό υλικό, απόβλητα, χρησιμοποιημένες σύριγγες και τοξικά υλικά που εναποτίθενται εκεί χωρίς πρόβλεψη για τους κινδύνους που ελλοχεύουν.
Η τραγωδία που έχει αποτυπωθεί γλαφυρά και στο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού "Εκτός των Τειχών" πριν από πολλές δεκαετίες δεν έλαβε τέλος, όπως υποστήριζαν οι τότε "άνθρωποι των σκουπιδιών" μιλώντας στον συγγραφέα, αφού η επεξεργασία των απορριμάτων παρέχει ακόμη σε όσους ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους ανάμεσα στα φορτηγά την ευκαιρία να ανακαλύψουν κάποια μικρά "αξιοποιήσιμα" ράκη ή πεταγμένα τρόφιμα.
Παρά τη διαπίστωση των ειδικών ότι υπάρχει ανάγκη για φύλαξη από δύναμη τριάντα έξι τουλάχιστον υπαλλήλων του χώρου, όσο οι απελπισμένοι πένητες και το παιδομάνι τους θα κάνουν εφόδους για μία φέτα σαλάμι ή ένα κομμάτι ψωμί, κάτω από τις ρόδες των φορτηγών, η πόλη θα μαθαίνει ότι κάποιοι ακόμη παρείσακτοι του δυσώδους χώρου χάθηκαν εκεί, κυνηγώντας στην απόγνωσή τους, σε ομάδες σαν λεφούσια, το βδελυρό για εμάς "παράδεισο", που εκείνοι, νύχτα-μέρα, αναζητούν, πιστεύοντας ότι αυτό που κάνουν μπορεί και να ειπωθεί ζωή...
Μ.Δ.
*******************

Μήπως θα έπρεπε κάθε φορά που πετάμε τα περισσεύματα από τα φαγητά μας στα σκουπίδια, να σκεφτόμαστε ότι κάποια ζωντανή ύπαρξη, ζώο ή άνθρωπος, μπορεί να ζήσει εξ'αιτίας μας άλλη μιά μέρα, πριν η χωματερή της ζωής την καταβροχθίσει για πάντα;

Οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, πάντοτε θα υπάρχουν. Κανείς δεν ζει σε κανέναν παράδεισο. Ο καθένας μπορεί ν' αλλάξει την μοίρα του. Αν όχι να την αλλάξει γιατι συντρέχουν κάποιοι Α Β Γ Δ λόγοι, μπορεί τουλάχιστον να κάνει τα πάντα για να καταφέρει κάτι, για να βελτιώσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Θέλετε να το δούμε κι αλλιώς; Πιο "εχθρικά" και αντικειμενικά; Κι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν έτσι εκεί, κάποιο λόγο έχουν. Κάποιο σκοπό υπηρετούν. Κάποια ισορροπία διατηρούν. Κρύβουν πολλά αυτές οι 3 προτάσεις που λέω, δεν θέλω προς το παρόν να τις αναλύσω εκτενέστερα, εκτός κι αν μου το ζητήσετε. Πάντως, να είστε σίγουρη πως δεν λυπάμαι κανέναν. Eίμαι ακόμη άλλο τόσο σίγουρος πως δεν λυπάστε κανέναν ,απ' αυτούς που περιγράφετε, πραγματικά ούτε εσείς, αλλιώς θα πηγαίνατε η ίδια να τους προσφέρετε μια κατσαρόλα φασολάδα.

Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Δεν θα μεριμνήσει η πολιτεία για όλους. Απλά, κάπου συμβάλλει. Δεν υπάρχει κανένα κράτος ελεημοσύνης και ισότητας. Κανένα κράτος κοινωνικής μέριμνας. Ούτε πραγματικά υπήρξε ποτέ (φίλε Στάλιν) .Ο καθένας κερδίζει το ψωμί του με το μόχθο του. Άλλος μοχθεί για να κλέψει, άλλος μοχθεί για να εργαστεί, άλλος μοχθεί για να ζητιανέψει, άλλος μοχθεί για να βρει το λιγότερο μπαγιάτικο σαλάμι και τυρί στα σκουπίδια. Όλα μόχθος είναι. Εξαρτάται που και πώς τον κατευθύνουμε, πώς μάθαμε να κατευθύνουμε τις δυνατότητές μας ανάλογα με τις ανάγκες μας και προς τα που να διοχετεύουμε τις προσπάθειές μας.

Δεν λέω, υπάρχουν και οι ανήμποροι και οι άφταιγοι του κόσμου τούτου. Που απλά την πληρώνουν και καταδικάζονται από την ίδια την ζωή, από την ίδια την μαύρη μοίρα που από την μια στιγμή στην άλλη τους τα πήρε όλα, διαγράφοντάς τους από το δρων γίγνεσθαι, τοποθετώντας τους εν ριπή οφθαλμού στα παροπλισμένα, απογοητευμένα και κατατρεγμένα μετόπισθεν.

Δεν θα κλάψω, όμως , για κανέναν, αφού έκλαψα πρώτα για τον εαυτό μου κι έκανα τα πάντα για να μην περάσει μέσα μου η μιζέρια.

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Χρήστου Κορέλα, "Της Νύχτας και Της Μοναξιάς, Οι Άσημοι" : " Ώσπου τον μάζεψε η ανέχεια από τα πόδια. Τα παπούτσια του δεν περπατιόνταν πια και το παντελόνι του έφεγγε στο γόνατο. Μιλώντας με μια κοπέλα, πρόσεξε πως είχε καρφώσει το βλέμμα της στο γόνατό του.
- Πρώτα ν'αλλάξεις παντελόνι και μετά τα λέμε!
Κι' αυτό γελούσε στο γόνατο.Μα η κοπέλα χαμογέλασε με μια φανερή ειρωνεία. Αυτό τον πόνεσε. Επιστράτευσε τα προσόντα του, μπήκε ανταγωνιστικά στο χώρο της δουλειάς" .

Και συμπληρώνω εγώ: Για ν'αλλάξει την μοίρα του.

Ποιος από δαύτους που λέτε έχει σκεφτεί ποτέ ν' αλλάξει την μοίρα του;

Δεν θα αναγάγω ένα χώρο που για μένα είναι ιερός, σε αρένα προσωπικών αντιπαραθέσεων με ανωνύμους του Διαδικτύου.
Ασφαλώς η κοινωνική ανισότητα είναι Νόμος της ζωής, αυτό δε σημαίνει ότι θα παραιτηθώ από τον αγώνα για την ανατροπή του.
Όσο για την προσφώνηση φίλε "Στάλιν", η λέξη αν δε γνωρίζετε, στα ρωσσικά σημαίνει ατσάλι κι εγώ έχω πέρα από ατσάλινη θέληση έχω και την ατσάλινη πίστη στη ρήση του Καζαντζάκη πως "Καθήκον κάθε ανθρώπου είναι να φωνάζει στην έρημο"

Ξέρεις κάτι Strifterix; Πριν χρόνα έτσι πίστευα κι εγώ. Στην αδυναμία θελήσεως. Πίστευα ότι δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω. Και επίσης πίστευα ότι αν θέλεις κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνομοτεί για αυτό.

Ακόμα τα σκέφτομαι αυτά στον μικρόκοσμό μου.

Τώρα πια έχω αλλάξει όμως στάση. Έχω μάθει τι σημαίνει εξωγενής παράγοντας. Έχω μάθει τι σημαίνει να θέλεις και να μην μπορείς. Επίσης έχω δει την συμπεριφορά μερίδας εμάς των "πολιτισμένων" λαών απέναντι σε "ξένους", απέναντι στο "διαφορετικό", απέναντι στο "περιθώριο". Φόβος μας κατακλίζει και γινόμαστε πιο σκληροί και από τον Στάλιν-ατσάλι.

Και δεν ξέρω αν είναι μόχθος ή ανάγκη που τους οδηγεί σε αυτές τις ατραπούς. Θέλω να πιστεύω ότι είναι η ανάγκη της επιβίωσης που βρίσκει, ακόμα κι έτσι, διέξοδο.

Και να είσαι σίγουρος ότι αυτοί οι άνθρωποι ζούν με το όνειρο της ζωής. Με το όνειρο της καλύτερης και πιο ανθρώπινης ζωής αναπνέουν και υπάρχουν. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν... Αυτοί οι άνθρωποι καταπίνουν την αξιοπρέπειά τους για την ζωή, αλλά κάθε μέρα προσπαθούν για ένα καλύτερο ξημέρωμα, για μια πιο ανθισμένη χαραυγή.

Θα συμφωνήσω μαζί σου όμως ότι δεν πρέπει να λυπόμαστε κανέναν και αυτό γιατί η λύπηση είναι υποτιμιτικό συναίσθημα. Να λυπάσαι όμως για τους εξωγενείς παράγοντες που οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους σε τέτοια κατάσταση και μην είσαι τόσο σκληρός μαζί τους αν δεν ξέρεις τα βήματά τους στον χρόνο.

Και μην πιστέψεις ότι σου λέω τι πρέπει να κάνεις όταν λέω ότι δεν πρέπει να τους λυπάσαι, είσαι ελεύθερος να πιστεύεις και να νιώθεις ό,τι γεμίζει το μέσα σου. Δες το αν θέλεις σαν μα προτροπή να δεις τα πράγματα για λίγο από μια διαφορετική οπτική γωνία. Χωρίς να σου "χρεώνω" καμία υποχρέωση να το κάνεις.

Η σύμφωνα με το Φυσικό Δίκαιο θεώρηση του πολιτισμού "της κρίσης και της παρακμής" και η κριτική της κρίσης και της παρακμής μπορεί να δώσει αντιληπτικό πόρο πέρα από την απανθρωπία και τη σπλάχνιση.

Loukia Sofou έγραψε:

Εδώ οποιοδήποτε σχόλιο είναι ύβρις. Έτσι το βλέπω.

Ο καθένας που γράφει κάτι και το εκδίδει, το προσφέρει στον κόσμο, πρέπει να μπορεί να δέχεται και την κριτική γι' αυτά που γράφει, λέει, ανακοινώνει. Μάλλον δεν έχετε το ψυχικό σθένος να το υποστείτε αυτό. Κάτι τέτοιο θέλει μεγάλα αποθέματα ανωτερότητας και μη κάλπικης ευαισθησίας. Αυτό εν αρχή με "ενέπνευσε" να γράψω στο topic σας. Αυτά που λέει η δημοσιογράφος είναι σεβαστά σαν "ειδήσεις" , δεν μπορείτε όμως να μου αφαιρείτε και το δικαίωμα να πω την άποψή μου πάνω σ' αυτό το θέμα και στα φιλάνθρωπα σχόλιά σας. Δεν είναι θέμα σεβασμού ή όχι, έτσι όπως το βλέπω, δηλαδή π.χ. " ντροπή σου strifterix που δεν σεβάστηκες το topic μου και σχολίασες". Αφού είναι ανακοίνωση, θα μπορούσατε κάλλιστα να το βάλετε στις ανακοινώσεις του forum.

Loukia Sofou έγραψε:

Δεν θα αναγάγω ένα χώρο που για μένα είναι ιερός, σε αρένα προσωπικών αντιπαραθέσεων με ανωνύμους του Διαδικτύου.

Τότε γιατί απαντήσατε στο post μου; Προσβληθήκατε; Η αλήθεια πονάει, το ξέρω. Η κάθαρση αργεί να έρθει. Δεν ξέρω πότε θα ξεπλύνω από πάνω μου την στάμπα της ύβρεως για τα ανομήματα που διέπραξα. Θέλω; Δεν νομίζω. Συγκλονίζομαι από την πρόκληση της αμαρτίας. Δεν μ' αρέσουν οι ιεροκήρυκες. Ούτε η ιερά εξέταση.

Loukia Sofou έγραψε:

Ασφαλώς η κοινωνική ανισότητα είναι Νόμος της ζωής, αυτό δε σημαίνει ότι θα παραιτηθώ από τον αγώνα για την ανατροπή του.
Όσο για την προσφώνηση φίλε "Στάλιν", η λέξη αν δε γνωρίζετε, στα ρωσσικά σημαίνει ατσάλι κι εγώ έχω πέρα από ατσάλινη θέληση έχω και την ατσάλινη πίστη στη ρήση του Καζαντζάκη πως "Καθήκον κάθε ανθρώπου είναι να φωνάζει στην έρημο"

Θα ήταν ,πιστεύω, προτιμότερο, να σταματούσατε στο "από τον αγώνα για την ανατροπή του". Θα ήταν πιο ανθρώπινο. Το (φίλε Στάλιν) επίτηδες το έβαλα σε παρενθέσεις. Αν ήθελα να το κατευθύνω εναντίον σας, θα το είχα βάλει μέσα σε εισαγωγικά. Όποιος έχει την μύγα , μυγιάζεται, λοιπόν, και ψάχνει για αντιπαραθέσεις. Μην με αντιμετωπίζετε με καχύποπτο βλέμμα επειδή είμαι καινούριος στο forum. Δεν ήταν, ούτε είναι προσφώνηση, απλά μια αναπάντητη κλήση στην πολιτική ιστορία. Αφού σηκώσατε το τηλέφωνο εσείς, έστω και με λανθάνουσα ερμηνεία της ούτω πως καλουμένης προσφώνησης, μου αρκεί η αντίδρασή σας. Γκούλακ ή κρεματόρια ; Όλα το ίδιο αποτέλεσμα έφεραν. Το θάνατο.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που όλα επιτρέπονται. Το "ανατρέπονται" δεν μου αρέσει τόσο σαν λέξη. Δεν ταιριάζει μ'αυτό που θέλω να πω και να εξηγήσω. Για να ανατραπεί κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρχουν και οι προϋποθέσεις που θα επιτρέπουν την ανατροπή. Αφού, λοιπόν, με την ατσάλινη πίστη και θέλησή σας, φωνάζετε στην έρημο, ( "μ' ένα ρεσάλτο πήδηξα στην έδρα κι έγινα Ζαν Μπαπτίστ Κλαμάνς" - Αλμπέρ Καμύ ) , συνεχίστε να το κάνετε, γιατί πάντα υπάρχουν εκείνοι που συγκινούνται και πονάνε. Είναι κι αυτός ένας τρόπος, ή μπορεί να είναι πλέον και ο μόνος τρόπος έτσι όπως πάνε τα πράγματα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Είμαστε όλοι ερημίτες; Ίσως. Κι εγώ ερημίτης είμαι. Περσέας Μοναχιώτης.

Μου αρέσει πολύ ο τρόπος με τον οποίο η χαλαρουιτα απαντά. Μακριά από υποψίες και καχυποψίες αντιπαράθεσης. Μια απάντηση, έστω και αντίθετης άποψης, έστω και λίγο προκλητική, ακόμα και ως ένα βαθμό "αιρετική" δεν δηλώνει έχθρα. Απλά θέλει η γνώμη αυτή να ακουστεί. Μην με θεωρείς απάνθρωπο χαλαρουιτα, το έγραψα : "Δεν λέω, υπάρχουν και οι ανήμποροι και οι άφταιγοι του κόσμου τούτου. Που απλά την πληρώνουν και καταδικάζονται από την ίδια την ζωή, από την ίδια την μαύρη μοίρα που από την μια στιγμή στην άλλη τους τα πήρε όλα, διαγράφοντάς τους από το δρων γίγνεσθαι, τοποθετώντας τους εν ριπή οφθαλμού στα παροπλισμένα, απογοητευμένα και κατατρεγμένα μετόπισθεν". Ίσως να είμαι κι από τους λύκους που δείχνουν τα δόντια τους στην αρχή και αφού τους δείξεις ένα αγαπημένο και φιλικό χαμόγελο - χαλαρουιτα - τότε σου χαμογελούν κι εκείνοι... Όπως και να 'χει...Μακάρι οι άνθρωποι αυτοί να έχουν όνειρο. Αν πόνεσες, αν ονειρεύτηκες, έχεις ελπίδα.

Αλέξανδρε, κάθε πρότασή σου, ναι μεν καλύπτει, ανοίγει όμως κι άλλα πόσα ερωτήματα και θέματα...Με συγκινείς και με προκαλείς ταυτόχρονα για φιλοσοφικό στοχασμό και αναζήτηση !!!