Οι μανάδες με τα μαύρα

ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ

Η μαυροφορεμένη γυναίκα κοντοστάθηκε. Τα πόδια της δεν την κρατούσαν. Ο κόσμος, κόσμος πολύς, την προσπέρναγε βιαστικά. "Κόσμος περνά και με σκουντά, λαός και με πατάει." Έτρεχαν να φτάσουν στον τάφο. Να αποχαιρετήσουν το παλικάρι που χάθηκε.

Ήθελε κι εκείνη να πάει. Να ράνει το φέρετρο με λουλούδια. Να πετάξει και μια χούφτα χώμα κατά το έθιμο. Να πει το "Καλό ταξίδι" στον λεβέντη που θα κατέβαινε στη μαύρη γης. Δεν άντεξε.

Ούτε χρόνος που αποχαιρέτησε τον μοναχογιό της. Ακόμα η καρδιά της δεν μπορεί να το πιστέψει. Δεν ήταν άρρωστος. Δεν έπαθε ατύχημα. Μια στιγμή μονάχα. Μια κακιά στιγμή. Κι έπειτα η κηδεία. Κόσμος, κόσμος, κόσμος.

Ίδια με τώρα. Συγγενείς, συγχωριανοί, φίλοι. Αλαλιασμένοι από τα χτυπήματα του χάρου. Εντάξει οι ηλικιωμένοι. Που έχουνε ζήσει τη ζωή τους. Αυτό θες δε θες το δέχεσαι. Είναι η μαύρη μοίρα όλων μας. Κανείς δε γλίτωσε. Μα τα νιάτα; Τελειώσαν οι αγγέλοι στον ουρανό;

Η γυναίκα άπλωσε το χέρι και πιάστηκε από έναν σταυρό. Να μην πέσει κάτω. Τα μάτια της θολωμένα, δεν έβλεπε μπρος της. Έκλαιγε για τον ξένο άνθρωπο που αφήκε πίσω του ορφανά. Έκλαιγε και για τους δικούς της. Και πιο πολύ για το αγόρι της.

Ούτε που πρόσεξε τι έγραφε ο σταυρός. Ένας ακόμη σταυρός από τους χιλιάδες στο τεράστιο νεκροταφείο. Η φωνή την ξάφνιασε.

- Ήρθες να χαιρετήσεις τη μάνα μας;

Στα μαύρα κι αυτές που της μιλούσαν. Συγχωριανές.

Έσκυψε να δει το σταυρό. Η θεία! Μέσα σε τόσους άγνωστους αποθαμένους. Η θεία! Που άπλωσε τα χέρια της, το σταυρό της, να την κρατήσει. Να της δώσει δύναμη. Να αντέξει αυτά που δεν αντέχονται. Που δεν τα δέχεται το φτωχό μυαλό μας, που δε χωράνε στην καρδιά μας.

Και πιότερο στην καρδιά της μάνας.

Περνάνε οι μέρες, οι μήνες. Περνάνε τα χρόνια. Η καρδιά της μάνας μένει για πάντα σταματημένη στη στιγμή που έχασε το παιδί της. Ποιος μπορεί να την παρεξηγήσει; Ποιος δεν καταλαβαίνει;

Χάνονται από προσώπου γης. Δεν τις βλέπεις πια. Δε γελάνε πια. Ζούνε μονάχα για να ζούνε.

Κάποτε τυχαίνει και άλλο παιδί. Ή εγγόνια. Και τους λες να κάνουν κουράγιο. Για χάρη τους. Κι αυτές οι έρμες προσπαθούν. Να βρούνε τη δύναμη που έχει όλη χαθεί. Γιατί έτσι πρέπει! Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς. Οι πεθαμένοι με τους απεθαμένους.

Κι έπειτα σκάει άλλος κεραυνός. Και οι χαροκαμένες μανάδες ξέρουν πως πρέπει να πάνε. Να αγκαλιάσουν την επόμενη που φόρεσε τα μαύρα. Γιατί αυτές, μόνο αυτές, νιώθουν τη συφορά που τη βρήκε. Ξέρουν και το μετά. Που ο κόσμος θα το ξεχάσει. Και το σπίτι θα μείνει αδειανό. Η μια μέρα θα φεύγει και η άλλη θα ξημερώνει ακόμη πιο πικρή.

Προσπαθώντας να μάθεις να ζεις κι ας νιώθεις όλα τα μέσα σου πεθαμένα. Όχι για σένα. Για τους άλλους.


Και δεν είναι μία, δεν είναι δύο, δεν είναι τρεις. Οι μονάδες που ορφάνεψαν από παιδί. Στρατός ολάκερος είναι. Με τα μαύρα ρούχα, τα μαύρα μαντίλια. Και τα μάτια που δε γελάνε ποτέ και βουλιάζουν στη θλίψη. Παναγίτσες που τον πόνο τους τον κάνουν αγάπη και αγκαλιά για τους άλλους πονεμένους.

Στέκεσαι μπροστά τους και τις προσκυνάς.

Με απέραντο σεβασμό στο μεγαλείο τους.

Και στο δράμα της καρδιάς τους.


____________________________________


ΥΓ Αφιέρωση και στη δική μου θεία. Που πήρα το όνομά της. Γιατί ο πατέρας μου σαν έχασε τη μάνα του, παιδάκι στα έξι, βρήκε δεύτερη μάνα στην αγκαλιά της. Τη βαβω - Μαρία. Που όταν κανείς προσπαθούσε να ξεσυνεριστεί μαζί της του έλεγε "Έχω κι εγώ το έρτζι μου". Πάει να πει έχω κι εγώ το δίκιο μου. Όπως το έχουν όλες αυτές οι μανάδες που μαυροφορέθηκαν...