ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ και η παράδοση για τα δώρα!

Άγιος Βασίλης με μπλε ρούχα; Χαχαχα! Ή μήπως χοχοχο;;; Και ποιος σας είπε ότι αυτός είναι ο Άγιος Βασίλης;

Και βεβαίως δεν είναι και ο άλλος με το χοχοχο, ο Santa Claus. Που όλοι γνωρίζετε ότι φοράει κόκκινα.

Λοιπόν. Κόκκινη και η κλωστή μας η δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη. Δώστε κλότσο να γυρίσει και εμείς να σας εξηγήσουμε ποιος είναι ποιος και στη ζωγραφιά αυτή αλλά και ποιος, ποια ή και ποιοι φέρνουν τα δώρα των Χριστουγέννων ανάλογα τη χώρα ή και την εποχή...

Ούτε κόκκινα ούτε μπλε. Ούτε και Άγιος Βασίλης από την Καισαρεία της δικής μας ελληνικής παράδοσης. Αυτός είναι ο Εγγλέζος πατέρας των Χριστουγέννων!

Είναι αυτός που του χάρισε το ho ho ho, αφού ως φιγούρα της αγγλικής λαογραφίας ήταν άνθρωπος του κεφιού και του ποτού και όχι κουβαλητής δώρων στα μικρά παιδιά.

Ο Ντίκενς δανείζεται αυτή τη φιγούρα και την παρουσιάζει στο έργο του ως φάντασμα των Χριστουγέννων. Αυτό το φάντασμα οδηγεί το γερο - τσιγκούνη Σκρουντζ στους δρόμους του Λονδίνου και του δείχνει τι χάνει από τη μιζέρια του και τη φιλαργυρία του.

Η εμφάνιση του Father Christmas είναι συνήθως με πράσινα ρούχα ή και με κόκκινα. Πιθανολογείται μάλιστα πως αυτός δάνεισε και την κόκκινη στολή στον Σάντα Κλάους και όχι η διαφήμιση της κόκα - κόλας που πιστεύουν οι πολλοί.

Το βέβαιο είναι πως σήμερα οι ρόλοι αντιστράφηκαν και ο Σάντα Κλάους έχει εκτοπίσει για τα καλά τον Φάδερ Κρίστμας. Με το ακαταμάχητο όπλο του της μεταφοράς δώρων για τα μικρά παιδιά! Που ταυτόχρονα αποτελεί και ύψιστο παιδονομικό όπλο, αφού μόνο τα καλά παιδιά θα πάρουν δώρο. Τα άλλα θα βρουν στις κάλτσες τους μόνο κάρβουνα.

Επιβαρυμένος όμως ο Σάντα Κλάους από τις συνήθειες αυτού του προγόνου του, τσιμπάει ό,τι βρει στα σπίτια που μπαίνει. Και πίνει και κανένα ποτηράκι... Επιπλέον αναζητά και κανένα καρότο για τους ταράνδους του!

Τα καλά παιδιά λοιπόν εθίζονται σε αυτό το παιγνίδι της ανταλλαγής και για να εξασφαλίσουν το δώρο τους από τον Σάντα Κλάους αφενός αφήνουν λιχουδιές για τον ίδιο και αφετέρου καροτάκια για το κοπάδι του. Όλα στο νέο πνεύμα της εποχής. Η φιλανθρωπία χωρίς αντάλλαγμα υποχώρησε και αντικαταστάθηκε από το έξυπνα στημένο σκηνικό του καταναλωτισμού για να κάνουν τζίρο και τα καταστήματα τις μέρες της γιορτής.


Η παλιά μορφή του Φάδερ Κρίστμας. Χωρίς δώρα. Παραπέμπει μόνο στη χαρά και στη διασκέδαση, με τα κλαδιά για το στόλισμα και τη γαλοπούλα για το τραπέζι.


Εξελιγμένη μορφή του Φάδερ Κρίστμας. Επηρεασμένος από τον Σάντα Κλάους έχει φορτωθεί κι αυτός με το σάκο των δώρων. Δεν έχει όμως έλκηθρο και ταράνδους και επιμένει στην πράσινη φορεσιά του.


Εδώ τα δώρα τα κρατά στα χέρια και τα κλαδιά έχουν αντικατασταθεί με το έλατο των Χριστουγέννων. Μην ξεχνάμε ότι μαζί με την επιβολή του Σάντα Κλάους σε όλη την υφήλιο, επιβλήθηκε και το γερμανικής προέλευσης (σύμφωνα με το λαογράφο Γεώργιο Μέγα) χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Πριν συνεχίσουμε το ταξίδι μας στον κόσμο ας θυμηθούμε και τον αυθεντικό, τον δικό μας Άγιο Βασίλη. Που το λένε και τα κάλαντα ότι έρχεται από την Καισαρεία, δηλαδή από τη Μικρά Ασία και τον τόπο που έζησε και υπήρξε επίσκοπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Παράθεση :

Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια:

Γεννήθηκε από Άγιους γονείς το 330 μ.Χ. στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του Άγιου Βασίλειου ασκούσε το επάγγελμα του καθηγητή ρητορικής στη Καισάρεια της Καππαδοκίας και η μητέρα του Αγία Εμμέλεια ήταν απόγονος οικογένειας Ρωμαίων αξιωματούχων (ο πατέρας της είχε πεθάνει ως Χριστιανός μάρτυρας). Στην οικογένεια εκτός από το Βασίλειο υπήρχαν άλλα οκτώ ή εννέα παιδιά. Μεταξύ αυτών, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο Ναυκράτιος που έγινε ασκητής και θαυματουργός Άγιος, η Οσία Μακρίνα και ο Πέτρος, Επίσκοπος Σεβαστείας, ενώ κάποιο φαίνεται να πέθανε σε βρεφική ηλικία.

Ο Βασίλειος μεταφέρθηκε από τη γιαγιά του Μακρίνα στο κτήμα των Αννήσων κοντά στον ποταμό Ίρι της Μικράς Ασίας, όπου ανατράφηκε από αυτήν μέχρι το θάνατό της και μετέπειτα από την πρωτότοκη αδερφή του Μακρίνα η οποία επηρέασε καθοριστικά τον μικρό Βασίλειο να στραφεί στην Χριστιανική πίστη. Την εγκύκλια παιδεία έλαβε από τον πατέρα του ενώ μετά την εκδημία του (γύρω στα 345) μετέβη στην Καισάρεια. Κατόπιν η ανάγκη του για περαιτέρω μόρφωση τον έφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου φοίτησε κοντά στο γνωστό δάσκαλο της εποχής Λιβάνιο και επακόλουθα στην Αθήνα (352).

Στην Αθήνα γνωρίστηκε με το Γρηγόριο από την Καππαδοκία, αναπτύσσοντας μία μεγάλη φιλία, εγγράφηκε στη σχολή του Χριστιανού φιλοσόφου Προαιρεσίου και παρακολούθησε τη διδασκαλία του καθώς και τη διδασκαλία άλλων φιλοσόφων όπως ο Ιμέριος.

Επέστρεψε στην πατρίδα του το καλοκαίρι του 356, εγκαταστάθηκε στην Καισάρεια και, συνεχίζοντας την παράδοση του πατέρα του, έγινε καθηγητής της ρητορικής. Το 358, επηρεασμένος από το θάνατο του αδερφού του μοναχού Ναυκρατίου, βαπτίζεται Χριστιανός, πιθανόν από τον επίσκοπο Διάνιο, και αποφασίζει να αφιερώσει τον εαυτό του στην ασκητική πολιτεία. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους ξεκινά ένα οδοιπορικό σε γνωστά κέντρα ασκητισμού της Ανατολής, επιθυμώντας την ανεύρεση κατάλληλου τόπου διαμονής. Το έτος 359 για μικρό χρονικό διάστημα διέμεινε στην Αριανζό, κοντά στο φίλο του Γρηγόριο.

Τον Ιανουάριο του 360 φαίνεται να συμμετείχε, ως παρατηρητής εντεταλμένος από τον επίσκοπο Διάνιο, στην αρειανική Σύνοδο, που συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη, για την έριδα μεταξύ Ομοουσιανών και Ομοιανών. Μετά την υπογραφή, από μέρους του Διανίου, του συμβόλου των Ομοιανών, ο Βασίλειος απογοητευμένος αποσύρθηκε στο ησυχαστήριο της αδερφής του εγκαινιάζοντας τη μνημειώδη αλληλογραφία του με το Γρηγόριο.

Το καλοκαίρι του 364 ο Ευσέβιος Καισαρείας τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Η μεγάλη δραστηριότητα και η μόρφωση του Βασιλείου προκάλεσαν τα ζηλόφθονα αισθήματα του Ευσεβίου γεγονός που οδήγησε τον πρώτο, για ακόμα μία φορά, να επιστρέψει στην πατρίδα του. Η μεσολάβηση, όμως, του Γρηγορίου επιφέρει εξομάλυνση των σχέσεων και την επιστροφή του Βασιλείου στην Καισάρεια. Μετά το θάνατο του Ευσεβίου, με τη συνδρομή του Ευσεβίου επισκόπου Σαμοσάτων και του Γρηγορίου επισκόπου Ναζιανζού, εκλέγεται διάδοχός του στην επισκοπική έδρα της Καισάρειας.

Στον εκκλησιαστικό τομέα, ως επίσκοπος πλέον, ο Βασίλειος αντιμετώπισε την προσπάθεια του Αυτοκράτορα Ουάλη να επιβάλει τον Ομοιανισμό (ρεύμα του Αρειανισμού), όντας σε επιστολική επικοινωνία με τον Μέγα Αθανάσιο, Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τον Πάπα Ρώμης Δάμασο. Στην περιφέρεια της ποιμαντικής του ευθύνης είχε να αντιμετωπίσει την έντονη παρουσία του αρειανικού στοιχείου και άλλων χριστιανικών, μη ορθόδοξων, ομολογιών. Σε αυτό τον τομέα έδρασε και ως επίσκοπος, δηλαδή οργανωτικά, αλλά και με την αντιρρητική του γραμματεία. Μέσα από τις επιστολές του φαίνονται οι προσπάθειες που κατέβαλε για την ανάδειξη άξιων κληρικών στο ιερατείο, την καταπολέμηση της σιμωνίας των επισκόπων, την πιστή εφαρμογή των ιερών κανόνων από τους πιστούς καθώς και η ποιμαντική μέριμνα, που επέδειξε έναντι των αποκομμένων και περιθωριοποιημένων μελών της Εκκλησίας. Η όλη του δραστηριότητα επιφέρει τη βαθμιαία αναγνώρισή του ως κοινού έξαρχου ολόκληρου του ασιατικού θέματος της Αυτοκρατορίας.

Στην οικουμενική Εκκλησία ο Βασίλειος αναλαμβάνει τα πνευματικά ηνία από τον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος βαθμιαία αποσύρεται από την ενεργό δράση λόγω γήρατος. Εργάζεται για την επικράτηση των ορθόδοξων χριστιανικών αρχών και υπερασπίζεται το δογματικό προσανατολισμό της Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας. Προσπαθεί να βρίσκεται σε αλληλενέργεια με τα ορθόδοξα πατριαρχεία και ουσιαστικά υποκαθιστά και αντικαθιστά την αρειανίζουσα ιεραρχία του πολιτικού κέντρου της Αυτοκρατορίας. Σε αυτή την προσπάθεια συναντά την αδιάφορη ή προκατειλημμένη στάση των άλλων πατριαρχείων, γεγονός, που παρά την απογοήτευση που του επιφέρει δεν τον καταβάλει στη συνέχιση του αγώνα του.

Έργο ζωής και σημαντικό σταθμό στην πορεία του, αποτελεί η ίδρυση και λειτουργία ενός κοινωνικού φιλανθρωπικού συστήματος, του Πτωχοκομείου ή Βασιλειάδας. Εκεί διοχετεύει όλη την ποιμαντική του ευαισθησία, καθιστώντας την πρότυπο κέντρου περίθαλψης και φροντίδας των ασθενέστερων κοινωνικά ατόμων. Ουσιαστικά η Βασιλειάδα υπήρξε ένας πρότυπος οίκος για τη φροντίδα των ξένων, την ιατρική περίθαλψη των φτωχών άρρωστων και την επαγγελματική κατάρτιση των ανειδίκευτων. Καθίσταται η μήτρα ομοειδών οργανισμών που δημιουργήθηκαν σε άλλες επισκοπές και στάθηκε η σταθερή υπενθύμιση στους πλουσίους του προνομίου τους να διαθέτουν τον πλούτο τους με έναν αληθινά χριστιανικό τρόπο.

Καταπονημένος από την ευρεία δράση που ανέπτυξε σε πολλούς τομείς της χριστιανικής μαρτυρίας καθώς και την ασκητική ζωή, την οποία ακολουθούσε, ο Βασίλειος πεθαίνει την 1 Ιανουαρίου του 379 σε ηλικία 49 ετών. Ο θάνατός του βυθίζει στο πένθος όχι μόνο το ποίμνιό του αλλά και όλο το χριστιανικό κόσμο της Ανατολής. Στην κηδεία του συμμετέχουν Ιουδαίοι, πιστοί της εθνικής θρησκείας και ένα πλήθος ανομοιογενούς θρησκευτικής και εθνικής απόχρωσης. Η παρακαταθήκη του υπήρξε το τεράστιο σε μέγεθος και σημασία θεολογικό – δογματικό του έργο μαζί με τη συμβολή του στη λειτουργική και την πρωτότυπη ανθρωπιστική του δράση.

Από τη Βικιπαίδεια

Αυτός είναι ο αυθεντικός και ο αληθινός Αϊ - Βασίλης. Που στις μέρες μας βλέπεις ακόμη και τους καλούς χριστιανούς να ξεχνούν ποιος ήταν και να τον μπλέκουν επικίνδυνα με παραδόσεις και δοξασίες άλλων λαών. Και κυρίως με το κατασκεύασμα διαφημιστών και σκιτσογράφων, τον αμερικάνο Σάντα Κλάους. Κρίμα...

Εμείς, κι ας μην παριστάνουμε τους χριστιανούς, μαθητές του Λιαντίνη υπήρξαμε και τα έχουμε ξεκαθαρισμένα αυτά τα πράγματα στο κεφάλι μας, από αγάπη στις παραδόσεις του λαού μας και μόνο, είπαμε να κάνουμε μια προσπάθεια να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους.  Για μας ο Αϊ - Βασίλης:

Ζει εδώ και αιώνες στις καρδιές των ανθρώπων του λαού μας. Και μόνο αν ξεριζώσεις τις καρδιές μας, θα ξεριζώσεις και τον Αϊ - Βασίλη. Όπως ζει και στα βιβλία που έγραψε. Και θα ζει όσο οι άνθρωποι τα διαβάζουν. Δεν τον έπλασε η φαντασία κανενός ούτε η πένα των άλλων. Ήταν άνθρωπος με σάρκα και οστά, αληθινός, και με τα έργα του και το καλαμάρι του κατάφερε να μείνει αθάνατος. Σύμβολο της ανθρωπιάς και της μόρφωσης. Γνήσιο τέκνο του πολιτισμού μας.

Κι άλλο τόσο ο δικός μας Αϊ - Βασίλης μάς θυμίζει εκείνες τις πατρίδες που δε θέλουμε να λησμονήσουμε. Την Καππαδοκία και τη Μικρασία ολόκληρη. Εκεί που για χιλιάδες χρόνια χτύπαγε η καρδιά της Ελλάδας. Μεγαλουργώντας και γράφοντας  χρυσές σελίδες στο μεγάλο βιβλίο της Ανθρωπότητας. Με τον Οδυσσέα στην Τροία, τους φιλοσόφους της Ιωνίας, το Μεγαλέξανδρο, το Διγενή Ακρίτα και τόσους άλλους. Μέχρι που έγινε η μεγάλη καταστροφή και υπέγραψαν οι δυνατοί της Γης τη συνθήκη της Λωζάνης. Μα καμιά συμφωνία δεν κάναμε για τον Αϊ - Βασίλη. Ούτε και στο μνημόνιο έγραφε τίποτα. Όσο προκάμαμε να το διαβάσουμε... Δε θέλουμε και δεν πρέπει να ξεριζώσουμε τον Αϊ - Βασίλη από τη γη του. Τέτοιο χατίρι δε θα κάνουμε σε κανέναν. Κάθε Πρωτοχρονιά θα έρχεται από την Καισαρεία  με τις φωνούλες των παιδιών, στο ραβδί του ακουμπισμένος. Φέρνοντας μαζί και τον καινούργιο χρόνο.

Δεν είναι γέρος, δεν είναι παιδί, δεν είναι ξωτικό. Δε φωνάζει χο - χο - χο και δεν έχει ταράνδους και έλκηθρο. Ούτε χώνεται σε καμινάδες. Αυτός είναι ο Αϊ - Βασίλης. Ο δικός μας και μοναδικός Αϊ - Βασίλης στον κόσμο όλο!

Να και ο τύπος με τα μπλε. Είναι από τη Ρωσία. Ο παππου - Χιονιάς και η Χιονούλα, η εγγονή του!

Παράθεση :

ΡΩΣΙΑ: Ένας αριστοκράτης Άι-Βασίλης

Ο Γερο-Χειμώνας, ή στην τοπική γλώσσα Ντεντ Μορόζ, είναι η ρωσική εκδοχή του Άι-Βασίλη. Στην περίπτωσή του, ξεχάστε την κλασική εικόνα του στρουμπουλού παππούλη: ο Ντεντ Μορόζ είναι ψηλός και λυγερόκορμος και έχει μακριά γενειάδα. Φοράει ένα μακρύ, πολυτελή μανδύα με χρυσοκέντητα στολίδια, γούνινο καπέλο και λευκές δερμάτινες μπότες, ενώ κρατάει ένα μαγικό ραβδί που τον βοηθάει στο περπάτημα. Προτιμάει να μετακινείται με μια μεγαλοπρεπή άμαξα που τη σέρνουν τρία άλογα. Τον συνοδεύει η Χιονούλα, ένα κορίτσι που είναι η εγγονή του. Φοβούμενος μη λερώσει τα κομψά του ρούχα, δεν κατεβαίνει από την καμινάδα αλλά μπαίνει κανονικά από την πόρτα τους σπιτιού. Επισκέπτεται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς μόνο τα καλά παιδιά και μόνο εκείνα που κοιμούνται: αν δει παιδί ξύπνιο να τον περιμένει, κάνει στροφή και φεύγει μαζί με τα δώρα του!


http://www.i-diadromi.gr/2014/12/blog-post_822.html

Το θέμα με τον Ντεντ Μόροζ ή Μορόζ, έχει και άλλες λεπτομέρειες. Μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων, θέλησαν οι άνθρωποι να απαλλαγούν από την προσκόλληση του λαού στη θρησκεία. Έλα μου ντε που στάθηκε αδύνατον στο θέμα του Αϊ - Βασίλη. Παράλληλα στην Αμερική όλο και ανέβαινε σε δημοτικότητα ο Σάντα Κλάους.

Τότε λοιπόν αποφασίσανε να ανασύρουν από τα λαϊκά τους παραμύθια τον Ντεντ Μόροζ και να τον πλάσουν ως αντίποδα του Σάντα Κλάους. Έτσι όλοι ήταν ευχαριστημένοι και κυρίως τα παιδιά!!!


Για δείτε εδώ πώς αποτυπώνεται ο ανταγωνισμός Ρώσων και Αμερικάνων! Ο Ντεντ Μόροζ ντύνεται  ακόμη και στα κόκκινα ενώ στην εγγονή του φορά στολή αστροναύτη και ετοιμάζεται να φύγει για το διάστημα. Και άσε τον Σάντα Κλάους να ταξιδεύει ακόμη με το έλκηθρο...

Santa Claus λέμε και Σάντα δε βλέπουμε. Άντε επιτέλους να μιλήσουμε και γι' αυτόν που στις μέρες μας έχει επικρατήσει διεθνώς. Εκτοπίζοντας τις αυθεντικές παραδόσεις πολλών λαών. Ο Σάντα Κλάους θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί διάδοχο του Αγίου Νικολάου. Έτσι όπως τον εξέλιξε η δυτική παράδοση των καθολικών χριστιανών και στη συνέχεια την ταξίδεψε στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού. Και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη. Εκεί όμως συνέχισε να υφίσταται διαφοροποιήσεις από τις επεμβάσεις πολλών και διαφόρων. Σκιτσογράφων, ποιητών, διαφημιστών. Ή και να ενσωματώνει λαϊκές παραδόσεις άλλων λαών, μακράν κάθε χριστιανικής έννοιας. Πολλοί νομίζουν ότι ο Σάντα είναι γέννημα της κόκα - κόλας. Δεν είναι έτσι ακριβώς. Σαφώς και η γνωστή διαφήμιση έπαιξε το ρόλο της αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα παγκόσμιο τουρλού! Και που δεν έχει σταματήσει.

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΕ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ


Στην Ευρώπη το πρόσωπο του φορέα δώρων έχει ταυτιστεί με την ιστορία του Αγίου Νικολάου, αρχιεπίσκοπου Μύρων, που φημιζόταν για τη γενναιοδωρία του. Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε το 250 μ.Χ. στα Πάταρα, μια παραθαλάσσια πόλη της Λυκίας, στη σημερινή Τουρκία, από ευσεβείς και πολύ πλούσιους γονείς. [...] Από μικρό παιδί έδειξε την αρετή του και τον ζήλο του για κάθε τι που είχε σχέση με τη Χριστιανική πίστη.

Ο Νικόλαος έχασε τους γονείς του σε ηλικία δεκατριών ετών, εξαιτίας ενός λοιμού, και έγινε κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας, την οποία διέθεσε για να ανακουφίζει τους φτωχούς και όλους όσοι είχαν ανάγκη. Ο θείος του, που ήταν ιερέας, τον έβαλε σε μοναστήρι ώστε να γίνει και ο ίδιος ιερέας. Σε ένα ταξίδι του στα Ιεροσόλυμα, χειροτονήθηκε ιερέας και σε σύντομο χρονικό διάστημα έγινε επίσκοπος στα Μύρα, παρόλο που ήταν πολύ νέος (ήταν γνωστός ως «Το Αγόρι Επίσκοπος»).

Την εποχή εκείνη ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Διοκλητιανός εξέδωσε διάταγμα, που όριζε ότι όλοι οι υπήκοοι θα πρέπει να προσκυνούν τον αυτοκράτορα σαν θεό. Η άρνηση του Νικολάου, όπως και χιλιάδων άλλων χριστιανών να υπακούσουν στο διάταγμα, τους οδήγησε στη φυλακή. Ύστερα από δέκα χρόνια ο Νικόλαος και οι υπόλοιποι φυλακισμένοι ελευθερώθηκαν χάρη στον Μέγα Κωνσταντίνο, διάδοχο του Διοκλητιανού. Το 313 μ.Χ. ο Νικόλαος έγινε και πάλι επίσκοπος στα Μύρα και απέκτησε ιδιαίτερα καλή φήμη. Έφυγε από τη ζωή σε βαθύ γήρας στις 6 Δεκεμβρίου του 330 μ.Χ.

Με το πέρασμα των χρόνων η φήμη του ως θαυματουργού αγίου εξαπλώθηκε στη δύση, ιδιαίτερα μεταξύ των ναυτικών. Μάλιστα, το 1087 Ιταλοί ναυτικοί έκλεψαν το λείψανό του από τον τάφο του στα Μύρα, για να το προστατέψουν δήθεν από τους πειρατές. Το λείψανο μεταφέρθηκε στο Μπάρι της Ιταλίας, όπου έγινε μεγάλος εορτασμός, ενώ λέγεται ότι εκείνη την ημέρα θεραπεύτηκαν σαράντα επτά άνθρωποι και πολλοί άλλοι τις επόμενες ημέρες. Οι κάτοικοι του Μπάρι έχτισαν προς τιμήν του αγίου μια μεγαλόπρεπη εκκλησία, για να στεγάσουν το λείψανό του. Ο θρύλος του Αγίου Νικολάου απέκτησε ιδιαίτερη φήμη και άρχισε να απεικονίζεται με λευκή γενειάδα, να πετάει στον ουρανό πάνω σε ένα λευκό άλογο. Ακόμα και σήμερα την ημέρα της γιορτής του αγίου γίνεται μεγάλο θρησκευτικό πανηγύρι στο Μπάρι.

Στην Ελλάδα τιμάται ως προστάτης Άγιος των ναυτιλομένων. Πολλές φορές γλίτωσε θαυματουργικά, πλοία που κινδύνευαν από την θαλασσοταραχή. Όταν κάποια στιγμή είχε πάει στους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσει, με θαυμαστό τρόπο γαλήνεψε την φουρτουνιασμένη θάλασσα, γλιτώνοντας έτσι το πλοίο στο οποίο επέβαινε, και την ζωή των συνεπιβατών του. Αναφέρεται επίσης ότι θαυματουργά μεταφέρθηκε σε ένα πλοίο που κινδύνευε στη τρικυμία και το οδήγησε ο ίδιος κρατώντας το τιμόνι σε ασφαλές λιμάνι. Όμως στην δυτική Ευρώπη ο Άγιος Νικόλαος τιμάται ως προστάτης των παιδιών, κι αυτό γιατί σύμφωνα με ένα μεσαιωνικό θρύλο, ο Άγιος ανέστησε τρία παιδιά, που είχε σφάξει ένας χασάπης για να βάλει το κρέας τους στον κιμά!!!

Στα χρόνια της μεταρρύθμισης, η Καθολική εκκλησία βρισκόταν σε παρακμή. Ο Μαρτίνος Λούθηρος δε δεχόταν τη λατρεία των αγίων και θεωρούσε, ότι η γιορτή του Αγίου Νικολάου ήταν «ψεύτικη», με αποτέλεσμα η φήμη του Αγίου να περιοριστεί σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Η μορφή του Αγίου αντικαταστάθηκε από τον Κρις Κιντ (Christkind), που σημαίνει Χριστούλης. Εικονιζόταν ως πνεύμα με τη μορφή παιδιού, με ξανθά μαλλιά και αγγελικά φτερά. Έφερνε δώρα στα παιδιά την παραμονή των Χριστουγέννων. Πιθανότατα η μορφή του στηρίχθηκε σ’ ένα θρύλο από την Αλσατία της Γαλλίας, ότι ένα μικρό παιδί έφερε κάποιο δώρο στο νεογέννητο Χριστό.


Στις Κάτω Χώρες όμως και ιδίως στην Ολλανδία, ο Σίντερ Κλάας (Σιντ Νικολάας -> Σίντερ Κλάας) εξακολουθούσε να λατρεύεται ως προστάτης των ναυτικών, των εμπόρων και των παιδιών. Οι Ολλανδοί, που ήταν ναυτικός λαός, μετέφεραν τη φήμη του Αγίου Νικολάου από την Ιταλία και την Ισπανία στο Άμστερνταμ. Επηρεασμένοι από τη συμμαχία τους με τους Ισπανούς και συμμετέχοντας στις πανηγυρικές τους εκδηλώσεις για τη γιορτή του Αγίου Νικολάου, σύντομα τον συγχώνευσαν με ένα δικό τους παγανιστικό, τοπικό ήρωα του χειμώνα, τον Οντίν, που ήταν τευτονικής προέλευσης.


Η θεότητα αυτή διέθετε πλούσια γενειάδα και πετούσε καβάλα σε οκτάποδο άλογο. Σύμφωνα με την τευτονική παράδοση, κάθε χρόνο κατά την εορτή του Γιουλ, την 21η Δεκεμβρίου, κατά τη διάρκεια της πιο σύντομης μέρας του έτους, ο Οντίν (βασιλιάς των θεών του Βορρά), πετούσε με το άσπρο άλογό του στους ουρανούς, προκειμένου να αναγγείλει την αναγέννηση του ήλιου. Ο Οντίν επιβράβευε με δώρα και γλυκά τα παιδιά που έβαζαν τροφή (καρότα, ζάχαρη κ.ά.) στις μπότες τους για να ταΐσουν το άλογό του.


Η νέα μορφή του Αγίου Νικολάου είχε ολόλευκη και πολύ μεγάλη γενειάδα. Ερχόταν με πλοίο από την Ισπανία (εκεί όπου ο Άγιος ζει σύμφωνα με την Ολλανδική παράδοση), γύριζε τη χώρα καβάλα στο άσπρο άλογό του και είχε μαζί του ένα αγόρι από την Αιθιοπία, τον Μαύρο Πητ, που κάποτε είχε απελευθερώσει ο Σίντερ Κλάας στα Μύρα και εκείνο από ευγνωμοσύνη έμεινε για πάντα μαζί του να τον βοηθά.

Το 1626 οι Ολλανδοί Καλβινιστές μεταναστεύοντας στην Αμερική έπαιρναν μαζί τους για φυλακτό και την εικόνα του Αγίου Νικολάου - Σίντερ Κλάας. Ήταν ένας αυστριακός επίσκοπος που φορούσε κόκκινο μανδύα και ίππευε ένα άσπρο άλογο. Το Νέο Άμστερνταμ, που αργότερα ονομάστηκε Νέα Υόρκη, ήταν ο επόμενος σταθμός του Σίντερ Κλάας.


Στην Αμερική για πολλά χρόνια, εξαιτίας της επικράτησης των αγγλικής καταγωγής μεταναστών, ο Σίντερ Κλάας παρέμεινε στα αζήτητα, ώσπου το 1773 εμφανίζεται ξανά. Το πρόσωπο που ανασκεύασε τον θρύλο, φαίνεται ότι είναι ο Αμερικανός λαϊκός συγγραφέας Ουάσιγκτον Ίρβινγκ. Γράφοντας την ιστορία της Νέας Υόρκης για λογαριασμό του Ιστορικού Συλλόγου της Νέας Υόρκης που θεωρεί τον Άγιο Νικόλαο προστάτη της πόλης, θα δώσει νέες διαστάσεις στον θρύλο. Εδώ όμως ο Άγιος Νικόλαος εμφανίζεται σαν πολεμικός προστάτης των Αμερικανών επαναστατών, σαν ένα αντίβαρο του Αγίου Γεωργίου προστάτη του αγγλικού στρατού. Ο Ίρβινγκ δανείζεται στοιχεία από την ολλανδική εκδοχή του Αγίου Νικολάου και τον περιγράφει να έρχεται πάνω στο άλογο του (χωρίς βοηθούς) και να μοιράζει δώρα. Το Δεκέμβριο του 1773 και ξανά το 1774, εφημερίδα της Νέας Υόρκης αναφέρει, ότι ομάδες ολλανδικών οικογενειών συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν την εορτή του Αγίου Νικολάου.

Το 1804 ο Τζον Πίνταρντ, μέλος του Ιστορικού Συλλόγου της Νέας Υόρκης, στην ετήσια συγκέντρωση του συλλόγου, μοίρασε ξυλογραφίες με τη μορφή του Αγίου Νικολάου. Το φόντο της εικόνας περιλάμβανε οικείες εικόνες του αγίου και κάλτσες γεμάτες παιχνίδια και φρούτα, κρεμασμένες πάνω από ένα τζάκι.

Το Δεκέμβριο του 1823 όλα άλλαξαν με ένα χριστουγεννιάτικο ποίημα του Αμερικανού συγγραφέα Κλέμεντ Μουρ με τίτλο «Μια επίσκεψη από τον Άγιο Νικόλαο», γνωστότερο σαν «Η νύχτα πριν απ' τα Χριστούγεννα». Στο ποίημα του, που έγινε γρήγορα πολύ δημοφιλές, περιγράφεται ένας εντελώς διαφορετικός Άγιος Νικόλαος.

Παράθεση :

Η ΝΥΧΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠ' ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ήταν η νύχτα πριν τα Χριστούγεννα και παντού μέσα στο σπίτι
Ούτε ένα πλάσμα δεν σάλευε, μήτε καν ένα ποντίκι.
Οι κάλτσες ήταν κρεμασμένες κοντά στο τζάκι με προσοχή,
Ελπίζοντας ότι ο Άη Νικόλας θα βρισκόταν σύντομα εκεί.

Τα παιδιά ήταν φωλιασμένα με θαλπωρή στα κρεβατάκια τους,
Ενώ οράματα από ζαχαρωτά χόρευαν στα κεφαλάκια τους.
Η Μητέρα με ένα μαντήλι στο κεφάλι της κι εγώ μ’ ένα σκούφο,
Είχαμε μόλις βολέψει τα κεφάλια μας για ένα μακρύ χειμωνιάτικο ύπνο.

Όταν έξω στο γρασίδι σηκώθηκε τέτοιο ποδοβολητό,
Που τινάχτηκα απ’ το κρεβάτι μου τι συνέβαινε να δω.
Πέρα στο παράθυρο πέταξα σαν αστραπή,
Άνοιξα διάπλατα τα παραθυρόφυλλα στη στιγμή.

Το φεγγάρι καθρεφτίζονταν στο φρεσκοπεσμένο χιόνι
Και φώτιζε τα πράγματα σα να ‘ταν μεσημέρι.
Όταν, τι θα εμφανίζονταν μπρος στα κατάπληκτά μου μάτια,
Παρά ένα έλκηθρο μικροσκοπικό με οκτώ μικρούς ταράνδους.

Κι ένα μικρό γέρο οδηγό, τόσο γρήγορο και ζωηρό,
Που στο λεπτό κατάλαβα πως ήταν ο Άη Νικόλας.
Πιο γρήγοροι κι απ’ αετοί, έφτασαν οι δρομείς του,
Κι αυτός σφύριξε και φώναξε, τους κάλεσε με το όνομα τους:

«Τώρα, Ντάσερ! Τώρα, Ντάνσερ! Τώρα Πράνσερ και Βίξεν!
Εμπρός Κόμετ! Εμπρός Κιούπιντ! Εμπρός, Ντόνερ και Μπλίτζεν!
Ψηλά πάνω στη βεράντα, ψηλά ως του τοίχου την κορυφή
Τώρα, ορμήστε μπροστά, ορμήστε μπροστά, γρήγοροι σαν αστραπή!»

Ο Άη Νικόλας έχει πλέον τη μορφή ξωτικού και μπαίνει στα σπίτια από τις καμινάδες. Έχοντας δανειστεί στοιχεία από τη φιγούρα του Ίρβινγκ, αλλά και από γερμανικούς και σκανδιναβικούς μύθους, η αμερικανική εκδοχή του Σάντα Κλάους και της δράσης του στη σημερινή παγκόσμια αποδοχή ήταν πια γεγονός.

Ο Μουρ ήταν εκείνος που έδωσε τα ονόματα στους ταράνδους του Σάντα Κλάους [Μπλίτζεν (Αστραπή), Κόμετ (Κομήτης), Κιούπιντ (Αγάπη), Ντάνσερ (Χορευτής), Ντάσερ (Πεταχτός), Ντόνερ (Κεραυνός), Πράνσερ (Χοροπηδηχτός) και Βίξεν (Αλεπού)].



Το 1939, ο Ρόμπερτ Μέι, διαφημιστής στο επάγγελμα, κλήθηκε από την εταιρεία «Μοντγκόμερι Γουόρντ» να γράψει μία χριστουγεννιάτικη ιστορία που θα προσφερόταν δωρεάν στα παιδιά, σαν διαφημιστικό κόλπο για να αυξηθούν οι χριστουγεννιάτικες πωλήσεις των καταστημάτων της εταιρείας. Και έτσι γεννήθηκε ο ένατος τάρανδος με το όνομα Ρούντολφ, με την λαμπερή κόκκινη μύτη.

Βέβαια τα τραγούδια και οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες παρουσιάζουν τον Ρούντολφ και σαν ελάφι. Μικρό το κακό. Εδώ έφτασαν να μετατρέψουν σε Σάντα Κλάους τον Άγιο Νικόλαο και στη συνέχεια τον Σάντα Κλάους να τον φέρουν στην Ελλάδα ως Αϊ - Βασίλη.

Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝΤΑ ΚΛΑΟΥΣ

Το 1849 στην ιστορία του Τζέημς Ρις «Ο Θρύλος των Χριστουγέννων» αναφέρεται για πρώτη φορά η σύζυγος του Σάντα Κλάους και πολύ σύντομα έγινε η ονοματοδοσία της «Μαίρη Κρίστμας».


ΤΑ ΞΩΤΙΚΑ

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1856, η Λουΐζα Μέι Άλκοτ ολοκληρώνει, αλλά ποτέ δεν δημοσιεύει, το βιβλίο της με τίτλο «Τα Ξωτικά των Χριστουγέννων». Στην ιστορία της παρουσιάζονται για πρώτη φορά ξωτικά ως βοηθοί του Σάντα Κλάους.

ΡΟΔΑΛΟΣ ΚΑΙ ΣΤΡΟΥΜΠΟΥΛΟΣ


Σύμφωνα με μια άλλη άποψη ο Σάντα Κλάους γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του αμερικανικού Εμφυλίου, όταν ο σκιτσογράφος Τόμας Ναστ εργαζόταν στο Harper’s Weekly, στο μεγαλύτερο περιοδικό της εποχής και του είχε ανατεθεί να απεικονίζει με αλληγορικές εικόνες τα δρώμενα του πολέμου. Μία από αυτές ήταν «Ο Άγιος Νικόλαος στο στρατόπεδο», όπου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ο Άγιος με τα χαρακτηριστικά ενός ευτραφούς, ροδαλού άνδρα, στολισμένου από άστρα, ο οποίος μοίραζε δώρα σε ένα στρατόπεδο των Βορείων.


ΒΟΡΕΙΟΣ ΠΟΛΟΣ

Βασισμένος στην επιτυχία που γνώρισε το έργο του το 1862, ο Ναστ συνέχισε να παράγει σχέδια του Σάντα Κλάους κάθε Χριστούγεννα κατά την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου. Και η σύλληψή του έγινε αποδεκτή, γιατί έδωσε στην παραδοσιακή ασκητική, αυστηρή και αποστεωμένη εικόνα του Σάντα Κλάους μια άλλη διάσταση, που αντικατόπτριζε την αφθονία και την ευμάρεια. Ο Ναστ τοποθέτησε το σημείο εκκίνησης του Σάντα Κλάους στον Βόρειο Πόλο και τον έντυσε στα κόκκινα, όπως η κάπα του Αγίου Νικολάου.

FATHER CHRISTMAS

Γύρω στα 1870 η γλυκιά και γενναιόδωρη μορφή του ταξίδεψε και στη Βρετανία, όπου και συγχωνεύτηκε με τον Άγγλο-σαξονικής προέλευσης πατέρα των Χριστουγέννων (Father Christmas), μια συμβολική φιγούρα που φορούσε ένα μακρύ πράσινο παλτό και ήταν η προσωποποίηση του πνεύματος των Χριστουγέννων.

Ο ΣΑΝΤΑ ΚΛΑΟΥΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ...



ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΣΑΝΤΑ ΚΛΑΟΥΣ

Η φήμη του Αμερικανού Σάντα Κλάους δεν άφησε ασυγκίνητους τους Ευρωπαίους. Έτσι αφού ανακάλυψαν το 1925 ότι δεν υπάρχουν τάρανδοι στον Βόρειο Πόλο, πέρασαν στην αντεπίθεση. Το 1927 εκφωνητής παιδικών εκπομπών, στο εθνικό ραδιόφωνο της Φινλανδίας, ισχυριζόταν ότι ο Σάντα Κλάους (Γιουλουπούκι στα Φινλανδικά) ζούσε στην Λαπωνία στα Ρώσο-Φινλανδικά σύνορα στο βουνό Κορβατουντούρι. Η συγκεκριμένη τοποθεσία δεν είναι βουνό αλλά ένας λόφος με 500 μέτρα υψόμετρο, ωστόσο ο ισχυρισμός του αυτός ήταν αρκετός για να συντηρήσει το μύθο.

Η ονομασία Γιουλουπούκι προέκυψε από την αρχαία σκανδιναβική λέξη Γιούλ (Yule) που σήμερα στη Φινλανδία είναι ταυτόσημη με τα Χριστούγεννα. Το Γιούλ ήταν μια ειδωλολατρική, ιδιαιτέρως διαδεδομένη, χειμωνιάτικη «οικογενειακή» γιορτή, συνδεδεμένη με το χειμερινό ηλιοστάσιο. Σύμβολο της ήταν η αίγα «Γιούλ», που οι Σκανδιναβοί συνέδεαν με τον θεό του κεραυνού Θωρ. Σύμφωνα με την μυθολογία τους το άρμα του Θωρ τραβούσαν δυο αιγοπρόβατα.


Στη σκανδιναβική μυθολογία κυριαρχεί και ένα άλλο μυθικό πλάσμα, το Τομτ (Tomte). Το αποκαλούσαν και Νις (Nisse) και παρουσιαζόταν σαν ένα ξωτικό. Το φαντάζονταν σαν ένα πλάσμα μικρόσωμο, ηλικιωμένο, συχνά με μεγάλη γενειάδα, που άλλοτε γίνεται τεράστιο, ενώ σε άλλες εκδοχές παρουσιάζεται με μάτι Κύκλωπα και αλλού αγένειο με γκρίζα και κόκκινα ρούχα. Σε κάθε περίπτωση όμως, παρά τη μικρότητά του, είχε μια τεράστια δύναμη, που πολλές φορές τη χρησιμοποιούσε σκοτώνοντας ζώα του σπιτιού.


Το 1881 δημοσιεύεται το σχετικό ποίημα Τόμτεν (Tomten) του Βίκτωρ Ρίντμπεργκ, όπου το Τομτ παρουσιάζεται να είναι το μόνο άγρυπνο πλάσμα στην κρύα νύχτα των Χριστουγέννων, συλλογιζόμενο τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Αυτό ακριβώς το ποίημα ενέπνευσε και τη Σουηδό ζωγράφο Τζένυ Νάιστρομ, στην πρώτη ζωγραφική μετατροπή αυτού του παραδοσιακού σουηδικού μυθικού Τομτ, σε ένα πλάσμα ασπρογένειο, με κόκκινο σκούφο, που μετονομάστηκε σε Γιουλτόμτεν (Jultomten) και συνδέθηκε με τα Χριστούγεννα.


Στην Δανία πάλι, αυτό το σουηδικό ξωτικό κλήθηκε Γιουλνίς (Julenisse) και συνδέθηκε με τα δώρα των εορτών, ενώ με τη διάδοση του Σάντα Κλάους, ονομάστηκε Γιουλουπούκι (Joulupukki) στη Φινλανδία, εκτοπίζοντας την παραδοσιακή αίγα Γιούλ, η οποία κατέληξε να γίνει ο «τάρανδος» του Σάντα Κλάους.

ΣΑΝΤΑ ΚΛΑΟΥΣ ΚΑΙ ΡΟΒΑΝΙΕΜΙ (ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ)

Παραμύθια και ταινίες...

Ο Σάντα Κλάους δεν θύμιζε πλέον σε τίποτα τον Άγιο Νικόλαο, αρχιεπίσκοπο των Μύρων της Λυκίας, τον θαυματουργό. Προέκυψε η ανάγκη να γραφτεί μια ιστορία για την καταγωγή του Σάντα Κλάους της Φινλανδίας.

Παράθεση :

«Υπήρχε κάποτε σε ένα χωριό της Φινλανδίας, λίγο έξω από το Ροβανιέμι, ένας καλοκάγαθος γέρος, που όσο κι αν αγαπούσε τα παιδιά δεν τον είχε ευλογήσει ο Θεός με δικά του. Αυτός λοιπόν ο γεράκος, ζούσε σε ένα σπίτι μέσα στο δάσος μαζί με τη γυναίκα του και ασχολιόταν με τη ξυλουργική. Επειδή όμως αγαπούσε πολύ τα παιδιά, έφτιαχνε παιχνίδια από ξύλο για τα μικρά του χωριού και την παραμονή των Χριστουγέννων έβγαινε και γυρνούσε από σπίτι σε σπίτι στο χωριό μοιράζοντας τα δώρα που είχε φτιάξει. Αυτό γινόταν για πολλά χρόνια και τα παιδιά τον αγαπούσαν, ενώ οι γονείς παρότι τον θεωρούσαν γραφικό, τον συμπαθούσαν.

Μια χρονιά όμως ο χειμώνας ήταν πολύ βαρύς. Κρύο πολύ, χιόνι ακόμη περισσότερο, ο αέρας φυσούσε δυνατός και ο γεράκος έβλεπε ότι δεν θα κατάφερνε φέτος να είναι συνεπής στο ραντεβού του με τα παιδιά. Παρά τις αντιρρήσεις της γυναίκας του, που του έλεγε να αναβάλει το ταξίδι του στο χωριό για άλλη μέρα, αποφάσισε να μην αφήσει παραπονεμένα τα παιδιά. Πήρε λοιπόν το έλκηθρο του που το έσερναν τα δυο του σκυλιά και ξεκίνησε. Το χιόνι όμως ήταν πολύ και ο αέρας που φυσούσε έκανε πολύ δύσκολο το ταξίδι. Ο γέρος έχασε το δρόμο και πέθανε από το κρύο. Η γυναίκα του, όταν είδε τα δυο σκυλιά να επιστρέφουν μόνα τους ανησύχησε και ξεκίνησε να βρει τον άντρα της. Όταν τον είδε ξεψυχισμένο αγκαλιά με το σάκο με τα δώρα, δεν άντεξε και πέθανε κι αυτή. Τα Χριστούγεννα στο μικρό χωριό, δεν θα ήταν φέτος όπως τις άλλες χρονιές.

Ο Θεός όμως που είδε τι συνέβη αποφάσισε να σώσει την κατάσταση. Έστειλε δύο αγγέλους του και ξύπνησαν το γέρο και τη γριά και τους έδειξαν το δρόμο για το χωριό, δίνοντας τους την ευκαιρία να συνεχίσουν αυτό που έκαναν τόσα χρόνια. Από τότε, οι δύο γέροντες ζουν μέσα στο δάσος έχοντας ως αποστολή να φτιάχνουν δώρα για τα παιδιά όλου του κόσμου.

Κι επειδή κανείς δεν έμαθε ποτέ τα πραγματικά τους ονόματα, κάθε λαός ανάλογα με τα ήθη και τα έθιμά του, έχει δώσει διαφορετική ονομασία στον καλοκάγαθο γέροντα».

Το 2007 η ιστορία αυτή μεταφέρθηκε διασκευασμένη στη μεγάλη οθόνη, στην φινλανδικής παραγωγής ταινία: «Μία Ιστορία για τον Άη Βασίλη (Christmas Story / Joulutarina)».

Η υπόθεση έχει ως εξής:

Παράθεση :

«Σε ένα απομακρυσμένο χωριό στη Λαπωνία, ο νεαρός Νικόλας χάνει την οικογένειά του σε ένα ατύχημα. Οι συγχωριανοί αποφασίζουν να αναλάβουν όλοι μαζί το ορφανό παιδί. Κάθε οικογένεια θα φροντίζει τον Νικόλα για ένα χρόνο. Στο τέλος κάθε χρόνου, την ημέρα των Χριστουγέννων, ο Νικόλας θα πρέπει να πηγαίνει σε άλλο σπίτι.

Για να δείξει την ευγνωμοσύνη του στους χωριανούς, ο Νικόλας αποφασίζει να φτιάξει παιχνίδια για τα παιδιά κάθε οικογένειας, ως αποχαιρετιστήρια δώρα. Με τα χρόνια, οι οικογένειες που έχουν φιλοξενήσει το Νικόλα πληθαίνουν και σύντομα, σχεδόν κάθε σπίτι βρίσκει δώρα στο κατώφλι του το πρωί των Χριστουγέννων. Κάποια στιγμή υπάρχει έλλειψη τροφίμων στο χωριό, και οι χωριανοί αναγκάζονται να στείλουν τον Νικόλα να δουλέψει ως μαθητευόμενος στον ερημίτη ξυλουργό Ισάκι.

Με την σκληρή καθοδήγηση του Ισάκι, ο Νικόλας αναπτύσσει ικανότητες που τον βοηθούν να φτιάξει ακόμη καλύτερα δώρα και να δουλεύει ακόμη πιο γρήγορα. Τα χρόνια όμως περνούν και ο Νικόλας γερνά. Αποφασίζει να κάνει την τελευταία του διαδρομή. Όμως προτού αφήσει την τελευταία του πνοή, κερδίζει ως δώρο την αθανασία. Γίνεται ο Σάντα Κλάους και θα συνεχίζει να σκορπίζει χαρά στα παιδιά όλου του κόσμου για πάντα».

Δείτε την ταινία εδώ (στα αγγλικά)

https://www.dailymotion.com/video/x2d1aiy

Ο ΠΕΡ ΝΟΕΛ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ

δηλαδή ο Πατέρας των Χριστουγέννων, κατά τον Father Christmas των Άγγλων

Ο Περ Νοέλ αναλαμβάνει το μοίρασμα των δώρων στα παιδιά της Γαλλίας. Σύμφωνα με την παράδοση, την παραμονή των Χριστουγέννων τα παιδιά αφήνουν τα παπούτσια τους κοντά στο τζάκι αφού τα γεμίσουν με καρότα και άλλες λιχουδιές που προορίζονται για το γαϊδουράκι του, τον Γκι. Ο Περ Νοέλ παίρνει τα κεράσματα και στη θέση τους αφήνει τα δώρα του, που συνήθως είναι μικρά σε μέγεθος ώστε να χωράνε στα παπούτσια: χρήματα, γλυκά ή μικρά παιχνίδια.

Στη Γαλλία υπάρχει και άλλη παράδοση για μοίρασμα γλυκών στα παιδιά, η παράδοση για τον Άγιο Μαρτίνο:

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΙΝΟΥ : Ο Άγιος Μαρτίνος είναι ένας από τους γνωστούς αγίους στη Γαλλία. Ο μύθος λέει πως ΄Άγιος Μαρτίνος έχασε μια μέρα το γάιδαρό του στους αμμόλοφους κ ότι τα παιδιά κρατώντας φανάρια τον ξαναβρήκαν μέσα στο σκοτάδι.Για να τα ανταμείψει ο Άγιος Μαρτίνος μετέτρεψε τις καβαλίνες του γαϊδάρου σε γλυκά. Κάθε χρόνο, οι μικροί μαθητές στις βόρειες περιοχές της Γαλλίας φτιάχνουν πανέμορφα φανάρια από ζαχαρότευτλα και πηγαίνουν στους αμμόλοφους,για να βρουν τον Άγιο Μαρτίνο και το γάιδαρό του. Μετά, κάνουν παρέλαση στους δρόμους της πόλης κ ο κόσμος τους δίνει γλυκά κουλούρια.

Αλλά και ο άγιος Νικόλαος φέρνει δώρα την ημέρα της γιορτής του στα παιδιά της Γαλλίας:

Παράθεση :

Ο Άγιος Νικόλαος είχε μεγάλη αδυναμία στα παιδιά και ήταν γνωστός για τα θαύματα που έκανε για να βοηθήσει φτωχά και δυστυχισμένα παιδιά.

Στις 6 Δεκεμβρίου στο Βέλγιο, σε κάποιες χώρες της Γερμανίας,της Ελβετίας,της Γαλλίας,και της Ολλανδίας, σύμφωνα με την παράδοση, τα δώρα των παιδιών τα μοιράζει ο Άγιος Νικόλαος.

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ένας άλλος μύθος διηγείται την καλοσύνη που έδειξε ο Άγιος Νικόλαος στα πεινασμένα παιδιά μιας μεγάλης πόλης.
Ο Άγιος μάζεψε λαχανικά, φρούτα και σιτάρι τα φόρτωσε όλα πάνω σ ένα μεγάλο πλοίο με γαλάζια πανιά και σάλπαρε για την πόλη.Όταν έφτασε στην πόλη, μοίρασε στα σπίτια από ένα σακί σιτάρι κ ένα καλάθι με φρούτα.Τα παιδιά ήταν πολύ ευτυχισμένα.Από τότε λέγεται πως ο Άγιος κατεβαίνει στην Γη κάθε χρόνο και φέρνει δώρα στα παιδιά.

Σήμερα πάντως όλοι αυτοί οι μύθοι δεν έχουν καταφέρει να κλείσουν την πόρτα στον Σάντα Κλάους και στη Γαλλία. Όπου πλέον ο Περ Νοέλ είναι ίδιο αμερικανάκι:

Η Μπεφάνα. Η Ιταλιάνα. Η τύπισσα που φέρνει τα δώρα στα Ιταλάκια. Επιτέλους και μια θηλυκή φιγούρα. Έστω και μάγισσα.

Παράθεση :

Στις παραδόσεις όλων των λαών της Ευρώπης υπάρχει παντού κάποιο μυθικό πρόσωπο -νεράιδα, ξωτικό ή θεός- που κάποια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου και για κάποιο συγκεκριμένο λόγο μοιράζει δώρα στα μικρά παιδιά. Τέτοιος είναι ο καλοκάγαθος γίγαντας Γκαργκάν στην παράδοση των Κελτών, που κουβαλούσε πάντα ένα τεράστιο καλάθι γεμάτο δώρα, η Λα Μπεφάνα στην Ιταλία, που μοίραζε δώρα στα παιδιά και αποκάλυπτε στις νέες και στους νέους μυστικά σχετικά με το μελλοντικό τους γάμο, σαν τιμωρία που αμέλησε να ακολουθήσει τους τρεις μάγους κατά την επίσκεψή τους στο νεογέννητο Χριστό, αλλά και η γριά Μπαμπούσκα στη ρωσική παράδοση, που καταδικάστηκε να τριγυρνάει την ημέρα των Θεοφανίων και να μοιράζει δώρα στα παιδιά, επειδή έδωσε λάθος κατευθύνσεις για το δρόμο προς τη Βηθλεέμ.

Παράθεση :

ΙΤΑΛΙΑ: "Η καλή μας η Μπεφάνα έχει τα μαλλιά αφάνα!"

Τα παιδιά στην Ιταλία είναι πολύ τυχερά, μια και λαμβάνουν δώρα τόσο από τον Μπάμπο Νατάλε την παραμονή των Χριστουγέννων όσο και από την Μπεφάνα την παραμονή των Φώτων. Η Μπεφάνα είναι μια άσχημη αλλά καλή γριούλα που ταξιδεύει με το σκουπόξυλο της σε όλη την Ιταλία για να επιβραβεύσει τα καλά παιδιά. Φοράει ένα μαύρο σάλι και το πρόσωπό της είναι γεμάτο στάχτες, μια και χρησιμοποιεί την καμινάδα για να μπει στα σπίτια. Λένε μάλιστα ότι είναι τόσο καλή νοικοκυρά που, αφού αφήσει τα δώρα της, ρίχνει και ένα καλό σκούπισμα στο σπίτι. Τα παιδιά, για να την ευχαριστήσουν, της αφήνουν ένα ποτηράκι κρασί και μερικά μεζεδάκια. Ο μύθος που συνοδεύει την Μπεφάνα είναι πολύ χαρακτηριστικός:

Λένε πως τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός, οι Τρεις Μάγοι έκαναν μια στάση στο σπίτι της για να ζητήσουν οδηγίες για το πώς να φτάσουν στη Βηθλεέμ. Εκείνη δεν ήξερε να τους πει, αλλά τους πρόσφερε ευχαρίστως τη φιλοξενία της. Αφοί εκείνοι έφαγαν, ήπιαν και κοιμήθηκαν, την επομένη μέρα, πριν ξεκινήσουν και πάλι το ταξίδι τους, πρότειναν στην Μπεφάνα να τους συνοδεύσει για να προσκυνήσουν όλοι μαζί το νεογέννητο Χριστό. Εκείνη αρνήθηκε γιατί είχε πολλές δουλειές να κάνει. Πολύ γρήγορα όμως το μετάνιωσε και τους αναζήτησε, χωρίς όμως να τα καταφέρει να τους βρει. Από εκείνη την ημέρα, λοιπόν, καβαλάει το σκουπόξυλο της, γεμίζει το σακούλι της με δώρα και επισκέπτεται τα σπίτια των παιδιών με την ελπίδα ότι ανάμεσά τους θα βρει τον Χριστό.

Αλίμονο, όμως, στα παιδιά που έκαναν σκανταλιές κατά τη διάρκεια του χρόνου, γιατί στην κάλτσα τους θα βρουν ένα κάρβουνο ή ένα σακούλι γεμάτο στάχτες!

Η Μπεφάνα μπορεί να κρατήθηκε ζωντανή όμως ο Μπάμπο Νατάλε απορροφήθηκε από τον Σάντα Κλάους. Σιγά μη γλίτωνε...

Και ναι μεν αρέσει σε όλους τους χριστιανούς να λένε πως ο Σάντα Κλάους είναι ο άγιος Νικόλαος, όμως τι δουλειά είχε ο άγιος Νικόλαος με τους ταράνδους; Και με τα έλατα; Και με το Βόρειο Πόλο;

Από τη Βικιπαίδεια (αυτόματη μετάφραση από τα Ιταλικά):

Παράθεση :

La renna appare con Santa Claus poiché la tradizione lo ha fatto un personaggio proveniente dal Nord Europa. La renna era sacra a Isa o Disa la dea Grande Madre degli Scandinavi. Nel nord Europa la renna assume spesso il significato di simbolo lunare, come tutti gli altri cervidi, perciò ha ruoli funerari e di guida delle anime dei defunti nell'oltretomba, ma soprattutto ha ruoli notturni per cui è collegata a Santa Claus che giunge di notte portando doni.

Ο τάρανδος εμφανίζεται με τον Άγιο Βασίλη, καθώς η παράδοση του έχει κάνει έναν χαρακτήρα από τη Βόρεια Ευρώπη. Οι τάρανδοι ήταν ιεροί για την Ισσά ή την Disa τη Μεγάλη Μητέρα Θεά των Σκανδιναβών. Στη Βόρεια Ευρώπη οι τάρανδοι παίρνουν συχνά το νόημα ενός σεληνιακού συμβόλου, όπως και όλοι οι άλλοι, επομένως έχει κηδεία και καθοδηγητικούς ρόλους για τις ψυχές των νεκρών στον κάτω κόσμο, αλλά πρωτίστως έχει νυκτερινές ρόλους για τους οποίους συνδέεται με τον Άγιο Βασίλη ο οποίος φτάνει τη νύχτα φέρνοντας δώρα.

Μια ανασκόπηση για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Όσο γίνεται. Γιατί το θέμα με τον Αϊ - Βασίλη έχει ξεφύγει τελείως!

Αναδημοσίευση από: https://jenny.gr/update/now/363624/santa-claus-babbo-natale-pere-noel-posa-prosopa-ehei-telika-o-agios-basilis

Παράθεση :

Santa Claus, Babbo Natale, Pere Noel:

Πόσα πρόσωπα έχει τελικά ο Άγιος Βασίλης;

Κάθε χρόνο, η γιορτή των Χριστουγέννων συνδέεται με ένα μακρύ ταξίδι προσμονής. Ξεκινά από τη μακρινή Λαπωνία, με προορισμό όλο τον κόσμο. Οι παραγγελιές παίρνουν φωτιά στα εργαστήρια των ξωτικών και τα παιχνίδια αρχίζουν να στοιβάζονται στον μαγικό σάκο! Η γλυκιά ωστόσο, προσμονή για τον αγαπημένο Άγιο των γιορτών είναι κοινή για όλα τα παιδιά του κόσμου; Ποιες είναι οι παραδόσεις κάθε χώρας γύρω από τον Άγιο Βασίλη;

Στη σφαίρα της παιδικής φαντασίας, η ευγενική μορφή που εκπληρώνει την αποστολή των δώρων, φοράει κόκκινα ρούχα, έχει λευκή γενειάδα, φορτώνει το έλκηθρο των οκτώ ταράνδων, και περνά μέσα από καμινάδες για να σκορπίσει την ελπίδα, τη χαρά και την αγάπη. Είναι άραγε κοινή για κάθε χώρα; Οι ονομασίες πάντως, που έχουν αποδοθεί στον “Πατέρα των Χριστουγέννων”, ανά τον κόσμο, είναι πολλές. “Santa Claus, Father Christmas, Ash Man, Babbo Natale, Pere Noel” είναι μερικές μόνο από αυτές.


Η παράδοση σύμφωνα με την οποία, ο Άγιος Βασίλης περνά μέσα από καμινάδες για να δώσει δώρα στα παιδιά, προήλθε από το ποίημα του Αμερικανού συγγραφέα, Clement Moore, με τίτλο “The night before Christmas”, (1823). Η ιδέα της καμινάδας, του έλκηθρου και των οκτώ ταράνδων, (Dasher, Dancer, Prancer, Vixen, Comet, Cupid, Dunder και Blixem), φαίνεται πως στηρίχθηκε σε ένα φινλανδικό παραμύθι.



Από την άλλη, ο “Πατέρας των Χριστουγέννων” φαίνεται πως έρχεται από την Aνατολή, ντύνεται με αμερικάνικο στυλ και ταξιδεύει με σκανδιναβικά μεταφορικά μέσα.

Άγιος Βασίλης, ο "κουβαλητής της τύχης"

Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, ο Άγιος Βασίλης θεωρείται “κουβαλητής της τύχης”, γιατί είναι “επισκέπτης με καλό ποδαρικό", μέσα από τα δώρα του. Στην Αγγλία, ο “Father Christmas”, στην αρχική του μορφή, δεν φορούσε κόκκινη στολή, αλλά πράσινη. Αντί να φέρει δώρα στα παιδιά και να μπει από την καμινάδα, περιπλανιόταν από σπίτι σε σπίτι, χτυπώντας την πόρτα και πανηγυρίζοντας με τις οικογένειες, πριν πάει στο επόμενο σπίτι.

Η κλασική μορφή με την κόκκινη στολή και την άσπρη γενειάδα, άρχισε να εμφανίζεται στα τέλη της Βικτωριανής εποχής.


Το έθιμο αρχίζει να θυμίζει πολύ το δικό μας. Τα μεσάνυχτα, ο “Πατέρας των Χριστουγέννων” εισέρχεται στα σπίτια των παιδιών από τις καμινάδες και αφήνει δώρα στις κάλτσες, που έχουν κρεμάσει τα παιδιά στο τζάκι ή κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Οι πρωτότυπες αφίξεις του Santa στην υδρόγειο

Ο Άγιος Βασίλης στη Χαβάη έρχεται με κανό, όπου οι Χαβανέζοι γλεντούν με κιθάρες, τραγουδώντας τα κάλαντα σε καλοκαιρινό ρυθμό. Στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, ο νέος χρόνος καλωσορίζεται στην παραλία. Μάλιστα, το έλκηθρο του Άγιου Βασίλη το σέρνουν οκτώ καγκουρό. Με μεταξένια στολή για να αντέχει στις υψηλές θερμοκρασίες της Βραζιλίας και σε αποχρώσεις του γκρι και του ασημί, ο Άγιος Βασίλης της Γροιλανδίας, "Papai Noel”, ταξιδεύει στην Βραζιλία για να μοιράσει τα δώρα στα παιδιά τις ημέρες των Χριστουγέννων.


Στην Ιταλία, το πρόσωπο του Άγιου Βασίλη αντικαθίσταται από τη μάγισσα Befana. Τα παιδιά γράφουν γράμματα στις 5 Ιανουαρίου και τα κρύβουν στην καμινάδα για να τα βρει η μάγισσα. Ο θρύλος της Befana φαίνεται ότι υπήρχε πριν τον χριστιανισμό, ενώ η ίδια επισκέπτεται τη νύχτα τα σπίτια όλων των παιδιών για να γεμίσει τις κάλτσες τους με δώρα. Στα καλά παιδιά φέρνει καρπούς και φρούτα, ενώ στα “κακά” φέρνει ένα κομμάτι κάρβουνο. Η μορφή της απεικονίζεται με ένα σκουπόξυλο και ένα μαύρο σάλι, το οποίο είναι γεμάτο σκόνη από κάρβουνο, καθώς εισέρχεται στα σπίτια των παιδιών, μέσω της καμινάδας. Συχνά, όντας χαμογελαστή, μεταφέρει έναν σάκο με γλυκά και δώρα.

Οι μυστηριώδεις Mikuláš, Sinterklaas, Ded Moroz και Tomte

Στην Ουγγαρία επίσης, δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, αλλά Mikuláš. Συχνά, έρχεται με δύο άτομα, ένα διαβολάκι και ένα αγγελάκι. Η επίσκεψη του στα παιδιά γίνεται στις 6 Δεκεμβρίου, την ημέρα που γιορτάζει ο Άγιος Νικόλαος- Miklos. Εάν τα παιδιά είναι καλά, οι μπότες γεμίζουν με καλούδια, εάν όμως, τα παιδιά είναι “κακά” το δώρο δεν είναι άλλο από μία διαβολική φιγούρα.


Ο Sinterklaas είναι ο αντίστοιχος Άγιος της Ολλανδίας. Με παραδοσιακή κόκκινη ένδυση και άσπρη γενειάδα, έρχεται κάθε χρόνο στη χώρα στα τέλη Νοέμβρη και φτάνει από την Ισπανία με ατμόπλοιο. Αφού προσγειωθεί στην Ολλανδία, κάνει παρέλαση μέσα στην πόλη, χαιρετώντας όλα τα παιδιά της πόλης. Ο Sinterklaas δεν συνεργάζεται με ξωτικά, αλλά με ένα μικρό παιδάκι, που έχει ως βοηθό, και λέγεται Peter black.

Ο μαύρος Πιτ, ο βοηθός του Σίντερ Κλας

Έχουν αναπτυχθεί πολλοί μύθοι γύρω από την προέλευση του βοηθού, αλλά αυτός που έχει επικρατήσει είναι ότι ο Peter Black ήταν ένα φτωχό παιδί, που καθάριζε καμινάδες, και ο Sinterklaas τον πήρε για βοήθεια στην κατασκευή των δώρων

Ο Ded Moroz είναι η παραδοσιακή εκδοχή του Άγιου Βασίλη στις σλαβικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Όπως ο δικός μας Άγιος Βασίλης, ντύνεται στα κόκκινα και έχει πολλά παραπανίσια κιλά με μακρυά λευκή γενειάδα. Κάποτε ήταν ένας κακός και διαβολικός μάγος που έκανε απαγωγές παιδιών και ζητούσε, ως λίτρα διάφορα δώρα από τους γονείς τους. Αργότερα, θεωρήθηκε ότι μετάνιωσε για τις κακές πράξεις που έκανε και γι' αυτό πλέον άρχισε να μοιράζει δώρα στα παιδάκια για να εξιλεωθεί.


Στη Νορβηγία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία ζει ο θρύλος του Tomte. Πρόκειται για ένα μικρό πλάσμα που παρακολουθούσε τα αγροκτήματα των ανθρώπων και τα προστάτευε χωρίς να το καταλαβαίνουν. Όσοι ωστόσο, δεν πρόσεχαν τα κτήματά τους, έπρεπε να τιμωρηθούν. Με την επιρροή του χριστιανισμού, ο Tomte ενσωματώθηκε τελικά στον παραδοσιακό εορτασμό των Χριστουγέννων. Η εμφάνιση του άλλαξε παρά πολύ, καθώς του δόθηκαν περισσότερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και τελικά πήρε έναν ρόλο πιο στενά συνδεδεμένο με τον Άγιο Βασίλη.

Ο Άγιος Βασίλης κάθε χώρας όπως είδαμε, δεν ζει απαραίτητα στον Βόρειο Πόλο, ούτε καταφθάνει στις καμινάδες μετά από ένα μακρινό ταξίδι με έλκηθρο. Η μορφή ορισμένων “Πατέρων των Χριστουγέννων” απέχει κατά πολύ, από την εικόνα του κλασικού Άγιου Βασίλη. Κακοί μάγοι, μοχθηρά πλάσματα, μάγισσες, παρόλο που εξελίχθηκαν ή όχι σε ευγενικές μορφές, δίνουν στα παιδιά το έναυσμα για ευχές και ελπίδα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι κάθε γωνιά του πλανήτη έχει ανάγκη από λίγη μαγεία, που μπορεί να διαρκεί, έστω και λίγες ημέρες του χρόνου.