ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ; ΟΧΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ...

Με αφορμή την κατάντια του πολιτικού διαλόγου ενόψει των τριών εκλογικών αναμετρήσεων και εν μέσω Μεγάλης Εβδομάδας:

Παράθεση :

Παράθεση :

Έγραψε πρώτος ο S. Kympouropoulos @Kympouropoulos
Δεν θέλησα ποτέ μόρια, #επιδόματα, #χάρες. Ίσες #ευκαιρίες διεκδικώ. Διεκδικώ αυτό που δεν υπάρχει.
🇬🇷 #eUkympouropoulos 🇪🇺 4:24 PM - Apr 21, 2019 · Greece

Παράθεση :

Ο Παύλος Πολάκης (μη χάσει ευκαιρία) βγήκε και σχολίασε: «Αν διεκδικούσες ΙΣΕΣ ευκαιρίες, κύριε Κυμπουρόπουλε, να έβαζες χαρτιά για να προσληφθείς επιμελητής Β' στο ΕΣΥ με κρίση από συμβούλιο όπως οι άλλοι γιατροί και όχι έτσι: (όπως δικαιούσουν ως ΑμεΑ) ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑ να λες αυτά που λες!!!».

Και μετά το χάος! Οι μεν να βρίζουν τους δε. Κατά τα άλλα είμεθα και χριστιανοί και αυτή η εβδομάδα είναι η Μεγάλη εβδομάδα. (μάλλον θα φταίει η αφρικανική σκόνη...)

Προσωπικά με πιάνει τόση αηδία με όλα αυτά που πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ξέρω καθόλου τι να ψηφίσω. Διαφωνώντας καθέτως και με τον νεοδημοκράτη κ. Κυμπουρόπουλο που πάει για ευρωβουλευτής και είναι διορισμένος ψυχίατρος στο ΑΤΤΙΚΟ νοσοκομείο και με τον κ. Πολάκη, υφυπουργό Υγείας, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και γιατρό επίσης.

Είναι προφανές ότι και οι δύο προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά το όλο ζήτημα. Και με κοκορομαχίες να υφαρπάξουν ψηφαλάκια. Τίποτε άλλο δεν τους απασχολεί. Ας απασχολήσει όμως εμάς. Και ας εξετάσουμε τι είναι αυτές οι περίφημες ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ;

Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω με παράδειγμα μια υπέροχη ιστορία που έγραψε ο Λέο Μπουσκάλια:

Παράθεση :

“Διηγούμαι πάντα την ιστορία ενός σχολείου ζώων, μια συναρπαστική ιστορία που λένε οι παιδαγωγοί επί χρόνια. Πάντα γελάμε μ’ αυτή, αλλά ποτέ δεν κάνουμε τίποτε.

Ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα αποφάσισαν ν’ ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα.



Ο λαγός επέμεινε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο.

Το πουλί επέμεινε για το πέταγμα.

Το ψάρι επέμεινε για το κολύμπι.

Ο σκίουρος επέμεινε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα.

Κι όλα τα άλλα ζώα ήθελαν να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα η ειδικότητά τους, κι έτσι έβαλαν τα πάντα και μετά έκαναν το ανεπανόρθωτο σφάλμα να επιμείνουν να παρακολουθήσουν όλα τα ζώα όλα τα μαθήματα.

Ο λαγός έτρεχε υπέροχα, κανείς δεν έτρεχε τόσο γρήγορα σαν το λαγό. Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι ήταν απαραίτητο για τη διανοητική και συγκινησιακή πειθαρχία να μάθουν στο λαγό να πετάει. Επέμειναν λοιπόν να μάθει να πετάει και τον ανέβασαν σ’ ένα κλαδί και του είπαν: «Πέτα, λαγέ!» Το κακόμοιρο το ζωάκι πήδησε κι έσπασε το πόδι του και το κεφάλι του. Έπαθε ζημιά ο εγκέφαλός του και μετά ούτε να τρέξει καλά δεν μπορούσε. Έτσι αντί για Α στο τρέξιμο πήρε Γ. Πήρε κι ένα Δ στο πέταγμα για την καλή του προσπάθεια. Κι όλοι στην επιτροπή του προγράμματος ήταν ευχαριστημένοι.

Το ίδιο έγινε και με το πουλί — πέταγε σαν τον άνεμο εδώ κι εκεί, έκανε τούμπες και κόλπα κι έπαιρνε Α στο πέταγμα. Οι άλλοι όμως επέμειναν ότι έπρεπε να μάθει να σκάβει τρύπες σαν τυφλοπόντικας. Βέβαια το πουλί έσπασε τελικά τα φτερά του και το ράμφος του και πολλά άλλα και δεν μπορούσε πια ούτε να πετάει. Όλοι όμως ευχαριστήθηκαν που του έβαλαν ένα Γ στο πέταγμα, και ούτω καθεξής.

Και ξέρετε ποιος ήταν ο αριστούχος αυτού του σχολείου;

Ένα διανοητικά καθυστερημένο χέλι γιατί μπορούσε να κάνει τα πάντα σχεδόν αρκετά καλά. Η κουκουβάγια αποσύρθηκε και τώρα ψηφίζει «όχι» σε όλα τα ψηφίσματα που έχουν να κάνουν με τα κονδύλια της παιδείας.

Όλοι το ξέρουμε πολύ. καλά, πως ο τρόπος αυτός είναι λανθασμένος κι ωστόσο κανείς δεν κάνει ποτέ τίποτε. Μπορεί να είσαι μεγαλοφυΐα. Μπορεί να είσαι ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του κόσμου — δε θα καταφέρεις να μπεις στο Πανεπιστήμιο – αν δεν περάσεις την τριγωνομετρία. Που θα την κάνεις τι; Δεν μπορείς να πάρεις απολυτήριο από το Λύκειο αν δεν περάσεις σ’ αυτό και κείνο το μάθημα! Δεν μπορείς να βγεις από το Δημοτικό αν δεν κάνεις αυτό ή το άλλο! Δεν έχει καμιά σημασία ποιος είσαι. Ρίξτε μια ματιά στη λίστα των αποτυχημένων μαθητών: Γουίλιαμ Φώκνερ, Τζον Φ. Κέννεντυ, Τόμας Έντισον.. Δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα στο σχολείο. Ήταν κόλαση γι’ αυτούς. «Δε θέλω να μάθω κάθετο σκαρφάλωμα. Ποτέ δεν πρόκειται να σκαρφαλώσω κάθετα σ’ ένα δέντρο. Είμαι πουλί. Μπορώ να πετάξω στην κορφή του δέντρου χωρίς να χρειάζεται να σκαρφαλώσω». «Δεν έχει σημασία, είναι καλή πνευματική άσκηση».”

Αλήθεια, πόσο βλάκας πρέπει να είσαι για να μη βλέπεις ότι το παραπάνω σύστημα είναι ηλίθιο;

Εξάλλου είναι γνωστή και η ρήση του Αριστοτέλη:

«Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων»!

Κι ερχόμαστε ξανά στον Κυμπουρόπουλο που διεκδικεί λέει ίσες ευκαιρίες. Υπογραμμίζοντας πως δεν υπάρχουν.

Αυτή τη φορά θα επικαλεστώ όσα ωραία μου δίδαξαν στην Κύπρο, στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, όταν η μαμά πατρίδα με ενέταξε στους άριστους και μου έδωσε την ευκαιρία για ετήσια επιμόρφωση εκεί.  1994 - 1995. Τελειώνοντας μια διετή Μετεκπαίδευση στο Μαράσλειο, όπου επίσης βρέθηκα με εξετάσεις ανάμεσα σε 2.000 συναδέλφους και μόνο τους 100 επιτυχόντες. Σειρά επιτυχίας 3η. Αυτή η σειρά μου έδωσε και τον τρίτο χρόνο στην Κύπρο. Θα πρέπει όμως δυστυχώς να προσθέσω ότι τις βασικές μου σπουδές στα Παιδαγωγικά, τα δύο χρόνια στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Ραλλείου, τα σπούδασα χωρίς ποτέ να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις. Μόνο με τον βαθμό του λυκείου. Που έτυχε να είναι όσο καλός χρειαζόταν.

Τι έχει να μου καταλογίσει για τα παραπάνω ο λαλίστατος κ. Πολάκης; Παραβίασα πουθενά το δόγμα των ίσων ευκαιριών; Με το σπαθί μου και με το γράμμα του νόμου έκανα τις σπουδές μου. Είναι όμως έτσι; Οι Κύπριοι, όταν μετά από 12 χρόνια που ξεκίνησα τις παιδαγωγικές μου σπουδές βρέθηκα κοντά τους για επιμόρφωση, μου άνοιξαν τα μάτια και είδα και όσα η αμάθεια ως τότε δε με άφηνε να δω. Αυτά που και ο Πολάκης δε βλέπει μα το περίεργο είναι πως δεν κατέχει ( ; ) ούτε ο Κυμπουρόπουλος.

Αυτά που θα επικαλεστώ εμπεριέχονται σε ένα τόσο δα φυλλαδιάκι με τίτλο: ΣΧΟΛΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ. Κυκλοφόρησε στα 1990 από το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου με επιμέλεια του Μιχάλη Παπαδόπουλου, εκπαιδευτικού και ψυχολόγου, και βασιζόμενο στα πορίσματα μιας εξαμελούς επιτροπής απαρτιζόμενη από τον ανθό των στελεχών  της κυπριακής μέσης  εκπαίδευσης.

Θα ήθελα να αντιγράψω όλο το φυλλάδιο. Είναι όμως κάπου 40 σελίδες και δε θα μπορέσω. Θα περιοριστώ σε αποσπάσματα, ελπίζοντας πως δεν είμαστε όλοι Πολάκηδες και Κυμπουρόπολοι σε αυτή τη χώρα και ενδιαφερόμαστε να μάθουμε την αλήθεια και να καβγαδίζουμε προς δημιουργία εντυπώσεων.

Και σημειώνω για όσους το χρειάζονται πως στη θέση της σχολικής αποτυχίας μπορούμε να βάλουμε και πολλές ακόμη αποτυχίες. Όπως την κοινωνική αποτυχία, την εργασιακή κλπ.

1ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Παράθεση :

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ, ΑΠΟΣΑΦΗΝΙΣΗ ΚΑΙ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ

Η Επιτροπή υιοθέτησε την έννοια "σχολική αποτυχία" η οποία χρησιμοποιείται ευρύτατα στο διεθνή επιστημονικό χώρο (school failure στα Αγγλικά, echec scolaire στα Γαλλικά, fracaso escolar στα Ισπανικά). Η έννοια σχολική αποτυχία έχει το πλεονέκτημα να μην είναι περιοριστική ως προς την αιτιολογία του φαινομένου, αφού λόγω της αμφισημίας της μπορεί να περιλαμβάνει την αποτυχία στο σχολείο, δηλαδή αυτήν του μαθητή αλλά και την αποτυχία του σχολείου δηλαδή αυτήν του συστήματος.

Ο όρος σχολική αποτυχία υποδηλώνει:

"τη δυσκολία του μαθητή να ανταποκριθεί στα αναμενόμενα επίπεδα μάθησης και συμπεριφοράς όπως αυτά ορίζονται για μια ορισμένη ηλικία παιδιών και για μια ορισμένη σχολική τάξη από το εκπαιδευτικό σύστημα".

Ο ορισμός αυτός "είναι μια διαπίστωση, ένα είδος φωτογραφίας στο τέρμα των αθλητών δρόμου χωρίς καμία πληροφορία για τις συνθήκες του δρόμου, την κατάσταση του γηπέδου, την υγεία των συμμετασχόντων κλπ."

Και τώρα ξαναδείτε την ιστορία του Μπουσκάλια. Έφταιγε ο λαγός που δεν μπορούσε να πετάξει ή οι κριτές που του ζήτησαν κάτι τέτοιο με συνέπεια το ζωντανό να γκρεμοτσακιστεί και να μην μπορεί ούτε να τρέξει;

Άλλο τόσο αξίζει να υπενθυμίσουμε και τον γνωστό μύθο του Αισώπου με τον λαγό και τη χελώνα. Κάνοντας τις συγκρίσεις.



Και ίσως ίσως χρειάζεται να δούμε και το βίντεο με εκείνη την αρχαία ιστορία που έχει τόσα πολλά να διδάξει στους ανθρώπους όλων των εποχών και όλων των τόπων:



Το πόσο επηρεασμένοι είμαστε όλοι από τη χελώνα του Αισώπου θα το δείτε στο ακόλουθο άρθρο που γράφτηκε στον απόηχο της διαμάχης Πολάκη - Κυμπουρόπουλου:

Παράθεση :

Ενόχλησε. Γίνε Άριστος. Σαν τον Στέλιο

Πέμπτη 25 Απριλίου 2019

Του Αντώνη Δαρζέντα

Όταν πριν 30 χρόνια περίπου ήμουν στην ιατρική σχολή μια από τις πιο συχνές γκρίνιες ήταν οι υπεράριθμοι φοιτητές που μας έφερναν από τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Αν και η Ιατρική Πατρών κρατούσε αξιοπρεπέστατα πολύ χαμηλά αυτόν τον αριθμό, εμείς θεωρούσαμε ότι αυτό αποτελούσε πρόβλημα. Θεωρούσαμε πως ήταν σαφής παραβίαση του λεγόμενου fair play για μας που είχαμε καταφέρει να περάσουμε στις εξετάσεις.

Μαζί τους ήταν και λίγοι συμφοιτητές μας που είχαν μπει ως άτομα με ειδικές ανάγκες. Συνήθως παιδιά με αιματολογικά νοσήματα. Μεσογειακή αναιμία, λεμφώματα.

Γι' αυτούς δεν είχαμε γκρινιάξει ποτέ. Αυτές τις θέσεις τις θεωρούσαμε απόλυτα λογικές. Κάτι σαν τις θέσεις για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα στο σούπερ μάρκετ. Για τις οποίες θεωρείται κοινωνικά απαράδεκτο να τις καταλάβει κάποιος "αρτιμελής". Κάτι σαν την λωρίδα εκτάκτου ανάγκης στον δρόμο. Είναι εκεί και πρέπει να μένει ανοιχτή. Δεν είναι για όλους, αλλά ταυτόχρονα είναι για όλους μας.

Είναι μια σύμβαση ότι η κοινωνία αφήνει μια οδό ανοικτή για όποτε και όποιον την χρειαστεί.

Και είμαστε όλοι σίγουροι πως δεν θέλουμε να μας χρειαστεί ποτέ.

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος διαγιγνώσκεται σε πολύ μικρή ηλικία με Νωτιαία Μυική Ατροφία.

Στις 28 Οκτωβρίου 1999 γίνεται ο πρώτος αριστούχος μαθητής με αναπηρία παρελαύνοντας σημαιοφόρος με το αμαξίδιό του.

Από τότε τον θυμάμαι εγώ.

Μετά εισάγεται στην Ιατρική Αθηνών και τελειώνει πάλι με άριστα.

Και μετά καταλαμβάνει μια προσωποπαγή θέση ως επιμελητής στο Αττικό Νοσοκομείο.

Εκεί πήρε για λίγο την λωρίδα εκτάκτου ανάγκης.

Αυτήν που δεν είναι για όλους αλλά είναι εκεί για όλους μας. Και που ευχόμαστε να μην μας χρειαστεί ποτέ.

Αυτό που θυμάμαι έντονα από μια συνέντευξή του είναι πως όταν μπήκε στην Ιατρική Αθηνών αυτή ήταν σχεδόν απροσπέλαστη για τα άτομα με κινητικά προβλήματα. Όταν αποφοίτησε χάρις στην παρουσία του, τις παρεμβάσεις του και την επιμονή του, ήταν προσπελάσιμη στο 85%.

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος έχει σημαντικά κινητικά προβλήματα. Θα μπορούσε να κάτσει σπίτι του και να ζει με τα επιδόματα.

Δεν το έκανε όμως. Έγινε αριστούχος σε σχολείο και πανεπιστήμιο και δημιουργεί ακόμα, κάνοντας τον εαυτό του και τον κόσμο καλύτερο.

Θέλω τώρα να φέρετε στο μυαλό σας τις φωτογραφίες που έχετε δει με τον Στέλιο, ας μου επιτραπεί ο ενικός.

Από την φωτογραφία που κουβαλά στο σχολείο την ελληνική σημαία μέχρι και μια που τον είδα να είναι δεμένος σε μια καρέκλα στην πλάτη του αδερφού του, το κεφάλι του και το σώμα του στέκεται πάντα όρθιο. Στην δε φωτογραφία που είναι στην πλάτη του αδερφού του έχει δέσει το κεφάλι του πίσω για να μένει όρθιο στα τραντάγματα. Για μένα δεν υπάρχει πιο ωραίος συμβολισμός για τούτη τη χώρα. Ένας άνθρωπος καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξιδιο επιλέγει να κρατά το κεφάλι ψηλά ακόμα και αν χρειαστεί να το δέσει.

Η στάση ζωής του Στέλιου είναι σαν την στάση του σώματος του. Έχει επιλέξει με οποιονδήποτε τρόπο και οποιεσδήποτε συνθήκες να κοιτά ψηλά και μπροστά.

Όταν με το καλό θα εκλεγεί στην ευρωβουλή, περιέργως για κάποιον που κάθεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, θα είναι ο πιο ευθυτενής Έλληνας που έχουμε στείλει εκεί. Τι πιο όμορφο και πιο αντιπροσωπευτικο για την βαριά τραυματισμένη χώρα μας που επιλέγει όμως να κοιτά μπροστά και μακριά.

Γιατί ο Στέλιος δεν μπορεί να κουνήσει τα μέλη του, δεν μπορεί να ξύσει τη μύτη του, δεν μπορεί να χαιδεψει τα μαλλιά του, αλλά μπορεί να σφίξει τα δόντια του. Και το κάνει καθημερινά. Και κάνει τον εαυτό του και εμάς καλύτερους.
Διότι δείχνει πως "μπορείς" χωρίς να "δύνασαι"

Δεν μπορεί, ούτε θέλει να θάψει κανέναν τρία μέτρα κάτω από τη γη, μπορεί να μας ανυψώσει όμως όλους τρία μέτρα.
Γιατί ο Στέλιος δεν είναι παλικαράς. Είναι παλικάρι.

Και έχει αποφασίσει να στέκεται όρθιος και ευθυτενής για να σφυροκοπάει με την θέληση του εμάς τους αρτιμελείς.

Γι αυτό και κατά βάθος ενοχλεί.

Ο Στέλιος δεν είναι Νέα Δημοκρατία, δεν είναι Σύριζα, δεν είναι δεξιός δεν είναι αριστερός. Δεν είναι ούτε αρτιμελής, ούτε ανάπηρος.

Είναι Άριστος.

Για αυτό και κατά βάθος ενοχλεί.

Ενόχλησε. Γίνε Άριστος.

Γίνε σαν τον Στέλιο.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ

https://www.liberal.gr/arthro/249527/apopsi/arthra/enochlise-gine-aristos-san-ton-stelio.html

Το άρθρο του Δαρζέντα ήταν που με ώθησε να γράψω κι εγώ την άποψή μου. Γιατί εδώ δεν είναι η κοκορομαχία των πολιτικών που προκαλεί αποστροφή, γυρνάς το κεφάλι σου και συνεχίζεις τη ζωή σου. Ο Αντώνης Δαρζέντας είναι γιατρός, παιδίατρος όπως με πληροφόρησε η google. Κι εδώ καλλιεργούνται και στους σοβαρούς ανθρώπους εντυπώσεις. Τουλάχιστον ας μη μείνουμε στον αφρό. Να το ψάξουμε λιγάκι και στο βάθος.

"Γίνε άριστος", λέει ο Δαρζέντας. Νίκα το λαγό κι ας είσαι χελώνα, θα έλεγε ο Αίσωπος. Και δείτε τώρα τη διαφορά. Η χελώνα του Αισώπου δε θα νικούσε ποτέ αν ο λαγός δεν το έριχνε στον ύπνο. Ο Δαρζέντας αυτό το παραβλέπει. Το περίεργο όμως είναι που το ίδιο κάνει και ο Κυμπουρόπουλος όταν λέει πως διεκδικεί ίσες ευκαιρίες. Και είναι το σημείο που τρέλανε τον Πολάκη και του όρμησε. Που μια και ο λόγος για αρίστους, να σημειώσουμε ότι κι αυτός στους αριστούχους ανήκει. Έβγαλε το λύκειο με άριστα και μπήκε 5ος στην Ιατρική Αθηνών. Κι αργότερα έλαβε το χαρτί της ειδικότητας με 94%.

Τι γίνεται λοιπόν εδώ; Ο ένας αριστούχος της Ιατρικής τα έβαλε με τον άλλο αριστούχο; Ντροπής πράγματα αλλά ας συνεχίσουμε την αναζήτηση της αλήθειας. Κι ας δούμε ξανά εκείνο το σημείο από το Κυπριακό Φυλλάδιο για τη Σχολική Αποτυχία:

Ο όρος σχολική αποτυχία υποδηλώνει:

Παράθεση :

"τη δυσκολία του μαθητή να ανταποκριθεί στα αναμενόμενα επίπεδα μάθησης και συμπεριφοράς όπως αυτά ορίζονται για μια ορισμένη ηλικία παιδιών και για μια ορισμένη σχολική τάξη από το εκπαιδευτικό σύστημα".

Ο ορισμός αυτός "είναι μια διαπίστωση, ένα είδος φωτογραφίας στο τέρμα των αθλητών δρόμου χωρίς καμία πληροφορία για τις συνθήκες του δρόμου, την κατάσταση του γηπέδου, την υγεία των συμμετασχόντων κλπ."

Στην πραγματικότητα τις δύο τελευταίες γραμμές τις έχουν δανειστεί από εδώ:

Confederation Mondiale des Organisations de la Profession Enseignante - Παγκόσμια Συνομοσπονδία Οργανώσεων Εκπαιδευτικών - Succes/ Escec Scolaire, p. 11, 1983

Και τώρα φανταστείτε την εικόνα των αθλητών στην αφετηρία. Δυο αθλητών που θα τερματίσουν πρώτοι και οι δύο. Όμως ο ένας είναι λαγός και ο άλλος είναι χελώνα. Αφήστε στην άκρη τον Αίσωπο. Και ας ανατρέψουμε λίγο τον μύθο. Ο λαγός θα τερματίσει μαζί με τη χελώνα.

Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη;;; που λένε και οι Συριζαίοι;;;

Αυτό ακριβώς είναι το πονηρό σημείο σε έναν τέτοιο αγώνα ανάμεσα σε λαγούς και χελώνες ακόμα και αν νικάει η χελώνα. Πως και πάλι ο αγώνας ήταν άδικος για τη χελώνα! Όσο άδικος είναι και ο Κυμπουρόπουλος όταν τάχα διεκδικεί ίσες ευκαιρίες. Άδικος απέναντι σε όλους τους άλλους που ανήκουν στα ΑμΕΑ.

Αν ακόμη δεν καταλάβατε την αδικία, θα σας πω ακόμη μια ιστορία, μια ναυτική ιστορία ως πρώην ναυτικός κι εγώ.

Παράθεση :

Ήταν μια φορά δυο καπεταναίοι. Και μπήκαν σε συναγωνισμό να αποδείξουν ποιος είναι ο καλύτερος. Πήραν τα καράβια τους και έβαλαν στοίχημα ποιος θα φτάσει πρώτος από τον Πειραιά στο Ηράκλειο της Κρήτης. Το καράβι του ενός ήταν επιβατικό και του άλλου φορτηγό. Το επιβατικό θα μπορούσε να είναι για παράδειγμα το Δήλος της Blue Star και να πααίνει με 25 κόμβους. Το άλλο ας πούμε το έλεγαν Ελαφίνα. Και η ταχύτητά του δεν μπορούσε να ξεπεράσει τους 15 κόμβους. Δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν και καταφέρνουν να φτάσουν μαζί στο Ηράκλειο. Δίπλα δίπλα! Άντε τώρα εσύ και βγάλε μου συμπέρασμα ποιος είναι ο καλύτερος καπετάνιος. Του Δήλος ή του Ελαφίνα;

Να γιατί το αίτημα των ίσων ευκαιριών είναι λάθος. Κι εδώ θα μπορούσε να έχει δίκιο ο Πολάκης αν δεν ήταν τόσο προσβλητικός απέναντι σε έναν άνθρωπο που έχει κερδίσει το σεβασμό στο Πανελλήνιο! Ναι, η άποψή του για ίσες ευκαιρίες είναι λάθος. Προφανώς δε διάβασε ποτέ του Αριστοτέλη. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να του μιλάνε λες και διέπραξε απάτη.

Και τώρα ερχόμαστε στον αριστούχο κ. Πολάκη. Που αντιμετωπίζω λέει στα ίσα τον άλλο αριστούχο τον κ. Κυμπουρόπουλο. Και διαβάζουμε στο βιογραφικό του:

Παράθεση :

Ο λαλίστατος Σφακιανός είδε για πρώτη φορά το φως της ημέρας πριν από 53 χρόνια στα Χανιά. Γιος αριστερού, έκανε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Ηράκλειο, με την προστασία και την καθοδήγηση δυο θειάδων του (αδελφών του πατέρα του) που ήταν δασκάλες. Πήρε το απολυτήριο του Λυκείου με «άριστα» και εισήλθε 5ος στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παλεύοντας εκεί, μέσα από τις γραμμές της Νεολαίας του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, ακολούθησε το δόγμα της, «Πρώτοι στα γράμματα, πρώτοι στον αγώνα», κι έτσι τελείωσε την ειδικότητα με γραπτό 94%.


https://www.paraskhnio.gr/%CE%BF-%CE%AC%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%B1%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3/

Χμ...  κάπως έτσι τα κατάφερα κι εγώ. Μπορεί να μην είχα θειάδες αλλά είχα και τους δυο γονείς μου εκπαιδευτικούς. Με έφεραν στη ζωή αλλά μου δίδαξαν και τα πρώτα γράμματα. Αν οι γονείς μου ήταν αμόρφωτοι αγρότες ή εργάτες, θα είχα καταφέρει όσα  άριστα  πήρα στις σπουδές μου; Δεν είμαι καθόλου σίγουρη, κ. Πολάκη.

Και δε μιλώ για την επιτυχία μου στην Εμποροπλοιάρχων που δεν την ανέφερα παραπάνω. Τη 2η θέση που με έχρισε και υπαρχηγό σχολής και έτερο ουδέν. Ούτε και για το βραβείο ναυτικών προσόντων που μου απένειμε η ίδια σχολή για τις επιδόσεις μου στη Ναυτιλία. Δε μέτρησαν πουθενά στη ζωή μου ούτε και όταν ο Διοικητής έψαχνε τρόπο να με διαγράψει λόγω συνδικαλιστικής δράσης.

Αυτό που με προβληματίζει είναι  το άριστα του λυκείου που μου άνοιξε την πόρτα της Παιδαγωγικής Ακαδημίας καθώς και η  3η θέση στις εισαγωγικές του Μαρασλείου που μου χάρισε ένα χρόνο επιμόρφωση στην Κύπρο.  Δε θα ξεχάσω ποτέ τον πατέρα μου, απόφοιτος της Μετεκπαίδευσης κι αυτός, πόσο με βοήθησε εκείνες τις εξετάσεις του 1992. Μου κουβάλησε τα βιβλία του, πήγε ρώτησε γνωστούς του καθηγητές στο Παιδαγωγικό και μου αγόρασε και άλλα βιβλία... Εγώ από μόνη μου δεν ήθελα καν να δώσω εξετάσεις. Το έφερα βαρέως που από ναυτικός έγινα δασκάλα και ήμουν στο τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.  Με το ζόρι σχεδόν με ανάγκασαν οι γονείς μου να δηλώσω συμμετοχή στο διαγωνισμό. Άλλο που μετά μου άρεσε κι εμένα και θεωρώ αυτά τα 3 χρόνια σπουδών την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής μου.

Θυμάστε τον Αλέξανδρο που είπε το περίφημο "Στον πατέρα μου οφείλω το ζην και στον δάσκαλό μου το ευ ζην"; Ε, εγώ τα οφείλω και τα δύο σε έναν άνθρωπο. Που τον είχα και δάσκαλο και πατέρα.  

Κάπως έτσι γνώρισα τον Λιαντίνη και μου δίδαξε το ιδεώδες του εσθλού και κατόπιν έφτασα στη Λευκωσία και μελέτησα σε βάθος το θέμα της Σχολικής Αποτυχίας ή και Επιτυχίας. Έχοντας πολύ περισσότερες ευκαιρίες από τους πιο πολλούς  συμφοιτητές μου και τους άλλους συναδέλφους. Και σίγουρα από την ίδια μου τη μάνα. Που στα δικά της χρόνια κατάφερε να πάρει πτυχίο από τη Σχολή Νηπιαγωγών με 10 στρόγγυλο. Με πατέρα αρτεργάτη και αριστερό και μάνα καθαρίστρια. Που όχι μόνο δεν μπορούσαν να την βοηθήσουν στα μαθήματα αλλά δεν ήθελαν ούτε στο γυμνάσιο να την στείλουν.


Το ίδιο θετικό πρόσημο, μια οικογένεια που τον βοήθησε πολύ, είχε όπως λέει σε συνεντεύξεις του και ο Κυμπουρόπουλος.

Κάτι που δυστυχώς δε συμβαίνει με όλα τα ΑμΕΑ. Και όχι τυχαία. Καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που λυγίζουν κάτω από το βάρος των προβλημάτων και τρέπονται σε φυγή. Αφήνοντας μόνο του το άτομο με τις ειδικές ανάγκες να τα βγάλει πέρα. Ή ακόμη δεν υπάρχει οικογένεια. Ή η οικογένεια δεν έχει τις δυνάμεις να βοηθήσει.

Ποιος είναι τότε υπεύθυνος να βοηθήσει; Μα φυσικά η Πολιτεία! Κι αν αυτή η Πολιτεία επιβραβεύει τους αρίστους και τους δίνει ευκαιρίες, τότε το ίδιο και περισσότερο οφείλει να συμπαρίσταται σε άτομα που έχουν ανάγκη βοήθειας.  Αν δεν το έκανε, θα ακύρωνε την παρακαταθήκη του Αριστοτέλη. Κι ας λέει ό,τι θέλει ο κάθε Κυμπουρόπουλος.

Παράθεση :

https://www.koutipandoras.gr/article/karotsi-kai-i-limoyzina?fbclid=IwAR1ZiyxXW9pZuG9HtjsfwI86L6Fc5MUvAEbalF2ewe546E7td5sz_8X8Egs

Το καρότσι και η λιμουζίνα

O Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι λαμπρός επιστήμονας και καλός πολίτης. Ένας εκλεκτός, ευφυής και δραστήριος άνθρωπος, που συχνά κατεβαίνει στους δρόμους για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Γιατρός, ψυχίατρος.


Παλαιότερες αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (π.χ. η θερμή υποστήριξη προς το «Όχι» του δημοψηφίσματος), όπως και η πρότερη πολιτική του δράση (π.χ. η υποψηφιότητά του με τους Πράσινους στις Ευρωεκλογές του 2014) τον κατατάσσουν πιο κοντά στην αριστερά, παρά στη δεξιά.

Ωστόσο, αποδέχθηκε την πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη και βρήκε θέση στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας για να διεκδικήσει ένα έδρανο στο Ευρωκοινοβούλιο του 2019. Ο άλλοτε πράσινος έγινε γαλάζιος.

Είτε τροποποίησε την κοσμοθεωρία του είτε αναζήτησε εφαλτήριο πολιτικής καριέρας ανεξαρτήτως ιδεολογικής προσέγγισης, παραμένει αναφαίρετο δικαίωμά του. Αλίμονο, άλλωστε, δεν είναι το μοναδικό στέλεχος που ισορροπεί ανάμεσα σε δύο βάρκες.

Οι διαχωριστικές γραμμές είναι θολές όσο ποτέ άλλοτε και το μυαλό του ψηφοφόρου κοντεύει να γίνει χυλός. Στην αριστερή μας κυβέρνηση βρήκαν περίοπτη θέση μεσιαωνιστές τυχοδιώκτες, ενώ η τάχα ήπια και κεντρώα αξιωματική αντιπολίτευση θυμίζει ακροδεξιά μικτή Κενταύρων και Ρέιντζερς.

Ο Κυμπουρόπουλος είναι, αν μη τι άλλο, άνθρωπος νοήμων και πράος. Θεώρησε ότι η μεγάλη γαλάζια παράταξη αποτελεί το καταλληλότερο όχημα για να αναδειχθεί στα κοινά. Δίπλα στον Βορίδη, στον Πλεύρη και στον Γεωργιάδη μοιάζει σαν να κατέβηκε από άλλον γαλαξία.

Φοράει, ωστόσο, ίδιο κοστούμι με αυτούς. Με το κούμπωμα στη δεξιά πλευρά. Επειδή άκων ή αφελής αποκλείεται να είναι, μορφωμένος άνθρωπος, αναγκαστικά θα τον θεωρήσουμε εκόντα.

«Ζητάω», κήρυξε μέσω Twitter, «ίσες ευκαιρίες». Όχι μόρια για τα ΑΜΕΑ και άλλα κομμουνιστικά: «Δεν διεκδίκησα ποτέ εύνοια, μοριοδοτήσεις, χάρες».


Αφού θέλει ίσες ευκαιρίες, θα πρέπει να υποστεί και την κριτική δίχως επιείκια ή συμπάθεια. Ισότητα στις επιθυμίες, ισότητα και στις υποχρεώσεις. Ίδιο σημείο εκκίνησης, αφού το θέλετε.

Πώς γίνεται αυτός, ένας παραπληγικός από βαριά ασθένεια, να αρνείται το χαμόγελο του κοινωνικού κράτους και να ευαγγελίζεται κοινή αφετηρία για όλους, ανεξαρτήτως αντικειμενικών δυνατοτήτων;

Να που γίνεται. Αλλά μόνο στη θεωρία…

Τα λαγωνικά που ξέρουν ποια πέτρα να σηκώσουν χρειάστηκαν μόλις μερικά δευτερόλεπτα για να ξετρυπώσουν τον λαγό: ο Στυλιανός Κυμπουρόπουλος προσελήφθη στο Αττικό Νοσοκομείο, σε «συνιστώμενη προσωρινή και προσωποπαγή θέση», Επιμελητή Β' Κλάδου.

Πάει να πει με φωτογραφικό διορισμό. Τον Δεκέμβριο του 2016, δηλαδή επί κυβέρνησης ΣυΡιΖα, αν έχει κάποια σημασία αυτό. Στο ΕΣΥ, αν έχει κάποια σημασία αυτό. Προσπέρασε την ουρά της πολυετούς αναμονής, επειδή είναι Άνθρωπος Με Ειδικές Ανάγκες.

Νόμιμα, νομιμότατα. Και ορθά, ορθότατα.

Οι κάθε λογής μοριοδοτήσεις και ποσοστώσεις δεν συνιστούν ευνοιοκρατία ούτε νεποτισμό μητσοτακέικου τύπου, αλλά στοιχειώδη κρατική πρόνοια για τους αδυνάμους, τους χτυπημένους από τη μοίρα, τους απόκληρους, τους ανήμπορους.

Με κόστος, ενδεχομένως, για την ίδια την «υπηρεσία». Κόστος, το οποίο απορροφάται ευχαρίστως από τη γενναιόψυχη κοινωνία. Και από τους πολίτες της, πλην Λακεδαιμονίων.

Στη σπουδή του να συστοιχηθεί με τους ανθρώπους που του ανοίγουν την πύλη της Ευρωβουλής, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος εναντιώθηκε υποκριτικά στη σημαντικότερη κατάκτηση του σοσιαλδημοκρατικού κράτους. Να γίνουμε Αμερική, πρότεινε μέσα στη φιλελεύθερη απερισκεψία του.

Ο καθένας μόνος του και όποιος αντέξει. Να τρέχει ο παραπληγικός με το καρότσι του δίπλα δίπλα με τη λιμουζίνα, να δούμε ποιος θα φτάσει πιο γρήγορα στο νήμα.

Εάν ήταν κάποιος άλλος, κάποιος Άδωνις ή κάποιος Κυριάκος, θα αποδίδαμε την αβελτηρία στην εγγενή αναλγησία του δεξιού τέρατος και θα προσπερνούσαμε με μορφασμούς θυμηδίας. Διότι, το εμπεδώσαμε πια, το παιανίζει και ο αδάμαστος ηγέτης Τραμπ: η ελεημοσύνη γεννάει τεμπέληδες.

Εδώ, όμως, έχουμε έναν άνθρωπο που κοντράρεται με το ίδιο του το είναι, απαρνείται εκ του ασφαλούς την ίδια του την πορεία και συντάσσεται με το καθεστώς που κάποτε του απαγόρευε ακόμα και να κρατήσει τη σημαία στις παρελάσεις.

Με αυτή την τακτική, ανέχεται να τον χρησιμοποιούν οι αδίστακτοι ως τζουκ μποξ με σάρκα και οστά. Σαν μασκότ, με ημερομηνία λήξης στα τέλη Μαϊου.

Οι έξαλλοι φανατικοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Τσίπρα μία μαδουρική μετενσάρκωση του ζερζεβούλη ονειρεύονται τους Κυμπουρόπουλους όχι στην Ευρωβουλή, αλλά σε κάποιον σκοτεινό Καιάδα, ώστε να μην ενοχλείται η σαλονάτη αισθητική τους.

Όλα όσα θα ήθελε να γνωρίζει ο φιλήσυχος αναποφάσιστος ψηφοφόρος για τη στάση της Δεξιάς απέναντι στους αναπήρους τα είδε μαζεμένα στο περίφημο βίντεο της φωτογράφισης των υποψήφιων ευρωβουλευτών.

Εκεί, οι λοιποί «άριστοι» της ΝΔ έσπρωχναν και τσαλαπατούσαν ξεδιάντροπα τον καθηλωμένο στο καροτσάκι Στέλιο Κυμπουρόπουλο, ώστε να πιάσουν καλύτερη θέση απέναντι στις κάμερες.

Περισσότερο όμως και από τον ψηφοφόρο, θα έπρεπε εκείνη τη μέρα να καταλάβει πού έμπλεξε ο ίδιος ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος.

Ο ανήσυχος πολίτης, που κάποτε θεωρούσε «ανδρείκελα» και «άχρηστα όντα», όσους «αντί για γνώση είχαν γεμάτες τσέπες».