HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας! |
| | Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ | |
| | Συγγραφέας | Μήνυμα |
---|
ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007
| Θέμα: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ Σαβ Δεκ 26, 2015 3:42 am | |
| Μέρες που είναι, πρέπει νομίζω κι εγώ να πω ένα παραμύθι. Και θα το αρχίσω με τρόπο παραδοσιακό αλλά και ταιριαστό με τη στολή μου:Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη.Δώσ' της κλώτσο να γυρίσειπαραμύθι ν' αρχινίσει. Αρχή του παραμυθιού μας, καλησπέρα της αφεντιάς σας... ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΜΠΕΛΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ Ήταν μια χρονιά, που όλα πήγαν στραβά για τον Αϊ-Βασίλη. Κατ’ αρχήν, τα ποντίκια του’ χαν τρυπήσει το σάκο και τα παιχνίδια του έπεφταν. Μετά ανακάλυψε ότι τα καλικαντζαράκια είχαν αυξηθεί μέσα στις χριστουγεννιάτικες καλές του μπότες. Επίσης οι καλικάντζαροι είχαν χρησιμοποιήσει όλα τα χαρτιά για να ζωγραφίσουν, κι έτσι δεν του ’μεινε χαρτί για να απαντήσει σε όλους όσους του είχαν στείλει γράμματα. Κι όταν πήδηξε στο έλκηθρο του, χτύπησε σε μια πέτρα, που ένα από τα καλικαντζαράκια είχε τοποθετήσει εκεί. Τελικά ξεκίνησε μια ώρα αργότερα, με τα φτερνίσματα των ελαφιών να του τρυπάνε τ’ αυτιά. Ήταν όλα κρυωμένα κι αισθάνονταν πολύ χάλια. Ο Αϊ-Βασίλης έπρεπε να τα κάνει να τρέξουν γρηγορότερα για να αναπληρώσει την χαμένη ώρα. Δεν τολμούσε να σκεφτεί τι θα γινόταν αν δεν προλάβαινε να επισκεφτεί όλα τα παιδιά του κόσμου πριν ξημερώσει.
Έτρεχαν σαν τον άνεμο με τα κουδουνάκια να χτυπάνε δυνατά και έφτασαν στο πρώτο σπίτι. Ο Αϊ-Βασίλης γλίστρησε απ’ την καμινάδα όπως ο πυροσβέστης απ’ το κοντάρι. Και γέμισε κάθε κάλτσα δίπλα στα κοιμισμένα παιδιά. Μετά ξεκίνησαν, για το επόμενο χωριό, την επόμενη πόλη, την επόμενη χώρα ώσπου… Η μυτούλα του Τάραν, σταμάτησε να λάμπει. Ξαφνικά ήταν πολύ πολύ σκοτεινά. Βρίσκονταν στο μέσο του πουθενά και δεν υπήρχαν φώτα από κάτω για να τους καθοδηγήσουν. Το ελάφι σταμάτησε.
«Τι συμβαίνει Τάραν;» είπε ο Αϊ-Βασίλης. «Να, είναι αυτό το κρύωμα στη μύτη» είπε ο Τάραν. «Έκανε τη μύτη μου να σταματήσει να λάμπει». «Μα τις μπότες μου!», είπε ο Αϊ-Βασίλης θυμωμένος. Έσκυψε μπροστά απ’ το έλκηθρο και βρήκε ένα φακό. Όταν τον άναψε, μια λεπτή γραμμή φωτός ξεχύθηκε μπροστά του. «Μα τη γενειάδα μου», είπε ο Αϊ-Βασίλης.
«Αυτό είναι όλο κι όλο το φως που έχουμε, και δε θα διαρκέσει για πολύ. Μόνο ένα πράγμα μπορούμε να κάνουμε, θα πρέπει να ξυπνήσουμε τον Άνθρωπο του Φεγγαριού». Μόλις το είπε, βογγητά απογοήτευσης βγήκαν απ΄ τα ελάφια. Δε φτάνει που έκαναν το γύρο του κόσμου, κρυωμένα, έπρεπε να πάνε επίσκεψη και στον Άνθρωπο του Φεγγαριού. Άλλωστε ήταν τόσο γκρινιάρης.
«Ελάτε τώρα», είπε ο Αϊ-Βασίλης. «Πρέπει να πηγαίνουμε. Έχουμε ήδη αργήσει».
Οδήγησε το έλκηθρο μακριά απ’ τη γη και πετάξανε προς τα πάνω, καθοδηγούμενοι απ’ τη λεπτή φωτεινή γραμμή. Δεν πήρε πολύ ώρα. Ήταν πιο γρήγορο να πάνε στο φεγγάρι παρά να κάνουν το γύρω του κόσμου. Μόλις έφτασαν, ο Αϊ-Βασίλης βγήκε απ’ το έλκηθρο κι έτρεξε προς την πόρτα του Ανθρώπου του Φεγγαριού. Χτύπησε δυνατά. Δεν πήρε απάντηση. Ξαναχτύπησε. Πάλι καμιά απάντηση. Ένα δυνατό ροχαλητό αντηχούσε γύρω απ’ το σπίτι του.
«Μα τις μπότες μου!», είπε ο Αϊ-Βασίλης. «Ποτέ δεν πρόκειται να τον ξυπνήσουμε».
Τα ελάφια κάθονταν δυσαρεστημένα χτυπώντας τα πόδια τους.
«Ελάτε τώρα, ελάφια. Θέλω να κοπανήσετε τις οπλές σας, να χλιμιντρίσετε όσο πιο πολύ μπορείτε και να χοροπηδήσετε για να κάνετε τα καμπανάκια σας να κουδουνίσουν». «Αφού είμαστε κρυωμένοι! Τι θα γίνει με τους λαιμούς μας;» διαμαρτυρήθηκε ο Ρούντολφ. «Δεν πειράζει», είπε ο Αϊ-Βασίλης. «Αυτό είναι επείγον!»
‘Έτσι τα ελάφια έκαναν ό,τι τους είπε. Ο θόρυβος ήταν τρομερός. Ο Αϊ-Βασίλης προσπαθούσε κι αυτός, φωνάζοντας ΧΟ!ΧΟ!ΧΟ! όσο πιο δυνατά μπορούσε.
Ξαφνικά, ένα φως άναψε μες στο σπίτι και μια γκρινιάρικη φωνή ακούστηκε. «Τι συμβαίνει; Ποιος κάνει τόση φασαρία; Ποιος τόλμησε να με ξυπνήσει σε μια απ’ τις λίγες μέρες που μπορώ να κοιμηθώ; Μίλα αμέσως!»
«Λυπάμαι πολύ», είπε ο Αϊ-Βασίλης, «αλλά χρειαζόμαστε τη βοήθειά σου. Είμαι ο Αϊ-Βασίλης και κάνω το γύρο του κόσμου, μοιράζοντας δώρα. Αλλά η μύτη του Τάραν έσβησε και δε μπορούμε να βλέπουμε προς τα πού πάμε».
Η πόρτα του σπιτιού άνοιξε κι ένας πελώριος, κακοδιάθετος άνθρωπος εμφανίστηκε. «Υποθέτω ότι θα θέλετε να δουλέψω, έτσι δεν είναι;» είπε ο Άνθρωπος του Φεγγαριού. «Έρχεστε εδώ και με ξυπνάτε με τους θορύβους σας και τώρα θέλετε να δουλέψω. Γιατί θα’ πρεπε;…»
Ο Αϊ-Βασίλης πήρε μια βαθιά ανάσα και τα ελάφια κούνησαν τα κεφάλια τους ανήσυχα. «Πολλά παιδιά θα είναι δυστυχισμένα, άμα ξυπνήσουν το πρωί και δε βρουν τα δώρα τους», είπε ο Αϊ-Βασίλης.
«Εμένα κανείς δε μου’ χει κάνει ποτέ δώρο», γκρίνιασε ο Άνθρωπος του Φεγγαριού. «Ποτέ. Ούτε καν μια χριστουγεννιάτικη κάρτα. Μισώ τα Χριστούγεννα. Γι’ αυτό πάντα κοιμάμαι την παραμονή των Χριστουγέννων, αντί να δουλεύω».
Ο Αϊ-Βασίλης άκουσε υπομονετικά και μετά του ήρθε μια ιδέα.
«Θα σου πω τι θα γίνει», είπε. «Θα σου φέρω εγώ δώρα. Θα ’ρχομαι με τα ελάφια μου κάθε χρόνο, αφού έχουμε γυρίσει όλο τον κόσμο, και θα τρώμε πίτες, θα συζητάμε κι εσύ θα ανοίγεις δώρα μπροστά στο τζάκι. Αλλά για αντάλλαγμα πρέπει να υποσχεθείς ότι πάντα θα δουλεύεις την παραμονή των Χριστουγέννων, ώστε πάντα να βρίσκω το δρόμο μου».
Ένα σπινθηροβόλο βλέμμα εμφανίστηκε στο κατσούφικο πρόσωπο του Ανθρώπου του Φεγγαριού. «Αλήθεια το λες;»
«Στρώσου στη δουλειά τώρα», είπε ο Αϊ-Βασίλης «και θα έρθω για πρωινό και θα σου φέρω τα δώρα σου».
Ο Άνθρωπος του Φεγγαριού εξαφανίστηκε μέσα, χωρίς άλλη κουβέντα. Ξαφνικά, όλο το μέρος λούστηκε στο φως. Τα ελάφια ανοιγόκλεισαν τα μάτια τους μισοτυφλωμένα. Ο Αϊ-Βασίλης πήδηξε στο έλκηθρο.
«Ελάτε λοιπόν», είπε. «Τρέξτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο».
Και ξεκίνησαν προς τα κάτω, όλο και πιο κάτω, ώσπου είδαν τις κορυφές των δέντρων και των σπιτιών. Όταν ο Αϊ-Βασίλης γύρισε να δει πίσω, είδε το φεγγάρι να λάμπει και το πρόσωπο του Ανθρώπου του Φεγγαριού, να λάμπει περισσότερο.
Ο Αϊ-Βασίλης, μόλις που πρόλαβε να μοιράσει όλα τα δώρα, εκείνη τη χρονιά. Μετά γύρισε πίσω στο φεγγάρι και μοιράστηκε πίτες και γλυκά με τον Άνθρωπο του Φεγγαριού και του άφησε τα δώρα του. Μετά επέστρεψε στο Βόρειο Πόλο την ώρα του μεσημεριού, ανήμερα τα Χριστούγεννα. Έστειλε τα ελάφια του να ξεκουραστούν για μια βδομάδα κι αυτός πήγε για ένα μακρύ ύπνο.
Ο Άνθρωπος του Φεγγαριού, δουλεύει πάντα την παραμονή των Χριστουγέννων κι όπως μπορείτε να δείτε, χαμογελάει όλες τις ημέρες του χρόνου.
ΠΗΓΗ: ΓΙΑΠΡΑΚΙ
Έχει επεξεργασθεί από τον/την ΔΑΝΑΗ στις Σαβ Δεκ 26, 2015 4:04 am, 1 φορά | |
| | | ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007
| Θέμα: Απ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ Σαβ Δεκ 26, 2015 3:45 am | |
| Θυμήθηκα το παραμύθι σήμερα με όλη τη φασαρία που ξέσπασε για την παγωμένη πανσέληνο: - Παράθεση :
- 38 ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΗΣ ΕΜΦΑΝΙΣΗ
Η «Παγωμένη Πανσέληνος»
Η «Παγωμένη Πανσέληνος», 38 χρόνια έπειτα από την τελευταία της εμφάνιση, φωτίζει τον ουρανό, για να μπορεί( σύμφωνα με την παράδοση) να βλέπει καθαρά μέσα στη νύχτα ο Άγιο Βασίλης. Αφήνει το μοναδικό της σημάδι στα φετινά Χριστούγεννα, ενώ θα την απολαύσουμε και πάλι, το 2034... Η τελευταία φορά που είχαμε «παγωμένη» πανσέληνο ήταν το 1977, ενώ στη χώρρα μας το φεγγάρι είναι ολόγιομο από τις 13:11 το μεσημέρι, χαρίζοντας ένα εντυπωσιακό χριστουγεννιάτικο θέαμα... http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=64307877 | |
| | | ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007
| Θέμα: Απ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ Σαβ Δεκ 26, 2015 1:17 pm | |
| ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ... Λέμε όχι στην αμερικανοποίηση. Και στην παγωμένη πανσέληνο που ουδεμία σχέση έχει με τις ελληνικές παραδόσεις. Το όλο πρόβλημα σχετίζεται με τη σύγχυση του Αϊ - Βασίλη με τον Σάντα Κλάους, δηλαδή με τον Άγιο Νικόλαο! Ο πρώτος είναι γνωστό πως εορτάζεται στην Ελλάδα την Πρωτοχρονιά και θεωρείται πως την ίδια μέρα φέρνει και δώρα στα παιδιά. Ο άλλος, ο Σάντα Κλάους, μοιράζει δώρα από τις καμινάδες την ημέρα των Χριστουγέννων. Οι ανά τον κόσμο "Αϊ - Βασίληδες" που φέρνουν τα δώρα στα παιδιά. Ο πρώτος, σύμφωνα και με τα Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς, έρχεται από την Καισαρεία περπατώντας. Και μπαίνει από την πόρτα. Ο άλλος τώρα τελευταία θεωρείται κάτοικος Βορείου Πόλου και χρειάζεται έλκηθρο με ταράνδους ή και ελάφια για να επιτελέσει το έργο του. Ένα από τα ελάφια, σύμφωνα με τους μύθους περί Σάντα Κλάους, είναι και ο Ρούντολφ το ελαφάκι με την κόκκινη μύτη. Μια μύτη που εκπέμπει φως και οδηγεί μέσα στη νύχτα τον Σάντα Κλάους να μοιράσει τα δώρα του. Αξιοποιείται μάλιστα ο Ρούντολφ για να τονίσουμε την αποδοχή της διαφορετικότητας, αφού η περίεργη μύτη του τον κάνει αντικείμενο πειραγμάτων από τα άλλα ελάφια όμως ο Σάντα Κλάους βάζει τέλος στους χλευασμούς όταν τον επιλέγει λόγω της μύτης του να δείχνει το δρόμο μέσα στο σκοτάδι! Και δώστου λοιπόν στα σχολειά μας να τραγουδούμε τον Ρούντολφ το ελαφάκι και να μπερδεύουμε στα κεφαλάκια των παιδιών τις παραδόσεις διαφορετικών λαών και φτιάχνοντας έναν χριστουγεννιάτικο αχταρμά και στα δικά μας κεφάλια. Έτσι φτάσαμε χτες να πανηγυρίζουμε και την παγωμένη πανσέληνο. Βγάζαμε μάλιστα και φωτογραφίες του φαινομένου! Δίχως να πάρουμε είδηση πως το φαινόμενο σχετίζεται με την παράδοση του μοιράσματος δώρων τα Χριστούγεννα και όχι την Πρωτοχρονιά. Παραθέτω από το newsit.gr: - Παράθεση :
- "Η παγωμένη πανσέληνος έχει έναν στόχο! Να φωτίζει τον ουρανό και να διευκολύνει το ταξίδι του Άγιου Βασίλη, ο οποίος την ημέρα των Χριστουγέννων μοιράζει τα δώρα του σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Είναι από τις λίγες φορές που κατά κάποιο τρόπο παίρνει ρεπό ο Ρούντολφ το ελαφάκι που είναι μπροστά στο έλκηθρο και με την κόκκινη μύτη του φωτίζει τον ουρανό."
http://www.newsit.gr/kosmos/Panselinos-Oloi-miloyn-gia-to-pagomeno-feggari-Deite-to/481628 Επομένως η δική μας παγωμένη πανσέληνος συμβαίνει όταν συμπίπτει με την Πρωτοχρονιά! Αν και ο δικός μας Άγιος Βασίλης δεν την πολυχρειάζεται. Δεν είναι τύπος νυχτερινός ούτε και συντροφιάζει με πλάσματα της νύχτας. Μπορεί την ίδια περίοδο να τριγυρνούν και σε μας οι Καλικάντζαροι, μα δεν είναι βοηθοί του Άγιου Βασίλη όπως συμβαίνει με τα Ξωτικά του Σάντα Κλάους. Περιορίζονται να πειράζουν τους ανθρώπους και για να το πετύχουν περνάνε μέσα από καμινάδες!!! Εκεί δηλαδή που γυρνάει και ο Σάντα Κλάους! Που καλά να πάθει με τέτοιους δρόμους που ακολουθεί, λερώνει ενίοτε και την καλή του τη στολή, αυτή την κόκκινη που του χάρισε η κόκα - κόλα, και αναγκάζεται να τη βάλει για μπουγάδα... τις συνέπειες τις μάθαμε παίζοντας με τα μαθητούδια μου το ομώνυμο παραμυθάκι για την εορτή των Χριστουγέννων. Και προσπαθώντας να ξεμπλέξουμε τους μύθους και τις παραδόσεις για τον Άγιο Βασίλη. Τι τα θες και τι τα γυρεύεις; Μια μέρα μετά ζήσαμε το παραλήρημα της παγωμένης πανσελήνου! Αν το είχαμε πάρει είδηση νωρίτερα, θα είχαμε εντάξει στην παράσταση και τον άνθρωπο του φεγγαριού... Ή και τον Ήλιο... Αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν από αυτούς που γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, πώς καθιερώθηκε αυτή η γιορτή; Και πότε; Το βέβαιο είναι πως ουδεμία σχέση έχει η 25η Δεκέμβρη με τη γέννηση του Ιησού. Τις απαντήσεις τις διαβάζουμε στο βιβλίο του λαογράφου Γεωργίου Α. Μέγα: ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ και έθιμα της λαϊκής λατρείας - εκδόσεις ΕΣΤΙΑ: - Παράθεση :
- "[...]Όπως δείχνει το τραγούδι των Χριστουγέννων [...] τη γέννηση του Χριστού ο λαός τη γιορτάζει όπως τα γεννητούρια ενός παιδιού. [...] Σε μερικούς μάλιστα τόπους, όπως το Ζαγόρι της Ηπείρου, τη νύχτα, ξημερώνοντας Χριστούγεννα, κάνουν τηγανίτες με άφθονα κοπανισμένα καρύδια, τις οποίες ονομάζουνε σπάργανα. Και στην Κύπρο τα παξιμάδια που κάμνουν τα Χριστούγεννα τα λένε κούμουλα, όπως τα παξιμάδια που προσφέρουν σε όσους επισκέπτονται τη λεχώνα.
Αλλ' αυτή η αντίληψη για τη γιορτή των Χριστουγέννων δεν αρκεί για να κατανοήσουμε όλα τα σχετικά με το τραπέζι και την εστία έθιμα της ημέρας αυτής. Πολλά από αυτά είναι όμοια με τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς, είναι καθαυτό πρωτοχρονιάτικα έθιμα και εξηγούνται από το γεγονός, ότι από τα μέσα του 4ου αι. η 25η Δεκεμβρίου είχε οριστεί ως γενέθλια ημέρα του Χριστού και ταυτόχρονα ως αρχή του χρόνου. Έτσι στο γιορτασμό της συμπεριλήφθηκαν και πολλά έθιμα της ρωμαϊκής Πρωτοχρονιάς - κυρίως τα κάλανδα του Ιανουαρίου, που παρέμειναν και μετά την επαναφορά της αρχής του χρόνου στην πρώτη Ιανουαρίου." (σελ. 63) Κι εδώ ο Μέγας παραθέτει σχόλιο: - Παράθεση :
- "Χρονολογικά τα σχετικά με την αρχή του χρόνου έχουν ως εξής: Αρχικά το έτος στο Ρωμαϊκό κράτος άρχιζε την πρώτη Μαρτίου. Το 153 π.Χ. για πρώτη φορά οι ανώτατοι άρχοντες του κράτους εγκαταστάθηκαν στο αξίωμά τους την 1η Ιανουαρίου. Από τότε η ημέρα αυτή άρχισε να θεωρείται ως αρχή του χρόνου. Οι χριστιανοί όμως, σε αντίθεση με τους ειδωλολάτρες, ως αρχή του νέου χρόνου δεν γιόρταζαν την 1η, αλλά την 6η Ιανουαρίου, στην οποία τοποθετούσαν τη βάπτιση του Χριστού και μαζί μ' αυτήν την πνευματική του γέννηση και την αρχή της θείας του αποστολής.
Για πρώτη φορά το 354 μ.Χ. διαχώρισαν στη Ρώμη τη γιορτή της γέννησης του Χριστού από την ημέρα της "Επιφανείας" του. Τότε η 25 Δεκεμβρίου, που γιορταζόταν από τους ειδωλολάτρες ως γενέθλια ημέρα του Μίθρα, του αήττητου Ηλίου, ορίσθηκε ως ημέρα γέννησης του Χριστού και συνάμα ως αρχή του χρόνου. Έτσι ο Χριστός λατρεύτηκε ως ο Ήλιος, που φέρνει στον κόσμο το φως, και τονίστηκε ακόμη περισσότερο η αντίθεση του χριστιανικού θεού απέναντι στους ηλιακούς θεούς της ειδωλολατρίας. Γι' αυτό οι τρεις μεγάλες γιορτές του Δωδεκαήμερου συνδέονται στενά. Η καθεμιά από αυτές ήταν κάποτε αρχή του χρόνου. Βλέπε Fehrle, σελ. 31 και 190 σημ. 53, όπου αναγράφεται και η σχετική με τη γιορτή των Χριστουγέννων και το χριστουγεννιάτικο δέντρο βιβλιογραφία." Λίγο παραπάνω, στη σελίδα 30, στην εισαγωγή του βιβλίου, ο Μέγας γράφει και τα ακόλουθα: - Παράθεση :
- "Η επιμονή και η προσήλωση του λαού στα πατροπαράδοτα έθιμα ήταν τόσο ισχυρή, ώστε η Εκκλησία αναγκάστηκε να κάνει υποχωρήσεις, "να κλείσει τα μάτια" όπως λέμε, και να ανεχθεί πράξεις και ενέργειες που είναι ολότελα αντίθετες με το πνεύμα της χριστιανικής διδασκαλίας. Για να επιτύχει μάλιστα την κατάργηση των πολυθόρυβων και δημοφιλών γιορτών των εθνικών, που συνέπιπταν με τις χειμερινές τροπές του ήλιου και αποτελούσαν, κατά τα τελευταία ρωμαϊκά χρόνια, οικουμενικές γιορτές (Σατουρνάλια, Βρουμάλια, Καλάνδαι, Βοτά κλπ), η Εκκλησία επιδίωξε την αντικατάσταση ή μάλλον την μετατροπή τους σε χριστιανικές, ορίζοντας να γιορτάζονται τότε μεγάλες δεσποτικές γιορτές. Έτσι τη γενέθλια ημέρα του Μίθρα, του αήττητου Ηλίου (dies natalis Solis invicti), που γιορταζόταν στις 25 Δεκεμβρίου, τη μετέτρεψε, γύρω στα μέσα του 4ου αι. (το 354 μ.Χ.) σε γιορτή της Γεννήσεως του Χριστού. Ο Χριστός έπρεπε έκτοτε να είναι ο Ήλιος "ο δίδων το φως" στον κόσμο. Τη γιορτή των Καλανδών, που γιορταζόταν την 1η Ιανουαρίου, όταν οι ανώτατοι άρχοντες των Ρωμαίων αναλάμβαναν τα αξιώματά τους, θέλησε η Εκκλησία να την αποδυναμώσει εντάσσοντάς την στις νηστίσιμες ημέρες. Μάταια όμως. Αν και για μεγάλο διάστημα επέμενε να θεωρεί ως αρχή του χρόνου την ημέρα των Χριστουγέννων, αναγκάστηκε αργότερα ν' αναγνωρίσει ως τέτοια την 1η Ιανουαρίου και ν' ανεχθεί σιωπηρά όλες τις συνήθειες των εθνικών, τα φαγοπότια, τα τυχερά παιγνίδια, τις ανταλλαγές δώρων, τις μεταμφιέσεις, τους αγυρμούς παιδιών ή και ενηλίκων που ψάλλουν τα κάλαντα κτλ.
Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά! Άφησε η Εκκλησία στο λαό τις γιορτές του, τις εξωτερικές χαρές της ζωής, για να του δώσει και άλλες, εσωτερικές χαρές από το δίδαγμα και την πίστη στο Χριστό. Έτσι πάρα πολλές γιορτές και τελετές της λατρείας των τελευταίων χρόνων της μεταγενέστερης αρχαιότητας πέρασαν στο χριστιανικό εορτολόγιο, προσαρμοσμένες στις παραδόσεις και το τυπικό της νέας θρησκείας." Στη σελίδα 29 ο Μέγας αναφέρει και το εξής καταπληκτικό: - Παράθεση :
- "[...](κατά τη ρήση του M. Nilsson) "ένας αρχαίος Έλληνας θα αισθανόταν σαν να ήταν στην πατρίδα του, αν παρευρισκόταν σ' ένα νεότερο πανηγύρι" [...]"
Ενώ λοιπόν ακόμη και ο χριστιανισμός, που κατά κόρον κατηγορήθηκε για την αποκοπή του λαού μας από τις αρχαίες του παραδόσεις, αναγκάστηκε σύμφωνα με τους ειδικούς της λαογραφίας να σεβαστεί τα έθιμα του λαού και να τα ενσωματώσει στο τυπικό της δικής του θρησκείας, ερχόμαστε εμείς σήμερα και από αφέλεια αρπάζουμε ξένα ήθη και έθιμα και τα εντάσσουμε στα δικά μας. Κάνοντας ένα απίστευτο τουρλού και με κερασάκι την παγωμένη πανσέληνο! Έτσι και στο φαντασιακό επίπεδο των ανθρώπων το σκοτάδι εκτοπίζει το φως και αντί να δοξάζουμε το ζωοδότη Ήλιο επιστρέφουμε στο σκοταδισμό του Μεσαίωνα. Κι εκεί που γκρινιάζουμε από τη μια ως δήθεν προοδευτικοί για το μνημόνιο και όσα μας επιβάλλει η Δύση, ενστερνιζόμαστε αβασάνιστα την αμερικανοποίηση των πάντων. Το κακό βέβαια έχει παλιές ρίζες. Από τον καιρό που ήρθε στο τραπέζι μας η γαλοπούλα και εκτόπισε το χοιρινό και κυρίως το λάχανο. Με τη χοιροσφαγία να αποτελεί κατά τον Μέγα (σελ. 65) έθιμο των Ρωμαίων γεωργών, που θυσίαζαν τον χοίρο κατά τα Σατουρνάλια (17 - 25 Δεκεμβρίου) στον Κρόνο και τη Δήμητρα, ενώ το συνηθισμένο στη Β. Ελλάδα καρύκευμα του χοιρινού, το λάχανο στην άρμη, το θεωρούσαν οι αρχαίοι Έλληνες σπουδαίο θεραπευτικό μέσο και το χρησιμοποιούσαν στη λατρεία των θεών της ιατρικής, κυρίως του Απόλλωνα. Η κατανάλωση λάχανου, κατά τον Μέγα και άλλους διεθνείς εκπροσώπους της λαογραφίας, έχει περάσει και στους Γερμανούς, και θεωρείται ότι το παρέλαβαν από την Ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα. Έτσι και το συνηθίζουν ως έδεσμα στους γάμους, στην ανέγερση σπιτιού, την Πρωτοχρονιά κλπ. Εμείς όμως είμαστε στο σιγά τα λάχανα... και ως άλλοι χοίροι στον κήπο της Κίρκης κυλιόμαστε στο σύγχρονο ανιστόρητο βούρκο ενός πολιτιστικού αχταρμά. Γιορτάζουμε και δεν ξέρουμε ούτε το τι ούτε και το πώς και το γιατί... Μας αξίζει λοιπόν και το νέο φρούτο! Η πανσέληνος και δη η παγωμένη! Όσο για τον Ήλιο; το είπε και ο ποιητής: Για να γυρίσει, θέλει δουλειά πολλή! ______________________________ ΥΓ Όσο για τον Άγιο Βασίλειο, θυμίζω πως οι Έλληνες τον τιμούν και ως ένα από τους Τρεις Ιεράρχες. Με το απολυτίκιό τους να ξεκινά ως εξής: - Παράθεση :
- "Τοὺς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς τρισηλίου Θεότητος, τοὺς τὴν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας∙ τοὺς μελιρρύτους ποταμοὺς τῆς σοφίας,..."
Ήλιος κι εδώ! Και φως! Και σοφία! Αντίποδες στο φεγγάρι που συμβολίζει τη νύχτα. Ή μήπως όχι;;; Βλέπεις είναι κι εκείνο το τραγουδάκι με το φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ. Να πηγαίνω στο σχολειό... Σύμβολο μιας εποχής δουλείας που η μόρφωση ήταν υπό διωγμό. Αυτό ζούμε σήμερα; Εκεί ξαναγυρίζουμε;;; | |
| | | ΔΑΝΑΗ Admin
Αριθμός μηνυμάτων : 8144 Registration date : 30/10/2007
| Θέμα: Απ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ Σαβ Δεκ 16, 2017 7:53 pm | |
| Έρχονται Χριστούγεννα και άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία και φτου ξανά από την αρχή να τα γιορτάσουμε! Γιατί αυτή είναι η ουσία. Η διάθεση να γιορτάσουμε. Και ψάχνουμε τις αφορμές ανάλογα με τη χώρα και την εποχή που μας έλαχε. Χριστούγεννα λοιπόν; Εντάξει. Χριστούγεννα. Ένας κωδικός είναι. Και μια βασική ανθρώπινη ανάγκη. | |
| | | | Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΓΩΜΕΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ | |
|
Παρόμοια θέματα | |
|
Παρόμοια θέματα | |
| |
| Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή | Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
| |
| |
| |
|