HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΡΤΙΟΥ: Η σφαγή της Μακρονήσου που μας σφάζει ακόμη

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΡΤΙΟΥ: Η σφαγή της Μακρονήσου που μας σφάζει ακόμη Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΡΤΙΟΥ: Η σφαγή της Μακρονήσου που μας σφάζει ακόμη   ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΡΤΙΟΥ: Η σφαγή της Μακρονήσου που μας σφάζει ακόμη Icon_minitimeΚυρ Μαρ 01, 2015 10:25 pm

ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΑ ΤΗΣ 1ης Μαρτίου

Ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη παράπεσε η αληθινή μας μέρα, έγραψε ο Ελύτης. Μια τέτοια αληθινή μέρα διάλεξε και ο Γιώργος Σεφέρης να γεννηθεί. 29 του Φλεβάρη. Του  1900. Αργότερα το ημερολόγιο άλλαξε και τα γενέθλια του ποιητή βρήκαν σταθερή ημερομηνία, 13 του Μάρτη. Ο ίδιος όμως συνέχιζε να χαριτολογεί με την παράξενη αυτή μέρα και να μετρά τα γενέθλιά του ανά τετραετία!

Όταν στα 1939 συναντήθηκε με τον Χένρυ Μίλλερ, ο Αμερικανός συγγραφέας τον ρώτησε πόσων χρόνων είναι και ο Σεφέρης τού απάντησε πως σε μερικούς μήνες θα γιόρταζε τα δέκατα γενέθλιά του! Δημήτρης Δασκαλόπουλος, εφ. Τα Νέα, 11/10/1999

Κατ' αντιστοιχία,  με το παλιό ημερολόγιο, σήμερα, 1η του Μάρτη, είναι και η θλιβερή επέτειος της δολοφονίας του Ευαγόρα Παλληκαρίδη  από τις βρετανικές δυνάμεις Κατοχής της Κύπρου. Στα 1957. Την ίδια περίοδο ο Γιώργος Σεφέρης, ως διπλωμάτης, έχει αναλάβει υπεύθυνος για το κυπριακό. Αυτός γιορτάζει τα 57α γενέθλιά του και ο Ευαγόρας, που πρόκαμε να γράψει και ποιήματα στη σύντομη ζωή του, κατεβαίνει στον τάφο μόλις στα 19 του.

Τι έγραψε στην ψυχή του Σεφέρη αυτός ο θάνατος; Του Σεφέρη που η ψυχή του χαράχτηκε για πάντα με την καταστροφή της Σμύρνης; Το σίγουρο είναι πως όταν τρεις μήνες μετά θα διοριστεί πρέσβης της Ελλάδας στη Βρετανία, το Φόρεϊν Όφις θα θεωρήσει την παρουσία του μη ευάρεστη.

Ο Λιαντίνης στο έργο που έγραψε για το Σεφέρη, το Νηφομανή,  σημειώνει  χαρακτηριστικά:

Παράθεση :
Κάποιοι  από το θίασο εκείνων που σκάβουν τον Όλυμπο με το τσαπί, του καταμαρτύρησαν μερτικό ευθύνης για την ασβολερή μοίρα της Κύπρου. Ο Σεφέρης όμως είχε προφτάσει να ξεστομίσει το μελαγχολικό του αντίλογο:

Τη γνώμη των δυνατών ποιος θα μπορέσει να τη γυρίσει;

"Δυνατοί"  είναι οι αμερικανοί και οι άγγλοι. Το στυγνό πολιτικό συμφέρον. "Δυνατοί πράσσουσι" που έλεγε ο Θουκυδίδης στη δημηγορία των Μηλίων.

Δ. Λιαντίνης, Ο Νηφομανής, σελ. 71 - 72

Για το "συνωστισμό" της Σμύρνης (κατά τη φράση εκείνης της απαράδεκτης που ευτυχώς δεν είναι πια στη Βουλή) οι δυνατοί ήταν και πάλι οι Εγγλέζοι παρέα τότε με τους Γάλλους.

Σήμερα πάλι είναι οι Γερμανοί.

Εμείς όμως σταθερά το υποχείριο. Εμείς πάντα το θύμα.

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Και από Λιαντίνη και πάλι παραθέτω τι γράφει για την Κίχλη του Σεφέρη:

Παράθεση :
"Στο ποίημα αυτό ο Σεφέρης μιλά για το φως που φωτίζει τον τόπο του. Πίσω από αυτό το καλοστημένο πλάνο προσέχει να κρύψει το σκοτάδι που σκοτώνει την ψυχή του, εξαιτίας του μεγάλου κακού που βλέπει να μαίνεται γύρω του. Του εμφύλιου δηλαδή του 44 - 49. Στις οροσειρές, πέρα από τις λαγκαδιές του αίματός του περνά η καταιγίδα της αδερφοσφαγής. Εκείνο το "δακρυσμένο γέλιο" της Κίχλης είναι μια επανάληψη του "δακρυόεν γελάσασα" στον Όμηρο. Είναι η χαρά του ελληνικού ήλιου από την εποχή του Αισχύλου ως σήμερα. Και μαζί του είναι τα μαύρα μαντήλια της ορφάνιας και της χηρείας για το αφάνισμα της Ελλάδας από τους Επτά επί Θήβας του Αισχύλου ως τους Αδερφοφάδες του Καζαντζάκη. Ο Γράμμος και το Βίτσι. Κι η Πυραμίδα 67 του Ρένου,

Αγγελικό και μαύρο, φως,
γέλιο των κυμάτων στις δημοσιές του πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σε βλέπει ο γέροντας ικέτης
πηγαίνοντας να δρασκελίσει τις αόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στο αίμα του
που γέννησε τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη.


Ικέτης είναι ο Οιδίπους. Αόρατες πλάκες είναι ο τάφος του στον Κολωνό. Ετεοκλής και Πολυνείκης είναι αδερφοφάδες στους Επτά επί Θήβας του Αισχύλου. Η Κίχλη γράφτηκε το 1946.

Η Κίχλη γράφτηκε, δηλαδή, σε μια στιγμή όπου το λόγο για το έθνος τον έχει η Διχόνοια. Η Διχόνοια, με την οποία αρχίζει η ιστορία μας. Είναι η "μήνις" του Αχιλλέα στην Ιλιάδα. Είναι ο πελοποννησιακός πόλεμος που κατάστρεψε την κλασική Ελλάδα.  Είναι οι πόλεμοι των Επιγόνων που αφάνισαν την αρχαία Ελλάδα. Είναι η διένεξη ενωτικών και ανθενωτικών που οδήγησε στην άλωση της Πόλης. Είναι ο φοβερός διχασμός του '21 που ολίγου δειν έσβησε την Επανάσταση. Είναι ο διχασμός βασιλικών και βενιζελικών που οδήγησε στον αφανισμό της Ιωνίας στα 1922. Και τώρα στα 1946 διαγουμίζει ολόκληρη τη χώρα και υποθηκεύει το μέλλον της."

Δ. Λιαντίνης, Ο Νηφομανής, σελ. 129 - 130

Δυο μόλις χρόνους αργότερα και μάλιστα 29 Φλεβάρη και πάλι, αυτή τη μέρα την παράξενη, ο διχασμός θα φτάσει στο μεγαλύτερο εμφύλιο  ματοκύλισμα που σημάδεψε τη νεότερη ιστορία μας. Στη σφαγή της Μακρονήσου!


Δεν είναι τίποτα κοιμήσου
Μεθαύριο θα σου φέρω μια βρύση στα χέρια μου
Θα σου φέρω ένα ποτάμι μεθαύριο
Κοιμήσου

Δεν είναι το καράβι
Είναι ο άνεμος
Ο διάδρομος με τα πλακάκια
Μισά μαύρα μισά κίτρινα
Κοιμήσου

Είναι μια φλέβα στον καρπό του χεριού
Παραμέσα είναι ο σφυγμός
Και το σχοινί που αντιστέκεται στον άνεμο
Δεν κόβονται ετούτα τα σχοινιά
Παράτα τον σουγιά σου
Πήγαινε στ' άρρωστα παιδιά
Να πουλήσεις ασημένια σταυρουλάκια
Μέσα σε τούτα τα χοντρά παπούτσια
Είναι πολύ λιγνά τα ποδάρια σου
Δεν μπορούνε να σύρουν τα ποδάρια σου
Ετούτα τα χοντρά παπούτσια των συντρόφων

Σκύψε και μέτρησέ τα
Να λογαριάσεις τον δρόμο που περπάτησαν
Το δρόμο που θα περπατήσουν
Το δρόμο που δεν έχει τέλος

Ετούτα τ' άρβυλα τα μπαλωμένα
Τα χοντροκαμωμένα
Δεν είναι για τα πόδια σου φεγγάρι
Ετούτα τ' άρβυλα περπάτησαν τον πόνο
Περπάτησαν το θάνατο
μπάρμπα φεγγάρι το θάνατο δίχως να σκοντάψουν.

Σκύβω και μετρώ και λογαριάζω. Το δρόμο που περπάτησαν ποδάρια και ποδάρια.

Μέχρι το σήμερα. 1η Μαρτίου του 2015.

Εγώ που οι πρόγονοί μου κατέβηκαν από τη Σωτήρα της Βορείου Ηπείρου στα ορεινά της σημερινής Θεσπρωτίας. Και οι παππούδες μου ήταν ο ένας αντάρτης του Ζέρβα και ο άλλος τομεάρχης του ΕΑΜ. Μισό dna από τη μια πλευρά της αδερφοφάγουσας και το άλλο μισό από την άλλη. Ποιο κομμάτι μου να διαλέξω; Ποιο να πετάξω; Ένα χάσμα σεισμού. Κι εγώ κλαράκι κρεμασμένο στον γκρεμό.

Παιδί ακόμη στα χρόνια της χούντας. Μεγάλωσα απότομα τη νύχτα του Πολυτεχνείου. Και περπάτησα τους δικούς μου δρόμους. Διαβάζοντας Λουντέμη. Και σαλπάροντας μετά για την άλλη άκρη της γης. Είδα και γνώρισα πολλά. Λαούς και τόπους. Δυνατούς και καταχτημένους. Χώρες του πλούτου και χώρες του τρίτου κόσμου.

Γύρισα ήθελα δεν ήθελα πίσω. Και βρέθηκα ήθελα δεν ήθελα κάτοικος Νέας Σμύρνης. Να βιώνω την κάθε μέρα τη μνήμη της χαμένης πατρίδας του Σεφέρη. Και παραδίπλα στην πλατεία των Ηρώων της Κύπρου! Τι σχέση μπορεί να έχει η Κύπρος με τη Σμύρνη; Έπρεπε να γνωρίσω το Λιαντίνη και απ' αυτόν να μάθω το Σεφέρη για να λύσω το αίνιγμα. Που το κάνει ακόμη μεγαλύτερο η επιμονή του κόσμου της γειτονιάς μου να λέει την πλατεία με το όνομα Άνοιξη!!!

Πες μου μετά πως η μοίρα δεν παίζει παράξενα παιχνίδια. Και πως έχω άδικο να βλέπω την πλατεία και να θυμάμαι Σεφέρη και Παλληκαρίδη...  Και πιότερο κάθε που έρχεται η άνοιξη.

Κι ας είναι και σαν τη φετινή. Ή και περισσότερο τώρα...

Έχει γράψει και ο Λουντέμης για την άνοιξη. Την Αγέλαστη Άνοιξη. Για τη ζωή που είναι μέλισσα. Και τους ανθρώπους που άλλοι τρώνε το κεντρί και άλλοι αρπάζουνε το μέλι. Σαν το Μέλιο που κάποτε ήτανε παιδί και μέτραγε τα άστρα. Μα μεγάλωσε και μετράει μονάχα αγκάθια. Τόσα αγκάθια που να μοιάζει με σκαντζόχοιρο. Μόνο που δε φαίνουνται. Τα έχει από μέσα τα αγκάθια του. Και θα τον πονάγανε πολύ μα έμαθε, γράφει ο Λουντέμης, να κάνει τα αγκάθια φίλους.

Το έμαθα κι εγώ. Ήθελα δεν ήθελα. Να ζω με τα αγκάθια. Και να ευλογώ τη χάρη τους. Να με κεντρίζουν και να μη μ' αφήνουν ήσυχη. Να φεύγω πότε για Κύπρο. Πότε για Αλβανία. Πότε Κάτω Ιταλία. Και τελευταία επάνω στα βουνά μου, τα ηπειρώτικα.

Προς το παρόν είμαι και πάλι στην πλατεία της Άνοιξης. Και συνεχίζω να μετρώ ημέρες με αγκάθια.

Ψάχνοντας τη μέρα μας την αληθινή. Που παράπεσε...

Ως πότε πια; Πότε θα ξημερώσει;

Ακόμη μία άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες;

____________________________

Για τη σφαγή της Μακρονήσου περισσότερα εδώ:

https://lefterianews.wordpress.com/2015/03/01/29-%CF%86%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-1-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%AF%CE%BF%CF%85-1948-%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%83%CF%86/

Αφιέρωμα στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη:

http://educandus.blogspot.gr/2008/03/blog-post_14.html

Η Κίχλη του Σεφέρη

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/george_seferis/kixlh.htm

«Ἀθῆναι. Ἀνελίσσονται ραγδαίως
τὰ γεγονότα ποὺ ἤκουσε μὲ δέος
ἡ κοινὴ γνώμη. Ὁ κύριος ὑπουργὸς
ἐδήλωσεν, Δὲν μένει πλέον καιρός...»
«... πάρε κυκλάμινα... πεῦκο βελόνες...
κρίνα ἀπ᾿ τὴν ἄμμο... πεῦκο βελόνες...
γυναίκα. .»
«... ὑπερτερεῖ συντριπτικῶς.
Ὁ πόλεμος...»
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΡΤΙΟΥ: Η σφαγή της Μακρονήσου που μας σφάζει ακόμη
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: HOMA EDUCANDUS :: ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΥΜΗΣ-
Μετάβαση σε: