Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ - των προεκλογικών ημερών προβληματισμοί...

Σ' αυτή τη φωτογραφία με πρόσθεσε σήμερα ως "ετικέτα" ένα καλό φιλαράκι στο φατσοβιβλίο. Και άλλους συνοδοιπόρους μαζί. Και με το πολύ ωραίο σχόλιο:

Παράθεση :

Μη φοβάστε που όλα είναι μαύρα.
Είναι για να γράφουμε επάνω του εμείς με άσπρο!

ΑΧ

Στις 18 και 25 ψηφίζουμε και ΦΕΥΓΟΥΝ..

Τον ευχαριστώ. Μα έχω και απάντηση. Στο μαύρο. Και προβληματισμούς. Προεκλογικούς.

Παράθεση :

Στο μαύρο  απαντάμε με χρώματα. Στην ασκήμια, με την εμορφιά. Και στην απελπισία με την ελπίδα ότι μετά το χειμώνα έρχεται η άνοιξη.

Έτσι μου ψιθύρισε μια μυγδαλιά. Γράφοντας στο ατλάζι του ουρανού τις ρόδινες πινελιές της. Ήταν 20 Φλεβάρη του 2012. Και δε θα συναντούσα ποτέ τη μυγδαλιά αν δεν περνούσα από κει ή και αν διάλεγα λάθος στιγμή. Κι αν ακόμη δεν έπεφτε πάνω της η ματιά μου την ώρα που οδηγούσα. Φυσικά και αν δεν είχα τη διάθεση να σταματήσω δίπλα της. Να κατεβώ από το αμάξι. Και να πιάσω κουβέντες μαζί της.

Θέλω να πω ότι όσο ωραίο και ελπιδοφόρο είναι αυτό το σύνθημα "ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΝ", τίποτε δε θα αλλάξει στις 26 του μήνα αν δεν πάρουμε τα κατάλληλα μέτρα. Και άσπρη μέρα δε θα δούμε. Μόνο μια τρύπα στο νερό. Το μαύρο...  Το σκοτάδι, είπε ο ποιητής, δεν είναι μόνο και ανίκητο. Μα για να γυρίσει ο ήλιος, είπε ένας άλλος, θέλει δουλειά πολλή. Και θέλει και αίμα. Σαν αυτό που πρόσφερε κάποτε ο Παναγούλης μαζί με τα δάκρυά του για να φύγει η προηγούμενη χούντα:

Αν για να ζήσεις Λευτεριά
τροφή τις σάρκες μας ζητάς
και για να πίνεις
αίμα και δάκρυα δικά μας θέλεις
θα σου τα δώσουμε
Πρέπει να ζήσεις!

Εμείς;;;;;;;;;;;;;;  Εμείς τι κάνουμε, σύντροφοι, στο νέο κακό που μας βρήκε;

Αρκεί ένα "ΨΗΦΙΣΤΕ";

Αρκεί δηλαδή η νομοτέλεια της αμυγδαλιάς και για τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις;

Και η απαντοχή από το λίγο ακόμα του Σεφέρη; Για να ανθίσουν τα όνειρά μας;

Αυτόν τον αυτοματισμό, θα ψηφίσουμε και θα φύγουν, δεν τον καταλαβαίνω.

Και δε συμμερίζομαι την ψευδαίσθηση της βεβαιότητας πως επειδή όλα γύρω είναι μαύρα, ο κόσμος θα ψηφίσει εμάς. Τους άσπρους. Και άσπιλους.

Την κατραπακιά της προηγούμενης αναμέτρησης, με το μαύρο να παίρνει κεφάλι και το αβγό του φιδιού να σκάει, την ξεχάσαμε;

Όπως και αν έχει αυτή η ιστορία με το μαύρο.

Θα σταθώ στο μάθημα που πήρα από εκείνη την ανθισμένη μυγδαλιά. Που όπως είπα τη συνάντησα μια μέρα του Φλεβάρη του 2012. Επιστρέφοντας από την Πρέβεζα στην Ηγουμενίτσα, όπου ζούσα τότε.

Πρώτον επομένως: Αν δεν είχα ζήσει εκείνο το διάστημα στην Ήπειρο, δε θα συναντούσα τις ανθισμένες της αμυγδαλιές.

Δεύτερο. Ο δρόμος που πάει για Ηγουμενίτσα έχει δυο επιλογές. Να στρίψεις από Εγνατία και αντί για μυγδαλιές να περάσεις από τούνελ. Να συνεχίσεις ευθεία και να πας από Πλαταριά. Τυχαία διάλεξα την ευθεία...

Επιπλέον πέρασα από το ανθισμένο δέντρο πριν πέσει το σκοτάδι. Αλλιώς θα το προσπερνούσα δίχως να πάρω χαμπάρι. Αλλά και στη σωστή εποχή.

Μέσα στο μαύρο όμως των μίντια και μια ανάσα από τις εκλογές; Τι αναμένουμε από τον ψηφοφόρο;

Μετά είναι και το άλλο. Αφήνοντας στην άκρη τα ποιητικά. Η αμυγδαλιά δεν άνθισε για να τη φωτογραφίσω εγώ. Άλλο που η αφεντιά μου σαν χαζή Αθηναία πάτησε φρένο στη θωριά της και άρπαξα την ευκαιρία. Να φωτογραφίσω και το δέντρο και τον εαυτό μου. Για να πουλάω μούρη στους φίλους μου ποια είμαι τέλος πάντων και τι καλά περνάω στας εξοχάς...


Σε αντίθεση με τις προεκλογικές ιχνογραφίες. Που ο κοσμάκης μια φορά έκαψε τη γούνα του, δυο φορές, τρεις φορές... είναι πια επιφυλακτικός. Και κλείνει αυτιά και μάτια. Οδηγεί χωρίς να κοιτάζει δεξιά και αριστερά. Μόνο να φτάσει στο δικό του προορισμό. Να επιβιώσει. Κουτσά, στραβά, όπως.

Την απαξίωση συλλήβδην όλων των κομμάτων την ακούς σε κάθε βήμα. Και πολλοί είναι εκείνοι που δε θα πάνε καν στην κάλπη.

Πώς λοιπόν θα ισχύσει αυτό το ΨΗΦΙΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ;

Μήπως να πιστέψω και πως  η δική μου φωτογραφία έφερε την άνοιξη πρόπερσι;

Α, ναι, ξέρω, ο ένας κούκος δεν αρκεί μα αν γίνουν πολλοί οι κούκοι και τα κουκιά...

Καλές οι αλληγορίες, καλά και τα παραμύθια και οι ποιητικές εξάρσεις.

Μα η πολιτική, έλεγε ο δάσκαλός μου ο Λιαντίνης, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.

Μιλώντας λοιπόν πολύ πολύ σοβαρά θα πω ότι δε βλέπω φως στο βάθος του τούνελ. Μόνο πολλά σύννεφα που η εμπειρία λέει ότι θα γίνουν μπόρα και όχι λιακάδα. Ας κρατάμε και καμιά ομπρέλα και ας μην περπατάμε ανέμελοι σαν το Θαλή τον αρχαίο που χάζευε τα άστρα και έφαγε τα μούτρα του στην πρώτη λακκούβα.

Αυτό κάνει ο λογικός άνθρωπος. Όταν γύρω όλα είναι μαύρα.

Δεν το ρίχνει στη ζωγραφική.

Και καλεί και τους άλλους να αντιδράσουν. Έμπρακτα και ουσιαστικά.

Και με αγώνες. Όχι μονάχα με την ψήφο.

Μια ανάσα από τις εκλογές και κάτι τέτοιες εξαγγελίες αντί να με καθησυχάζουν με προβληματίζουν πού τελικά θα ρίξω την ψήφο μου. Γιατί η ψήφος δεν είναι ένα κλικ στη φωτογραφική. Ή δεν πρέπει να είναι.

Έτσι με δίδαξε εκείνη η αμυγδαλιά. Που δεν άνθισε για να τη φωτογραφίσω. Ούτε για να καμαρώσει σαν νύφη στη χειμωνιά. Μα για να δώσει αμύγδαλα. Και ευκαιρία στη ζωή να νικήσει το θάνατο.

Έχοντας ρίζες γερές. Και δουλειά ετών. Και πρόγραμμα σταθερό.

Τα έχουμε;;;;;;;;;;;