Κάποιος να σου μιλήσει για το DNA

Ήταν η μέρα που άνοιξα ένα μέιλ ξεχασμένο... 200 τόσα μηνύματα... από facebook, youtube klp. Κουράστηκα να σβήνω. Κράτησα λίγα μόνο για να δω μπας και λένε κάτι άξιο προσοχής. Και να που βρήκα ετούτο:

Παράθεση :

Βρε ντενεκεδόμυαλη είσαι τρελή ή το παίζεις; Κάποιος πρέπει να σου μιλήσει για το dna. Ψάψε να το βρεις και σταμάτα να δείχνεις ανοησίες. Ντενεκεδόμυαλη.

Σχόλιο στο you tube. https://www.youtube.com/watch?v=OzYH6-4jVOU&feature=email

Στο βιντεάκι για το αίνιγμα με το πουκάμισο του Λιαντίνη.



Για φαντάσου. Πόσο λίγο αντέχουν την αλήθεια. Και πόσο τους νευριάζει να την ακούν... Τυφλωμένοι στο άρρωστο πάθος τους πως όλα τα ξέρουν και όλα τα κατέχουν.

Κάποιος λέει πρέπει να μου μιλήσει για το DNA. Διαφήμιση του ρεξόνα μου θύμισε...

Και κάτι ακόμη πιο σοβαρό και άξιο λόγου: Τον Οδυσσέα.

Κάποιος πρέπει να σας ξαναμιλήσει για τον Οδυσσέα. Ποιο DNA; Αυτό είναι άλλου ... παπά ευαγγέλιο. Ποιος σου είπε ότι νοιαζόμαστε για το DNA;

Και ποιος σε ξεγέλασε πως το αγνοούμε;

Πες μου όμως εσύ την ιστορία του Οδυσσέα την γνωρίζεις;

Κι αν νομίζετε πως θα πάρετε άλλη κουβέντα από μένα, ξεχάστε το! Δε νιώθω την ανάγκη σε κανένα να μιλήσω. Ούτε για το DNA ούτε για τίποτε άλλο. Αυτά που είχα να πω, τα είπα.

Και κυρίως αυτά που είχα να κάνω, τα έκανα. Και με απόλυτη επιτυχία νομίζω.

Τώρα συνεχίζουμε το ταξίδι για την Ιθάκη. Το φτάσιμο εκεί είναι ο προορισμός μας.

Κι η Τροία; Καπνίζουν κάπου πίσω μας τα ερείπια...

Νομίζω πως αυτό εδώ το λινκ

https://educandus.forumgreek.com/forum-f4/topic-t1277.htm#7237

με το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας και της ... Αθηνάς, χρωστάει να συνδεθεί με την παρούσα ανάρτηση. Αν και εδώ, στην ενότητα για το Λιαντίνη, τα δικά μας παραμύθια μιλούσαν για αλεπουδίτσες και όχι για λύκους.

Το παραμύθι όμως της Αθηνάς είναι εξόχως διδακτικό για όλους. Να μάθουμε επιτέλους να βλέπουμε την αλήθεια και με τα μάτια του άλλου. Μεγάλο πράγμα αυτή η αλήθεια του άλλου...

Και στην υπόθεση Λιαντίνη. Που οι παρωπίδες για μεγάλο διάστημα βασάνισαν κόσμο και κοσμάκη επιμένοντας στη μία όψη. Μα γιατί; Γιατί τέτοια εμμονή;

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το σκεπτικό. Πώς και ποιον ωφελούσε αυτή η στάση. Να ακούμε μόνο τους μεν. Και όχι όλους. Να τους ακούμε αλλά με νου και γνώση βέβαια:

"Όλο τον κόσμο ρώτα και από το νου σου μη βγαίνεις!"

Αυτή την παροιμία μου έμαθε η γιαγιά μου. Και αυτό έκανα. Το γιατί πολεμήθηκα με τέτοιο μένος αφενός με αφήνει παγερά αδιάφορη και αφετέρου μου επιτρέπει να βγάζω συμπεράσματα.

Όπως συμπεράσματα έβγαλα και από τόσα άλλα. πχ Αυτό το υλικό με τα παπούτσια και το πουκάμισο... Δεν το ανακάλυψα εγώ πρώτη. Υπήρχε όλο το υλικό σε βιντεοκασέτα που είχα ιδιοχείρως παραδώσει και σε άλλον χρόνια πριν. Μάρτιο του 2006. Τότε που ακόμη δεν ήξερα τι ακριβώς είχε βρεθεί στη σπηλιά για να μπορέσω να προσέξω το περίεργο και ανεξήγητο. Δηλαδή με άλλα παπούτσια να τον έχει δει ο ταξιτζής το Λιαντίνη το μεσημέρι της 1ης Ιουνίου του 98, ο τελευταίος όπως υποτίθεται άνθρωπος που τον είδε ζωντανό, και με άλλα παπούτσια να βρεθεί εκείνος ο σκελετός που το DNA βεβαίωσε ότι ανήκει στο Λιαντίνη. Και το ίδιο με το πουκάμισο. Άλλο και αυτό.

Εκείνος όμως που πήρε τότε τη βιντεοκασέτα από μένα είχε ήδη στα χέρια του φωτογραφίες και ντοκουμέντα για τα ευρήματα της σπηλιάς. Και υποτίθεται πως έκανε συστηματική έρευνα για την υπόθεση Λιαντίνη. Πώς και δεν πρόσεξε αυτό το σημείο;

Ή το πρόσεξε και το αποσιώπησε; Δεν μπορώ να ξέρω. Το γεγονός είναι πως δεν το ανέφερε...

Και μόνο δύο χρόνια αργότερα όταν ήρθαν πια και σε δική μου γνώση τα ντοκουμέντα για τα ευρήματα της σπηλιάς πρόσεξα πρώτη αυτό το τόσο παράξενο θέμα.

Να σημειώσω επίσης ότι ο σκελετός βρέθηκε και χωρίς παντελόνι. Ούτε καν κουμπιά ή φερμουάρ, αν υποτεθεί πως έλιωσε στα εφτά χρόνια που είχαν περάσει.

Και δεν ήταν τα μόνα περίεργα. Μιλήσαμε και ξαναμιλήσαμε για όλα αυτά. Αλλά μείναμε στην απορία. Γιατί παράλληλα ξέραμε πως υπήρχε και η εξέταση DNA. Και κυρίως ξέραμε πως υπάρχει ένα Σήμα στις Κεχρεές Κορινθίας που αναγράφει το όνομα του Λιαντίνη:



Κι ακόμη ξέραμε την αρχή της Απροσδιοριστίας. Αυτή που λέει με επιστημονική γλώσσα τα ίδια που διηγείται και το παραμυθάκι της Αθηνάς για την Κοκκινοσκουφίτσα. Πως η αλήθεια απαιτεί να βλέπεις όλες τις όψεις και όλες τις απόψεις. Κάπου ανάμεσα στην Τρίτη και την Τετάρτη είναι η αληθινή μέρα, όπως έγραψε και ο ποιητής...

Όταν λοιπόν έκλεισα τον κύκλο της δικής μου έρευνας (γιατί αυτή είναι η αλήθεια, έκλεισε, μην παρασυρθεί κανείς και νομίσει πως ανοίγουμε νέο κεφάλαιο με το σημερινό) τότε και μόνο αποφάσισα να πάω στο νεκροταφείο των Κεχρεών. Ήξερα πως εκεί και μόνο μπορούσα να γράψω το τέλος.

Όταν πια είχα ακούσει όλους όσους ήθελαν να μιλήσουν και είχα ξεκουφαθεί από τη σιωπή των άλλων. Στάθηκα λοιπόν δίπλα στον τάφο και αναρωτήθηκα φωναχτά τη γνωστή φράση από το ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ:



Κοίτα να δεις πού ήταν τελικά η απάντηση... Σαν την Ελένη που αλλού τη γύρευαν και αλλού ήταν...

Ας ξαναδιαβάσουμε λοιπόν τα βιβλία του. Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Όπως δεν υπάρχει ο έρωτας χωρίς το θάνατο.

Παράθεση :

Ηράκλειτος: "Άδης και Διόνυσος εν και ωυτό."

Σολωμός: "Μόλις είν' έτσι δυνατός ο έρωτας κι ο χάρος."

δημοτικό τραγούδι: "Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις."

(ΓΚΕΜΜΑ, σελ 53)

Να τα ξαναπώ με άλλες λέξεις τα ίδια;

Αίνιγμα και δώρο ένα και το αυτό.

Μόλις είν' έτσι δυνατό το αίνιγμα και το δώρο.

Τι αίνιγμα, τι δώρο, δεν έχεις να διαλέξεις.

Φαινόταν από καιρό το πράγμα. Μα δεν έλεγα να το πάρω απόφαση. Πως εκείνο που προσπάθησε ο Δάσκαλος ήταν να φτιάξει ένα αίνιγμα άλυτο. Ιδέα δεν έχω πόσοι και πώς βοήθησαν στην κατεύθυνση αυτή. Και από εκείνους που μου μίλησαν...

Και τι νόημα έχει να ξέρω; Και τι νόημα έχει να μάθετε; Το δώρο του Λιαντίνη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το αίνιγμά του. Έτσι λοιπόν να μείνει. Αίνιγμα. Για να κερδίσουμε και το δώρο.

Ξέρω πως κάποιοι στενοχωρήθηκαν που βάλαμε τέλος στην έρευνα. Κι άλλοι έτριψαν τα χέρια τους από τη χαρά τους. Είναι γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν τι κάναμε τόσο καιρό ως ΗΕ. Homa Educandus... ή ... τι άλλο μπορεί να σημαίνουν αυτά τα δύο αρχικά; Γυρίστε τα ανάποδα, από την άλλη όψη. Μπορεί και να το βρείτε.

Ο Οδυσσέας; Που αναφέρθηκε πριν; Αυτός είχε άλλο σκοπό. Μην μπλέξετε το ένα με το άλλο... Όπως δεν πρέπει να μπλέκουμε την Ιλιάδα με την Οδύσσεια... Στον ίδιο βαθμό και με τον ίδιο τρόπο.

ΔΑΝΑΗ έγραψε:

Ξέρω πως κάποιοι στενοχωρήθηκαν που βάλαμε τέλος στην έρευνα. Κι άλλοι έτριψαν τα χέρια τους από τη χαρά τους. Είναι γιατί ποτέ δεν κατάλαβαν τι κάναμε τόσο καιρό ως ΗΕ. Homa Educandus... ή ... τι άλλο μπορεί να σημαίνουν αυτά τα δύο αρχικά; Γυρίστε τα ανάποδα, από την άλλη όψη. Μπορεί και να το βρείτε.

Ο Οδυσσέας; Που αναφέρθηκε πριν; Αυτός είχε άλλο σκοπό. Μην μπλέξετε το ένα με το άλλο... Όπως δεν πρέπει να μπλέκουμε την Ιλιάδα με την Οδύσσεια... Στον ίδιο βαθμό και με τον ίδιο τρόπο.

Υπάρχει εδώ ένα θέμα άλλου όμως ποιου και άλλου συλλογισμού. Εξηγώ:

Αν ο Οδυσσέας σταματούσε σε ένα σημείο της διαδρομής και αποφάσιζε να μην πάει πιο πέρα, οι σύντροφοι τι έπρεπε να κάνουν; Ρωτάω και δεν περιμένω κάποια απάντηση, ρωτάω μόνο για τον προβληματισμό.

Χμ... πέρασα από δω τυχαία, τόσον καιρό μετά.

Είδα το ερώτημα της Ελίνας και αλλού έτρεξε ο νους μου.

Τι να κάνουν και οι σύντροφοι;

Ό,τι τους κατεβάσει η κούτρα τους, Ελινάκι.

Σε ελεύθερη χώρα ζούμε.

Αν θες να το δούμε και λιαντινικά το ζήτημα, άνοιξε τη Γκέμμα. ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ. Πρώτη πρώτη σελίδα. Εκεί που ο Λιαντίνης θέτει τους όρους για ολόκληρο το κεφάλαιο.

Ένα παλικάρι είκοσι χρονών...

Τι έκανε το παλικάρι; Αυτό ρωτώ.

Δηλαδή ο Λιαντίνης μας ρωτά όλους παραθέτοντας το γνωστό δημοτικό τραγούδι.

Απάντηση:

Πόλεμο δε βρήκε πίσω γύρισε!

Γύρισε το παλικάρι. Κι έσκυψε να πιει νερό στο Γκιούλ Μπαξέ. Εκεί τον βρήκε σφαίρα. Πόσο πιο καθαρά να το πει;

Και τον λάβωσε.

Κι έπειτα έστειλε μήνυμα πως τον σκότωσαν...

Αυτή την ιστορία τραγουδά η φυλλάδα ολάκερη.

Πόλεμος δεν υπάρχει, Ελίνα. Άρα Finito la musica, passato la fiesta. Και όποιος θέλει να συνεχίσει, γιατί δε χόρτασε αίματα και πετροβόλημα, ελεύθερα είπα...

Να ζωστεί τα άρματά του και να συνεχίσει. Με τα δικά του όμως άρματα, ε; Και με τις δικές του δυνάμεις. Όχι με τις πλάτες των άλλων...

Αλλά τι λέω; Αφού καλά γνωρίζω:

ότι φυσικώς και αδιδάκτως το ζώον φεύγει μεν την αλγηδόνα, διώκει δε την ηδονήν.

Από το Λιαντίνη κι αυτό και από το ίδιο σημείο... Το Μεσολόγγι. Το ακραίον λέπας όπως το λέγει στα Ελληνικά του.

Καιρός δεν ήταν να κάνω πράξη αυτό το λέπας;

Στάζεις ακόμη πίκρα, καλή μου. Δε σε αδικώ.

Ελπίζω και εύχομαι να βρεις κάποτε την απαραίτητη ψυχική γαλήνη που όλοι δικαιούμαστε και να ξαναδείς το ζήτημα. Μη βιαστείς να με παρεξηγήσεις και να μιλήσεις πάλι για τα ζώα που επιδιώκουν την τέρψιν δίχως να κοπιάζουν. Πιστεύω όμως ότι έχεις πράγματα ακόμη να πεις και είναι κρίμα οι περιστάσεις και μόνο να σε κάνουν να σιωπήσεις. Ίσως όχι στο ίντερνετ, θα συμφωνήσω κι εγώ με παλιότερες απόψεις που είχαν ακουστεί, είναι χαμένος χρόνος και κόπος το ίντερνετ.

Για τον πόλεμο, δεν ξέρω τι εννοείς. Πόλεμος όμως πάντα υπάρχει. Θυμήσου το λόγο του ποιητή: "Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης."

Κι αν κάποτε αστοχούμε, δε σημαίνει πως δικαιούμαστε να εγκαταλείψουμε τις Θερμοπύλες...

Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το μέλλον. Αυτή τη στιγμή πάντως και δεν είναι θέμα πίκρας δεν αισθάνομαι καν την ανάγκη να πιάσω να διαβάσω Λιαντίνη όπως έκανα κάποτε.

Τα βιβλία του έχουν ανέβει στο ράφι, εκεί που για χρόνια ήταν συνεχώς επάνω στο γραφείο μου. Δε λέω. Καμιά φορά παίρνω να δω κάτι που με ενδιαφέρει αλλά αμέσως μετά το βιβλίο ανεβαίνει στη θέση του.

πχ.

Κάναμε προχτές αγιασμό στο νέο σχολείο...

Καθόμουν στην άκρη και προσπαθούσα να τηρώ το γράμμα του νόμου που ορκίστηκα να υπηρετώ και το σύνταγμα της χώρας με όλα του τα άρθρα.

Όμως σε κάποια στιγμή ο ιερέας τελείωσε τα λόγια και τους ψαλμούς και πήρε το κλωνί του βασιλικού και το σταυρό και άρχισε να αγιάζει έναν έναν τους δασκάλους. Έκανα ένα βήμα πίσω. Άδικα. Κατευθύνθηκε καταπάνω μου και με μια απότομη κίνηση έβαλε βασιλικό και σταυρό στο στόμα μου.

Αισθάνθηκα πολύ άσχημα.

Όταν γύρισα σπίτι κατέβασα τη Γκέμμα να ξαναδώ το απόσπασμα που έπαιζε συνέχεια στο νου μου:

Η έρευνα για το θεό είναι υπόθεση της επιστήμης και της φιλοσοφίας. Όχι της θρησκείας.

Έχω τέτοια ζητήματα στο κάθε μέρα που με στέλνουν ξανά και ξανά κοντά στο Δάσκαλο. Αλλά δεν έχω τίποτε αυτόν τον καιρό να με πιέζει να μοιραστώ τις σκέψεις μου με άλλους.

Δεν είναι μια απόφαση που πήρα ότι τέρμα δεν ξαναγράφω... Έτσι ένιωσα. Αν κάποια στιγμή, όπως και το παραπάνω που ανέφερα, νοιώσω πως θέλω να γράψω κάτι, θα το κάνω. Και νομίζω το έχω κιόλας σποραδικά κάνει μιλώντας είτε για τον Ιλισό είτε για άλλα θέματα. Σωστά;

Και μου μιλήσαν πάλι για το DNA.

Επιτέλους παραπέμπονται σε δίκη εκείνοι που καταστρατήγησαν το νόμο αναρτώντας απόρρητα έγγραφα στην ιστοσελίδα τους από την ιατροδικαστική έκθεση για τη σορό που βρέθηκε στον Ταΰγετο τον Ιούλιο του 2005 και που σύμφωνα με τις αρχές ανήκε στον επί εφτά χρόνια εξαφανισμένο Δημήτρη Λιαντίνη.

Καιρός ήταν.

Κι ας αποφανθεί τώρα η δικαιοσύνη.

Ποιος είχε δίκιο. Εμείς που τους είχαμε προειδοποιήσει ότι υπερέβησαν τα εσκαμμένα; Ή ο νεαρός νομομαθής της ομάδας τους που μας απαντούσε περί ανέμων και υδάτων.

Και δε μας πειράζει καθόλου που υποστήκαμε τα πάνδεινα και πριν και μετά από την ομάδα αυτή και ως πρόσωπα και ως φόρουμ Homa Educandus. Ήταν το δίκαιο αντίτιμο που θελήσαμε όχι μόνο με λόγια αλλά και έργα να δείξουμε σεβασμό στη μνήμη του Δασκάλου μας. Και ο νοών νοείτω.

Όλα τα όντα κατά την του χρόνου τάξιν τίσιν διδόναι. (Αναξίμανδρος)

Ο τίτλος της αρχικής ανάρτησης θαρρώ χρειάζεται διόρθωση. Γιατί πλέον δεν ισχύει το κάποιος να μου μιλήσει για το DNA αλλά πως πρέπει εγώ να μιλήσω για το ... DNA. Και όχι στο διαδίκτυο. 

Αναγκαστικά σήμερα κάθισα και έψαχνα τα σχετικά. Να θυμηθώ. Έχουν περάσει και τόσα χρόνια. Για να πω όταν ερωτηθώ την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Χωρίς φόβο και βεβαίως χωρίς πάθος. Όπως ακριβώς μας δίδαξε ο Δάσκαλος Λιαντίνης. 

Να πω επίσης ότι κατά βάθος ενοχλούμαι που πρέπει να μιλήσω. Δεν ήταν δική μου επιθυμία η εμπλοκή στην υπόθεση. Από την άλλη γνωρίζω και αποδέχομαι την ευθύνη μου ως πολίτης και ως άνθρωπος στην αποκάλυψη της αλήθειας. Εξάλλου δεν έχω και περιθώρια να αρνηθώ. Ο νόμος είναι αυστηρός και ορίζει και τιμωρία σε όποιον αρνηθεί σε τέτοιες περιπτώσεις να προσφέρει όποιο κομματάκι του παζλ γνωρίζει. 

Ενοχλούμαι επίσης που οι μαθητές μου θα πρέπει να στερηθούν μια ολόκληρη μέρα τη δασκάλα τους. Είναι, σου λένε, μια φυσιολογική παράπλευρη απώλεια! Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...  Ας ελπίσω τουλάχιστον να είναι μόνο για μία μέρα και μία φορά. 

Ήταν να μην ξεκινήσει το "ντόμινο". Τώρα απλώς βλέπουμε το ένα τουβλάκι μετά το άλλο να πέφτει. Αλληλουχία γεγονότων. Και ο Αναξίμανδρος με την αδικία και την τίση του ξανά στο προσκήνιο. 

Ξέρεις, κάθομαι μερικές φορές και αναρωτιέμαι. Πώς φτάσαμε ως εδώ. Και μου επιρρίπτω και μένα ευθύνες. Γιατί το 2005 αντί να συνεχίσω την τακτική που είχα αποφασίσει, να κρατώ το στόμα μου κλειστό για το θέμα του Λιαντίνη, τσίμπησα το δόλωμα και μπλέχτηκα με διαδικτυακά φόρα. Τι ήθελα εγώ να ασχοληθώ με τον κάθε ανώνυμο του διαδικτύου που έλεγε το μακρύ του και το κοντό του; Ας έλεγαν όσες ανοησίες ήθελαν... 

Ήταν όμως αυτό το "καταραμένο" χρέος στο Δάσκαλο. Η υπεράσπιση της μνήμης του. Και λέω πως ήταν μονόδρομος. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ή μήπως όχι;;; 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι και το χρέος στο συνάνθρωπο. Και ολάκερος εκείνος ο μικρός κατάλογος του υπάρχειν Ελληνικός από το προλόγισμα του Λιαντίνη στα Ελληνικά του: 

Παράθεση :

«Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς. 

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση, όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. 

Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. 

Ότι αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου. 

Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.» 

Τα Ελληνικά είναι το βιβλίο που ο Λιαντίνης έγραψε για τους δασκάλους. Και ένα από τα δύο βιβλία που μου έδωσε ο ίδιος με το χεράκι του. 

Μπορώ λοιπόν να είμαι ελληνίδα, μπορώ να είμαι δασκάλα, αν δεν πράξω το χρέος μου με βάση αυτούς τους τέσσερις τρόπους συμπεριφοράς; 

Εν κατακλείδι. Δεν είναι η υποχρέωση εκ του νόμου. Δεν είναι το χρέος στο Δάσκαλο, ούτε και στο συνάνθρωπο. Σε μένα την ίδια το οφείλω. Να συνεισφέρω το κομματάκι της αλήθειας που κατέχω. Όσο μικρό και αν είναι και όποιο ακριβώς μου ζητηθεί.

Σήμερα επιτέλους μίλησε η δικαιοσύνη για το θέμα. Και εξέδωσε και απόφαση. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά. Μα έστω και έτσι αποδεικνύεται πως η δικαιοσύνη δεν κοιμάται. Και ξέρει να τιμωρεί όταν και όποτε πρέπει.

Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα ακούγοντας την καταδικαστική απόφαση. Από την άλλη όμως ο καθένας οφείλει να προσέχει τι γράφει και τι ανεβάζει στο διαδίκτυο. Και προς γνώση και συμμόρφωση. Όλων μας.

Αναρωτιέμαι βλέποντας το αρχικό ποστ του θέματος.

Όταν εμείς ανεβάσαμε αυτά τα στοιχεία στο διαδίκτυο, για το πουκάμισο και τα παπούτσια, φάγαμε το βρίσιμο της αρκούδας.

Έξι μήνες αργότερα που κάποιοι άλλοι ανέβασαν το dna το έκαναν λέει για να ενημερωθεί η κοινή γνώμη και να λάμψει η αλήθεια.

Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Και μάλιστα όταν τα δικά μας στοιχεία ήταν κάτι το τελείως καινούργιο. Κανένας δεν το είχε θίξει και προβάλει. Ενώ το θέμα του dna ήταν γνωστό από χρόνια. Περσινά ξινά σταφύλια, που έγραψα και σε άλλο σημείο του φόρουμ. Και τελείως άχρηστη κίνηση το ανέβασμα στο διαδίκτυο. Κόμισαν γλαύκας εις Αθήνας.

Έχω επίσης την εντύπωση ότι το ανέβασμα εκ μέρους μας στοιχείων ήταν που προκάλεσε κατά κάποιον τρόπο την αδιανόητη αντίδραση να ανεβάσουν το dna. Προσπαθώντας να προστατέψουν όχι την αλήθεια μα τη δική τους άποψη έναντι της δικής μας. Και τα όποια κεκτημένα και τα σκήπτρα. Του μονοπωλίου στο θέμα Λιαντίνης.

Τόσο δύσκολο είναι να δεχτούν πως έχουμε και οι άλλοι δικαίωμα να μιλάμε για το Λιαντίνη και να έχουμε τη δική μας άποψη...

Επίκαιρον και πάλι...