Με ρώτησες τον Οκτώβρη που σε είδα αν έχω ακόμη την πέτρα. Βεβαίως και την έχω. Ελπίζω τη θυμάσαι και την αναγνωρίζεις. Αυτή την πέτρα που μου έφερες τον Αύγουστο του 2006. Και την έχω και θυμάμαι. Εσύ;
Θα σου τη φέρω μεθαύριο. Νομίζω πρέπει να στη γυρίσω. Για χίλιους λόγους. Πέτρινους.
Έτσι κι αλλιώς πήρε πια τη θέση της μια άλλη.
Αυτή δεν μου τη χάρισε εκείνος που την περιμάζεψε. Μου την έδωσε εκείνος που βρισκόταν στην κατοχή του. Μη παραλείποντας να σχολιάσει και το ιδιότυπο σχήμα που της χάρισε η θάλασσα των Κεχρεών.
Θα στη φέρω και αυτή. Να τη δεις. Να την αγγίξεις.
Γιατί μου θυμίζει σφραγιδόλιθο. Ακριβώς για το παράξενο σχήμα και ακριβώς γιατί εκείνος που την πρόσεξε στο ακρογιάλι, έγραψε στο κύκνειο άσμα του για μήδεα λαχνήεντα.
Κι έπειτα πιάσε και λέγε πάλι τα δικά σου.