Ο ΚΑΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ...

Με πείραξε πολύ σήμερα να διαβάσω στο φατσοβιβλίο την άποψη ενός καλού φίλου για τους δασκάλους:

Παράθεση :

[...] Δεν είναι τόσο ηλίθιο το σύστημα να χάσει το μεγαλύτερο εργαλείο χειραγώγησης και καθυπόταξης τους ελεύθερου φρονήματος των ανθρώπων από αυτό το πράγμα που κατ' ευφημισμόν ονομάζεται εκπαίδευση. Θα δεχτώ ότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί που προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά αλλά είναι σαν τους καλούς σωφρονιστικούς υπαλλήλους μέσα σε μια φυλακή.

Και λίγο παρακάτω, κι αφού τον προκάλεσα να μου πει αν αυτό το πιστεύει και για το Δημήτρη Λιαντίνη, ξέροντας ότι τον μελετά και τον αγαπά, συμπλήρωσε:

Παράθεση :

Μαρία,  ο δάσκαλος - καθηγητής της 12χρονης εκπαίδευσης δρα σε ένα πολύ περιορισμένο πλαίσιο. Ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Αλλά και πάλι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, επομένως......

Ε, όχι λοιπόν. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αλίμονο αν ο δάσκαλος το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι τον πετυχημένο σωφρονιστικό υπάλληλο. Κι αλίμονο αν το σχολείο το μετατρέψουμε σε φυλακή. Και γενικότερα φυλακίσουμε τη ζωή των παιδιών.

Δε θα αρνηθώ πως δεν υφίσταται και μια τέτοια κατάσταση. Το ποιος φταίει όμως, θέλει μεγάλη συζήτηση και αναζήτηση. Γιατί χτες μόλις χρειάστηκε να υπερασπιστώ για μία ακόμη φορά τις σαφείς εντολές του υπουργείου παιδείας και τις κατευθύνσεις του πάλαι ποτέ παιδαγωγικού ινστιτούτου στον τομέα της κατ' οίκον εργασίας. Από τις απαιτήσεις για περισσότερη δουλειά στο σπίτι, ήγουν φόρτωμα των μαθητών με πάκα ολόκληρα φωτοτυπίες.

Και είτε χωράει στο μυαλό κάποιων, είτε όχι, αυτός είναι αναχρονισμός και παιδαγωγική του προπερασμένου αιώνα. Που όχι μόνο οι σύγχρονοι παιδαγωγοί δεν την ασπαζόμαστε αλλά και η επίσημη πολιτεία την έχει καταδικάσει. Η κατ' οίκον εργασία των μαθητών οφείλει να σέβεται αυστηρούς κανόνες τόσο ως προς το είδος της όσο και ως προς το χρόνο που αφαιρεί από τη ζωή των παιδιών. 30 λεπτά λένε οι εγκύκλιοι για τα μικρά της πρώτης και της δευτέρας, 40 λεπτά για τις μεσαίες τάξεις και 60 λεπτά για την πέμπτη και την έκτη. Με μέτρο το μέσο μαθητή. Και εις επίρρωσιν:

http://prwtaki.blogspot.gr/2013/11/blog-post_25.html

Ας δούμε όμως και αυτό:

http://www.pde.gr/index.php?topic=26953.0

Μια συζήτηση σε ένα φόρουμ του διαδικτύου και με αφορμή το παράπονο μιας μάνας γιατί η δασκάλα δε βάζει πολλή δουλειά στο σπίτι. Υποτίθεται φόρουμ εκπαιδευτικών και που από τα λεγόμενά τους οι περισσότεροι είναι και γονείς. Τι να περιμένουμε τότε από τους άλλους γονείς; Αναγκαστικά θα τους δώσουμε και δίκιο, αφού οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν το παιδαγωγικά ορθό για τα παιδιά τους και βρίσκονται υποχρεωμένοι να διαλέξουν τι τα ωφελεί συγκρίνοντας τι κάνει ο ένας και ο άλλος δάσκαλος. Βάλε και το τεράστιο στρες της εποχής που πνίγει το γονιό και τον κάνει να βλέπει κατασκότεινο το μέλλον του παιδιού του. Πώς να τον κατακρίνεις που θεωρεί δουλευταρά και ευσυνείδητο το δάσκαλο που δε θα επαναπαυτεί στην εντός αιθούσης εργασία και θα ξετινάξει τα πιτσιρίκια και στην κατ' οίκον πολύωρη μελέτη; Τόσα ξέρει και τόσα λέει. Και το μεγάλο του ελαφρυντικό είναι πως κινείται από την άδολη αγάπη για το σπλάχνο του.

Το λέω και το πιστεύω αυτό. Και δεν το λέω για να καλοπιάσω τους γονείς. Αλλιώς αν ήταν τα πράγματα δε θα είχα αναλώσει ένα ακαδημαϊκό έτος για να εκπονήσω έρευνα για τις σχέσεις ημών των δασκάλων με τους γονείς των μαθητών μας.

http://prwtaki.blogspot.gr/2013/12/blog-post_8.html

Και με ερέθισμα τούτες τις απόψεις - φωτιά:

Παράθεση :

Ο Piaget ( 1979 : 64) τονίζει πως :

" Η απόλυτη εξουσία των πρεσβυτέρων της φυλής , έπειτα του pater familias και τέλος των γονέων στους πρόσφατους χρόνους περιορίστηκε όλο και περισσότερο από την εκπαιδευτική νομοθεσία, η οποία δεν απέβαινε πάντοτε σε όφελος του παιδιού ."

Οι απόψεις αυτές υποστηρίζονται και από τον Gerzon:

"Στις σύγχρονες τεχνολογικές κοινωνίες η έσχατη καταπίεση που δέχεται το άτομο από την κρατική εξουσία είναι η δημιουργία του "τεχνικού γονιού " που μόνο περιθωριακά είναι υπεύθυνος για την ανάπτυξη του παιδιού του . Σαν εργολάβος , με πολλούς υποεργολάβους μεταβιβάζει εξουσία και έλεγχο σε άλλους ειδικούς που εμπλέκονται στη διαδικασία αυτή. Οι μαιευτήρες φροντίζουν για τη γέννησή του , οι παιδίατροι για τις νόσους και τη θεραπεία του , οι δάσκαλοι για τη μόρφωσή του ... και οι ψυχίατροι , αν χρειάζεται , για τα αισθήματα που του δημιουργούνται ενδιάμεσα ." ( Π. ΤΕΡΛΕΞΗΣ , 1975 : 207 )

Θέλω να πω ότι δε με αφήνουν καθόλου αδιάφορη οι προβληματισμοί των γονιών που φτάνουν να αμφισβητούν ακόμη και τις εγκυκλίους του υπουργείου παιδείας και τις οδηγίες των σχολικών συμβούλων. Γιατί ξέρω πως ξεκινούν από τη διαταραχθείσα έως τα θεμέλια σχέση του πολίτη με το κράτος και το τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης του σημερινού γονιού πως όσα ζει  το παιδί του στο σχολείο είναι προς όφελός του. Άλλο όμως αυτό και άλλο να παίρνουν φόρα και να χτυπάνε καθετί που κάνει το σχολείο και μάλιστα χωρίς να στηρίζονται σε επιστημονική γνώση αλλά σε αυθαίρετες απόψεις. Κι εδώ θα ξανατονίσω πως δεν κακίζω τους γονείς αλλά εκείνους τους συναδέλφους που ευθύνονται με την πρακτική τους για τις λανθασμένες αυτές αντιλήψεις των γονιών. Αμ δε που ως υπάλληλοι δεν υπακούν στην κείμενη εκπαιδευτική νομοθεσία και ως εκπαιδευτικοί καταστρατηγούν την επιστήμη που υποτίθεται σπούδασαν, ζημιώνουν παράλληλα και όσους λειτουργούν νόμιμα.

Όμως είναι λάθος να πιστεύουν οι παραέξω ότι για τις συμπεριφορές τέτοιων εκπαιδευτικών φταίει το σύστημα. Το στραβό τους το κεφάλι φταίει και μόνο. Ναι, μετατρέπουν τέτοιοι εκπαιδευτικοί σε φυλακή το σχολείο και φυλακίζουν τα παιδιά αλλά αν τους έπαιρναν μυρωδιά οι ανώτεροί τους μόνο συγχαρητήρια δε θα τους έδιναν.

Γιατί είναι γεγονός και θα καταθέσω και απόδειξη πως σήμερα οι κατευθύνσεις της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι να αισθάνεται και να είναι ελεύθερο το παιδί. Και από υπερβολικά διαβάσματα αλλά και γενικότερα.

Πάνε κοντά δυο χρόνια που όντας εκπαιδευτικός στη Θεσπρωτία παρακολούθησα επιμορφωτικό σεμινάριο του εκεί σχολικού συμβούλου. Αντικείμενο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην τάξη. Καλεσμένος να μιλήσει ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ο εξαίρετος κ. Σούλης.

http://ptde.uoi.gr/

Από εκείνον και άκουσα τότε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για τα παιδιά που ατακτούν και δε συγκεντρώνονται στο μάθημα. Μια προσέγγιση με σεβασμό στα δικαιώματα του παιδιού και κυρίως στο δικαίωμα να αισθάνεται και να είναι ελεύθερο. Συγκεκριμένα ο κ. Σούλης μας ζήτησε να ορίσουμε μια γωνιά της τάξης στην οποία τα παιδιά θα έχουν το δικαίωμα όταν το θελήσουν να πάνε για λίγη ώρα και να κάνουν μια εσωτερική συζήτηση ή και απλά να πάνε εκεί ασκώντας το δικαίωμά τους να μη συμμετέχουν στο μάθημα όταν νιώσουν να πιέζονται.

Επιστρέφοντας στο σχολείο έθεσα αμέσως σε εφαρμογή τις νέες ιδέες, και τη γωνιά της ελεύθερης σκέψης, και την καρέκλα της σκέψης και άλλα πολλά. Που διασφαλίζουν την ελεύθερη συμμετοχή του παιδιού στη μαθησιακή διαδικασία και όχι τον καταναγκασμό του. Τι αποτελέσματα είχα; Θα τα διαβάσετε στο γράμμα ενός παιδιού και μαθητή μου εκείνης της χρονιάς:


Αποτέλεσμα πρώτο; Την αγάπη του μαθητή μου. Αλλά και την αγάπη του σ' αυτό που λέγεται σχολείο και εκπαίδευση. Μέσα από το κλίμα ελευθερίας που ένιωσε και βίωσε.

Και είναι σημαντικό να τονίσω πως ο συγκεκριμένος μαθητής όντας πλέον στο γυμνάσιο φρόντισε να με ενημερώσει αφενός για την άριστη βαθμολογία που κατέκτησε αλλά και να με ευχαριστήσει για τα δύο υπέροχα χρόνια (sic) που πέρασε κοντά μου και στα οποία πως πιστεύει ότι έμαθε πολλά.

Τι έμαθε; Να είναι λεύτερος! Και πως είναι δικαίωμά του η ελευθερία.

Υπάρχει ποιο ακριβό μάθημα;

Και χωράει τέτοιο μάθημα σε φωτοτυπίες και κατ' οίκον εργασίες;

Με τη σειρά μου θέλω βεβαίως κι εγώ να ευχαριστήσω τον κ. Σούλη. Και να του ευχηθώ να είναι πάντα καλά και να συνεχίζει να φωτίζει το δρόμο των φοιτητών του και όσων άλλων είχαμε την τύχη να διδαχτούμε από εκείνον. Μέσα από τούτη τη γωνίτσα του διαδικτύου που είναι για μένα η προσωπική μου "φωλίτσα" ελευθερίας και άσκησης του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος για ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης.

Σέβομαι λοιπόν την άποψη του καλού μου φίλου, που μας θεωρεί σωφρονιστικούς υπαλλήλους, αλλά δεν την αποδέχομαι. Και δεν αποδέχομαι και το ρόλο. Του δεσμοφύλακα...