Πρωινή σκέψη

Όλο το βράδυ όπως και πολλά άλλα διαβάζω...
Αυτή η ατόφια σχέση του Λιαντίνη με τη φύση, αυτή η περηφάνια και το δωρικόν της ανάλυσης του δεν το έχω βρει άλλου. Πάντα απορώ πως κατάφερε να συνοψίσει τα πάντα τόσο όμορφα...Να σε οδηγεί στο άρμα και να ψάχνεις τον δρόμο της αρετής και της γνώσης μόνος σου και να τον κάνεις κτήμα σου.Και όσο διαβάζεις τόσο το παζλ να αποκτά περισσότερα κομμάτια. Τόσο να πλαταίνει και ταυτόχρονα να στενεύουν τα όρια και οι συντεταγμένες του στον χρόνο.Σου δίνει όλα τα στοιχεία για να αναζητήσεις και τόσο σφιχτά να κρατήσεις το ωραίον. Να αγαπήσεις τη στιγμή, να αγαπήσεις το τώρα, την ίδια την πνοή...Σαν παλλόμενη αίσθηση να σε οδηγεί στο ουράνιο επίγειο. Και όσο μόνος είσαι και το έχεις μελετήσει και βιώσει καλά, τόσο να σε κάνει να σπαρταράς για συνεχόμενη γνώση και βίωση, πριν προφτάσει το άθλιο γήρας...Τα πρώιμα μου ποιήματα κάπου στα 20 μου - λίγο πριν, λίγο μετά - πολλά είχαν θέμα το γήρας και τη χαμένη νιότη...Μου κάνει εντύπωση γιατί ακόμα δεν είχα γνωρίσει το Δάσκαλο, ούτε εσένα...Και ξαφνικά έφτασε...Και άρχισε η βροχή...Μετά οι κεραυνοί...μετά η Άνοιξη...Και τώρα ηρεμία και κάθαρση... Ακούγονται τα πουλιά τώρα και πολλές φορές ειδικά στο δάσος παρατηρώ και ακούω τις φωνές τους...μόνος στο δάσος από μικρός, προτού τον γνωρίσω...υπήρχε η μαγιά κάπως...και φούσκωνε η ζύμη...και επιστρέφω ξανά και ξανά στο δάσος...και πάντα φαίνεται όλο και πιο φιλικό και προσιτό...όσο μεγαλώνω, τόσο το καταλαβαίνω καλύτερα. Τα ξέφωτά του γίνονται λιβάδι με πέπλα χορού. Και βλέπω τους κορμούς σαν σώματα που αξίζουν να τα αγγίξεις. Και βλέπω την πετρά να γυαλίζει στο καταμεσήμερο και να τυφλώνει από το φως της.
Τι μπορεί να είναι το πρωινό δίχως την δροσιά του... Τι μπορεί να είναι η μέρα χωρίς τον ήλιο να νικάει τα σύννεφα... Και η νύχτα... Ω νύχτα των βιβλίων!

Καλημέρα

Υποκλίνομαι! Τι άλλο να πω; Πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο;