Όλα τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν. Και τα όνειρα το ίδιο. Έρχεται η στιγμή του βάρβαρου ξυπνήματος. Εν προκειμένω για μένα τελείωσε το τρίχρονο ταξίδι στη Θεσπρωτία. Και από σήμερα το μεσημέρι ξέρω πια με βεβαιότητα ότι από Σεπτέμβρη θα εργάζομαι και πάλι στην τσιμεντούπολη της Αθήνας.
Δε θα μπορώ πια να βουτάω το αμάξι άμα τη λήξει του μαθήματος και να ορμάω στας εξοχάς. Όπως χτες που χτύπησα καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα και βρέθηκα λίγο μετά την Πάργα, στις εκβολές του Αχέροντα. Για φρέσκο ψαράκι και καλή κουβεντούλα με τους απλούς ανθρώπους. Τους αληθινούς και τους αυθεντικούς.
Ταβερνάκι το Αρχιπέλαγος. Και μπροστά να ρέει ασταμάτητα εδώ και χιλιάδες χρόνια ο Αχέροντας...
Πότε θα καταφέρω να βρεθώ ξανά εδώ; Προς το παρόν με περιμένει ο γολγοθάς της μετακόμισης. Και όταν λέμε γολγοθάς δεν αποτελεί υπερβολή...
Και χρυσοπληρωμένος επίσης. Τα 2.000 ευρώπουλα είναι στο νερό...
Πως άξιζε τον κόπο; Εννοείται. Γνώρισα έναν άλλο κόσμο εδώ. Αυτόν που οι περισσότεροι Αθηναίοι αγνοούν τελείως...
Και θα μου λείψει αφόρητα. Ακόμη κι εκείνο το τεράστιο φίδι που έσκασε μπροστά μου παραμονή του Πάσχα. Ή και τα ποντικάκια που τρύπωσαν κάποια στιγμή στο διαμέρισμα. Μη σου πω και το σερσέγκι ακόμη, που με το τσίμπημά του με άφησε κουτσή για δέκα μέρες.
Εδώ ζεις. Σαν άνθρωπος. Και ζεις και τις εποχές. Έστω και αν τώρα τελευταία μας έχει ολίγον ζαλίσει με την πολλή βροχή και δε λέει να μπει το καλοκαίρι. Και πού να μπει; Μαύρη η καρδιά μας. Καλοκαίρι σου λέει. Γίνεται να έχεις κηδεία στην καρδιά σου και να υπάρχει καλοκαίρι...
βαρκάδες
στον Αχέροντα
αθώες βαρκάδες... οι αληθινές κηδείες δε γίνονται πια εδώ αλλά έξω από την ΕΡΤ...