Ιούνιος, ο μήνας των γενεθλίων του Homa Educandus ή τα γεμιστά των ... αναμνήσεων

Ιούνιος... Ένας μήνας που θα μας θυμίζει πάντα το Λιαντίνη. Ιούνιος ήταν που τον χάσαμε. Το ακούσαμε στα τελεβίζια και σταμάτησε η καρδιά μας. Προσγειωθήκαμε ξαφνικά και ανώμαλα σε μια οδυνηρή πραγματικότητα που μας βρήκε παντελώς απροετοίμαστους. Ήταν 1998. Και έχουμε φτάσει χωρίς ( ; ) το Δάσκαλο στα 2012. 14 χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή. Που μας γέρασε αλλά και μας έκανε πιο σοφούς.

Ήδη πλησιάζω σε εκείνη την ηλικία που ο Δάσκαλος διάλεξε να φύγει. Κλείνοντας τις 14 Ολυμπιάδες του. Και δεν μπορώ να αποφεύγω τις περίεργες σκέψεις. Πώς και γιατί κάποιος αποφασίζει στα 56 του χρόνια να αναχωρήσει. Για πού; εμένα μη με ρωτάτε. Αφήνω σε άλλους τις εύκολες απαντήσεις. Σε δημοσιογράφους να πουλάνε αυτοκτονίες και σε άλλους διαφόρων λογιών σενάρια. Εγώ λέω δεν ξέρω και αντέχω να μην ξέρω. Αντέχω να αφήνω άνεργη τη φαντασία μου και να στηρίζομαι μόνο στη λογική και στις όποιες αποδείξεις.

Και λέω πως κάθε σοβαρός μελετητής του Λιαντίνη γνωρίζει ότι απόδειξη πώς πέθανε ο Λιαντίνης δεν υπάρχει. 14 χρόνια μετά. Και εφτά από τότε, αρχές Ιουλίου του 2005, που βρέθηκε ο σκελετός στον Ταΰγετο.

Κάποιοι λένε πως τον είδαν ζωντανό. Και στα πρώτα εφτά χρόνια και μετά. Και κάποιοι άλλοι έχουν εξαντλήσει τις βρισιές όλες, τις ειρωνείες που φτάνουν σε βαρβαρότητες, τους εκφοβισμούς ακόμη, ενάντια σε όσους αρνούνται να παραδεχθούν πως ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε και μάλιστα τις πρώτες μέρες του Ιούνη του 1998.

Από τη μεριά μου το είπα. Αρνούμαι κατηγορηματικά να πιστεύω παραμύθια. Κρατάω της απορίας μου τη βάσανο, πχ πώς και γιατί ο σκελετός βρέθηκε στον Ταΰγετο με άλλα παπούτσια και άλλο πουκάμισο από εκείνα που ο ταξιτζής περιέγραψε ότι φορούσε ο Δημήτρης Λιαντίνης όταν απομεσήμερο της 1ης Ιουνίου τον άφηνε στο καταφύγιο του Ταϋγέτου. Υποτίθεται ότι ο ταξιτζής αυτός ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που είδε το Λιαντίνη. Επίσημα. Δε λέω για εκείνους που δίνουν ανεπίσημες μαρτυρίες για τους Δελφούς, το μετρό, μέσα σε ταξί κλπ. Ή και την άλλη απορία. Των δηλώσεων πως ο Λιαντίνης ζει. Κι έπειτα της παραλαβής του σκελετού και του ενταφιασμού του στις Κεχρεές. Και την απορία εκείνης της μάνας, που ήξερε, είπε, ότι το παιδί της πάει να αυτοκτονήσει. Και δεν είπε τίποτε, κράτησε δικό της το μυστικό, μέχρι να μαθευτεί η εξαφάνιση. Ή ακόμη ακόμη και την απορία για τη στάση του ξαδέρφου, που ομολόγησε ότι γνώριζε τον τόπο που ο Λιαντίνης βρισκόταν επί εφτά χρόνια, περίμενε όμως το καλοκαίρι του 2005 για να αποκαλύψει τον τόπο. Απορίες και για τον παππού του Λιαντίνη, που όλοι ξέχασαν στις πολυλογούδικες συνεντεύξεις τους - σε πλήρη αντιδιαστολή με το δωρικό υποτίθεται λόγο των Σπαρτιατών - πως είχε και εκείνος εξαφανιστεί για δεκαετίες και μια μέρα των ημερών ξαναγύρισε. Εδώ ξέχασε και ο ξάδερφος να αποκαλύψει πως και ο δικός του πατέρας πέθανε εξαφανισμένος και χρειάστηκε καιρός να εντοπιστεί το πτώμα του, κι όμως ο ίδιος άνθρωπος δέχτηκε να παίξει το ρόλο της απόκρυψης ενός άλλου πτώματος και του μαρτυρίου της εφτάχρονης αγωνίας του παιδιού του Λιαντίνη για την τύχη του πατέρα της...

Απορίες; Αμέτρητες. Και για άλλους ακόμη που δε γνώριζαν το Λιαντίνη και μετά την εξαφάνισή του αποφάσισαν να το παίξουν λιαντινολόγοι. Από πού κι ως πού; Να είναι λέει ο πατέρας σου παπάς, κληρικός δηλαδή, και να το παίζεις στο διαδίκτυο επικριτής της γυναίκας του Λιαντίνη επειδή δίδασκε σε θεολογική σχολή. Να την ειρωνεύεσαι αποκαλώντας την "η θεολόγος"!!! Ποιος μωρέ; Το παπαδοπαίδι; Πόσα θέλουν να μας τρελάνουν; Και γιατί πρέπει να αφορά τους μελετητές του Λιαντίνη η γυναίκα του και το σόι του;

Άσε τις παραστάσεις μπροστά στις κάμερες. Είδαμε και αν είδαμε. Κι άσε τα μπαούλα που άνοιξαν και έβγαλαν ατζέντες του Λιαντίνη και επιστολές που τίποτε και κανένας δε βεβαιώνει ότι ήθελε ο ίδιος να έρθουν στο φως της δημοσιότητας.

Ξέρεις τι μου θυμίζει όλο αυτό; Όλος αυτός ο θίασος; Τον Ιησού στο ναό να βλέπει τους εμπόρους να καπηλεύονται το σπίτι του πατέρα του. Κι ομολογώ ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που βούιζε στ' αυτιά μου το "ήρθα να σας φραγγελώσω" από τη Γκέμμα. Κι άλλο τόσο στοίχειωνε τον ύπνο μου το φάντασμα του Οδυσσέα. Εκείνο το ίδιο που στοίχειωσε τους στίχους του Σεφέρη.


Το δικό μου άλογο. Τη δική μου Τροία. Ναι, το παραδέχομαι, πως κάνω τέτοιες συντροφιές. Που μήνες και χρόνους με τσιγκλίζανε και σε ησυχία δε με άφηναν να σμιλέψω ίππο δούρειο. Κι ως ένα βαθμό το έπραξα. Κι έφτασα να ακουρμάζομαι ως και τα χλιμιντρίσματά του. Τα χαρούμενα και γιομάτα ικανοποίηση. Προς τι όμως; Ο δούρειος ίππος φτιάχτηκε να κατακτάει Τροίες κι εγώ στο πέλαγος ήμουν ταξιδευτής για την Ιθάκη.

Κάποτε που λες ο Οδυσσέας, που καμιά σκασίλα δεν είχε να φτάσει στην Τροία και να κυνηγάει ένα πουκάμισο αδειανό ή και την γκόμενα του Πάρη κατ' άλλους, εκατέβηκε στις παραθιναλιές στο Θιάκι και έσπερνε αλάτι. Παρά που να οργώνει ανέμους και να θερίζει θύελλες έτσι ο πολυμήχανος εσκέφθηκε πως ήτανε πιο φρόνιμο, να πουλήσει τρέλα. Γιατί έτσι κι αλλιώς τρέλα ήταν και μάλιστα πιο μεγάλη να παρατήσει τα καλά του ούλα και τη γυναικούλα του και τον γιόκα του για να πάει να γίνει τι; Ήρωας στα έπη του Ομήρου; Σιγά το πράμα. Θα είχε διάφορο κανένα για τον ίδιο όλη αυτή η εικοσάχρονη περιπέτεια;

Ποιος σου είπε ότι ο Οδυσσέας ήταν τόσο βλάκας που να επιθυμεί μονάχος του να γίνει ήρωας; Και με τέτοιο τίμημα! Γιατί είναι και αυτό. Τι πληρώνεις.

Ήταν Ιούνιος που λες, του 2007. Χρόνια πέντε από τότε. Όταν είπα να μπαρκάρω σε μια δική μου φελούκα και μου κατέβηκε και η ιδέα να τη βαφτίσω Homa Educandus. Όχι, δεν ήταν ακόμη φόρουμ. Ένα ιστολόγιο ήταν το πρώτο μου σκαφίδι στους αχανείς ωκεανούς του διαδικτύου. Και το έλεγαν κι εκείνο Homa Educandus όπως κι αυτό εδώ το φόρουμ.

http://educandus.blogspot.gr/2007/06/blog-post.html

Το φόρουμ πήρε κάτι μήνες για να "γεννηθεί", τέλη Οκτώβρης και πλησιάζοντας ο χειμώνας. Στην αρχή ήταν ένα ιστολόγιο και μόνο. Και σαλπάρισε μια νύχτα του Ιούνη στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Κι όχι να κατακτήσει την Τροία.

Άλλα όμως λογαριάζουν οι άνθρωποι και άλλα τους φορτώνουνε στη ράχη οι αλήτες του διαδικτύου και της ζωής.

Έτσι, ένα χρόνο μετά, Ιούνιος τελειώνοντας και τότε, του 2008, άνθρωποι ή μάλλον παλιάνθρωποι αποφάσισαν εκείνοι για μένα εκστρατείες και πολέμους. Εγώ να κονταροχτυπιέμαι κι εκείνοι να χαίρονται. Τότε ήταν που άδραξα κι εγώ το ... αλάτι! Όχι για να σπείρω, δεν είχε χωράφια εκεί που έμενα. Είχε όμως ... κουζίνα!

Ήταν ο δικός μου τρόπος να αντιδράσω, η δική μου μέθοδος να πουλήσω τρέλα στην τρέλα τους. Να ξεκινήσω τις μαγειρικές και να αφήσω στην άκρη τα βαρύγδουπα γραψίματα. Και με τι φαγητό... με τι φαγητό άνοιξε το μαγέρικο του Εντουκάντους... με τουρλού παρακαλώ! Αυτό το δύυυυυυυυυσκολο φαγί που το πετυχαίνει και κορασίδα άμαθη.

https://educandus.forumgreek.com/t465-topic

Από τότε, την πρώτη και επίτηδες ομολογώ μαγειρική μου, να παίζω το μάγειρα εγώ που με τη μαγειρική έχω διαζύγιο, ήρθαν και άλλες και άλλες φορές. Από την ίδια πάνω κάτω διάθεση. Ακόμη και όταν το αλάτι έγινε ζάχαρη και η μαγειρική ζαχαροπλαστική.

Χρειάστηκε μια ακόμη δύσκολη χρονιά φέτος, κι όχι εξαιτίας του διαδικτύου, για να γυρίσει το αλάτι μου στην κανονική του θέση. Κι εγώ να μαγειρεύω γιατί θέλω να μαγειρέψω. Και πια αντί για τουρλού το έριξα στα πραγματικά δύσκολα, στα αληθινά φαγητά. Όπως τα γεμιστά που στρώθηκα και μαγείρεψα προχτές για τον άνθρωπο που περισσότερο αγαπώ στον κόσμο. Τον πατέρα μου. Και τον πρώτο μου και παντοτινό μου Δάσκαλο.

Ήτανε τόση η χαρά που πήρε και τόση η δική μου ικανοποίηση, ήτανε και ο Ιούνιος και οι αναμνήσεις του, που ήθελα δεν ήθελα θυμήθηκα τι είναι να σπέρνεις αλάτι και τι να μαγειρεύεις αληθινά και αυθεντικά. Και μαγείρευα τα γεμιστά μου και γύρναγε ο νους σε εκείνες τις άθλιες εποχές που η κουτάλα μου ήτανε φραγγέλιο και η μαγειρική πούλημα τρέλας μπρος στην απύθμενη τρέλα των άλλων.

Ποιος σας είπε ότι λαχτάρισα να γίνω διάσημη γράφοντας για το Λιαντίνη;

Ποιος ότι ήθελα να κουρσέψω την Τροία;

Μου φτάνει και μου επαρκεί να βλέπω χαρούμενα τα μάτια του πατέρα μου.

Γιατί εκείνος χαίρεται με τη χαρά μου και λυπάται με τη λύπη μου εδώ και μισόν αιώνα. Κι ούτε μία τόση δα φορά δε ζήτησε αντάλλαγμα για τα πολλά που έκανε για χάρη μου. Μόνο να είμαι εγώ χαρούμενη, εγώ να περνάω καλά. Και να μην κουράζομαι λέει να μαγειρεύω, να κάνω τις βόλτες μου και τα μπανάκια μου.

Ξέρεις, μπορεί να έφταιξε λιγάκι κι εκείνο το βιβλίο που διάβασα προχτές, κι ας ήταν από τα μέτρια. Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι, κι εκείνος ο ... παπάκης, ο Γιάννης ο γιατρός. Που θέλω πια για τους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε και μόνο να νοιάζομαι. Ένα σαλιγκάρι κι εγώ που ξανακλείστηκε στο καβούκι του; Μπορείτε να το δείτε και έτσι. Μόνο που πραγματικά δε με ενδιαφέρει πώς θα το δουν οι άλλοι. Και ειδικά εκείνοι οι άλλοι που ήταν δίπλα μου στις χαρές και μακριά μου στις λύπες. Που βάραγαν παλαμάκια όταν έβλεπαν τη ... μαϊμού να χοροπηδάει στους ρυθμούς τους και μου το έπαιζαν επικριτές όταν η μαϊμού τους γύρναγε τα οπίσθιά της.

Κι επειδή δεν είμαι μαϊμού, άνθρωπος είμαι, ένας συνηθισμένος και απλός άνθρωπος που του αρέσει μια ήρεμη και απλή ζωή, θα συνεχίσω ετούτο το αφιέρωμα στα γενέθλια του Homa Educandus με την παρουσίαση των γεμιστών, των γεμισμένων όχι μόνο με ρύζι και μυρωδικά αλλά και χίλιες αναμνήσεις...