ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Παράθεση :

Σύλληψη παράνομης μετανάστριας και αλλοδαπού διακινητή της στην Ηγουμενίτσα

Συντάχθηκε απο τον/την Σοκόλης Νικόλαος
Σάββατο, 23 Ιούλιος 2011 08:11

Συνελήφθη, πρώτες πρωινές ώρες σήμερα, στην πύλη του λιμένα εξωτερικού Ηγουμενίτσας, κατά τη διάρκεια ελέγχου από προσωπικό της Λιμενικής Αρχής, 20χρονος αλλοδαπός οδηγός Ι.Χ.Ε., διότι μετέφερε ως συνεπιβάτες μία 25χρονη αλλοδαπή και τα τρία (03) ανήλικα παιδιά της, οι οποίοι κατείχαν και επέδειξαν πλαστά ταξιδιωτικά έγγραφα, με σκοπό την παράνομη έξοδό τους από τη χώρα.

Η 25χρονη συνελήφθη επίσης, ενώ από περαιτέρω έρευνα διαπιστώθηκε ότι οι πινακίδες και το Ι.Χ.Ε. όχημα είχαν κλαπεί και η κλοπή τους είχε δηλωθεί στις 07-06-2011 στο Τ.Α. Κολωνού και στις 09-04-2011 στο Τ.Α. Μοσχάτου αντίστοιχα.

Προανάκριση, κατά την αυτόφωρη διαδικασία, διενεργείται από το Κεντρικό Λιμεναρχείο Ηγουμενίτσας, ενώ το όχημα κατασχέθηκε.

ΠΗΓΗ ΕΙΔΗΣΗΣ: http://e-igoumenitsa.gr/news/igoumenitsa/6755-2011-07-23-06-11-00.html

Αυτή τη χώρα που έχει γίνει χώρος ανεξέλεγκτης διακίνησης αλλοδαπών και η εγκληματικότητα έχει προ πολλού περάσει τα όρια, θέλουν λέει να την βοηθήσουν να ξεπεράσει τα οικονομικά της προβλήματα. Να καταφέρει να ανταποκριθεί στα βαρύτατα δάνεια που συνήψε ώστε να να ξεπληρώσει το ακόμη βαρύτερο χρέος της το εδώ και πολλές δεκαετίες δημιουργημένο.

Ψέματα.

Αν δεν παρθούν μέτρα θεσμικά που θα φέρουν τη ζωή της χώρας σε φυσιολογικούς ρυθμούς, το οικονομικό χάλι όχι μόνο δε θα διορθωθεί μα διαρκώς θα επιδεινώνεται.

Το γνωρίζουν.

Μα δεν τους ενδιαφέρει. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να διασφαλίσουν το τραπεζικό σύστημα και την αστική τάξη. Και στα πλαίσια αυτά μια χαρά τους βολεύει το υπόλοιπο μπάχαλο. Που εξαθλιώνει ακόμη περισσότερο το λαό. Είναι και η εξαθλίωση η κοινωνική στο πρόγραμμα. Να μην αφήνει τους ανθρώπους να αντιδράσουν. Να μην υπάρχει καν ένας λαός που θα μπορούσε και να αντιδράσει κάποια στιγμή. Αλλά μαζέματα ανθρώπων από διάφορες χώρες που συμπεριφέρονται παρακμιακά.

Έτσι κι αλλιώς το ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο από την Ελλάδα θέλει μόνο φτηνά εργατικά χέρια. Ελληνικά ή μεταναστών δεν έχει σημασία.

Εξωθούνται λοιπόν οι λίγοι Έλληνες που έχουν άλλα προσόντα να εγκαταλείψουν τον τόπο. Άλλος Αγγλία, άλλος Αμερική κλπ. Να τους ξεζουμίσουν ως μονάδες στις δικές τους πατρίδες εκείνοι που διέλυσαν τη χώρα μας.

Η μόνη λύση είναι η πλατιά συσπείρωση του λαού μας. Η πλατιά και οργανωμένη. Όχι η χύμα κατάσταση των αγανακτισμένων που ήδη ξεφούσκωσε.

Μα πού ο φορέας που θα συντονίσει μια τέτοια συσπείρωση; Ακόμη και τα κόμματα της αριστεράς βρίσκονται το καθένα στην καρακοσμάρα του. Κι ακούς τις εξαγγελίες του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ και νιώθεις ότι οι άνθρωποι αυτοί ζούνε σε άλλον πλανήτη, κι όχι απλά εκτός Ελλάδας και εκτός πραγματικότητας. Δε συζητάμε για τον Τσίπρα. Αυτός πια δεν ξέρει ούτε προς τα πού θέλει να πάει. Να σώσει την Ελλάδα ή την Ευρώπη...

Σαφώς το κενό της αριστεράς βρίσκει την ευκαιρία να εκμεταλλευθεί η ακροδεξιά λαϊκίζοντας και εγκλωβίζοντας δυνάμεις των λαϊκών στρωμάτων. Όπως συνέβη και την περίοδο του μεσοπολέμου στην Ευρώπη.

Τι πρόκειται να γίνει; Δυστυχώς το αποκαλύπτει η ίδια η ιστορία. Η κρίση διαρκώς θα βαθαίνει. Και στο τέλος θα επέλθει η μοιραία σύγκρουση. Αλί και τρισαλί σε όσους προλάβουν να τη ζήσουν. Μα άλλη διέξοδος δεν υφίσταται και είναι μεγάλη πλάνη να λέμε το αντίθετο.

Η Ελλάδα, να το κατάλαβουμε αυτό, δεν επιλέχθηκε τυχαία από τις λεγόμενες αγορές και τους τάχα μου και καλά οίκους αξιολόγησης. Τι στο διάτανο θα είχαν να κερδίσουν όλοι αυτοί από το ξεκλήρισμα μιας μικρής χώρας; Είναι η γεωπολιτική μας θέση που μας έφερε στη μέση της δίνης. Για μια ακόμη φορά πάνω στο σώμα της χώρας μας συμπαλεύουν Ευρώπη και Ασία. Και τα διεθνή συμφέροντα.

Και είναι το ενεργειακό μείζον ζήτημα. Όπως ακριβώς και στο Β' παγκόσμιο πόλεμο οι πρώτες ύλες.

Δεν έχουν σημασία τα χρήματα που δήθεν χρωστάμε. Μα ο έλεγχος της Ελλάδας.

Σε πρώτη φάση κατάφερε να βάλει ποδάρι ο αμερικάνος με το ΔΝΤ. Ώσπου προχθές η Ευρώπη αντέδρασε στον επερχόμενο για τα δικά της συμφέροντα κίνδυνο και έδεσε με νέα συμφωνία και νέα δάνεια την Ελλάδα. Για να διασφαλίσει τον ευρωπαϊκό έλεγχο της Ελλάδας. Ειδικά τώρα που η ίδια η Αμερική κλυδωνίζεται οικονομικά. Και με τις χώρες της βόρειας Αφρικής να έχουν ήδη γίνει θέρετρα πολέμου.

Κι έχεις και μερικούς ηλίθιους που μέσα στον κακό χαμό σου λένε παπαριές περί τουρισμού... Μα τόσο ηλίθιους μας περνάνε ή τόσο ηλίθιοι είμαστε όντως;

Όσο για το τέρας της ακροδεξιάς το είδαμε μόλις χθες στη Νορβηγία να βγάζει τα δόντια του. Τέτοια φαινόμενα δεν είναι τυχαία. Και δε θα είναι το μοναδικό.

Η ανθρωπότητα βαδίζει ολοταχώς προς τον τρίτο παγκόσμιο. Μόνο που μπροστά του ο δεύτερος θα ωχριά και θα φαίνεται παιγνιδάκι για μικρά παιδιά. Οι μηχανές του πολέμου σήμερα μπορούν να καταστρέψουν δεκάδες φορές ολάκερο τον πλανήτη. Και δε θα διστάσουν να το κάνουν.

Κι αν κάτι μένει μέσα στο μαύρο να φωτίζει ακόμη είναι ο λόγος του Λιαντίνη. Και το παράπονο που δεν καταφέραμε να ακουστεί όσο ήταν καιρός. Μόνο μείναμε να ασχολούμαστε με μια δράκα πρακτόρων που βαλθήκαν να ξεπαστρέψουν τη φιλοσοφία του με ηλίθιες αναζητήσεις σε σπηλιές και εξετάσεις DNA μαϊμού...

Ξημερώνουν αύριο τα γενέθλιά του. 1942 - 2011. Εξήντα εννιά χρόνια. Και 13 από τότε που χάθηκε. Χτυπώντας εναγώνια το καμπανάκι κινδύνου.

Τώρα ο κίνδυνος είναι εδώ. Μας αγκαλιάζει έως θανάτου. Και τυχαίο δεν είναι που πια κανέναν δεν ενδιαφέρει πως και αν αυτοκτόνησε ο Λιαντίνης. Γιατί τώρα ζούμε τη δική μας αυτοκτονία. Της Ελλάδας και του κόσμου ολόκληρου. Και το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενιάς έχει ολοκληρωθεί. Ποιος ο λόγος να δίδεται ακόμη μισθός στους πράκτορες για διαστρέβλωση του φαινομένου Λιαντίνης;

Σαράντα χρόνια δέθηκε προχτές χειροπόδαρα η πατρίδα μας με τη συμφωνία στας Ευρώπας. Ξέρεις, καταλαβαίνεις, τι σημαίνει για σαράντα χρόνια;

Κι άσε τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας να σου λένε για λίγες μόλις μέρες θα είναι η χρεοκοπία και να την εξωραΐζουν με επίθετα ως επιλεκτική ή περιορισμένη. Η ουσία είναι στο ουσιαστικό. Κι αυτό είναι ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ!

Αυτή είναι η αλήθεια. Που δεν κατάφεραν ούτε οι αγανακτισμένοι της πλατείας ούτε και οι ... ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ να αποτρέψουν.

Ξαναδιάβασε τώρα τον Ελληνοέλληνα και τη Γκέμμα. Κι ίσως επιτέλους προσέξεις τι άλλο λέει εκεί ο Λιαντίνης πέρα από τις τουρλωτές κοιλιές των παπάδων. Ίσως λέω δεις τι άλλο υπάρχει πέρα από το κερασάκι στην τούρτα. Το ρόλο των πολιτικών. Το ρόλο των δασκάλων. Το ρόλο των δημοσιογράφων. Οι τρεις ορδές της συφοράς.

Παράθεση :

Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη. Οι δάσκαλοι βέβαια είναι περισσότερο θύματα, παρά θύτες. Γιατί επί γενεές τώρα έχουν γίνει τα ακούσια όργανα μιας πονηρής θρησκευτικής και πολιτικής οδηγίας, που καταστάθηκε παράδοση, και δεν αλλάζει με τίποτα πια.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 260

Μετά μπορείς να ψάξεις και για τα πρόσωπα. Τον πολιτικό. Το δάσκαλο. Το δημοσιογράφο. Είναι υπαρκτοί και οι τρεις. Που ανέλαβαν να διαμελίσουν τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Να την εκποιήσουν ως ροζ μυθιστόρημα. Κι από στοχαστή και φιλόσοφο να παραδώσουν στον όχλο το Λιαντίνη ως μία περσόνα γραφική και sui generis. Και ίσως στην απονομή του βαθμού ευθύνης για το ... κατόρθωμα να υπάρχει και η υποσημείωση του Λιαντίνη για το ρόλο των δασκάλων που είναι περισσότερο θύματα παρά θύτες. Μα τι νόημα έχει; Μόνο το αποτέλεσμα στο ανοσιούργημα ενδιαφέρει. Κι όχι σε βάρος του Λιαντίνη. Όποιος κι αν ήταν ο Λιαντίνης ήταν μονάδα. Η Ελλάδα, οι έλληνες, αυτό είναι το σημαντικό. Που ζημιώθηκαν ανεπανόρθωτα.

Τώρα, κι ας είναι απίστευτο, βρίσκεις εκεί που δεν το περιμένεις ανθρώπους που ξέρουν τον αληθινό Λιαντίνη. Τώρα που είναι όμως αργά. Προχτές ήταν ένας μπογιατζής που ήρθε να βάψει το σπίτι. Προσοχή, του είπα. Μη μου λερώσεις αυτή τη φωτογραφία. Είναι ο Λιαντίνης. Κόντεψαν να του φύγουν τα πινέλα από το χέρι. Σταμάτησε και ήθελε να του μιλήσω για το Λιαντίνη. Ανοίγοντας τόοοοοσα τα μάτια του που γνώριζα το Λιαντίνη. Σήμερα ήταν ένας μαγαζάτορας. Ανέφερα τυχαία το όνομα Λιαντίνης. Η ίδια αντίδραση: "Μίλα μου για τον άνθρωπο αυτό!"

Μα δεν είναι μουσειακό είδος ο Λιαντίνης να μιλάς για εκείνον όπως μιλάς για ένα έκθεμα. Είναι τρόπος ζωής και εργαλείο σκέψης. Κι όποιος θέλει να μάθει για το Λιαντίνη δεν έχει παρά να διαβάσει Λιαντίνη. Τα Ελληνικά και τη Γκέμμα κυρίως. Και μετά και τα άλλα έργα που έγραψε.

Όμως - θα το ξαναπώ - σήμερα ο προφητικός του λόγος έχει πλέον χάσει την προφητεία. Κι έχει γίνει απτή πραγματικότητα και καθημερινό βίωμα. Δεν πεθαίνουν την Ελλάδα οι τρεις ορδές. Την έχουν πλέον αποθέσει σε Μνημόνια. Το πρώτο. το μεσοπρόθεσμο. και το άλλο που αναμένεται, μετά τη συμφωνία την προχθεσινή, το Σεπτέμβρη. Κι ο Λιαντίνης, που σαν απόψε γεννήθηκε, ανάμεσα 22ας του Ιούλη και 23ης, 69 χρόνους πριν, στέκει αδικημένος από όλους μας. Γιατί μίλησε και δεν κατάλαβε κανείς - ή σχεδόν κανείς - τι έλεγε. Τώρα που οι άνθρωποι τον αποζητούν, τώρα που κινείται χωρίς υποκινητές το ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία του, τι να το κάμουμε; Αναρωτιέμαι. Και άθελά μου ο νους γυρίζει σε μια σκηνή με φωτιά ως τα μεσούρανα κι ένα γεροντάκι που έψαχνε για το φώκο του δαυλιά:

Παράθεση :

Η παρακάτω επιστολή γράφτηκε από το Λιαντίνη και απεστάλη στον παραλήπτη της στο Μόναχο στις 20. 1. 1997 *.

Παράθεση :

Κυρία, και κερί και λαμπάδα μου, (Μια και θα με κάψεις).

Σήμερα έβαλα φωτιά στο περιβόλι σου. Προτού μας κάψει η Αφροδίτη, φωτιά της έβαλα στο σπίτι, που λέει ο γερο-Βάρναλης.

Η μέρα ήτανε λαμπρή. Σάββατο, η ώρα 2. Ο ήλιος άστραφτε της τύφλωσης. Και τα βουνά ολόγυρα, η Πάρνηθα κι ο Βριλησός «ένα θριαμβικό κατόρθωμα» της φύσης.

Ράντισα με πετρόλαδο τα φρύγανα και τα έβαλα στην ίσκα. Περιέζωσαν οι φλόγες με βιάση και με αγκούσα τα λιόκλαδα, και σηκώθηκε η πύρινη γλώσσα δώδεκα πήχες. Για μια στιγμή λαμπύρισε και φλογίστηκε και τριζοβόλησε ολόκληρος ο κήπος σου. Ως τα σύρματα την άκρη.

Έ ρε χαημός! Εφώναζα. Τώρα θα’ ρθούνε οι αστυνόμοι και θα κάνουμε χάζι. Έ ρε χαημός! Σαν τη φωτιά που έβαλε ο Αλέξανδρος, και έκαψε το νεκρό του Ηφαιστίωνα. Τότες που έκοψε και σώριασε όλα τα δάση της Ασίας.

Δώδεκα λεφτά εκράτησε το μεγάλο σαλαγητό. Μετά άρχισε να κατεβαίνει. Έτσι θα με κάψεις κι εσύ συλλογίστηκα. Μετά από δέκα εφτά χρόνια. Να με τυλίξει η φάγουσα του Ήφαιστου λαίμαργη, και ν’ ανεβώ αστραπή στον «έμπυρο» ουρανό του Δάντη. Η αγνή και αγνιστήρια φλόγα να τελέσει το καθαρό έργο.

Ίνα πληρωθεί το ρηθέν Ηρακλείτου:

«Πάντα γαρ το πυρ επελθόν κρινεί και καταλήψεται».

Έφτασε, στα τελειώματα, ένα γεροντάκι ανάπηρο και παρακαλούσε να σώσω λίγα ξύλα για το φώκο του. – Ρε παπού! του λέω, τώρα που καήκανε μού ‘ρχεσαι. Τι να σε κάμω. Εμάζεψα με την τζουγκράνα και του κουβάλησα έξω όσα μισοκαμμένα δαυλιά μπόρεσα. Καθώς τα σήκωνα χειρόβολα ένα μού ΄καψε το χιτώνιο το γαλάζιο. Κάνω έτσι, και κάπνιζα σα μελίσσι. Το ΄σβησα βρίζοντας. Μια τρύπα τρεις πόντους. Στο στήθος. Ως το πουκάμισο μου χύθηκε. Έτσι επλήρωσα και το τίμημα για το έργο να σου παστρέψω τον κήπο, που λέει ο λαός.

Α δε στοιχειώσετ’ άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει. Την άνοιξη όμως θα περπατάς στις λευκές μαργαρίτες.

Σε περιβολάκι μπαίνω
Μαργαριταροσπαρμένο

Γεια σου και χαρά σου.

Λιαντίνης

Κηφισιά 20. 1. 1997

* Έχει τηρηθεί ευλαβητικά η ορθογραφία και η στίξη του χειρογράφου.

https://educandus.forumgreek.com/t672-topic

Ένα άσπρο άλογο έψαχνα σήμερα. Δεν μπόρεσα να βρω. Βρήκα σε κόκκινο, βρήκα σε γκρι. Όχι άσπρο.

Κι έπειτα θυμήθηκα τις μαργαρίτες. Και τα λουλούδια...