HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Έναστρες και άναρθρες...

Πήγαινε κάτω 
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
Admin
Admin
Admin


Αριθμός μηνυμάτων : 800
Registration date : 30/10/2007

Έναστρες και άναρθρες...  Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Έναστρες και άναρθρες...    Έναστρες και άναρθρες...  Icon_minitimeΤετ Ιουλ 20, 2011 6:19 am

Σςςςςς, ησυχία. Το Εντουκάντους κοιμάται... Όχι και η καρδιά μας. Αυτή ξαγρυπνάει και υποφέρει. Τόσο που δυσκολεύεται να αρθρώσει λόγο.

Αθήνα. Μετά από μήνες. Οι πρώτες μέρες με το γολγοθά ενός κλειστού διαμερίσματος. Και τη δικτατορία των μπογιατζήδων.

Κι έπειτα η εναγώνια προσπάθεια να χωρέσουν όλα όσα αγάπησες σε λίγα 24ωρα. Με το τσουνάμι της καρδιάς σου να εγκλωβίζεται στον καύσωνα και στην ... απεργία των ταξιτζήδων.

Είναι έξι παρά. Ξημερώματα. Και η πόλη ήδη αχνίζει.

Ξενυχτάω στο μπαλκόνι - το άλλοτε στρατηγείο μου. Και οι σκέψεις σκόρπιες. Τι να μαζέψεις; Τι να αφήσεις;

Ήρθε προχτές επίσκεψη η μάνα. Στο άλλο μπαλκόνι. Το μπροστινό. Έβραζε και πάλι ο τόπος. Ανέβασα λίγο την τέντα. Απελπισμένη προσπάθεια να δροσίσει λιγάκι.

- Τι κάνει η κυρα - παπαδιά; Βλέπω άδειο το μπαλκόνι, είπε.

- Ποιο άδεια, βρε μάνα; διαμαρτυρήθηκα. Γεμάτο γλάστρες είναι το μπαλκόνι της.

- Εγώ άδειο το βλέπω! απάντησε εκείνη με τη γνωστή σπυριδουλίσια επιμονή.

Ήταν Τρίτη ακόμα. Την Πέμπτη, στο ίδιο μπαλκόνι και με τον καύσωνα να δίνει ρέστα, κουβεντιάζω με τη γειτόνισσα όταν εμφανίζεται στη γωνία το ασθενοφόρο.

- Πού πάει το ασθενοφόρο; αναστατώνεται η Ζανέτ...

Πάει ακριβώς απέναντι. Στην απέναντι πολυκατοικία.

- Για ποιον; αναστατωνόμαστε τώρα και οι δυο...

Η κυρα - παπαδιά. Τη βλέπουμε να βγαίνει μόνη της. Όπως μόνη της είναι από τη μέρα που έχασε τον παπά της. Εδώ και χρόνια. Με τη νυχτικούλα της. Και το κουρασμένο της βήμα. Πιο πίσω ακολουθεί μια καλή φιλενάδα. Η ίδια που βλέπαμε τα τελευταία χρόνια αραιά και πού να επισκέπτεται τη γερόντισσα.

Ο νοσοκόμος κλείνει την πόρτα και το ασθενοφόρο φεύγει.

Προχτές Δευτέρα. Στο μπαλκόνι και πάλι. Να τα λέμε με τη Ζανέτ και να ψηνόμαστε με όλη την υπόλοιπη Αθήνα.

Ένα φορτηγάκι απέναντι. Κι ένας άντρας με μια τεράστια γλάστρα. Καταπράσινη και θαλερή.

- Καλέ, πού την πάει αυτή την ωραία γλάστρα; γκρινιάζω με τον πόνο του ανθρώπου που το μπαλκόνι του είναι μόνο με δυο τρεις κάκτους πια. Να αντέχουν τους μήνες της απουσίας...

Δεν προλαβαίνω να το πω. Αυτόματα σκύβουμε και οι δυο. Κάτω από την τέντα να δούμε το μπαλκόνι. Που χρόνια τώρα έστεκε η γλάστρα. Τώρα, ναι. Είναι άδειο!

Παγώνουμε.

- Η κυρα - παπαδιά; ψελλίζει η Ζανέτ...

Δεν κρατιέμαι. Ρωτάω τον άγνωστο άντρα που κουβαλάει τη γλάστρα. Ανεψιός... Και η κηδεία τελειωμένη κιόλας. Πότε; Κι εμείς χαμπάρι;

Ένα μικρό χαρτί στην είσοδο της πολυκατοικίας. Της δικής της πολυκατοικίας. Της απέναντι. Πού να το δούμε;

Χτες το απόγευμα πήγα επίτηδες να το δω. Να μάθω πώς έλεγαν εκείνη την καλοσυνάτη γειτόνισσα. Την κυρα - παπαδιά. Τριάντα χρόνια σχεδόν μια γειτονιά. Να ξέρω τουλάχιστον το αληθινό της όνομα.

Έναστρες και άναρθρες...  %2525CE%252591%2525CE%252598%2525CE%252597%2525CE%25259D%2525CE%252591%252520017

Ευσταθία. Όνομα και πράμα. Μια ήσυχη παρουσία. Ένας μετρημένος άνθρωπος. Με τον καλό λόγο πάντα. Και αθόρυβη. Ακόμη και όταν έχασε τον παπά της.

Παιδιά δεν είχαν. Και συγγενείς δε βλέπαμε να περνάνε. Μόνο κάποιες ελάχιστες φίλες από την ενορία. Η μοίρα του άτεκνου.

Το μπαλκονάκι της όμως πάντα καταπράσινο. Να λάμπει από πάστρα και γαλήνη.

Κάθε φορά που με έβρισκε με ρώταγε για τη μάνα μου. Και έστελνε χαιρετίσματα.

Τώρα το μπαλκόνι άδειασε. Δεν πρόκαμα καν να τη συναντήσω από τη μέρα που ήρθα. Πρόκαμε η μάνα μονάχα να δει άδειο το μπαλκόνι πριν ακόμη αδειάσει. Κι άντε μετά να πιστέψεις ότι δεν υπάρχει εκείνο που η λογική δε συλλαμβάνει. Κι άντε με τη λογική να κυνηγάς το ασύλληπτο. Πως δε θα ξαναδείς έναν άνθρωπο που έβλεπες δεκαετίες. Ποτέ ξανά. Κι ας μην ήξερες ούτε το όνομά του.

Καλό ταξίδι κυρα - Ευσταθία. Το μπαλκόνι σου άδειασε. Μα η καρδιά μας θα μείνει γεμάτη από το ζεστό σου χαμόγελο...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
Έναστρες και άναρθρες...
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 1 από 1

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: HOMA EDUCANDUS :: ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΥΜΗΣ-
Μετάβαση σε: