HOMA EDUCANDUS
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.


HOMA EDUCANDUS - Φόρουμ φιλοσοφίας, παιδείας, πολιτικής και ναυτιλίας!
 
ΠΟΡΤΑΛ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣΦόρουμΠόρταλLatest imagesΔΙΟΠΤΕΥΣΕΙΣΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟΕικονοθήκηΕγγραφήΣύνδεση

 

 Ανθολόγιο των ψεμάτων που έχουν δημοσιευτεί επίσημα για το Δημήτρη Λιαντίνη

Πήγαινε κάτω 
3 απαντήσεις
Μετάβαση στη σελίδα : Επιστροφή  1, 2
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ανθολόγιο των ψεμάτων που έχουν δημοσιευτεί επίσημα για το Δημήτρη Λιαντίνη   Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 Icon_minitimeΤετ Μάης 25, 2011 12:48 am

Για τους μελλοντικούς ερευνητές λοιπόν.

Ένα ακόμη απαραίτητο ντοκουμέντο είναι κι αυτό:

Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 149451

Τα καπέλα στο πέλαγος. Του Βασίλου Αναγνωστόπουλου.

Κι ας μη μαρτυρά εξ όψεως, ούτε και στο οπισθόφυλλο, πως αναφέρεται στο Λιαντίνη σε ένα σημαντικό βαθμό. Δε λέει καν στις σελίδες του το όνομα Λιαντίνης. Απ' όσο θυμάμαι...

Έτσι και έπαθα σοκ όταν έφτασα στη σελίδα που μίλαγε για κάποιον Μίμη Νικολακάκο. Στο ταβάνι τινάχτηκα σαν να με διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα.

- Τι λέει ο άνθρωπος; Για ποιον Μίμη Νικολακάκο γράφει;

Και στην επόμενη γραμμή, ο Αναγνωστόπουλος με αποτελείωσε. Για το Μίμη Νικολακάκο από τη Λιαντίνα Σπάρτης!!!

Παράθεση :
"Ήταν ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, καθηγητής φιλοσοφίας, στο εναρκτήριο μάθημά του. Ο μόνος που χρησιμοποιούσε στις παραδόσεις του τη δημοτική γλώσσα.

Καθόμουν στα μεσαία έδρανα, έχοντας δίπλα μου τον φίλο μου Μίμη Νικολακάκο. Πριν λίγες μέρες είχαμε γνωριστεί. Εκείνος από τη Λιαντίνα Σπάρτης, εγώ από τον Αϊ - Γιώργη Δομοκού.

- Σπουδαίος καθηγητής, μου ψιθύρισε.

- Όντως, συμφώνησα.

Πάνω στην έδρα φάνταζε σαν Ολύμπιος θεός με τις φαρδιές του πλάτες, το πλατύ του μέτωπο και τα μακριά του μαλλιά. Ήρεμο βλέμμα που κάποτε έβγαζε σπίθες κι ο λόγος στο ίδιο τέμπο.

- Στη ζωή του ο άνθρωπος αναζητεί παντού και πάντοτε να ερμηνεύσει το επέκεινα, το όντως ον, το είναι και το φαίνεσθαι. Θέτει ερωτήματα, επιχειρεί να απαντήσει, πλανάται ή περιπλανάται πολλάκις εντός λαβυρινθώδους χώρου, χωρίς να αφικνείται στην αλήθεια. Τι είναι η αλήθεια; Πόθεν ετυμολογικώς προέρχεται; Είναι σύνθετη λέξη: άλφα στερητικό και το ουσιαστικό λήθη, από το ρήμα λανθάνω. Επομένως αλήθεια δηλώνει την άρση, τη στέρηση της λησμονιάς."

Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Αναγνωστόπουλου: Καπέλα στο πέλαγος, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2007, σελ. 224 - 225

Εποχή 1960... Και τρεις και πλέον δεκαετίες αργότερα, ο φοιτητής Μίμης Νικολακάκος, γνωστός πλέον ως Δημήτρης Λιαντίνης και καθηγητής πια κι αυτός στα ίδια αμφιθέατρα που κάποτε άκουγε το Θεοδωρακόπουλο μαζί με το φίλο του, το Βασίλη Αναγνωστόπουλο, θα γράψει στο δικό του βιβλίο. Τη Γκέμμα:

Παράθεση :
"Τι είναι η αλήθεια; Είναι εκείνο που βλέπεις και ζεις όταν αναδυθείς από τη λήθη. Το α - είναι στερητικό. Η αλήθεια είναι το έξω από τη λήθη, που μέσα της μας βυθίζει συνέχεια η μέριμνα να πραγματώσουμε τους στόχους μας.

Ζώντας μέσα στην οντολογική λήθη ζούμε σαν πεθαμένοι."

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη: Γκέμμα. Σελ. 93

Ένα αφήγημα, αυτοβιογραφικό, κατέθεσε ο Βασίλης Αναγνωστόπουλος. Και βρήκε τον τρόπο να μοιραστεί με τους αναγνώστες του όχι μόνο τα δικά του προσωπικά βιώματα αλλά και ένα μεγάλο μέρος βιωμάτων και του Δημήτρη Λιαντίνη. Δίχως φανφάρες. Δίχως να ανοίξει σάιτ στο διαδίκτυο "Εδώ ο καλός Λιαντίνης! Περάστε κόσμε να πάρετε!"

Κι ακόμη ο Αναγνωστόπουλος δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να δώσει επιστολές του φίλου του στη δημοσιότητα. Να αθανατίσει με τέτοιον τρόπο το όνομά του. Σαν του κισσού το πλάνο ψήλωμα.

Δεν έδωσε καν συνέντευξη. Παριστάνοντας τον κολλητό του Λιαντίνη. Κι όμως ήταν. Και μάλιστα ως το τέλος. Από τη μέρα που περιγράφει στο βιβλίο του, στα έδρανα του πανεπιστημίου, ως τη μέρα που ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε.

Στα Καπέλα στο πέλαγος ο αναγνώστης θα γνωρίσει όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της μεταπολεμικής Αθήνας του '60 και θα παρακολουθήσει βήμα προς βήμα το θίασο του Διονύσου των νεαρών φοιτητών της Φιλοσοφικής από την επαρχία. Θα μπει μαζί τους στα αμφιθέατρα, θα ακούσει και το Θεοδωρακόπουλο, τον μόνο που παρέδιδε στη δημοτική, και τον Τωμαδάκη, με την ιδιαίτερη ευαισθησία στην ποίηση:

Παράθεση :
"Ο Τωμαδάκης έδειχνε ιδιαίτερη ευαισθησία την ποίηση, λαϊκή και λογία. Άλλωστε είχε δημοσιεύσει ποιήματα ερωτικού και κοινωνικού περιεχομένου. Με ένα - το σχολιάζαμε τότε - έδινε απάντηση στον Γκαίτε, ότι για την άρνηση της αγάπης του δε θ' ακολουθήσει το δρόμο του Βέρθερου, το θάνατο, αλλά τη ζωή, για να μεταβάλει τη λύπη σε δημιουργία..."

Β. Αναγνωστόπουλος, ό. π. σελ. 231

Χρόνια αργότερα ο Δημήτρης Λιαντίνης γράφει σε φίλο του επιστολή με τούτα τα λόγια:

Παράθεση :
«... Αργά τα βράδια παίρνω τη Lou στο τηλέφωνο και μιλάμε πολύ. Την καημένη, πόση καρτερία, πόσος ηρωισμός. Πόση πίστη που τρέφει για την καταραμένη μου στράτα. Της χρωστώ τα πάντα. Χωρίς να το καταλαβαίνω θα πρέπει να της μιλώ πολύ τρυφερά. Νομίζω πως ποτέ κατά πρόσωπο δεν της μίλησα με τόση αβρότητα. Ίσως η απόσταση, ίσως η απουσία, ίσως η κοσμική μου μετάσταση, ίσως…

Οπωσδήποτε όπως πρέπει να σπηρουνίζει αυτή την ευλογία και η ερωτική μου αναστολή. Η συμπύκνωση του αρσενικού ρίγους, τα αποθέματα της ανδρικής λειτουργίας, ο μεταβολισμός της ηδονικής ύλης σε πνευματικό σφρίγος και έκσταση δημιουργίας. Αφού καμιά φορά όταν μιλάμε αισθάνομαι ξαφνικά να μεταβάλω το σύρμα σε μαστίγιο.

Εν πάση περιπτώσει όλη αυτή η ευφροσύνη της οδυνηρής εμπειρίας με βοήθησε – κι όχι τώρα για πρώτη φορά – να κατανοήσω, πόσο αναγκαία στέκεται για τη μεγάλη τέχνη και την αληθινή δημιουργία αυτή η κυριαρχία της βιταλιστικής ορμής, το δάμασμα του ερωτικού θηρίου. Που δεν ημπορεί παρά τα ρουθούνια του να φυσάνε θειάφι και τα μάτια του να ξερνούν φλόγες, καταπώς έχουμε ανάλογες περιστάσεις από την ελληνική μυθολογία.

Η αγνότητα του λογισμού και η σωματική καθαροσύνη, της «Ασκητείας μου η κιβωτός», όπως θάλεγε ο Ελύτης, πρέπει νάναι μια από τις πρωταρχικές πηγές και τις πρωταρχικές ανάγκες της έμπνευσης. Δεν αμφιβάλλω ότι χωρίς αυτή τη δύναμη και την υγεία, την οδύνη, τη βούληση και τη φαιδρότητα – μια ρωμαλέα πορεία ψηλά σε παγωμένους, κοφτερούς και καθάριους βράχους – δεν θάχαμε τον ανθρώπινο τύπο του Φραγκίσκου της Ασσίζης και πολύ περισσότερο του μεγάλου Nietzsche.»

(δείτε το χειρόγραφο της επιστολής εδώ)

Έδωσα δύο παραδείγματα, αρκούν νομίζω, για το πώς μπορεί κανείς μέσα από το αυτοβιογραφικό αφήγημα του Αναγνωστόπουλου να γνωρίσει καλύτερα το Λιαντίνη.

Και να τονίσω πως ο Αναγνωστόπουλος πετυχαίνει κι αυτόν το στόχο, κι ας μην τον αναφέρει πουθενά στο βιβλίο του, να τιμήσει δηλαδή τη μνήμη του φίλου του, όχι μόνο γιατί γνώριζε το Λιαντίνη αλλά και διότι και ο ίδιος υπήρξε καθηγητής πανεπιστημίου. (δείτε βιογραφικό του εδώ)

Όταν όμως ούτε σοβαρά επιστημονικά εφόδια διαθέτεις, ούτε έχεις γνωρίσει το Λιαντίνη, τότε θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον ποιητής, για να καταπιαστείς μαζί του. Ακόμη και για να τον επαινέσεις. Πολύ δε περισσότερο για να τον κρίνεις ή και για τον κατακρίνεις για τις προσωπικές του επιλογές. Δεν είναι δικές μου απόψεις και μόνο. Απόψεις του Λιαντίνη μεταφέρω εδώ. Δείτε για παράδειγμα τι γράφει για το δάσκαλο Σεφέρη στα σχόλια της Γκέμμας. σελ 269

Παράθεση :
"Λαβαίνω το φρόνημα και το δίκαιο να ασκήσω κριτική στο διδάσκαλο Σεφέρη, για το λόγο ότι θήτεψα για αρκετά χρόνια παραγιός στα λιοπερίβολά του, όπως ο Απόλλωνας στα βουστάσια του Άδμητου."

Και στο άρθρο του για τον Ελύτη (στο περιοδικό Λέξη, δείτε περισσότερα εδώ) λέει και για τον έπαινο:

Παράθεση :
Ωστόσο, εφόσον πρόκειται για κριτική, σε κάθε περίπτωση χρεωστά να φυλάγεται κανείς από το άκαιρο θάρρος. Και να μην αμελεί να θυμάται τα λόγια που γράφει ο Αριστοτέλης, όταν ετοιμάζεται να χελιδονίσει το μαστίγιο του στα σφυρά και τις κνήμες του Πλάτωνα.

Την αλήθεια, λέει, πρέπει να την βάζουμε πάνω από τα προσφιλή και τα οικεία μας. Κι αν εγώ θα μιλήσω ψεκτικά για τον Πλάτωνα, ούτε στιγμή δε λησμονώ πως μιλάω για άντρα, που οι κακοί δεν πρέπει να τον πιάνουν στο στόμα τους ούτε και για να τον παινέσουν.

Ο Λιαντίνης για τον Ελύτη, περιοδικό Λέξη

Δεν έχει να κάνει ούτε με μεσσιανικό πρίσμα μια τέτοια άποψη ούτε και με ελιτισμό. Κι όταν ο Λιαντίνης μιλάει για "κακούς" αναφέρεται στο ουδείς εκών κακός του Σωκράτη. Θέμα που έχει αναλύσει εκτενώς στο Homo Educandus - σελ. 154:

Παράθεση :
"Και στην ίδια τραγική θεμελίωση θα οικοδομηθεί η ομόλογη σωκρατική κατανόηση ότι η αρετή είναι γνώση. Εκείνο δηλαδή το περιλάλητο

ουδείς εκών κακός


μπορεί να αντικρυσθεί ερμηνευτικά μόνο από τα περάσματα και τις βίγλες των τραγικών οροσειρών, και δεν σημαίνει άλλο παρά τούτο: η απόλυτη γνώση της αρετής στον ηθικό κόσμο είναι γεωμετρικά έμμετρη με την απόλυτη γνώση της αλήθειας στο φυσικό κόσμο."

Δημήτρης Λιαντίνης

Η γνώση λοιπόν, είτε ως γνώση του ίδιου του Λιαντίνη είτε ευρύτερα, διαφύλαξε τον Αναγνωστόπουλο από τα λάθη άλλων. Η γνώση που μετουσιώνεται σε αρετή. Και τι σημαίνει ετυμολογικά η λέξη αρετή;

Παράθεση :
" Ο Πίνδαρος δεν κουράζεται να τονίζει την ουδενία του ανθρώπου – την αδυναμία, την αγνωσία, και τη ματαιότητα του – απέναντι στην κοσμική απεραντοσύνη. Τη στάση του ανθρώπου την οικεία στην υπαρκτική του οριοθέτηση, και την πράξη του τη σύμμετρη στον κοσμικό προσανατολισμό, την ονομάζει α ρ ε τ ή.

Αρετή ριζικά στην ελληνική γλώσσα σημαίνει προσαρμογή. Προσαρμογή όμως τινός και σε τι; Του ανθρώπινου δύνασθαι στο φυσικό είναι λέει ο Πύνδαρος.

Αρετή είναι η προσαρμογή της πράξης του ανθρώπου στην τάξη του Κόσμου. Η αρετή με την έννοια της προσαρμογής είναι η εξίσωση ανθρώπου και φύσης στον κοινό στίβο του γίγνεσθαι. Είναι η ταύτιση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της κοσμικής αλήθειας.

Της κοσμικής αλήθειας που παρά την απροσδιοριστική ερωτοτροπία είναι μια, αφού ο πάγος πάντα μας παγώνει και ποτέ δεν μας ζέστανε, και ο καρκίνος μας δαγκώνει και ποτέ δεν μας χάιδεψε.

Η κοσμική αλήθεια όντας μία είναι ολόκληρη η ομορφιά, και η υγεία, και η σκληρότητα.

Η λέξη εσθλός έχοντας τη ρίζα της στο ρήμα ειμί σημαίνει εκείνον που ε ί ν α ι. Εκείνον που υπάρχει έξω από τις μεταβλητές του γίγνεσθαι, τις συνθήκες της ροής και τους όρους της κύκλησης.

Ό,τι του ανθρώπου μένει αλώβητο από τη φθορά, μακρυά από τα θέσμια και τις συμβατικότητες της λογικής και της επινόησης, σε ένα συντονισμό με το μόνιμα μόνιμο και σε μία διομολόγηση με την αφθαρσία, ό,τι σώζει σταθερά τη διαλεκτική της πράξης μας με την ανώλεθρη μοίρα του όντος, αυτό είναι το εσθλό. Κου τούτο κάνει τον άνθρωπο εσθλό.

Εσθλός είναι ο αληθινός, ο πραγματικός, ο όντας με την παρμενίδεια σημασία του όρου.

Πότε και πώς γίνεται ο άνθρωπος τούτο το πανάρετο και το πανάριστο ό,τι; Η πράξη είναι το κλειδί λένε οι έλληνες.

Πολλούς αιώνες μετά τον Πίνδαρο ο Γκαίτε, παρότι ξεκινά από άλλους δρόμους και άλλους δρόμους ανεβαίνει, θα καταλήξει στο ίδιο τέρμα. Μεταφράζοντας στη γλώσσα του την αρχή του τέταρτου Ευαγγελίου θα ταυτίσει την πράξη με το θεό. Το "εν αρχή ην ο Λόγος" του Ιωάννη θα στέρξει να του σταθεί, όταν πει

Εν αρχή ην η Πράξις.


Η πράξη δημιουργεί τον εσθλό, όταν προσαρμόζοντας (αραρίσκειν) το ποιό της στο νόημα του κόσμου γίνεται αρετή. Η πράξη των ανθρώπων, που δεν χρειάζεται να ‘ναι μεγαλύτερη από το μικρό μπόι τους μέσα στο μέγα σύμπαν, τους κάνει πραγματικούς όσο και ένα αστέρι, εάν την ανεβάσουν από τα σπλάχνα του κόσμου, με τα σημάδια στο σώμα της των στοιχείων του κόσμου, ώστε να μπορέσουν να την ονομάσουν αρετή:

Μια σταγόνα καθαρού νερού, σθεναρή πάνω απ' τα βά-
ραθρα, την είπανε Αρετή και της έδωσαν ένα λιγνό
αγορίστικο σώμα.

(Ελύτης, Έξι και μία τύψεις, σελ. 16)


Δημήτρης Λιαντίνης, Homo Educandus, σελ, 108 - 109

Ο Αναγνωστόπουλος τη δική του καθαρή ματιά προς το φίλο του την ονόμασε Καπέλα στο πέλαγος. Και σαν καπέλο στο πέλαγος άφησε το λόγο του να ταξιδέψει πέρα από την προσωπική του μνήμη. Ένα γεια στο φίλο που δεν εκπίπτει σε ανοήτους συναισθηματισμούς ούτε σκυλεύει τη φιλία που τους έδεσε με κομπασμούς και φτηνά βεγγαλικά για το ποιανού φίλος υπήρξε!

Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 %CE%BC%CE%B5%20%CF%84%CE%BF%20%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF%20%CF%84%CE%BF%CF%85

Λιαντίνης και Αναγνωστόπουλος.

Φοιτητές - εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ανθολόγιο των ψεμάτων που έχουν δημοσιευτεί επίσημα για το Δημήτρη Λιαντίνη   Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 Icon_minitimeΤετ Μάης 25, 2011 2:18 am

Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω, την αναφορά στο βιβλίο του Βασίλη Αναγνωστόπουλου, ας προσέξει τη στιχομυθία του συγγραφέα με το φίλο του, το Μίμη Νικολακάκο και μετέπειτα Δημήτρη Λιαντίνη, για τον καθηγητή τους το Θεοδωρακόπουλο.

Κι έπειτα ας προβληματιστεί γιατί ο Λιαντίνης δεν πήγε να παραλάβει αυτοπροσώπως το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το Χάσμα Σεισμού...

https://educandus.forumgreek.com/ANAAAEI-EEAIOEIC-AEAACIEAO-AECIUI-h21.htm

Στο σύνδεσμο αυτό θα βρείτε το ντοκουμέντο. Κι εκεί θα διαβάσετε πως το το απόσπασμα της έκθεσης και συνετάχθη και εκφωνήθηκε κατά την πανηγυρική συνεδρίαση της Ακαδημίας από το Γενικό Γραμματέα της, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο.

Ο Λιαντίνης όμως δεν πηγαίνει. Κι ας είναι στην Αθήνα, όπως λένε οι πηγές μας, εκείνες τις μέρες. Διακοπές στο σπίτι του, ενδιάμεσα της απουσίας του εκείνη τη χρονιά στη Γερμανία. Και αντ' αυτού στέλνει τη Λου, τη γυναίκα του. Εκείνη να παραλάβει τον έπαινο.

Ανάλογη επιθυμία του Λιαντίνη διαβάζουμε και στο βιβλίο του κ. Αλικάκου, Λιαντίνης - Έζησα έρημος και ισχυρός, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2006. Σελίδα 276

"[...] αν μου συμβεί κάτι και δεν έρθω αύριο, να δώσετε το άγαλμα στην κόρη μου και στη γυναίκα μου και να πείτε καθώς θα το δίνετε: Ο Λιαντίνης έπεσε για την Ελλάδα και την νεότητα."

Ο Λιαντίνης πράγματι δεν πήγε. Γιατί το αύριο ήταν η 1η Ιουνίου 1998.

Αξίζει όμως πραγματικά να συνδέσει ο ερευνητής της ζωής του Λιαντίνη τα δύο γεγονότα.

Και ειδικά το τελευταίο, με το άγαλμα, που επρόκειτο για άγαλμα του Ασκληπιού, το λιγότερο που οφείλει να κάμει ο ερευνητής είναι να το αντιπαραβάλει με την αναφορά στη Γκέμμα:

σελ. 87 - Κεφάλαιο Αρσενοκοίτης

Παράθεση :
"Τότε ο Σωκράτης εκοίταξε βασιλεμένα ολόγυρα τους μαθητές του. Εστράφηκε στον αγέρα, που άρχισε στα μάτια του να πήζει, και είπε τα στερνά του λόγια:

ω Κρίτων, τω Ασκληπιώ οφείλομεν αλεκτρυόνα. αλλ' απόδοτε και μη αμελήσετε.

Ε, Κρίτων, να προσφέρουμε θυσία ευχαριστίας στον Ασκληπιό έναν αλεκτρυόνα. Μα να το κάμετε. Μην ξεχαστείτε.

Τι υπονοεί τούτη η παράξενη κουβέντα;

Ολάκερη η ζωή μου εστάθηκε μια αρρώστια. τώρα που φεύγω, εκείνο που στην ουσία φεύγει δεν είναι η ζωή αλλά η αρρώστια. Σε ποιον άλλο λοιπόν χρωστώ να ομολογήσω χάρη, παρά στο γιατρό που με γιάτρεψε; Στον Ασκληπιό, το θεό της υγείας.

Μόνο που ο Σωκράτης εκείνη την ώρα δε μιλούσε για λογαριασμό του μόνο. Μιλούσε για κείνους, που ενώ γεννιούνται ζώα όπως όλοι μας, καθώς τελειώνουν, φτάνουν να γίνουν άνθρωποι, όπως οι λίγοι από μας."

Δημήτρης Λιαντίνης, Γκέμμα

Κι αν εκείνη τη μέρα, την προτεραία της αύριο, ο Λιαντίνης βρίσκει το χρόνο να ενδιαφερθεί για το αγαλματάκι του Ασκληπιού, και να ζητήσει να παραδοθεί στην κόρη και στη γυναίκα του, μην και το αμελήσουν... για την περίπτωση της βράβευσης από την Ακαδημία Αθηνών, με επικεφαλής τον πάλαι ποτέ καθηγητή του, το Θεοδωρακόπουλο, υπάρχουν και άλλα πολλά που πρέπει να προσέξουμε. Όπως ετούτο:


Παράθεση :
(Ο Λιαντίνης εξηγεί λίγο παραπάνω πως διάβασε το Συμπόσιο όταν ήταν είκοσι χρονών μα δεν μπορούσε να βγάλει άκρη για το αν ο Σωκράτης ήταν ή δεν ήταν αρσενοκοίτης... )


"Δώδεκα χρόνοι πέρασαν, και η απορία με κρατούσε ακοίμητη και βασανιστική. Κι επάνω στους δεκατρείς ευρήκα την απάντηση. Ήτανε τότε που διάβασα το Φαίδρο.

Στο Φαίδρο, που ας ειπωθεί ένθετα βρίσκεται το πιο βαθύ κύτταρο της φιλοσοφίας του Πλάτωνα, η θεωρία των ιδεών, βρήκα πολλά πράγματα.

Βρήκα γιατί ο έρωτας αποβλακώνει, και γιατί ο έρωτας τρελαίνει τους ανθρώπους.


Βρήκα, γιατί οι έλληνες θέλησαν μοιχαλίδα την πιο ωραία γυναίκα που έφτασε να πλάσει η φαντασία τους, την Ελένη της Σπάρτης.

Βρήκα, πόσο υπέροχο πράγμα είναι η ελληνική αρετή, και η ηθική ελευθερία των ελλήνων. Και πόσο μοχθηρή και αφύσικη είναι η ηθική των εβραίων. Εκείνο το διαβόητο ου μοιχεύσεις του μωσαϊκού νόμου. Που το μόνο φυσικό νόημα και η μόνη κοινωνική σταθερά που το χαρακτηρίζει, είναι να παραβαίνεται ακατανίκητα από τους περισσότερους ανθρώπους σε όλες τις εποχές.

Βρήκα, πόσο βαθιά σκύψανε οι έλληνες και είδανε και γνωρίσανε τη φύση του ανθρώπου. Δεν τη λέω ψυχή, γιατί η λέξη ψυχή είναι διαβλημένη και έχει καταντήσει ύποπτη.

Βρήκα, τι είναι η τέχνη του λόγου. Και πώς γράφουνται τα πολλά ασήμαντα βιβλίδια και τα λίγα αθάνατα έργα.

Και κυρίως αυτό. Βρήκα τον αγώνα, τη βούληση για δύναμη, τη φυσικότητα, την υγεία, τον πόνο και την εμορφιά που κρύβει η αρετή των ελλήνων. Πράγμα που την έκαμε αβάσταχτη στους κατοπινούς. Τους ευρωπαίους, τους νεοέλληνες, τους χριστιανούς, τους βουσμανοαμερικάνους, και όσους άλλους. Και γι' αυτό τη διαστρέψανε. Και από την αστραφτερή τίγρη της Σουμάτρας κοιλοπονήσανε και γέννησαν και συγκατοικούν με μια ψωραλέα γάτα.

Έξω όμως απ' αυτά, έχω και μια κατάθεση. Διατείνομαι ότι ο Φαίδρος του Πλάτωνα είναι το ωραιότερο ερωτικό ποίημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Στα χρόνια μας τους πλατωνικούς έφηβους τους ανάστησε ο Καβάφης. Τα νιάτα τους, την εμορφιά και τη χάρη, την αίσθηση της όρασης, την αφή, την ευφυία τους.

Ο Καβάφης, μέσα στον Κεραμεικό της λυπημένης φαντασίας του, ανάσκαψε ένα πλήθος από τάφος πλατωνικών εφήβων:

Ευρίωνος Τάφος, Λάνη Τάφος, Ιασή Τάφος, Ιγνατίου Τάφος, Ίμενος, Λεύκιος, Τέμεθος, Μύρης, Ρέμων, Κήμος Μενεδώρου, Ιάνθης Αντωνίου, Εν τω Μηνί Αθύρ. Έχεις προσέξει, πόσο προσέχει ο Καβάφης, ώστε κανένας από τους ηδυμελείς εφήβους του να μην περάσει τα είκοσι εννέα του χρόνια;

Ένα πρωί λοιπόν, που έξω πυρώνει θείος Ιούλιος μήνας, ο Σωκράτης κάθεται με τον αστραφτερό Φαίδρο στις όχθες του Ιλισού ποταμού. Εκεί όπου σήμερα είναι η οδός Καλλιρρόης, κοντά στο Καλλιμάρμαρο. Κάτω από τις σκιές των πλατανιών έχουν ξαπλώσει δίπλα - δίπλα, είναι ξυπόλυτοι, και βρέχουν τις φτέρνες τους στο νερό που κυλάει...."

Δημήτρης Λιαντίνης - Από τον Αρσενοκοίτη της Γκέμμας: σελ. 74

Η βράβευση από την Ακαδημία Αθηνών γίνεται στις 28 Δεκεμβρίου 1978. Έξι χρόνια νωρίτερα, 1972, Δεκέμβρης και πάλι, εορτή του Αγίου Νικολάου, ο Λιαντίνης γράφει:

Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 LOU3

Πού το γράφει;

Στην πρώτη σελίδα ενός βιβλίου. Αφιερώση στη γυναίκα που λίγες βδομάδες αργότερα θα παντρευτεί. Και που εκείνη τη μέρα έχει την ονομαστική της εορτή.

Ποιο είναι το βιβλίο; Ο Φαίδρος. Του Πλάτωνα και του ... Θεοδωρακόπουλου!

Το βιβλίο που είκοσι και πλέον χρόνια αργότερα, γράφοντας τη Γκέμμα, θα το χαρακτηρίσει ως το ωραιότερο ερωτικό ποίημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας!

Και που όταν το διάβασε ο Λιαντίνης αυτό το βιβλίο κατάλαβε γιατί ο έρωτας αποβλακώνει και γιατί τρελαίνει τους ανθρώπους. Και πόσο υπέροχη είναι η ελληνική αρετή και η ηθική ελευθερία των ελλήνων...

Με τη δική του λοιπόν αρετή ο Λιαντίνης στέκεται απέναντι και στις δύο βραβεύσεις. Δεν αρνείται τον κότινο. Όχι. Ευγενικά όμως τον αποθέτει στα χέρια εκείνων που πολύ αγάπησε και πολύ τον αγάπησαν. Γιατί άραγε;

Την απάντηση δίνει ίσως ο επίλογος του ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ στη Γκέμμα:

Παράθεση :
Επί το μέγα ερείπιον
η ελευθερία ολόρθη
προσφέρει δύο στεφάνους.
έν' από γήινα φύλλα
κι άλλον απ' άστρα.

Και η Κόρη που μένει καταστερίζει με όλα τα πρεπά το Σήμα.

Δύο στεφάνους, δύο βραβεύσεις. Που ο Λιαντίνης δεν πηγαίνει να παραλάβει ο ίδιος. Η αρετή του, η ηθική του ελευθερία, αλλού τους προσφέρει. Εκεί που μας αποκαλύπτει ότι ο Λιαντίνης ο ίδιος στάθηκε ο στέφανος και ο κότινος και το στέμμα. Γκέμμα πες:

Παράθεση :
Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή.

Απόσπασμα από τη στερνή επιστολή προς το παιδί του

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Ανθολόγιο των ψεμάτων που έχουν δημοσιευτεί επίσημα για το Δημήτρη Λιαντίνη   Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 Icon_minitimeΤετ Μάης 25, 2011 7:13 pm

Μια ακόμη σημαντική αποκάλυψη κάνουμε σήμερα. Και πάντα στην ίδια ρότα. Να γίνει γνωστή η αλήθεια και μόνο η αλήθεια για τη ζωή και το έργο του Δασκάλου μας, του Δημήτρη Λιαντίνη.

Είναι μια πρόσκληση σε γάμο το ντοκουμέντο που παρουσιάζουμε. Από το Λιαντίνη. Προς το Βασίλη Αναγνωστόπουλο. Και τον προσκαλεί στο γάμο της μονάκριβης κόρης του.

Διαβάστε το:

Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 %CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%9A%CE%9B%CE%97%CE%A3%CE%97%20%CE%92

Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 %CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%9A%CE%9B%CE%97%CE%A3%CE%97%20%CE%921

Το κείμενο της πρόσκλησης:

Παράθεση :
Βασίλη μου,

Τούτο το σημείωμα που σου στέλνω έχει χαρακτήρα προσωπικό και απόρρητο. Η πρότασή μου είναι, μετά που θα το διαβάσεις να το σκίσεις.

Επιθυμία μου είναι να ρθεις στο γάμο της Διοτίμας. Μόνος εσύ. Δε κάλεσα κανέναν ούτε τον Περικλή ούτε το Μίλτο. Μα ούτε να τους το πεις.

Σε παρα-καλώ στο πνεύμα των στίχων του Γκαίτε. Σε καλώ για να αποκατασταθεί μια εκκρεμότητα του παρελθόντος. Τότε που δεν έφτασες να με στεφανώσεις. Σε καλώ αντί για τη μανούλα μου που δεν ‘θαναι. Ογδόντα εφτά χρονώ είναι πια ανήμπορη να ταξιδεύψει.

Είτε έρθεις, είτε δεν έρθεις δεν θα το ανακοινώσεις σε κανέναν. Είτε έρθεις, είτε δεν έρθεις για μένα θα΄ σαι παρόντας.

Δώρο δε θα φέρεις. Γιατί το πιο ακριβό δώρο θα΄ναι η παρουσία σου.

Πέμπτη 16/11/97 ώρα 8.30 μ.μ. στην Ελευθερώτρια της Πολιτείας στην Κηφισιά.

Σε φιλώ

Λ.

Μόνος αυτός. Και να μην το πει καν σε κανένα.

Αντί της μανούλας του Δημήτρη Λιαντίνη που η ηλικία της δεν της επέτρεπε να παραστεί.

Χωρίς δώρο. Το πιο ακριβό δώρο θα ήταν η παρουσία του...

Φαίνεται πως ο Λιαντίνης δεν ήταν από εκείνους που έλεγαν και ξέλεγαν. Όταν μία φορά διέγραφε κάποιον από την καρδιά του ήταν για πάντα. Και όχι μόνο για πέντε χρόνια... (βλέπε στο βιβλίο του κ. Αλικάκου σελ. 57 )


Έτσι στο γάμο της κόρης του δεν καλεί - κι ούτε καν επιθυμεί να μάθουν το γεγονός - ανθρώπους που στο παρελθόν θεωρούσε στενούς του φίλους, τόσο που να τους αποκαλεί και αδέρφια...

Ποιος όμως να του το έλεγε πως όταν εκείνος θα εξαφανιζόταν θα έβρισκαν την ευκαιρία κάποιοι να προβληθούν ως οι καλύτεροί του φίλοι; Ακόμη και να δημοσιοποιούν το παράπονό τους γιατί εκείνες τις μέρες - φωτιά της εξαφάνισης του Λιαντίνη πήραν λένε τηλέφωνο στο σπίτι του φίλου τους και τους το έκλεισαν; (βλέπε στο βιβλίο του κ. Αλικάκου, σελ. 286 )

Λέξη όμως δεν είπαν πως ο Λιαντίνης τους είχε ο ίδιος κλείσει πολύ νωρίτερα την πόρτα για το γάμο του παιδιού του. Αυτό που αποδεικνύει το ντοκουμέντο που μας έστειλε η κυρία Νικολίτσα Λιαντίνη, από το αρχείο του άντρα της και το δικό της.

Ένα αρχείο που όπως μας αποκάλυψε περιλαμβάνει μεγάλη αλληλογραφία του Λιαντίνη με το Βασίλη Αναγνωστόπουλο. Γράμματα και των δύο. Καθώς θα ξαναπούμε ότι ο Λιαντίνης συνήθιζε να κρατά αντίγραφα των επιστολών που έστελνε.

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
ΔΑΝΑΗ
Admin
ΔΑΝΑΗ


Αριθμός μηνυμάτων : 8144
Registration date : 30/10/2007

Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: ΣΤΑ 13 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΜΟ ΤΟΥ...    Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 Icon_minitimeΔευ Μάης 30, 2011 11:43 pm

Οι μέρες αυτές είναι από μόνες τους - ως ημερομηνίες - ένα τεράστιο ψέμα...

Σήμερα Δευτέρα, τότε, το 1998, Σάββατο. 30 Μαΐου.

Κι ο Λιαντίνης επιστρέφει στην Αθήνα από τη Λιαντίνα.

Φτάνει σπίτι του και πριν καλά καλά παρκάρει ζητάει από τη γυναίκα του να πάρει τηλέφωνο τη γιαγιά - τη μητέρα του δηλαδή. Να της πει ότι έφτασε καλά!

Υποτίθεται ότι λίγες ώρα νωρίτερα της είχε αποκαλύψει τα σχέδιά του. Πως σκοπεύει να αυτοκτονήσει. Τι νόημα είχε λοιπόν το τηλεφώνημα πως έφτασε καλά; Για να βεβαιωθεί η γερόντισσα πως το σχέδιο αυτοκτονίας βαίνει καλώς;

Και το περίεργο είναι που δεν παίρνει μόνος του. Βάζει τη γυναίκα του να τηλεφωνήσει. Τέτοια εμπιστοσύνη πως η μητέρα του δε θα μαρτυρήσει έστω και με τη χροιά της φωνής της πως κάτι δεν πάει καλά;

Το γεγονός πάντως αποδεικνύει και κάτι άλλο. Πως μέχρι τη μέρα που ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε οι δυο γυναίκες τα πήγαιναν καλά μεταξύ τους και τουλάχιστον επικοινωνούσαν η μια με την άλλη.

Τι στράβωσε μετά; Κανονικά η εξαφάνιση του Λιαντίνη θα έπρεπε να τις φέρει πιο κοντά. Κι όχι να τις αποξενώσει.

Έφταιξε που η μητέρα του Λιαντίνη απέκρυψε από τη νύφη της το μυστικό που γνώριζε; Και μόνο όταν έγινε γνωστή η εξαφάνιση αποκάλυψε πως ήξερε τι πάει να κάνει;

Ξέρω πως σε ένα τηλεφώνημα που ακολούθησε το φευγιό του Λιαντίνη, είπε στη νύφη της ότι τουλάχιστον ο γιος της δεν άφησε μικρά παιδιά.

Τι εννοούσε;

Πέρασε πολύς καιρός για να το μάθω. Την ιστορία της γιαγιάς Πολυτίμης. Που εκείνες τις μέρες του 98 την έβλεπα στα τελεβίζια και βούρκωνα.

Παιδούλα ήταν ακόμη που και ο πατέρας της εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Και πέρασαν δεκαετίες μέχρι να γυρίσει πίσω στο χωριό του. Στα χρόνια της απουσίας του δεν έστειλε ούτε γράμμα στην οικογένειά του. Μια πολυμελή οικογένεια που έχασε τον προστάτη της και αναγκάστηκε να τα βγάλει πέρα με πολλές δυσκολίες.

Ανθολόγιο των ψεμάτων  που έχουν δημοσιευτεί επίσημα  για το Δημήτρη Λιαντίνη - Σελίδα 3 %2525CE%2525BF%2525CE%2525B9%2525CE%2525BA%2525CE%2525BF%2525CE%2525B3%2525CE%2525AD%2525CE%2525BD%2525CE%2525B5%2525CE%2525B9%2525CE%2525B1%252520%2525CE%252592%2525CE%2525BB%2525CE%2525B1%2525CF%252587

Τρία αγόρια και ένα κοριτσάκι, η Πολυτίμη, η μητέρα του Λιαντίνη. Και στο κέντρο η γιαγιά του.

Ο Λιαντίνης το γνωρίζει. Μάλιστα στις Ώρες των Άστρων υπάρχει ένα ποίημα με ευθεία αναφορά στο θέμα. Ή μάλλον δύο ποιήματα αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς. Το ένα στη σελίδα 74, το άλλο στην 90.

Είναι όμως δύο όσο και ο Ύμνος στο Δία. Δηλαδή το ένα αποτελεί παραλλαγή του άλλου.

Από τη σελίδα 90, με τίτλο ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ παραθέτω χαρακτηριστικά απόσπασματα - αν και χαρακτηριστικός είναι και ο τίτλος:

"Στο αρχαίο κηροπήγι το κερί
φλόγα και χελιδόνι
τα φτερά δριμώνει
προσδοκία σφαγερή."

Προσδοκία για ποιο πράγμα; Λίγο παρακάτω ο ποιητής θα εστιάσει στη μάνα της οικογένειας και του σπιτιού που από τον πρώτο στίχο μας αποκαλύπτει ότι το ξεχάσαν οι ανέμοι:

"Στη σιωπή της δέετ' η μάνα
με της γης τον αρχέγονο οχό
βαθειά στον ουρανό
κοσμογέννα χτυπάει καμπάνα."

Και από τη σελίδα 74, που αρχίζει με τον ίδιο ακριβώς στίχο, για το σπίτι που το ξεχάσαν οι ανέμοι, μα από την επιγραφή του απουσιάζει πλέον η απελπισιά:

"Γένια που μοσχοβολούν σταφύλι
έξι χέρια τρυφερά χαϊδεύουν
κι όλοι οι φόβοι φεύγουν
τους αλέθουν μύλοι."

Εδώ απουσιάζει όχι μόνο η απελπισιά μα και η μάνα. Αλλά και το κερί στο αρχαίο κηροπήγιο με τη σφαγερή προσδοκία. Τη θέση του πια έχει πάρει το λυχνάρι:

"Χέρι ζυμωμένο στο θυμάρι
διώχνει το κακό στην καμινάδα
μια κρυφή ημεράδα
φέγγει στο λυχνάρι."

Ποιο είναι το χέρι που διώχνει το κακό; Και ποιανού τα γένια που ακολουθούν και μοσχοβολούν σταφύλι; Αλλά και ποια τα έξι χέρια που χαϊδεύουν τρυφερά;

Η φωτογραφία δίνει την εξήγηση. Καθώς και η πληροφορία πως μετά την εξαφάνιση του παππού του Λιαντίνη, ο μεγάλος του γιος έγινε παπάς και στήριγμα για τα τρία μικρότερα αδέρφια του. Το δικό του χέρι, που κρατά θυμιατό, και τα δικά του γένια που αγγίζουν το "σώμα και αίμα" σκεπάζουν πλέον τρυφερά την οικογένεια.

Οι μνήμες αυτές δε σβήνουν από το μυαλό της γιαγιάς Πολυτίμης. Της εγκατάλειψης από τον πατέρα. Κι αυθόρμητα δικαιολογεί το γιο της που κι εκείνος εγκατέλειψε την οικογένειά του. Και πολλές δεκαετίες μετά τον παππού του. Πως τουλάχιστον εκείνος δεν άφησε μικρά παιδιά!

Η γιαγιά Πολυτίμη όμως δε θα πει λέξη για την ιστορία αυτή του πατέρα της στους δημοσιογράφους. Και τίποτε φυσικά δε θα βγει στη δημοσιότητα πως ο Λιαντίνης με την εξαφάνισή του μοιάζει να αντιγράφει τον παππού του. Μα κανενός δεν πέρασε από το νου η ολοφάνερη ομοιότητα;

Κι όμως μια κάρτα από την ξαδέρφη του Λιαντίνη αποδεικνύει πως η οικογένεια θυμάται καλά την παλιά ιστορία. Μια κάρτα που περιγράφει το γυρισμό του ξενιτεμένου. Πολύ πιο δραματικά από τον άλλο γυρισμό που ύμνησε ο Σεφέρης.

Γι' αυτό και λέω πως τούτες οι μέρες μας φέρνουν στο νου και τα ψέματα και τις μισές αλήθειες και πολλά που θάφτηκαν τελείως.

Αλλά και αναγκάζουν σε απορίες. Πώς ο Λιαντίνης επιβάλλει στην οικογένειά του εκείνο που ξέρει καλά ότι πόνεσε αφόρητα την οικογένεια της μητέρας του; Τον δικαιολογεί πραγματικά το γεγονός πως η δική του κόρη είναι πια 24 ετών; Ή έστω, όπως είπαν οι φίλοι του, ότι το κορίτσι δεν ήταν πια μόνο του και είχε παντρευτεί;

Κάποτε, η Νικολίτσα Λιαντίνη, που μιλούσαμε για το Στέφανο, το αγέννητο παιδί της, που χάθηκε μόλις στον 4ο μήνα της κύησης, Δεκαπενταύγουστο του 79, μοιράστηκε μαζί μου τον προβληματισμό της. Πιθανόν επηρεασμένη κι από την κουβέντα της πεθεράς της. Αν είχε γεννηθεί ο Στέφανος, θα έφευγε ο Λιαντίνης το 98; Θα τον άφηνε σε τόσο νεαρή ηλικία;

Ερώτηση που μόνο με υποθέσεις μπορεί να απαντηθεί.

Αντίθετα μια άλλη απάντηση δίνεται από τις στροφές των ποιημάτων που αναφέραμε πριν. Κι από τα γένια που χαϊδεύαν τα 6 χεράκια. Και τη μάνα που πλέον δεν υπάρχει εκεί να δέεται στη σιωπή. Εκείνος ο παππούς όταν έφυγε άφησε πίσω του τρία αγόρια. Ο Λιαντίνης τι άφησε πίσω του; Δυο γυναίκες και το γαμπρό του. Ίσως για τούτο τον αναφέρει και στο τελευταίο του γράμμα προς την κόρη του. Φεύγει εκείνος, που ήταν ο στύλος του σπιτιού, μα το σπίτι δε μένει χωρίς άντρα.

Όμως άλλο γαμπρός και άλλο γιος.

Και τελικά εκείνο που έμεινε, σαν προφητεία που δικαιώθηκε, ήταν το άλλο ποίημα του Λιαντίνη, το αφιερωμένο στη γυναίκα του, στη Λου του όπως γράφει, σελ. 71 - Ώρες των Άστρων:

"Τις νύχτες κλαίει η Ανδρομάχη
μες το παλάτι μόνη
τις νύχτες με τ'αηδόνι
κι είναι η σιωπή μεγάλη μάχη."

Νάτη και πάλι η σιωπή. Κι ας είναι σπίτι - παλάτι. Η σιωπή δε νογάει από παλάτια. Και ο Λιαντίνης το γνωρίζει καλά. Γνωρίζει για τη μεγάλη μάχη που δίνει με τη σιωπή εκείνος που μένει πίσω. Γνωρίζει και για τη σφαγερή προσδοκία:

"Απόμειναν στην άσπιλη την κλίνη
τα μάτια τα γραμμένα
αγνάντια στυλωμένα.
απόμεινε μια λύπη μες στη μνήμη."

Εκείνος που δε γνωρίζει τίποτε για όλα αυτά είναι ο δημοσιογράφος Δημήτρης Αλικάκος που καταπιάστηκε να γράψει βιβλίο για το Λιαντίνη. Αφενός γιατί όταν εκείνος γράφει το βιβλίο του δεν έχουν εκδοθεί οι Ώρες των Άστρων. Αφετέρου γιατί μάλλον κανείς δε φρόντισε να τον ενημερώσει για την παλιά ιστορία του παππού. Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνουμε από την απουσία κάθε αναφοράς του θέματος στο βιβλίο του.

Αλλιώς αν είχαν τα πράγματα ίσως και να είχε προσέξει το προλόγισμα στο ποίημα για την Ανδρομάχη:

Masturbabantur phrygii post ostia servi,
ηectoreo quotiens sederat uxor equo.

Martialis

Το ίδιο ακριβώς που ο Λιαντίνης αναφέρει και στο προτελευταίο βιβλίο του, στα Ελληνικά:

Παράθεση :
Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά (σελ. 130):

"Στο πώς ο ελληνικός πεσσιμισμός έγινε τέχνη, το εικονίζει κυρίως η αττική τραγωδία. Στην αττική τραγωδία η γνώση της μελαγχολίας και η ορμή για λύτρωση συγκεράστηκαν στην τέλεια κράση.

Παρόμοιο συναπάντημα τελειότητας, σε άλλο επίπεδο, ο λατίνος ποιητής Μαρτιάλης το 'βρισκε στην ερωτική σμίξη του Έκτορα και της Ανδρομάχης.

Ο Έκτορας και η Ανδρομάχη ήταν, έλεγε, το πιο τέλειο ερωτικό ζευγάρι του αρχαίου κόσμου, γιατί έκλεινε τις κατηγορίες του ποσού και του ποιού, ολόκληρες και ακραίες. Τη νεότητα, την εμορφιά, τη δράση, την απειλή, την καθαρότητα, το θάνατο.

Και ο τρόπος μάλιστα που παράστησε το ερωτικό σμίξιμο του Έκτορα και της Ανδρομάχης ο Μαρτιάλης είναι φυτουργικός. Φυτουργικός με την έννοια ότι καθιέρωσε στην ιστορία της ερωτικής τέχνης τη λεγόμενη "ιππαστί στάση". Μια επίνοια της τρυφερής συζύγου σφόδρα αγαπητική, γιατί λογάριαζε την καθημερινή καταπόνηση του ατρόμητου πολεμιστή:

Masturbabantur phrygii post ostia servi,
Ηectoreo quotiens sederat uxor equo.


(Λαγνοβοούν πίσω απ' την πόρτα οι φρυγικοί υπηρέτες
τις νύχτες που η σύνευνη ιππεύει το εκτόρειο άλογο)."

Λίγο πιο πάνω στα Ελληνικά, μόλις δυο γραμμές πριν, διαβάζουμε τη φράση του Νίτσε:

"Έχουμε την τέχνη για να μη μας συντρίψει η αλήθεια."


Και το σχόλιο του Λιαντίνη: Πως η φράση αυτή αποτελεί την τέλεια ανατομία της συμπεριφοράς των ελλήνων που γέννησε την τέχνη τους.

Και μεις έχουμε τα ποιήματα του Λιαντίνη. Έχουμε όμως και το εργαλείο που πίσω από την ποίηση του θα ανακαλύψει τις κρυμμένες αλήθειες; Και θα εντοπίσει πώς γεννήθηκε η τέχνη του; Αν ναι, τότε και μόνο μπορούμε να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά του Λιαντίνη. Κι αυτήν την ασύλληπτη υπόθεση της βιογραφίας του αληθινού ποιητή, όπως έγραψε ο ίδιος.

Το κακό όμως δεν είναι που δεν έχουμε το εργαλείο. Αλλά που υπάρχουν άνθρωποι που παριστάνουν ότι νοιάζονται για το Λιαντίνη κι όμως εξακολουθούν να έχουν κρεμασμένο στο διαδίκτυο άρθρο με τον τίτλο: Η απάτη με τις Ώρες των Άστρων.

Κι ας είναι - όπως αποδείξαμε παραπάνω - ένας αληθινός θησαυρός το βιβλίο αυτό για την αποκωδικοποίηση του Λιαντίνη. Για τη βαθύτερη γνωριμία μαζί του.

Άνθρωποι που θεωρούν ότι η έκδοση του βιβλίου αυτού ήταν πολύ βιαστική. Και πως έγινε ως απάντηση στην έκδοση δυο μήνες νωρίτερα του βιβλίου του κ. Αλικάκου.

Πόσο βιαστική μπορεί να είναι η έκδοση ποιημάτων που ο Λιαντίνης άφησε στη γυναίκα του πριν φύγει και εκείνη τα εξέδωσε οκτώ χρόνια αργότερα; Πόσο ακόμη θα έπρεπε να τα κρατά κλεισμένα στο συρτάρι;

Και δείτε πόση υποτίμηση κρύβουν τα λόγια αυτών των ανθρώπων προς το Λιαντίνη. Από τη μια θεωρούν βιαστική την έκδοση των ποιημάτων κι από την άλλη έχουν γεμίσει το διαδίκτυο με βίντεο από ομιλίες του Λιαντίνη. Να τον βλέπει ακόμη και η κυρα - Κατίνα της γειτονιάς πόσο μαγικά κουνούσε τα χέρια του όταν μιλούσε και να λαγνοβοά γοητευμένη... Τι άνθρωπος σου λέει! Και τι μέταλλο η φωνή του!

Τα ποιήματα; Τι αξία σου λένε έχουν τα ποιήματα; Ας τα άφηνε επιτέλους η Νικολίτσα να τα τρώει η σκόνη. Γιατί να τα φέρει στο φως;

Και είναι και το άλλο. Το χειρότερο. Που δένουν το όνομα του Λιαντίνη με τη λέξη απάτη. Γιατί δικό του έργο είναι οι ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ. Κι όμως εκείνοι γράφουν: Η απάτη με τις Ώρες των Άστρων!!!!!!!!! Έστω και αν στην ουσία τους φταίει η γυναίκα του Λιαντίνη κι εκείνη καταφανώς θέλουν με το άρθρο τους να πλήξουν. Ο τίτλος όμως πλήττει τελικά τον ίδιο το Λιαντίνη. Που υποτίθεται λατρεύουν!

αλλά είδωλον ην...


Κι εκείνοι ειδωλολάτρες. Κάποτε οι άνθρωποι φτιάχναν αγάλματα ειδώλων. Σήμερα φτιάχνουν βίντεο. Η εξέλιξη γαρ. Από τη θεσπέσια μεν αλλά θλιβερά ακίνητη Αθηνά του Φειδία στα βίντεο με το Λιαντίνη που και μιλάει και κουνάει τα χέρια του. Κατά τα άλλα όμως απόλυτη ομοιότητα. Θεοποίησης του ειδώλου.

Κι απορώ. Δε θα ανοίξουν ποτέ τα μάτια τους; 13 χρόνια συμπληρώνονται μεθαύριο από την εξαφάνιση του Λιαντίνη. Πότε επιτέλους θα καταλάβουν την απάτη με το είδωλο; Το ψεύτικο άγαλμα που ντύθηκε τη μορφή του Λιαντίνη; Για να μπορεί ο κάθε αργόσχολος του διαδικτύου να μασουλάει το απογευματινό του καρπουζάκι και να βλέπει και ολίγον Λιαντίνη; Κατά πως ο ναρκομανής σνιφάρει τη δόση του;

Ο άλλος Λιαντίνης άδικα φωνάζει για το άγιο Πρωτότυπο. Πού να βρεθεί καιρός να διαβάσει ο κανείς βιβλία;

Κι άσε και το άλλο που τους ταλανίζει το μυαλό. Πως τα λεφτά από τις πωλήσεις των βιβλίων του Λιαντίνη τα καρπώνεται (έτσι ακριβώς γράφουν) η Νικολίτσα!!!!!! Εκδίκηση λοιπόν. Δεν αγοράζουν βιβλία του Λιαντίνη. Βλέπουν βίντεο που είναι και τζάμπα. Λέξη φυσικά για την άλλη απάτη. Να κρεμούν στο διαδίκτυο βίντεο που δεν τους ανήκουν. Που προστατεύονται αφού περιέχουν ομιλίες του Λιαντίνη από το νόμο περί πνευματικών δικαιωμάτων. Και που βεβαίως δεν τους ανήκουν.

Όπως επίσης δεν έχουν το δικαίωμα να μεταφράζουν διαλέξεις του Λιαντίνη. Όπως το έκαμαν με τη Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου. Και να κρεμούν τη μετάφραση κι αυτή στο διαδίκτυο. Και παραδίπλα τα εξώφυλλα βιβλίων που έγραψαν άλλοι για το Λιαντίνη. Ένα θλιβερό σκηνικό που μετατρέπει τις ομιλίες του Λιαντίνη σε διαφήμιση και φόντο για την προβολή βιβλίων άλλων. Την ίδια ώρα που τα ποιήματα του ίδιου του Λιαντίνη όχι μόνο τα συνδέουν με απάτη αλλά και αποφεύγουν να τα παρουσιάσουν μαζί με το υπόλοιπο έργο του.

Γι' αυτό σου λέω. Τούτες οι μέρες από μόνες τους πονάνε. Τον ίδιο πόνο που ένιωσε ο Ιησούς. Τότε που μπήκε στο ναό και ύψωσε φραγγέλιο.

Καλά εκείνος έφυγε νωρίς. Εμείς όμως γιατί έπρεπε να ζήσουμε όλα αυτά; Η απουσία δεν αρκούσε;

Και πάλι θα πονούσαμε τέτοιες μέρες.

Όπως μόνοι εκείνοι που γνώρισαν έναν άνθρωπο μπορούν να πονέσουν από την απουσία του.

Κι όπως δεν μπορούν να νιώσουν καν την απουσία όσοι δεν τον συνάντησαν ποτέ.

Ο δικός τους καημός είναι άλλης μορφής. Που δεν πρόκαμαν να τον γνωρίσουν.

Κατανοητός. Ο καημός τους.

Ακατανόητη η ζήλια και η οργή τους για τους άλλους. Που έζησαν από κοντά το Λιαντίνη.

Κι όσο πιο κοντά, τόσο μεγαλύτερη και η ζήλια και η οργή. Των ζηλωτών...

Κάποτε, και να το γνωρίζεις, ένας νηφάλιος μελετητής θα σκύψει πάνω από το έργο του Λιαντίνη. Τότε που δε θα υπάρχει κανείς μας εδώ. Και η εμπάθεια των προσώπων θα παραχωρήσει τη θέση της στο έργο που ο καθένας θα αφήσει πίσω του. Αυτό θα τον δικάσει στο μεγάλο δικαστήριο του Χρόνου.

Και θα αναρωτηθεί κι εκείνος. Δεν έφτανε ο χαμός του Λιαντίνη για το σπίτι του;

Δεν τους αρκούσε αυτός ο Γολγοθάς; Για να πονούν όχι μόνο τέτοιες μέρες μα κάθε μέρα;

Όλα τα υπόλοιπα ποιος θεός ή ποιος δαίμων τα σκαρφίστηκε; Και για ποιο λόγο;

Και τότε τα μικρά κομματάκια της αλήθειας, αυτά τα ίδια που μάζευε και ο Σεφέρης, θα βρούνε τη θέση τους στο γιγαντιαίο παζλ.

Η γραφίδα του ερευνητή θα υψωθεί και θα χτυπήσει το μεγάλο γκονγκ μια λέξη μόνο:

ΔΙΚΑΙΩΣΗ!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
http://educandus.blogspot.com/
 
Ανθολόγιο των ψεμάτων που έχουν δημοσιευτεί επίσημα για το Δημήτρη Λιαντίνη
Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 2 από 2Μετάβαση στη σελίδα : Επιστροφή  1, 2
 Παρόμοια θέματα
-

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
HOMA EDUCANDUS :: ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΑ :: ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ-
Μετάβαση σε: