Η ελλιπής ανοχή στους μετανάστες έχει πολλές αιτίες

Πριν λίγες μέρες σοκαρίστηκα όταν σε μια διαδικτυακή συζήτηση βρέθηκα αντιμέτωπη με κάποια ανώνυμη που δήλωνε γυναίκα και μητέρα και ελληνίδα και την ίδια ώρα κραύγαζε κατά των μεταναστών της Ηγουμενίτσας φτάνοντας στο σημείο να λέει δίχως καμία αιδώ: ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ!

Έλεγε και πολλά άλλα που δεν είναι του παρόντος. Αλλά που με έκαναν εκτός από το αρχικό σοκ να προβληματιστώ για το πώς φτάνει μια γυναίκα και μάνα να λέει ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ. Ξεχνά πως το κάθε ανθρώπινο πλάσμα έχει κι αυτό μια μανούλα να το πονά και να το νοιάζεται;

Λίγες μέρες μόλις πριν διάβασα και ένα άλλο κείμενο που με συγκλόνισε. Γραμμένο από έναν μπάτσο... Και που με έκανε να πω ότι δε θα ξαναπώ μπάτσο κανένα αστυνομικό. Άσχετο που με ταρακούνησε σήμερα μόλις η ανάρτηση της φίλης Λένας για τα ανθρωπόμορφα τέρατα... Μα εκείνο το παιδί προχτές δεν μπορώ να το ξεχάσω. Πως για τη μάνα του δεν είναι ο μπάτσος, είναι ο Τασούλης! (Περισσότερα εδώ)

Σήμερα, στη δουλειά, έγινε το κλικ... Με την Πένυ απέναντί μου και που σε λίγους μήνες θα γίνει για δεύτερη φορά μάνα. Όταν μου μίλησε για το κουκλάκι - αραπάκι που έπαιζε σαν παιδί. Και ήρθαν στο νου μου εκείνα τα παραμύθια που διάβαζα κι εγώ παιδί. Με τα αραπάκια. Και τις γλυκούλικες φατσούλες τους. Κι αργότερα η Καλύβα του μπαρμπα - Θωμά. Και οι κάρτες του θειου από την Αφρική. Όχι. Δεν είμαι καλύτερος άνθρωπος από άλλους. Απλά υπήρξα τυχερή. Και η Πένυ το ίδιο.

Κι άτυχοι πολλοί άλλοι συνάνθρωποι. Που τους μεγάλωσαν δίχως ποτέ να τους δώσουν την ευκαιρία να συνηθίσουν και στο διαφορετικό. Να, θυμάμαι εκείνο το κορίτσι από την Κεφαλλονιά. Που μας έλεγε ότι ντρέπεται αλλά όταν δει μαύρο κάτι παθαίνει. "Δεν το θέλω, αλλά δεν τους μπορώ!", ψιθύριζε κι έσκυβε το κεφάλι...

Θυμάμαι και μια γειτόνισσα που είχα κάποτε. Ήρθε και αγόρασε το διαμέρισμα πάνω από το δικό μου. Κι έπειτα ήρθε να μείνει μαζί και το αγόρι της. Δικηγόρος εκείνη. Και πολύ σοβαρή κοπέλα. Εκείνος ... μαύρος! Σοκ στην πολυκατοικία! Ακόμη κι εγώ έπιασα τον εαυτό μου να θεωρεί αταίριαστο εκείνο το ζευγάρι. Γιατί ποτέ ξανά δεν είχα δει ένα τέτοιο ζευγάρι. Ποτέ;;;;; Χμ... δεν είναι αλήθεια... Υπήρχε και ένα άλλο κορίτσι στο παρελθόν. Που σπουδάζαμε μαζί. Και ήταν ελληνίδα μεν αλλά με δέρμα σκούρο και μάνα μαύρη. Μόνο που στο μυαλό μου ποτέ δεν καταγράφηκε ως "μαύρη". Ήταν συναδέλφισσα, ήταν φίλη, είχε όνομα. Και καθόλου δεν παραξενεύτηκα όταν μια μέρα την είδα να παντρεύεται έναν άλλο έλληνα. Με άσπρο δέρμα. Εκείνος ο άνθρωπος όμως που ήρθε να μείνει στην πολυκατοικία μας δεν ήταν φίλος, δεν ήταν γνωστός, δεν ήξερα καν το όνομά του. Ήταν απλά διαφορετικός από μας. Ένας μαύρος ανάμεσα σε λευκούς...

Λέμε και νομίζουμε πως κάποιοι έχουν προοδευτικές αντιλήψεις και κάποιοι είναι γεννημένοι ρατσιστές. Δεν είναι έτσι. Τουλάχιστον όχι έτσι ακριβώς. Είναι θέμα αγωγής και παιδείας κι όχι γονιδίων οι αντιλήψεις που αναπτύσσουμε. Και βεβαίως και θέμα εμπειριών.

Πριν λίγο έκπληκτη βρέθηκα μπρος σε μια ανάρτηση στο διαδίκτυο που μίλαγε γι' αυτό ακριβώς. Τελείως τυχαία. Και θεωρώ σημαντικό να την αναδημοσιεύσω. Να τη διαβάσουν και άλλοι και να προβληματιστούν. Και να ανακαλύψουν ίσως λίγο καλύτερα τον εαυτό τους. Όπως κι εγώ σήμερα το πρωί. Με το κλικ που έκανε στο μυαλό μου η αραπίνα κουκλίτσα της Πένυ...

Παράθεση :

http://www.alfavita.gr/typos/t31_3_10_0216.php

Αντιρατσιστικά παιχνίδια...

Της ΝΤΑΝΙ ΒΕΡΓΟΥ

Η Μπάρμπι σήμερα είναι Αφροαμερικανίδα. Στην εποχή του Ομπάμα και της Οπρα έρχονται τρία νέα εν δυνάμει είδωλα αμερικανικής καταγωγής, που μπορεί να βοηθήσουν μακροχρόνια στον μεγάλο αγώνα για την ισότητα των φύλων και τη φυλετική ποικιλομορφία. Τα ονόματά τους; Γκρέις, Κάρα και Τρισέλ.

«Οι μετανάστες είναι εκείνοι που αγοράζουν περισσότερο τις κούκλες αυτές», λέει ο πρόεδρος του Συνδέσμου Παιχνιδιών, Γιώργος Μουστάκας «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανοχή στους μετανάστες. Μόνο πρόσφατα εισήχθη γραμμή κοινωνικής ένταξής τους. Ετσι είναι πολυτέλεια να ζητήσεις να φτιαχτούν παιχνίδια στα μέτρα των παιδιών των μεταναστών, με τα χαρακτηριστικά τους ή τα χρώματά τους». Τα λόγια είναι του Αχμέτ Μοάβια, εκπροσώπου του Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών.

«Το θέμα δεν είναι αν η Μπάρμπι είναι μαύρη, κίτρινη ή κόκκινη ή όποιο άλλο χρώμα. Είναι, όλα τα παιχνίδια να ταιριάζουν σε όλα τα παιδιά. Και κάθε παιδί πρέπει να μπορεί να βρίσκει το παιχνίδι εκείνο που έχει ανάγκη», λέει στην «Ε» ο Δημήτρης Αναγνωστόπουλος, παιδοψυχίατρος, λέκτορας Παιδοψυχιατρικής στην Ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών.

«Ολα τα παιδιά, ανεξαρτήτως καταγωγής, έχουν την ίδια ανάγκη για παιχνίδι. Δεν είναι πολυτέλεια το παιχνίδι για τα παιδιά των μεταναστών. Οπωσδήποτε έχουν άλλα σοβαρά προβλήματα, αλλά και το παιχνίδι είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα: διαμορφώνει την προσωπικότητα, βοηθά στην ανάπτυξη της παιδικής ηλικίας κ.ο.κ.», προσθέτει.

«Είναι ακραία και θλιβερή η άποψη ότι τα παιδιά αυτά έχουν ανάγκη μόνο από τροφή και ρούχα. Οση ανάγκη έχουν από αυτά, έχουν και για παιχνίδι. Το παιχνίδι είναι βασικό συστατικό της παιδικής ηλικίας. Είναι η πνευματική τροφή του αυριανού ανθρώπου. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι για όλα τα παιδιά, είναι να τα αφήσουμε να παίζουν. Και παιχνίδι δεν είναι μόνο το αγοραστό, παιχνίδι γίνεται και στο σχολείο, στη γειτονιά, παιχνίδι είναι και ο αθλητισμός», τονίζει ο Δ. Αναγνωστόπουλος.

Η εταιρία κατασκευής των Μπάρμπι κυκλοφόρησε αυτό τον μήνα μία νέα σειρά Αφροαμερικάνες κούκλες. Τις πρώτες Αφροαμερικανές Μπάρμπι, που δεν έχουν μόνο το όνομα αλλά και τη χάρη. Κούκλες με πιο γεμάτα χείλη, πλατύτερη μύτη και πιο έντονα ζυγωματικά -που απέχουν πολύ από την Κρίστι, τη μαύρη φίλη της Μπάρμπι που έκανε το ντεμπούτο της τη δεκαετία του '60 και ουσιαστικά ήταν μία λευκή κούκλα βαμμένη σοκολατί.

Σε μια χώρα εξ αρχής πολυπολιτισμική, όπως είναι οι ΗΠΑ, μια τέτοια κίνηση θα αναμενόταν να έχει γίνει πολλά χρόνια πριν. Χρειάστηκε ωστόσο να εκλεγεί πρόεδρος της Αφροαμερικανός.

«Στην Ελλάδα, η έννοια της πολυπολιτισμικότητας είναι άγνωστη. Αισιοδοξούμε ότι τώρα θα αρχίσουμε να τη μαθαίνουμε. Οι μετανάστες γονείς πάλευαν για ένα πιστοποιητικό γέννησης. Από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζεις ως πολιτεία τα παιδιά αυτά, πώς θα τους δώσεις και παιχνίδια που φέρουν τα χαρακτηριστικά και την κουλτούρα τους;», λέει ο Μοαβία.

Στη χώρα μας «πολλά χρόνια, κυβερνήσεις αρνούνταν επίμονα οποιαδήποτε κοινωνική ένταξη, παρά τα υπομνήματα δεκάδων οργανώσεων για τα δικαιώματα των μεταναστών και των παιδιών τους που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα. Δεν έχει κλείσει μήνα η υπογραφή του νομοσχεδίου για την παροχή ιθαγένειας σε ορισμένες κατηγορίες μεταναστών και για τη συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές», προσθέτει.

«Η αλήθεια είναι ότι δεν πωλούνται πολύ οι κούκλες άλλων εθνικών προελεύσεων», λέει στην «Ε» ο πρόεδρος του Συνδέσμου Παιχνιδιών, Γιώργος Μουστάκας. «Οπωσδήποτε όμως υπάρχουν στα καταστήματα παιχνιδιών. Ο αριθμός που παραγγέλνουμε δεν είναι μεγάλος, αφού δεν φεύγουν από τα ράφια. Οι μετανάστες είναι εκείνοι που αγοράζουν περισσότερο τις κούκλες αυτές με τα χαρακτηριστικά των Ασιατών, Αφροαμερικανών κ.ά.».

Η γραμμή «So In Style», που κλυκλοφόρησε τον τελευταίο μήνα, παρουσιάζει τις Γκρέις, Κάρα και Τρισέλ, κάθε μία από τις οποίες έχει δικό της στιλ και ενδιαφέροντα και μία μικρή αδερφή να φροντίσει: την Κόρτνι, την Τζανέσα και την Κιάνα αντίστοιχα. Οι κούκλες έχουν διάφορες αποχρώσεις δέρματος - καφέ, σοκολατί, καραμέλα, ενώ η Τρισέλ και η Κιάνα έχουν πιο σγουρά μαλλιά.

Η σχεδιάστρια των Μπάρμπι, Στέισι Μακ Μπράιντ - Ιρμπι, που είναι Αφροαμερικίδα και μητέρα μιας 6χρονης, στην παρουσίαση της νέας σειράς είπε ότι ήθελε να δημιουργήσει κούκλες για τις νεαρές Αφροαμερικίδες, οι οποίες τους μοιάζουν και θα είναι έμπνευση γι' αυτές. «Ηθελα να φτιάξω κούκλες με τις οποίες να μπορούν να ταυτιστούν. Θέλω να δουν τους εαυτούς τους στις κούκλες αυτές και να τους πώ ότι το μαύρο είναι όμορφο, δυναμικό, έχει ενδιαφέροντα και καταξιώνεται».

Η σειρά, λέει η Μπράιντ - Ιρμπι, θα επεκταθεί του χρόνου με νέα ρούχα και κούκλες: την Τσάντρα και τη μικρή της αδερφή Ζαχάρα και τον Ντάρεν και τον μικρό του αδερφό.

Παίζουν περισσότερο

Μπορεί τα παιδιά των μεταναστών να μην έχουν στη διάθεσή τους πολλές κούκλες με τα χαρακτηριστικά τους, ωστόσο οι συνθήκες μετανάστευσης στη χώρα μας είναι τέτοιες που δίνουν στα παιδιά αυτά περισσότερο χρόνο από τα Ελληνόπουλα στο οργανωμένο παιχνίδι, και άρα στην κοινωνική συναναστροφή. «Για τα παιδιά αυτά το παιχνίδι είναι και μία διέξοδος. Τα δικά μας παιδιά δεν έχουν ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή τους. Φορτώνουμε τα προγράμματα τους κι έτσι δεν τους αφήνουμε πρόσβαση στον ελεύθερο χρόνο», λέει ο Δ. Αναγνωστόπουλος και προσθέτει:

«Η κουλτούρα των μεταναστών στη χώρα μας και οι αντικειμενικές δυνατότητες που έχουν, δίνουν στα παιδιά τους το πλεονέκτημα του περίσσιου χρόνου για παιχνίδι. Κι αυτό ως αποτέλεσμα έχει τα παιδιά των μεταναστών να είναι υγιή. Η παγιωμένη αντίληψη ότι τα παιδιά των μεταναστών συγκριτικά με των Ελλήνων κουβαλούν μεγαλύτερη ψυχοπαθολογία είναι ψευδής. Παρατηρούμε κοινωνικά προβλήματα στα παιδιά αυτά, μεγαλύτερη ανάγκη για κοινωνική φροντίδα αλλά όχι παθολογία». *

Σαφώς και δεν αρκεί μια ανάγνωση των παραπάνω για να καταλάβει ο άνθρωπος τι του συμβαίνει. Και είναι χαρακτηριστικό το επόμενο άρθρο. Γραμμένο προφανώς από κάποιον που είχε ήδη διαβάσει το άρθρο της Ντάνι Βέργου στην Ελευθεροτυπία. Γιατί σ' αυτό τουλάχιστον αναφέρεται και εκφράζει διαφωνίες με τις απόψεις του:

Παράθεση :

http://www.ellinikanea.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=1378:

Καιρό είχαμε να ανακαλύψουμε τον ρατσισμό. Και να που τελικά τον βρήκαμε. Είχε κρυφτεί ο μπαγάσας… μέσα στις κούκλες Barbie! Σύμφωνα με είδηση που διαβάσαμε στην Ελευθεροτυπία: «Η εταιρία κατασκευής των Μπάρμπι κυκλοφόρησε αυτό τον μήνα μία νέα σειρά Αφροαμερικάνες κούκλες. Η σχεδιάστρια των Μπάρμπι, Στέισι Μακ Μπράιντ - Ιρμπι, που είναι Αφροαμερικίδα και μητέρα μιας 6χρονης, στην παρουσίαση της νέας σειράς είπε ότι ήθελε να δημιουργήσει κούκλες για τις νεαρές Αφροαμερικίδες, οι οποίες τους μοιάζουν και θα είναι έμπνευση γι' αυτές: “Ήθελα να φτιάξω κούκλες με τις οποίες να μπορούν να ταυτιστούν. Θέλω να δουν τους εαυτούς τους στις κούκλες αυτές και να τους πω ότι το μαύρο είναι όμορφο, δυναμικό, έχει ενδιαφέροντα και καταξιώνεται”»

Σχόλιο δικό μας: Φαντάζεστε τι θα γινόταν, αν η παραπάνω υπογραμμισμένη φράση “άλλαζε χρώμα” και γινόταν «το λευκό είναι όμορφο, δυναμικό, έχει ενδιαφέροντα και καταξιώνεται»; Τέλος πάντων.

Όμως το εν λόγω άρθρο της «Ε», δεν ήταν ενημερωτικής φύσεως. Ήταν απλώς μια «πάσα» προκειμένου να ανακαλυφθεί ο «ρατσισμός» των Ελλήνων (ποιών άλλων; ). Μετά από μια σύντομη ανασκόπηση της ιστορίας των «έγχρωμων» Barbie, τον λόγο παίρνει ο Αχμέτ Μοάβια, εκπρόσωπος του “Ελληνικού Φόρουμ Μεταναστών”: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ανοχή στους μετανάστες. Μόνο πρόσφατα εισήχθη γραμμή κοινωνικής ένταξής τους. Έτσι είναι πολυτέλεια να ζητήσεις να φτιαχτούν παιχνίδια στα μέτρα των παιδιών των μεταναστών, με τα χαρακτηριστικά τους ή τα χρώματά τους». Καλόμαθαν οι λαθρομετανάστες, από τις παροχές που τους παρέχουν τα κοροΐδα οι «ιθαγενείς» (δωρεάν παιδεία, δωρεάν περίθαλψη, κ.α.) και στο τέλος θα μας ζητήσουν και… δωρεάν αφροαμερικάνες Barbie για τα παιδιά τους ! Να τις πληρώσουν και αυτές οι «παλιό-Έλληνες»!

Και (πάντα με αφορμή… την Barbie!) η επίθεση κατά των Ελλήνων, συνεχίζεται ακάθεκτα, από τον Μοαβία: «Στην Ελλάδα, η έννοια της πολυπολιτισμικότητας είναι άγνωστη. Αισιοδοξούμε ότι τώρα θα αρχίσουμε να τη μαθαίνουμε. Οι μετανάστες γονείς πάλευαν για ένα πιστοποιητικό γέννησης. Από τη στιγμή που δεν αναγνωρίζεις ως πολιτεία τα παιδιά αυτά, πώς θα τους δώσεις και παιχνίδια που φέρουν τα χαρακτηριστικά και την κουλτούρα τους; Πολλά χρόνια, κυβερνήσεις αρνούνταν επίμονα οποιαδήποτε κοινωνική ένταξη, παρά τα υπομνήματα δεκάδων οργανώσεων για τα δικαιώματα των μεταναστών και των παιδιών τους που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα».

Τώρα, για πια «κοινωνική ένταξη» μιλάμε, ανθρώπων που ξυπνάνε και κοιμούνται, με μόνη σκέψη το ως θα χύσουν χολή κατά των «ρατσιστών Ελλήνων», αυτό είναι άλλο θέμα.

Από καθαρά οικονομικής πλευράς πάντως, το θέμα των «μειονοτικών» Barbie, παρουσιάζει ομολογουμένως ενδιαφέρον.

Κατά πρώτον, θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για τη δημιουργία μια ακόμα ΜΚΟ και να ροκανιστούν μπόλικα χρήματα των φορολογούμενων, από τα «τζιμάνια του αντιρατσισμού». Ήδη βρήκαμε και το όνομα της οργάνωσης: «Μια Μπάρμπι, για κάθε Πάκι». Στόχος της οργάνωσης θα είναι να αγοράζει (αγρίως υπερτιμημένες, εννοείται) κούκλες Μπάρμπι (με μουσουλμανικά στοιχεία/χαρακτηριστικά) και να τις προσφέρει δωρεάν σε λαθρομετανάστες. Καλό το σενάριο, γιατί έχει απ’ όλα. Λίγο αντιρατσισμό, λίγη φιλανθρωπία, λίγο παιδικό χαμόγελο. Έλα όμως που εμπορικά «πάσχει». Γιατί μαζί με τη «δυτική» ξανθιά Μπάρμπι, μπορείς να πουλήσεις και ένα κάρο αξεσουάρ: Κομμωτήρια, αυτοκίνητα, ρούχα, τσάντες, γόβες, κότερα. Χρυσορυχείο, λέμε. Με την Ταλιμπάν-Μπάρμπι όμως, τι αξεσουάρ να πουλήσεις; Άντε στην καλύτερη, εκτός από τη μαύρη μπούρκα (που έρχεται δωρεάν μαζί με την κούκλα), να μπορείς να αγοράσεις και την γκρι-σκούρα μπούρκα. Τέρμα, ως εδώ. Μας τελείωσε το franchise! «Βάλτος» οι πωλήσεις.

Με μια ρεαλιστικότερη προσέγγιση όμως, το θέμα αποκτά την απαιτούμενη διάσταση στην κερδοφορία. Και εξηγούμαστε: Ως γνωστόν, στις μουσουλμανικές χώρες, οι γυναίκες (που θεωρούνται «αντικείμενα») δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν δημόσια χωρίς τον άντρα τους. Που κολλάει αυτό; Θες κύριε να αγοράσεις τη μουσουλμάνα Μπάρμπι; Θα πάρεις με το ζόρι και δεύτερη κούκλα, τον Οσάμα-Οσάμα (κάτι αντίστοιχο με τον Τζων-Τζων). Θες να πάρεις την Μπάρμπι έξω από το κατάστημα παιχνιδιών ; Θα την συνοδέψεις, αλλιώς δε βγαίνει. Όλα-και-όλα, είπαμε ότι ο αντιρατσισμός κοστίζει στο πορτοφόλι. Εξάλλου, τι ψυχή έχουν τα λίγα πρόσθετα χρήματα που θα καταβάλει κάποιος για να πάρει και το «ταίρι» της Πάκι-Μπάρμπι, μπροστά στο απόλυτο συναίσθημα του «σεβασμό προς τη διαφορετικότητα»;

Για να είναι δε ρεαλιστικότερος ο τρόπος διάθεσης της νέας κούκλας, οι Πάκι-Μπάρμπι, ποτέ δε θα «μπλέκουν» μαζί με τις «άθεες και ξετσίπωτες δυτικές» Μπάρμπι (αυτές με τις κολασμένες μίνι φούστες). Οι Πάκι-Μπάρμπι, θα είναι απομονωμένες σε δικό τους «γκετοποιημένο» ράφι, ακριβώς όπως κάνουν και οι μουσουλμάνοι που έρχονται στην Ευρώπη. Για πρόσθετη ρεαλιστική διασκέδαση, μπορείτε να αγοράσετε και το «σετ λιθοβολισμού» για όσες Μπάρμπι παρεκτρέπονται από το δρόμο που ορίζει το Κοράνι. Το σετ περιλαμβάνει έναν φανατικό μουλά που αφορίζει και αρκετές πέτρες (το αφηνιασμένο πλήθος, πωλείται ξεχωριστά). Επίσης διατίθεται και το «σετ εκδίκησης νύφης». Αυτό περιλαμβάνει ένα (ψεύτικο) μπουκάλι με οξύ, ένα καμμένο γυναικείο πρόσωπο (κολλιέται πάνω από το κανονικό) και έναν μαινόμενο Ταλιμπάν σύζυγο.

Το καλύτερο όλων, σας το αφήσαμε για το τέλος: Αγοράσατε μια Πάκι-Μπάρμπι ; Βρείτε άλλα δύο παιδία που αγόρασαν και αυτά και σχηματίστε τη δική σας «μειονότητα» στη γειτονιά. Από εκεί και πέρα, μόνο η φαντασία σας, είναι το όριο: Εμποδίστε τα παιδιά που έχουν «λευκές» Μπάρμπι, να περνάνε από τη «γειτονιά σας». Κατηγορήστε τους ως «ξενόφοβους» και αναγκάστε τους να σας δίνουν διάφορα πράγματα δωρεάν. Αν αντισταθούν, κάντε μια «εκδήλωση διαμαρτυρίας» και σπάστε τους τα σχετικά παιχνίδια (καταστήματα της Μπάρμπι, αυτοκίνητα της Μπάρμπι, κλπ). Αυτή είναι σωστή πολύ-πολιτισμική αγωγή, από την τρυφερή ηλικία του παιδιού. Τελικά… έχει πλάκα να ψάχνεις το ρατσισμό. Ακόμα και στις Barbie!

Να σχολιάσει κανείς; Τι να σχολιάσει; Μόνο να προβληματιστεί. Και ιδιαίτερα όσοι ασχολούνται με την αγωγή.

Όσο για μένα διαβάζοντας αυτό το κείμενο πάλι με τον εαυτό μου τα έβαλα. Που δεν μπορώ με τίποτα να δω σίριαλ τούρκικο στην τηλεόραση. Σαν υστερικό κάνω. Αρπάζω αμέσως το τηλεκοντρόλ και αλλάζω κανάλι.

Νηπιαγωγείο πήγαινα ακόμη όταν μου έβαλαν να λέω μια ατάκα στη γιορτή της 25ης: "Και θα σκοτώνω Τούρκους"... Ο κόσμος από κάτω χαμπάρι δεν πήρε τι γινόταν στην ψυχή ενός πεντάχρονου εκείνη την ώρα. Μόνο γέλασε που έφαγα το ρο κι ακούστηκε "Και θα σκοτώνω Τούκους!". Τι τα θες και τι τα γυρεύεις; Η ζημιά έγινε. Και συμπληρώθηκε και στα επόμενα χρόνια. Τώρα πια δε νομίζω να διορθώνεται. Έστω και αν στο μεταξύ γνώρισα το Ναζίμ Χικμέτ και την Ντουιγκού Ασένα. Λίγο μόνο μαλάκωσε η ψυχή μου και δεν τους βάζω όλους τους Τούρκους στο ίδιο σακί.

Πάλι καλά. Γιατί, ίσως επειδή το έχει η μοίρα μου, και στο καινούριο σπίτι βρέθηκα να έχω στο αποπάνω διαμέρισμα ένα ζευγάρι με τη γυναίκα ελληνίδα και τον άντρα ... τούρκο! Τουλάχιστον ο συγκάτοικος αυτός δεν κινδυνεύει από μένα. Ούτε κι εγώ από τις αντιλήψεις μου...