Ναι. Είναι τόσο άδεια η ψυχή μου. Και ούτε νόημα έχει να το κρύβω. Και ούτε αντέχω την τεράστια γύμνια.
Το η πόλις θα σ' ακολουθεί. Η μουσική μου. Κι ούτε κλαράκι στο γκρεμό ούτε και φυλλαράκι.
Όλα τα βάθρα γκρεμίστηκαν. Και το νόημα έχει χάσει ακόμη και το λόγο να υπάρχει στο λεξικό.
Ιμαρέτ. Πίεσα τον εαυτό μου να το διαβάσει. Το Ιμαρέτ. Κι άδειασα, στράγγιξα τελείως. Γιατί δεν είναι μόνο το σήμερα. Ίδιο ολόιδιο το κενό και χθες. Και πουθενά μια αχτίδα φως.
Μια κακοστημένη πλεκτάνη που το λένε ζωή. Και ζωή δεν είναι.
Κι ο κάθε Καραπάνος να μας κατσικώνεται στο σβέρκο. Με σουλτάνο ή με βασιλέα.
Και δεν μπορώ σου λέω να βλέπω ειδήσεις. Δεν μπορώ να βλέπω τι γίνεται στην Αίγυπτο. Πονάει αφόρητα η ψυχή μου με όσα γίνονται στην Αίγυπτο. Και τυχαίο δεν είναι που διάλεξε τώρα να αδειάσει τελείως. Είναι που δεν αντέχει άλλο τον πόνο.
Μη μου ξαναπείς για συσκέψεις. Μη μου ξαναπείς για απεργίες.
Εμένα να με ξαναφωνάξετε τη μέρα που θα πάρετε επιτέλους την απόφαση. Να το γκρεμίσετε από τις ρίζες του του κακό. Και όλους τους κακούς μαζί του. Στα Τάρταρα. Μόνο τότε.
Καληνύχτα σας...