Και ο Λιαντίνης υπήρξε μετανάστης αλλά και απόγονος μεταναστών...

Εδώ και αρκετούς μήνες ζω πλέον μόνιμα στην Ηγουμενίτσα. Άφησα πίσω μου την Αθήνα και τα σαράντα χρόνια στο τσιμέντο και γύρισα στον τόπο μου. Οι λόγοι πολλοί. Ανάμεσά τους και όσα η μελέτη της φιλοσοφίας του Δημήτρη Λιαντίνη μου χάρισε. Και ο αβάσταχτος πόνος για την ερήμωση της ιδιαίτερης πατρίδας μου και που η γνώση τον έκανε ανυπόφορο. Ώσπου ήρθε η άγια στιγμή να φορτώσω τα "συμπράγκαλα" στο φορτηγό και να φτάσω και πάλι εδώ. Κλείνοντας έναν κύκλο ζωής, που έδωσε όσα είχε να δώσει, και συνεχίζοντας εκείνον που διέκοψα στα 13 μου χρόνια.

Οι αλλαγές, τέσσερις δεκαετίες μετά, ήταν τεράστιες. Οι αλλαγές του τρόπου ζωής στην Ηγουμενίτσα. Καμία σχέση με το χτες και όσα θυμόμουν. Και πολύ βαθύτερες από εκείνες που έβλεπα περαστική για διακοπές τα καλοκαίρια. Η μεγαλύτερη η παρουσία εκατοντάδων μεταναστών. Που οι πολλοί τους λένε και λαθρομετανάστες. Είτε από άγνοια είτε και από αδιαφορία.

Τι θα πει λαθρομετανάστης; Πρόσωπο που μετακινείται και εγκαθίσταται σε χώρα άλλη από αυτήν της καταγωγής του, χωρίς να πληροί τους απαραίτητους όρους ή χωρίς να έχει περάσει από τις νόμιμες διαδικασίες... Αυτό τουλάχιστον σημειώνει στο λήμμα "λαθρομετανάστης" ο Μπαμπινιώτης.

Πρώτο συνθετικό της λέξης το "λάθρα", ετυμολογούμενο από το λαθείν, αόριστο β του ρήματος λανθάνω. Πόσο όμως είναι λάθος η μετανάστευση αυτών των ανθρώπων; Και λάθος ποιου ή ποιων; Δικό τους λάθος; Των ίδιων των μεταναστών; Και θύτες δηλαδή και θύματα;

Ως κάτοικος Ηγουμενίτσας θα είχα κάθε λόγο να τα βάλω με τους (λαθρο)μετανάστες. Ως άνθρωπος όμως, ως ελληνίδα και ως μαθήτρια του Λιαντίνη θα ήμουν εντελώς απαράδεκτη να κάνω τέτοιο λάθος. Και θα ξεκινήσω την ιστορία από πολύ παλιά. Και όπως μου την είπαν στο χωριό του Δημήτρη Λιαντίνη, τη Λιαντίνα Λακωνίας, και όπως την ερεύνησα και την έμαθα στην πορεία.

Είναι γνωστό πως η οικογένεια του Δημήτρη Λιαντίνη είχε το επώνυμο Νικολακάκος. Και σε μια πρώτη ανάγνωση η κατάληξη ταιριάζει απόλυτα με τον τόπο, καθώς αφθονούν εκεί κάτω τα επώνυμα σε - άκος. Όμως η καταγωγή της οικογένειας του Δημήτρη Λιαντίνη δεν είναι από τα μέρη της Σπάρτης. Κι ας μη γράφτηκε αυτό στο πολυδιαφημισμένο βιβλίο για τη ζωή του Λιαντίνη. Ένα βιβλίο που προτίμησε να ασχοληθεί περισσότερο με άλλα πρόσωπα παρά με τον ίδιο το Λιαντίνη...

Η καταγωγή τους ήταν από το Σούλι. Από την Ήπειρο. Κι ας χαλάει έτσι το τουρλού για τον Ταΰγετο και τις φιέστες που οργανώνονται εκεί κάτω, με προσκυνήματα σε σπηλιές και παϊδάκια σε ταβερνάκια. Η οικογένεια από το Σούλι κατέβηκε στο Μοριά, και δεν έχει κανείς παρά να ρωτήσει τα μέλη της που ζουν στη Λιαντίνα. Και σίγουρα δεν ήταν οι μόνοι Σουλιώτες που εγκατέλειψαν το Σούλι και μετανάστευσαν σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Κάποια μάλιστα μέλη της οικογένειας κράτησαν και επώνυμο που θυμίζει το Σούλι, όπως μου είπε τότε που επισκέφθηκα τη Λιαντίνα ο αδερφός του Δημήτρη Λιαντίνη, ο κ. Γιώργος Νικολακάκος.

Αξίζει όμως να δούμε και μια ακόμη λεπτομέρεια που δε δημοσιεύτηκε σε βιβλία. Σχετική με την οικογένεια της μητέρας του Δημήτρη Λιαντίνη. Την πατρική οικογένεια της κυρα - Πολυτίμης. Και αφορά τον ίδιο τον παππού του Λιαντίνη και όχι κάποιο μακρινό πρόγονο.

Μικρό κορίτσι ήταν η κυρα - Πολυτίμη όταν ο πατέρας της εξαφανίστηκε από το χωριό τους. Αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του, και γιαγιά του Λιαντίνη, και αρκετά παιδιά. Επί δεκαετίες χάθηκαν τα ίχνη του ώσπου φίλοι της οικογένειας ενημέρωσαν του οικείους του εξαφανισθέντος πως βρίσκεται μετανάστης στην Αμερική!

Στα στερνά του, γέροντας πια, ο παππούς του Λιαντίνη γύρισε στο χωριό του. Δίχως μία στην τσέπη του. Κι όταν πια τα παιδιά του είχαν μεγαλώσει και δημιουργήσει δικές τους οικογένειες. Μάλιστα η στιχομυθία που τότε διαδραματίστηκε ανάμεσα στον ξενιτεμένο που γύρισε και στη γερόντισσα επίσης γυναίκα του, αναβίωσε κατά περίεργο τρόπο σε μια επιστολή που έγραψε ο Δημήτρης Λιαντίνης λίγο πριν εξαφανιστεί και ο ίδιος. Ο Λιαντίνης βρίσκεται σε ένα οικόπεδο που έχει στη Κηφισιά και βάζει φωτιά να το καθαρίσει. Κι ας αφήσουμε τον ίδιο το Λιαντίνη να διηγηθεί το επεισόδιο:

Παράθεση :

Έφτασε, στα τελειώματα, ένα γεροντάκι ανάπηρο και παρακαλούσε να σώσω λίγα ξύλα για το φώκο του. – Ρε παπού! του λέω, τώρα που καήκανε μού ‘ρχεσαι. Τι να σε κάμω. Εμάζεψα με την τζουγκράνα και του κουβάλησα έξω όσα μισοκαμμένα δαυλιά μπόρεσα. Καθώς τα σήκωνα χειρόβολα ένα μού ΄καψε το χιτώνιο το γαλάζιο. Κάνω έτσι, και κάπνιζα σα μελίσσι. Το ΄σβησα βρίζοντας. Μια τρύπα τρεις πόντους. Στο στήθος. Ως το πουκάμισο μου χύθηκε. Έτσι επλήρωσα και το τίμημα για το έργο να σου παστρέψω τον κήπο, που λέει ο λαός.

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_14.html

Αυτό το "τι να σε κάμω" ήταν και η ατάκα της γιαγιάς. Στον παππού του Λιαντίνη. "Τώρα που ήρθες, τι να σε κάμω!" Μ' αυτή τη φράση τον υποδέχτηκε όταν εκείνος βρήκε το δρόμο του γυρισμού από τα ξένα...

Λίγο καιρό μετά που γύρισε ο παππούς στο χωριό, έφυγαν τα αδέρφια του Λιαντίνη για την Αμερική. Μετανάστες κι αυτά. Όπως και πολλοί άλλοι από τον τόπο τους αλλά και από την Ελλάδα ολάκερη στα δύσκολα αυτά για την πατρίδα μας χρόνια. Αλλά και ο ίδιος ο Λιαντίνης, σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες του ιδίου, είχε εκφράσει την επιθυμία να βρεθεί εκεί μετανάστης. Η Ελλάδα, έγραφε, δεν τον χωρούσε. Και έλπιζε στον Καναδά περισσσότερο. Μάλιστα συμβουλεύει τον αδερφό του να μεταπηδήσει στην Αμερική και αν του παρουσιαστεί η ευκαιρία να μην την αφήσει να πάει χαμένη.

Από τον αδερφό του αυτό ο Λιαντίνης θα ζητήσει και οικονομική βοήθεια στα χρόνια που σπουδάζει. Και με τα χρήματα του μετανάστη δίδυμου αδερφού του θα καλύψει ανάγκες που δεν μπορούσε το δικό του βαλάντιο να αντιμετωπίσει.

Άλλες φορές πάλι ο ίδιος ο δίδυμος αδερφός θα του ταχυδρομήσει χρήματα από τα ξένα και ο Λιαντίνης θα τα γυρίσει πίσω, έχοντας μια ιδιαίτερη αξιοπρέπεια στο θέμα των χρημάτων και προφανώς βαθύτατη επίγνωση του πικρού ψωμιού της ξενιτιάς.

Τελικά και ο ίδιος ο Λιαντίνης θα φύγει μετανάστης αλλά για τη Γερμανία. Θέλει να μάθει τη γλώσσα. Αλλά εκτός από τα βιβλία φέρνει από τη Γερμανία και άλλα αγαθά, υλικά: Ένα αυτοκίνητο Ασκόνα και άλλα πράγματα οικειακού εξοπλισμού. Όπως ο κάθε μετανάστης. Και από άλλο ταξίδι στη Γερμανία θα φέρει αργότερα και το επόμενο αυτοκίνητο, την BMW, την ίδια που εγκατέλειψε κοντά στο ξενοδοχείο Διόσκουροι της Σπάρτης, την 1η Ιουνίου 1998, όταν εξαφανίστηκε...

Βεβαίως το οικονομικό ήταν το δευτερεύον στην περίπτωση του Λιαντίνη. Δεν έγινε μετανάστης για τα λεφτά, ένας ακόμη οικονομικός μετανάστης. Και όσοι έχουμε ασχοληθεί ιδιαίτερα με το έργο και τη ζωή του ξέρουμε πως το ταξίδι στη Γερμανία τον άλλαξε βαθιά ως άνθρωπο. Ο ίδιος θα το διαμηνύσει σε στενό του φίλο εκείνης της εποχής με το ποίημα του Σεφέρη "Ο γυρισμός του ξενιτεμένου".

Αλλά και πέρα απ' αυτό. Ποιος έχει διαβάσει τα βιβλία του Λιαντίνη και αγνοεί τη λατρεία του στον Οδυσσέα; Τι άλλο ήταν ο Οδυσσέας αν όχι ένας αρχαίος μετανάστης; Που γύριζε από τόπο σε τόπο; Το ίδιο που κάνει η φυλή μας αιώνες τώρα και δίχως σταματημό. Ένας λαός μεταναστών οι έλληνες. Ποιος το αγνοεί και το παραβλέπει;

Και η δική μου οικογένεια το ίδιο. Παππούς μετανάστης, θείοι μετανάστες. Και συγγενείς που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ξένα. Και από το σόι του πατέρα μου και από το σόι της μάνας μου.

Τώρα βλέπω στην πόλη που ζω, στην Ηγουμενίτσα, εκατοντάδες μετανάστες να καρτερούν καράβι να φύγουν. Κάποιοι τους λένε λαθρομετανάστες. Γιατί δε θέλουν να νοιαστούν ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και πώς βρέθηκαν εδώ. Γιατί τους αρέσει να ξεχνούν πως και οι δικοί μας πολλές φορές αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν χωρίς νόμιμα χαρτιά στα χέρια.

Όταν όμως ξέρεις ποιος είσαι, ποια είναι και η δική σου φυλή, στα πρόσωπα αυτών των δυστυχισμένων αναγνωρίζεις πρόσωπα οικεία. Και τη δική σου ιστορία διαβάζεις στις δικές τους προσωπικές ιστορίες.

Και ξέρεις, πρέπει να ξέρεις, πως για να φτάσουν εδώ αυτοί οι φουκαράδες προηγήθηκε η καταστροφή της χώρας τους από τις μεγάλες και δυνατές χώρες της γης. Βλέπε Αφγανιστάν... Βλέπε Ιράκ. Βλέπε Σομαλία. Και βλέπε και το σήμερα. Με τη Λιβύη να φλέγεται.

Αν ήταν εδώ ο Λιαντίνης ποια θέση θαρρείτε θα έπαιρνε στο θέμα των μεταναστών; Και των νόμιμων και των λαθραίων όπως θέλουν κάποιοι να τους λένε...

Θα ζήταγε από την πολιτεία να προστατεύσει την υπόστασή της και την απέλαση όλων των (λαθρο)μεταναστών; Με τη δικαιολογία πως είναι ευλογία να πεθαίνεις στον τόπο σου; Μιλώντας - και το υπογραμμίζω αυτό - για ανθρώπους που οι περισσότεροι είναι αμούστακα παιδιά;

Ποιος ανθρωπισμός είναι αυτός και που εγώ αδυνατώ να τον καταλάβω να μιλάς για θάνατο νέων παιδιών; Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει ένα τέτοιο σχόλιο πάρεξ να γυρίσουν οι μετανάστες στις πατρίδες τους και ας πεθάνουν;

Συνάδει τέτοια θέση και με τη ζωή του Λιαντίνη και με τη φιλοσοφία του; Αυτή τη φιλοσοφία που μας δίδαξε πως πάνω απ' όλα είναι ο άνθρωπος;

Και συνάδει με το βαθύτερο νόημα της τελευταίας του πράξης; Της διαμαρτύρησής του για το έγκλημα σε βάρος της νέας γενιάς;

Ή μήπως συνάδει να γράφεις τέτοιες απαράδεκτες κουβέντες με ομπρέλα του χώρου σου το όνομα του Λιαντίνη;

Το διάβασα χτες τυχαία. Και φρίκαρα. Μια ακόμη προσβολή της μνήμης του Λιαντίνη. Και σπίλωση ασυγχώρετη του ονόματός του. Από εκείνους που έχουν κάμει το όνομά του σημαία στα ψεύδη τους και σάλπιγγα στις πομπές τους. Φράση δική του, του Λιαντίνη, από τη Γκέμμα... σελίδα 189. Κείμενο γραμμένο για την περίπτωση του Χριστού και των χριστιανών που ταιριάζει γάντι σε όσα ακολούθησαν την εξαφάνιση του Λιαντίνη και τα καμώματα των λιαντινόπληκτων.

Και από τη μία καταθέτουν ανερυθρίαστα τον φασισμό της σκέψης τους και από την άλλη παριστάνουν ότι ενδιαφέρονται να διαδοθεί ο Λιαντίνης εκτός συνόρων. Μεταφράζοντας τη διάλεξη για τη φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου στα αγγλικά. Να τη μεταφράσουν και στα πακιστανικά. Γιατί μπορεί να το ξεχνούν αλλά εκεί κάτω σώζονται ακόμη άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους ελλήνων. Η γνωστή πλέον σε όλους μας φυλή των Καλάσα.

Και για φαντάσου, τέτοιοι άνθρωποι, από τα μέρη που πέρασε ο Αλέξανδρος, και διέδωσε τον ελληνικό πολιτισμό, να έρχονται τώρα στη σημερινή Ελλάδα και να τους αντιμετωπίζουμε με το έξω όλοι οι (λαθρο)μετανάστες. Όταν εκεί εμείς ταξιδεύαμε την ελληνική λαλιά ήταν καλά. Και ακόμη καμαρώνουμε για το κατόρθωμα. Που ως πέρα στη Βακτριανή φτάσαμε την Ελλάδα.

Και ζωντανεύει ο λόγος του ποιητή. Του πονηρού του γέροντα της Αλεξάνδρειας. Ενός ακόμη έλληνα μετανάστη. Με τον περίγελο "Για Λακεδαιμονίους να μιλάμε τώρα;" Περίγελος σε βάρος όσων παριστάνουν πως από αγάπη για το Λιαντίνη και το έργο του χρησιμοποιούν ως προμετωπίδα το όνομά του. Όχι!

Αυτοί έχουν τόση σχέση με το Λιαντίνη όση ακριβώς και οι χριστιανοί με το Χριστό στη σελίδα 189 της Γκέμμας. Και η ηθική τους ουδεμία σχέση με την ελληνική ηθική. Είναι ο απόηχος των εβραίων και των φαρισαίων. Γιατί η Ελλάδα, η αληθινή Ελλάδα, υπήρξε η χώρα του ξένιου Δία. Και η χώρα που ο ξένος ήταν ιερός. Όχι η χώρα που αυτοί προσπαθούν τώρα να μας επιβάλουν. Παριστάνοντας μάλιστα πως ακολουθούν και τη φιλοσοφία του Λιαντίνη. Οι αχρείοι και οι ξεδιάντροποι.

Ξεχνώντας πως ο ίδιος ο Λιαντίνης υπήρξε μετανάστης. Και συγγενής και απόγονος μεταναστών.

Και ξεχνώντας κυρίως τούτο. Την αγάπη στον άνθρωπο. Την κύρια συνιστώσα του υπάρχειν Ελληνικός. Όπως μας δίδαξε στον πρόλογο των Ελληνικών του ο Λιαντίνης.

Θυμούνται μόνο να τον προσφωνούν δάσκαλο. Το Δημήτρη Λιαντίνη. Αυτοί που τίποτε δεν κατάφεραν να διδαχτούν. Και από τα βιβλία του Λιαντίνη. Και από τη ζωή του. Και από την τελευταία πράξη του.

Αυτοί που δε διστάζουν να εκμεταλλεύονται χρόνια τώρα το όνομα του Λιαντίνη. Προς ίδιον όφελος και προσωπικές τους σκοπιμότητες. Και τα βάζουν τώρα και με τους μετανάστες. Γιατί είναι λαθραίοι. Ήγουν παράνομοι. Η νομιμότητα τους μάρανε. Μα ξεχνούν τη βασική αρχή της δικαιοσύνης:


Κι αν είναι φταίχτες οι μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα καταδιωγμένοι και χωρίς χαρτιά, άλλο τόσο και περισσότερο είναι φταίχτες εκείνοι που κατασκηνώνουν σε ξένα οικόπεδα και ξένα ονόματα δίχως κανένα από το νόμο δικαίωμα προς τούτο. Και το νόμο της πολιτείας και τον άλλο νόμο, των ανθρώπων.

Μα είναι πραγματικά γελοίο. Αυτοί που καταπατούν το όνομα του Λιαντίνη και τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του να φωνασκούν έξω όλοι οι (λαθρο)μετανάστες.

Να βγουν πρώτα οι ίδιοι από την περιοχή που καταπάτησαν, να σταματήσουν τη λαθροβίωση σε βάρος του Λιαντίνη, και μετά θα έχουν δικαίωμα να αποκαλούν λαθραίους άλλους.

Και που στο κάτω κάτω το μόνο που κάνουν αυτοί οι λαθραίοι είναι το αυτονόητο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου. Το δικαίωμα της επιβίωσης. Το δικαίωμα στη ζωή! Φτάνοντας στο σημείο να επαναλάβουν αρχαία ελληνική συνήθεια. Την απεργία πείνας. Και επιλέγοντας το ελευθερία ή θάνατος. Το ύψιστο δόγμα της δικής μας φυλής. Κι εμείς, σ' αυτούς ειδικά τους ανθρώπους, τους απεργούς πείνας, τι βρήκαμε να πούμε;

Να φύγουν όλοι από την Ελλάδα. Γιατί είναι ευλογία να πεθάνουν στον τόπο τους!

Ντροπή και αίσχος. Και σε εκείνον που το έγραψε και σε όσους φοράνε παρωπίδες και τον υποστηρίζουν στο μακάβριο έργο του σε βάρος του Δημήτρη Λιαντίνη.

Στη συνέχεια των παραπάνω. Και της "ευλογίας" να πεθαίνεις στον τόπο σου...

Φαίνεται πως ο αμερικανισμός του God bless you κάνει θραύση στους νεοέλληνες γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που το διαβάζω και μάλιστα σε θέματα που αφορούν τους μετανάστες.

Την προηγούμενη ήταν σε κείμενο αθηναίας δημοσιογράφου που έχει βαλθεί να καθαρίσει την Ηγουμενίτσα από τους λαθρομετανάστες. Φτάνοντας και στο "διάγγελμα" πως θα είναι εύλογες οι ρατσιστικές αντιδράσεις των κατοίκων κατά των μεταναστών!

Ευτυχώς που ακόμη δεν της έχει κάνει τη χάρη ο λαός της πόλης μας. Μόνο κάποια μετρημένα στα δάχτυλα φασιστοειδή που βαδίζοντας στα χνάρια του Χίτλερ πετάνε σπυράκια κάθε φορά που βλέπουν ξένο μπροστά τους. Οι υπόλοιποι κάτοικοι Ηγουμενίτσας, η συντριπτική πλειοψηφία, κι ας υποφέρουν από την παρουσία τόσων εκατοντάδων άστεγων και πεινασμένων ανθρώπων, εξακολουθούν να δείχνουν το ανθρώπινο πρόσωπό τους προς τους μετανάστες. Γιατί και οι περισσότεροι κάτοικοι Ηγουμενίτσας έχουν βιώσει τι σημαίνει μετανάστης στο πετσί τους.

Μετανάστρια 28 χρόνια στη Γερμανία και η σπιτονοικοκυρά μου. Με τον ιδρώτα της ξενιτιάς έχτισαν με τον άντρα της και το σπίτι που μένω τώρα. Μετανάστρια και η Κωνσταντίνα που μένει απέναντι. 40 χρόνια στη Γερμανία, μου έλεγε τις προάλλες. Παιδί μεταναστών και ο τεχνίτης που μου τοποθέτησε την κεραία της τηλεόρασης. Και στη Γερμανία εξακολουθεί να ζει η μικρή κόρη της σπιτονοικοκυράς μου. Κι ας θέλει όσο τίποτε να γυρίσει στον τόπο της. Δουλειά όμως πού θα βρει εδώ; Πώς θα ζήσει τα παιδιά της;

Μετανάστες και αρκετοί από τους γονείς των μαθητών μου. Μια οικογένεια μάλιστα έφυγε πάλι το φθινόπωρο για έξω. Για να επιβιώσουν. Αφού εδώ ο τόπος μαστίζεται από την ανέχεια.

Αυτά όμως δεν μπορεί να τα καταλάβει ο αθηναίος. Κι ας είναι και ο ίδιος μετανάστης στην Αθήνα. Ενοχλείται από την παρουσία άλλων μεταναστών. Και απαιτεί να φύγουν όλοι. Να του αδειάσουν τη γωνιά. Να μπορεί ο ίδιος να ζει καλά. Γιατί ο άλλος ξένος αποτελεί απειλή για τα δικά του κεκτημένα. Και φτάνει μάλιστα στο σημείο να καλύπτει την ξενοφοβία και το ρατσισμό του με ευλογίες για θανάτους στην πατρίδα!

Πολύ ευλογητός έπεσε βρε παιδιά! Και μύρισε λιβάνι. Γιατί τέτοιες ευλογίες εκεί έχουν τις ρίζες τους και όχι στα ελληνικά συνήθεια. Ούτε και έχουν σχέση οι ευλογίες αυτές με το Δημήτρη Λιαντίνη. Εκτός και δεν έχουμε διαβάσει στη Γκέμμα, σελ. 31 μόλις, το εξής:

Παράθεση :

"Στο συντριβάνι του κόσμου βλέπω το Αλγώγκιο και τη Λαυρασία, τον Αη - Δημήτρη στη Βασιλική οδό του Ταϋγέτου, τη ρίγανη, τον αβαγιανό και το αστρολούλουδο. Βλέπω τις Καληδονίες και τις Ερκύνιες ορογενέσεις, και την επιτάφια επιγραφή του Αφρικανού Σκιπίωνα του Πρεσβύτερου:

Αγνώμονη πατρίδα
θα σου στερήσω τα οστά μου.

Βλέπω τους σκλάβους με το σταυρό τους στο δρόμο του Σπάρτακου, και το "εκεί πλοία διαπορεύονται" της Γραφής.

Κομμάτια του συντριβανιού είναι η βίλλα Υπάτιεφ στα Ουράλια, η λαθροβίωση των όφεων τους χειμώνες, τα πατήματα των ζώων και η έρπυση των σκωλήκων στα απολιθώματα. Και άλλα βιοδηλωτικά ίχνη.

Είναι οι καλόγεροι Ρασπούτιν και Λούθηρος. Ο ένας που καίει των πάπα στην πυρά της Ιεράς Εξέτασης, για να ξαναζωντανέψει το χριστιανισμό εκεί που ξεψυχούσε. Ο άλλος, γλυκομίλητος και φαρμακοφίδης, εντέλλεται στους υπουργούς του τσάρου Ρομανώφ:

"- Φρόντιξε, ηγαπητέ, όπως... ". Και την άλλη νύχτα ανάμεσα σε γυναίκες, πιθήκους και ποτήρια παραγγέλνει πατερικά στους μουζίκους:

"- Η γνώμη της Ουράνιας Αίθουσας είναι να μη σβήνεται το καντήλι που καίει μπροστά στο εικόνισμα του σταύλου κάθε αγελάδας. Σε όλη την αυτοκρατορία. Για να σας ευλογεί ο θεός του τσάρου και της τσαρίνας."

[...] Εκείνο που μας σώζει από τούτη τη φρίκη είναι η αντίσταση του φυσικού περιβάλλοντος, που δρα με την έλλειψη τροφής, είτε με την έλλειψη χώρου, είτε με την ανάπτυξη ανταγωνιστικών οργανισμών. Και όπου τέτοιες αντιστάσεις άμυνας της φύσης, ενάντια στο σημερινό άνθρωπο διάβαζε: καρκίνοι, λειψυδρία, οικολογική ταραχή, πόλεις ανθρώπων λαγούμια αρουραίων, ανεργία, aids, δρόγες.

Βλέπω ότι ο homo insipiens, ο άνθρωπος βλάκας, είναι ο κραταιός, ενώ ο homo sapiens είναι ο ανίσχυρος. Κι ότι ο πρώτος οδηγεί το δεύτερο σε ομαδικό θάνατο τάφου.

Απάνου στην ταφόπλακα διαβάζουμε κιόλας το επίγραμμα της βλακείας, που σκάλισε ο γοερός ποιητής:

Δω μια φορά ήταν άνθρωπος
κι εκεί 'ταν ένας τόπος.

Όμως, απέναντι από την αμάθεια, την ακράτεια, και την αλαζονεία του σοφού ανθρώπου, μέσα σε κυπαρίσσια και φως, διαβάζω για τον τρόπο ζωής του δίκαιου και του μετρημένου, όπως ορίστηκε από την ελληνολατινική γλώσσα: ακίδαινος, qui cinaedus non est, sed castus et pudicus.

Στο συντριβάνι του κόσμου βλέπω τον ακινάκη της. Ιουδήθ, το Ρήγουλο στην Καρχηδόνα να κοιτάει καρσί τον αφρικανικό ήλιο με κομμένα τα ματοβλέφαρα. Τις ωμοπλάτες της Ελένης στον Ευρώτα, και τη βουερή κατακλείδα του Κάτωνα του Τιμητή σε σύγχρονη γλώσσα:

ceterum censeo religionem esse delendam.

Τα ίδια και ίδια λόγια, δηλαδή, σε κάθε καιρό:

Ιερείς και θεολόγοι είναι η τάξη που πρέπει
να λείψει από τις κοινωνίες των ανθρώπων.
Όπως ακριβώς οφείλουν να λείψουν οι ξεβα-
σκαντές και οι μάγοι, οι πραχτικοί κομπο-
γιανίτες, οι καραγκιόζηδες, και οι τεκετζήδες. "

Αυτοί είναι που πρέπει να εκλείψουν. Λέγει ο Λιαντίνης. Κι όχι οι μετανάστες. Για να σταματήσει η πορεία προς τον ομαδικό θάνατο.

Αυτόν το θάνατο προσπάθησε με το έργο του ο Λιαντίνης να σταματήσει. Κι όχι τον άλλο, τον προσωπικό και το θάνατο που συνάδει με τον πανεπίσκοπο νόμο της φύσης. Και που από την ώρα που γεννιόμαστε είναι το μόνο βέβαιο γεγονός που μας αναμένει. Ο θάνατός μας.

Το πού θα συμβεί αυτός ο θάνατος; Κι αν είναι ευλογία να πεθαίνεις στον τόπο σου; Διαβάστε τι γράφει για το Σκιπίωνα. Και την αγνώμονη πατρίδα.

Διαβάστε επίσης και μάθετε πού πέθανε ο Λυκούργος. Αυτόν που ο Λιαντίνης ζήτησε να στεφανώσουν όταν εξαφανίστηκε. Ο Σπαρτιάτης Λυκούργος. Και που φρόντισε να φύγει μακριά και να πεθάνει στα ξένα.

Ο Λιαντίνης, και κάποτε να το καταλάβουμε, δεν πιστεύει σε ζωή μετά θάνατο. Ο Λιαντίνης, και να το χωνέψουμε πια, μελέτησε το θάνατο για να μάθει να ζει καλύτερα τη ζωή του. Κατ' αυτήν την έννοια φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου. Και με την έννοια αυτή μελέτησε και ο Λιαντίνης το θάνατο:

Παράθεση :

«Si vis vitam para mortem.»

Σημαίνει αυτό στα Λατινικά: Αν θέλεις ζωή, να ‘τοιμάζεσαι για θάνατο.

Δηλαδή. Θέλεις να ζήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο; Την πιο άρτια, την πιο χαρούμενη θα πούμε, ζωή; Την πιο έντιμη, την πιο ευτυχισμένη, γιατί θα πεθάνεις μια μέρα και θα τη χάσεις, να ‘τοιμάζεσαι, να ‘σαι έτοιμος κάθε στιγμή για θάνατο. Να προβληματίζεσαι, να αντλείς δηλαδή το νόημα, από την προβληματική σου με το θάνατο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί, υψώνεται, δηλαδή, στο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα του στοχασμού, το πρόβλημα του θανάτου. Είναι πολύ απλό κι αυτό το ξέρουμε, απλώς θα σας το υπενθυμίσω.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΛΙΑΝΤΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Κι ας γυρίσουμε στους μετανάστες. Τους λαθρομετανάστες που περνούν περαστικοί από την πατρίδα μας ή και ζουν εδώ. Είναι νέοι άνθρωποι. Πάνω στα καλύτερά τους. Που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους. Να μην την αφήσουν να πάει χαμένη. Στις ρημαγμένες πατρίδες τους. Φεύγουν με το ίδιο όνειρο που συντροφεύει τον κάθε μετανάστη. Για μια καλύτερη ζωή. Το ίδιο όνειρο που έστειλε και το Λιαντίνη κάποτε στη Γερμανία.

Από πού κι ως πού είναι ευλογία να γυρίσουν άρον άρον στην πατρίδα τους και να πεθάνουν εκεί; Ή μήπως δεν το ξέρουμε ότι εκεί, στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στο Ιράκ... ο θάνατος στήνει καθημερινά ενέδρα σε νέους ανθρώπους ακόμη και παιδιά;

Σαφώς δεν είναι ευλογία και η ανάγκη που τους στέλνει να εργαστούν σε ξένες χώρες. Είναι όμως ο μόνος τρόπος για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Και οι ίδιοι και οι οικογένειές τους που περιμένουν πώς και πώς την οικονομική ενίσχυση από τον ταξιδεμένο. Όπως και τόσες οικογένειες στην Ελλάδα επί δεκαετίες. Που περιμέναν από τα ξένα να έρθει η λίρα, το δολάριο, το μάρκο. Τι περισσότερο ή χειρότερο κάνουν οι μετανάστες αυτοί από τους δικούς μας;

Ή μήπως αγνοούμε ότι και οι δικοί μας ταξίδευαν παράνομα και χωρίς χαρτιά;

Ο Λιαντίνης πράγματι στο έργο του μιλάει σε κάποιο σημείο για τη σχέση του ανθρώπου με τον τόπο του. Στο Χάσμα Σεισμού. Σελ. 152 - 159. Κι εκεί αναφέρεται και στο ρητό του Σωκράτη:


Εκεί και διαβάζουμε ο δεσμός με τη γενέτειρα γη είναι ο δεσμός του δέντρου με τη γυροτοπιά του. Και πως οι άνθρωποι είναι σαν τα δέντρα. Που σαν τα ξερριζώσουν από τον τόπο τους κινδυνεύουν να ξεραθούν.

Κι εδώ είναι που χρειάζεται η αναστροφή του αναγνώστη στο κείμενο από τη Γκέμμα που παραθέσαμε παραπάνω. Και ειδικά στο σημείο που μιλά για την αντίσταση του φυσικού περιβάλλοντος. Που δρα και ως ανεργία και ως έλλειψη τροφής. Για να μας σώσει από τη φρίκη.

Οι μετανάστες, που φτάνουν στην Ευρώπη από τις χώρες που μας αρέσει να αποκαλούμε τρίτο κόσμο, άλλο δεν κάνουν παρά να συμπορεύονται με το νόμο της φύσης. Να βρουν τροφή, να βρουν πόρους ζωής.

Το αφύσικο είναι από τη δική μας πλευρά. Των πολιτισμένων. Που καταπατούμε τις πατρίδες τους για να εξασφαλίσουμε όχι τα προς το ζην αλλά να λεηλατήσουμε τα αγαθά τους για να συντηρήσουμε τον παράλογο τρόπο ζωής μας.

Κι ακόμη πιο αφύσικο αυτό που ζητάμε από τους λαούς αυτών των χωρών. Να μείνουν εκεί, στον τόπο τους, και να πεθάνουν. Να πεθάνουν αυτοί για να ζήσουμε εμείς. Ο θάνατός τους ζωή μας.

Αυτή την παράλογη λογική βαφτίζουμε και ανθρωπισμό;

Ντροπή και ξεφτίλα. Αυτό έχω να πω. Σ' αυτούς που γράφουν τέτοια απάνθρωπα λόγια ντροπιάζοντας τους ανθρώπους και ξεφτιλίζοντας και το όνομα του Λιαντίνη, παριστάνοντας ότι μιλούν με βάση τη δική του φιλοσοφία.

Ουδεμία σχέση έχει ο Δημήτρης Λιαντίνης με τέτοιες φασιστικές αντιλήψεις. Ουδεμία και με αυτούς που παριστάνουν τους εκπροσώπους του καπηλευόμενοι εδώ και χρόνια το όνομά του.

Φαίνεται πως ούτε το ακόλουθο απόσπασμα της Γκέμμας διάβασε εκείνος που έγραψε τα ακατανόμαστα σε βάρος μεταναστών και μάλιστα σε χώρο που έχει το τίτλο το όνομα του Λιαντίνη:

Παράθεση :

Αλλά σε ποιες "κύρβεις" του δήμου της Αθήνας, και σε ποιες ελεγείες του Σόλωνα διαβάσανε οι αμερικανοί ότι δημοκρατία σημαίνει να πίνεις μαζί με τα βαμπύρ το αίμα των λαών της γης, και από πάνω να υποχρεώνεις τα σκελετωμένα έθνη να σου λένε και "σπολάτη";

Σήμερα οι κακές γλώσσες της στατιστικής μας λένε ότι τα απορρίμματα της Αμέρικας θα φτάνανε να θρέψουν ολόκληρη την πειναλέα Αφρική. Ότι ένας μέσος αστός της Αμέρικας σπαταλάει αγαθά ζωής, που αν ζούσε στην εποχή του Σόλωνα θα χρειάζουνταν πεντακόσιοι δέκα δούλοι να δουλεύουνε από ήλιο σε ήλιο για να τα παραγάγουν. Ότι ο κάθε αμερικανός εξοδεύει ενέργεια για τετρακόσιους ινδούς.

Όλα ετούτα θα ήσαν κατανοητά, και έγκριτα ίσως, εάν δεν υπήρχε εκείνο το αμείλικτο άρθρο στον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ, που ορίζει ότι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη είναι ίσοι, και δικαιούνται τα ίδια δικαιώματα. Και εάν οι αμερικανοί δεν έπαιζαν το ρόλο του κοινωνικού παιδονόμου για την τήρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων από τα κράτη της Οικουμένης.

σελίδα 210 της Γκέμμας

Κι ας διαβάσει επιτέλους και όσα άλλα γράφει εκεί ο Λιαντίνης. Μπας και καταλάβει ότι τον έχει περάσει για άλλον. Ουδεμία σχέση έχει με φασιστικές αντιλήψεις ο στοχασμός του Λιαντίνη. Και με θεωρίες κατά των ανθρώπων που έχουν ρημάξει οι δυνατοί της γης.

_____________________________

Δείτε σχετικά το ακόλουθο αφιέρωμα για το Λιαντίνη και την Αμέρικα:

http://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2010/02/blog-post_12.html

η λαθροβίωση των όφεων τους χειμώνες...

γράφει ο Λιαντίνης στη Γκέμμα. Ένα ακόμη κομμάτι του συντριβανιού που βλέπει.

Άλλο όμως η λαθροβίωση των όφεων που η ίδια η φύση επιβάλλει και άλλο η ιδιότητα του λαθρομετανάστη. Οι λαθρομετανάστες είναι έργο του ανθρώπου. Παράνομοι απέναντι στον ανθρώπινο νόμο αλλά καθόλα νόμιμοι απέναντι στο νόμο της φύσης.

Κι αν σε κάποιους πρέπει να πούμε το go home δεν είναι στους μετανάστες αυτούς που τους αποκαλούν οι άνθρωποι λαθραίους. Αλλά σε εκείνους που εισέβαλαν και στις δικές τους πατρίδες και στη δική μας για να τις ρημάξουν.

Από τα Ελληνικά του Δημήτρη Λιαντίνη (σελ 71 ) το ακόλουθο προφητικό, γραμμένο είκοσι χρόνια πριν...

Παράθεση :

"Τι θα γίνουμε τώρα που ο καπιταλισμός, κοσμοθεωρία και πρακτική, θα μείνει αδέσποτος, λίμπερδος, λυτός; Η ανισότητα και η εκμετάλλευση των λαών και κυρίως των κρατών θα ανεβεί ως τον ουρανό; Ποιος θα προστατέψει τον κόσμο από τη θεομηνία που θα ετοιμάσει;

Και κυρίως αυτό: τι θα γίνουμε τώρα με τον πόλεμο; Που πια δεν τον σκιάζει ούτε η λογική ούτε η φοβέρα; Ο διπολικός ιμπεριαλισμός έγινε μονοπολικός. Τα σύμφωνα του ΝΑΤΟ και Βαρσοβίας έσβησαν και έμεινε στο βάθος ο τρύγας της σκοτεινής ουσίας. Στα έγκατα της παγκόσμιας πολιτικής κυλάει υπόκωφα και θολά ο Πυριφλεγέθων του πολέμου. Η πρόσφατη περίπτωση του Κόλπου έδειξε τα σημεία."

Είκοσι χρόνια μετά ξέρουμε μεγάλο μέρος της απάντησης στις έγκαιρα διατυπωμένες και ρητορικές απορίες του Λιαντίνη.

Μα ακόμη μερικοί βρίσκονται σε ύπνο βαθύ. Κι αντί να τα βάζουν με τους θύτες τα βάζουν με τα θύματα. Απαιτώντας από μια πολιτεία που βρίσκεται πλέον υποταγμένη στο ΔΝΤ να προστατεύσει την υπόστασή της!!!!!!!!! και να διώξει τους (λαθρο)μετανάστες! Γιατί είναι λένε ευλογία να πεθαίνεις στο τόπο σου!

Και που πεθαίνει ο ίδιος ο τόπος; Το έχουν πάρει χαμπάρι; Ευλογία κι αυτό; Που βλέπουμε τη χώρα μας να ξεψυχά; Και όμως ούτε και τώρα δεν αντιλαμβανόμαστε πως το ίδιο ακριβώς συνέβη και στις χώρες εκείνων που φτάνουν εδώ ως λαθρομετανάστες;

Να γελάσει κανείς ή να κλάψει με τέτοια φαιδρά καμώματα;

Και τουλάχιστον είναι σεβαστό ο καθένας να έχει τις απόψεις του. Το απαράδεκτο είναι πως έχουν βαφτίσει την ιστοσελίδα με το όνομα του Λιαντίνη. Και αμαυρώνουν το δικό του όνομα με όσα γράφουν. Δίνοντας την ψευδή εντύπωση πως συνάδουν οι θεωρίες αυτές με τη φιλοσοφία του Δημήτρη Λιαντίνη.

Καθώς από τα τελευταία τους κατορθώματα είναι και η μετάφραση διάλεξης του Λιαντίνη στα αγγλικά, να επισημάνουμε το ηχηρό χαστούκι από το αγγλικό περιοδικό Εκόνομιστ λίγο καιρό πριν σχετικά με τους μετανάστες:

Παράθεση :

Άλλο οι πρόσφυγες και άλλο οι οικονομικοί μετανάστες τονίζει αναφέροντας ότι όσο υπάρχει πόλεμος και καταπίεση, πρέπει να υπάρχει καταφύγιο, σημειώνει ο Economist.

Σε αυτό το σημείο κάνει αναφορά και στον Γιώργο Παπανδρέου, αναφέροντας ότι ο ίδιος θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό περισσότερο από άλλους, καθώς την περίοδο των συνταγματαρχών η οικογένειά του βρήκε άσυλο στη Σουηδία.

ΠΗΓΗ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ

Σε μια άλλη κλίμακα το ίδιο θα μπορούσαν να κατηγορήσουν και το Λιαντίνη. Και χωρίς να φταίει ο ίδιος στο ελάχιστο. Πως αν και μετανάστης κι αυτός και η οικογένειά του, άφησε πίσω του οπαδούς που χτυπιούνται να διώξουν τους μετανάστες από την Ελλάδα.

Και να που και σε αυτό είχε δίκιο ο Δημήτρης Λιαντίνης. Στη νιτσεϊκή αντίληψη κατά των όποιων οπαδών. Μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν στη διάδοση του έργου και της φιλοσοφίας του. Και παρανοήσεις και διαστρεβλώσεις.

Κάτι που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι γίνεται τυχαία και δίχως επίγνωση. Ειδικά μετά από τέτοια χοντράδα που έγραψαν για το θέμα των μεταναστών.

Να υπάρχεις ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση. Όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.

Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.

Ότι αποθεώνεις την εμορφιά. Γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.

Και κυρίως αυτό.. Ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - προλόγισμα στα Ελληνικά...


Και από τα Ελληνικά του Λιαντίνη (σελ 139 ) και η ρήση:


Ο Λιαντίνης είναι επίσης εκείνος που διέκρινε τους νεοέλληνες σε ελληνοέλληνες και ελληνοεβραίους. Για να αποκαλύψει εκείνους που παριστάνουν τους έλληνες ενώ κινούνται και συμπεριφέρονται ως εβραίοι.

Ευτυχώς που η κυρία Νικολίτσα Λιαντίνη αποτόλμησε να προχωρήσει τη μετάφραση της Γκέμμας στα Γερμανικά. Και μάλιστα να ενημερώσω ότι πλέον όλα έχουν τακτοποιηθεί και το έργο πήρε το δρόμο για το τυπογραφείο. Και παράλληλα ετοιμάζεται και η μετάφραση στα Αγγλικά. Να μπορούν οι ξένοι να διαβάζουν από πρώτο χέρι τι πρεσβεύει ο Δημήτρης Λιαντίνης. Γιατί αλίμονο με όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι των λιαντινόπληκτων που τόσο έχουν κακοποιήσει τη φιλοσοφία του στο διαδίκτυο.

Όπως και τώρα με το ρατσιστικό παραλήρημα κατά των μεταναστών.

Θα μου πεις, στα ελληνικά γράφτηκε. Μα δυστυχώς τα συστήματα αυτόματης μετάφρασης επιτρέπουν την ανάγνωση του άθλιου αυτού σχολίου και σε πολλές ακόμη γλώσσες του κόσμου.

Εμείς πάντως θα επιμείνουμε στο τι λέει ο ίδιος ο Λιαντίνης και όχι οι παραχαράκτες του. Και θα θυμίσουμε το ακόλουθο απόσπασμα από τον Ελληνοέλληνα της Γκέμμας:

Παράθεση :

σελ. 104

Όλα καλά και περίκαλα τά ’χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία μας, και τους «αρχαίους ημών πρόγονοι».

Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια.

Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε, και τουρτουφίζουμε για «τσι γεναίοι πρόγονοι» σαν τι; Όπως εκείνος ο τράγος του Σικελιανού, που εσήκωνε το απανωχείλι του, εβέλαζε μαρκαλιστικά, και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη θάλασσα της Κινέττας.

Αλλίμονο. Η δάφνη κατεμαράνθη. Έτσι δεν εψιθύριζε ο Σολωμός στο Διάλογο κλαίγοντας; Η δάφνη κετεμαράνθη.


Όταν είσαι μέσα στό μάτι του κυκλώνα, είναι δύσκολο νά ’χεις εικόνα για τα γύρω σου. Και ζώντας μέσα στη χώρα δεν έχουμε εικόνα για τη σημερινή Ελλάδα.

Αρχές του 1993 έγινε μια εκδήλωση στο Παρίσι από έλλληνες καλλιτέχνες για την ασβολερή Κύπρο. Εκείνο το θαλασσοφίλητο νησί.

Εκεί, ένας δημοσιογράφος ερώτησε τρεις τέσσερες έγκριτους έλληνες που ζουν μόνιμα στη Γαλλία μια ερώτηση καίρια.

Για ειπέτε μου, τους είπε, εσείς που όντας μακρυά από την Ελλάδα βλέπετε με άλλο μάτι, το αληθινό του νοσταλγού και του πάσχοντα. Με το μάτι του Οδυσσέα. Τι γνώμη έχει το παγκόσμιο κοινό για τη σύγχρονη Ελλάδα; Τη βλέπει τάχατες και τη νομίζει όπως εμείς εκεί κάτου στο Κακοσάλεσι και στην Αθήνα;

Η απόκριση που μου δώσανε και οι τέσσερες ξαναζωντάνεψε, τίμιε αναγνώστη, τις σπαθιές που δίνανε οι ντελήδες του Κιουταχή στη μάχη του Ανάλατου. Όταν πια είχε πέσει ο τρανός Καραϊσκάκης.

-Ποια Ελλάδα, μακάριε άνθρωπε, του είπανε. Μιλάς για ίσκιους στη συνεφιά. Και για σύννεφα στην αιθρία. Για τον έξω κόσμο Ελλάδα δεν υπάρχει. Κανείς δε την ξέρει, κανείς δεν τη μελετάει, κανείς δεν τη συλλογάται. Δεν άκουσες το παλιό μοιρολόϊ;

Κλάψε με, μάνα, κλάψε με,
Και πεθαμένο γράψε με.

Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα χαμπάρι δεν πήραμε ακόμη και από τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου για το πώς μας βλέπουν οι Ευρωπαίοι... Και βγαίνουμε και το παίζουμε ανώτερη ράτσα σε βάρος των φουκαράδων των μεταναστών που περνάνε από τη χώρα μας. Δεν μπορούμε να χωνέψουμε ότι για τους Ευρωπαίους δεν υφίσταται ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε μας και σε εκείνους που αποκαλούμε λαθρομετανάστες. Κι ας αφήσουμε πάλι το Λιαντίνη και τον Ελληνοέλληνά του να μιλήσουν:

Παράθεση :

ΓΚΕΜΜΑ σελ. 105

Άκουσε λοιπόν, και μάθε το. Και κει που θα γυρίσεις, να το ειπείς και να το μολογήσεις. Η Ελλάδα είναι σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών. Αν στείλει κάποτε στους ξένους κανένα παράπονο η κανένα παρακαλετό, το συζητούν πέντε δέκα άνθρωποι της διπλωματίας σε κάποιο γραφείο, και παίρνουνε την απόφαση, όπως εμείς παραγγέλνουμε καφέ στο καφενείο και στα μπιλιάρδα.

Αυτή είναι η εικόνα που έχουν οι ξένοι για την Ελλάδα. Κι ο σουλτάνος το γομάρι δεν ξέρει τι του γίνεται. Έτσι δεν είπε ο πασάς της Σκόντρας, όταν ακούστηκε ότι οι ραγιάδες σηκωθήκανε στο Μοριά; Τώρα γυρίστηκε η τάξη. Σουλτάνος είναι ο έλληνας πολιτικός.

Λάβε την σύγχρονη Ελλάδα σαν ποσότητα και σαν ποιότητα, για να μιλήσουμε με «κατηγορίες». Κι έλα να μας περιγράψεις τι βλέπεις.

Σαν ποσότητα πρώτα. Αν αντικρύσουμε τον πληθυσμό της γης σε κλίμακα μικρογραφική ένα προς πέντε εκατομμύρια, 1:5 Χ10 στην έκτη, θα βρούμε πως ο πληθυσμός του πλανήτη μας είναι ένα χωριό από χίλιους κατοίκους. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους χίλιους οι έλληνες είμαστε δύο άνθρωποι, που τρεκλοπατάμε και αρκουδίζουμε μέσα στο πλήθος. Ζαλισμένοι και φουκαράδες ξετρέχουνε να συναντηθούν μεταξύ τους. Αν τα καταφέρουν να μη σκυλοφαγωθούν, ζητούν να συνεννοηθούν με τους άλλους. Σε μια γλώσσα που δε μιλιέται, και σε μια γραφή που δε διαβάζεται. Λίγο μουστάκι, λίγο πρικοιούλι, χρώμα τέτζερη αγάνωτου, ζουνάρι, βέλεσι, φούντα, κι αμάν αμάν. Σερβιτόροι και αγωγιάτες όλοι μας. Και κακοί σαράφηδες του μάρμαρου, του ήλιου, και της θάλασσας.

Σαν ποιότητα ύστερα. Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μιά ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πως και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της.

σελ. 106

Οι ξένοι όμως, σαν συλλογιούνται την ελληνική ιστορία, την αρχαία εννοώ, γιατί τη νέα δεν την έχουν ακούσει, και βάλουν απέναντί της εμάς τους νεοέλληνες, φέρνουν στο μυαλό τους άλλες παραστάσεις. Φέρνουν στο μυαλό τους κάποιους καμηλιέρηδες που περπατούν στο Καρνάκ και στη Γκίζα. Τι σχέση ημπορεί νά’ χουν συλλογιούνται ετούτοι οι φελάχοι του Μισιριού σήμερα με τους αρχαίους Φαραώ, και το βασιλικό ήθος των πυραμίδων τους;

Την ίδια σχέση βρίσκουν οι ξένοι στους σημερινούς έλληνες με τους αρχαίους. Οι θεωρίες των διαφόρων Φαλμεράυερ έχουν περάσει στους φράγκους. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι τους αποσβολώσαμε με τους ιστορικούς, τους γλωσσολόγους, και τους λαογράφους μας. Λάθος. Κρύβουμε το κεφάλι με το λιανό μας δάκτυλο.

Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέγας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που μας έλεγε, - ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;

Σχέση με τους αρχαίους έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι γάλλοι, οι εγγλέζοι και οι γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε.

Για τους ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι, τουρκολογιά και αράπηδες. Ειμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στούς τοίχους των εκκλησιών.

Αυτοί είμαστε. Και δε μας παίρνει και για το λόγο αυτό να μιλάμε τόσο υποτιμητικά για τους μετανάστες.

Μπορεί οι ξένοι να αγνοούν τη δική μας παροιμία: ΕΙΠΕ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΤΕΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑ, αλλά αυτό σκέφτονται με τέτοια φαιδρά καμώματα εκ μέρους μας.

Και στο κάτω κάτω τι θα πει λαθρομετανάστης; Έστω και αν γραφτεί με παρενθέσεις: (λαθρο)μετανάστης... Το έχουμε σκεφτεί ποτέ; Πως κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Απέναντι στην αλήθεια που έρχεται από τη φύση. Λαθραίους μετανάστες κατασκευάζει το μυαλό των ανθρώπων. Και οι νόμοι τους. Στερώντας από ανθρώπους τη δυνατότητα να μετακινούνται ελεύθερα πάνω στη γη. Κι όχι γιατί υπέπεσαν σε κάποιο παράπτωμα και τους τιμωρούν με στέρηση του δικαιώματος μετακίνησης ή εισόδου σε μια χώρα. Μα γιατί προέρχονται από άλλη ράτσα.

Εδώ, σου λένε, είναι Ευρώπη. Πού πας ρε Καραμήτρο Αφγανέ, Ιρακινέ, Σομαλέ; Εμείς, ως ράτσα ανώτερη, μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε στην πατρίδα σου και να την κάνουμε άνω κάτω, μπορούμε να τη βομβαρδίζουμε, να δολοφονούμε αμάχους, να κατακλέβουμε τον όποιο πλούτο τής χάρισε η φύση. Εσύ όμως, ανθρωπάκι, θα μείνεις εκεί. Να πεθάνεις! Αυτό είναι και ευλογία και το ανθρωπιστικό πνεύμα το δικό μας! Απολίτιστε!!!

Και το γελοίο είναι να τα λέμε κι εμείς αυτά. Οι Έλληνες. Ξεχνώντας όχι μόνο πώς μας βλέπουν οι Ευρωπαίοι αλλά και ποιοι αληθινά είμαστε ή θα έπρεπε να είμαστε. Ποιος είναι ο δικός μας πολιτισμός. Αυτόν που κοκορευόμαστε ότι ο Αλέξανδρος διέδωσε. Ο μεγαλύτερος έλληνας όλων των εποχών. Αυτός που διάλεξε για γυναίκα του ένα κορίτσι από τη Βακτριανή, από το σημερινό Αφγανιστάν. Και προέτρεψε και τους στρατιώτες του να κάνουν το ίδιο.

Εκεί κάνω, στις χώρες των ανθρώπων που εμείς βρίζουμε ως λαθρομετανάστες, ακόμη θυμούνται τον Αλέξανδρο. Τον Ισκεντέρ... Κι ακόμη τον τιμούν στις παραδόσεις τους. Όπως τιμούν και αγαπούν το λαό μας. Ως πότε όμως; Με τα σημερινά μας καμώματα σε βάρος τους; Κι ας δώσουμε και πάλι το λόγο στο Λιαντίνη και στον Ελληνοέλληνα:

Παράθεση :

Όλα ετούτα, για να συγκρίνεις την παλαιή και τη νέα Ελλάδα, να τα βάλεις και να τα παραβάλεις. Και στήσε το φράγκο από δίπλα, να τα κοιτάει και να τα αποτιμά. Με το δίκιο του θα `χει να σου ειπεί: άλλο πράμα η μέρα και το φως, και άλλο η νύχτα και οι μαύροι βρυκολάκοι. Δε γίνεται να βάλεις στο ίδιο βάζο υάκινθους και βάτα.

Και κάπου θα αποσώσουν επιτιμητικά την κρίση τους:

- Ακούς αναίδεια; Να μας ζητούν κι από πάνω τα ελγίνεια μάρμαρα. Ποιοί μωρέ; Οι χριστιανοχομεϊνηδες;

Αλλά είναι καιρός από τις ασκήσεις επί χάρτου να περάσουμε στα πεδία των επιχειρήσεων. Να κοιτάξουμε την πυρκαγιά που αποτεφρώνει το σπιτάκι μας.

σελ. 108

Γιατί είμαστε σβημένοι από τον κατάλογο των εθνών; Γιατί η Μακεδονία γίνεται Σκόπια, η Κύπρος γίνεται τουρκιά, το Αιγαίο διεκδικιέται ως το mare nostrum των οθωμανών; Γιατί ο πρόεδρος της Τουρκίας είπε πρόσφατα στην Αθήνα, ότι είμαστε μια επαρχία του παλιού οθωμανικού κράτους, που αποσχίσθηκε και πρέπει να μας ξαναπροσαρτήσουν; Γιατί ο Μπερίσα της Αλβανίας έχει να λέει πως οι έλληνες κάνουν διπλωματία που έρχεται από το Μεσσαίωνα και τους παπάδες; Γιατί ο Αλέξανδρος βαφτίζεται Ισκεντέρ, και ο Όμηρος Ομέρ Βρυώνης; Γιατί οι διακόσιες χιλιάδες έλληνες της Πόλης γίνανε χίλιοι, και οι τούρκοι της Δυτικής Θράκης θρασομανούν, και γίνουνται όγκος κακοήθης που `τοιμάζει μεταστάσεις;

Γιατι δύο από τους πιό σημαντικούς μας ποιητές ο μέτριος Σεφέρης κι ο μεγάλος Καβάφης, καταγράφουνται στις διεθνείς ανθολογίες και τους ποιητικούς καταλόγους μισό έλληνες μισό τούρκοι;

Γιατί όλα τα αυτονόητα εθνικά μας δίκαια ευρωπαίοι και αλβανοί, βουλγαροι και εβραίοι, ορθόδοξοι και ρούσοι, τούρκοι και βουσμανοαμερικανοί τα βλέπουν σαν ανόητες και μίζερες προκλήσεις, σαν υλακές και κλεφτοεπαιτείες; Ποια τύφλωση μας φέρνει να μη βλέπουμε ότι στα μάτια των ξένων εκαταντήσαμε πάλι οι παλαιοί εκείνοι γραικολιγούρηδες; Οι esurientes graeculi του Γιουβενάλη και του Κικέρωνα;

Το πράγμα έχει και περιγραφή και ερμηνεία.

Μέσα στη χώρα, στην παιδεία δηλαδή και την παράδοσή μας, εμείς περνάμε τους εαυτούς μας λιοντάρια, εκεί πού οι έξω από τη χώρα μας μας βλέπουνε ποντίκια. Θαρρούμε πως είμαστε τα παιδόγγονα του Αριστοτέλη και του Αλεξάνδρου. Οι ξένοι όμως σε μας βλέπουνε τις μούμιες πού βρέθηκαν σε κάποια ασήμαντα Μασταβά. Γιατί;

Τα διότι είναι πολλά. Όλα όμως συρρέουν σε μια κοίτη. Σε μια απλή εξίσωση με δύο όρους και ένα ίσον. Είναι `τη:

νεοέλληνες ίσον ελληνοεβραίοι.

Ο Λιαντίνης τα λέει. Στη Γκέμμα. Αυτός είναι που τέτοιες συμπεριφορές τις περιγράφει με τον όρο ελληνοεβραίοι.

Και τυχαίο δεν είναι που κάποιοι προσπαθούν να στρέψουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων σε βίντεο και όχι στα βιβλία του Λιαντίνη. Σε βίντεο που πετσοκόβουν κατά το δοκούν ώστε να φέρουν το Λιαντίνη στα δικά τους μέτρα. Και να τον καταστήσουν από γραφικό έως εντελώς ακίνδυνο.

Για να μπορούν μετά να τον παραχαράζουν τελείως με τα δικά τους τσιτάτα. Όπως και το τωρινό. Το ρατσιστικό παραλήρημα κατά των μεταναστών.

Παράθεση :

ΣΕ ΞΕΝΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

Της Αλεξάνδρας Πασχαλίδου

Η δημοσιογράφος Αλεξάνδρα Πασχαλίδου είναι ένα πασίγνωστο, διάσημο πρόσωπο στη Σουηδία. Κόρη Ελλήνων μεταναστών, κατάφερε με το δυναμισμό και την επιμονή της να μετατρέψει σε πλεονέκτημα όλα τα μειονεκτήματα της καταγωγής της και να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες και τους στόχους της. Σ' αυτό το πρώτο της βιβλίο αφηγείται την προσωπική της ιστορία - από τα παιδικά της χρόνια στο φτωχότερο προάστιο της Σουηδίας ώς τη στιγμή που έφτασε στο απόγειο της καριέρας της. Ύστερα, πώς γκρεμίστηκαν όλα από ρατσιστικές απειλές που δέχτηκε από ένοπλους νεοναζί και πώς μπόρεσε να σταθεί ξανά στα πόδια της και να κάνει μια νέα αρχή. Το βιβλίο της είν' ένα ταξίδι και μιλάει για τον αγώνα και την τέχνη της επιβίωσης. Ένα ταξίδι ανάμεσα σε όνειρα που πραγματοποιούνται κι εφιάλτες που βγαίνουν αληθινοί. Ένα ταξίδι από την αγκαλιά της μαμάς σε ξένες γειτονιές - στις γειτονιές του κόσμου.

Ένα βιβλίο γροθιά στην αλαζονεία κάθε γραικολιγούρη. Που αποκαλύπτει τι είναι οι έλληνες για τους Ευρωπαίους. Και πώς αντιμετωπίζουν στας Ευρώπας και τους δικούς μας μετανάστες.

Δημοσιογράφος η συγγραφέας. Αλλά μια δημοσιογράφος που τιμά τον κλάδο της. Όπως τίμησε και τα γράμματα με το βιβλίο αυτό.

Αξίζει να το διαβάσετε και να προβληματιστείτε για το τι μπορεί και ο μετανάστης Λιαντίνης να συνάντησε στα χρόνια που έζησε στη Γερμανία. Αν η Αλεξάνδρα που μεγάλωσε σε ξένη χώρα και κατάφερε να φτάσει ψηλά στη νέα της πατρίδα, βρέθηκε αντιμέτωπη με το ... αβγό του φιδιού, και μάλιστα στη Σουηδία, καταλαβαίνουμε όλοι τι αντιμετωπίζει ένας ανώνυμος έλληνας που πάει στο εξωτερικό για να δουλέψει...

Μου έκανε την τιμή η κ. Λιαντίνη να μου μιλήσει πολλές φορές για τη ζωή του Δημήτρη Λιαντίνη στη Γερμανία. Για τη σοφίτα του. Για τις στερήσεις που αντιμετώπιζε. Για τη φορά που τον πήρε μαζί της και γνώρισε από μακριά έστω το μεγάλο Χάιζενμπεργκ.

Και μόνο οι εικόνες από τις διηγήσεις αυτές, του Δασκάλου μου μετανάστη στην ξενιτιά, αρκούν να με κάνουν να στέκομαι με σεβασμό μπρος σε κάθε νέο παιδί που βλέπω εδώ, στην Ηγουμενίτσα, να προσπαθεί να μεταναστεύσει. Να ζήσει από κοντά την Ευρώπη.

Για φαντάσου αυτά που τώρα ισχύουν για τους μετανάστες από χώρες εκτός ΕΕ να ίσχυαν και τότε. Ο Λιαντίνης ποτέ δε θα είχε πάει στη Γερμανία. Ποτέ δε θα είχε κάνει το άλμα από καθηγητής Γυμνασίου να διδάσκει στο πανεπιστήμιο.

Και σκέφτομαι κι εκείνο που έγραψε κάποτε με το χεράκι του. Πως στερείται ακόμη και το ψωμί... Και δεν μπορώ να μην το παραλληλίσω με εκείνους τους ανθρώπους που έφτασαν στο άκρο της απελπισίας και κήρυξαν απεργία πείνας.

Φέρνω στο νου μου και το Λυκούργο της Σπάρτης. Που προτίμησε να πεθάνει από ασιτία για να αναγκάσει τους Σπαρτιάτες να τηρήσουν τον όρκο που του έδωσαν...

Και αναρωτιέμαι. Μπορεί κάποιος να έχει διαβάσει Λιαντίνη, να έχει κατανοήσει έστω και στο ελάχιστο τη φιλοσοφία του, και να λέει τέτοιες ηλιθιότητες; Για απέλαση των ανθρώπων που είχαν τη λεβεντιά να φτάσουν ως την απεργία πείνας; Και πως είναι ευλογία να γυρίσουν στον τόπο τους να πεθάνουν;

Προφανώς στη δική του κοσμοθεωρία και ο Λυκούργος ένας ηλίθιος ήταν που προτίμησε να πεθάνει από ασιτία στα ξένα και να μην ξαναγυρίσει στη Σπάρτη. Κι άλλο τόσο δεν έχει καταλάβει γρυ την επιθυμία του Λιαντίνη να στεφανώσουν οι φίλοι και μαθητές του το άγαλμα του νομοθέτη...

Κατά τα άλλα παριστάνουν ότι βλέπουν στο Λιαντίνη το Δάσκαλο. Μα για να είναι κάποιος Δάσκαλός σου απαιτείται παράλληλα να είσαι κι εσύ μαθητής του.

Στην Ελλάδα όμως είμαστε. Και ο καθένας είναι ό,τι δηλώνει...

Την ευαισθησία απέναντι στον ξένο, το μετανάστη, τον κατατρεγμένο, σε ευθεία αντιδιαστολή με την αναισθησία και την απανθρωπιά των άλλων, τη σκάλισε σε μάρμαρο με απαράμιλλο τρόπο ο ίδιος ο εθνικός μας ποιητής, ο πολυαγαπημένος του Λιαντίνη, ο Διονύσιος Σολωμός.

Είναι αυτός που χάρισε στους ανθρώπους ένα αξεπέραστο άγαλμα λόγου, μια νοητική εποπτεία, τη φριχτή φιγούρα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ, της άπονης και σκληρόκαρδης γυναίκας που τα βάζει με τις Μισολογγίτισες και μαζί με τη μοσχαναθρεμμένη κορούλα της τις διατάζει να πάνε από κει που 'ρθανε. Να τους αδειάσουν τον τόπο!

Κάποτε, και το έχω ξαναγράψει, ανέβασα με τους μαθητές μου αυτό το απόσπασμα. Διασκευασμένο ανάλογα για παιδική θεατρική παράσταση.

Το έργο ξεκινούσε με τον ίδιο το Σολωμό να απαγγέλει στίχους στον πολύ καλό του φίλο, τον Ντε Ρόσι, αλλά και με στιχομυθία μεταξύ τους όπου αναδεικνυόταν ο ρόλος του μεγάλου και αληθινού ποιητή. Όπως ακριβώς μας παρέδωσε το αρχέτυπο ο Δημήτρης Λιαντίνης για το πώς πρέπει να είναι οι αληθινοί ποιητές. Και με το εν αρχή ην η πράξις να προβάλει ως μήνυμα προς τους θεατές.

Στη δεύτερη σκηνή ανέβαιναν ως χορός αρχαίας τραγωδίας οι Μισολογγίτισες. Και ως χορός τα κοριτσάκια που τις υποδύονταν έλεγαν στίχους από τη Γυναίκα της Ζάκυθος. Ώσπου κάποια στιγμή έφτανε κι εκείνη η άθλια γυναίκα, η γυναίκα της Ζάκυθος, με την κόρη της. Και τα έβαζαν με τις Μισολογγίτισσες. Από τις χαρακτηριστικές ατάκες του έργου:

Παράθεση :

Γ΄ ΣΚΗΝΗ

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Αχ, τζογούλα μου, κάθε μέρα όλο και πιο όμορφη γίνεσαι, ίδια εγώ στα νιάτα μου. Και πόσο σου πάει το καινούριο σου φουστάνι… Ο κύρης σου κι εγώ το καλύτερο παλικάρι θα βρούμε να σε παντρέψουμε. Να γίνεις κυρά κι αρχόντισσα, να σε ζηλεύουν ούλοι μες το Τζάντε.

ΚΟΡΗ Ε, τι ορίζετε κυράδες; Σταθείτε πιο πέρα μη μας λερώσετε! Κάνετε τόση φασαρία με τα σουρτοπάπουτσά σας, που λογιάζω πως ήρθατε να μας δώσετε προσταγές.

Α Αμ, έχεις δίκιο! Είσαι στην πατρίδα σου εσύ και στο σπίτι σου κι εμείς είμαστε ξένες, κι όλο σπρώξιμο θέλουμε.

Σκηνή από παλιότερη παράσταση του σχολείου μας

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Είμαι στην πατρίδα μου και στο σπίτι μου; Και η αφεντιά σου δεν ήσουνε στη πατρίδα και στο σπίτι σου;

Β Δεν έχουν, αρχόντισσα, σπίτι οι σκλάβοι. Γυρίζουν στις ράχες και στα βουνά σαν τ’ αγρίμια.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Και τι σας έλειπε; Και τι κακό είδατε από τον Τούρκο; Δε σας άφηνε φαητά, δούλους, περβόλια, πλούτια;

Γ Είναι δηλητήριο το ψωμί του ραγιά, αρχόντισσα. Φαρμακώνει το στόμα και δεν πάει κάτω.

Δ Αχ, δεν ξέρεις, κυρά, και να μη σ’ αξιώσει ο Θεός ο μεγαλοδύναμος, να μάθεις τι πάει να πει να ‘σαι σκλάβος.

Ε Σε πνίγει ένας βραχνάς, ώσπου πια το παίρνεις απόφαση να πεθάνεις καλύτερα.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Ναίσκε! Για τούτο βγήκατε όξω να κάμετε παλικαριές. Πολεμούσατε κι οι γυναίκες; Όμορφο πράμα που ήθελε είστε με ντουφέκι και σπαθί…

ΚΟΡΗ Εμείς σας είπαμε να χτυπήσετε τον Τούρκο και θέλετε τώρα να πέσει το βάρος απάνω μας γιατί μας έπλασε ο Θεός με καλή καρδιά;

Α Μεγάλο βάρος σας δίνουμε, είν’ αλήθεια. Μα το Μεσολόγγι δεν παλεύει μόνο για τον εαυτό του. Όταν έρθει η λευτεριά θα είναι για όλους τους Έλληνες.

Β Εκεί κάτω οι άντρες, οι γιοι μας κι οι πατεράδες μας αγωνίζονται, πεθαίνουνε κάθε στιγμή από πείνα κι από βόλια.

Γ Ούτε ξέρουμε αν είναι γραφτό να τους ξαναδούμε.

Δ Από το Μεσολόγγι κρεμάστηκε τώρα όλο το γένος. Αν χαθεί το Μεσολόγγι, χάνεται το γένος. Αυτό μας έστειλαν να σας πούμε…

ΚΟΡΗ Ας χαθεί για να ησυχάσουμε πια κι εμείς.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Να πέσει πια αυτό το Μεσολόγγι και οι βασιλιάδες της Ιγγλετέρας να βάλουνε σε τάξη τη ζουρλή την Ελλάδα.

Ε Σωπάστε αδερφές μου, κι ας μη μιλάμε άλλο σε τούτες τις μεγαλοαρχόντισσες. Τι μπορούν αυτές να καταλάβουν από τον πόνο του σκλάβου; Τα πλούτια και η καλοπέραση δεν τις αφήνουν να δούνε πέρα από τη μύτη τους.

ΚΟΡΗ Μμμμ, να και η κυρά δασκάλα! Όλα τα χάσατε, αλλά από εκείνα που ακούω η γλώσσα σας έμεινε. Έτσι ξέρω εγώ να μιλώ, κι αν σας αρέσει, αλλιώς να τα μαζεύετε και να φεύγετε, να πάτε από κει που ήρθατε.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΘΟΣ Μη μου συγχύζεσαι τζογούλα μου, δεν αξίζει τον κόπο για τούτες τις ζητιάνες να χαλάσουμε την ησυχία μας. Πάμε, πάμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας, μη μας δει και κανένα μάτι και μας παρεξηγήσουνε που μιλάμε με τούτες τις παρακατιανές.

ΠΗΓΗ http://mikrateratakia.forumotion.com/t127-topic

Η εχθρική διάθεση απέναντι στους ξένους δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Βλέπουμε μέσα από τους διαλόγους του Σολωμού να επαναλαμβάνονται τα ίδια που και πολλοί συμπολίτες μας τα ίδια λέγουν σήμερα ενάντια στους ξένους που κατακλύζουν τον τόπο μας. Η Γυναίκα της Ζάκυθος έχει πλέον μεταναστεύσει κι αυτή σε πολλές γωνιές της Ελλάδας. Μα δεν έχει καθόλου αλλάξει το στιλ της. Τα ίδια έλεγε και τότε, τα ίδια και σήμερα. Με κύριο αίτημα αυτό που σημείωσα παραπάνω με κόκκινο: Να τα μαζεύουν οι ξένοι και να φεύγουν! Να πάνε από κει που ήρθανε! Στην πατρίδα τους! Χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την κραυγή διαμαρτυρίας ενός Σολωμού. Πως οι σκλάβοι δεν έχουν πατρίδα!

Σε κάποιο ανέβασμα του έργου επέλεξα επίτηδες να βάλω κορυφαία του χορού, Α Μεσολογγίτισσα, ένα κοριτσάκι που ήταν και στην αληθινή της ζωή μετανάστρια. Ένα κοριτσάκι από την Αλβανία. Και να λέει την άλλη ατάκα που σημειώθηκε με κόκκινο στο απόσπασμα. Το "Αμ, έχεις δίκιο! Είσαι στην πατρίδα σου εσύ και στο σπίτι σου κι εμείς είμαστε ξένες, κι όλο σπρώξιμο θέλουμε."

Έπρεπε να την ακούγατε. Πώς έβγαιναν τα λόγια αυτά από το στηθάκι της. Κι ας ήταν ένα μικρό κορίτσι. Γιατί εκείνη την ώρα δεν παπαγάλιζε απλά το ρόλο της. Τον ίδιο της τον εαυτό ερμήνευε στη σκηνή. Και δεν έλεγε τα λόγια στην συμπρωταγωνίστριά της, τη συμμαθήτριά της, αλλά σε όλους τους θεατές. Τους φώναζε το φαρμάκι της δικής της αθώας καρδούλας από όσα η ίδια είχε εισπράξει.

Και θα ρωτήσω και πάλι. Αν ήταν εδώ ο Λιαντίνης. Και διάβαζε αυτό που γράφτηκε ενάντια στους σημερινούς κατατρεγμένους, τους ξένους, τους μετανάστες. Ποια θέση νομίζετε ότι θα έπαιρνε;

Και με τη σημείωση ότι γράφτηκαν σε χώρο που χρησιμοποιεί το όνομα του Λιαντίνη ως τίτλο του;

Θα θυμίσω όσα ο Δάσκαλος έγραψε στη Γκέμμα. Για τον Ιησού και το φραγγέλιο. Σελ 189:

Παράθεση :

"[...] εσείς μοιάζετε σε μένα, όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπόταμος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια. Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω. Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω. Το μυαλό σας, την ψευτιά σας, την αχρεία ψυχή, και τις δολερές σας πράξεις. [...] με κάματε σημαία στα ψεύδη και σάλπιγγα στις πομπές σας. [...] Κακά σας έμαθε, όποιος σας είπε ότι σας φέρνω ειρήνη. Ρομφαία και μαχαίρια σας έφερα. Και το μεγάλο πόλεμο στον εαυτό σας πρώτα, και ύστερα στους υποκριτές του κόσμου. Καμωθήκατε πως δεν καταλάβατε αυτά που σας είπα. Όμως τα λόγια μου ήσαν κρυστάλλινα και καθαρά σαν τα μάτια μου. Εκείνος που είναι να τραβήξει το δρόμο μου, είπα, θα σηκώσει τον ιδικό του σταυρό. Άλλο πέρασμα δεν υπάρχει. Ούτε άλλη ερμηνεία στα λόγια μου.[...]"

Αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνεται και σήμερα. Με πρωταγωνιστή όχι τον Ιησού και τους χριστιανούς αλλά το Λιαντίνη και εκείνους που παριστάνουν τους πιστούς του. Που τον προσφωνούν μετά μανίας Δάσκαλο δίχως ποτέ να τον είχαν δάσκαλο. Ούτε με την κυριολεξία του όρου ούτε και μεταφορικά. Να τον έχουν δηλαδή μελετήσει και να έχουν διδαχτεί από το έργο του.

Γιατί αν λίγο και μόνο είχαν καταλάβει τι είπε και τι έγραψε ο Λιαντίνης, δε θα είχαν ποτέ καπηλευτεί το δικό του όνομα. Και δε θα είχαν χρειαστεί ακόμη και προσφυγές εκ μέρους της οικογένειας Λιαντίνη για να πάρουν πίσω το domain liantinis τουλάχιστον στο χώρο του ελληνικού διαδικτύου.

Μα ούτε κι αυτό τους σταμάτησε. Δεν τους συνέτισε. Και συνέχισαν μία από τα ίδια. Ένα νέο σάιτ με το domain liantinis αλλά και γκρουπ στο face book με το ίδιο όνομα. Παριστάνοντας το Λιαντίνη σε όσους δε γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Και τις αθλιότητες που έχουν παιχτεί στο παρασκήνιο τόσα χρόνια τώρα.

Παράλληλα επιδόθηκαν σε κυνήγι ηχητικών ντοκουμέντων και βίντεο από διαλέξεις, διδασκαλίες, ομιλίες του Δημήτρη Λιαντίνη. Παριστάνοντας και πάλι τους εκπροσώπους του επί γης που από πολλή αγάπη στο Δάσκαλο φροντίζουν να διαδίδουν το έργο του!

Μα ο Λιαντίνης δεν ήταν σταρ του Χόλιγουντ. Στοχαστής υπήρξε. Και συγγραφέας. Κι έχει αφήσει, και το έχει γράψει, τα βιβλία του, ιδιαίτερα τα Ελληνικά και τη Γκέμμα, για τους αιώνες που δε θα υπάρχει. Κι όχι βιντεοταινίες...

Ανάγκη από αυτόκλητους οπαδούς δεν έχει. Και το έχει επίσης γράψει ξεκάθαρα. Ο καθένας που θέλει να τον ακολουθήσει, να σηκώσει το δικό του σταυρό. Κι όχι ως νέο ιερατείο να διοργανώνουν λειτουργίες με αναγνώσματα - περικοπές εκ του ιερού ευαγγελίου. Ο Λιαντίνης ήταν εντελώς αντίθετος σε τέτοια κατάσταση. Ύμνησε τη μελέτη από το άγιο Πρωτότυπο και την ολοκληρωμένη προσέγγιση, από εξώφυλλο σε εξώφυλλο. Γιατί μόνο έτσι, γράφει, μπορείς να βγάλεις κρίση:

Παράθεση :

Homo Educandus, σελ. 104 - 105

Είναι στοιχειωδώς φρόνιμο προκειμένου να κρίνει κανείς κάποιον όχι μόνο να μελετήσει και να ξαναμελετήσει τα κείμενα,

το άγιο Πρωτότυπο,

όπως θα έλεγε ο Γκαίτε, αλλά και να τα μελετήσει ολόκληρα. Αρχή και τέλος.

Δημήτρης Λιαντίνης

Είναι μια ακόμη βασική αρχή της φιλοσοφίας του Λιαντίνη που παραβιάζουν οι άνθρωποι αυτοί με την υπερβολή των βίντεο - αποσπαμάτων από προφορικές ομιλίες του Λιαντίνη. Και είναι και τα αποτελέσματα πλέον ορατά. Άνθρωποι που δεν έχουν μελετήσει τα βιβλία του Λιαντίνη, να βλέπουν μετά μανίας βίντεο με Λιαντίνη και να καταθέτουν το μακρύ και το κοντό τους για εκείνον στο διαδίκτυο... Άλλος κατά, άλλος υπέρ, δεν έχει σημασία. Μόνο η παραχάραξη και η διαστρέβλωση του αληθινού Λιαντίνη μέσα από τον κατατεμαχισμό του έργου που άφησε.

Κατά τα άλλα, αυτοί που ευθύνονται για την κατάσταση αυτή, παριστάνουν πως τα βάζουν με τις θρησκείες και τους θεολόγους. Μα σε θρησκεία έχουν οι ίδιοι μετατρέψει το φαινόμενο Λιαντίνης. Και τους εαυτούς τους σε ιερείς και αρχιερείς.

Είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Και όχι οι προσωπικές τους αντιλήψεις για το θέμα μετανάστες ή για όποιο άλλο. Η εμπλοκή του ονόματος του Δημήτρη Λιαντίνη και η προσπάθειά τους να μετατρέψουν τη φιλοσοφία του σε θρησκεία.

Και είναι χαρακτηριστικό πως η διαδικασία αυτή συνοδεύεται και από όλα τα άλλα γνωρίσματα των θρησκειών. πχ το απύθμενο θρησκευτικού τύπου μίσος ενάντια σε όποιον διαφωνεί μαζί τους. Είχαμε κάποτε τους αφορισμούς. πχ τον αφορισμό από τον Γρηγόριο τον Ε' ενάντια στον Υψηλάντη. Τώρα έχουμε κείμενα με ακατανόμαστες φράσεις οργής από το νέο ιερατείο σε βάρος όποιων δε συμφωνούν με τη στάση τους.

Δεν είναι που θέλουν να διαδώσουν το έργο του Λιαντίνη. Είναι η βαθύτερη επιθυμία τους να καρπωθούν αυτό το έργο αλλά και τον ίδιο το Λιαντίνη να τον κατέχουν με αποκλειστικότητα.

Και από το ίδιο ακριβώς σημείο έκαναν και την επίθεση στους μετανάστες. Ζητώντας από την πολιτεία να προστατεύσει, λένε, την υπόστασή της! Την ίδια πολιτεία που την κατέκριναν όταν τους αφαίρεσε το domain liantinis.gr. Αρνούμενοι να παραδεχτούν πως ήταν η δίκαιη πράξη για την προστασία της υπόστασης του Λιαντίνη...

Αναντιστοιχία λόγων και έργων. Αυτοί που αυθαίρετα έχουν κατασκηνώσει στο όνομα του Λιαντίνη, ζητάνε την άμεση απομάκρυνση των μεταναστών, των (λαθρο)μεταναστών όπως τους αποκαλούν, από την Ελλάδα! Λαθρεπιβάτες οι ίδιοι τα βάζουν με άλλους που τους αποκαλούν λαθραίους.

Να γελάσει ή να κλάψει κανείς με τα καμώματά τους; Ή μήπως και να αδιαφορήσει τελείως;

Αν δε ζημίωναν τόσο το Λιαντίνη με αυτά που κάνουν, αν δεν είχαν παρασύρει και αθώους ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονται για το Λιαντίνη και το έργο του, θα αδιαφορούσαμε εντελώς. Ούτε οι πρώτοι ούτε και οι τελευταίοι είναι που πάσχουν από ξενοφοβία. Αυτός και ο λόγος που αναδείξαμε το θέμα.