Όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, τους ξενυχτάνε. Τα στρώματα; Των κρεβατιών τα στρώματα;
Πριν μέρες πέταξε το κρεβάτι. Ένα τέταρτο του αιώνα. Πόσο να αντέξει; Σκέβρωσαν οι τάβλες του, άνοιξαν οι αρμοί του, ξεκόλλησαν τα κεφαλάρια του.
Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν κι απ' τα καλά. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια βρέθηκε ένα βράδυ στο πάτωμα. Με ένα γκντουπ απίθανο που έκανε την αποκάτω να βρίζει σαν ναύτης στην Τρούμπα.
Ναύτης ήταν κάποτε κι εκείνη που κοιμόταν στο κρεβάτι. Σε άλλους καιρούς ξάπλωνε σε κουκέτες. Κι αναγάλλιαζε η ψυχή της να νιώθει τον ωκεανό να πλέει κάτω από το στρώμα της κουκέτας.
Έπειτα ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι και μήνες οργισμένοι. Πάνε τα καράβια. Πάνε και τα όνειρα για τα χρυσά γαλόνια. Κλείστηκε στους τέσσερις τοίχους. Στους τέσσερις άδειους τοίχους στην αρχή. Δίχως έπιπλα. Μια κουρελού στο πάτωμα και πάνω ένα στρώμα. Κι ένα χαρτόκουτο από δίπλα για κομοδίνο. Σαν φαντάρος σε εκστρατεία. Και σαν ταξιδευτής στην έρημο που αναζητά προορισμό.
Κατόπι το πήρε απόφαση. Κι άρχισε να γεμίζει το διαμέρισμα με ένα σωρό μπιχλιμπίδια. Αγόρασε και κρεβάτι. Να κοιμάται σαν άνθρωπος. Διπλό. Στην ηλικία της σε διπλά κρεβάτια κοιμούνταν οι άνθρωποι.
Και πέρασαν οι μέρες. Πέρασαν και οι νύχτες. Πάνω στο κρεβάτι. Το ακούνητο. Ώσπου ήρθε εκείνο το γκντουπππππ! Και η απότομη προσγείωση στο πάτωμα. Πήρε τεράστια καρφιά και σανίδια την άλλη μέρα. Και το κάρφωσε. Να μη φωνάζει η αποκάτω. Και να καταλάβει και το κρεβάτι πως δεν είναι καραβίσιο να κουνιέται.
Αλίμονο. Εκείνο δεν έλεγε να συμμορφωθεί. Πείσμα το κρεβάτι, πείσμα κι εκείνη να το κοπανάει με ό,τι έβρισκε για να έρχεται στα ίσα του. Κι όμως. Κατά βάθος την ευχαριστούσε αυτός ο διαρκής πόλεμος. Κι άφηνε κάθε μάχη πίσω της τραύματα ανοιχτά πάνω στις σανίδες. Ώσπου το πήρε απόφαση. Πως δεν ήταν κρεβάτι αυτό. Καράβι ήταν. Που ταξίδευε και θαλασσοδερνόταν.
Κι αυτή απάνου του. Θαλασσοδαρμένη. Στις μπόρες της ζωής. Με όνειρα που έμειναν όνειρα και νύχτες που δεν ξημέρωναν.
Παραμιλούσε στον ύπνο της. Τσεκαρισμένο αυτό. Μα το κρεβάτι δεν είχε στόμα να μιλήσει. Κι έβρισκε δικούς του τρόπους, κρεβατίσιους, να δίνει απαντήσεις. Πότε φέρνοντας εφιάλτες. Και πότε βυθίζοντάς την σε λήθαργο και καταργώντας και το καλύτερο ξυπνητήρι.
Μαζί του μοιράστηκε αμέτρητες νύχτες άυπνες. Κι άλλες νύχτες γεμάτες αστέρια και μουσικές. Ώσπου έμεινε άχρηστο το δεύτερο μαξιλάρι. Στην αρχή το έπαιρνε αγκαλιά. Πώς παίρνουμε το μικρό παιδί όταν σκανιάζει στο κλάμα... Μετά συνήθισε να κοιμάται με διπλό προσκεφάλι. Και να απλώνεται διαγωνίως στο στρώμα. Να μην έχει χώρο – κοτζάμ διπλό κρεβάτι – για άλλον.
Κι έπειτα ήρθε ο καιρός που δε χωρούσε ούτε η ίδια στο κρεβάτι. Μια ολόκληρη χρονιά την έβγαλε στον καναπέ. Και το κρεβάτι; Τίγκα στα πεταμένα ρούχα. Μπας και παρασυρθεί καμιά νύχτα και ξαπλώσει πάνω του.
Ώσπου δεν την χωρούσε ούτε το διαμέρισμα. Κι αρχίσαν τα σχέδια γι' αναχώρηση. Για τα καράβια; Μπαααααα. Πού τέτοια τύχη...
Μετακόμιση. Σε άλλη πόλη. Και σΆ άλλους ουρανούς.
Από την πρώτη στιγμή καταστάλαξε πως το κρεβάτι θα μείνει πίσω. Δεν το ήθελε μαζί της. Κι έμεινε. Στο άδειο διαμέρισμα.
Ένα καινούριο κρεβάτι αγοράστηκε. Μεταλλικό. Να μην έχει τις ίδιες περιπέτειες και τις νυχτερινές προσγειώσεις.
Κρύο πράμα. Το μέταλλο δεν είναι ξύλο.
Ξάπλωνε τις νύχτες στην ... κρεβατάρα και στέναζε. Αχ, παλιό μου κρεβατάκι... Πρέπει να χάσεις κάτι για να καταλάβεις την αξία του;
Γύρισε, μήνες μετά, στο άδειο σπίτι. Το κρεβάτι εκεί. Πιο ξεχαρβαλωμένο από ποτέ. Μια νύχτα μόνο πρόκαμε να κοιμηθεί πάνω του. Κι ήταν ο ύπνος μέλι. Πόσες ώρες; Πόσα χρόνια;
Μετά ήρθαν οι μπογιατζήδες. Και το γέρικο κρεβάτι διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη. Δεν το άντεξε. Τσάκισε οριστικά. Και μεταφέρθηκε κάτω. Δίπλα στους κάδους των απορριμμάτων. Τα ξύλα μόνο.
Έμεινε το στρώμα. Μόνο και πάλι. Μετά από τόσα χρόνια.
Φύγαν κι οι μπογιατζήδες. Και το στρώμα ξαναμπήκε στη θέση του. Εκείνη την πρώτη. Στο πάτωμα!
Απόψε είναι η τελευταία του νύχτα. Αύριο θα έρθει ένα καινούριο κρεβάτι. Μεταλλικό φυσικά. Κι όχι διπλό.
Στο πάτωμα λοιπόν απόψε. Αγκαλιά για στερνή φορά.
Αν καταφέρει να κοιμηθεί. Ποιος μπορεί να χαραμίσει τη νύχτα του για ύπνο όταν γνωρίζει πως είναι η τελευταία με ό,τι πολύ αγάπησε;
Θέμα: ΤΟ ΣΤΡΩΜΑ 
Παρ Ιουλ 22, 2011 3:58 am
